[Columnwedstrijd] Geluk zit in een broek van Replay

Geluk zit in een broek van Replay

Jarenlang had ik de leugens vol kunnen houden. Maar nu, op deze vervloekte woensdagnacht, had de waarheid mij in haar greep. Als een duivel die langzaam de geest van zijn slachtoffer overneemt. Om hem nooit meer terug te geven. Mijn hand trilde, bij de gedachte aan een levenslange marteling. Ik wilde de schande uitwissen, voorgoed, al zou het mijn laatste verzinsel zijn. Maar het lukte niet. Veel te sterke inkt. Daar stond het, in grote, bloedrode letters. IK BEN EEN MA-TE-RI-A-LIST.

Nu ik de kindvriendelijke versie (zwart, kleiner lettertype, zonder bijbehorende vloeken) van de vorige zin lees, blijft het papier droog. Op die woensdagnacht gaven mijn zilte tranen de inhoud een nog traumatischere betekenis. Ik dacht aan alle keren dat ik mijn vrienden had bespot met hun eigen materialistische gedrag. Zoals in de stamkroeg, ik die zich voordeed als de eeuwige bohémien, met de liefde als hoogste ideaal. Daarnaast mijn twee beste vrienden, in een discussie over de nieuwe aanbiedingen bij de H&M. Ik maakte ze uit voor slaven van de maatschappij. Maar in mijn hoofd rekende ook ik. ‘Een broek van 69 euro voor 49 euro, dat is een koopje!’

Ja, alles in mijn kledingkast is zeer modebewust. De nog glimmende computer waarop ik deze tekst typ, is het nieuwste model. Die ring is echt zilver, en het saldo van mijn bankrekening kan een dag maken of breken. Ik ben een ‘material boy’ en schaam me daar niet meer voor. Nooit meer zal ik net doen alsof ik liefdesverdriet heb. Eerlijk zal ik toegeven dat uitverkochte Puma’s de reden is van mijn depressie. Ik vind het niet erg meer om uitgekotst te worden door mensen die het leven aankunnen zonder Philips, Gsus en Ralph Lauren. En dat komt door een klein jochie.

De dag na de bekentenis aan mezelf, nam ik de trein naar Utrecht. Daar ga ik namelijk op school. Net toen ik in de Metro las over de nieuwste Nokia (en maar net een schreeuw van genot kon onderdrukken), kwam de conducteur langs. ‘Wil jij zelf je kaartje knippen?’ vroeg hij aan een klein jongetje met een blauwe broek. Ik keek naar zijn vertederende lach. Ooit was ik ook zo’n blij ventje, die niets liever wilde dan zelf een gaatje in mijn railrunner maken. Dat is lang geleden, mompelde ik.

Het jongetje kneep, en was gelukkig. Toen keek ik naar de blauwe broek. Rafelig, uit de mode. ‘Mevrouw, mag ik u vragen waar u die broek gekocht heeft?’ vroeg ik beleefd aan de vrouw die het jongetje op schoot had. ‘Op de markt meneer, leuk ding he, en voor niks!’ Ik zweeg, lachte, en sprak mezelf opgetogen toe. ‘Goed, ik mag dan een slaaf van de maatschappij zijn, die dingen nodig heeft om zich goed te voelen. Ik draag lekker wel veel mooiere kleding dan dat jochie.’ En tevreden streelde ik het merkje van Replay.