nog een verhaal: De verschrikking van Hiroshima

[Kupu]

]‘Begin bij het begin, hoe komt het dat je het overleefd hebt?’

6 augustus 1945, Hiroshima
Toen ik met mijn vriend aan het spelen was vonden we een grot, ik ben toen naar mijn huis gegaan om een kaars te halen, zodat we een eindje de grot in konden. We wisten dat er in de buurt meer grotten zijn, dus dachten we dat deze grot wel op de andere grotten zou aansluiten, en in die andere grotten hebben we al vaak genoeg gespeeld, en die kenden we dus op ons duimpje. Toen we naar binnen gingen zagen we dat deze grot anders was, er zat een soort groen mos op de wanden. We liepen steeds verder de grot in en toen we op een gegeven moment zagen dat de kaars al voor de helft opgebrand was, besloten we dat we terug zouden gaan. Na een aantal minuten merkte ik op dat er een laagje water op de vloer van de grot stond, en toen we bij het laagste deel van de grot kwamen zagen we dat dit gedeelte helemaal afgesloten was door het water. Na een tijdje stonden we al tot aan de knieën in het water, dus liepen we steeds verder de grot in. Vrij kort nadat we weer op een droog stuk van de grot waren was de kaars op, en dus was het totaal zwart in de grot. Ik werd moe en ging slapen. Ondanks alles heb ik lekker geslapen, maar ik werd opgeschrikt door een licht aardbeving, en door het vallend gesteente. Ik zag boven mijn vriend een stuk afbreken en bovenop hem vallen. Hij was niet opslag dood. Hij verloor wel veel bloed en ik had al snel door dat zijn dood niet lang meer zou duren. Hij begon te ijlen, en noemde mij ‘mama’ en hij had het telkens over zijn oma, die al vier jaar dood, met wie hij op reis mocht. Op het laatst dacht ik dat hij echt gek werd, hij zei dat onze familie dood was, verbrand, en dat de hele stad weg was en dat alleen de kerk nog overeind stond. Zo ging het nog een korte tijd door, steeds raardere verhalen, moeilijkere en steeds onregelmatigere ademhalingen. Ik ben toen naast hem gaan zitten en bidden of hij tot de hemel toegelaten zou worden. Want dat is het meest eervolle wat een Japanner kan gebeuren. Kort hierop ging hij dood. Ik heb toen heel erg zitten treuren om de dood van mijn beste vriend. Maar ik kon maar niet uit mijn hoofd krijgen wat hij gezegd had over de stad. Opeens zag ik mijn oma, en ik dacht dat ik ook dood zou gaan, kijkend naar wat er met mijn vriend gebeurde. Maar dat gebeurde niet, ik zag mijn hele familie, ze zeiden dat ik water moest drinken. Dit had ik nooit gedaan als ik niet heel goed geleerd was dat je altijd op de geesten van je familie moet vertrouwen, en dat zei je door moeilijke tijden zouden lijden. Trouwens het water smaakte ongelofelijk zanderig en smerig. Vrij snel nadat ik wat ‘water’ op had begon het heel snel te zakken en kon ik ook spoedig weer uit de grot. Een minuut schat ik kon ik niets zien omdat ik moest wennen aan het ligt, en toen ik weer kon zien wenste ik dat ik niets kon zien en dat ik dood was. Ik kreeg rode plekken op mijn huid. Ik ben toen eerst naar waar mijn ouderlijk huis zou moeten staan gerend, nog steeds niet gelovend dat ik alweer goed zag, maar toen ik daar aankwam moest ik er wel aan geloven dat ik goed zag, want ik zag het verkoolde lichaam van één van mijn familieleden dat ik herkende aan het familieamulet, dat nog maar moeilijk herkenbaar was, het was namelijk grotendeels gesmolten. Ik ben toen lopend naar de dichtstbijzijnde stad gelopen, waar ik opgenomen ben vanwege stralingsziekte.
Het is een wonder dat ik het uberhaupt overleeft heb, het zou komen doordat ik veel mineralen in mijn bloed had, die de symptomen van de stralingsziekte enigzins vertraagden.

24 april 2000
‘Deze gebeurtenis beleef ik nu al zowat elke nacht, 54 jaar lang opnieuw, maar tot nu toe heb ik er nooit over durven praten. Ik ben nooit getrouwd geweest vanwege dit feit en ik heb mijn hele leven als een soort kluizenaar geleefd. En dat zal ook wel tot mijn dood zo blijven.’
Maar ik heb er mee leren leven, totdat er steeds meer berichten kwamen over misvormde baby’s. Daarom zit ik hier, en het is eerlijk gezegd een grote opluchting voor me.
‘Ik weet niet echt wat ik zeggen moet Meneer Wang Shu. Zullen we volgende week weer een sessie houden, woensdag om half vijf?
‘Ja dat kan, tot dan.’
‘Sterkte Meneer Wang Shu’


[Dit bericht is aangepast door Kupu (06-07-2001).]

[Kupu]

Ook hier commentaar als jullie al de moeite hebben genomen om het te lezen.

alvast bedankt voor de moeite
Kupu

[autodropje]

origineel verhaal, wel mooi alleen dat stukje dat die vriend geraakt wordt vind ik nogal kort af en hoe hij uit de grot komt is ook een beetje wazig.
ondanks dit blijf ik het best goed vinden, origineel onderwerp

[rodina]

Ja leuk onderwerp,
Dat eerste gedeelte vond ik erg mooi. Het laatste deel vond ik een beetje vaag.

[stroopwafel]

ik von het ook heel vaag het 1e gedeelte ging nog wel maar de rest von ik nogal wazig..

[AbusedPrincess]

sorry,maar volgens mij heeft dit hier wel vaker gestaan...