Sonata Arctica - Unia

Sonata Arctica volg ik al sinds het debuut 'Ecliptica'. Samen met opvolger 'Silence' een absolute power metal klassieker, gemaakt door een band met een uniek eigen geluid. De twee cd's die volgden ('Winterheart's Guild' en 'Reckoning Night') waren beiden zeker sterke platen, maar misten toch het enthousiasme en de creativiteit van de twee eerste schijven. De band leek zichzelf al vroeg in haar carrière te gaan herhalen, en dat is, zeker voor een jonge band als SA, op zijn minst desastreus.

Tijd voor bezinning dus. Allereerst werd er van label gewisseld, het kleine Spinefarm, maakte plaats voor Nuclear Blast (dat vorig jaar al de 'For The Sake Of Revenge' DVD uitbracht). Ten tweede gooide SA compositorisch gezien het over een iets andere boeg. Beide veranderingen hebben in ieder geval een positieve uitwerking gehad op dit vijfde studiowerkje van het Finse vijftal. 'Unia' is veruit het meest volwassen en uitgebalanceerde Sonata album geworden. Nuclear Blast deed kosten noch moeite besparen om van 'Unia' een klapper van een cd te maken. De cd klinkt werkelijk grandioos, wat een productie! Veel beter zul je een metalband dit jaar niet horen klinken, dat is een ding dat zeker is.

Zoals ik net al zei; ook compositorisch is er het één en ander veranderd, maar vrees niet, 'Unia' is en blijft een typisch SA album. Het grootste verschil zit hem in het achterwege blijven van de bekende Sonata snelheidsmonsters. Slechts 'The Harvest' herinnerd aan het snelle SA werk van weleer. Ter compensatie krijg je echter veel goeds te horen. Door het inleveren van snelheid krijgen de nummers veel meer rust, meer tijd om te 'ademen', en klinkt de band een stuk gevarieerder. Ook het experiment wordt niet geschuwd; In het symfonische 'My Dream's But A Drop Of Fuel For A Nightmare' (zonder twijfel de mooiste songtitel van het jaar!) zitten zo veel ideeën dat een 'gewone' band er drie cd's mee kan vullen. Ook het sfeervolle 'The Worlds Forgotten, The Words Forbidden', prachtig gezongen door Tony Kakko, die zich op 'Unia' ontpopt tot misschien wel de beste zanger in het genre, laat een kant van de band horen die we nog niet eerder mochten meemaken. Natuurlijk staan er ook de nodige ouderwets pakkende beukers op, zoals opener 'In Black And White' en het al genoemde 'Harvest'. Fans van ballades komen met 'For The Sake Of Revenge' (kippenvel!!), 'Caleb' en 'Good Enough is Good Enough' ruimschoots aan hun trekken.

Sonata Arctica is volwassen geworden. 'Unia' zou wel eens voor de grote doorbraak kunnen zorgen, daar heeft men zelf voor gezorgd, op een manier die ontzettend veel respect afdwingt. Sterker nog, ze doet dat met haar sterkste cd tot nu toe!

Bron

Tracklist:
1. In Black And White
2. Paid In Full
3. For The Sake Of Revenge
4. It Won't Fade
5. Under Your Tree
6. Caleb
7. The Vice
8. My Dream's But A Drop Of Fuel For A Nightmare
9. The Harvest
10. To Create A Warlike Feel
11. The Worlds Forgotten, The Words Forbidden
12. Fly With The Black Swan
13. Good Enough Is Good Enough

Ik ben dus benieuwd of er nog meer mensen zijn die het album hebben en wat vinden jullier ervan?

Ben het zelf grotendeeld met de recensie eens, hoewel de eerste drie nummers en dan vooral Paid in Full() van mij niet hadden gehoeven. Van de rest zeer goed album imo.

Slechtste cd tot nu toe zou ik zeggen.

[toemba]

Mephostophilis schreef op 02-07-2007 @ 19:21 :
Slechtste cd tot nu toe zou ik zeggen.

+1

Vind het zelfs een van de betere cd's. Op de mid-tempo nummers komt maken ze veel diepere nummers. Sure de snelheidsnummers zijn altijd vet, maar deze cd heeft wat mij betreft een goede balans.

Mephostophilis schreef op 02-07-2007 @ 19:21 :
Slechtste cd tot nu toe zou ik zeggen.

Want?

Ik heb de eerste vijf nummers geluisterd en het kon me totaal niet boeien. De vorige plaat had nog wel wat catchy deuntjes, maar zelfs dat ontbreekt op deze plaat. Ecliptica hebben ze nooit kunnen evenaren.