Spel

[Vogelvrij]

I C U schreef op 08-02-2005 @ 16:59 :
Hey, die titel heb je ook gebruikt voor een gedicht, toch? Maar idd, goed verhaal!

Ja, dat klopt, ik ben niet zo origineel met titels verzinnen

En bedankt
Als ik zin en tijd heb, schrijf ik er misschien nog wel een betere, langere versie van

[I C U]

Vogelvrij schreef op 08-02-2005 @ 17:29 :
Ja, dat klopt, ik ben niet zo origineel met titels verzinnen

En bedankt
Als ik zin en tijd heb, schrijf ik er misschien nog wel een betere, langere versie van

Doe dat! Titels verzinnen vind ik juist het makkelijkst... Makkelijker dan eerst een verhaal schrijven en vervolgens een titel erbij verzinnen... Hoewel de verhalen waarbij ik de titel al wel weet vaak minder goed zijn dan die zonder titel. Tjah... Can't have it all...

[Zut Alors!]

Vogelvrij schreef op 29-01-2005 @ 10:14 :
ik denk dat er toch normaal binnen een half uur à uur een verhaal moet staan als je "los" hebt geroepen, toch?

Die nieuwe titel wil ik trouwens niet, die mag iemand anders hebben

ps. Waarom moeilijk doen als een ander dat al voor je gedaan heeft?
ps-2. achteraf toch makkelijker om het zelf te zeggen...

[Vogelvrij]

Zut Alors! schreef op 08-02-2005 @ 23:46 :
ps. Waarom moeilijk doen als een ander dat al voor je gedaan heeft?
ps-2. achteraf toch makkelijker om het zelf te zeggen...

Huh, wat bedoel je? Argh, ik snap jouw reacties echt nooit

I C U; ik had zin en tijd, maar weet niet of het er nu door verbeterd is

[Zut Alors!]

Vogelvrij schreef op 09-02-2005 @ 10:22 :
Huh, wat bedoel je? Argh, ik snap jouw reacties echt nooit

Nou, die quote was precies datgeen wat ik wou zeggen. Maar toen ik die quote dus wou quoten moest ik 'm eerst weer zoeken. Dan is het makkelijker om toch maar niet te quoten.

Schnappi?

[Vogelvrij]

Zut Alors! schreef op 09-02-2005 @ 12:19 :
Nou, die quote was precies datgeen wat ik wou zeggen. Maar toen ik die quote dus wou quoten moest ik 'm eerst weer zoeken. Dan is het makkelijker om toch maar niet te quoten.

Schnappi?

Ah, op die manier, ik volg je ineens helemaal

[Zut Alors!]

Sifl schreef op 08-02-2005 @ 17:10 :
LOS

We zijn alweer een dag verder, dus ik neem de draad over.
Los!
Nee! Laat LOS zeg ik je !!!

[Zut Alors!]

Examenstress

Ik zie ze nog voor me, die zenuwpezen, klaar voor hun examen, klaar voor alles dat hun van de vrijheid verwijderde. Dat was het namelijk: een verklaring van vrijheid. Of nee, eigenlijk was het meer een bewijs van volwassenheid. Als je deze test zou halen had je jezelf bewezen, zo voelde het. Zodra je je diploma ontvangen had was je een vrij man. Vandaar die stress. Want wat als je het niet zou halen? Werd je dan een verstotene? Bleef je dan voor altijd een kind? Een gevangene van de maatschappij?
Alleen de gedachte al drijft je natuurlijk tot waanzin, maar het valt allemaal best mee. Het is geen test, geen beproeving. Het is gewoon een bewijsje van jou kennis, een schriftelijke verklaring. Al die kennis zit namelijk al in je hoofd. Alleen kan men daar niet in kijken. Vandaar dat je het op papier moet zetten. Tenminste, zo denk ik erover. Ik bedoel; is iedereen zo dom of ben ik nou zo slim? Toch, ik zie alleen maar stress…



Volgende titel: Hoofdpijn en dropveters, en hoe Sammie zich ten schande zette

[Vogelvrij]

Wel een leuk, optimistisch verhaaltje, Zut Alors!, alleen een beetje jammer van die jou/jouw fout

[I C U]

Pfff, ben ik ff blij dat ik nog niet aan mijn examen hoef te beginnen! Maar leuk verhaaltje Niet bijzonder, maar ik geloof ook niet dat je dat mag verwachten van een vijf-minutenverhaaltje!

[Zut Alors!]

Vogelvrij schreef op 10-02-2005 @ 13:47 :
Wel een leuk, optimistisch verhaaltje, Zut Alors!, alleen een beetje jammer van die jou/jouw fout

Ai! te laat!

[Sifl]

k was net bijna klaar met m`n verhaal
ZUT ALORS !!

[Ikkuh1]

Van mij mag je m nog posten hoor, misschien ook met een nieuwe titel voor het volgende verhaal, want die Zut Alors heeft verzonnen is volgens mij niet veel interesse voor (niet lullig bedoeld hoor)

[Roosje]

O, in dat geval zal ik even los roepen, want het duurt idd wel erg lang...

LOS!

[Roosje]

Hoofdpijn en dropveters, en hoe Sammie zich ten schande zette
Mijn hoofd zat vol. Er paste niets meer bij, ik kon niets meer onthouden en wist alleen nog maar dingen van een tijdje geleden. Ik kon ook niet meer eten, want dan kwam er iets in mijn hoofd. De enige manier om weer te kunnen eten, was door dingen uit mijn hoofd te halen. Ik bond een paperclip aan een dropveter - misschien een beetje vreemd, een dropveter maar ik beredeneerde: dan heb ik in elk geval al een beetje eten binnen - en begon in mijn oor te porren. Ik voelde hoe allerlei dingen in mijn hoofd zich aan de paperclip hechtten - magnetisch misschien? Toen ik aan de dropveter trok, kwamen er oude herinneringen uit mijn hoofd. Ik wist ineens weer vanalles dat vroeger, eerder, toen ik klein was, was gebeurd. Hoe Sammie zich ten schande zette, toen hij zei dat hij kon schommelen maar toen heel hard op de grond viel. Hoe ik bewees dat schommelen heus niet zo moeilijk was. Hoe ik Sammie leerde schommelen, maar dat hij het nog steeds niet kon.
Wat zou er eigenlijk van hem geworden zijn? Ik had hem al niet meer gezien sinds mijn kleutertijd, toen we nog samen probeerden te schommelen en zandgevechten hielden in de zandbak van school. Ik bedacht, dat ik hem wel weer eens wilde zien - hij was mijn beste vriendje toen ik klein was.
Op dat moment ging de bel...



Nieuwe titel: Zwarte kleurmousse en brooddeeg

[Ikkuh1]

Los

[Ikkuh1]

Zwarte kleurmousse en brooddeeg

Ik besloot compleet te veranderen, zo drastisch dat niemand zich meer mijn vorige ik kon herinneren. Ik nam mijn bankpas mee, hiervoor onaangeraakt omdat ik altijd spaarde en bijna nooit wat uitgaf. Dat was denk het enige goede punt aan mezelf geweest. Misschien spaarde ik wel zoveel omdat ik wist dat ik zou veranderen. Ik prop elke zin zoveel mogelijk vol met ik. Ik, ik, ik, alsof al probeerde te wennen aan het idee dat ik zou veranderen. Ik liep naar de winkel, ik kocht zwarte haarmousse, ik liep naar een andere winkel, ik kocht zwarte kleding, ik liep naar de schoenenwinkel, ik kocht zwarte schoenen, ik liep naar de bakker en kocht "een halfje bruin, alstublieft." Ik moest snel iets aan mijn taalgebruik gaan werken, als ik eenmaal mysterieus, duister en onvoorspelbaar zou zijn. Ik wil kunnen afschrikken, zodat er niemand naast me zou gaan zitten in de tram, zodat oude dametjes met een boog en hun rollator om me heen zouden gaan. Ik schrok even dat ik dat dacht, van die rollator, vroeger zou ik dat nooit doen, vroeger trok ik mensen niet over één lijn, vroeger, ach, vroeger kan de klere krijgen.

Ik ging naar huis en deed al mijn kleren aan. De make-up en oorbellen had ik al een tijdje eerder in huis. Ik was bijna klaar, mijn haar moest nog drogen, toen ik het briefje op de (jech) witte koelkast geplakt zag. Ik verafschuw wit, alleen het woord al. Ik haat meneer de Wit, ik haat onschuld, ik haat alles wat met vredig en zacht te maken heeft. Helaas bestaat ons huis uit wit en pluizige kussens. Ook hebben we een paar witte muizen en een hond, een dalmatier met uitzonderlijk weinig stippen. Ik besloot hem met de kleurmousse die ik over had eens te bewerken.
Op het briefje stond of ik alsjeblieft dankjewel alvast het brooddeeg wou klaarmaken. Ik at nooit zelf gebakken brood. Ik haalde altijd wat bij de bakker. Maar dat was ook weer vroeger, dus ik besloot het nog maar eens te proberen. Helaas was dat ook weer wit. Ik dacht na en besloot volkoren brood te maken. Toen besefte ik me dat ik door mijn geld heen was en ik dacht na over een alternatief, terwijl ik het deeg begon te maken. Ik wilde wat ingredienten uit de kast pakken toen ik merkte dat er een zwarte veeg op de daarvoor smetteloos witte koelkast zat. Mijn haar! Eigenlijk vond ik het wel grappig en liet het maar even zo. Opeens had ik het. Ik besloot "per ongeluk" kleurmousse in het brooddeeg te gooien. Niet gezond? Het smaakte heerlijk. Alleen voel ik me nu wel een b.e..e...t...j...e z.zzzzzzz.

[Ikkuh1]

Nieuwe titel: Een mes snijdt wél aan twee kanten

[chocomelsletje]

@ ikkuh 1: gehehee, grappig verhaaltje !

@ roosieh: Ja, is wel grappig een dropveter aan een paperclip.. hoe kom je erop
Alleen,waarom moet de bel nou weer gaan op het eind..

LOS btw

[chocomelsletje]

Een mes snijdt wel aan twee kanten.

Ik liep de kamer binnen toen hij zijn armen aan het bewerken was met een mes. Zelfs nu overal littekens zaten, ging hij verder met snijden, steeds dieper.
Ik weet nog dat ik hem net kende, en ik zijn littekens voor het eerst zag. Ik streek met mijn vinger over een van de vele lijnen. Hij huiverde, en ik vroeg wat het was. Lachend antwoorde hij: “Littekens van een pijnlijke toekomst.” Ik zag de droevige blik in zijn ogen, en voelde me op een rare manier met hem verbonden. Wat ik toen nog niet wist, was dat zijn littekens ook een pijnlijke toekomst voor mij zouden worden. Hij sleepte mij mee in een relatie vol pijn, haat en verdriet.
En nu zat hij daar, zichzelf snijdend. Toen hij doorhad dat ik binnenkwam, liet hij het mes vallen. De teleurgestelde blik in mijn ogen verraadde hoe ik mij voelde. Verwijtend fluisterde ik hem toe: “Ik dacht dat je gestopt was.”
“Als je een maal begonnen bent, is stoppen niet zo makkelijk” antwoorde hij zacht.
Maar voor mij was dit niet goed genoeg, hoe vaak had ik hem al niet gesmeekt te kappen? Ik wilde niet meer verder op deze manier, maar ik kon niet anders. Want niet alleen was hij de reden van mij pijnen, maar belachelijk genoeg ook de reden dat ik volhield. De enige zekerheid in mijn leven was hij. Maar toen ik hem daar zag, zijn hele armen onder het bloed, knapte er iets in mij. Zijn pijn was mijn pijn.
Ik pakte het mes op een gooide het tegen de muur terwijl ik schreeuwde: “ Verdomme, waarom moet je mij altijd laten huilen, altijd mij pijn doen, omdat jij zo nodig zielig moet lopen doen!”
Hij keek mij aan, schuldbewust, doch zeggend: “Mijn pijn is mijn pijn, niet jouw pijn. Mijn verdriet is van MIJ, en maak het niet van jou, want het behoort mij toe, alleen mij, jij hoeft geen pijn te voelen als ik dat doe!”
Zachtjes tilde ik zijn bebloede arm op, en wreef er met mijn arm overheen, zodat zijn bloed mijn arm bedekte. Zijn gezicht vertrok van de pijn, maar hij gaf geen kick. Ik liet hem mijn arm zien, “zie je”, zei ik zachtjes huilend, “een mes snijdt wél aan twee kanten.”
Geschrokken keek hij mij aan, pakte mij vast, en wiegde mij zachtjes heen en weer. “stil maar meisje, stil maar nijn, morgen is alles anders…”


Reza.

het einde is zwak, maar ik kom er echt niet uit.


volgende titel:
En de maan scheen boven het blauw-groen-gele landschap.

[Vogelvrij]

Je had dat eind gewoon moeten weglaten, moeten stoppen bij dat hij haar troost, want verder is hij echt heel mooi!

[chocomelsletje]

gehehe.. dank je

hm, je hebt gelijk! ik haal de laatse 2 zinnen even weg

[Zut Alors!]

Sifl schreef op 14-02-2005 @ 19:10 :
k was net bijna klaar met m`n verhaal
ZUT ALORS !!

Tja, je moet er dan ook geen 24 uur over doen. Een paar minuten is genoeg. Sorry, maar het topic stond een beetje te stil...


En m'n titel was ook bagger. Hulde voor Roosje!

[Ikkuh1]

Eenmaal? Andermaal?

[chocomelsletje]

Ikkuh1 schreef op 22-02-2005 @ 14:21 :
Eenmaal? Andermaal?

gehehe het is zo een bagger titel, die wilt niemand maar kon niets verzinnen

[esprit-chick]

Eenmaal, andermaal


Daar stonden ze dan, alweer....
Het was inderdaad alweer de tweede keer die week dat ze er zo bij moesten staan.

De leraar had voor de zoveelste keer de twee treiterkoppen naar voren geroepen en aan hun was nu weer de eer de hierarchie te bepalen.

Voetbal nog wel, ze haattte voetbal, als er iets was wat ze haten moest was dat het wel.

"Michelle" werd er door de gymzaal geschreeuwd, ja hoe kon het ook anders, die liep zich altijd zo uit te sloven.
Uiteraard zou ze weer overblijven net als de dinsdag ervoor zo was geweest toen ze dat met het uiteindelijke potje basketbal ook op haar bord had gekregen.
Even had ze toen overwogen haar enkel maar te verstuiken zodat ze weer een week aan de kant zou kunnen zitten, maar dat had ze zo lang geleden nog niet ook al gedaan.
Ook zou ze er niet zoveel ,mee opschieten, in de rij terug naar school zou t evengoed wel weer bonje zijn.

Cristine naast haar keek haar nog even meelijdend aan voordat ook zij, opgelucht naar haar team liep

alleen Robbie en zijzelf waren nu nog over, ze zag dat het zweet hem uitbrak, hij had ook geen zin om mee te voetballen, maar ook hij wist dat er geen andere opties waren.

Maarten had nu de beurt om het laatste teamlid te kiezen, de keuze was eigelijk al lang duidelijk, Robbie's ouders deden alles voor hun kleine 'manneke' ze trakteerde de hele klas op chips en voorzagen daarmee hun kleine in een levensverzekering.

Tsja, t zou weer een leerzame les worden...

Ze keek naar haar witte schoentjes en bestudeerde het elstiek dat strak over haar vreef gespannen was, Robbies geslof verstomde.
Ze keek op naar meneer de Graaff, hij keek smalend terug.
'Nou Mereltje dat is al de 2e keer deze week he, waarom willen deze heren jou niet in hun team, he? als je dat weet zit de probleemanalyse tenmiste goed, dan kan je nog in aanmekling komen voor een voldoende'

stilte...

buiten raasde de maartse wind om het gebouw, de deur kraakte en ging door de tocht iets open.

Plots wist ze het.

Rennen, rennen, todat ze er desnoods bij neer moest vallen.
rennen, de deur door,
deur dicht, todat ook de laatste verbaasde klasgenoten uit het zicht waren.
nu weg, weg weg naar huis of naar wat dan ook....

[chocomelsletje]

hihi

eenmaal andermaal was niet de titel stiekem.. zij doelde erop of nog iemand ging schrijven

maar goed.. maakt niets uit

heb je trouwens ook nog een nieuwe titel?

edit: Een zin eindigt meestal met een punt.

[Changshan]

... en begint met een hoofdletter...

[chocomelsletje]

Changshan schreef op 22-02-2005 @ 19:57 :
... en begint met een hoofdletter...

gehehehe, precies

doe ik zelf niet vaak in posts, maar wel in verhaaltjes hoor

[esprit-chick]

heb niet zoveel gelezen, zag alleen dat eenmaal andermaal en k d8, oke niemand wil fdie dan doe ik t wel


was me btw bewust van de gbrekkige interpunctie or, voor t eggie zou k t wel goed doen

wel goed dat iedereen t opmerkt overigens, t is dus gelezen

[chocomelsletje]

esprit-chick schreef op 22-02-2005 @ 20:33 :
heb niet zoveel gelezen, zag alleen dat eenmaal andermaal en k d8, oke niemand wil fdie dan doe ik t wel


was me btw bewust van de gbrekkige interpunctie or, voor t eggie zou k t wel goed doen

wel goed dat iedereen t opmerkt overigens, t is dus gelezen

whehehee.. oke

Uhm, ja tuurlijk lezen we het

Maar.. heb je ook nog een nieuwe titel? kunnen mensen weer verder als ze dat willen!

[esprit-chick]

mooi zo, ga verder met:


de musical

[Gravin]

sommige van deze verhaaltjes zijn best leuk. Ik wacht op een leukere titel

[Vogelvrij]

esprit-chick schreef op 22-02-2005 @ 20:48 :
mooi zo, ga verder met:


de musical

Ik los hem wel

Vogelvrij schreef op 23-02-2005 @ 17:25 :
Ik los hem wel

Schrijf jij em? Roger.

Als er wat duistere titels komen, zal ik me ook eens wagen aan dit topic.

[Vogelvrij]

De musical

Weken-, maandenlang hadden ze geoefend, de groep achters van basisschool D’n Bussel. Natuurlijk hadden ze ook tijd besteed aan het oefenen voor de cito, maar voor de meeste mensen was dat toch bijzaak geweest. De musical, daar ging het om, dat was het belangrijkste! Zeven jaar school hadden ze doorploetert voor dit moment. Zeven jaar lang waren ze jaloers geweest op de mensen die daar wél op dat podium mochten staan. Ze hadden bedacht wat voor soort rol bij ze pasten, wie er zou zingen en wie zich zou beperken tot het maken van het decor… Nee, er waren geen maanden aan vooraf gegaan, het waren zelf jaren!
En nu was het dan zover… Alle kinderen van D’n Bussel zaten al klaar in de zaal, nu zouden zij het zij die hun afgunst weg moesten slikken. Het was nog maar een kwestie van secondes voordat de gordijnen open zouden gaan. De attributen lagen al klaar, iedereen was geschminkt en had zijn musicalkleding aan.
“Dames en heren, jongens en meisjes,” hun leraar stond voor het gordijn en kondigde hen aan. “Graag uw aandacht voor deze prachtige musical: Le beau soleil!” De leerlingen keken elkaar nog even zenuwachtig aan, toen ging het doek open en stonden ze in de schijnwerpers. Ze begonnen meteen te zingen en het ging werkelijk geweldig. Alles ging perfect, dit was de beste musical ooit.
Bij het derde liedje ging het helaas mis. Het meisje dat solo moest zingen, had van de zenuwen haar stem verloren en raakte in paniek. De jongen die na haar solo moest zingen, keek haar woedend aan en siste: “Je verpest alles, stomme kneus!” De jongen die naast hem stond, was heimelijk verliefd op het meisje en kon zijn woede niet beheersen. Voordat iedereen ook maar met zijn ogen kon knipperen, ontstond er ineens een vechtpartij.
De musical was mislukt.

Nieuwe titel: Graven in het donker


(Ach ja, je kunt wel merken dat ik moe ben)

Die is voor mij, vanavond staat hij er.
Ik assassineer jullie allen als iemand deze titel jat.
Ik ga nu eten, Ta!

[Gravin]

smakelijk eten

Graven in het donker.

De stad was in diepe rouw gehuld. De terreinwagen reed vooruit, achteruit, wederom vooruit en wederom achteruit. De stervende werd vermorzeld, verpletterd. Resterende ingewanden vonden hun weg naar buiten, in de open gaten van het bandenprofiel. Toch was de klap van de bumper het hardst. Verschillende botjes braken, een knisperende geluid, als een konijn dat uit elkaar gescheurd werd door hongerige wolven. Het asfalt kleurde langzaam rood, het slachtoffer hapte naar adem. De motor spinde en draaide stationair. De zon verstopte zich achter de flats, dicht bij de horizon. De lucht kleurde zo rood als het asfalt. Op de stoep stond een groep mensen, ieder met een bloemstuk in de hand. Ze vormden een haag. Brullende wierp de terreinwagen zich weer op de dode, het hobbelde eroverheen. Meer botten braken. Wanneer zou het ophouden?
Een dik pak wolken vormde zich voor de zon, de lantarenpalen sprongen aan. Een vies grijs licht viel op de overledene. Stoeptegels zouden nooit meer hetzelfde zijn. De menigte haalde spades tevoorschijn en schepten de stoeptegels eruit. De dode was nergens meer te bekennen, de stapel werd steeds groter. Misère overal. Een gat werd gegraven, de zon was weg. De terreinwagen bromde, botste, de lantarenpalen gingen één voor één uit. Het regende, het graf regende vol. Kortsluiting, de stad zou in duisternis gehuld zijn. De stoeptegels werden verplaatst, het lijk werd in een kist gelegd. Beukenhout, gekozen door zijn naasten. De sterkste mannen uit het dorp groeven stug door, geen weer of wind zou hen weerhouden het graf te graven. Dat was traditie, het graf werd gegraven direct na het overlijden. Althans, het opmerken ervan.
Het graf was gegraven, de rozenblaadjes gestrooid. Tranen drupten in de aarde, men rouwde. De kleur was zwart. Het gat was zo rood als het asfalt was. Het bloed weggewassen, de Bijbel inmiddels gepakt. Er werden wijze woorden gesproken, interessante passages aangehaald. Het graf regende vol, water van zijn thuis. De overledene werd uit zijn kist gehaald. Nog heel even zijn welverdiende rust op de koude harde grond, de manier waarop hij gestorven was. Een vochtige verkoeling, zo in de duisterste nacht.
Het werk was gedaan, de burgers in hun sas.
Niemand aan het graf aan het graf besefte ook maar heel even,
dat de onbegrepen overledene,
liggend in een plas,
eigenlijk maar een eenzame goudvis was.

Grim

Titel: Witte rozen

Los!

Witte rozen

Witte rozen wilde hij. Ze wist niet eens of er überhaupt witte rozen bestonden. Ze kende eigenlijk alleen de rode rozen, hét symbool van de liefde, die hij haar zo vaak geschonken had. Het zou logischer zijn dat hij om rode rozen had gevraagd – per slot van rekening was hun liefde er niet minder om geworden, dus waarom een kleur die eigenlijk geen kleur was en haar deed denken aan de steriele ziekenhuisgangen en de koude sneeuw in de winter?

Witte rozen had hij wel. De bloemist keek haar even meewarig aan en vroeg of er een kaartje bij moest. Was het een speciale gelegenheid? Ze schudde lichtjes met haar hoofd en betaalde. Achttien witte rozen in bijeengebonden plastic en een wit lint eromheen. Ze had getwijfeld tussen rood en wit lint, maar omdat hij witte rozen had gewild, zou het vreemd zijn als het lint rood was geweest. Alsof ze zijn wensen niet respecteerde. Ze wilde niet dat iemand dat van haar kon denken.

Witte rozen op zijn graf. Ze probeerde niet te huilen. Iedereen was in het zwart gekomen, behalve zij. Ze vond dat witte rozen niet stonden bij zwarte kleding. Ze droeg een witte zomerjurk met kant. In haar haar had ze wit lint, net zo wit als het witte lint van de bos witte rozen. Ze voelde zichzelf een soort witte roos, een lichtpuntje temidden van de zwarte, sombere menigte.

Witte rozen wilde hij. Nu snapte ze waarom.

***

De volgende titel is 'Tuig van de richel'.

[chocomelsletje]

Ik vind hem echt mooi!

chocomelsletje schreef op 23-02-2005 @ 20:19 :
Ik vind hem echt mooi!

Welke?

[chocomelsletje]

Krummeltje schreef op 23-02-2005 @ 20:24 :
Welke?

die van jou!

chocomelsletje schreef op 23-02-2005 @ 20:30 :
die van jou!

Oh, merci.

Krummeltje schreef op 23-02-2005 @ 20:35 :
Oh, merci.

U heerscht _0_

Grim schreef op 23-02-2005 @ 20:37 :
U heerscht _0_

Merci alweer. En niet het topic volspammen, schrijven! Wie maakt me los?

[Gravin]

nou ik barst van de inspiratie,,, kommaar op met een leuke titel

Krummeltje schreef op 23-02-2005 @ 20:11 :


***

De volgende titel is 'Tuig van de richel'.

Gravin, leef je uit!

[Roosje]

@ Grim: En ik maar denken dat je het speltopic meed. Jammer genoeg had ik eerst het einde van je verhaaltje gelezen, en daarna pas het begin. Ach, ik kan me atm toch nergens op concentreren.

@ Krummeltje: Mooi!