Advertentie | |
|
11-01-2017, 04:20 | |
Het klinkt alsof je ouders misschien niet zo goed voor jou/jullie kunnen zorgen. Het zou zelfs kunnen dat je verwaarloosd wordt. Dat is genoeg om psychologische issues te ontwikkelen, waardoor je je permanent onveilig voelt en niet zo onder de indruk bent van het leven en de dood.
Waarschijnlijk ga je je de komende jaren realiseren hoe normaal of abnormaal je thuissituatie is. Als er echt iets aan de hand is kan dat heftig worden. Focus je op jezelf en je zelfontwikkeling. Heb je doelen? Wat voor leven lijkt jou leuk? Zijn er dingen die je wil vermijden? Qua gedachtes aan drugs en de dood: je psyche is je aan het vertellen om te overleven. Soms lukt dat niet zonder verdovende middelen of zelfdestructief gedrag. Wees verstandig en houd dat een beetje binnen de perken. Als je de puberteit doorkomt zonder zelfmoord te plegen ga je genoeg shit hebben om doorheen te baggeren, daar wil je geen heroïneverslaving bovenop. Zoek lotgenoten, desnoods op Tumblr. Gezelschap helpt. Hoe reageren je ouders normaalgesproken als je je problemen met ze wil bespreken? |
11-01-2017, 06:09 | ||
Citaat:
__________________
"Haar linker borst is groter, evenals haar rechter"
|
Advertentie |
|
|
|