Hey,
Eigelijk open ik zeer zelden een persoonlijk topic, maar nu wil ik echt even m'n verhaal kwijt en misschien eens advies. Ik zal het kort proberen te houden, al betwijfel ik ten zeerste of dit zal lukken.
Mijn vriend (19) leerde ik ik juni vorig jaar middels dit forum en msn kennen. We hebben veel dezelfde dingen meegemaakt, alleen waren al zijn 'problemen' wat recenter dan de mijne. In iedergeval, we raakte nooit uitgepraat, en zo besloten we halverwege augustus elkaar een keer te meeten. Klikte eigelijk in één keer, en dus spraken we vaker af... Altijd was het supergezellig en ja.. We waren elkaar langzaam aan wel heel erg leuk gaan vinden.
Hij kwam vaak naar mijn school toe (1,5 uur reizen voor hem), al was dit maar voor 5 minuutjes. Soms gingen we ergens heen, en juist omdat het áltijd gezellig was deden we soms behoorlijk nutteloze dingen. Zo hebben we eens 3,5 uur lang achtereen in één en dezelfde metro gezeten. Gelachen, gepraat, lol gemaakt, gevolg: Tijd vergeten. Mijn mobiel stond op dat moment uit, en dus was ik voor mijn moeder onbereikbaar. Het was inmiddels half 7 in de avond, en om half 6 had ze het eten al klaar (met het oog op dat ik dan wel thuis zou zijn). Tsja dat was ik niet, en dus zei mijn inmiddels vriend "Kel, moet je niet even naar je moeder bellen? Want dit is wel erg lullig eigelijk.
" Met zijn telefoon gebelt.. Mijn moeder was laaiend, maar dan ook echt laaiend. Zegmaar dat ik haar nog nooit zo kwaad heb gezien, ze begreep het dan ook totaal niet met het gevolg: Huisarrest, geen internet/laptop en díe jongen mocht ik al helemaal niet meer zien de komende weken, met de reden dat ze hem onverantwoordelijk en laf vond..
Natuurlijk, ik begrijp ook wel dat het slordig was. Maar het is gewoon niets voor mij, en het was dan ook zeker een uitzondering op mijn 'normale' gedrag... Volgens haar, zou mijn vriend een slechte invloed op me hebben gehad op dat moment. Zou hij me toch wel gebruiken, en och.. maw. het was niets in haar ogen.
Enkele weken later, begin december, belandde ik en mijn vriend op een punt dat we besloten, elkaar toch wel heel erg leuk te vinden. En ja, sindsdien hebben we dus een relatie. Inmiddels 9,5 maand samen. Het gaat prima, en bij niemand voel ik me zo op m'n gemak als bij hem... Hij maakt me serieus heel gelukkig.
Mijn moeder lijkt er nog steeds niet heel erg warm voor ons te lopen. In januari ben ik hier al eens over begonnen, omdat het me gewoon pijn doet dat ze nooit eens enthousiast kan zijn, interesse kan tonen of spontaan eens aan m'n vriend/mij kan vragen: Was het gezellig? Hebben jullie het leuk gehad? Hoe bevalt je nieuwe school? of hoe ging je rijles vandaag?
Ze vraagt of zegt gewoon hélemaal niets. En dat brengt een zo'n verschrikkelijk stijve/voor mij moeilijke sfeer met zich mee. Ik heb voordurend het gevoel alsof wij ons aan haar aan moeten passen, of het nooit goed genoeg is, en of ze ons het liefste nog uitelkaar zou zien. Aan het begin van ons relatie heb ik me op sommige momenten gewoon schuldig gevoeld wanneer ik met mijn vriendje afsprak omdat er dan altijd een 'ow, en dan zit ik weer alleen' uitkwam. Alsof het niet mocht ofzo.
Ik heb vaak genoeg gevraagt naar uitleg of een waarom. Maar ze beweert zelf nog altijd dat er niets aan de hand is, dat ik niet zo raar moet doen, en dat mijn vriend en zij elkaar gewoon niet zo goed kennen en zij als vreemde voor elkaar zijn.
Mijn moeder heeft het vroeger niet gemakkelijk gehad, ik evenmin. Vooral met exvriendjes heb ik nogal wat problemen gehad, waarvan zij deels op de hoogte is. En zij is vroeger enige tijd misbruikt. Misschien dat ze hierdoor nú een stuk voorzichtiger is, maar komop.. Als zij mijn vriend als 'vreemde over de vloer' ervaart dan zou je toch denken dat je er veel aandoet om deze persoon wat beter te leren kennen. Zeker als dit ervoor zou kunnen zorgen dat je weer wat dichter bij je dochter komt te staan...
Mijn moeder heeft naar mijn weten nog steeds het gevoel alsof hij me gebruikt, en ik niet meer ben dan een 'neukpopje'. En wanneer ik haar tijdens een discussie de mond snoer dan ben ik ineens de 'slet' omdat we binnen een redelijk korte tijd voor het eerst met elkaar naar bed gingen (We kende elkaar immers al maanden... ) Het maakt me soms best onzeker, want bij hem is alles wél vrijwillig gegaan (als jullie begrijpen wat ik bedoel...) En toch is dat gevoel lange tijd uit de lucht gegrepen omdat mijn moeder steeds weer met verschrikkelijke stomme opmerkingen aan kwam zetten. Nee niet tegen mij, wel tegen mijn broers/schoonzus als ik eventjes de kamer uitwas... Hoe ik het dan weet? Van mijn broer, omdat hij eigelijk ook niet begrijpt waar ze nu moeilijk overdoet...
Als we bij elkaar willen blijven slapen, bedenkt ze allerlei redenen waardoor het uiteindelijk neer komt op "Liever niet, dus nee". Inmiddels is dat al zovaak voorgekomen dat ik het nu nog amper durf te vragen. Ook wanneer we bijv. een keer een weekendje wegwillen (dit had mijn vriend voor mijn verjaardag geboekt in februari) begint ze te stekkeren. Of nee, in eerste instantie was het: "Ow wat leuk joh, ben écht zo benieuwd waar jullie naartoe gaan
" Ik dus enthousiast, want ik vond het echt geweldig dat we een weekendje samen weg mochten. Uit enthousiasme begon ik een dag of 2 later een verhaaltje tegen haar over dat ik dan toch minstens nog wel even ergens een nieuwe bikini vandaan moest toveren waarna het ineens was: "Ik zat er nog eens overna te denken... Er komt gewoon niets van in! Echt niet, basta! Waar willen jullie het van betalen?
"
Praten lijkt gewoon niets uit te halen , want voor alles heeft ze een reden, maar deze zijn nooit concreet. Ook is ze maar al te goed in oude koeien uit de sloot te halen, door bijv. weer te beginnen over het metroverhaal.
En daarmee denkt ze dan een punt te kunnen maken...
Als ik zelf een verhaal over mij en mijn vriend, in de hoop dat het haar misschien interesseert.. Heb ik vaak het gevoel alsof ik wat fout heb gedaan, dat ze niet luistert of wat dan ook... Wel heeft ze inmiddels te bekennen gegeven dat ze heus ziet dat ik heel erg gelukkig met hem ben, en dat hij me altijd aan het lachen weet te maken, er altijd voor me is, en dat het waarschijnlijk toch wel 'oprecht' is.
Ik vind haar egocentrisch in haar opmerkingen en in het gevoel dat ze mij daardoor soms geeft. Nu zou je denken, wat kan jou het schelen? Zo denk ik er eigelijk ook over, mijn vriend evengoed. Maar het doet pijn wanneer jouw geluk als het ware als
niets wordt afgedaan. Zeker door mijn moeder, aangezien ze voorheen gewoon altijd veel positiever was..
Heeft er iemand enig idee waarom het misschien zou kunnen zijn? En wat ik nog zou kunnen proberen om de situatie iets te verbeteren? Want het breekt me op sommige momenten serieus.. Iemand die het 'probleem' herkent? Tips.. tips...
Soms ben ik bang dat het niets met ons te maken heeft, maar iets dat haar is overkomen; vroeger of misschien enkele maanden geleden, waar ik niets vanaf weet. Ze is stil en terughoudend, niet als míjn moeder.
Sorry voor het lange verhaal, maar bvd!