M'n eerste verhaal..

[isaaa]

Dit is mijn eerste verhaal en ik zou graag willen weten wat jullie er van vinden....


Z’n leven gegeven...

Een glas viel in duizend stukjes uitéén op de koude, kalkwitte plavuizen van de bungalow waar mijn ouders pas een paar dagen verbleven. Ja ik zeg nu wel mijn ouders maar toentertijd was het slechts een verliefd stelletje dat voor het eerst met elkaar op vakantie was.
Mijn moeder was 18 en m'n vader net 21, ze hadden pas 7 weken verkering maar waren er beide van overtuigd dat het eeuwig zou duren. Grappig die kinderlijke naiviteit, nu weten zij en ook ik wel beter.
De vloer lag vol stukken glas en beiden keken geschokt op van de boeken waar ze even te voren nog zo in verdiept waren. De tafel trilde en de altijd aanwezige bijbel viel uit de verder lege kast. Mijn vader dacht razendsnel na en sleepte mijn van angst verstijfde moeder naar de badkamer, in de badkamer werden de bevingen heviger en mijn moeder raakte in paniek, mijn vader, die Gerard heette, probeerde haar te kalmeren en begon te zingen.
Hij had nog nooit gezongen, nu bleek waarom en even verscheen er een lach op het gezicht van mijn moeder.
In de badkamer hoorden ze het servies op de plavuizen kapot vallen en takken sloegen tegen het fragiele serre glas maar tegelijkertijd heerste er een serene stilte in de badkamer, één moment van intens geluk, van op elkaar aangewezen zijn en elkaar beschermen,in dat moment beseften ze allebei hoe veel ze van elkaar hielden.

Mijn ouders stonden op het punt te vertrekken, de zwaar beschadigde bungalow lieten ze achter maar een onbetaalbaar mooi moment namen ze voor de rest van hun leven mee.
Er waren gelukkig geen gewonden gevallen en ook het ongeruste thuisfront was op de hoogte gebracht van de goede afloop.

Eenmaal thuis ging alles al weer snel z'n normale gangetje, mijn vader had z'n dagelijkse werkzaamheden als loopjongen op het advocatenkantoor hervat en mijn moeder werkte hard om ook het laatste jaar van haar studie succesvol af te ronden.
Het was lente en over 3 dagen was mijn moeder jarig.
Mijn vader had een perfecte avond voorbereid, ze zouden naar de stad gaan, wel 30 kilometer buiten het dorp, mijn vader mocht de auto van z'n broer lenen en had zo alles tot in de puntjes geregeld.
Eerst zouden ze gaan eten in het beste restaurant van de stad en tijdens het dessert zou hij haar zijn cadeau geven, een ring, een prachtige gouden ring met wel 11 diamantjes en een prachtige smaragd in het midden.
Als alles goed zou gaan was Monica over vier weken zijn vrouw en zouden ze de rest van hun leven samen en intens gelukkig doorbrengen.

En alles ging goed, vier weken later kon hun leven als echtpaar beginnen. Tot de dood ons scheid, of iets anders natuurlijk, ik bijvoorbeeld.
Na 6 weken het perfecte huwlijk beleefd te hebben vertsoorde iets, of liever gezegd iemand de rust voorgoed.
'Gerard' zei mijn moeder op een zondag ochtend vlak voor de gang naar de kerk tegen mijn vader. 'Ja, schat' antwoorde hij ietwat afwezig. 'Ik ben zwanger' opeens had ze mijn vaders volle aandacht, z'n mond viel open en het boek over modeltreinen viel uit z'n handen.
'Zwanger?' herhaalde hij, alsof hij niet wist wat het betekende,mijn moeder knikte nauwlijks merkbaar.

Negen maanden later werd ik geboren na een zware bevalling van zo’n negen maanden.
Vanaf het moment dat mijn moeder vertelde van haar zwangerschap tot aan het moment dat ik voor het eerste het licht zag hadden mijn ouders niets anders gedaan dan elkaar overal de schuld van geven, met als gevolg dat ik de eerste dagen van mijn leven op de bank tussen een stel kussens en zonder fatsoenlijke luier mocht doorbrengen.
Ik heb het idee dat mijn ouders zich het eerste jaar van mijn leven niet bewust waren van het feit dat ze een kindje hadden, er zijn wel foto’s van die tijd maar die zien er allemaal praktisch hetzelfde uit; een gelukkig stel in de tuin of in de kamer met een kind ergens op de achtergrond.
Maar zo rond mijn eerste verjaardag veranderde alles, mijn vader werd officiel advocaat en voelde zich opeens erg verantwoordelijk voor de mensen om zich heen. Binnen zes maanden kocht hij een huis in de stad, zo’n rijtjeshuis waar nu iedereen in woont maar die toen het toppunt van een gelukkig gezinsleven weerspiegelden. Ik kreeg een eigen kamer geheel naar mijn wens met autootjes behang en een grote-mensen-bed.
Zo kabbelde ons gezin een paar jaar voort op de golven van de groeiende economie, mijn vader had zichzelf de titel ‘gerenomeerd advocaat’ gegeven en tot dan toe deed hij die titel zeker eer aan. Maar in 1983, ik was toen 6, hadden mijn ouders steeds vaker ruzie en was de sfeer in huis vaak te snijden. Ik kreeg maar weinig mee van de ruzies maar ik wist wel dat het te maken had met het werk van m’n vader, ik voelde dat mijn moeder bang was als wist ik niet waarvoor.
In oktober ’83 verhuisden we, naar belgie, zomaar zonder aankondiging. Ik herrinner me alleen nog het beeld van onze straat toen we wegreden, het regende en mijn ouders hadden de hele dag nog geen woord gewisseld. In belgie regende het ook, het zag er troosteloos uit het landschap, het dorp, ons nieuwe huis. Ik vond het vreselijk maar mijn moeder bleef maar zeggen dat het niet anders kon.

Mijn vader startte een eigen kantoor en ik ging naar school, in belgie, waar ik niemand kende en waar ik niemand wilde kennen. Na een paar maanden zonder veel contact met klasgenootjes moesten we allemaal een spreekbeurt houden, ik was de enige die in m’n eentje ging en ik zag er ontzettend tegenop. Ik had gekozen voor treinen, het was de hobby van m’n vader en hij had me er altijd veel over verteld. De dag van de spreekbeurt, ik was vreselijk nerveus maar toen ik eenmaal voor de klas stond en al die kinderen zag die ik eigenlijk niet kende viel alle angst van me af, ik ratelde maar door over wagons, locomotieven en spoorlijnen en tot mijn eigen verbazing luisterde iedereen heel aandachtig. Toen ik klaar was klapte iedereen en ik had voor het eerst in m’n leven het idee dat ik ergens bijhoorde. In de pauze kwam er een meisje naar me toe; “wat een goede spreekbeurt zeg” zei ze, “en je was helemaal niet bang!” Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen dus ik lachte maar. Ze vroeg of ik bij haar groepje wou komen staan, een eindje verderop bij het klimrek.
Vanaf dat moment hoorde ik erbij, bij de school, bij dat groepje en bij me zelf.

Ik begon m’n leven snel leuker te vinden en op m’n tiende verjaardag voelde ik me daadwerkelijk gelukkig. Maar de spanningen keerde terug, ik had onderhand wel begrepen dat mijn vader mensen uit de gevangenis probeerde te houden maar ik begreep niet hoe mijn ouders daar ruzie over konden hebben. ‘s avonds laat hadden m’n ouders weer ruzie, ik had eigenlijk al moeten slapen maar ik luisterde mee bovenaan de trap, ik hoorde mijn vader zeggen “ze hebben ons gevonden” daarna was het een lange tijd stil en ben ik maar gaan slapen.
De tijd die hierop volgde was hectisch en er werd mij verteld dat we weer gingen verhuizen, terug naar Nederland. Mijn vader had te weinig klanten zei mijn moeder, daarom moesten we weg, ik voelde dat dit niet waar was maar besloot alles maar over me heen te laten komen, er was nu toch niets meer aan te doen.
Terug in Nederland ging alles veel beter dan verwacht, we woonden nu in de provincie en de kinderen op m’n nieuwe school vonden zo’n jongen die in Belgie had gewoond maar wat interressant. Mijn vader had zich aangesloten bij een maatschap en al snel was het rustige gezinsleven weer terug gekeerd.
Heel wat jaren ging alles goed, ik had veel vrienden en de middelbare school had ik zonder een keer te blijven zitten doorlopen. Tot op een dag, ik was 19 en m’n vader had blijkbaar besloten open kaart met me te spelen. Hij vertelde waarom we de eerste keer naar Belgie verhuisd waren en waarom we 8 jaar terug hierheen waren gekomen. Toen we nog in de stad woonden had hij als advocaat een zware crimineel de gevangenis in gewerkt voor niet minder dan 5 jaar. In eerste instantie was hij blij met deze overwinning van het recht maar na 5 jaar begonnen de bedreigingen en besloot hij met ons naar Belgie te gaan maar ook daar werden we gevonden. Daarom zaten we nu hier, veilig op het platteland en onder een valse naam. De eerste weken was ik ontzettend gespannen en bang maar mijn vader bleef volhouden dat er niets was om bang voor te zijn en dat ze hem waarschijnlijk al lang vergeten waren.

Dit vertelde mijn moeder me, vlak na z’n begravenis. Het meeste wist ik natuurlijk al maar het was fijn om mijn moeder zo te horen praten en te zien lachen bij alle herrinneringen.
Mijn moeder, ze is nooit erg spraakzaam maar als ze ‘s wat zegt is het meer dan de moeite waard.
Ik ben nu 25 en weet ik dat ze m’n vader niet vergeten waren. Maar ook ik zal ‘m nooit vergeten.

[moondancer]

ik vindt het begin heel mooi... zo de eerste 2 paragrafen..
het deel erna is precies een ander verhaal.. en ik mis dan zo de sfeer van dat begin.. anyway just my point of view
xx