Borderline (BL)

[MisterDJ]

Wat is borderline?
InleidingDe term borderline werd eind jaren 30 voor het eerst gebruikt. In die tijd werden psychische stoornissen onderverdeeld in psychoses (verwardheid) en neuroses (angst- en stemmingsstoornissen). Patiënten met verschijnselen die niet goed pasten binnen deze indeling, werden borderline genoemd, wat zoveel betekent als grensgeval. Lange tijd was er weinig aandacht voor borderline, tot het na 1960 opnieuw in de belangstelling kwam. Tegenwoordig wordt borderline ingedeeld bij de persoonlijkheidsstoornissen. In 1980 werd de aandoening opgenomen in het diagnostisch handboek van psychiaters, de Diagnostic Statistic Manual (DSM), als borderline persoonlijkheidsstoornis. In de dagelijkse praktijk wordt meestal gesproken van een borderlinestoornis of kortweg borderline. Een persoonlijkheidsstoornisDe meeste mensen hebben zo hun eigenaardigheden. Wanneer iemands persoonlijke eigenschappen heel extreem of hinderlijk zijn voor de persoon zelf of voor anderen kan sprake zijn van een persoonlijkheidsstoornis. Mensen met een persoonlijkheidsstoornis hebben vaak hardnekkige problemen met zichzelf of met anderen en kunnen in andermans ogen vreemd gedrag vertonen. Er zijn verschillende soorten persoonlijkheidsstoornissen. De borderlinestoornis is er een van. Alleen een deskundige kan bepalen of iemand een persoonlijkheidsstoornis heeft.Verschijnselen en gevolgenEen van de meest opvallende kenmerken van een borderlinestoornis is dat iemands gevoelens, gedachten en gedrag van moment tot moment sterk wisselen. Iemand met borderline weet vaak niet wat hij wil, verandert snel van mening en slaat telkens een andere weg in. Een 'borderliner' kan impulsief een relatie of vriendschap verbreken of plotseling een baan opzeggen, schijnbaar zonder aanleiding. Dat is voor anderen moeilijk te begrijpen en kan zelfs beangstigend zijn. Vaak hebben mensen met borderline een onbehaaglijk gevoel over zichzelf en weinig eigenwaarde. Zij zijn bang om in de steek gelaten te worden, of voelen zich eenzaam. Ook zijn ze vaak bang dat anderen hen niet accepteren of zullen afwijzen. Terwijl de buitenwereld daar meestal niets van merkt, kunnen zij zich van binnen leeg voelen. Borderline is een ingrijpende aandoening. Niet iedereen heeft echter evenveel last van borderline. Naarmate de verschijnselen heftiger zijn, zijn de gevolgen ingrijpender.Toch ervaren sommige mensen niet uitsluitend negatieve kanten van borderline. Het leven met borderline is zelden saai. Voor anderen kan iemand met borderline vrolijk en spontaan gezelschap zijn. De verschijnselen en gevolgen van borderline komen op verschillende gebieden tot uiting:· Impulsief zijnIemand met borderline kan dolenthousiast beginnen aan een cursus of baan en daar een week later mee stoppen. Of onbesuisd een heel dure aankoop doen en het gekochte de volgende dag al niet leuk meer vinden. Door onverantwoorde uitgaven ontstaan soms grote schulden. Ook het voortijdig afbreken van een studie of baan komt vaak voor. · Wisselende relaties en vriendschappenMensen met borderline verwachten veel van anderen en raken daardoor snel teleurgesteld. Een klein meningsverschil kan een aanleiding zijn om boos te worden op de ander of de relatie te verbreken. Als relaties of vriendschappen vaak stuklopen, kan dat het toch al geringe zelfvertrouwen verder aantasten. Daardoor kan iemand de neiging krijgen zich terug te trekken en in een isolement raken. Maar iemand met borderline kan ook van het ene op het andere moment een nieuwe relatie aangaan. · Denken en voelen in uiterstenMensen met borderline vinden iets leuk, of verschrikkelijk; vinden iemand aardig, of waardeloos, voelen zich geweldig, of heel beroerd. Er is weinig ruimte voor nuance. Een positieve stemming kan snel omslaan in neerslachtigheid. Voor direct betrokkenen kan deze wisselvalligheid overdonderend en onbegrijpelijk zijn. · Emotioneel gevoelig zijnMensen met borderline raken gemakkelijk uit hun evenwicht en kunnen hun gevoelens moeilijk in de hand houden. Vooral de contacten met anderen kunnen spanning oproepen. Maar ook een onverwachte gebeurtenis kan de stemming in positieve of negatieve richting beïnvloeden. · DissociërenHet komt soms voor dat iemand het gevoel heeft er niet meer bij te zijn en als het ware wegraakt. Dit wordt dissociëren genoemd. Soms weet de betreffende persoon niet meer precies wat er gebeurd is. Dat is een angstige ervaring. · VerwardheidIemand met borderline kan tijdelijk verward of achterdochtig zijn: gedachten kloppen niet met de werkelijkheid. Meestal zijn deze periodes van korte duur. · Zelfbeschadigend gedragGevoelens van leegte, gekwetstheid, boosheid of teleurstelling kunnen bij iemand met borderline zo heftig zijn, dat deze spanning alleen afgewend kan worden door lichamelijke pijn: bijvoorbeeld door te snijden in het eigen lichaam of zichzelf te branden met een sigaret. Vaak doet het beschadigen op het moment zelf geen pijn en geeft het een gevoel van opluchting. Na afloop overheersen schaamte en schuldgevoelens. Soms ontstaan blijvende littekens of gezondheidsproblemen. Veel, maar lang niet alle mensen met borderline beschadigen zichzelf. · ZelfdodingMensen met borderline zijn soms zo wanhopig en ongelukkig, dat zij een eind aan hun leven willen maken. Gedachten over zelfdoding zijn moeilijk bespreekbaar, niet alleen voor de persoon zelf, maar ook voor familie en hulpverleners. Toch kan erover praten belangrijk zijn en kan het soms helpen een poging tot zelfdoding voorkomen. Ruim 1 op de 10 mensen met borderline sterft door zelfdoding.Borderline en andere aandoeningenDe verschijnselen van borderline kunnen ook bij andere psychische stoornissen voorkomen. Het kan lastig zijn om een borderlinestoornis te onderscheiden van bijvoorbeeld een depressie of angststoornis, ADHD of verslavingsproblemen. Het komt ook voor dat een borderlinestoornis juist samengaat met een van deze aandoeningen. Alleen een deskundige kan beoordelen welke behandeling past bij de verschillende problemen.Borderline en verslavingMensen met borderline hebben een grotere kans om verslaafd te raken aan genotmiddelen dan andere mensen. Erfelijkheid kan hierbij een rol spelen, maar ook de verschijnselen van borderline kunnen leiden tot gebruik van genotmiddelen. Sommige mensen met borderline gebruiken alcohol of kalmerende middelen om rustiger te worden (hasj en weed, slaap- en kalmeringsmiddelen); anderen grijpen naar pepmiddelen (speed, cocaïne) om zich minder leeg of somber te voelen. Genotmiddelen lijken dan een aantrekkelijke oplossing, maar ze kunnen de verschijnselen van de borderlinestoornis ook verergeren. Bovendien kan het gebruik ervan leiden tot verslaving, waardoor er een probleem bijkomt. Het gebruik van genotmiddelen kan daarom een onderwerp van gesprek zijn in de behandeling.VerloopBorderline komt vaak voor het eerst tot uiting tussen de 18 en 25 jaar. Dit is een levensfase met grote veranderingen op het gebied van relaties, wonen, leren en werken. Vóór het 18e jaar kunnen de verschijnselen zich wel voordoen, maar is het moeilijk om borderline te onderscheiden van heftige puberteitsverschijnselen. Tussen het 20ste en 30ste levensjaar zijn de problemen doorgaans het heftigst. Bij een deel van de mensen met borderline nemen de verschijnselen na verloop van tijd wat af. Het verloop van de stoornis kan grillig zijn. In een levensfase met veel stress kunnen de klachten weer de kop opsteken. Het is afhankelijk van de persoon zelf, de levensloop en de eventuele behandeling, hoe de klachten zich ontwikkelen. Een flinke groep komt over de klachten heen; een andere groep leert met de verschijnselen om te gaan. Sommigen houden veel last van borderline.Hoe vaak komt borderline voor? De borderlinestoornis is geen zeldzame aandoening. Het is niet zeker hoeveel mensen last hebben van borderline, omdat de diagnose niet altijd gesteld wordt. Naar schatting lijden ongeveer 150.000 volwassenen in Nederland aan de stoornis.De diagnose wordt bij mannen minder vaak gesteld dan bij vrouwen. De klachten uiten zich bij mannen eerder in agressief gedrag en verslaving, en worden vaak niet herkend als borderlinestoornis. Daar komt bij dat vrouwen eerder hulp zoeken en waarschijnlijk kwetsbaarder zijn voor borderline.
Lotgenoten

Mensen met Borderline voelen zich vaak erg onbegrepen. Daarom is lotgenotencontact zo belangrijk. Het is prettig het gevoel te hebben niet de enige te zijn met al die ‘rare’ dingen. Als lotgenoot voel je de ander haarfijn aan omdat je reageert vanuit dezelfde doorleefde ervaringen. Je staan ook op gelijke voet met elkaar: In tegenstelling tot hulpverlening is er bij lotgenotencontact sprake van een gelijkwaardige relatie.
Stichting Borderline biedt meerdere vormen van lotgenotencontact: Je kunt telefoneren, schrijven of via het internet communiceren. Daarnaast zijn we bezig met een pilot voor een lotgenotengroep.

Lotgenotengroep
Vaak is er behoefte om na afloop van de behandeling nog een tijdje contact te hebben met gelijkgestemde lotgenoten. Om aan deze behoefte tegemoet te komen is Stichting Borderline in samenwerking met Parnassia (GGZ-organisatie) een lotgenotengroep gestart.
De groep wordt begeleid door een ervaringsdeskundige en ondersteund door een verpleegkundige. De ervaringsdeskundige spreekt vanuit eigen ervaringen en belevingswereld. De verpleegkundige zorgt voor ondersteuning in continuïteit en structuur en levert een bijdrage door vakkundigheid op het gebied van hulpverlening. Daarnaast kan de verpleegkundige verwijzend optreden als er sprake is van een ernstige terugval waarbij professionele hulp gewenst is.
In de lotgenotengroep is sprake van gelijkwaardigheid. Ieder mag zichzelf zijn en ieder reageert op basis van zijn eigen kennis en ervaringen. Door onderlinge steun, respect en betrokkenheid is omgaan met lotgenoten een manier om je bewust te maken van je eigen mogelijkheden.
Deze lotgenotengroep draait vooralsnog alleen in Den Haag. Wanneer er meer landelijke initiatieven worden opgezet, zal dat op deze website worden vermeld.


Familie en betrokkenen
Omgaan met iemand met borderlineMensen met borderline doen vaak een groot beroep op hun omgeving. Het ene moment heeft iemand behoefte aan aandacht en contact, het volgende moment kan iemand zich terugtrekken in zichzelf en het contact afwijzen. Familie en vrienden hebben vaak moeite met emotionele uitbarstingen en impulsief gedrag. Daardoor staat de relatie voortdurend onder spanning. · Realiseer u dat er sprake is van een psychische stoornis, waarvoor behandeling nodig is. Vat emotionele uitspraken niet al te persoonlijk op. · Het feit dat u de borderlinestoornis erkent, betekent niet dat u alles hoeft te accepteren. Bepaal wat uw grenzen zijn en maak daarover heldere afspraken. Het kan helpen als u afspraken op papier zet. · Probeer negatief gedrag los te zien van de persoon. Laat uw waardering blijken voor dingen die goed gaan. · Stel niet te hoge eisen aan degene met borderline en leg niet te veel druk op zijn of haar schouders. Neem de verantwoordelijkheid niet over. · Zorg dat u goed geïnformeerd bent over borderline. Zorg voor uzelfAls iemand in uw naaste omgeving borderline heeft, kan dat een grote belasting zijn. Om overbelasting te voorkomen is het belangrijk om af en toe afstand te nemen. Realiseer u dat er geen sprake is van een schuldvraag, hoewel u zich misschien wel schuldig voelt.· Probeer regelmatig dingen te doen die plezier en ontspanning geven. · Ga door met eigen activiteiten en sociale contacten. · Lucht regelmatig uw hart bij mensen die u vertrouwt. · Zoek contact met mensen in vergelijkbare situaties, bijvoorbeeld via de lotgenotentelefoon van stichting Labyrint/In Perspectief. · Informeer bij de instelling voor geestelijke gezondheid bij u in de buurt welke ondersteuning zij bieden aan familie en andere betrokkenen, bijvoorbeeld een cursus, informatiebijeenkomsten of gesprekken met hulpverleners.Contact met hulpverlenersAls de cliënt daar toestemming voor geeft, kan de behandelaar de partner en naaste familie betrekken bij de behandeling. Uitleg van de behandelaar helpt bij het omgaan met de verschijnselen van borderline. Meestal heeft dat een positieve invloed op de behandeling. Hulpverleners zijn uit het oogpunt van privacy soms terughoudend met het informeren van familie. Dit probleem speelt niet als het gaat om algemene informatie over borderline. · Maak samen met uw familielid afspraken over uw inbreng en deelname aan de behandeling en begeleiding. · Bespreek met de hulpverleners wederzijdse verwachtingen. Houd er rekening mee, dat het contact zijn beperkingen heeft. · Kom voor uzelf op als de behandelaar het contact afhoudt. U kunt overigens ook contact zoeken met een andere hulpverlener dan de cliënt zelf heeft. · Als het contact met de hulpverlening problemen oplevert, informeer dan bij een familieorganisatie wat u daar aan kunt doen.Omgaan met reacties uit de omgevingNiet alleen cliënten zelf, ook direct betrokkenen krijgen soms te maken met negatieve reacties uit de omgeving. Veel mensen weten zich geen houding te geven, als blijkt dat iemand psychische problemen heeft. Het komt voor dat kennissen en familie het gezin gaan mijden. · Onbekendheid met borderline speelt een belangrijke rol. Zorg ervoor dat mensen in uw omgeving informatie (kunnen) krijgen over borderline. Laat ze bijvoorbeeld deze brochure lezen. · Zorg dat u niet geïsoleerd raakt. Blijf contacten onderhouden met mensen buiten uw eigen gezin. · U bent niet de enige die te maken krijgt met negatieve reacties. Lotgenoten kunnen nuttige tips geven bij het omgaan met dergelijke reacties.
Oorzaken
InleidingOver de oorzaken van de borderlinestoornis is nog niet zoveel bekend. Er wordt wel onderzoek naar gedaan. Waarschijnlijk is er sprake van een samenspel van aanleg en ervaringen, die maken dat iemand kwetsbaar is voor borderline. De stoornis komt uiteindelijk tot uiting door omstandigheden die stress met zich meebrengen. Hoe kwetsbaarder iemand is, hoe minder stress nodig is om klachten te veroorzaken. AanlegEr zijn aanwijzingen dat de aanleg voor bijvoorbeeld impulsiviteit en stemmingswisselingen in de hersenen aanwezig is. De hersenen verwerken prikkels op een andere manier. Hierdoor denkt, voelt en handelt iemand met borderline anders dan anderen. ErvaringenNaast aanleg speelt de ontwikkeling van de persoonlijkheid een belangrijke rol. Wat heeft iemand in zijn leven meegemaakt en hoe heeft iemand dat ervaren? Het gaat hierbij vooral om emotionele ervaringen in de jeugd. Veel mensen met borderline voelden zich als kind al angstig en niet geborgen. Iedereen heeft een bepaalde hoeveelheid aandacht, begrip, liefde en bevestiging nodig. Mensen met borderline hebben vaak het gevoel dat zij op dat vlak tekort zijn gekomen. Andere gezinsleden kunnen dat anders hebben ervaren.Soms heeft iemand met borderline iets ingrijpends meegemaakt, zoals een scheiding of een groot verlies, seksueel misbruik of emotionele verwaarlozing.Niet iedereen met borderline heeft overigens zulke ervaringen. Het is ook niet zo dat iedereen met dergelijke problemen in het verleden, later borderline krijgt. Hoe dat komt, is nog onderwerp van onderzoek.OmstandighedenBorderline steekt vaak de kop op, als iemand op zichzelf komt te staan. Na de schoolperiode breekt een periode vol veranderingen aan. Iemand gaat het huis uit, begint aan een baan of studie en krijgt een relatie. Het leven stelt eisen en brengt successen en mislukkingen met zich mee. Dat gaat gepaard met stress. Iemand met aanleg voor borderline, kan dan in de problemen komen. Het is waarschijnlijk dat de borderlinestoornis meer voorkomt in de westerse dan in andere samenlevingen. De westerse samenleving biedt weinig zekerheden en er is minder bescherming van familie, religieuze of andere verbanden. De maatschappij stelt hoge eisen en mensen zijn voor een groot deel op zichzelf aangewezen.



Behandeling
DiagnoseHet inventariseren van de problemen en het stellen van een juiste diagnose is een 1e stap op weg naar behandeling. Vaak is al aan verschillende aandoeningen gedacht, voordat de diagnose borderline opkomt. De klachten en verschijnselen lopen nogal uiteen en kunnen elkaar ook afwisselen in de loop van de tijd. Ook speelt mee dat niet elke hulpverlener even ervaren is op het gebied van borderline. Met behulp van informatie kan iemand zichzelf herkennen in een beschrijving van de verschijnselen van borderline. Maar alleen een deskundige kan een juiste diagnose stellen. Een psychiater of psycholoog stelt een diagnose aan de hand van een psychiatrisch en psychologisch onderzoek. Iemand vertelt zijn levensverhaal en noemt de klachten en problemen in het heden en in het verleden. Een gesprek met de partner, ouders of andere naaste familie kan aanvullende informatie geven. Als de diagnose eenmaal is gesteld, kan de behandelaar samen met de cliënt een behandelplan opstellen.BehandelplanElke cliënt heeft volgens de Wet op de Geneeskundige Behandelovereenkomst (WGBO) recht op een behandelplan. In het behandelplan maken cliënt en behandelaar afspraken over de behandeling. De doelstellingen van de behandeling en de werkwijze worden besproken en op papier gezet. De resultaten van de behandeling worden regelmatig besproken. Zo nodig wordt het behandelplan bijgesteld.Verloop van de behandelingAls eenmaal duidelijk is dat iemand borderline heeft, is het belangrijk om eerst ernstige verschijnselen zoals verwardheid, zelfbeschadiging en misbruik van alcohol of drugs tegen te gaan. Pas daarna kunnen achterliggende problemen aangepakt worden. Het doel van de behandeling is dat iemand stabieler wordt en meer greep krijgt op het eigen leven. Minder ups en downs, beter afgewogen beslissingen en vooral herstel van relaties met anderen. Maar ook: minder heftig geraakt worden door teleurstellingen, minder diep in de put raken, leren relativeren. Als dat lukt, verlopen de relaties met anderen ook met minder strubbelingen. De behandeling is vaak intensief en vraagt veel inzet en motivatie van de cliënt. Het opbouwen van een vertrouwensrelatie met een hulpverlener is vaak moeilijk voor iemand met borderline. Door eerdere teleurstellingen in hulpverlening of hulpverleners kan het moeilijk zijn om opnieuw iemand in vertrouwen te nemen. Daardoor kan een behandeling met vallen en opstaan verlopen. Hoe lang de behandeling duurt is moeilijk voorspelbaar, 1 tot enkele jaren is gebruikelijk, afhankelijk van de ernst van de problemen.In de loop van de behandeling moet iemand het meer zelf doen en de draad van het gewone leven verder oppakken. Na afloop van de behandeling is het belangrijk om eventueel te kunnen terugvallen op steun en begeleiding. BehandelvormenDe behandeling bestaat uit verschillende vormen van therapie. Het is afhankelijk van de persoon welke therapieën op welk moment het meest geschikt zijn. Psycho-educatiePsycho-educatie of voorlichting geeft mensen inzicht in de verschijnselen van borderline en helpt bij het leren omgaan met de gevolgen ervan. Die kennis is niet alleen nuttig voor iemand die er last van heeft, maar ook voor familie en andere betrokkenen. Weten wat borderline doet is een 1e voorwaarde om anders te kunnen omgaan met situaties die zich voordoen. PsychotherapiePsychotherapie is meestal de basis van de behandeling. Bij psychotherapie staat het praten over en verwerken van psychische problemen centraal. Er zijn verschillende vormen van psychotherapie voor mensen met borderline. Welke therapie het beste werkt, loopt uiteen van persoon tot persoon.Het doel van de therapie is psychische klachten en problemen op te heffen, of zoveel te verminderen dat iemand er minder last van heeft. Als aanvulling op individuele gesprekken met de behandelaar wordt vaak gekozen voor 1 of meer therapieën in groepsverband. Vormen van psychotherapie:· Cognitieve therapie richt zich vooral op wat iemand denkt. Het doel is denkbeelden over zichzelf en anderen die niet kloppen, te veranderen. Bijvoorbeeld de gedachte: 'Ik ben niet de moeite waard' wordt omgezet in de gedachte: 'Ik kan iets voor anderen betekenen.' Hierdoor krijgt iemand een meer realistische kijk op zichzelf. · Gedragstherapie richt zich vooral op wat iemand doet. Door te oefenen met situaties uit het dagelijks leven kan de ervaring ontstaan: ik kan het ook anders doen. Hierdoor kan iemand nieuwe, positieve ervaringen opdoen, zowel in als buiten de therapie. Een bekende vorm van gedragstherapie bij borderline is de zogenoemde dialectische gedragstherapie van Linehan. · Inzichtgevende psychotherapie richt zich vooral op wat iemand drijft en bezielt. Het uitgangspunt is dat die drijfveren deels onbewust zijn en te maken kunnen hebben met onverwerkte ervaringen uit het verleden. Door dergelijke ervaringen bewust te maken en ze te verwerken, krijgt iemand meer greep op het eigen functioneren. · Relatie- en gezinstherapie bestaat uit gesprekken met de cliënt zelf, de partner en andere gezinsleden. Dit helpt alle betrokkenen zicht te krijgen op de problemen en wegen te vinden om met de klachten om te gaan. MedicijnenEr zijn geen medicijnen die borderline kunnen genezen. De nadruk ligt op gespreks- en andere therapieën. Wel zijn er middelen die kunnen helpen bepaalde klachten en verschijnselen te verminderen. Medicijnen bij borderlineAfhankelijk van de klachten kunnen verschillende soorten medicijnen worden voorgeschreven:· AntipsychoticaMet name bij ernstige klachten met veel angst, woede, verwardheid en impulsiviteit kunnen antipsychotica helpen de klachten te verminderen. · AntidepressivaAntidepressiva hebben niet alleen een gunstige invloed op de stemming, maar kunnen soms ook woede-uitbarstingen, impulsiviteit, eetbuien en dwangklachten verminderen. Antidepressiva hebben pas na enkele weken effect. · Slaap- en kalmeringsmiddelenKalmeringsmiddelen kunnen angst en onrust verminderen; slaapmiddelen kunnen helpen slapeloosheid te doorbreken en werken ondersteunend bij het vinden van een goed dag-nachtritme. Vanwege het risico op verslaving wordt aanbevolen deze middelen alleen kortdurend te gebruiken. Non-verbale therapieënBij borderline spelen vaak emoties, die moeilijk in woorden zijn uit te drukken. Bij non-verbale therapieën kunnen mensen gevoelens anders dan door praten uiten. Therapieën zoals creatieve therapie, dans- en bewegingstherapie, drama en muziektherapie kunnen helpen bij het bewust maken en verwerken van problemen. Waar?De aard en de ernst van de klachten bepalen waar iemand het beste geholpen kan worden. Veel deskundigen zijn het erover eens dat de meeste cliënten met borderline het beste ambulant behandeld kunnen worden. Dat betekent dat iemand gewoon thuis woont en op afspraak therapieën volgt bij een instelling voor geestelijke gezondheidszorg, of bij een zelfstandig gevestigde hulpverlener. Verschillende instellingen bieden mogelijkheden voor een dagbehandeling van 1 of meer dagen per week. In Nederland bestaat een aantal specialistische behandelcentra voor mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Soms, als het echt niet anders kan, is een kortdurende opname nodig. Bijvoorbeeld omdat thuis blijven tijdelijk niet mogelijk is of te voorkomen dat een crisissituatie verergert. Een crisisplan kan helpen escalaties of opnames te voorkomen. Daarin maken de behandelaar en/of naaste betrokkenen in overleg met de cliënt afspraken over de hulp en steun die zij kunnen bieden in een crisissituatie.Alternatieve therapieënEr is geen onderzoek bekend waaruit blijkt dat alternatieve geneeswijzen de verschijnselen van borderline verminderen. Sommige mensen hebben wel baat bij alternatieve therapieën naast de bestaande behandeling, omdat ze ontspanning kunnen geven.Verschillen in behandelingEr zijn nog weinig onderzoeksgegevens beschikbaar over de juiste (combinatie van) behandelmethoden bij de borderlinestoornis. Net als bij sommige andere psychische problemen, zijn er verschillende opvattingen over de behandeling van borderline. Zo kunnen behandelaars van mening verschillen over de rol van psychotherapie in de behandeling, wel of geen opname, het geven van voorlichting en het betrekken van familie bij de behandeling. Sinds enkele jaren wordt gewerkt aan zorgprogramma's voor de behandeling van mensen met een borderlinestoornis. Hierin wordt de verworven kennis uit onderzoek en praktijk gebundeld. Dit moet uiteindelijk leiden tot minder verschillen in de behandeling.LotgenotencontactZowel mensen met een borderlinestoornis als mensen uit hun omgeving kunnen baat hebben bij lotgenotencontact. Mensen met vergelijkbare ervaringen vinden vaak steun en (h)erkenning bij elkaar. Lotgenoten beschikken over veel kennis en ervaring en kunnen elkaar adviezen geven. Stichting Borderline, steungroep Zelfbeschadiging en stichting Labyrint/In Perspectief bieden mogelijkheden voor lotgenotencontact. Ook instellingen voor geestelijke gezondheidszorg organiseren vaak bijeenkomsten voor lotgenoten.Kinderen van een ouder met borderlineHet is belangrijk dat kinderen van een ouder met borderline uitleg en zo nodig begeleiding krijgen, afhankelijk van hun leeftijd. Kinderen worden geconfronteerd met afwijkend gedrag van een ouder en kunnen zich in de steek gelaten voelen of boos of verdrietig zijn. Soms voelen kinderen zich verantwoordelijk voor de problemen van hun ouder. In veel instellingen voor geestelijke gezondheidszorg is aandacht voor Kinderen van Ouders met Psychiatrische Problemen (kortweg KOPP genoemd). Er zijn ook brochures over dit onderwerp.



Omgaan met borderline
De diagnose verwerkenDe diagnose borderline geeft vaak tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant kan het een opluchting zijn als duidelijk is wat er aan de hand is. De diagnose kan een gevoel van erkenning geven: 'Ik ben niet gek, maar er is wel iets met me aan de hand.' Aan de andere kant kan het een grote schok zijn om te horen dat het om borderline gaat. Sommige mensen ervaren de diagnose als een etiket. Verdriet over de diagnose is begrijpelijk, maar de diagnose maakt het wel mogelijk gericht aan een behandeling te werken. · Bedenk dat u niet de enige bent. Veel mensen hebben baat bij contact met lotgenoten. Via stichting Borderline of via Internet kunt u in contact komen met anderen die borderline hebben. · Zorg dat u goed geïnformeerd bent over borderline. [Klik op Meer informatie voor een overzicht van titels van boeken, brochures en websites.]Een nieuwe weg Als de behandeling op gang is gekomen, breekt een nieuwe fase aan. Door de behandeling verandert waarschijnlijk uw kijk op het leven. U krijgt adviezen, over hoe u zaken anders zou kunnen aanpakken. Veel mensen oriënteren zich opnieuw op hun relatie, baan of opleiding. Soms leidt dat tot ingrijpende besluiten.· Probeer zaken stap voor stap aan te pakken en kijk niet te ver vooruit. · Neem voldoende rust, ook lichamelijk. · Zoek steun bij mensen in uw omgeving of bij lotgenoten. · Probeer een balans te vinden tussen adviezen van hulpverleners en uw eigen keuzes. · Probeer oog te houden voor dingen die goed gaan. Een mens is meer dan borderliner alleen.Studie, werk en begeleidingDe diagnose wordt meestal gesteld op een leeftijd dat mensen een opleiding volgen of aan het begin van een loopbaan staan. Veel mensen met borderline hebben hun studie of baan moeten onderbreken en willen na verloop van tijd weer aan de slag.· Neem de tijd om uit te vinden of en welk werk haalbaar is, bijvoorbeeld parttime of fulltime, betaald of vrijwillig. Zoek een daginvulling die bij u past. · Leg de lat niet meteen te hoog; heb geduld. · Sommige instellingen voor geestelijke gezondheidszorg hebben mensen in dienst voor begeleiding bij studie en werk. U kunt ook een beroep doen op het Persoonsgebonden budget (PGB) om begeleiding in te huren. · Er is een handige brochure van stichting Pandora met informatie over terugkeer naar werk. Omgaan met reacties uit de omgevingMensen reageren nogal eens negatief op het feit dat iemand psychische problemen heeft, in dit geval borderline. Dat heeft vaak te maken met onbekendheid en onzekerheid. De vraag 'wat vertel ik wel en niet aan anderen over mijn problemen?' zal zich regelmatig voordoen, bijvoorbeeld bij het aangaan van nieuwe contacten en bij sollicitaties. Er is geen algemeen antwoord te geven op deze vraag. Veel hangt af van de relatie met de ander, de omstandigheden en de inschatting van de gevolgen van het antwoord. Binnen de behandeling is praten over de problemen normaal; buiten de behandeling ligt dat soms anders. · Bepaal zelf wat u wel en niet vertelt en aan wie. Lotgenoten kunnen u hierbij helpen. Er is een handige brochure van stichting Pandora over wat je wel en niet kunt vertellen bij sollicitaties. · Zorg dat mensen die belangrijk zijn voor u, voldoende weten over borderline. Betrek uw partner en naaste familie als het even kan bij de behandeling. Het is belangrijk dat zij weten wat borderline is, wat het met u doet en hoe zij daarop kunnen reageren.



Als kind hadden mijn ouders al het idee dat ik anders was. Ik was veel drukker dan mijn 3 jaar oudere broer. Zocht steeds de bevestiging van mijn moeder, kon mijzelf nog geen 5 minuten alleen vermaken. Op de lagere school werd ik al gepest. Tot mijn 8e jaar woonden wij in een klein dorpje op de Veluwe. Ik zag er, met mijn korte haar, als een jongetje uit. Had andere interesses dan de rest. Ik kon op mijn 4e al lezen en verveelde mij dus de eerste jaren op school. Ik was gek op lezen, er verloor mij graag in de wereld van een boek. Las op jonge leeftijd al boeken voor volwassenen. Vaak werden die boeken door mij stiekem mee genomen uit de bibliotheek, omdat mijn ouders het daar natuurlijk niet mee eens waren. Ik voelde mij alleen, er was niemand die mij begreep, en was op jonge leeftijd al erg depressief. Niemand die kon begrijpen hoe het was om zo'n buitenbeentje te zijn, en zo vroeg al met vragen bezig te zijn, die andere kinderen nog niet konden boeien. Op mijn 8e de eerste verhuizing die ik bewust meemaakte. We verhuisden naar een dorpje op de Veluwe. Nog steeds als ik het dorp binnen rijd heb ik een dubbel gevoel. Aan de ene kant heb ik daar een fijne jeugd gehad met mijn ouders en broer, en met veel neefjes en nichtjes die vaak bij ons logeerden. Maar vooral ook veel slechte herinneringen aan mijn school- en pubertijd. Het pesten ging hier gewoon verder. Ik was een gewillig slachtoffer. Ik was snel aan het huilen te krijgen, had geen zelfvertrouwen en liet alles maar over mij heenkomen. Op mijn 12e naar de middelbare school. Het VWO. Eindelijk in een klas met mensen die net als ik graag wilde leren, en mij op waarde zouden schatten. Helaas… Ook hier zette het patroon zich voort. Ik werd hier zo depressief en neerslachtig van dat mijn schoolresultaten te wensen overlieten. Na een jaar werd besloten om over te stappen naar de MAVO die in mijn eigen woonplaats lag. Zo murw gebeukt door alle pesterijen kwam ik als een klein bang vogeltje op de nieuwe school aan. En dus zette het patroon zich voort. Depressief sleepte ik mij door die 3 lange jaren heen, vastberaden een nieuwe plek te vinden, later als ik groot was, waar mij wel veilig zou voelen. Tussentijds, op mijn 14e, had ik buiten school wel een plek gevonden waar ik mij wel veilig voelde. Via onze kerkgemeenschap had ik een groep jongeren gevonden, die dachten zoals ik. Niet bang om er voor uit te komen, dat ze graag lazen, over politiek wilde praten, en mij een beetje begrepen, maar vooral accepteerden. In deze groep leerde ik een jongen kennen, die overigens geen lid was van onze kerk, waar mijn ouders niet zo blij mee waren. Zij wilden niet dat ik met hem omging. Natuurlijk werkte dat verbieden bij mij als puber volledig averechts, en bleef ik hem opzoeken. Na weer een ruzie met mijn ouders, ben ik weggelopen, naar hem toe. Die nacht heeft hij mij verkracht. Het laatste beetje zelfvertrouwen wat er nog was is die nacht volledig verdwenen. Was ik maar niet weggelopen, dan was dit niet gebeurd. Pas na 2 jaar, vlak voor mijn eindexamen, kon ik er eindelijk met iemand over praten. Mijn 1e vriendje wist mij te overtuigen het aan mijn ouders te vertellen. Wat een opluchting, zij wezen mij niet af, integendeel, ze stonden voor mij klaar, en hebben nachtenlang met mij opgezeten om te praten over wat er gebeurd was en wat dat met mij gedaan had. Eindelijk kon ik aan de verwerking beginnen van deze gruwelijke daad. Door de hulp van mijn ouders een een geweldig therapeute kon ik na een jaar, dit een plekje geven. Op aandringen van mijn therapeute wel aangifte gedaan, helaas was het te laat om nog bewijzen te vergaren. Het was mijn woord tegen het zijne. Toen ik op mijn 16e naar de beroepsopleiding ging, besloot ik mijn leven om te gooien. In die periode heb ik mijn beruchte masker ontdekt, en leren te gebruiken. Mijn nieuwe studiegenoten zouden niet de kans krijgen mij weer in een hoek te duwen en mij weer minderwaardig te laten voelen. Ik was de vrolijke, gezellige meid en altijd in voor een geintje. Ik was aan het begin van het studie jaar ook in een studentenhuis gaan wonen, en ook daar hield ik mijn masker op. Ik heb dit bijna een jaar volgehouden. Aan het eind van het jaar stortte ik in. Het had zoveel energie gekost om mij anders voor te doen, dat ik besloot met de studie te stoppen, en een kamer te zoeken in de woonplaats van mijn ouders. Na een zomer goed uit te rusten, begon het in september toch weer te kriebelen, ik besloot mijn studie toch weer op te pakken, maar omdat ik het eerste jaar niet had afgemaakt moest ik weer in de 1e beginnen, alleen wel op een andere school. Uiteraard hield ik toch ook hier weer mijn masker op, al werd er hier door mijn klasgenoten wel af en toe door heen geprikt. Achteraf denk ik dat ik mijn masker bij hun niet nodig had gehad, maar was het zo’n routine geworden, dat ik niet anders meer kon. Ik was te bang geworden om mijzelf te laten zien, en beschadigd te raken. Na weer een jaar stortte ik echt in. Zwaar depressief, antidepressiva, slaapmiddelen en rustgevers van de huisarts boden geen oplossing. Ik nam een (veel te kleine) overdosis. Ik wilde niet dood, ik wilde niet meer voelen. Een opname in een therapeutisch behandel centrum volgde. Alle emoties van de afgelopen jaren kwamen in sneltreinvaart los. Het was te veel, te overweldigend. Uit pure paniek weer pillen, zelfs snijden om maar geen geestelijke pijn te voelen. Ik werd weggestuurd. In die tijd was het de gewoonte om dat soort gedrag af te straffen door de patiënt weg te sturen. Ik zou het zelf wel gaan doen. Ik krabbelde een beetje op. Vond werk in de horeca, en ging weer feesten. Nachtenlang op stap. Drinken, gokken, roken, experimenteren met drugs (wat overigens helemaal niet beviel, omdat ik dan echt alle controle kwijt was), het was natuurlijk weer een weg naar beneden. Weer een overdosis. Weer een opname, deze keer in een algemeen ziekenhuis op de psychiatrische afdeling. Hier werd de diagnose gesteld. Borderline Persoonlijkheid Stoornis. Boem. Alsof er een bom binnenviel. Natuurlijk had ik er wel eens van gehoord, maar ik? Ik was toch niet gek? Ik wist dat Borderline levenslang betekende, en was bang de rest van mijn leven van opname naar opname te leven. Op de afdeling leerde ik een jongen kennen. Ook hij kreeg daar dezelfde diagnose te horen. Veel herkenning, veel praten, we werden verliefd. En ja, Borderline, dus samenwonen, en snel trouwen. We verwarden de herkenning en het begrip voor ware liefde. Natuurlijk plofte het huwelijk. Na ruim een jaar pakte ik mijn boeltje weer op en ging mijn wonden likken bij mijn ouders. Na een jaar ben ik verhuisd naar mijn huidige woonplaats. Ik vond werk in een leuk kroegje in de stad, en kon daar ook meteen woonruimte krijgen. Via mijn werk leerde ik mensen kennen van het snookercentrum om de hoek, en ben ik eens meegegaan om te kijken. Ik leerde hier mijn E. kennen. Hij begreep mij, hielp mij om mijzelf te waarderen en uiteindelijk zelfs een klein beetje van mijzelf te gaan houden. Wat kostte het veel moeite om alles onder ogen te zien. Hij kwam te dichtbij, vroeg teveel van mij, ik kon het niet aan. De wirwar van emoties werd groter. Angst, verdriet, liefde, en toch ook hoop voor later. Ik kwam op een tweesprong. Ik heb mij een paar dagen lang opgesloten in huis. Ik dwong mijzelf onder ogen te zien wat mijn mogelijkheden waren. Meegaan in de emoties van Borderline, of leren vechten, en leren van mijzelf te houden, en toe te staan dat er iemand van mij hield? Ik koos voor het laatste. Achteraf, weet ik dat het geen tweesprong was, maar een kruising met ontelbare wegen, zoals elk keuzemoment in je leven. Ik koos toen voor hem, voor de veiligheid, voor de mogelijkheid om aan mijzelf te werken. Het ging steeds beter met mij. Ik werd weerbaarder, ging weer aan het werk, vond een enorme passie in het snookeren, en ging als vrijwilliger bij de Stichting Borderline werken. We trouwden, en de wereld lag voor mij open. Helaas bleek dit natuurlijk de verkeerde basis voor ons huwelijk. Na een jaar kon ik het niet meer aan. Ik voelde alsof ik leefde in een leugen, ook al hield ik zielsveel van hem, ik wist de liefde die ik voelde, niet de liefde was die ik voor mijn partner moest voelen. Ik moest nog zoveel leren en ontdekken, en dat moest ik alleen doen. Weer verhuisd, weer alleen. Weer teruggegooid op mijzelf. Mijzelf, ik, de persoon die het mij soms zo moeilijk maakt, maar ook ik, die mooie meid, die er mag zijn, en die nog een prachtige toekomst voor zich heeft liggen. Met deze diagnose ben je volgens mij nooit uitgevochten, maar na verloop van jaren gaan de scherpe kanten eraf. Ik heb fantastische ouders en familie, lieve vrienden en toffe collega’s. Zonder hun, zou ik nooit zo ver gekomen zijn. Zij zijn mijn basis. Zij zorgen ervoor dat ik weet dat ik het waard ben, en dat hun het waard zijn om voor te vechten. Ik dank God dagelijks voor de prachtige mensen die hij op mijn pad heeft gebracht. En ik weet dat ik slechts een klein instrumentje ben in zijn grote werk. Ik heb mijn plek gevonden, waar ik nodig ben. Door het werk voor de stichting, weet ik dat ik niet alleen ben. Dat er mensen zijn die heel goed begrijpen hoe ik mij voel. Bedankt Pa en Ma, voor jullie onvoorwaardelijke liefde en steun, door al die jaren heen. Het is vaak een hel geweest, je dochter zo te zien afglijden, en zoveel pijn te zien hebben. Bedankt Edwin, voor alles wat je mij geleerd hebt. Ik weet nu dat ik het waard ben, ik mag van mijzelf houden. Ik wens je alle geluk van de wereld toe, en weet, I am only one phonecall away. Al mijn andere vrienden, collega’s en familie, dank jullie wel voor alle steun. Ik waardeer de vriendschappen die gegroeid zijn. Via het net, het snookeren, de stichting of de kroeg, ik heb jullie ontmoet, omdat jullie in mijn leven horen. Vriendschap is een groot en mooi woord, jullie maken het waar!

[MisterDJ]

Marieke75% van de borderliners is misbruikt o.i.d. Bij mij is dat niet het geval, het zit in de familie. Mijn nichtje(15) heeft heel ernstige borderline en m'n tante waarschijnlijk ook, m'n broertje(15) en andere nichtje(9) en waarschijnlijk moeder hebben ADHD, m'n zusje(9) heeft MCDD (borderline bij kinderen) en ik heb ook borderline, maar niet in heftige mate en op een andere manier dan m'n nichtje. Zij heeft zichzelf ook vaak gesneden, valt zogenaamd flauw (volgens mij faket ze) en manipuleert alles en iedereen en doet alles om de aandacht te trekken. Ik heb altijd problemen met mezelf gehad, problemen met geaccepteerd te worden, zware depressies (vooral in de winter)... toen ik 8 was wilde ik niet meer leven enzo... ik ben hoogbegaafd en daarom - dacht ik - anders. Ik ben best wel gepest, maar had later wel veel vriendinnen. Ik ben heel lang heel negatief geweest maar pas sinds een jaar is het helemaal uit de hand gelopen. Vreselijke paniekaanvallen, ruzies met m'n moeder waarbij ik krijste en schreeuwde zo hard dat de hele buurt het hoorde, op de grond liggen rollen en gillen midden in de stad (ja erg he), als m'n vriendje teleurgesteld in me was dreigen met zelfmoord enzo. En dan wou ik ook niet meer leven. Ook dronk ik heeeeeel veel alcohol, was ik helemaal lam en dan ging het helemaal fout, wou ik in de gracht springen en dat soort dingen. Tegen m'n ouders heb ik ook veel gedreigd met zelfmoord en daar waren ze dan kapot van en m'n vriend kon er ook niet mee leven, en dan dat schuldgevoel... oh mijn hele leven bestaat uit gevoelens, zo heftig... ik kan zooo gelukkig en verliefd zijn maar ook zooo verdrietig dat het letterlijk pijn doet, schuldgevoelens over zoveel kleine dingetjes, dan wil ik alles helemaal goed doen en dan mislukt het en kwets ik weer iemand en dan val ik in een diep gat, dan is het mislukt en DUS is mijn leven over, wat een drama he... en dan bonk ik met mijn hoofd tegen de muur als een psychopaat omdat ik mezelf zo stom vind en maak het alleen maar erger. Dan is het als een aaneenschakeling van verschillende gevoelens waar je ECHT geen controle over hebt, geen rust, constant dat schreeuwen van binnen (en van buiten in mijn geval haha). En als het dan goed gaat, in de liefde, op school, even geen ruzie (met m'n moeder heb ik een hele heftige relatie, we houden heel veel van elkaar maar kunnen elkaar zo kwetsen en het bloed onder elkaars nagels halen, maar vaak is ze heel lief), dan ben ik zo bang voor een terugval waarbij ik weer met zelfmoord dreig en daardoor anderen kwets maar ook dat ik mezelf weer zo klote voel, zo ongelukkig, dan ben ik bang dat ik nooit echt gelukkig zal worden, alleen momenten, maar nooit onvoorwaardelijk. Nu gaat het een stuk beter met me. Eerst ben ik een paar keer naar een psycholoog geweest maar ik vond haar een beetje dom en ze zei steeds maar "je moeder heeft gewoon moeite met je loslaten" enzo, wat een onzin, daar ging het helemaal niet om. Toen ben ik via via in contact gekomen met een homeopate, ik kende haar al wel, een betrouwbare vrouw en dacht misschien dat dit een oplossing kon bieden of in ieder geval verzachting. Meteen merkten we dat het klikte en ze vond me een hele lieve gevoelige meid die echt iets aan de situatie wilde doen en verantwoordlijkheid wou nemen. Want dat is het sleutelwoord bij borderliners, verantwoordelijkheid voor jezelf nemen. Je kan niet tegen een psycholoog zeggen, los dit op voor me anders ben je een slechte psycholoog. Je moet zelf aan jezelf willen werken, je best doen, wat op zich heel moeilijk en confronterend is maar waar: je kunt niet alles aan een ziekte of syndroom toeschrijven, het is JOUW leven en JIJ bent de enige die wat aan je situatie kan veranderen. En daar is wilskracht en karakter voor nodig! Nou goed, deze vrouw wilde mij niet bekijken als 'borderliner' maar als persoon. En zo heeft ze op mijn persoon een homeopatisch middel toegeschreven, 'korrels', en dit middel (pulsatilla) zorgt ervoor dat je je emoties beter onder controle kunt houden, je je verstand erbij kunt houden. In homeopathie geloven niet veel mensen maar ik kan je verzekeren dat ik er erg door geholpen ben. In het begin nam ik elke week een korrel, maar je hebt steeds minder nodig tot je steeds meer 'in balans' bent met jezelf. Op het moment dat je symptonen van borderline of andere psychische klachten vertoont is er iets in je geest 'uit balans' geraakt en de korrels kan je zien als een soort vitaminen die je nodig hebt die het proces van zelfheling op gang brengen en begeleiden. Ik neem nu nog maar eens in de maand of eens in de twee maanden (steeds minder) een korrel, als ik voel dat ik onredelijk ga doen en dwangmatig en neurotisch of in paniek ben. Wat ik ook heb geleerd is dat het heel belangrijk is van jezelf te houden. Ja dat klinkt heel fout en cliche maar het is wel zo. Als je jezelf accepteert zoals je bent zal dat heel veel rust brengen want steeds klagen over jezelf neemt alleen maar energie in beslag en negativiteit is heel afstotelijk. Met een positieve instelling kan je gewoon zo ontzettend veel bereiken! Met mij gaat het nu heel goed. Het is weliswaar uit met m'n vriend die zowat mijn leven was geworden maar ik heb er vrede mee (IK ben het uitgemaakt want hij was vreemdgegaan en gaat aan de andere kant v/h land wonen). Ik ga de studie doen die ik leuk vind en waar ik me echt voor in wil zetten en heb een kamer in Amsterdam vanaf augustus! Eindelijk weer eens wat geluk in m'n leven... maar zonder die positieve instelling had ik nu nog in m'n bedje liggen huilen... Ik hoop dat mensen wat aan mijn brief hebben, misschien wat herkenning, misschien heb wat aan het feit dat het bij mij zo goed is gegaan ineens, dat kan jij ook...! Heel veel liefs, sterkte en kusjes, Marieke. Kelly Ik ben 22 en pas sinds kort mezelf bewust van de diagnose borderline. Ik zeg hierbij mezelf bewust, omdat de diagnose al op mijn 13e is gesteld. Ik was het er toen niet mee eens, ik was het in die tijd trouwens nergens mee eens, en zit nog steeds een beetje met het etiket 'persoonlijkheidssyndroom'. maar goed, ik zit hier over etiketten te lullen, terwijl dat eigenlijk nix boeit. Mijn jeugd is een aaneenschakeling van problemen geweest, emotionele verwaarlozing en mishandeling, uithuisplaatsingen, opnames, etc. nu is een deel daarvan te wijten aan het feit dat ik vond dat ik DIS (vroeger meervoudig persoonlijkheids syndroom) had.Op mijn tiende ben ik voor het eerst opgenomen, voor een jaar. Of het geholpen heeft of niet zou ik niet weten, de rapportages zeggen van wel, ik had alleen maar het gevoel alsof ik gestraft werd voor iets en ik niet wist wat. Ik was in die tijd wel een beetje 'raar' (anders kan ik het niet omschrijven). Ik stal snoep uit winkels om uit te delen aan mijn klasgenoten, op die manier 'kocht' ik vriendjes (voor een half uur), ik verzon allerlei verhalen, om erbij te horen. het werkte niet echt. Na een opname op mijn dertiende (waar ik na 2 maanden de diagnose borderline in wording kreeg, naast oppositioneel-opstandige gedragsstoornis, waarvan nu gelukkig niets meer is terug te vinden) omdat ik steeds uit huis wegliep, naar niemand luisterde, depressief was en zelfmoordneigingen had, heb ik mezelf op mijn 14e de diagnose MPS gegeven. Waarschijnlijk om het voor mezelf begrijpbaar te maken, maar echt veel schoot ik er niet mee op. Het gedrag wat daarbij hoorde; de persoonswisselingen, met andere stem praten, heel angstig, boos etc. worden, meer snijden, zelfmoordpogingen en nog veel meer van dat soort dingen, zorgde er eigenlijk voor dat ik meer problemen kreeg dan dat het opleverde. In die tijd, ook wel 'de puberteit' (die overigens zo rond mijn tiende begon) schopte ik tegen alles aan wat gezag had of leek te hebben, ouders, leiding in de diverse plaatsten waar ik opgenomen was, leraren, politieagenten, buschauffeurs, je kon het zo gek niet bedenken. Dat, en samen met de symptomen die ik vertoonde omdat ik dacht MPS te hebben zorgde weer voor diverse opnames. Op mijn 17e ging ik definitief het huis uit en nam het 'schoppen tegen autoriteit' af. Op een gegeven moment ging ik samenwonen en werd ik de trotse moeder van mijn dochter Nikki Lyka, die inmiddels alweer drie jaar is. De relatie liep op de klippen na 2 1/2 jaar en de volgende volgde, nog altijd ging het vrij aardig, op de MPS symptomen na dan. (die overigens voor mijn omgeving best heftig waren) Een jaar geleden heb ik voor mezelf en tegen mezelf en anderen durven toegeven dat ik geen MPS/DIS heb, maar 'normaal' ben. Althans, dat dacht ik toen. Ik in therapie, om aan mijn échte zelf te werken, hypnotherapie, ik was de reguliere therapie meer dan zat, voor alles van mezelf wat ik niet snapte. Dat bleek heel wat te zijn, door het 'faken' van MPS had ik veel dingen niet onder ogen hoeven zien en ik bleek ineens een stuk minder 'normaal' dan ik dacht. Ik heb als kind een zeer vernuftig systeem gevonden om met de dingen die bij ons thuis gebeurden om te gaan: verdringen, verdringen en nog eens verdringen. Het woord gevoel kwam nog wel in mijn wereld voor, maar nooit in combinatie met 'herinnering'. Al het gevoel over en van vroeger was weg, is er voor mijn gevoel nooit geweest, er zijn alleen herinneringen. Ik ben maar 2 keer naar de hypnotherapie geweest, de verzekering vergoedde het niet. In eerste instantie dacht ik er niets aan te hebben, maar ineens was daar 'gevoel'. Gevoel zoals ik het nog nooit eerder had gehad. Een soort wormpje in mijn buik wat van alles op at en nog het meeste te vergelijken was met een ernstige vorm van zenuwachtigheid. Inmiddels heb ik een heel scala van dat soort 'gevoelens'. Misschien te benoemen als 'angst', maar naar mijn idee hoort dat woord er niet bij, ik weet niet hoe 'angst' 'voelt'... Er begon een depressie op te komen, ik begon weer te krassen (iets wat ik na het 'loslaten' van mijn MPS/DIS niet meer had gedaan), kreeg meer een meer last van 'de worm'. Ik hield mijn werk niet meer vol en moest stoppen met school (ik studeer (officieel nog wel) sociaal pedagogische hulpverlening). Tijd voor iets drastisch, ik melde me aan voor dagbehandeling/opname. Na 2 intake gesprekken was het antwoord heel duidelijk: opname. Ik baalde, maar zag dat het niet echt anders kon. Bij dagbehandeling zou mijn depressie (die er voor zorgt dat ik de grootste moeite heb mijn bed uit te komen) het moeilijk maken om daar te komen en als er nog meer gevoelens zouden 'bovenkomen' en ik nog meer 'acting-out' gedrag zou gaan vertonen, zou alles neerkomen op mijn vriend en beste vrienden, goddank heb ik ze wel. De diagnose was weer: borderline. Inmiddels kon ik luisteren naar mensen als ze het daar over hadden. IN mijn DIS periode had iemand maar het woord borderline moeten zeggen of ik stond al te steigeren zowat. Ik begon me in dingen te herkennen en werd opgenomen. Helaas voor mij liep het op een fiasco uit. Tijdens mijn zeven weken durende opname heb ik ontdekt dat het 'autoriteit' probleem nog steeds aanwezig is. Dit keer niet met iedereen maar alleen met 'vervangende ouderfiguren', de leiding dus. Ik maakte ruzie, ging om alles in discussie, overtrad de regels en streed zoveel dat ik nergens anders meer aan toekwam. Dus: ik weer weg. Nu zit ik te wachten op dagbehandeling. Ik vind het jammer dat het klinisch niet gelukt is, ik had er van alles voor geregeld, poezen onder dak, etc. Ik weet dat het op zich klinisch beter zou zijn, maar het gaat domweg niet. Dus: op de wachtlijst voor dagbehandeling, met de hoop daar iets van bed-op-recept (voor de mensen die niet weten wat dat is, dat houdt in dat je een aantal (4 of 5) dagen per maand klinisch mag zitten, als rustperiode) bij te kunnen krijgen. Ondertussen blijken die zeven weken therapie toch wel wat losgemaakt te hebben en wordt vooral de 'angst' (die ik niet zo noem, ik kan de naam niet plaatsen bij het gevoel) erger. Gelukkig kan ik er met mijn vriend goed over praten en probeert hij zo goed en zo kwaad als hij kan aan te geven waar zijn grenzen liggen, want waar de mijne liggen... dat verschilt per dag. Ik begin meer te lezen over BL. en vind er herkenning in, maar vind het ook eng, ik zie steeds meer symptomen bij mezelf, zie de stemmingen zelf ook wisselen, maar zie andere dingen ook niet, ik denk niet zwart wit, heb geen problemen met relaties aangaan en behouden en heb geen gebrek aan eigenwaarde. Ik vind het moeilijk dat ik moeite heb om mijn dochter te zien, ik wil het, maar toch ook niet. Ik zie mezelf opschrijven dat ik er moeite mee heb, maar voel het niet. Soms word ik uit mezelf geen wijs meer. Maar ik heb goede hoop dat het ooit beter word en wacht af tot ik ergens aangenomen word voor dagbehandeling. Anyway, ik weet niet of er nog meer BL.'ers zijn met kinderen, maar ik vind het iets waar je weinig over kunt vinden. Als mensen ervaringen uit willen wisselen, over wat dan ook: mijn mail is kellyaranka@bigfoot.com LeonieIk weet niet goed of ik hier tussen pas maar ik wil toch graag mijn verhaal proberen te vertellen...Ik ben 17. Mijn leven is nooit altijd even goed geweest, maar depressief was ik nooit. Tuurlijk was ik wel ooit boos, tuurlijk had ik mijn buien, maar de zon ging altijd weer schijnen! Tot augustus 2 jaar geleden...Een man vergreep zich aan me, en liet me achter in een koud, donker bos... Vanaf toen begonnen de problemen... Ik respecteerde mezelf en mijn omgeving niet meer! Ik haatte alles, iedereen en vooral mijzelf. Zeker anderhalf jaar is mijn leven een hel geweest, en daardoor ook dat van mijn moeder. Ik besefte eigenlijk pas wat er gebeurt was, twee maanden na de gebeurtenis. Ik ging mezelf snijden en sloot mezelf af, ik liep als een zombie rond. Kreeg weinig mee van het leven. In december van datzelfde jaar heb ik geprobeerd een einde aan mijn leven te maken, na de zoveelste uit de hand gelopen ruzie met mijn moeder. Waarbij zij me toeschreeuwde dat ik mezelf haatte... Ik zag in dat dat ook zo was, dacht na over alles wat er gebeurt was en vond mijn leven geen zin meer hebben, ik slikte die avond erg veel pillen en ben gaan slapen. Ik werd 5 uur later wakker en ging meteen over mijn nek... De dagen erna voelde ik me zwaar klote maar langzamerhand ging het beter. Ik zag in dat dit zo niet werkte en ging aan mezelf werken.Ik heb in totaal 3 terugvallen gehad naar zelfverminking, maar nu heb ik mezelf al 7 maanden niet meer gesneden, waar ik erg trots op ben. Natuurlijk heb ik soms nog zin om in dat beschermde gevoel terug te kruipen maar ik weet dat het niet goed is, ik weet dat als ik 1 keer weer begin met snijden ik weer helemaal terug val EN DAT WIL IK NIET!!! IK weet niet hoe lang ik nog sterk kan zijn, want soms heb ik momenten dat ik mijn emoties niet onder controle heb, maar ik hoop dat ik sterk genoeg ben die mislukking te boven te zijn! Ik hoop dat er mensen zijn die mij willen mailen die hetzelfde meegemaakt hebben of hetzelfde meemaken...Ik wil er graag met anderen over praten! Hoe oud of geslacht maakt niet uit!!! (leonie@netcare.nl )Beste Allemaal….Omdat ik nog steeds regelmatig reacties krijg op mijn verhaal wil ik graag “een 2e deel” schrijven. Oftewel, ik wil jullie vertellen hoe het nu met me gaat.Het is nu donderdag 19 december 2002, zo’n 15 maanden later dan mijn vorige verhaal. Ik ben nu sinds 3 maanden 18.Vorige keer vertelde ik dat ik het zo moeilijk had met mn best doen om boven water te blijven, om niet die terugval te krijgen. Die heb ik korte tijd daarna wel gehad, zoals ik al verwachtte. Het was echt verschrikkelijk, volgens mij is dat de ergste periode geweest wat het snijden betreft. Van de littekens die ik nu heb zijn die, die ik in die periode heb gezet ook het meest duidelijk. Elke week op stap dronk ik mezelf helemaal zat en dan ging het fout… Dus ook elke week op stap sloot ik mezelf op op de wc en ging me daar snijden met een stuk geslagen glas/flesje… Op een gegeven moment kon mijn moeder het niet meer aanzien en begon mijn lijf elke zaterdag (na het stappen) te controleren, met het dreigen van een gedwongen opname als ik er niet mee ophield. Ik ben er toen een kleine 6 weken mee gestopt maar toch begon het weer. Nu op plekken die niet zo duidelijk opvielen, zoals mijn onderbuik of mijn billen. Ze dacht dat het weer goed met me ging en liet me met rust. Langzaam maar zeker word ik ouder (volwassener) en heb het snijden niet meer zo nodig, ik heb me nu ik denk zo’n 2 maanden niet gesneden en als ik ruzie heb met mijn moeder dan heb ik die behoefte ook niet meer! Ik heb dan ruzie en dan ben ik boos, maar snijden is niet meer in mijn gedachte. Soms denk ik wel; een paar maanden geleden zou ik me nu bekrassen… Dan heb ik wel eens de neiging om het te doen, maar niet omdat ik er zin in heb maar omdat dat zo’n “bekend” gevoel is… het hoorde er gewoon bij! Nu kan ik het niet eens meer volgens mij… Ik wil het niet meer en de moeite die ik ervoor moet doen om het te laten wordt ook steeds minder. Het gaat echt goed met me de laatste tijd, ik voel me minder rot en zelfs de winter en het koude weer maakt me niet depressief, wat vorige jaren wel zo was! Ik heb weer lol in het leven en kan weer eens dronken worden zonder dat ik me rot ga voelen! Ook kan ik ruzie hebben, of me rot voelen (want dat voelt iedereen zich af en toe) zonder dat ik wil snijden! Daar ben ik heel erg blij mee… Het maakt dat ik voel dat ik WEL iets waard ben, dat ik WEL iets kan, en WEL sterk kan zijn!Het enige waar ik bang voor ben, is dat ik onverwachts terug val… en dat blijf ik, ondanks dat het goed met me gaat, met angst tegemoet zien…! Ik wil natuurlijk nog steeds reacties ontvangen van mensen die erover willen praten! Mijn email adres is nog steeds: Leonie@netcare.nl en leeftijd of geslacht doet er wederom nog steeds niet toe! CARRYIk ben Carry ik ben 30 jaar ik heb 3 kinderen een van 14 jaar en er een van 4 jaar en als laatste een van 2 jaarik heb er best problemen mee vooral zoals nu mijn oudste dochter woont bij mijn moeder en sinds een jaar de jongste ookhet meisje van 4 jaar is een ADHD kindje dus het is best moeilijk allemaal sinds kort ging het weer niet zo goed met mezelf ik heb weer wat opnames achter de rug en ik ben nu in dagbehandeling, ik ben op het moment zonder kinderen , op het moment dat het behoorlijk slecht met me ging en ik weer behoorlijk van de wereld was heb ik ingestemd met een raadsonderzoek,daar had ik dus nooit aan moeten beginnen,de raad ven kinderbescherming neemt borderline als een zeer zware psychische ziekteze doen net of je helemaal gestoord bent,het is nu zo ik ben vorige maand bij de kinderrechter geweest en er is een OTS voor een jaar uitgesprokenik heb nu met de rechter afgesproken dat ik dit jaar heel erg hard aan het werk gaat om met mijn zelf goed om te leren gaanik heb achteraf nu borderline sinds mijn 12 jaar ik heb in veel kindertehuizen gezeten omdat er altijd werd gezegd dat ik een moeilijk opvoedbaar kind was en die als een losgeslagen hond door het leven ging,dat klopte ook wel want ik kon toen absoluut mijn grenzen niet ,ik heb in alles gezeten want ik zocht altijd iets waar ik bij hoorde,het kon me niet schele waarin ik maar terecht kon komen als ik er maar bij hoorde,nu zoveel jaar later heb ik daar nog last van,ik probeer nu echt het beste van mijn leven te maken ik ben sinds kort weer alleen ,het ging ook niet met de vader van mijn laatste 2 kinderen,wij wouden allebei het beste van ons leven maken,hij is jaren verslaafd geweest en hij was ook een nieuw leven aan het opbouwen,we waren echt wel een jaar of 5 heel gelukkig, maar hij is weer in het leventje van de drugs te recht gekomen,ik heb het hier erg moeilijk mee gehad en vaak de schuld bij mezelf neergelegd nu ben ik wel zo ver (ook met hulp van mijn ex) dat het niet aan mij heeft gelegen maar ik heb het er nog wel steeds moeilijk mee,ik ben nu helemaal alleen in de hoop dat ik kei en keihard aan mezelf kan gaan werken en zeer zeker ook voor mijn kinderen, het is voor het eerst dat ik mijn verhaal in korte lijnen opschrijf maar het doe me ook wel goed ,ik zit nu echt in een periode dat ik mijn verleden aan het verwerken ben,en ik heb het gevoel dat dit er ook bij hoort,ik zou graag in contact komen met ouders die er ook tegen aan lopen er toch voor de kinderen te zijn en ook aan zich zelf denken en toch proberen om in het gezin je grenzen te bewaken want ik ga daar nog al eens overheen,dan wil ik de perfecte moeder zijn en dat gaat niet altijd maar dat zit in mij alles perfect te willen doen en zeker naar mijn gezin toe,ik ben nu ook bezig om mijn levens verhaal op papier te zetten,nou ik moet je zeggen het komt echt uit mijn tenen vandaan,er zijn dingen die ik in eerste instantie niet meer wist,en die komen nu naar voren,ik zou ook graag in contact komen met ouders die ook negatief met de raad van kinderbescherming in aanraking zijn gekomen,ik zou het niemand aan raden die BL. met de raad in zee te gaanik wil eigelijk nog veel meer schrijven het liefst schrijf ik alles van me af maar het is al zoveel

Tips en hulp voor omstanders
TipsStichting Labyrint ~ In PerspectiefOp deze pagina probeer ik uit te leggen hoe je het beste met mensen met borderline kunt omgaan, zonder er zelf aan onder door te gaan. Ik wil hierbij benadrukken dat ik GEEN therapeut ben en alleen kan spreken vanuit mijn ervaring en die van mijn omgeving. Als de relatie met de Borderliner te moeizaam wordt, schakel dan direct hulp in en loop jezelf niet voorbij! Ook moet je niet vergeten dat geen enkele situatie vergelijkbaar is. Geen Borderliner of betrokkene is hetzelfde of reageert hetzelfde. Wat ik hier vertel zijn MIJN ervaringen en dus geen handboek voor het omgaan met Borderliners. Een mede BL-er wist het heel mooi uit te drukken:liever bemoedigen dan bemoeien.liever steun dan advies.liever duidelijke grenzen dan geen grenzen.liever heldere afspraken dan vage.liever gepaste afstand dan overmatige nabijheid.DonnataTips voor het omgaan met iemand met Borderline: * Vat de uitingen van de persoon met Borderline en zijn of haar actie´s niet persoonlijk op: Hij/zij heeft geen hekel aan jou, maar heeft moeite met zichzelf. * Probeer begrip te hebben voor heftige emoties: Er kunnen uitbarstingen van wat voor emotie dan ook voorkomen. Schrik daar niet van. * Ontwikkel een plan om onveilig gedrag het hoofd te kunnen bieden en voer dit zonodig uit: De persoon met Borderline kan een gevaar worden voor zichzelf. Wees daar op voorbereid en handel daar naar indien nodig, en mogelijk. * Luister goed en vraag door: Durf verder te vragen, laat je niet afschepen met; "ja goed hoor" * Op gelijkwaardige wijze communiceren: Behandel de persoon met Borderline niet als een kind, al wordt er nog zo "raar" of onvolwassen gereageerd. * Toon medeleven, maar geen medelijden: De persoon met Borderline is niet zielig, maar kan wel hulp nodig hebben. Durf dit aan te bieden. * Probeer afstand te houden, maar niet teveel: Houd afstand als het voor jou te moeilijk wordt, maar laat het niet overkomen als afwijzen. * Houd je beloftes: Een persoon met Borderline heeft behoefte aan stabiliteit probeer dit te bieden door zelf stabiel te zijn in het houden van beloftes. * De persoon met Borderline bevestigen en prijzen: Blijf wijzen op de dingen die WEL goed gaan. Opbouwende reactie´s zijn heel belangrijk. De persoon met Borderline zoekt naar bevestiging! * Leer gevoelige zaken herkennen en bereid je daar op voor: Weet dat sommige onderwerpen gevoelig liggen. Als je hier dus toch over moet beginnen, wees dan op een emotionele reactie voorbereid. * Duidelijke grenzen stellen. Kijk samen naar een oplossing voordat de grens bereikt is: Schiet de persoon met Borderline door in "verkeerd" gedrag, probeer daar dan afspraken over te maken voordat het te laat is. * Laat je eigen leven doorgaan, zorg voor genoeg ontspanning: Als je zelf geen rust neemt, kun je er zelf aan onderdoor gaan. Pas dus goed op je eigen grenzen! * Bied een alternatief: Als het ongelegen komt vraag dan of je bijv. over een half uurtje terug kunt bellen. * Blijf volhouden: De persoon met Borderline heeft de neiging om de mensen waar hij of zij van houdt van zich weg te duwen. Prik daar doorheen en schrik er niet van weg. * Bewaar je geduld: Als de persoon met Borderline onredelijk reageert, toch proberen geduldig te blijven. Er komt een moment dat hij/zij dit inziet! * Probeer geen therapeut of redder te zijn!De persoon met Borderline is ZELF verantwoordelijk voor zijn of haar daden. Hoe moeilijk het soms ook is, soms is het beter als hij of zij een keer tegen de muur aan loopt. Stichting Labyrint ~ In PerspectiefOrganisatie voor familieleden en direct betrokkenen:F.C. Dondersstraat 29,Postbus 13302, 3507 LH Utrechttel. 030-2712610 (lotgenoten)030-2712539 (secretariaat)fax 030-2722907
David
Enige jaren geleden ontmoette ik een meisje, Hanna geheten. Wij hebben kortstondig wat gehad en hebben elkaar vervolgens lange tijd niet meer gezien, tot wij elkaar opnieuw ontmoetten. Wij hadden elkaar al die tijdgemist en waren nog steeds verzot op elkaar. Zij was mijn (en ik haar) grote liefde en we gingen een relatie aan. Al snel woonden we samen. Wij praatten veel over het heden verleden en onze (gezamenlijke) wensen en dromen voor de toekomst, waarmee een deel van onze doelen gezet waren. Naarmate de tijd vorderde, werd de relatie intenser, onze liefde en steun voor elkaar groter.

Echter (achteraf gezien) langzaam begonnen er kleine scheurtjes te ontstaan, zij werd onrustiger en onzekerder, terwijl ik haar bezwoer dat dat niet nodig was, we hadden immers elkaar. Aangezien ik geduldig van aard ben, bedacht ik dat die onrust mettertijd wel afnemen zou als ze de aan zichzelf gestelde doelen zou gaan verwezenlijken, met de wetenschap dat ik haar zou steunen. Het ging wat beter en we besloten te trouwen, happy me, het eerste jaar ging redelijk, maar wel gestaag minder en in het tweede jaar barstte zij in alle hevigheid
los. Ik begreep niet wat er aan de hand was, maar had inmiddels al geruime tijd in de gaten dat er iets niet helemaal in de haak was, maar mijn liefde voor haar maakte dat ik alles wat relativeerde en in de tijd plaatste, immers tijd was wat we in ruime mate hadden om de problemen te overwinnen, tot de dood ons scheid, volgens het instituut huwelijk.

Nadat de situatie meer en meer verergerde, raakte ik langzaamaan en ongemerkt de weg een beetje kwijt, ik zag geen oplossingen meer, ik had immers al veel geduld, liefde en vertrouwen opgebracht, haar geleerd hoe sommige zaken in elkaar steken enzovoort. Het mocht allemaal niet baten, ze raakte teneinde raad en liet zich opnemen, klinisch intern, langzaam brokkelde mijn wereld af, maar mijn vertrouwen, liefde, geloof en doorzettingsvermogen droegen mij door deze zware en eenzame tijd heen, zonder echt de tijd te hebben om dingen te plaatsen.
Inmiddels begon ik namelijk zelf ook meer en meer te twijfelen, niet zozeer aan de relatie, maar aan mezelf. Ik dacht dat ik haar niet goed genoeg behandelde, alles verkeerd deed en verloor mezelf langzaam maar zeker. Erover praten ging eigenlijk niet, omdat ik geen mensen in mijn omgeving had met soortgelijke ervaringen. Na enige maanden afbraaktherapie besloot ze de kliniek te verlaten, ze was inmiddels borderline gediagnosticeerd. Ze keerde terug thuis met de mededeling dat ze verliefd was geworden, maar dat was slechts tijdelijk meende ik, steun vinden bij mensen in zo een situatie is normaal, dus de verliefdheid wuifde ik weg, ondanks dat het me pijn deed het te horen, vanuit de gedachte dat het wel zou overwaaien. En dat gebeurde ook, maar eerst wilde ze nog wel even op zichzelf gaan wonen, omdat ze in haar relatief jonge leven die zelfstandigheid nog niet had kunnen
ervaren of opbouwen. Met pijn in het hart nam ik afscheid van haar, ik zou haar slechts nog in de weekenden zien.
In die tussentijd was ik al erg ver van mezelf vandaan geraakt, werk slokte me op maar ook problemen uit het verleden die nog niet opgelost waren belemmerden mij helder en zuiver te zien en voelen, dus besloot ik in therapie te gaan, echter na vele afzeggingen (en mijn drempel was al zo hoog) en een sessie, crashte mijn therapeute. Dit liet mij met een raar gevoel achter, maar ik was niet in staat direct naar en andere therapeut te
gaan, dit kostte mij weer tijd om dat aan te gaan. Uiteindelijk verslechterde onze relatie meer en meer, zij distantieerde zich verder en verder van mij, zodat wij uiteindelijk belandden waar we nu zijn. Ze verbrak de relatie, mij achterlatend met alle gevoelens en onbegrip, gedesillusioneerd en met een gebroken hart. Mijn grote liefde, met wie ik zoveel had meegemaakt en ook overwonnen had haar geloof opgegeven, terwijl wij twee dagen daarvoor nog hadden gesproken over hoezeer wij van elkaar hielden en hoe we voort konden gaan , samen.

Nu is het pas enige maanden later, ik zie en spreek haar niet, de scheiding moet nog geregeld, maar ik heb er echt mijn tijd voor nodig om dit verwerkt te krijgen, mijn integriteit en (zelf)vertrouwen zijn ernstig geschaad, zo ook mijn geloof in trouw en onvoorwaardelijke liefde, die ik voor haar had. Ik heb ervaren, dat je als partner erg geïsoleerd kunt raken en weinig begrip kunt vinden in je omgeving, mensen zullen je aanraden de partner te verlaten, maar hoe doe je dat als je zielsveel om iemand geeft? Ik voelde me de eerste maand leeg. Ben maar wat op het net gaan surfen en kwam sites tegen over borderline, ik begreep ineens beter waar het over ging, de folders van APZ e.d. hadden me niet veel meer dan een summiere verklaring kunnen geven van wat borderline inhield, laat staan wat een partner ermee kan. Er zijn geen handvatten voor anders dan bij jezelf te blijven, maar dat is moeilijk, het proces voltrekt zich langzaam en is als een val die je langzaam omsluit. Ook met de wetenschap die ik nu heb m.b.t. deze persoonlijkheidsstoornis, doet mij twijfelen of wij hadden kunnen redden als ik dit toen al wist. Je hebt in een relatie twee mensen nodig om het te laten werken, de borderline-patiënt is hiertoe verminderd in staat, de dualiteit van die persoonlijkheid maakt het erg moeilijk om op die partner te kunnen rekenen.
Ik wil wel benadrukken dat de persoon op zich echt niet slecht is, integendeel, maar deze stoornis maakt een borderliner wel tot een onbetrouwbare factor, ook al wil die persoon dat niet zijn. Ik houd nog steeds van haar, maar met gepaste afstand totdat ik alles heb kunnen verwerken, daarna zien we wel, al betwijfel ik of ik nog in contact met haar zal kunnen blijven. Deze wonden hebben veel tijd nodig om te helen.

Ferry
Lieve M.,
Ik ben na 5 jaar nog steeds aan het vechten voor jou gezondheid. Wat er allemaal niet gebeurd is, ik heb je nooit laten vallen. Ik ben je blijven steunen,vergeven en heb jou alle aandachten liefde gegeven die mijn hartje bezit. 4,5 jaar lang heb ik nooit begrepen wat, waarom jij je zo vreemd gedroeg. Duizenden keren heb je mij gemanipuleerd,voorgelogen totdat ik zelf ging geloven dat het allemaal aan mij lag. Jij vertelde de buitenwereld, mijn man mishandelt mij en de kinderen, hoerenloper, vergokte al ons geld, zit altijd in het buitenland er deugde werkelijk niets meer aan mij.
Door jou psychische martelingen ben ik destijds bezweken en ben in totaal 1,5 jaar overspannen thuis geweest. Durfde niet meer de straat op, laat staan naar mijn werk toe. Zelfmoord gedreigd naar de kinderen toe zodat ze dit de rest van hun leven op hun geweten hebben.
Duizenden malen opstandig geweest naar mij en de kinderen toe. Zelfbeschadiging, frauderingen en diefstallen bij diverse werkgevers.Vele schuldeisers belden op en de spaarrekeningen van de kinderen leeggehaald, het bedrag is nu opgelopen tot ± f 250.000,- door het gevolg van koopverslaving. Gevangenisstraf, reclassering, psychologen en mocht allemaal niet baten.
Onze twee fantastische dochters zijn nu al een jaar onder behandeling van een psycholoog.
Ondanks alle narigheid, verdriet en leed die je ons heb bezorgd heb ik je nooit afgewezen en ben je altijd blijven steunen (redden). Ook nadat je op 13 oktober 2000 het huis moest verlaten en in B. ben gaan wonen heb ik jou nooit in de steek gelaten. Er ging geen dag voorbij dat ik je niet miste,ik ging kapot van verdriet dat je bij mij weg moest. Je weet zodra ik tijd had was ik bij jou. Zelfs midden in de nacht wanneer de kinderen sliepen ging naar jou toe voor een paar uurtjes.
Je weet dat je voor mij de DROOMVROUW bent waar ik zielsveel van houd. Klinkt vreemd voor een ander in de oren, maar ik was en werd elke dag opnieuw verliefd op jou. Doordat ik weer hele dagen ging werken, boodschappen doen, koken, wassen, strijken en de rest van de huishouding moest doen, kon jou helaas niet meer die aandacht geven die je nodig had.
Uiteindelijk ben je in december 2000 in het psychiatrische centrum De grote Beek in Eindhoven terecht gekomen. Waar je helaas tot op heden 1 sessie van 1 uur per week heb,ongelooflijk!!! Het is niet te geloven maar jij vertelde mij in juli 2001 dat de psychiatrie constateerde dat jij borderlinestoornis hebt. De oorzaak hiervan is verwaarlozing van de opvoeding en het niet kennen ontplooien van je eigen ik. Ik had hier nog nooit van gehoord,maar het beestje heeft eindelijk een naam gekregen en ben mij meteen hierin gaan verdiepen op mijn manier zoals internet, labyrint, praatgroep en jij op jou manier bij de Grote Beek.
Natuurlijk kon nu alles een plaatsje geven betreft jou stoornissen en leerde hiermee om te gaan met jou. Ondanks de schade ,verdriet, en leed die je ook ons heb aangedaan,heb ik altijd gezegd ,dit is nog steeds niet het einde van de wereld. Er is nog altijd een weg naar ons (het gezin) toe. Al is die nog zo moeilijk die wil ik samen met mijn steun samen met jou ingaan. Maar zoals jij , een borderliner ziet wat ze aan heeft gericht , gezin kapot, financieel kapot, huis moet verkocht worden, enz. Loopt hard weg voor de realiteit, nachtmerries door je hoofd, elke gedachte naar dit alles duwt jou steeds verder van ons weg.Verstand en gevoelens naar mij en de kinderen worden dan op 0 gezet. Je vlucht voor de werkelijkheid en schopt steeds harder tegen mij. Ondanks mijn veelvuldige pogingen om jou niet te verliezen ben je uiteindelijk toch gevlucht voor de werkelijkheid.En heb je vastgeklampt aan een ander man met 3 kinderen. Het is zelfs zo erg dat je niet alleen je verstand kan gebruiken maar ook niet meer je gevoel.
Ondanks ik dat jou laat zien, weten, hoe zielsveel wij van jou houden en terugwillen, jij laat taal nog teken de laatste 15 dagen van je horen. 19 jaar en twee schatten van dochters laat je in de steek. Lieve M. ,Ik hou nog steeds zielsveel van jou, en je blijft mijn droomvrouw en zal blijven vechten voor jou, want ik weet dat jij niet gevraagd heb om deze ziekte laat staan dat je deze verdiend heb. Het is voor mij een grote nachtmerrie geworden om op deze manier mijn lieve vrouw kwijt te raken. 5 dagen lang 24 uren malen door mijn kop, 24 uur paniekzenuwen door mijn lichaam, ik kan niet vluchten voor de realiteit. De realiteit is dat ik na 5 dagen als een zombie te hebben geleefd door moet gaan met mijn leven voor mijn dochters die alle steun en liefde van de vader nodig hebben ondanks ik na 15 dagen nog steeds kapot ga van verdriet.
Ik heb M. verteld, ik moet sterk en gezond blijven voor de kinderen en wil dat ze straks sterk en stabiel het huis uitfladderen en wil ze niet teleurstellen.Hiermee geef ik jou "het dierbaarste wat ik heb" de tijd en ruimte. Ik moet haar los laten. Ik heb gedaan wat ik kon en ben uiteindelijk mijn M. kwijt,ze zal de rest van mijn leven in mijn hartje voortleven.
Het ga je goed mijn M.,mijn droomvrouw, ik hou van je, FERRY.
*****************************************************
Een moeder
Na veel problemen met onze dochter weten wij sinds 6 jaar dat zij BPS heeft. Wij waren "blij"een diagnose te horen en verdiepten ons in zoveel mogelijk informatiebronnen. Vanaf dat moment konden we het gedrag van onze dochter beter begrijpen en we probeerden een manier te vinden om er mee om te gaan. Dat lukte niet altijd.
Sinds onze dochter 15 km bij ons vandaan woont, is het voor ons wat "gemakkelijker" geworden. In ons geval is het goed dat er enige afstand is. Regelmatig vliegt het mij naar de keel en dan denk ik: "Zou het wel goed zijn met haar"? Ik probeer zoveel mogelijk mijn eigen leven te leiden, maar in mijn achterhoofd zit altijd de gedachte dat je kind BPS heeft.
Het doet mij pijn te zien dat leeftijdgenoten "normaal" functioneren. Natuurlijk is het hen gegund, maar waarom zij niet? Het heeft haar al zoveel moeite gekost, en dat doet het nog steeds, om tot hier gekomen te zijn.
Een verdrietige moeder met vertrouwen in haar dochter

[Snow White]

Ehh, ..........wat wil je hiermee?
Verhalen van anderen op deze site posten? Is er door iemand gevraagd dit hier neer te zetten? Wat is het nut/doel van deze topic? Volgens mij is dit gewoon van internet geplukt.

[rare kwast]

kheb ook nie echt gelezen...
maar idem...wil je reacties? er over praten? iets kwijt... zegt u maar

[Mariekje*]

Leuk.. en uhh.. nu?

[phensicske]

Het lijkt me wel een interessante tekst te zijn, maar ik heb hem dan toch maar niet gelezen, is een beetje te lang.

Is dit jouw verhaal? Heb je zelf borderline? Wil je ons gewoon info geven over borderline? Zoek je anderen met die stoornis...

Een kleine verduidelijking (en eventuele inkorting van je teksten) zou wel handig kunnen zijn.

[coopergirl]

phensicske schreef op 10-05-2005 @ 22:55 :
Een kleine verduidelijking (en eventuele inkorting van je teksten) zou wel handig kunnen zijn.

idd Is het niet te wijten aan mijn luiheidsgehalte, dan wel aan mijn brakke concentratie..

[Mirage2000]

Ik zal het levensverhaal van Esther vertellen. Het gedeelte wat ik ervan mee heb gemaakt dan, want ik was nog erg jong. Ik vertel dit verhaal om je een betere voorstelling van de ziekte te geven en je een idee te geven van hoe het zou zijn als jouw kind aan schizofrenie zou leiden.
Esther begon te puberen toen ze twaalf was geworden. Ze was een redelijk jonge puber, maar haar ouders zochten er niks achter. Op haar vijftiende was ze zo’n extreme puber dat ik er als achtjarig meisje thuis al eens wat van op ving. Ze was aan de soft-drugs, spijbelde meer dan dat ze op school zat, had verkeerde vrienden en vocht met haar vader. Zo erg vocht ze, dat haar vader eens niet op een familiefeest verscheen, omdat hij onder de krassen zat. Verder sprak ze haar moeder niet aan met mam of moeder maar met “kutwijf”. Lang hebben haar ouders getwijfeld: Was ze gewoon een vervelende puber of was er meer aan de hand? Totdat Esther wanen en hallucinaties kreeg. De arts stelde vast: ze heeft schizofrenie en moet de eerste tijd opgenomen worden in een psychiatrisch ziekenhuis. Annie’s (zo heet mijn tante) eerste reactie was opluchting. Dus het was niet haar fout! Het lag niet aan haar opvoeding! Sjaak, mijn oom, reageerde totaal anders. Hij besefte dat Esther ongeneselijk ziek was en barstte in huilen uit. Esther ging aan de antipsychotica en werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Gedeeltelijk tegen haar wil, want ze vond niet dat ze ziek was. Haar ouders en een arts konden haar ompraten, maar toch kwam met vlagen terug dat Esther haar ouders verweet dat ze haar gewoon kwijt wilde en haar daarom in zo’n “gekkenhuis” dumpte. Soms gaf ze haar ouders de schuld van haar ziekte. Ze moest stoppen met de MAVO. Ze kon het niet meer halen. (Ook nu zou ze dit niet kunnen afmaken, want ze kan zich nooit langer dan tien minuten concentreren.)
Na het eerste verdriet kwam de tijd van nadenken. En aanpassen. Beseffen wat er verandert. En in één klap. Zo zou Annie nooit meer oma worden, omdat bekend is dat mensen die aan schizofrenie lijden eigenlijk nooit een partner voor het leven vinden. Annie’s dochter zou nooit een goede baan krijgen en Annie vroeg zich af of haar dochter ooit gelukkig zou zijn. Van alle mensen die aan schizofrenie lijden pleegt namelijk 30 % zelfmoord.
De ervaringen van Esther zullen ook heel erg zijn. Ik ken ze alleen niet.
Met Esther is het nu, drie jaar verder, redelijk goed. Ze slikt nog steeds antipsychotica, maar woont op zich zelf met vier anderen patiënten. Er is begeleiding van 10.00u tot 22.00u. Ze krijgt taken, zodat ze weer een beetje in het normale ritme komt. Anders zou ze pas om 14.00u opstaan en om 04.00u gaan slapen. Ze moet samen met de anderen de kamers poetsen, groenten kweken in hun tuin, koken, afwassen, ramen wassen en nog meer van zulke huishoudelijke activiteiten. Bovendien mag ze twee buiten huise activiteiten doen. Esther zingt en zit op taekwando. Het klinkt heel leuk, maar zonder toestemming mag ze niet het huis uit.
Met de ouders van Esther gaat het minder goed. Esther komt nog vier dagen per week thuis. Ze is ontzettend druk en luistert heel slecht. Ze praat aan één stuk door. Ze behandelt je als vuil, waardoor je de woede voelt op komen. Je moet je beheersen, want je weet, te veel spanning is gevaarlijk voor haar. Nog steeds wil ze thuis wonen, want ze vindt nog steeds dat ze niet ziek is. Haar toekomstverwachtingen zijn nog veel te groot. Steeds opnieuw moeten haar ouders haar haar beperkingen uit leggen.
Esther was een weekend bij ons thuis. Ik was doodmoe toen ze weg ging. Constant vraagt ze je aandacht en dwingt ze je dingen te doen (want ze weet op een handige manier gebruik te maken van haar ziekte). Er zit totaal geen rust in haar. Alles in haar beweegt. Na dit weekend kreeg ik veel bewondering voor mijn oom en tante…..

[Vice]

Lang leve ctrl+c ctrl+v

[Master HJ]

Oh bedankt man, dat het ik echt nodig deze info

Slotje.