verhalenwedstrijd: titelloos

[Vlooienband]

Er was eens een prins. En een kikker. De prins en de kikker waren goed bevriend. Tenminste, het grootste deel van de tijd. Soms klaagde de kikker namelijk, dat de prins hem nu maar eens moest zoenen, en dan maakten ze ruzie, omdat de prins vond dat dat niet kon. De kikker was namelijk mannelijk, en het koningshuis had het niet zo op homoseksuele relaties. Maar voor de rest konden ze het goed met elkaar vinden.

Op een gewone dag, tenminste dat leek het, werd de prins bij zijn moeder geroepen. ‘Konraad.’, barste zijn moeder los zodra hij de deuren achter zich gesloten had. ‘Konraad, je moet maar eens aan de vrouw.’ Konraad was geschokt. ‘Waarom moeder?’, vroeg hij verdwaasd. ‘Ik ben pas eenendertig.’ Zijn moeder trok een afkeurend mondje. ‘De meeste prinsen zijn met die leeftijd al jaren getrouwd. Alleen jij nog niet. Jij wijst elke mooie prinses af. Ik heb je zelfs een fotomodel aangeboden!’ Konraad bloosde een beetje. Het fotomodel was erg aardig geweest, maar hij voelde niks voor haar. Maar zou hij zijn moeder wel over zijn voorkeur kunnen vertellen? ‘Tong verloren lieverd?’, vroeg zijn moeder na welgeteld vijf seconden. ‘Moeder.’, probeerde Konraad. ‘Hoe… wat vindt u van homoseksualiteit?’ ‘Pardon jongen?’, vroeg zijn moeder geschrokken. ‘Hoe kom je aan zulke ideeën?’ ‘Zomaar moeder, ik heb ergens er over gelezen, dat het eh.. hip is of zoiets.’ ‘Hip!’, gilde zijn moeder nu in echt afgrijnzen uit. ‘Het koningshuis moet ver verwijderd blijven van “hip” hoor je? En begin nooit over zulke dingen in het openbaar.’ ‘Het spijt me moeder.’ ‘Morgen komt er een prinses langs, geef daar liever aandacht aan. Haar naam is me even ontglipt maar dat hoor je morgen wel. Je kunt gaan.’ ‘Ja moeder, dank u moeder.’ ‘kus.’, beval zijn moeder. Konraad liep naar voren en gaf zijn moeder een kus op haar wang. ‘Dag moeder.’ ‘Dag zoon.’ En Konraad draaide zich om en liep weg.

Buiten zat de kikker (Dennis) al op Konraad te wachten. ‘En?’, vroeg Dennis. ‘Is ze nog steeds zo ouderwets wat homoseksualiteit betreft?’ ‘Natuurlijk.’, zei Konraad. ‘Mijn moeder zal haar mening daar echt niet over veranderen.’ ‘En als je jezelf nu als voorbeeld geeft.’, zei Dennis. ‘Liever niet.’, zei Konraad. ‘En ik denk dat ik de heteroliefde nog eens ga proberen. Dan staat beter op een kroningsfoto.’ ‘Met zo’n ontkenningshouding wordt je nooit koning!’, riep Dennis boos. ‘Zeur niet!’,zei Konraad ook boos en duwde Dennis onder water.
Konraads zusje, Andrea, stond bij de tuindeur op hem te wachten. ‘Met wie was je aan het praten?’, vroeg ze nieuwsgierig. ‘Niemand.’, zei Konraad nog steeds boos. ‘Bemoei je er niet mee.’ ‘Vader vraagt of we vanavond bij hem eten.’ ‘Eten ze nog steeds niet samen?’, vroeg Konraad verbaasd. ‘Moeder zegt dat hij met een dienstmeisje liep te flirten.’ ‘Niet te geloven. En dan is ze bezorgd om mijn voorkeur.’ Andrea glunderde. ‘Dus toch..’ ‘Hooo.’, zei Konraad snel. ‘Ho ho, ik bedoelde er niet mee wat jij denkt.’ ‘Wat denk je dan dat ik denk?’, zei Andrea met een grote glimlach. ‘Niks.’, krabbelde Konraad terug. ‘Zeg vader maar dat ik met hem wil eten.’ ‘Omdat je boos ben op moeder omdat zij zo ouderwets is.’ ‘Zo praat je niet over de koningin.’ ‘Doe niet zo braaf Konraad.’, zuchtte Andrea. ‘Ik zal niks vertellen tot jezelf uit de kast komt.’ ‘Ik kom niet uit de kast want ik zit er niet in!’, brulde Konraad terwijl hij verder liep.
’s Avonds zaten Andrea en Konraad bij hun vader. ‘Ik hoop dat jullie een boeiendere dag gehad hebben dan ik, bij mij kwamen er weer een stel zeiksnorren langs vanmorgen. Hoe was jullie dag?’, vroeg hij terwijl een dienstmeisje in haar achterste kneep. ‘Ik heb Assepoester gepest door mijn nieuwe jurken voor haar neus te showen.’, zei Andrea. De koning schoot in de lach. ‘Heb je misschien nog een oude jurk over lieveling? Dan kunnen we die als loon geven in plaats van muntstukken.’ ‘Met een oude jurk kun je geen eten kopen.’, merkte Konraad op. ‘Niet zeuren zoon. Als ze er mee in een bordeel gaat staan wel.’ Andrea schoot in een gierende lach. Niet echt adellijk. De koning herademde en trok een serieus gezicht. ‘En jij zoon, wat heb jij vandaag gedaan?’ ‘Geprobeerd met moeder te discussiëren en in de tuin tegen iemand gepraat die ik niet kon vinden.’, zei Andrea voor Konraad een kans had zijn mond open te doen. ‘Andrea!’, riep Konraad boos. ‘Dus je hebt ook ruzie met mijn vrouw? Mooi, sta ik niet alleen.’, zei zijn vader. ‘Ik heb geen ruzie, ik probeer haar alleen de moderne tijd bij te brengen.’ ‘Homoseksualiteit.’, mimede Andrea. ‘Houd je muil dicht.’, mimede Konraad terug. ‘Kun je niet een normaal prinsenleven leiden zoon? Een prinses uitzoeken en gaan fokken? Ik zal vragen met welk rijk we de banden aan moeten halen.’ ‘Vader!’, riep Konraad terwijl Andrea weer begon te lachen. ‘Waarom gebruikt u Andrea daar niet voor?’ Zijn vader verbleekte. ‘Mijn dochter uithuwelijken aan een sukkel omdat ik aardig moet zijn?’, zei hij ziedend. ‘Hoe kom je er bij? Zoon ik zal morgen een prinses voor je regelen, en dan maar hopen dat ze je normaal krijgt.’ Konraad zuchtte, boos en radeloos tegelijk. ‘Kan ik geëxcuseerd worden?’ ‘Je gaat maar.’, zei zijn vader. Maar zijn zusje protesteerde. Ze wilde zeker haar speeltje niet kwijt. ‘Pap..’, hoorde hij haar zeuren terwijl hij naar de deuren liep. Hij liep snel door, zodat hij te ver weg zou zijn als hij terug geroepen zou worden.

De volgende dag stond Assepoester voor zijn neus, terwijl hij net Dennis had willen roepen. ‘Wat?’, vroeg hij chagrijnig. ‘Moet je geen aardappelen schillen of iets?’ ‘Ik wilde u bedanken.’, zei Assepoester. ‘Dat ik gewoon een loon krijg.’ ‘Hoe weet jij dat? Heb je ons afgeluisterd? Wil je ontslagen worden?’, vroeg Konraad zijn stem verheffend. ‘Nee heer, nee echt niet. Eén van de dienstdoende meisjes heeft het me verteld.’ Ja ja.’, zei Konraad ongeïnteresseerd. ‘Ga nu maar.’ Toen Assepoester net twee minuten weg was kwam er een dienstmeisje aanlopen. ‘Ja?’, zuchtte Konraad ongeduldig. ‘Wat nu weer?’ ‘Prinses Rapunzel kan elk moment arriveren.’, zei het meisje stilletjes. ‘En?’ ‘Uw.. uw moeder zou graag willen dat u klaar staat voor ontvangst.’ ‘Fijn.’, mompelde Konraad. ‘Zeg maar dat ik eraan kom.’ ‘Ik moest u escorteren heer.’, zei het meisje, nu nog stiller. ‘Want u moet ook nog een andere garderobe aan.’ Konraad zuchtte diep. Waar ging dit nu allemaal over, dacht hij. Is dit nu echt waarvoor ik op de aarde ben gezet?
Toen hij binnenkwam, nadat hij omgekleed was, stond er een beeldschoon meisje met kort blond haar. ‘Ik dacht..’, begon Konraad. ‘Ik kreeg zo genoeg van dat lange haar.’, zei Rapunzel met een vet accent. ‘Weet je wel hoeveel shampoo je verbruikt met zoveel haar? Elke keer een fles!’ Konraad voelde afgrijzen opkomen. Wat een oppervlakkigheid. ‘Dus heb ik het vorige dinsdag in een bob laten knippen.’ ‘O.’, kon Konraad alleen uitbrengen. ‘Jullie worden in de koninklijke dinerzaal verwacht.’, zei een lakei. ‘O. gaan we hier ook eten? Jeetje, ik hoop wel dat het een vetarm menu is. Niet dat ik denk dat het hier een restaurant is hoor.’ Konraads afgrijzen werd steeds groter. Hoorde een prinses zo te zijn? ‘Jongeheer Konraad.’, zei de lakei nadat hij zag dat Konraad in zijn gedachten was afgedwaald. ‘Ik kom eraan.’, zei Konraad.
In de dinerzaal zaten zijn vader, moeder en zusje te wachten. Zijn zusjes mond viel open toen ze Rapunzels kapsel zag. ‘Geweldig!’, riep ze uit, alle etiquetteregels vergetend. Ze kreeg ook meteen een standje van zijn moeder, waardoor zij weer een standje van zijn vader kreeg.
‘Jongedame Rapunzel, wat een eer om met u een diner te delen.’, slijmde zijn vader. ‘Ik dank u namens mijzelf en mijn familie voor uw uitnodiging.’ Konraad ging bijna over zijn nek van de schijnheiligheid.
‘Hoe oud ben je nu Rapunzel?’, vroeg zijn moeder tijdens het dessert, het “jongedame”vergetend. ‘Tweeëntwintig Hare majesteit.’, antwoordde Rapunzel beleefd. ‘Tweeëntwintig!’, lalde zijn vader. ‘En nog niet getrouwd!’ Konraad schaamde zich dood. En dat werd alleen maar erger toen Andrea iets zei. ‘Je weet natuurlijk dat je hier alleen maar ben om aan Konraad gekoppeld te worden.’, zei ze. ‘We weten dat je vader onze bondgenootschap nodig heeft.’ Rapunzel schoot in de lach. ‘Konraad ziet er erg lekker uit.’, zei ze, ook dronken. ‘Ik zou hem ook wel trouwen zonder dat het zou moeten. Een knappe man is zo moeilijk te vinden. Ze zitten allemaal onder de littekens enzo.’ Konraad kreunde. ‘Is er iets Konraad?’, vroeg zijn moeder. ‘Vind je je toekomst te snel naderen zoon?’, zei zijn vader spottend. ‘Mag ik geëxcuseerd worden?’, vroeg hij maar weer eens. ‘Nee.’, zei zijn vader meteen. ‘Wij gaan zo naar de voorkamer en dan moeten jullie kennismaken. Mentaal en fysiek.’ Rapunzels ogen begonnen te glinsteren. ‘Fysiek kennismaken.’, zei ze terwijl ze haar lippen aflikte. En na een half uur vertrokken zijn ouders en zusje inderdaad. Konraad dacht ook het geluid van een slot te horen. ‘Zo.’, zei Rapunzel terwijl ze naast hem kwam zitten. Konraad dacht dat hij maar snel moest vertellen hoe hij over heel dit gedoe dacht. En hij wist –helaas- nu ook dat hij echt de voorkeur aan mannenliefde gaf. Als alle vrouwen in de wereld zo waren, jeetje. ‘Rapunzel..’, begon hij daarom dan ook. Maar zij was hem voor. ‘Zullen we nog doen alsof?’, vroeg ze. ‘Of zullen we het gelijk openbaar maken?’ ‘Ik wil helemaal niet met je trouwen!’, riep Konraad. ‘Sss stil maar.’, zei Rapunzel. ‘Zeker koudwatervrees hè?’ En toen zoende ze hem, vol op de mond. Konraad probeerde onder haar uit te komen, maar ze pinde hem op zijn stoel vast en friemelde haar tong zijn mond in. Na wat, voor zijn gevoel, uren duurde, kon hij loskomen. ‘Ik trouw niet met je!’, probeerde hij nu overtuigender te zeggen. Rapunzel keek hem suffig aan. ‘Waarom niet dan? Ooh.’, zei ze toen, alsof ze nu ineens begreep. ‘Je bent homo. Dat moet wel. Ik bedoel, ik heb mijn haar wel afgeknipt maar ik ben nog steeds blond. En tien jaar jonger.’ Konraad kreunde om de waarheid, maar voelde zich ook opgelucht, ze zou nu niet met hem willen trouwen. ‘Nu moet je wel met me trouwen.’, zei Rapunzel triomfantelijk. ‘Anders vertel ik je ouders dat je homo bent.’ Konraad voelde zich duizelig, ze had nog gelijk ook. ‘Kom.’, zei Rapunzel. ‘We gaan aan je ouders vertellen dat we gaan trouwen.’ Konraad kreunde. ‘Kan ik je niet afkopen?’ ‘Nee nee.’, zei Rapunzel. ‘Je hebt zo’n lekker koppie, ook al ben je homo. Ik kom wel ergens anders aan mijn trekken. Ik heb liever jou dan die uit het sprookjesbos. Die heeft een beetje te veel haargroei naar mijn zin.’ Rapunzel sleurde hem uit zijn stoel naar de deur. Toen de deur opende zag Konraad zijn ouders en zusje staan. Ze hadden waarschijnlijk heel de tijd staan luisteren. ‘Trouwen!’, zei zijn moeder. ‘Eindelijk! Komt deze week uit?’ ‘Moeder..’, protesteerde Konraad, maar Rapunzel knikte enthousiast ja. ‘Ik moet dan alleen snel een jurk regelen, maar ik heb zo mijn contacten.’ ‘Geweldig.’, zei zijn vader. ‘Ik zal het gelijk aan je vader doorgeven jongedame Rapunzel.’ Rapunzel glimlachte. ‘Dan heeft dit rijk tenminste ook weer eens een rede om te feesten.’ Dacht ze er zo over? Zo maar een feest? ‘Ik moet even weg.’, zei Konraad moeilijk kijkend. ‘Is er iets jongen?’, vroeg zijn moeder, maar Konraad was al aan het eind van de gang.
Buiten liep Konraad gelijk door naar Dennis’ vijver. ‘Dennis!’, riep Konraad radeloos. ‘Dennis alsjeblieft! Kom te voorschijn!’ maar Dennis liet zijn groene kop niet zijn. Na nog twee keer roepen gaf Konraad het op en ging hij naar zijn vertrek. Het enige wat hij doorgaf was dat hij op zijn kamer wilde dineren. Ook al waren zijn ouders het er niet mee eens, hij was eenendertig. Het dienstmeisje wat zijn boodschap aannam keek angstig, bang voor de reactie van zijn ouders. Het kon Konraad niet boeien, ze was maar personeel.

Twee dagen later liep Konraad weer rond in de tuin. Hij wilde graag naar Dennis’ vijver, maar was ook bang om weer geen reactie te krijgen. Toen kwam er ineens een knappe jongeman in chique kledij op hem af lopen. ‘Konraad.’, zei de jongeman als begroeting. ‘Dien ik u te kennen heer?’, gebruikte Konraad de etiquetteregels netjes. ‘Dennis.’, zei de jongeman met een sarcastisch glimlachje. ‘Bekend voor u als kikker.’ Konraad verbleekte en raakte zijn spraakvermogen kwijt. ‘Hoe.. wat.. wie..’, stotterde hij. ‘Je zuster.’, zei Dennis met hetzelfde glimlachje. ‘Ik heb haar zo lang gesmeekt tot ze overstag ging. Ze zag waarschijnlijk een toekomstige echtgenoot in me.’ ‘Mijn zuster? Andrea? Weet je dat zeker?’ ‘Het was heus niet om jou te helpen hoor.’, zei Dennis. ‘Ze weet niet dat ik je gesprekspartner was. Maar nu ik vrij ben kan ik op zoek naar een leuke man.’ ‘Maar… ik .. ik dan?’, vroeg Konraad nu helemaal radeloos. ‘Jij wist toch nog niet zeker waar je voorkeuren lagen? En je gaat nu toch met een schattig blond prinsesje trouwen? De perfecte dekmantel voor homo’s die niet uit de kast durven.’ ‘Dennis..’, smeekte Konraad. ‘Alsjeblieft..’ ‘Wat? Me terug in een kikker laten veranderen en op jouw gesprekken wachten? Ik ben niet lelijk, er zullen genoeg mannen in dit rijk zijn die me wel willen.’ ‘Waarom.. waarom was je eigenlijk een kikker?’ ‘Mijn moeder heeft het ook niet zo op homoseksualiteit.’, zei Dennis. ‘Alleen is zij een tovenares in plaats van koningin. Toen ik het haar op mijn dertiende vertelde betoverde ze mij gelijk.’ ‘Jeetje.’, zei Konraad. ‘Je mag wel vloeken hoor.’, zei Dennis geïrriteerd. ‘Dat je meer vrouwelijker ben dan de normale man betekent niet dat je als een wijf hoeft te praten.’ Konraad schok, wat een taalgebruik. ‘Ik.. ik moet wel met haar trouwen. Anders vertelt ze mijn ouders dat ik.. homofiel ben.’ ‘En? Je bent eenendertig man, wat doe je nog hier?’ Konraad twijfelde. Hij sprak de waarheid. Hij had helemaal geen zin om koning te worden en een show op te houden tot zijn dood door een vrouw te trouwen. Hij nam een besluit. ‘Weet jij een plek waar twee mannen elkaar kunnen trouwen?’, vroeg hij Dennis. ‘De Nederlanden.’, zei Dennis vrijwel meteen. ‘Die zijn nog al vooruitstrevend.’ ‘Nou.. dan..’, Konraad kon het nog niet uitspreken. ‘Wie zegt dat ik met jou wil trouwen?’, zei Dennis toen. ‘Wat? Niet dan? Ik ben een..’ ‘Prins.’, maakte Dennis de zin af. ‘Ja so what dat je een prins bent. We leven verdomme niet meer in de middeleeuwen waar het om klassenverschil gaat.’ ‘We leven wel in de middeleeuwen!’, riep Konraad boos. ‘Hoe weet je nou of hier na nog wel iets komt?’, argumenteerde Dennis. ‘Om..’, Konraad stopte. ‘We hadden het hier niet over.’, zei hij. En toen vroeg hij, proberend onverschillig te klinken: ‘Wil je mee naar de Nederlanden of niet?’ Dennis keek hem nijdig aan. ‘Niet voordat je kan zeggen wat je echt wil. Ik ga er niet voor een snoepreisje heen. Zo boeiend is het daar volgens mij niet.’ En hij draaide zich om en liep weg. Konraad wilde hem achterna gaan maar kon hem niet meer zien. Waarschijnlijk had Dennis nog wel zijn kikkerkrachten gehouden.

De volgende dag was de bruiloft. Konraad was nog niet uit zijn vertrek gekomen, en had een stoel voor de deur geschoven om de toegang te blokkeren. Hij had namelijk de sleutel van het slot niet, die had zijn moeder. ‘Konraad ben je al wakker?’, vroeg zijn moeder om half twee ’s middags. ‘Je moet je kostuum nog passen. Het is van mijn vader geweest, hij zou zo trots zijn geweest als hij je er in had kunnen zien.’ Zijn grootvaders kostuum, dat zou zeker niet trendy zijn. ‘Ik denk niet dat Rapunzel dat zal waarderen. Zij heeft tenslotte niets met grootvader te maken.’ ‘Kun je niet gewoon de deur opendoen? Dit praat zo lastig.’ ‘Ik ben niet aangekleed.’, zei Konraad, wetende dat het haar zou afschrikken. ‘O. ja laat dan maar. Zal ik dan eerst met Rapunzel overleggen wat zij wil? Ook al kan ik het haar niet laten zien natuurlijk.’ ‘Is goed moeder.’, zei Konraad, hopend dat ze weg zou gaan. ‘Ik ben zo terug.’, zei zijn moeder, en hij hoorde inderdaad voetstappen. Hij schoot uit zijn bed en trok een kamerjas aan. Hij moest naar de vijver om te kijken of Dennis er nog was.
Toen hij bij de vijver aan kwam zag hij zijn zusje staan. Hij kreunde. ‘Andrea, waarom ben je hier?’ ‘Waarom ben jíj hier?’, kaatste ze de vraag terug. ‘Moet je geen apenpakjes passen?’ ‘Jij ook niet?’, kaatste Konraad weer terug. ‘Ik wacht om mijn toekomstige man.’, zei Andrea toen. ‘Hij heeft besloten om met mij te trouwen, hij zal tijdens de receptie om mijn hand vragen. Ik ken hem niet zo goed, maar hij is erg knap.’ Konraad kreeg het koud. ‘Hoe ziet hij eruit?’, probeerde hij nonchalant te vragen. Maar Andrea had hem door. ‘Ik denk dat het je gesprekspartner is.’, zei ze, ‘mogelijk je minnaar, ik weet niet hoe ver jullie waren. Maar ik kies er liever zelf eentje uit dan dat papa het doet.’ ‘En.. hij heeft ingestemd? Heeft hij echt gevraagd of je met hem wilde trouwen?’ ‘Niet precies.’, zei Andrea met een lachje. ‘Ik stelde het voor en hij zei ja. Het is niet dat hij vrolijk keek ofzo.’ ‘Dennis!’, riep Konraad, ook al was er nergens een mens, of kikker, te bekennen. ‘Dennis! Ik.. als je wil zal ik het zeggen! Ook al weet je het al!’ Andrea keek hem vreemd aan. ‘Weet wat al?’, vroeg ze. ‘Hebben jullie.. jullie gaan er toch niet vandoor ofzo?’ ‘Dan vindt ik een heel goed plan.’, zei Dennis, die ineens voor hun neus stond. ‘Dennis!’, riep Konraad verrukt uit. ‘Ik houd van je Dennis.’ ‘Dat weet ik natuurlijk.’, zei Dennis. ‘Kikkers zijn hele goede gedachtelezers. Kom je?’ en hij reikte uit naar Konraad. ‘Hoe..? wat?’, vroeg Andrea verdwaasd. ‘Jullie gaan er niet vandoor! Jullie moeten trouwen! Anders vertel ik dat je homo bent Konraad!’ ‘Wat boeit mij dat nou.’, zei Konraad. ‘Ik kom toch nooit meer terug.’ En hij legde zijn hand in Dennis’ hand. En ineens vlogen ze door de lucht. Met een kikkersprong naar de toekomst.