ik weet het niet meer....

[Mandii--xx]

Eigelijk weet ik niet goed hoe ik moet beginnen..
Maar ik probeer maar iets.

Ik ben nu 18 jaar, en zit al 5 jaar niet lekker in me vel.
Het begon toen ik van middelbare school wisselde,
ik moest een niveau lager dan dat ik zat en dat betekende naar een ander school.
Ik kwam in de klas bij een oud basisschool vriendinnetje, dus ik voelde me meteen op me plek, en erg welkom, want zij stelde me voor aan haar 'nieuwe' vriendinnen en eigelijk kon ik het met hun ook meteen vinden. De eerste week was echt super, leuk en gezellig.
Tot die week erna, opeens deden ze hartstikke lullig, en maakte lullige opmerkingen, begonnen me uitteschelden, en nog steeds weet ik niet waarom.
Het ging van kwaad tot erger, en uit eindelijk werd ik zelfs in elkaar geslagen, door hun en zelfs mensen die ik niet kon. (Die bleken dan weer vrienden van die meiden te zijn.)




Bij mij ging het op de basisschool allemaal prima, aan het einde van groep 8, toen ik ingeschreven stond bij de OR had ik geen zin meer om te leren voor toetsen, ik kon immers toch al naar de O toe!
Helaas op de O ging ik net zo door, ik had geen zin in school en leerde nooit voor toetsen.
Het ging zo slecht dat ik toen ik aan het 2de jaar begon, die op de d'A moest doen. Ik moest van VMBO theoretisch naar VMBO kader.
Daar kwam ik in een klas, met 1 meisje die ik van de basisschool kon, ik ging toen vaak met haar om. Dus natuurlijk liep ik een beetje met haar mee naar de lokalen en alles. Ze deed heel aardig en haar " nieuwe vriendinnen" ook.
Ik had het helemaal naar me zin. Helaas sloeg dat na 1 week helemaal om.
Opeens, van de een op de andere dag, zijn ze mij ontzettend gaan pesten. Het begon met nare en pijnlijke opmerkingen en dat ging al snel over in nergeren en laten struikelen.

Dat alles had ontzettende neerslag op mij, en thuis werd ik echt onhandelbaar. bij het minste of geringste werd ik helemaal woest. Dan sloeg ik om mee heen en gilde het hele huis bij elkaar, ook heb ik mijn moeder toen een paar keer geslagen

Na een maand bleef het niet bij laten struikelen, ze sloegen me nu ook vaak in elkaar. In het begin alleen die meiden, maar later ook mensen van school die ik niet kon.
Ik voelde me nergens veilig, op school niet en thuis niet. Ik keerde steeds meer in mezelf en werd steeds minder vrolijk.
ik werd echt "depressief", ik had nergens meer zin in en al helemaal niet om naar school te gaan of thuis te zijn.
Ik dacht toen al vaak na over zelfmoord, dan zou ik van alles af zijn en hoefde niet meer bang te zijn.
Toen ze mij op school weer een keer in elkaar geslagen hadden, ben ik helemaal overstuur van school weggefietst. Ik ben toen richting het station gefietst. Daar heb ik volgens mij 2 uur gezeten en rondgelopen. Toen ben ik naar huis gegaan, ik durfde het niet.
Ik begon toen te beseffen dat ik er iets aan moest doen. Ik ben naar een vertrouwenspersoon op school gestapt en daar heb ik mijn verhaal vertelt. Al gelijk daarna zei zij dat ze met de pesters wou praten, dat ik aan hun moest vertellen, toen ik zei dat ik daar nog niet aan toe was heeft ze toch die meiden erbij gehaald, en hun vertelt dat ik niet meer wilde leven en dat ik mij erg ongelukkig voelde door hun gepest.
De meiden zeiden dat ze het niet meer zouden doen, en dat vond zij genoeg. Ze mochten gaan.
Ik heb daarna nog 1 gesprek met haar gehad. Toen ze zei dat ik proffesionele hulp moest zoeken omdat ik aan het doordraaien was. Als ik dat niet zou doen mocht ik niet mee naar Londen (daar gingen we met school heen). Zij heeft toen de huisarts gebeld en een afspraak voor me gemaakt.
Daarna ben ik nooit meer naar haar toe gegaan, omdat ze de pesters had vertelt dat ik niet meer wilde leven en omdat zij me dwong om hulp te gaan zoeken. Ik vertrouwde haar niet meer...
Ik ben bij de huisarts geweest, maar die vond dat het aan mezelf lag en dat ik geen hulp nodig had. Toen ben ik kwaad weggelopen.

Op school was het pesten nog steeds niet over. Het werd alleen maar erger. Nu kreeg ik ook allemaal opmerking naar mijn hoofd zoals; "pleeg jij lekker zelfmoord, dan zijn we van je af" of " ga maar weer liegen bij de leraar".
Dat alles bij elkaar, dat ik nog steeds gepest werd, dat het thuis helemaal niet ging, en die vertrouwenspersoon,
werd mij allemaal teveel.
Ik heb s'avonds voor ik naar bed ging een handvol verschillende pillen ingenomen, en daarna ben ik gaan slapen. In de hoop dat ik nooit meer wakker werd.
Helaas werd ik dat wel, wel was ik heel erg ziek, maar ik leefde nog steeds.
Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds spijt dat ik er niet meer heb ingenomen..
Ook heb ik mij in die periode "gepijnigd", niet door mezelf te snijden, want ik was bang dat dat zou opvallen, maar ik deed het op een andere manier. Ik sloeg met mijn hoofd tegen de muur of op de grond, tot ik ontzettende hoofdpijn had, dat deed mij dan erg goed.

Dat gepest heeft tot mijn eindexamen geduurt. Daarna ging ik naar het horizon en kwam bij niemand van de D'a die ik kon in de klas. Waar ik heel erg blij mee was.
Alleen heeft dat pesten mij zo kapot gemaakt dat ik er nu nog steeds last van heb.

Vroeger was ik een spontaan, vrolijk meisje. nu ben ik ontzettend onzeker, bang, eenzaam en bovenal vertrouw ik mensen niet of heel slecht.
nu nog steeds voel ik mij al snel teveel (in een groep) en kan ik nog steeds mezelf niet zijn, uit angst dat ze me weer gaan pesten.
Ook ben ik sommige momenten echt nog "depressief", en wil dan nog steeds wel dood. Gelukkig realiseer ik me dan dat er wel mensen zijn die om me geven en het hun niet kan aandoen. Zoals mijn vriendinnen en vrienden, en vooral mijn lieve oppaskindjes, waar ik helemaal gek van ben.


Gelukkig gaat het op school nu helemaal goed,
en heb ik vorig jaar alles (wat hierboven staat) verteld aan mijn mentrix, een grote, moeilijke stap, maar wel een goede beslissing, want als het nu slechter met mij gaat, staat ze voor me klaar! Kan haar altijd bellen en ze komt met goede raad.

Tussen mijn moeder en mij gaat het op dit moment super slecht. Zo erg dat ik nu al ruim een week niet het huis inkom, ik ben er uitgezet.
Ik woon nu tijdelijk bij een vriendin, maar dat kan natuurlijk ook niet eeuwig.

Hiervoor ben ik ook al 2x het huis uitgezet, voor minstens 1 week, maar daarna mocht ik toch weer teug komen. Nu niet meer, nu is het definitief.
Ik zit weer in het gevoel van toen, zelfmoord gedachtes, enz.
Wat moet ik doen? Ik wil op mezelf gaan wonen, heb de gemeente al gemailt of er ergens een klein goedkoop huisje is.

Wie heeft er tips?

Nou een psycholoog zou je goed kunnen helpen denk ik.
Maar als je je inschrijft als woningzoekende kan het wel een jaar of 5 duren voordat je ook echt iets hebt.
Maar ik zou zeggen zoek hulp, een psycholoog weet tenslotte veel beter hoe hij je kan helpen dan een leek op een forum.

[Naimin]

Micromensje schreef:

Nou een psycholoog zou je goed kunnen helpen denk ik.
Maar als je je inschrijft als woningzoekende kan het wel een jaar of 5 duren voordat je ook echt iets hebt.
Maar ik zou zeggen zoek hulp, een psycholoog weet tenslotte veel beter hoe hij je kan helpen dan een leek op een forum.

Ik sluit me helemaal bij Micromensje aan

[Eend]

Ik ook.

[*oma*]

Misschien heb je hier iets aan http://www.jip.org/lan/docs/wonen_alternatief.html.

[KoetjeBoe! XD]

Ik ben vroeger ook erg gepest en daar heb ook nog steeds last van.
Je moet samen met een betrouwbaar en onpartijdig iemand eens met je moeder gaan praten.
Hopelijk helpt dat!

[Mr Ik]

Zoals Micromensje zegt is naar een psycholoog gaan handig. Vaak heb je nog wel een doorverwijzing via je huisarts nodig, vanwege de verzekering.

Ik moet eerlijk zeggen dat het ook in onze gemeente erg moeilijk is een betaalbare woning/kamer te vinden. Ik geloof dat het in dit geval zelfs beter is dat je het op een andere manier gaat proberen te doen. Misschien kan je de psycholoog zelfs hiernaar vragen, hij weet misschien wel meer.

Ook met een betrouwbaar iemand naar je moeder toegaan zou kunnen helpen, maar ik heb de indruk dat dat erg moeilijk zal zijn. Misschien kan je dat beter met een professioneel iemand doen.

Eigenlijk zou mijn advies zijn om eerst naar de huisarts toe te gaan. Die kan je juist doorverwijzen en je misschien wat informatie geven.