Er stond dat dit subforum er was als je het niet meer zag zitten en wel, hier ben ik dan. Ik ben een kerel van 20 uit Vlaanderen trouwens, mocht dat wat uitmaken.
Laat ik even kort de situatie schetsen waarin ik verkeer: ik heb een week geleden mijn vakantie met vrienden afgezegd om een hele week in bed te liggen, amper buiten te komen omdat ik nergens nog zin in heb. Niets interesseert me nog. Ik voel me alsof ik in een put zit en noch de kracht noch de motivatie heb om eruit te kruipen. Ik voel me slecht over mezelf, over mijn leven, alsof ik er niets van gemaakt heb en al twintig jaar weggegooid heb.
Om mijn leven te vertellen: ik ben geboren in een huwelijk dat al van in het begin gedoemd was, ben vanaf mijn geboorte grotendeels door mijn strenge, christelijke en conservatieve grootouders grootgebracht vanwege mijn vader die moest werken om alles te kunnen betalen aangezien mijn moeder niet bepaald een pretje was om mee samen te wonen (ziektes faken om niet te moeten werken, geld uit de kassa stelen, shopverslaafd, mijn vader bedriegen en zwanger worden van een ander, ...). Hierdoor werd ik wat anders opgevoed dan de meesten van mijn leeftijdsgenoten. Zowel mijn grootouders als mijn ouders woonden vlak aan een park en daarmee bedoel ik: je kon door het raam recht in het park kijken en alle spelende kinderen zien. Toch mocht ik amper buiten gaan spelen en al zeker niet alleen met mijn vriendjes. Ik moest altijd alleen in de tuin spelen of in plaats van spelen leren en huiswerk maken, want school was belangrijk.
Spoiler
Hierdoor kon ik helemaal niet omgaan met andere kinderen en in de kleutertuin werd ik gepest (geslagen, verplicht bloemen te eten, speelgoed afgepakt, en vaak nog zelf gestraft ook omdat de andere kinderen het beter konden uitleggen), in de lagere school gebeurde dit niet meer en dwong ik op een of andere manier respect af omdat ik de slimste van de klas was, maar hoe vaak de anderen ook probeerde vrienden te worden, ik was te verlegen en durfde amper mijn mond open te doen. Toch was ik nog een beetje een vreemde want vaak werd me gevraagd waar mijn kleren vandaan kwamen en waarom ik zo'n raar kapsel had. Laat ik even verduidelijken: mijn grootmoeder besliste wat ik aandeed iedere ochtend en elke ochtend, zonder overslaan kamde ze mijn haar à la Hitler want al die gelkapsels waren voor krapuul.
In het lager verliet mijn moeder uiteindelijk ook mijn vader, ik was toen 7. Ze liet me ook achter en later heb ik in de papieren kunnen lezen hoe ze verklaarde dat ik "enkel het kind van mijn vader was en hij zijn plan maar moest trekken" maar in diezelfde papieren las ik ook hoe ze naderhand beroep aantekende toen bekend werd dat ze alimentatie moest betalen en dat als ik bij haar woonde de alimentatie van mijn vader een vrij hoge som zou zijn. De rechter heeft echter altijd beslist dat ik bij mijn vader moest blijven, gelukkig.
Toch moest ik om de twee weken een weekend naar moeder. En dat waren geen leuke bezoekjes. Mijn moeder had namelijk mijn vader bedrogen (en zelfs een miskraam gehad) en verlaten voor mijn oom, de man van haar bloedeigen zus. Ze woonden alle drie samen en nu komt het: in een huis aan de overkant van de straat. Een rare en verwarrende situatie, mijn vader was zo dichtbij en toch zo ver. Elk weekend was ik er bang. Mijn oom en tante zaten aan de drank, maakten ruzie, mijn oom sloeg zijn vrouw en dreigde meermaals mij te slaan als ik mijn mond opendeed, zeek me af voor alles wat lelijk was. Elke avond zat ik op de trap te wenen en dan kwam mijn moeder nog vertellen wat een moeilijk kind ik was en dat ik moest slapen. Elke nacht was ik dan nog hysterisch ook uit angst. En om het af te maken sliepen ze alle drie nog eens in hetzelfde bed, ik snapte er niets van, was maar 7 jaar.
Op een nacht maakte ik wat mee dat ik nooit zou vergeten: we zaten met vier in de auto en mijn oom en tante die toen zwanger was kregen ruzie. Plots, midden in de straat stopte mijn oom de auto en begonnen de twee te vechten. Zo erg dat mijn moeder en ik uit de auto vluchtten. Mijn oom stampte zijn vrouw in de buik, sloeg haar met haar hoofd tegen gevels van huizen, tegen de stoeprand, het was beangstigend. Uiteindelijk kwam de politie en zat mijn oom een nachtje vast.
Op mijn 11e had de rechter er schoon genoeg van en besliste hij dat ik mocht kiezen of ik nog naar mijn moeder wou of niet. Uiteraard niet en vanaf toen mocht ik haar zien wanneer ik zelf wou en hoe lang. Maar zo'n goed gevoel gaf me dat niet: mijn moeder had toen gebroken met mijn oom en tante, had een relatie met wie nu mijn stiefvader is en hem had ik wel echt graag.Helaas, toen hij vernam dat ik mijn moeder niet meer wou zien nam hij dat heel persoonlijk, onterecht, en negeerde me van toen. Ik heb mij dat heel erg aangetrokken jarenlang. Tot ik 14 was zag ik mijn moeder eens om het halfjaar voor een paar uurtjes op café of zo maar daarna zag ik haar nooit meer tot mijn 17. Maar ik loop wat vooruit.
Toen ik 12 was, de zomer voor de overstap naar de "grote" school gebeurde het volgende: mijn grootvader kreeg te horen dat hij kanker had. Mijn grootvader was ondanks zijn conservatieve houding wel een goed mens, hij was mijn beste en enige vriend en hij had altijd wel goede raad, kon alles oplossen, hij was mijn grote held en voorbeeld. Hij belandde meteen in het ziekenhuis en die hele zomer zat ik onafgebroken in het ziekenhuis. Toen is mijn grootmoeder ook bij mijn vader en mij komen logeren. Zonder uitleg of overleg werd beslist dat ik mijn kamer moest afstaan aan mijn grootmoeder en ik in de kamer van mijn vader moest slapen en hij zou op de zetel slapen. Waarom mijn grootmoeder niet gewoon in zijn kamer kon is mij nog steeds een raadsel. Maar ik nam aan dat maar voor even was.
Helaas, vijf dagen voor de eerste schooldag stierf mijn grootvader op een onverdiende manier, met veel pijn en helemaal alleen. We arriveerden nog net aan de ingang van het ziekenhuis toen we het nieuws kregen via telefoon. Die dag vergeet ik nooit. De dag ervoor was hij nog goedlachs en kerngezond, de dokter zei dat tegen alle verwachtingen in de behandeling goed aansloeg. En dan dat.
Toen werd alles anders. Ik was mijn enige vriend kwijt, mijn held. Een week later ging ik naar school maar het interesseerde me allemaal niet. Ik deed Latijn en had daar met volle goesting voor gekozen maar na mijn grootvader's overlijden zei goed presteren op school mij niets meer. Ik veranderde snel, waarschijnlijk ook deels door de puberteit. Ik liet school links liggen, haalde zesjes en zevenen door "talent" en maakte vrienden, ik liet de verlegen jongen achter mij.
Thuis was ook alles veranderd. Ik zat niet meer hele dagen bij mijn grootouders maar gewoon thuis en dat was vanaf nu: vader, grootmoeder en ik. Mijn grootmoeder verkocht immers haar huis waar ze ooit met haar man en drie kinderen woonde, maar dat nu veel te groot was. En wat ik niet snapte: mijn kamer bleef bezet door haar.
Door constant met drie samen te leven werd het niet bepaald leuker. Ik ging naar school, kwam thuis en mijn grootmoeder en ik zaten op elkaars lip. Mijn vader kwam thuis van het werk, sliep en at mee, en sliep.
Mijn grootmoeder was geen makkelijk persoon leerde ik al snel. Nog conservatiever dan mijn grootvader en helaas helemaal geen persoon om raad aan te vragen of wat dan ook. Ze moeide zich met alles thuis, liet mijn vader zijn meubels weg doen en zette die van haar bij ons in huis. Palmde mijn kamer in met haar spullen en die van mij gingen weg. Wanneer mijn vader zag dat ik wat sip was zei hij altijd: "trek het je niet aan, je oma is gewoon al wat ouder en dan doe je wat anders".
Ik bleef uiteraard puberen en al snel liet ik me niet meer doen. Elke dag hadden mijn grootmoeder en ik ruzie, om de domste dingen. Nam ik wat uit de koelkast om te eten vond ze het altijd nodig om het af te pakken en er eens aan te ruiken om te zien of het nog vers was en natuurlijk was ik dat belachelijke gedoe al snel beu. Ze zou niet meer bepalen wat ik droeg, hoe mijn haar was, wat ik deed. En dat kon ze niet verkroppen, op een dag gaf ze me een slag in mijn gezicht zelfs maar toen ze zag dat ik geen krimp gaf schrok ze wel zichtbaar. Maar ze bleef wel doorgaan met haar tirannie: op een dag waren zij en ik de vaat aan het doen na een ruzie en toen ik vroeg waar ik-weet-niet-meer-wat in de kast moest werd ze gek: met een van woede vertrokken gezicht stak ze met een groot snijmes naar me. Ik trok me naar achter en zei dat ze gek geworden was, ze zei dat ik haar met rust moest laten en dat ik haar zo ver dreef.
En mijn vader deed absoluut niets, behalve zwijgen. Toen we een keer in de auto zaten alleen zei hij me zelfs dat ik wat vriendelijker moest worden tegen oma. Ik kon mijn oren niet geloven, dat mens had me kunnen neersteken.
Ondertussen was ik 14 en ging naar het derde jaar, ik deed geen Latijn meer maar zat nog steeds op het hoogste schoolniveau en ik herpakte me op schoolgebied, ik kreeg door dat ik niet kon blijven slabakken. Helaas werd ik niet echt geholpen thuis. Mijn tante (deze keer de zus van mijn vader) kreeg huwelijksproblemen en vanaf dan zat ze met haar twee kleine kinderen elke dag bij ons thuis om haar man te ontlopen. Aangezien ik mijn kamer kwijt was en mijn vader op zijn kamer enkel plaats had voor zijn en mijn kleren en een bed moest ik beneden studeren. Tussen het lawaai van vijf mensen. En hoe vaak ik ook klaagde, mijn vader deed wederom niets, hij zei dat hij niet tegen zijn familie kon ingaan. De waarheid is en dat zou ik later beseffen dat mijn grootmoeder hem gewoon in haar macht heeft. Dat gaat makkelijker aangezien hij een nogal zelfbeeld heeft.
En het werd nog erger: mijn grootmoeder moest spuitjes beginnen krijgen tegen suikerziekte maar zei dat ze dat zelf niet kon doen dus stelde mijn vader een verpleegster voor. Nee, dat wou ze niet want dat was te beschamend en om een of andere reden werd beslist dat ik als jongen spuitjes moest zetten in de billen van mijn grootmoeder, elke ochtend en avond zag ik haar in slip. Ik walgde. Mijn tante die elke dag bij ons was is trouwens verpleegster en mijn vader is nochtans ook een volwassen man maar ik moest het doen.
Rond die tijd, ik was 14/15 kreeg ik mijn eerste zelfmoordneigingen. Ik was diep ongelukkig. Door de hele situatie thuis, ik kreeg op mijn kop op school omdat elke leerkracht dacht dat ik te lui was om te leren, mijn vrienden mochten van alles doen en ik niet, af en toe mocht ik eens mee naar de film en ik mocht alleen naar school gaan maar dat was het, ik mocht niet op voetbal of zo want ... school was belangrijk. En vrienden uitnodigen thuis deed ik niet want ons huis werd nooit gekuist, het zat er vol mensen, ik had geen kamer en was beschaamd om mijn grootmoeder die geen manieren heeft.
En zo ging het allemaal door tot ik 16 was en naar het vijfde jaar ging. Ik had een vriend die dealde en op een dag vroeg hij of ik ook wou kopen. Ik walgde van drank en drugs omwille van wat ik had meegemaakt met mijn oom en tante maar na lang nadenken zei ik ja. Ik wou er bij horen, ik dacht: ik koop wat en ik gooi het weg, zeg dat het opgerookt is. Voor een keer wou ik eens cool gevonden worden. Maar het liep erg slecht af. We werden verklikt op school en ik belande bij de politie met mijn vader en moest van school veranderen. Toen had hij een reden om nog extra streng en onmogelijk te zijn, ik zat namelijk zogezegd aan de drugs terwijl als hij me kende of luisterde naar me, me wel beter zou kennen. En zo kwam het dat wanneer ik vroeg of ik een keer naar een fuif mocht aan de kerk, zo'n jeugdfuifje dat al afliep om 2u hij neen zei, en mij veel te jong en onbetrouwbaar vond.
Ik zonderde me af van mijn gezin, was al dat gedoe beu en zei dagen niks, dat verdiende ze gewoon niet. Ondertussen was mijn tante al in een huisje van zichzelf gaan wonen ... bij ons om de hoek dus nog steeds zat ze vijf van de zeven dagen bij ons. Op school gaf ik het helemaal op en besloot te veranderen: ik vertelde dat het drugsverhaal waar was, deed me stoer voor, begon te roken en verzon allerlei leugens om me eindelijk eens een keer goed en gewaardeerd te voelen. En het werkte allemaal, ik deed mee met de meest populaire kerels van school, veranderde mijn kleren en look, en als ze vroegen om uit te gaan verzon ik dat ik wat andere en coole plannen had. Meisjes merkten me ook op nu. Ik was echt gelukkig, of toch voor zover dat kon want thuis was alles anders, echt.
Dat eerste jaar op mijn nieuwe school was turbulent. Ik kweekte zeer veel zelfvertrouwen, onder impuls van de populaire jongens leerde ik me als een man gedragen in plaats van dat onzekere jongetje. Ik kreeg mijn eerste vriendinnetje zelfs. Maar dat liep verkeerd af omdat 1) ze een slet was (ze ging van haar ex naar mij, van mij naar haar ex, van haar ex-ex weer naar mij en dan van mij naar een andere jongen waarmee ze mij had bedrogen en dat op welgeteld 8 maanden) en 2) ik bij haar mezelf wou zijn maar door mijn strenge opvoeding en trauma's vond ze de echte ik niet zo leuk.
Het moest ooit eens gebeuren: ik moest mijn vijfde jaar dubbelen. Ik had gelukkig ondertussen een beste vriendin en die zomer vertelde ik haar alles (via email want ik zat gevangen op vakantie met mijn vader en grootmoeder die het vrij normaal vinden alles te regelen zonder mijn mening want ik ben een kind). Toen we elkaar terugzagen in september was ze lief en begrijpend. We gingen op een zaterdag naar de film maar ik miste mijn laatste bus. Ik belde mijn vader maar hij kende de weg niet maar verplichtte me wel naar huis te komen, hoe dan ook. Jammer genoeg zag ik niet in hoe, zonder geld voor een taxi, dat meisje haar ouders niet thuis dus kon ook geen lift krijgen en als klap op de vuurpijl was mijn telefoon leeg. Die nacht bleef ik dus bij dat meisje slapen en 's ochtends kwam ze me wekken, haar ouders hadden gebeld en gevraagd wat er aan de hand was. Blijkbaar was mijn vader naar de politie gegaan en gezegd dat ik vermist was terwijl hij zelfs het adres wist waarop ik zat en wist dat ik had gezegd dat als ik niet terug geraakte ik 's ochtends de bus zou nemen.
Dat maakte me zo kwaad en ik besloot weg te lopen. Ik ging die ochtend niet met de bus naar huis maar naar mijn moeder die ik al drie jaar niet meer had gezien. Met een kloppend hart maar waar moest ik anders naartoe. Ze ontving me met open armen. Ik was geschokt hoe ze veranderd was. Ze had vast werk, was nog steeds bij mijn stiefvader, was een bezorgde moeder geworden voor zijn kinderen, ze leek in niets nog op die moeder van vroeger. Ze zat vol spijt, vertelde dat toen ik besloot dat ik haar niet meer nodig had ze een dieptepunt had bereikt dat ze nodig had om alles op een rijtje te zetten. Mijn moeder belde mijn vader, zei dat ik bij haar was en dat ze hem die avond wou spreken. Ik vertelde haar mijn verhaal, wat ik allemaal meemaakte, en ze vertelde dat ze hetzelfde had afgemaakt met die familie. Ze gaf toe niet de beste persoon geweest te zijn maar het feit dat haar schoonfamilie haar zo op de kop zat en dat haar man haar niet verdedigde had er ook veel mee te maken. Ik begreep haar, was namelijk ook zelf veranderd in een moeilijk persoon door mijn familie en wou ook weglopen van huis.
Die avond kwam mijn vader tot bij haar en ze vertelde hem dat ze alles wist en dat ze het zelf ook niet normaal vond hoe hij mij opvoedde. Hij bleef er gelaten onder en zei de meest belachelijke dingen als "ik wil niet dat hij op jouw familie gaat lijken want hij heeft jouw karakter geërfd" om toch maar niet te moeten toegeven dat hij niets tegen zijn moedertje durfde doen.
Toen mijn moeder zei: "maar je eigen zoon is doodongelukkig" keek hij naar mij, niet kwaad of zo maar eerder peinzend en ik hoopte dat hij het eindelijk had begrepen maar hij zei: "dat is de leeftijd, dat gaat wel over". Ik was verdomd 17 jaar oud en mijn verhaal werd afgedaan alsof ik een moeilijke peuter was. Helaas moest ik terug mee naar huis omdat toen ik mijn moeder niet meer wou zien, mijn vader haar een papier had laten tekenen waarin ze afstand deed van haar officieel moederschap. Vanaf dan merkte ik wel dat mijn vader mij niets meer verbood, mij vroeg of ik iets goed vond ja of neen, maar ook al kon ik nu mijn mening geven, hij deed er niets mee. Ik vond hem een zwakkeling. En mijn grootmoeder had een nog grotere hekel aan mij gekregen en verweet me alsmaar hoe ik de zoon van een hoer was. Dat ik niets goed kon en ongelooflijk: ze wou dat ik van haar lijf bleef dus vanaf dan zette ze zelf haar spuitjes ...
Er veranderde niets aan mijn situatie en ik was zo radeloos dat ik naar de leerlingenbegeleiding ging en mijn verhaal deed. De enige hulp die ze konden bieden was een luisterend oor en "advies" als: ga weg van huis. Ik had geen geld en kon niet naar mijn moeder want mijn vader moest enkel maar dat papier boven halen en ik zat weer thuis en nog meer in de problemen. Maar vanaf dan kreeg ik wel veel minder op mijn kop op school uit medelijden, ik werd wat ontzien, af en toe kwamen de leerkrachten met me spreken en zeggen dat ik niet mocht opgeven.
Dus ik begon aan mijn vijfde jaar voor de tweede maal, met de steun van de school achter me. Het contact met mijn moeder was hersteld en mijn stiefvader gaf mij een nieuwe kans, ik sprak hen geregeld en voelde me stukken beter. Alleen thuis was het niet meer uit te houden. Ik ging zo vroeg mogelijk naar school om mijn grootmoeder te ontlopen, kon niet meer slapen van de stress, bleef zo lang mogelijk van huis weg ’s avonds maar tegen avondeten moest ik er altijd al zijn. Mijn grootmoeder speelde echt spelletjes met me, achter mijn rug hoorde ik haar me verwensen, ik kon niets goed doen maar als ik het dan beu was en haar negeerde begon ze te huilen en te zeggen dat als ik haar echt haatte ik dat gewoon moest zeggen en dan zou ze zich wel ophangen. Ze praatte me een schuldgevoel aan, vroeg of dat mijn dank was voor alles wat ze voor mij hadden gedaan toen mijn moeder mij had achtergelaten. Dat ik mijn vader doodongelukkig maakte en daar had ze me: hoe veel ik mijn vader ook kwalijk neem ik zie hem doodgraag en hij zou nooit een vlieg kwaad doen. Toen ze dat zei heeft ze me echt geraakt.
In die gespannen sfeer maakte ik mijn vijfde jaar af, ik slaagde, maar enkel omdat mijn leerkrachten medelijden hadden want mijn punten waren ondermaats. Ik zat toen zo diep dat ik besliste om alles achter me te laten en weg te gaan. Ik had geen geld van mezelf (mijn vader vond dat iemand die thuis woonde geen rekening nodig had) en besliste dan om met mijn moeder te gaan spreken. Ik zei dat ik geld nodig had voor een reis naar Frankrijk want ik wist dat ze mij nooit zomaar zou laten gaan. Ik was nu 18 maar elke keer ik vroeg of ik bij haar mocht wonen zei ze dat dat niet kon. Dus ik zag weggaan als de enige optie toen. Ze was akkoord om mij wat geld te geven. Ik weet het, het was totaal niet doordacht en stom. Ik had mijn zak al gepakt en verstopt en wou ’s nachts wegglippen naar het buitenland. Maar die avond belde ze mijn vader om te vragen of ze het geld op zijn rekening kon storten. Zeer lullig … Mijn vader vroeg of ik weg wou gaan, ik antwoordde niet, en hij heeft er nooit meer wat van gezegd maar mijn moeder was razend op me, net als mijn stiefvader. Ze wouden me nooit meer zien omdat ze me een dief en leugenaar vonden. Ik zei tegen mijn moeder dat als zij een tweede kans had verdiend van me na alles wat ze mij had aangedaan, waarom ik er dan geen tweede verdiende na wat ik gedaan had. Maar ze wou niet plooien.
En dat vond mijn grootmoeder uiteraard geweldig. Maar blijven herhalen wat een slechte moeder die van mij was en dat ze het altijd al geweten had en dat ze zo tegen me deed om mij te beschermen maar dat ik niet wou luisteren en nu met mijn neus op de feiten gedrukt werd dat zij en mijn vader het beste voor me waren.
En in zekere zin was dat zo want ze waren het enige wat ik nog had nu mijn moeder me niet meer wou. Een week later kwam ik haar tegen in de winkel met mijn stiefvader, ik bleef staan en keek naar haar, ze keken me alle twee aan en liepen vlak voor me voorbij … dat was de laatste keer dat ik haar ooit zag en ik denk niet dat het ooit weer goed komt.
Toen ben ik eindelijk, met horten en stoten begonnen met mijn leven in handen te nemen, ik was 18 toen ik voor het eerst uitging maar ik deed het wel, eindelijk. Ik leerde dat ik mijn grootmoeder best een spiegel mocht voorhouden en dat deed haar af en toe wel bijdraaien en kalmeren. Ook al blijft ze een moeilijk karakter om mee samen te wonen. En er is gewoon ook te veel gebeurd om nog normaal met elkaar om te gaan maar het is fel verbeterd. Ook met mijn vader praat ik meer, al is het duidelijk dat hij en ik nooit hetzelfde gaan denken, we zijn zo verschillend maar we hebben dat leren aanvaarden van elkaar voor het grootste deel. Ik ben een rekening gaan opendoen en spaar nu.
Maar alles is geen rozengeur en maneschijn. Toen ik het zesde jaar doorgesparteld was ging ik studeren en was van plan op kot te gaan. Dan moest ik mijn familie niet achterlaten en zat ik toch op mezelf. Ik wou mijn toekomst optimaal voorbereiden want ik wist dat thuis studeren niet kon. Maar ja, helaas … ik was al vijf maanden voor het academiejaar allerlei papieren gaan halen om toelages te krijgen en dergelijke. Maar het was een soort hulp waarvoor je voogd garant moet staan of zo. Ik wou hem de papieren geven maar hij keek door me heen alsof ik niet bestond en hield z’n handen in z’n zakken. Ik legde ze dus op z’n bureau maar hij heeft ze nooit aangeraakt, gedaan alsof ze er niet waren, z’n koffie op gezet, alles op gelegd. Elke dag probeerde ik het uit te leggen, dat het mijn recht was, dat ik 19 was nu, wat hij van mij eigenlijk verwachtte. Maar nooit een antwoord. En mijn grootmoeder maar blijven uitleggen dat mijn vader nu eenmaal niet genoeg geld had maar daar waren nu net die papieren voor! Op een dag zat ik tegen hem te roepen in de auto en eindelijk zei hij wat: het is bij ons in de familie de gewoonte dat wanneer je kind zijn rijbewijs haalt, hij of zij een auto krijgt, hij zei dat ik moest nadenken wat ik wou: de auto of het kot, want als ik een kot wou kreeg ik geen auto. Ik zei hem dat ik het kot wou, dat ik het kot nodig had. Maar de volgende dag begon hij over een mooie occasie …
Dus ik maakte een afspraak bij een kotbaas maar zelf had ik niet genoeg geld om een contract te kunnen tekenen dus moest mijn vader erbij zijn, maar hij heeft nooit willen meegaan, ik stond met mijn jas in mijn handen en hij bleef doodleuk in de zetel zitten en zei dat hij geen tijd had. En zo was het al eind augustus en was ik dat gepest moe want zo voelde het aan. Ik heb toen mijn vader gezegd (of toegeroepen) dat hij won. Dat ik het beu was maar dat hij nooit nog moest komen klagen als ik mijn studies faalde.
En jawel, we zijn nu op het einde van het jaar en ik was slechts voor twee vakken geslaagd. De psychologe op school weet ook alles maar kan er niets aan doen zegt ze. Ik ben nu dus verplicht om wat anders te gaan studeren, heb mijn droomstudie moeten opgeven en mijn vader gaf geen krimp toen ik het zei, hij zei inderdaad niets. En ik neem het hem serieus kwalijk. Hij heeft duizenden euro’s uitgegeven aan een mooie auto voor me, en alle verzekeringen er rond, maar dat geld had hij zogezegd niet toen ik op kot wou. Hij blijft er maar doen alsof er niets is.
De voorbije jaren heb ik me op die manier verder en dieper voelen wegzakken, het kan me gewoon niet meer schelen allemaal. Ik had rond nieuwjaar een meisje leren kennen, wat een lichtpunt was want zei kon wel een appartement betalen. Maar ze bleek met me te spelen want ik kwam erachter dat ze al een vriendje had. Toen ik erachter kwam en haar ermee confronteerde zei ze dat ze medelijden met me had en me hoop wou geven … Ik denk er nog steeds het mijne van.
En wat me nu echt helemaal doodongelukkig maakt: ik had net een meisje leren kennen, half-Marokkaans en je voelt me misschien al aankomen … ik heb haar alles verteld, ze begreep me, was lief voor me, het voelde aan als een match made in heaven maar ze heeft een vader die conservatief moslim is en toen ze zei dat ze mij had leren kennen heeft hij haar verboden nog met mij om te gaan, we kunnen elkaar niet meer zien door haar vader, hij houdt haar aan de leiband omdat hij mij als Vlaming slecht vindt voor zijn dochter maar door mijn verleden zou ik nooit een meisje kwaad willen doen en drink ik zelf zelden alcohol of zo. Maar hij wou er niet van weten. We hebben nu afscheid moeten nemen van elkaar. Ze zei dat ze van me hield maar dat als ze weg ging van huis haar vader haar wel zou vinden en mij ook, ze vreest hem echt.
Ik zie het echt niet meer zitten … thuis gaat het wel beter, al hebben we onze problemen maar ik ben zo depri en lusteloos als wat omdat ik mijn verleden maar niet achter me kan laten want telkens opnieuw gebeurt er wel wat dat alles oprakelt.
Laatst gewijzigd op 16-09-2012 om 20:22.
Reden: te lange tekst
Niemand gaat jou PM'en, want we kennen je niet. Maar als je je verhaal gewoon post zullen best veel mensen 't in z'n geheel lezen en er misschien zelfs iets op zeggen.
Als je je zo geneert voor de lengte kun je het eventueel ook in een spoiler doen.
Spoiler
Dat ziet er zo uit en dat doe je als volgt: [spoiler]Hier je tekst[/spoiler].
Dat je een rotverleden hebt gehad, wil niet zeggen dat je toekomst ook zo wordt. Wat gisteren was kun je niet meer veranderen, dus je kan er wel heel hard van balen, maar dat heeft zo weinig zin. Dus hoe moeilijk het ook is: probeer wat meer in het hier en nu te leven. Misschien waren de eerste 20 jaar niet wat je ervan gehoopt hebt, maar een goede kindertijd is ook gewoon een kwestie van geluk hebben aangezien kinderen niets te kiezen hebben. Nu ben je zo oud dat je voor jezelf mag gaan zorgen, en je hebt nog 3 keer zo lang de tijd om er wat van te maken!
Dus denk eens na: wat kan je vandaag doen om het leuk of nuttig voor jezelf te maken? En denk dan niet alleen aan lange termijn dingen als weet ik veel, astronaut worden ofzo, maar ook aan de dingen die je vandaag al waar kunt maken, zoals even lekker sporten of een vriend bellen.
Zie je daar allemaal de lol niet meer van in, dan moet je morgen even je huisarts bellen voor een afspraak, want dan kan er psychisch gezien meer aan de hand zijn. Dat is niks om je voor te schamen, maar je moet er wel wat aan doen.
__________________
"Haar linker borst is groter, evenals haar rechter"
Maar wat voor hulp verwacht je dan? Het is geen echte vraag.
Ik heb je hele verhaal gelezen, je beschrijft je leven tot nu toe. Sommige stukken zijn echt rot, sommige stukken gewoon puberaal en daarin verschil je weinig van je leeftijdsgenoten. Hoe dan ook zul jij je verleden moeten verwerken en lukt dat niet door erover te praten met vrienden of het van je af te schrijven (LJH-topic?) dan zul je daar misschien toch wel professionele hulp bij moeten krijgen. Ga naar je huisarts en praat erover, als het nodig is verwijst hij je door.
Iets wat me wel opvalt: Je voelt je alsof je 20 jaar hebt weggegooid, maar je schrijft wel alsof het je allemaal aangedaan is. Wat het ook is, die twee kloppen niet met elkaar. Ben jij het slachtoffer van de mensen in je jeugd, dan kun je het ook niet zien alsof jij het hebt weggegooid. En voel je je echt zo geremd door hen, dan is het een mooie kans om te laten zien dat jij het in je eentje veel beter kunt dan met die rem erop.
Maar wat voor hulp verwacht je dan? Het is geen echte vraag.
Ik heb je hele verhaal gelezen, je beschrijft je leven tot nu toe. Sommige stukken zijn echt rot, sommige stukken gewoon puberaal en daarin verschil je weinig van je leeftijdsgenoten. Hoe dan ook zul jij je verleden moeten verwerken en lukt dat niet door erover te praten met vrienden of het van je af te schrijven (LJH-topic?) dan zul je daar misschien toch wel professionele hulp bij moeten krijgen. Ga naar je huisarts en praat erover, als het nodig is verwijst hij je door.
Iets wat me wel opvalt: Je voelt je alsof je 20 jaar hebt weggegooid, maar je schrijft wel alsof het je allemaal aangedaan is. Wat het ook is, die twee kloppen niet met elkaar. Ben jij het slachtoffer van de mensen in je jeugd, dan kun je het ook niet zien alsof jij het hebt weggegooid. En voel je je echt zo geremd door hen, dan is het een mooie kans om te laten zien dat jij het in je eentje veel beter kunt dan met die rem erop.
Gewoon al jullie mening en raad is de hulp die ik zoek denk ik En ik weet het, ik heb altijd de neiging de schuld op mij te nemen voor alles, ook al kan ik aan sommige zaken niet doen. Maar dat zit er nu eenmaal ingedrild denk ik.
En omdat ik nooit echt hulp heb durven/willen zoeken voelt het wel aan alsof ik het zelf ook heb verpest voor een deel.
Ik ben benieuwd, wat zijn de zaken die jij puberaal vind?
Jezus Christus, als je het over een moeilijke jeugd hebt...
In jouw situatie had ik je grootmoeder al geregeld een driedubbele dosis insuline gegeven, maar dat maakt jou tot een beter mens.
Maar je bent nu 20, dat betekent dat je gewoon uit huis moet gaan (als je dat nog niet bent), misschien wel naar je moeder. Als het niet mag vanwege een vrijwaring van moederschap, dan zijn er altijd nog andere opties, zoals 'kamerhuur' of iets soortgelijks.
Als je het echt niet meer ziet zitten; ga dingen doen. Studeer, sport, wat dan ook. Je eerste 20 jaar waren wel klote, maar als het goed is heb je nog zo'n 55 jaar over.
Jezus Christus, als je het over een moeilijke jeugd hebt...
In jouw situatie had ik je grootmoeder al geregeld een driedubbele dosis insuline gegeven, maar dat maakt jou tot een beter mens.
Maar je bent nu 20, dat betekent dat je gewoon uit huis moet gaan (als je dat nog niet bent), misschien wel naar je moeder. Als het niet mag vanwege een vrijwaring van moederschap, dan zijn er altijd nog andere opties, zoals 'kamerhuur' of iets soortgelijks.
Als je het echt niet meer ziet zitten; ga dingen doen. Studeer, sport, wat dan ook. Je eerste 20 jaar waren wel klote, maar als het goed is heb je nog zo'n 55 jaar over.
Wat je allemaal zegt doet me eraan denken dat ik mijn verhaal nog moet afmaken want er is een reden waarom ik nu nog thuis ben. Maar zoals ik al zei is moeilijk er over te schrijven dus het kan jammer genoeg nog even duren.
Je hoeft hier niet per se je hele levensverhaal te vertellen als je dat te pijnlijk vindt. Ik denk dat iedereen die het eerste deel heeft gelezen al heel goed heeft begrepen dat je het zwaar hebt gehad en nog steeds hebt.
Hoe de situatie nu ook is: je bent nu volwassen en dat betekent dat je zelf hulp kan en mag zoeken voor je slechte stemming. Je hoeft je huisarts er alleen maar om te vragen.
__________________
"Haar linker borst is groter, evenals haar rechter"
Je hoeft hier niet per se je hele levensverhaal te vertellen als je dat te pijnlijk vindt. Ik denk dat iedereen die het eerste deel heeft gelezen al heel goed heeft begrepen dat je het zwaar hebt gehad en nog steeds hebt.
Hoe de situatie nu ook is: je bent nu volwassen en dat betekent dat je zelf hulp kan en mag zoeken voor je slechte stemming. Je hoeft je huisarts er alleen maar om te vragen.
Bedankt maar heb het nu toch afgeschreven, alles staat er nu. Ik denk inderdaad dat ik eens hulp moet zoeken maar vraag me af: dat kost toch geld?
het levende bewijs dat mensen met een slechte jeugdervaringen inderdaad (erkend onderzoek psychologie) goed en creatief kunnen schrijven, mijn advies is: ga schrijven
verkoop de auto en huur van dat geld dat kot. zoek uit of er een manier is om de toestemming van je vader te vermijden. misschien weet de psychologe daar wel iets op. maak een nieuwe start als student en probeer je verleden achter je te laten.
Bedankt maar heb het nu toch afgeschreven, alles staat er nu. Ik denk inderdaad dat ik eens hulp moet zoeken maar vraag me af: dat kost toch geld?
Op dit moment moet je nog een eigen bijdrage betalen als je naar de GGZ gaat. Dat betekent dat je de eerste 200 euro zelf moet betalen (dit staat los van het eigen risico dat bij je basiszorgverzekering hoort). Afgelopen dinsdag is bekend geworden dat deze regeling volgend jaar gaat veranderen zodat mensen met een laag inkomen gecompenseerd kunnen worden. Ofwel: als je het niet kunt betalen, kun je toch naar de GGZ. Dus als je nu geen 200 euro op kunt brengen, zou je kunnen wachten tot januari (als je dat volhoudt) en je huisarts dan vragen of hij/zij je door wil sturen.
__________________
"Haar linker borst is groter, evenals haar rechter"
Allereerst bedankt aan de mensen die me steunen, sinds ik mijn verhaal hier heb neergeschreven en jullie reacties heb gezien heeft me dat toch wel iets gedaan. Ik ben sinds vandaag weer beginnen studeren en heb er zin in! Ik voel me ook beter, heb het nog wel moeilijk met hoe ze hier thuis zijn maar heb ze gezegd dat ik boven een studeerplek ga installeren en daarmee uit en jawel, ze aanvaardden het dus hoera!
Maar ik weet dat ik nog wel hulp nodig heb, ik ben beginnen inzien dat ik mijn verleden nooit deftig verwerkt heb en dat moet dringend eens gebeuren.
@Denkerius: ik schrijf heel graag en dankje voor je compliment, wil het ook al heel graag eens neerschrijven in boekvorm maar kom er nooit toe. Maar het zou een perfecte vorm van verwerken zijn.
Over die zorgverzekeringen en dergelijke, ik weet natuurlijk niet hoe dat in België zit, al zal zoiets hier ook wel mogelijk zijn. Maar ben nu van plan het eerst via de unief te proberen via wekelijkse gesprekken met een psycholoog en zien hoe dat uitdraait
Op dit moment moet je nog een eigen bijdrage betalen als je naar de GGZ gaat. Dat betekent dat je de eerste 200 euro zelf moet betalen (dit staat los van het eigen risico dat bij je basiszorgverzekering hoort). Afgelopen dinsdag is bekend geworden dat deze regeling volgend jaar gaat veranderen zodat mensen met een laag inkomen gecompenseerd kunnen worden. Ofwel: als je het niet kunt betalen, kun je toch naar de GGZ. Dus als je nu geen 200 euro op kunt brengen, zou je kunnen wachten tot januari (als je dat volhoudt) en je huisarts dan vragen of hij/zij je door wil sturen.
Goed verhaal joh! En hoe is dit relevant voor Vlaanderen?
15-09-2012, 23:43
Soortgelijke topics
Adverteren