Ik train een korfbalteam met kinderen van 9 t/m 11 jaar. Een heel leuk team met allemaal verschillende kinderen. Eentje is bijvoorbeeld heel erg aktief, maar is erg onzeker over zichzelf en kan heel erg agressief worden. Zijn ouders hebben mij verteld, dat ze na 9 jaar eindelijk bij Jeugdzorg aan de bel mochten trekken, omdat school nooit wilde luisteren e.d. Nu zit hij dus sinds oktober in 'therapie'. Hij heeft als 9 jarig jongetje toegegeven, dat hij zijn leven niet echt meer snapte. Nou...dat vind ik al wonderbaarlijk.
Met dat jongetje had ik het aan het begin even moeilijk, maar nu kan ik prima met hem opschieten. Als hij zegt: "Kijk eens!" En ik kijk dan wat ik doe, wordt hij helemaal blij als ik er positief over doe. Dan lijkt hij zo gelukkig. Ik trek hem niet voor op anderen, want bij de anderen doe ik het ook, alleen bij hun maakt het ze wat minder uit.
Bij en ander jongetje van 10 jaar, heb ik wat meer problemen. Ik heb een keer heel lang met hem staan praten, omdat hij de wedstrijd niet indurfde, omdat hij ruzie had gehad met het bovenstaande jongetje. Ik heb zo lang op hem in staan praten, totdat hij uiteindelijk toch het veld in ging. Hij vertelde me, dat hij bang was en heel erg onzeker was, omdat anderen opmerkingen over hem maakten. Ik heb hem gezegd op te letten, maar ik hoor niemand opmerkingen over hem maken.
Iedere training loopt hij vervelend te doen en negatieve aandacht te trekken. De andere trainer heeft lang niet zoveel invloed als ik en staat soms echt met zijn handen in zijn haar. Ik kan heel makkelijk zeggen: "Je doet nu normaal, anders ga je maar strafrondjes rennen." Die andere trainer stuurt hem eerder weg. Dit jongetje luistert ondanks alles maar half naar mij. Hij weet altijd wel een verkeerde draai aan mijn oefening te geven en trekt anderen mee. Leuk dat hij zo enthousiast is, maar soms moet de oefening gewoon even goed gedaan worden.
Zijn ouders ontkennen dit gedragsprobleem en heb ik naar eigen ervaring (dmv kijken hoe ze met hem omgang) ook een beetje het gevoel, dat ze last hebben van machteloosheid.
Nu vraag ik me af, hoe kan ik het beste met zo'n jongetje om gaan? Ik hoef hem niet perfect te krijgen, want het zal ook wel deels zijn eigen karakter zijn, maar ik wil eerder, dat hij de anderen niet zo afleidt met de training en het zichzelf ook niet zo lastig maakt. Want als je commentaar geeft op zijn gedrag, dan heeft hij gelijk zoiets van: "Zie je! Jullie hebben een hekel aan mij!"
Sowieso vind ik het wonderbaarlijk dat zo'n jong kind al zo denkt, maar hij heeft letterlijk tegen mij gezegd, dat hij dacht dat iedereen een hekel aan hem had.
Hoe kan ik hier nou mee omgaan?
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
Laatst gewijzigd op 28-12-2004 om 13:03.
|