Stress + Relatie

[KiMZz]

Hey,

Ik weet niet of dit hier hoort of op Lichaam en Gezondheid, het valt wel een beetje onder allebei..

Ik ben de laatste tijd (bijna 2 maanden al) heel erg gestresst. Ik heb het druk met school (HBO Toerisme) maar kan me er niet toe zetten veel te doen ervoor. Tot voor kort ging het wel maar sinds vorige week gaat het echt de verkeerde kant op. Dat ik op sommige punten achterloop met school is niet zozeer het probleem, want ik heb bijna kerstvakantie en kan dan wel het een en ander inhalen.
Maar behalve school zijn er nog veel meer dingen die er bij toe leiden dat ik me echt heel klote voel al een lange tijd.
Ik heb al bijna 10 maanden vriend die ik elke dag zie en die er altijd voor me wil zijn. Ik heb al eens een topic geopend over "praten over gevoelens" met mijn vriend waarin ik schreef dat ik niet over negatieve gevoelens kon praten met mijn vriend. Dit gaat nu al wat beter, kan wel zeggen dat het klote gaat en ook wel een beetje waarom.
Ik ben het afgelopen jaar een aantal vrienden verloren doordat ik het na 2,5 jaar had uitgemaakt met mijn toenmalige vriend. Ze hebben mij min of meer in de steek gelaten, anderen gingen studeren en op kamers e.d. Uiteindelijk kén ik genoeg mensen, maar échte vrienden kan ik ze niet noemen. Er is één jongen met wie ik veel omga, en een andere jongen die een vriend van hem is en ik dus regelmatig zie, maar verder eigenlijk niet.
Ik doe alles samen met mijn vriend en gaan samen naar die jongens toe bijvoorbeeld. Ik vind het geen probleem want ik wil graag bij mijn vriend zijn en andersom.
Maar ik heb soms wel het idee dat mijn vriend me liever ff kwijt dan rijk is en die andere jongens ook zeg maar.. Dat ze weleens een film willen kijken die, als ik er bij ben, toch niet wordt opgezet omdat ik daar echt niet van hou. Dat ze 'boystalk' willen zonder een meisje erbij.
Het probeem is dus dat als ik niet mee ga naar hen toe oid ik niemand anders heb om nog heen te gaan. Ik heb niet echt vriendinnen die doordeweeks thuis zijn of bijvoorbeeld iets leuks willen doen, omdat ze het druk hebben. Ik studeer wel maar zit niet op kamers omdat ik het idee heb dat als ik nu op kamers zou gaan wonen in een andere stad, ik toch bijna niemand leer kennen behalve mensen van school die allang daar wonen en inmiddels al een grote groep vrienden hebben daar. Ik maak ook niet zo makkelijk contact dus dat schiet ook niet op.
Verder vind ik mezelf heel erg lui, heb 8 jaar gedanst en geturnd maar merk gewoon aan mijn lichaam dat ik veel minder lenig word, dat ik echt een heel slechte conditie heb (als ik naar mijn werk ben gefietst, 15 minuutjes fietsen, loop ik nog 10 minuten te hijgen) en dat ik mezelf te dik vind. Ik wil er zo graag wat aan doen door te gaan sporten, maar hier in de buurt is niet veel waar je kan gaan sporten. Je staat tussen óf mensen van 14 jaar óf tussen mensen van 30-40 jaar te dansen en daar heb ik dus geen zin in.
Alles bij elkaar maakt mij gewoon zo ongelukkig en ik weet niet wat ik er aan kan doen.
Ik raak er gestresst van, richt het af op mijn vriend, er ontstaan irritaties en dat terwijl het tot voor kort zo perfect ging tussen ons. Hij zei een tijdje geleden dat als het op deze manier doorging, hij niet wist of hij wel verder wilde met mij. Dat ie dat niet zolang vol zou houden.. En dat maakte me ook verdrietig.
Vandaag belde hij me om kwart voor 9 wakker terwijl ik pas om half 11 hoefde op te staan.. Ik kon niet meer slapen en dat terwijl ik bijna elke nacht maar hoogstens 6 uur slaap krijg.. Ik werd dus chagrijnig en stuurde hem een boos smsje.. Vanmiddag reed de bus naar mijn huis voor mijn neus weg en heb ik die chauffeur uit staan schelden.. Bij de minste of geringste tegenslag kan ik wel janken, heb het idee dat ik gewoon niks meer kan hebben, heb het gehad met alles.. Thuis ben ik ook alleen als het echt moet, zoals nu, wanneer ik eigenlijk aan school moet werken, met het avondeten en om te slapen, maar verder zijn mijn vriend en ik nooit thuis. Omdat mijn broertjes bijvoorbeeld pubers zijn en altijd ruzie maken, bepalen wat ze willen zien op tv enz. Mijn moeder en mijn vriends moeder denken dat ze iets verkeerd doen en zeggen steeds "gaan jullie alweer weg? waarom komen jullie niet met zijn allen hier een film kijken, kan toch ook?" maar wij willen allebei liever niet thuis zijn..

Het is volgens mij een ingewikkeld verhaal geworden maar goed, ben ook een beetje chaotisch in mijn hoofd nu.. Ik weet echt niet wat ik er aan kan doen.. Iemand ideeen, tips of iets anders voor me?

Stap 1: schop jezelf eens flink onder je reet, lukt je dat niet:
stap 2: ga naar een psycholoog oid om over je problemen te vertellen en aan jezelf te werken.

Het is in ieder geval een begin.

[x-spekkie-x]

Volgens mij heb jij niet echt stress, maar mis je gezelschap

Ik zou zeggen: zoek vrienden! Via school, werk, vrijwilligerswerk of sport. (Of via internet )

Toen ik een jaar geleden hier kwam wonen (in mijn nieuwe studentenstad) kende ik ook nog niemand. Nu heb ik een beste vriendin gevonden in een van mijn klasgenoten

[KiMZz]

Scordalus schreef op 19-12-2005 @ 17:12 :
Stap 1: schop jezelf eens flink onder je reet, lukt je dat niet:
stap 2: ga naar een psycholoog oid om over je problemen te vertellen en aan jezelf te werken.

Het is in ieder geval een begin.

Ik praat niet met andere mensen over mijn gevoelens, behalve met mijn vriend dan soms. En zeker niet met iemand die ik niet ken. Die heeft niks met mijn leven te maken, dus een psycholoog zal mij nooit zien.

x-spekkie-x schreef op 19-12-2005 @ 17:23 :
Volgens mij heb jij niet echt stress, maar mis je gezelschap

Ik zou zeggen: zoek vrienden! Via school, werk, vrijwilligerswerk of sport. (Of via internet )

Toen ik een jaar geleden hier kwam wonen (in mijn nieuwe studentenstad) kende ik ook nog niemand. Nu heb ik een beste vriendin gevonden in een van mijn klasgenoten

Ik werk ook en doe af en toe wel wat leuks met die mensen maar ook niet wekelijks. Zoals ik al zei, sporten zit er niet echt in hier en ik maak moeilijk contact dus stap niet zomaar op iemand af..

Als ik t zo lees, leg je jezelf teveel beperkingen op, je denkt veel te negatief. En als je niet naar de psych wil, volg dan keihard stap 1 op.
Naar mijn mening heb je dat te lang gemist.

[elledc]

Scordalus schreef op 19-12-2005 @ 17:12 :

stap 2: ga naar een psycholoog oid om over je problemen te vertellen ...

Ts, ik denk dat je je teveel focust op 'niet alleen kunnen zijn' maar wat is er dan mis met een avondje alleen zijn?
Probeer eerst voor jezelf de rust terug te vinden en dan eens nuchter na te denken.
Zet alles eens op een rijtje... en bedenk dat je het eigenlijk nog zo slecht niet hebt, toch?
Ik denk - na het lezen van je post - dat je hoofd 1 chaos is.
Misschien moet je er eens een weekendje tussenuit, of nu de feesten er aan komen, je eens volledig laten gaan

elledc schreef op 19-12-2005 @ 18:28 :


(...)

right back at ya

Naar de psych gaan zou een verstandige optie zijn, eerst van die stomme zelf-opgelegde drempel afkomen dat je moeilijk contact maakt en dat je niet over je gevoelens praat met vreemden.
En ik denk dat een weekendje 'rust' of 'losgaan' al helemaal niks helpt, mss alleen tijdelijk. Je moet jezelf structureel her-opbouwen, met of zonder hulp. En om eerlijk te zijn, je zal geen magische formule op dit forum vinden om dat te verwezelijken.

[Louel]

Je moet gewoon even helemaal ontspannen en alle druk en stress van je af laten vallen. Dit kàn je proberen dmv een psycholoog. Maar als je dit verteld aan je vriend kan hij je er misschien bij helpen.

Gelukkig komt de kerstvakantie eraan.

Succes hè.

[*sunrise1986*]

Ga na wat je echt dwars zit, en vervolgens wat je eraan kan veranderen. Als je vriend een keer een mannenavond wil houden, dan ga je toch thuis lekker een film op de bank zitten kijken (of iets anders)?
Tuurlijk maar de een makkelijker contact dan de ander, maar iedereen kan het. Je moet er misschien niet zo moeilijk over doen. En vooral toon initiatief (naar mensen uit je klas, werk, ga de mensen die op kamers zitten eens opzoeken etc. etc.).
Je moet ook niet zo moeilijk doen over alles, geef jezelf eens 24uur vrij en blijf de hele dag in bed liggen. Werk eens wat minder etc. etc.. Neem wat rust met alles.
Wat betreft de psycholoog, dat is zeker geen gekke suggestie. Het kan je heel goed helpen. Praten met een psycholoog lijkt me juist makkelijker. Bovendien is er ook niets geks aan, veel mensen lopen bij een psycholoog waarvan je het helemaal niet weet.

[Missy1234567890]

*sunrise1986* schreef op 19-12-2005 @ 19:11 :
Je moet er misschien niet zo moeilijk over doen.

Ik ga er vanuit dat je het goed bedoelt hoor maar soms is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Je kan wel zeggen dat je 'gewoon' dit of 'gewoon' dat moet doen, maar als je moeilijk contact maakt, is dat niet een kwestie van 'gewoon' doen. Anders had je er ook geen moeite mee, dan deed je het gewoon.

OT: misschien is op kamers gaan juist wél een goed idee, ik durfde aanvankelijk ook niet goed, maar heb het wel gedaan en ik zou nu niet anders meer willen. Je wordt een stuk vrijer in je doen en laten. Misschien ook een oplossing voor het feit dat jij en je vriend niet graag bij jullie ouders zijn (dat miste ik even, maar waarom niet?)

Wat sociale activiteiten betreft, ik denk dat je daar iets aan moet gaan veranderen. Als je naast je vriend ook andere mensen ziet, komt dit ongetwijfeld ook jullie relatie ten goede. Ga bij een muziekvereniging, koor, orkest, toneel weet ik veel. Daar ontmoet je nieuwe mensen en er zijn echt wel mensen die geïnteresseerd in jou zijn en met joú een praatje beginnen. Je kunt ook een andere sport gaan uitproberen, of individueel fitnissen of spinning, doe ik ook. Dan voel je je over je lichaam waarschijnlijk al weer een stuk beter. Dan nog wat meer sociale contacten en er is niks meer aan de hand. Niks geen psycholoog.

[My Info]

ik denk dat de psycholoog je hier wel degelijk bij kan helpen, alleen al op het gebiedt 'communiceren'. Ik denk dat als jij hier wat makkelijker mee om kan gaan, dat contact maken met anderen een stuk makkelijker zal gaan, en dat je misschien wel wat beter met je vriend kan praten. Ik geloof als je deze 2 stappen maakt, dat het al een stuk makkelijker wordt voor je.

[Missy1234567890]

Je kan ook kijken of je ergens bij jou in de buurt (misschien zelfs via je opleiding) een assertiviteitscursus kunt doen. Ben ik ook van plan.

[woezel]

niet zo denken dat je zo vast zit! is helemaal niet zo, je hebt het zelf in de hand om iets te veranderen ( bv toch op kamers gaan?)

[zow]

en ik maar hopen dat alles beter zou worden als ik zou gaan studeren

anyway...ik ken je gevoel wel een beetje, denk ik...
alleen moet jij je gelukkig prijzen dat je nog een vriend hebt
bij mij is 't behoorlijk stukgelopen, en ik zou echt willen dat het anders was gegaan...

maar wees gewoon onwijs blij dat je, je vriend nog hebt!
en zorg ervoor dat je die ook gewoon houdt
verder....ehm...niet dat ik er veel verstand van heb hoor, maar er zijn toch ook altijd activiteiten en sporten waar je korting op krijgt en alles van school af? kun je dan niet zoiets gaan doen?

en anders...als jij het gevoel hebt dat die jongens en je vriend je er niet altijd bij willen hebben, zo erg is dat toch niet? want je hoeft toch niet áltijd ergens anders te zijn?
ik ga de laatste tijd gewoon een eindje wandelen...alleen ja..om mijn hoofd leeg te maken...kan ook helpen, en je bent nog in beweging ook
verder weet ik 't niet zo goed...maar je moet het allemaal in ieder geval niet opgeven! ik ben er nog steeds van overtuigd dat iedereen wel is zo'n periode heeft dat 't allemaal 'n beetje tegen zit, ook emotioneel gezien...maar daar komen we allemaal weer bovenop

[underthabridge]

Dit heeft niets met stress te maken, stress versterkt hooguit jouw gevoel. Je zal jezelf een schop onder je kont moeten geven en gewoon wel op kamers gaan, de redenen die je zelf geeft om niet op kamers te gaan zijn mijns inziens nogal wrakkig. Die mensen die je leert kennen met grote groepen vrienden kunnen dan toch mooi zorgen dat je nog meer mensen leert kennen, daar zitten echt wel vrienden tussen. Nu zal je sowieso niet echt vrienden kunnen sluiten, omdat je niet op een vereniging zit in de stad waar je studeert. Ik zit in een soortgelijke situatie (eerstejaars, nog niet op kamers, lange relatie, vrienden door heel Nederland op kamers e.d.), maar ik heb het nog wel naar mijn zin (kan me perfect in mijn eentje vermaken of af en toe vrienden bellen), maar ik merk soms ook wel eens dat ik dingen misloop in mijn universiteitsstad (Leiden). Voor mezelf weet ik echter al dat ik volgend jaar toch op kamers ga/lid wordt van verenigingen, dus ik maak me geen zorgen. Als ik jou was zou ik dus alsnog proberen op kamers te gaan, dan kun je je eigen sociale leventje opbouwen en niet meer 'bij je vriend hangen'. Dan duurt je relatie gegarandeert ook langer. Sterkte iig.

[KiMZz]

Thanx voor de tips allemaal.. Het probleem met wel/niet op kamers gaan is echter ook een financieel probleem.. Mijn moeder werkt, mijn vader heb ik nooit gekend en mijn moeder en stiefvader zijn al 4 jaar uit elkaar. Mijn moeder verdient niet veel en zelf een kamer betalen lukt ook niet.
Bij een studentenvereniging gaan schiet dus ook niet op omdat ik 's avonds niet in Breda ben (woon in Den Bosch, is niet ver maar ga/kan niet op en neer voor een of ander feest omdat de laatste trein vroeg teruggaat). Sporten via school kan wel, maar das allemaal 's avonds en dan ben ik thuis. Bovendien ga ik niet sportkleren meenemen naar school, heel de dag naar school, meteen sporten en naar huis, huiswerk maken en slapen. Dan zie ik mijn vriend ook niet vaak meer en dat wil ik niet veranderen...

Ik ga écht niet naar een psycholoog, want dat is juist de drempel.. Praten met anderen. Als ik zo naar een psych zou kunnen stappen was er dus niks aan de hand geweest. Maar ik ga geen andere mensen die ik niet eens ken vertellen waar ik mee zit. Gaat ze niks aan... Kronkels in mijn hoofd, mede door vroeger, veel problemen gehad met stiefvader, geslagen, botsende karakters, alles werd me verboden, misschien komt het daardoor dat ik moeilijk contact maak. Wat wil je als je elke avond om 9 uur naar je kamer moet, zonder tv op je kamer en zonder pc, zonder internet, alleen een bed en een boek. Ja, ook toen ik 14,15 jaar was.

Anyway ik ben gisteravond ingestort, gezeur van een broertje was de druppel, ben weggelopen en heb anderhalf uur huilend buiten gezeten ergens totdat mijn vriend me vond. Daarna hebben we een jointje gerookt zodat ik weer rustig werd en nu gaat t wel weer redelijk. Maar t is echt niet 1-2-3 over..

Misschien ben ik wel een zeikerd, zo'n idee heb ik nu, maar die post van gister was echt hoe ik me voel(de) en waar ik mee zit. Dit is ook de enige manier waarop ik mijn gevoelens kwijt kan, vervolgens gaan sommigen van jullie zeuren dat ik naar een psycholoog moet gaan. Ik kan t niet irl, alleen via een forum of eventueel via msn, niet zo persoonlijk omdat ik niet wil ik niet uit mijn woorden kom omdat ik snel huil ofzo. Want ik ben gewoon bang om mijn gevoelens te uiten. Ik probeer het op deze manier maar als jullie daar problemen mee hebben..

[Missy1234567890]

Ik snap het wel en ik heb er ook geen problemen mee hoe je het op het forum zet.

Je zit eigenlijk in een vicueuze cirkel waar je niet uit kunt. Weet je vriend wel van je probleem en je verleden (de oorzaken)? Anders moet je het hem echt vertellen.

Over het op kamers gaan en financiën enzo: als je uitwonend bent krijg je meer stufi en als je moeder weinig verdient, kom je misschien wel in aanmerking voor de aanvullende beurs. Daarnaast kun je nog lenen bij de IB-Groep. Ik denk dat het dan wel zou moeten kunnen.

Stel je woont op kamers, dan kun je zoveel meer dan nu! Nu heb je, als ik het goed begrijp helemaal geen sociaal leven omdat je thuis woont. Ik zeg niet dat je dat wel opeens krijgt als je op kamers gaat, want zoiets moet ook in je zitten, maar je kunt dan wel dingen buiten je studie gaan doen. Het enige minpuntje is dat je je vriend waarschijnlijk niet iedere dag kunt zien. Maar dat is juist goed voor de relatie, hij voelt zich ook vrijer, kan ook dingen zonder jou doen en als jullie elkaar dan weer zien, is het juist des te leuker en dan zijn die momenten ook echt voor jullie zelf.

Ik denk dat het wel goed is als je met iemand over je probleem praat. Als die zaken die jij noemt over je verleden de oorzaak zijn, dan ben je er niet zo 1,2,3 vanaf. Praten lucht echt op en ook al bloos, stotter en struikel je nog zo over je woorden, uiteindelijk heb je het dan wel gezegd. En ik heb het nu niet direct over een psycholoog (vind ik ook nogal een grote stap) maar het kan ook iemand zijn die je goed vertrouwt.

Inderdaad, als je ouders niet genoeg kunnen betalen, krijg je sowieso al ong. 450 euro in de maand. Daar kun je gemakkelijk je huur van betalen en bovendien van eten. Collegegeld zal dan wel op een andere manier betaald moeten worden, maar dat kan eventueel met een lening.

Het lijkt mij toch écht een beter plan om op kamers te gaan wonen, juist voor je sociale leven. In een studentenstad zijn er áltijd wel dingen te doen waarbij je mensen kunt leren kennen. Cursussen, sportverenigingen, ga bij een organisatie helpen, etcetera, etcetera. Is het misschien ook geen idee om een (leuk!!) baantje te vinden? Hierbij leer je nieuwe mensen kennen, verdien je meer geld (handig), en heb je wat te doen als je vriend een keer een mannenavondje wil. Maar 't moet wel echt leuk zijn, denk ik - stom werk doen alleen voor het geld, levert alleen maar stress op.

[underthabridge]

Morgan schreef op 21-12-2005 @ 10:09 :
Inderdaad, als je ouders niet genoeg kunnen betalen, krijg je sowieso al ong. 450 euro in de maand. Daar kun je gemakkelijk je huur van betalen en bovendien van eten. Collegegeld zal dan wel op een andere manier betaald moeten worden, maar dat kan eventueel met een lening.

Het lijkt mij toch écht een beter plan om op kamers te gaan wonen, juist voor je sociale leven. In een studentenstad zijn er áltijd wel dingen te doen waarbij je mensen kunt leren kennen. Cursussen, sportverenigingen, ga bij een organisatie helpen, etcetera, etcetera. Is het misschien ook geen idee om een (leuk!!) baantje te vinden? Hierbij leer je nieuwe mensen kennen, verdien je meer geld (handig), en heb je wat te doen als je vriend een keer een mannenavondje wil. Maar 't moet wel echt leuk zijn, denk ik - stom werk doen alleen voor het geld, levert alleen maar stress op.

Idd

Dat geld daar zou ik me nu niet echt druk om maken, want als je op kamers kan dan voel je je straks veel beter, bovendien is Breda ook niet echt verschrikkelijk duur: heb al even op kamernet gekeken en er zijn zat kamers tot 250 euro. Dan kom je met je Stufi, vooral als hij ook nog verhoogd wordt, en een bijbaantje echt al wel een heel eind om alles te betalen. Wat betreft dat sporten... je kan toch gewoon 2 keer in de week gaan. Je hoeft niet meteen iedere dag. Dan zie je je vriend nog vaak zat. Er zijn vast wel dagen waarop jullie elkaar normaal ook niet altijd zien. Plan gewoon 2 dagen in waarop je wat anders kan gaan doen. Ik snap ook wel dat je graag bij je vriend bent, maar op dit moment lijkt het wel of je teveel aan hem hangt (niet onlogisch) en dat kan je je relatie kosten: dan ben je nog verder van huis.
Verder lijkt het me ook belangrijk dat je eens goed met je vriend gaat praten; die wil vast wel een luisterend oor zijn (natuurlijk niet iedere keer dat je hem ziet, maar gewoon op een goed moment), dan ben je je verhaal ook meteen kwijt. Nogmaals, ik zou zo snel mogelijk uit Den Bosch weggaan zodat je je eigen leventje kan opbouwen.

[elledc]

Scordalus schreef op 19-12-2005 @ 18:45 :
right back at ya

Naar de psych gaan zou een verstandige optie zijn, eerst van die stomme zelf-opgelegde drempel afkomen dat je moeilijk contact maakt en dat je niet over je gevoelens praat met vreemden.
En ik denk dat een weekendje 'rust' of 'losgaan' al helemaal niks helpt, mss alleen tijdelijk. Je moet jezelf structureel her-opbouwen, met of zonder hulp. En om eerlijk te zijn, je zal geen magische formule op dit forum vinden om dat te verwezelijken.

Naar een psych gaan lijkt wel voor velen een wondermiddel bij de minste kwaal... waar de TS over spreekt is nou toch niet zooo erg om naar een psycholoog te gaan?
Dan begint pas de miserie, eerst psycholoog dan psychiater en dan pillen en medicatie (klinkt overdreven maar spreekt uit ervaring...)
Vandaar mijn "rolleyes"

[Nienna*]

elledc schreef op 24-12-2005 @ 15:43 :
Naar een psych gaan lijkt wel voor velen een wondermiddel bij de minste kwaal... waar de TS over spreekt is nou toch niet zooo erg om naar een psycholoog te gaan?
Dan begint pas de miserie, eerst psycholoog dan psychiater en dan pillen en medicatie (klinkt overdreven maar spreekt uit ervaring...)
Vandaar mijn "rolleyes"

Lees eens haar laatste post.

TS: ik geloof dat dit niet jouw probleem is. Jouw probleem ligt veel dieper en daarom is het juist goed daarover te praten. Je hebt moeite met contact maken door je verleden. Denk eens goed na: hoeveel kinderen die worden geslagen functioneren later goed in hun leven zonder hulp?
Ik wil niet al te dramatisch overkomen, maar ik geloof dat er bij jou veel meer mis is dan alleen dit. En al is dat moeilijk onder ogen te zien, denk ik toch dat je er eens goed over na moet denken. Waar zit wérkelijk je probleem?

Overigens is er niets mis mee af en toe een jointje te roken, maar om "rustig te worden"... ik denk dat iets simpels als ontspanningsoefeningen daar misschien wel bij zouden kunnen helpen. Dat is niet eens slecht voor je mooie oplossing lijkt me. Ook dit soort dingen kun je bij een psycholoog krijgen.

Ik denk eerlijk gezegd dat het belangrijk is dat je hulp zoekt. Ook al is dat juist je drempel... maak een afspraak en spreek af dat je niet praat, maar bijvoorbeeld ontspanningsoefeningen gaat doen. Een psycholoog is heus niet iemand die alleen maar praat. Wellicht is het al genoeg één keer je verhaal te doen, op te schrijven, te laten doen, wat dan ook. Vertel wat je probleem is. Er is zoveel meer therapie dan alleen de "praattherapieën". Je hebt ook non-verbale therapie, dramatherapie (bijvoorbeeld iets met muziek) en dergelijke. Het is heus niet zo dat je alleen geholpen kunt worden door te praten.

Jij kunt leren te praten. Iedereen kan leren te praten. Je hebt hulp nodig, want je ziet toch zelf in dat het zo niet meer gaat? Geef jezelf inderdaad een schop onder je reet om even die stap te zetten om te bellen. Je zwakt nu af en dat is nergens voor nodig.

En ja, ik spreek uit eigen ervaring (al werd ik niet geslagen e.d.)

[KiMZz]

Ik krijg al een aanvullende beurs, maar ja zoals al een tijdje geleden op geld&werk stond heb ik ook wat problemen met geld, bovendien nog een schuld bij mijn moeder van 800 euro.. Maar goed..
Mijn moeder merkt ook wel dat er iets aan de hand is (ik praat dus ook nooit met haar) en heeft mij en mijn vriend een weekendje weg aangeboden.. Misschien dat het dan beter gaat dat ik dat gewoon nodig heb.. Maar of t doorgaat is een tweede want ik heb t ook druk met school