RIVIER KIND een kort verhaal

[missPunk]

Rivier kind

Met betraande ogen loop ik naar de Donau, doe mijn schoenen uit en laat mijn voeten in het koude water glijden.
Morgen verlaten we Jugoslavie, het is niet meer veilig hier. Ik begrijp niet waarom dat allemaal zo snel moet gebeuren. Pak je spullen, alleen wat je kan dragen de rest laten we hier bij oma zei mijn moeder vanochtend. Als ik de Donau kon dragen zou ik hem mee nemen zei ik boos terug. Mamma keek mij boos aan, soms denk ik dat je meer van de Donau houdt dan van mij.
In de verte is de lucht heel donker, grijs, bijna zwart alsof de nacht de dag opslokt. De Donau is onrustig en er is storm op komst. Ik moet naar huis voordat mama merkt dat ik weg ben en binnen enkele minuten kan de storm hier zijn, maar ik wil nog niet weg, Oh lieve Donau ik blijf nog heel even. Ik houd van de Donau net zoveel als hij van mij. Ik ben opgegroeid hier, Ik kom elke dag naar de rivier en kijk jaloers hoe andere kinderen zwemmen en spelen, rust uit op het heuveltje onder de schaduw van de grote boom, dobber met mijn voeten in het water en bewonder en vlij de schoonheid van de Donau, zelfs als het vies weer is zit ik hier en kijk naar het water. Niemand is de Donau zo trouw als ik! Ik benijd die kinderen die in de Donau kunnen zwemmen. Ik kan niet zwemmen dat is veel te gevaarlijk met mijn ziekte en het zou zeker niet van mama mogen, die stopt mij het liefst in een glaazen potje waar mij niets kan gebeuren. Het regent, de lucht kijkt drijgent op mij neer. De Donau is onrustig hij weet dat ik afscheid kom nemen. Een sterke windvlaag duwt mij bijna het water in. Ik herinner mij de woorden van mij moeder: Niet in de buurt van de rivier , je weet hoe gevaarlijk de Donau kan zijn! Ik trek mijn schoenen aan en ren snel het heuveltje op naar de bescherming van de grote boom. Het regent en waait steeds harder ik klam me stevig vast aan de boom. Ik wil naar huis rennen waar het veilig is, maar durf de boom niet los te laten. Mijn tranen vermengen zich met de regen. Oh Donau lieve Donau waarom maak je mij zo bang je weet dat ik niets liever wil dan eeuwig hier bij jou zijn. Maar ik moet met mama mee het is bijna oorlog. Wees niet bang ik zal je nooit vergeten. Ik schreeuw om hulp maar niemand kan mij horen. Ik ben nat en uitgeput de wind snijdt in mijn huid, overal vliegen takjes en bladeren , een dikke tak breekt af en raakt mijn hoofd. Ik val in het water maar ik ben niet bang de Donau omarmt mij liefdevol als een moeder haar pasgeboren kind. Het wiegt mij in zijn armen, ik zink naar de bodem en raak bewusteloos.
Als ik wakker wordt schijnt de zon en is de lucht blauw. Ik speel met de andere kinderen in het water en de Donau is rustig en gelukkig, wetend dat ik nu altijd bij hem zal zijn.


Voor Andre







Sorry voor alle spelfouten maar die moeten er nog uitgehaald worden. Ik woon niet zo lang in Nederland ik kom namelijk uit Jugoslavie ik ben echt opgegroeid naast de Donau en ik mis het heel erg vandaar dit verhaal.

[coecie]

ook deze kun je beter naar literatuur doen

[Tofke_H]

coecie schreef:
ook deze kun je beter naar literatuur doen

yup -->

[stroopwafel]

mooi verhaal vooral het einde, er staat alleen heel vaak Donau in en dat wordt een beetje eentonig..
leestekens zouden ook handig zijn

[Signy]

Ik ben het eens met stroopwafel, het woordje Donau komt er zeer vaak in voor, wat niet echt lekker leest. Voor de rest zeer mooi verwoord, zeker als je hier nog maar kort woont. Goed einde.

[Gwen.]

Supermooi verhaal, alleen qua leestekens is het nogal rommelig en dat is zonde.