Dit-wil-ik-even-kwijt-topic versie 2! Met strengere regels!

Zo! Allereerst Ieke, fijn dat er een nieuwe mag komen, zo kunnen we onze kleine stukjes tekst toch nog ergens plaatsen, .

Nieuwe regels, of naja, eigenlijk dezelfde regels, maar nu gaan we ons er aan houden, hihi:
- Géén gechat, daarvoor hebben we msn of onzin
- Géén nutteloze mededelingen over je liefdesleven of je amandelen die geknipt zijn.
- Géén discussie's over wat dan ook.

Wel leuke korte stukjes die zelf geen heel topic waard zijn, voor gedichten moet je op DoP papier posten, laat dat duidelijk zijn.

En nu, allemaal fijne korte stukjes plaatsen!

[Roosje]

Whah, een nieuwe.

Een maand en zeventien dagen
Een maand en zeventien dagen, elfhonderdtweeënzestig uur lang droomde ze. Op de avond van de laatste dag implodeerde haar wereld tot een zwart gat. Ze huilde niet – dat lag niet in haar aard. Geen jaloezie vulde haar hoofd en herinneringen, slecht een stille leegt maakte zich haar meester. Wanhopig probeerde ze die ledigheid te vullen met klanken van muziek, gitaarsolo’s, hoge uithalen en donkere baslijnen, maar het mocht niet baten. Geen geluid kon haar overgebleven gevoel ontdooien, zelfs niet de stem van haar beste vriendin of het geklepper van een stelletje paardenhoeven op het erf. Ze begon weer te schrijven – pagina’s en pagina’s vol, gedachten uit een vers verleden kwamen voor de zoveelste maal omhoog en werden in een recht blauw handschrift verwoord. Het viel haar zwaar, maar dat wist ze toen ze ermee begon – dit was haar manier om alles dicht te schroeien en uiteindelijk te kunnen vergeten. Zolang het schrijven duurde, negeerde ze alles. Terwijl ze schreef, kon ze nog even in de roes van vroeger verkeren. Pas toen ze klaar was, haar pen neergooide en heel diep zuchtte, kwam het heden weer op haar af.
Een maand en zeventien dagen had ze over hem gedroomd…

[duivelaartje]

Een zwijgende wereld

Ze keek mij aan, met grote ogen, een vragende blik. Twee blauwe vlekjes volgden elke beweging die ik maakte, ze lieten mij geen moment met rust. Maar ik vond het niet erg. Integendeel, ik vond het geweldig. Ik pakte haar smalle gezicht vast met mijn handen en streelde met mijn lippen elk plekje van haar huid. Ze was zacht, als zijde. Liefdevol drukte ik kussen op haar oogleden, ik kuste haar blauwe ogen. Wimpers, gekruld door mascara, kriebelden tegen mijn mond. Ze leken te willen zeggen dat ik daar weg moest gaan, want de ogen konden niet meer kijken. Haar nieuwsgierige ik, dat altijd wilde meemaken wat er om zich heen gebeurde.
Ik liet haar voorzichtig los en zag hoe ze mij weer aankeek, met een glimlach om haar lippen en blosjes op haar wangen. Mijn mond fluisterde woorden naar haar, nauwelijks hoorbaar, maar zij begreep ze. Onze taal, een stelsel van onbegrijpelijke woorden, snapte niemand en was bijzonder voor ons tweeën. Gevoelens, triest of verheugend, kwamen zo beter tot zijn recht dan op welke manier dan ook. Ik hoefde haar maar aan te kijken, te lachen met mijn ogen of tranen over mijn wangen te laten stromen, en ze snapte me. Handen grepen mij dan vast en bewogen over mijn rug. Zij sprak met haar handen, haar vingers, die letters vormden. Ik voelde wat ze aan mij vertelde, ze kon me zo troosten of laten lachen.

Ook op dat moment, ze voelde mijn gedachten aan en leek te moeten lachen om mijn vreugdevole ogen en mijn vrolijke woorden. Ze trok me mee en vlijdde zich daarna dicht tegen mij aan. Plotseling wilde ik hardop zeggen dat ik van haar hield, nummers voor haar zingen, liefdesgedichten voordragen, maar ik verhinderde mijzelf daarvan. Haar bruine haren lagen verspreid over mijn borst en haar hoofdje was verdwenen in mijn nek. Het enige wat nog zichtbaar was, was haar oor, versiert met een zilveren oorbel. Ik wilde daarin zachtjes zeggen wat ik voor haar voelde, zonder dat haar ogen mijn gedachtes al hadden geraden. De woorden, gewone woorden, stroomden uit mijn mond en verdwenen in haar oorschelp. Maar ze reageerde niet en bleef rustig liggen, nog steeds ver weggestopt. Ik zuchtte en streelde haar haren. We zouden alleen maar kunnen praten via onze ogen, handen en met het kijken naar onze lippen. Onze communicatie bestond uit strelen en kijken. Zij, die er op een afstand zo ongeschonden uitzag, zou mij nooit kunnen horen.
De wereld zal altijd zwijgend voor haar blijven.

[Ruby Blue]

Ze is een dergelijk type waar niemand omheen kan, altijd haar mondje klaarheeft. Zelfs als iemand haar overvalt met een woordenstroom. Ze is het waard, drie dubbel en dwars en dan ook nog eens terug. Toch spreekt iedereen kwaad over haar omdat juist zij is zoals zij is en niemand dat van haar af kan nemen. Haar enige trots.

Hij is een type dat graag knokpartijtjes opzoekt en erin meedanst. Eigenlijk geniet hij ervan andere mensen te vernederen, alleen om zichzelf beter te laten voelen. In feite is hij dus in dit verhaal de klootzak.

Misschien irriteerde ik hem echt en was het niet zo’n rare uitspatting van de hoeveelheid drugs die hij neemt. Misschien was ik echt een randdebiel en probeerde hij me terug te pakken van de vorige keer. Van mijn kant is hij gewoon weer een klootzak zonder enig spoortje hersens. Mijn intelligentie is mijn trots, en niemand komt daar aan, rare nepneger.


mooi stukje Roosje,

I am a junkie. Not one of average drugs like heroine or coke, o no. my lifesavers and weaknesses are from such a higher level.
I feast on pain, hurt myself into deliriums.
And the pain, when I am gone in wild dreams, feasts on me.
I am a junkie of the Old Green One, known by man as jealousy. I create fights, wars, when I feast on jealousy.
And jealousy feasts on the creatures who are fighting and making war.

But those two are candy compared to my oldest Sin, to my first drug.
Paranoia.
The one you do not want but can not take your hands away from. Just taste it once more, you know they talk about you. Just taste it, you need to be alert. Just taste it.
And paranoia feasts on my mental health. On my social life. On my physic health.
I think my heart just failed.

[Lilium]

De suikerpot
Vandaag is een dag voor aarbeienijs met slagroom. “Twee lepels, alstublieft,” vraag ik de Italiaanse ijsjesjongen. Niet omdat ik samen ben maar omdat ik ik ben. Ik houd van even, rood en van zoet.
Door het raam kijk ik naar buiten. Ik zie letters, verkeerdom, op het glas en een vrouw die op een fiets met volle fietstassen rijdt. Ik kijk haar na, ze kijkt niet terug. Het motregent nu en mijn aardbeienijs is op.
“He, kom, loop een eindje met mij op,” fluistert hij, zijn mond bij mijn oor. Ik schrik niet want ik ken hem. Ooit knipoogde hij naar mij maar nu niet meer. Tijd gaat altijd verder en zijn knipoog werd een lege blik. Mijn voeten stappen in zijn ritme en zijn vingers houden mijn schooltas vast.
“Ik schreef je een brief,” zegt hij. Dit is wat er stond:

23 september
Lieverd,
September is een mooie maand, vind je niet? Ik heb een boel rode blaadjes van de boom in mijn tuin in een plakboek geplakt.
Kom je snel thee drinken? Want de suikerpot is eenzaam.
Liefs,

“Ik drink mijn thee niet meer met suiker,” zeg ik.

De stad beweegt, maar ik sta stil. Bussen brengen duizenden passagiers naar hun bestemming. Treinen rijden – al dan wel niet met vertraging – af en aan. Studenten fietsen gehaast naar college. Zakenmannen rennen over de stoep. De mensheid komt samen op het station en krioelt vanaf daar naar alle uithoeken van de stad, het land, of de wereld. In de lucht kruist het ene vliegtuig het andere. We zijn op weg, we hebben haast. We strompelen naar het eind van de dag. We mogen niet meer, we moeten. Iedereen heeft een verplichting. Vijf dagen per week. We reizen, moeten bewegen. Iedereen beweegt. Maar ik sta stil.

--

Ik kijk naar je. Het is nacht. Het maanlicht valt door het open raam en kleurt je gezicht zachtblauw. Je slaapt. Je ademt zwaar. Je borst gaat met diepe halen heen en weer. Een mens in rust. Een genot om naar te kijken. Je lange, donkere wimpers rusten op je onderste oogleden. Ik blaas zachtjes langs je lippen. Mijn warme adem streelt jouw zachte roze vel. Ik kruip tegen je aan. Mijn liefde voor jou wordt gevoed door jouw lichaamswarmte. Ik val in een diepe slaap. Twee mensen in rust, een genot om naar te kijken. Hij ligt om haar heen gekruld. Zij slaapt prachtig met een lichte glimlach om haar mondhoeken. Twee gezichten, zachtblauw gekleurd door het licht van de maan.

[Touché]

nezzen schreef op 11-10-2005 @ 20:26 :
I am a junkie. Not one of average drugs like heroine or coke, o no. my lifesavers and weaknesses are from such a higher level.
I feast on pain, hurt myself into deliriums.
And the pain, when I am gone in wild dreams, feasts on me.
I am a junkie of the Old Green One, known by man as jealousy. I create fights, wars, when I feast on jealousy.
And jealousy feasts on the creatures who are fighting and making war.

But those two are candy compared to my oldest Sin, to my first drug.
Paranoia.
The one you do not want but can not take your hands away from. Just taste it once more, you know they talk about you. Just taste it, you need to be alert. Just taste it.
And paranoia feasts on my mental health. On my social life. On my physic health.
I think my heart just failed.

(L)(L)

[Kerboga]

Heteluchtballon.

Het kleine handje opende zich en jij werd vrijgelaten. Hij bleef kijken totdat hij niets meer zag. Dit duurde een tijdje, want het leek bijna of je niet wilde gaan. Je treuzelde, zwevend boven de grond en hij bleef waar hij was. Zijn armpjes hoog in de lucht gestoken om je op te vangen als je terug zou keren. Dit gebeurde echter niet, je ging verder en liet hem achter. Hij mocht niet mee, dat was nooit jouw bedoeling geweest.
Je steeg hoger dan een ballon ooit geweest was, aangetrokken door de warmte van de zon. Het leek alsof die jou haar warmte wilde schenken, haar zonnestralen als twee armen om je heen wilde slaan en verder te zwijgen. Nu je eenmaal verlost was van het jongentje onder je, besloot je jouw eigen weg in te slaan. Je gaf je steeds meer bloot aan de stralingen en je begon daardoor steeds meer te twijfelen. Natuurlijk zag ook jij de schaduw op de grond, hoewel het voor jou maar een klein stipje was. Je dacht aan het kind dat daar nog ergens zou zijn en besloot dat je afstand moest nemen van de bron die je inmiddels zo diep in jouw hart toegelaten had. Ze had je jouw kracht afgenomen en jij nam afstand van haar. Het moest zo wel gebeuren, voordat de schaduw te groot werd en ook haar overviel. Ze zou het niet aan zien komen en daarom ging je nu al weg. Je moest haar beschermen, ook al zou ze het zelf niet kunnen begrijpen. Je kwam weer dichter bij de grond en de schaduw leek in te krimpen. Je bleef naar de zon kijken, wetende dat haar licht even alleen voor jou geschenen had. Zodoende had je niet door dat je richting die ene boom vloog. Het touwtje draaide zich om een tak en jij zat vastgebonden. Hoe je ook probeerde weg te komen, het lukte je niet. Verslagen hing je naar beneden en je wachtte. Het maakte niet uit op wie, als er maar iemand zou komen.
De eerste de beste die langskwam, staarde je aan, liep door om vervolgens terug te keren met een ladder. Zodra het oude vrouwtje dichterbij kwam, voelde jij dat je hem terug zou zien. Je werd losgemaakt en het gewicht van het kaartje was je eindelijk kwijt. Er werd een adres ingevuld en niet lang daarna voelde jij een stekende pijn.

De envelop viel op de grond. Een hand raapte deze op en maakte hem open. Een ballon en een kaartje vielen eruit. Het kind pakte het ballonnetje op en liep naar zijn kamer. Het kaartje was niet eens belangrijk, de prijs die erop stond ook niet. Hij had zichzelf weer gevonden en dat was wat telde.

Ik vond dit verhaaltje het niet waard om een topic te openen, maar wil wel graag commentaar.

[Changshan]

Leuk verhaal hoor. Wat bedoel je met "Hij had zichzelf teruggevonden", aan het einde?

[Changshan]

Opdracht voor een toneelworkshop: schrijf een zo zoetsappig mogelijke liefdesverklaring. ^^ Zie hier het resultaat en huiver...

Voor het meisje dat ik nooit bereiken kan…

Als ik jou zie, zie ik ogen. Diepe, goud fonkelende poelen. Als ik jou zie, zie ik verdriet; en ik huil mee. In jou zie ik troost, voor ons beiden.
Jij ben een schone godin, zeker niets minder. Laat mij je priester zijn, accepteer mijn offers. Laat mij je brug naar het Aardse zijn, de verlevendigde trap naar al wat schoonheid behoeft.
Ik zal je voeden, opdat je handen niet vuil worden. Je aan -en uitkleden, zo dat nog nodig is, als ons leven zich eenmaal in het liefdesbed heeft gezeteld.

Uw priester, die tegelijk zijn offer is.

[Kerboga]

Nou de persoon over wie ik het had, was eerst zichzelf (het kind in het verhaal), toen begon hij mij toe te staan in zijn leven en ik kwam te dicht bij (de ballon die naar de zon gaat), hij nam afstand (de ballon gaat weer weg) en komt uiteindelijk weer aan bij zijn verschijning zoals hij eerst was, voordat ik in zijn leven was. Dus vindt hij zichzelf weer zoals hij was. Ok, moeilijke denkwijze omdat het een persoonlijk iets is.

Je bent ’s nachts wakker geworden. Je digitale wekker beweert dat het 04:13 is. Het is stil. De takken van de boom buiten naast je raam die normaal geruststellend tegen je raam aantikken tikken niet. De afwasmachine die je moeder ’s nachts altijd draait is ook stil, maar je vertelt jezelf dat die best al afgelopen kan zijn.
Je durft niet uit je bed te stappen. Er was geen nachtmerrie, en geen geluid om je te ontmoedigen, maar je wéét dat er iets gaat gebeuren als je een voet op het laminaat neer zal zetten. En het zal niet iets goeds zijn.
04:14. De schaduwen op de muur tegenover je veranderen van vorm door iets wat buiten langs komt. Een auto? Maar het vacuüm van stilte is niet doorbroken door auto geluiden.
De schaduwen blijven bewegen. Je bed kraakt zonder dat je ook maar een teen bewogen hebt. De deur van je slaapkamer waait een fractie open. Je bed kraakt weer, en schuift dan een fractie naar de deur. Je pyjama jasje plakt tegen het koude zweet op je rug aan, zonder dat je gemerkt hebt dat je bent gaan zweten. Als je naar de muur durft te kijken zie je dat de schaduwen weer hun normale plek hebben aangenomen. Je twijfelt of je de deur durft dicht te gaan doen.
Het wordt nog een beetje meer donker in je kamer, en als je naar je wekker kijkt begrijp je waarom. Het ding is uitgevallen.
Wat er gebeurt als je naar je kastje reikt gebeurt razendsnel. De deur van je kamer slaat dicht, een geschubde klauw grijpt naar je pols en trekt je van je bed af. De ruimte onder je bed is veranderd in een zuigend gat. Je stembanden werken niet.
Zelf zie je het niet meer, maar na het gat gesloten is springt je wekker weer aan. Vertrouw ze niet, wekkers.

[Roosje]

@ Nezzen: Whoah.

@ Kerboga: Met de gedachte erachter vind ik hem goed, maar die komt te weinig naar voren in het stukje zelf, vind ik. Wel mooi bedacht, met die ballon.

Als de liefde zwart wordt, dan zullen wij verdwijnen. Bladeren zullen vallen, vuur zal doven en golven verdrogen. Je zult mij meenemen in je dood, zoals ik je altijd vergezeld heb. Eenvoudig zal alles zijn, eenvoudig in haar onschuld. Al wat leeft zal sterven en onlevenden staan op. Zwart draait de wereld door. De honger naar liefde zal gestild worden door vals brekende beloftes. Ongemerkt verdwijnt de hoop naar betere tijden, maar jij zult er zijn. Gescheiden door het leven, maar samen in oneindigheid. Slechts jij en ik en onze donkere liefde. Samen gestorven, wetende dat vluchten onmogelijk werd. Er was geen ontkomen meer aan en we wisten het beiden. We gaven ons over aan het lot en vielen. We vielen en vielen en vielen tot we zweefden. Onder ons was een meedogenloze zwarte watervlakte. Dat was het, dat was alles, ons einde en ik miste je voor ik merkte dat je verdwenen was.
Weet dat ik van je hield. Het spijt me.
Geen idee waar dit vandaan is gekomen, het stond vannacht ineens in mijn dagboek.

[joes]

Puur
Ik zag hoe de zilveren druppel aan de tak van de boom waaronder ik lag, steeds dunner aan de boven kant werd en hoe hij zich langzaam afscheidde van de bruine tak. Met een snelheid belande hij op het puntje van mijn neus en spatte uit een. Het kriebelde en ik gniffelde even. Boven mij volgde een andere druppel de gevalle op en ik schoof rustig iets naar boven, ik opende mijn mond en sloot mijn ogen. Rustig wachtte ik met open mond af, tot er een klein koud drupje, het warme oppervlak van mijn tand koelde. Ik haalde mijn tong over mijn tand en proefde het zilveren water, het smaakte naar niets. Ik trok mijzelf denkbeeldig naar boven, mijn borstkas eerst een stuk in de lucht, mijn hoofd in mijn nek volgde. Mijn armen sleepte ik mee over de grond en zette ze toen achter mij neer zodat ik erop kon leunen. Ik keek rond mij, naar de gouden bladeren aan de bruine bomen, de zilveren rivieren en het overheerlijke voedsel wat overal hing. Al de zachte dieren die ik aaien mocht. Ik had geen vijanden maar vrienden. De mannen en vrouwen bij de rivier waren allemaal even mooi.

Wanneer het innerlijk van de mens, hun pure schoonheid is, dan kan ik zeggen dat ik in iemands hart terechtgekomen ben. De kern van alle schoonheid bevindt zich voor mijn ogen. Wat men noemt Utopia, de hemel of Walhalla, niets kan tippen aan wat ik vannacht heb gezien.

nezzen schreef op 11-10-2005 @ 20:26 :
I am a junkie. Not one of average drugs like heroine or coke, o no. my lifesavers and weaknesses are from such a higher level.
I feast on pain, hurt myself into deliriums.
And the pain, when I am gone in wild dreams, feasts on me.
I am a junkie of the Old Green One, known by man as jealousy. I create fights, wars, when I feast on jealousy.
And jealousy feasts on the creatures who are fighting and making war.

But those two are candy compared to my oldest Sin, to my first drug.
Paranoia.
The one you do not want but can not take your hands away from. Just taste it once more, you know they talk about you. Just taste it, you need to be alert. Just taste it.
And paranoia feasts on my mental health. On my social life. On my physic health.
I think my heart just failed.

Waarom in het Engels als je die taal niet volkomen beheerst? :\

[Rodion]

Lilium schreef op 14-10-2005 @ 10:10 :
De suikerpot
Vandaag is een dag voor aarbeienijs met slagroom. “Twee lepels, alstublieft,” vraag ik de Italiaanse ijsjesjongen. Niet omdat ik samen ben maar omdat ik ik ben. Ik houd van even, rood en van zoet.
Door het raam kijk ik naar buiten. Ik zie letters, verkeerdom, op het glas en een vrouw die op een fiets met volle fietstassen rijdt. Ik kijk haar na, ze kijkt niet terug. Het motregent nu en mijn aardbeienijs is op.
“He, kom, loop een eindje met mij op,” fluistert hij, zijn mond bij mijn oor. Ik schrik niet want ik ken hem. Ooit knipoogde hij naar mij maar nu niet meer. Tijd gaat altijd verder en zijn knipoog werd een lege blik. Mijn voeten stappen in zijn ritme en zijn vingers houden mijn schooltas vast.
“Ik schreef je een brief,” zegt hij. Dit is wat er stond:

23 september
Lieverd,
September is een mooie maand, vind je niet? Ik heb een boel rode blaadjes van de boom in mijn tuin in een plakboek geplakt.
Kom je snel thee drinken? Want de suikerpot is eenzaam.
Liefs,

“Ik drink mijn thee niet meer met suiker,” zeg ik.

Leuk

Vooral de (drie?)dubbele betekenis van de laatste zin vind ik mooi. Zo hoort een verhaal te eindigen.

Morgan schreef op 26-10-2005 @ 18:53 :
Waarom in het Engels als je die taal niet volkomen beheerst? :\

Maar weinig schrijvers beheersen hun taal echt, vind ik.

Morgan schreef op 26-10-2005 @ 18:53 :
Waarom in het Engels als je die taal niet volkomen beheerst? :\

Uitleg, please? Is het grammaticaal shit, verkeerde zinsbouw, woorden uit de lucht gegrepen?

[duivelaartje]

Grimm schreef op 26-10-2005 @ 19:22 :
Maar weinig schrijvers beheersen hun taal echt, vind ik.

Dat is onzin.

duivelaartje schreef op 26-10-2005 @ 21:09 :
Dat is onzin.

Nee.

Nuance: je hebt taal beheersen en taal beheersen. De eerste is het goed kunnen bakken van zinnen, de tweede is het maximale uit je verhaal halen door middel van de perfecte woordkeuze en zinsbouw. Ik doelde op het tweede, al zie ik hier al mensen naar het eerste neigen. De tweede heeft trouwens overlap over het eerste.

[duivelaartje]

Grimm schreef op 26-10-2005 @ 21:16 :
Nee.

Nuance: je hebt taal beheersen en taal beheersen. De eerste is het goed kunnen bakken van zinnen, de tweede is het maximale uit je verhaal halen door middel van de perfecte woordkeuze en zinsbouw. Ik doelde op het tweede, al zie ik hier al mensen naar het eerste neigen. De tweede heeft trouwens overlap over het eerste.

Ja, maar ik doel vooral op het eerste, want het belangrijkste is. Het is leuk als je het maximale uit je taal kan halen, maar ik ben bang dat ik complete perfectie niet mooi vind.
En ik denk dat Morgan het helemaal niet zo bedoelde. Ze doelde op de woordkeuze, grammatica, zindsbouw, blabla, en niet het prima beheersen zoals jij dat hier doet.

duivelaartje schreef op 26-10-2005 @ 21:21 :
Ja, maar ik doel vooral op het eerste, want het belangrijkste is. Het is leuk als je het maximale uit je taal kan halen, maar ik ben bang dat ik complete perfectie niet mooi vind.
En ik denk dat Morgan het helemaal niet zo bedoelde. Ze doelde op de woordkeuze, grammatica, zindsbouw, blabla, en niet het prima beheersen zoals jij dat hier doet.

Ik vind 'volkomen beheersen' sowieso een vaag begrip, eigenlijk.

[Lilium]

kwibus schreef op 26-10-2005 @ 19:06 :
Leuk

Vooral de (drie?)dubbele betekenis van de laatste zin vind ik mooi. Zo hoort een verhaal te eindigen.

Dank je wel.

[Roosje]

Ik heb wel een miljoen dit-wil-ik-even-kwijt-stukjes, maar dat is een beetje te veel denk ik. Dus houd ik het hier maar bij:

Gebevriesd.
>> Weet je?
<< Nee, ik weet niet.
>> Ze voelt zich alleen.
<< O ja?
>> Ja.
<< Waarom dan?
>> Dat is nou net de grote vraag.

Ze voelde zich alleen en voor haar was dat een feit en een vraag tegelijk. Waarom?
Overal waren mensen die van haar hielden, hier en daar en nergens, waarom vóélde het dan niet zo? Ze kon zichzelf niet kwijt, misschien was dat het. Haar eigen hoofd begon ze te verliezen – ooit had ze genoeg gehad aan haar eigen gezelschap. Vervelen deed ze zich nooit, er was altijd wel weer iets nieuws dat haar bezighield. Nu was ze leeg, er was niets meer dat aanspraak maakte op haar gedachten. Die relatieve rust beangstigde haar. Hij maakte haar besluiteloos en werkte verlammend, zodat ze niets nog kon bereiken –
ze viel. Zo makkelijk was het. Ze viel en ze verdween.

[the Delicious]

Lief dagboek,

Lief dagboek, of eigenlijk, lieve jij. Want een dagboek heb ik al jaren niet meer, en jij bent de enige persoon die me zou kunnen begrijpen, als ik je de kans gaf. Dat ik je die nooit gegeven heb, ligt niet aan jou. Ik zou mijn leven uit handen hebben gegeven, en dat zou me gebroken hebben. Vaak heb ik op het punt gestaan dit risico te nemen en me te laten gaan, maar ook dit zou niet eerlijk zijn voor jou. Hoewel ik niet kan zeggen dat ik gelukkig ben, hield jij me lange tijd staande in deze wereld. Ik kan je onmogelijk belasten met mijn problemen, die je mee zullen sleuren naar ergens waar je liever niet wilt zijn. Toch kan ik je niet langer niets vertellen, en daarom neem ik afscheid.

Mijn haren wapperen in de wind, mijn hakken tikken het eenzame geluid van de stilte weg. Ik ben alleen, maar voel me achtervolgd, door alles wat ik in het verleden niet los heb durven laten. Het verleden is te zwaar om te dragen. De brede straten doen me denken aan de tijd waarin ik dacht dat de wereld louter bestond uit mijn gedachten, soms onderbroken door een familielid, vriend of vriendin. Ik was het kleine meisje dat iedere ochtend met plezier naar school huppelde, het meisje dat groot wilde worden en niet bang was voor de dingen die haar te wachten stonden. Maar de brede straten worden nauwer, en hoewel ik hier nooit eerder geweest ben, weet ik dat ze in steegjes zullen eindigen. Ik loop de verkeerde kant op, maar het is te laat om me nog om te draaien. Niets is oneindig, evenmin is mijn weg.

Weet dat ik van je gehouden heb.

[Astuanax]

Stralend als een kind met nieuw speelgoed lachte je naar mij.
'Kijk, het bos verkleedt zich voor jou!'
'Lief aapje,' zei ik zacht en een glimlach speelde om mijn lippen.
'Als ik een aapje ben, ben jij een puppy,' lachte je vrolijk en je woelde met je handen door mijn haar.
'Puppies bijten,' lachte ik en ik beet je zachtjes in je oor.
'Jij niet,' zei je, 'Jij bent een brave puppy.'
Je kuste me zacht en aaide mijn arm.
'Wij zijn voor elkaar gemaakt,' zei je nog.

Back on earth can feel as cold as ice.

[lilarcor]

nezzen schreef op 26-10-2005 @ 20:42 :
Uitleg, please? Is het grammaticaal shit, verkeerde zinsbouw, woorden uit de lucht gegrepen?

Het loopt gewoon nogal stroef...Niet echt slecht ofzo gewoon wat stroef.

@astunanax: bos verkleedt zich is een mooie verwoording van herfst!

@roosje: mooi herkenbaar stukje

[Changshan]

Morgan schreef op 26-10-2005 @ 18:53 :
Waarom in het Engels als je die taal niet volkomen beheerst? :\

Ze zal dan wel in het algemeen bedoeld hebben waarom Nederlanders soms een voorkeur hebben om in het Engels te schrijven...

[bumblebee]

Cola light


We zitten in de auto en luisteren naar “Holiday” van Greenday. Het is nacht, we halen buitenlandse vrachtwagens in. Een korte stop bij een benzinepomp, want ik moet nodig plassen. Daarna weer de weg op. Gedachten op nul, kilometerteller op ver boven het toegestane, mijn voeten op het dashboard. Jouw handen nonchalant aan het stuur, je sigaret gloeit op in het donker.

Nog heel lang te gaan tot we ver hier vandaan zijn. En ik vind het heerlijk. Praten hoeft allang niet meer. Soms kijk ik naar je, soms kijk je terug. Verkeersborden, geel verlichte steden, het zwarte landschap vliegt voorbij.
Je legt je rechterhand op mijn linkerknie. Ik vraag me af hoelang we al zo rijden. Ik vraag aan jou hoe we gaan slapen. Je bijt op je lip en de rechterhand gaat van mijn knie naar de cd-speler. Je zet het volume zachter, en vraagt me wat ik zei.

“Heb je zin in koffie?” Lieg ik. Terwijl je al weer voorover buigt om de muziek hard te zetten, schud je nee. Natuurlijk niet. Je houdt er niet eens van. Dat wist ik, want dat vertelde je me gisteren toen de serveerster een cola light voor je neer zette. Cola light, het was een voorteken. Als je koffie had gedronken, dan zat ik nu niet naast je in jouw oude pick-up.

Het was al bijna sluitingstijd toen jij aan mijn vriendin vroeg of ze misschien wat wilde drinken. Er werd jazz gedraaid, en ik vroeg me hardop af of het Davis was. Contact. Jouw bruine ogen draaiden zich van haar af, tot ze de mijne ontmoetten. Ik bestelde een martini met veel ijs, en vroeg aan jou waarom je light dronk. “Ik houd niet zo van koffie” was jouw vreemde antwoord.

Ik open mijn ogen en zie je afslaan. Je volgt borden met plaatsnamen die mij niets zeggen. Ik geniet van de vastberadenheid in je ogen. We passeren grote grijze huizen en veel beton. De cd is afgelopen, voordat ik een nieuwe kan vinden gaat de radio aan. “Vive la fête” is het enige wat ik herken uit het verhaal van de franse presentator. Meteen hierna melodisch geschreeuw. Een nuit blanche. Niet hoe ík deze nacht zou omschrijven. Tussen je cd’s vind ik de soundtrack van American Beauty. Bijna te perfect.

Een politieauto haalt ons met een vreemde sirene en net zulke onbekende lichten in. Het lijkt jou niet te verrassen. Je geeft weer gas bij wanneer de auto uit het zicht is. Ik zucht. Je kijkt me aan zoals je dat gisternacht ook deed. Ik had nog nooit iemand ontmoet die me zo kon ontroeren met een blik. Zo intens en doordringend, dat ik kippenvel kreeg. Ik raak je wang aan, loop met mijn vingers door jouw bruine lokken. Je wijst langs me. Ik volg je hand, zie een enorm meer, omringd door kleine lichtjes. Daarachter een berg. We rijden een tunnel in, je kijkt weer voor je en ik laat je los.

[I C U]

Er was eens een klein geel vrouwtje. Ze leefde hier ver vandaan, in een houten huisje met rode luiken en een houten bankje ervoor. Elke ochtend ging het vrouwtje op het bankje zitten met haar kat op schoot en zong ze de zon toe. Elke ochtend opnieuw werd de zon nieuwsgierig en keek boven de boomtoppen uit. Wanneer dat gebeurde glimlachte het vrouwtje en stond ze op om haar huisje schoon te maken. De hele dag bleef de zon het huisje verwarmen, tot het tijd was om te zakken. Dat was het moment waarop het vrouwetje de zon in slaap zong en met de opkomende maan een glas wijn dronk.

Geschreven tijdens het nakijken van een Nederlands oefenexamen. Tja, je moet wat doen. Misschien dat ik het nog eens ga uitwerken, misschien dat ik er nog eens iets mee ga doen, maar misschien ook niet. Net hoe het uitkomt.

[Zut Alors!]

reünie

“Laura was me d’r eentje. Nou en of. Zo’n meid had ik in mijn langste levensdagen zelfs nog nooit ontmoet. Zelfs Terschelling heb ik nooit zo lang doorgetrokken. En met haar waren de nachten minstens zo lang en vermoeiend. Jaja, die Laura, dat was m’n een vangst!”

Verdwaasd keek ik naar mijn hand, waarin ik mijn biertje al zo’n halve minuut vlak boven tafel hield. Tegenover Bob wist ik me geen houding te geven, slok nemen? Geen slok nemen? Nee, Bob was me d’r eentje. Eerlijk gezegd vond ik ‘m op dat moment ietwat té parmantig.

“…en binnen de korste keren zat ze dan weer bovenop me, hè? Je moest eens weten. (Al zul je natuurlijk wel gemerkt hebben dat ik je af en toe gewoon de deur uit probeerde te werken! Ja jongen, geef het maar toe!)”

Ik knikte maar, glimlachte flauwtjes, en probeerde ondertussen te bedenken wat voor smoes me hier weg kon krijgen. Maar ik kon niks bedenken. Het valt wat op als je er pas vijf minuten zit.
Bob begon al over Laura het moment dat hij binnenkwam. Of tenminste, een zin of drie, vier daarna. Eerst ging het namelijk over Anna. Maar Anna was maar een duffe del. Nee, neem dan Laura… En zo begon het.

“Maarreh… over Laura gesproken, zie jij haar nog wel eens?”

Mijn bierglas landde met een klap op tafel.
“Sorry, ik moet gaan.”, zei ik abrupt, nog snel iets mompelend over koffie, ofzo. Bob keek me beduusd na.

[Astuanax]

parmantig...

[Astuanax]

I C U schreef op 08-11-2005 @ 19:14 :
Er was eens een klein geel vrouwtje. Ze leefde hier ver vandaan, in een houten huisje met rode luiken en een houten bankje ervoor. Elke ochtend ging het vrouwtje op het bankje zitten met haar kat op schoot en zong ze de zon toe. Elke ochtend opnieuw werd de zon nieuwsgierig en keek boven de boomtoppen uit. Wanneer dat gebeurde glimlachte het vrouwtje en stond ze op om haar huisje schoon te maken. De hele dag bleef de zon het huisje verwarmen, tot het tijd was om te zakken. Dat was het moment waarop het vrouwetje de zon in slaap zong en met de opkomende maan een glas wijn dronk.

Geschreven tijdens het nakijken van een Nederlands oefenexamen. Tja, je moet wat doen. Misschien dat ik het nog eens ga uitwerken, misschien dat ik er nog eens iets mee ga doen, maar misschien ook niet. Net hoe het uitkomt.

Schattig, enkel het glas wijn past er op een of andere manier niet bij

[I C U]

Astuanax schreef op 11-11-2005 @ 21:39 :
Schattig, enkel het glas wijn past er op een of andere manier niet bij

Heb je wel gelijk in, maar dat zat toevallig zo in mijn hoofd. Iets anders kwam zo gauw niet bovendrijven. Thanks anyway!

[Roosje]

Uit Arjans dagboek – zoiets.
Ik kom er nooit meer terug.
(Stilte.)
Nooit, en nooit en nooit en nooit meer.
Godverdomme.
Het is over.
Wat bezielt haar? Ik kan haar vragen waarom, ik kan haar vertellen dat ik haar haat en dat ze haar bek moet houden en gewoon, dat alles moet zijn als vroeger, ik kan doen wat ik wil en ik zal er niets aan kunnen veranderen.
Ze zei dat het ze me uit zou leggen.
Nee, ze zal het me niet uitleggen. Ze heeft me laten gaan op het moment dat ik haar het meest nodig had.

En ja, dat komt uit mijn NaNoWriMo, meer schrijf ik niet op het moment.

Ineens was je er. Als een snelle bliksemschicht sloeg je in op mijn leven. Je nam me bij de hand en leidde me door de wereld die liefde heette. Verboden liefde. Ik werd gek op je, en jij op mij. De hele nacht praatte we over als ik nou dat, dan zou jij dit en ik weer zo. Het mag niet snoes. We moeten eerlijk zijn, jij vooral. Ontwaak, maar wordt niet wakker. Dag man van weinig woorden. Ik had je heel even, heel erg lief.

---

Dit weekend verklaarde jij mij de liefde. Je zei dat je als je klaar was met je jacht op mooie vrouwen, je de rest van je leven met mij wilde delen. Klootzak. Ik wíl niet eens jouw lief zijn. Ik walg van je. Ga weg uit mijn leven, en maak vooral zoveel mogelijk andere vrouwen ongelukkig. Bespeel ze, neuk ze, kwets ze. Je doet maar. Ik ben klaar met je. Flikker op, lul.


Heeft niks met elkaar te maken verder.

@Mijns: tweede is top

De fluisteringen komen weer op haar af. Ze zou er tegen moeten kunnen, ze heeft al zoveel jaar last van ze. Maar nog prikken ze door haar huid heen. Een hand voor een mond naast een oor kan haar maag perforeren.
En toch doet ze het zelf. Fluisteringen zijn machtig en verslavend. ‘Dat zeg ik niet’ wordt vaak bijgestaan door een grijns of glimlach.
Het meisje bewaakt haar fluisteringen nauwlettend. Ze zet ze ver weg op internetsites, waar ze ‘je bent gestoord’ of ‘gaaf’ worden genoemd. Eenmaal heeft het meisje ze hoorbaar gemaakt, zwak van ziekte. ‘Moet je misschien niet eens met iemand gaan praten’, was haar moeders reactie. Nu fluistert ze alleen nog bij haar moeders’ bed, bij elke nieuwe fluistering toevoegend dat ze niet gek is. Ze moet alleen de fluisteringen uit haar hoofd kwijt.
Het meisje fluistert over fluisteringen van anderen, krijsend dat ze haar niet mogen pesten, eisend dat ze hun gedachten mag lezen.
Ze weet niet meer hoe haar stem te verheffen. Ze gebruikt haar oren en fluistert naar de wereld.

[Vogelvrij]

Ik ben nergens goed in

Als ik zeg dat ik nergens goed in ben, zeggen ze dat ik niet zo negatief moet denken en dat ik heus wel ergens goed in ben. Hieruit concludeer ik dat ik in ieder geval een ster ben in pessimistisch zijn. Dat is natuurlijk iets, maar niet genoeg. Er zijn zoveel mensen die te negatief zijn, dat is niets bijzonders en bovendien ook niet erg nuttig. Waarschijnlijk stel ik teveel eisen.

Als ik door mijn -overigens niet erg goed geschreven- verhalen blader, valt het mij op dat ik altijd over dezelfde dingen schrijf. De hoofdpersoon is gewoonlijk een meisje dat zich bezighoudt met vriendschap en liefde. Is dat niet het geval, dan leeft ze in een droomwereld die erg vijandig overkomt. Soms is van beide sprake. Bij de wat realistischere verhalen heeft de hoofdpersoon vrijwel altijd een eetprobleem.
Het is zeker waar dat iedereen voor een groot deel autobiografisch schrijft. Men schrijft over onderwerpen waarover men veel nadenkt. En hoewel ik mezelf dagelijks het hoofd breek over mijn vriendinnen en mijn armzalige liefdesleven, heb ik geen eetprobleem. Ik ben namelijk niet zo goed in dat soort problemen hebben.

Als ik ´s avonds heb gegeten, verlang ik alweer naar de koffie. Als ik om kwart voor acht iedereen van drinken heb voorzien, ben ik blij dat ik nu weer een stuk chocolade kan eten. Of twee. Zeker in de Sinterklaasperiode is het erg met mij gesteld, ik denk voortdurend aan al het lekkers dat we in huis hebben. Omdat ik mij ervan bewust ben dat snoepen slecht is, eet ik soms ook fruit, maar echt bevredigend is dit niet. Dus dan eet ik toch maar weer een koekje. Elke dag gaat het op deze manier, elke dag eet ik meer dan ik van plan was. Het is een wonder dat ik nog geen kilo´s ben aangekomen. Overigens val ik ook niet af. Daar heb ik de zelfdiscipline niet voor.
Ik ben nergens goed in.

[Miroir]

De door mij kunstig brons geverfde deurknop scheen mij ditmaal donkerder toe dan ooit. De koningin, mijn mama, bevond zich achter het vierhoekige onheilsmonster. Het keek mij aan, door zijn sleutelgat en tergde mij met zijn licht. De zonnestraaltjes speelden om mij heen, afgebroken door de schaduw die daarachter aan het vliegen was. Die deur, die vrouw, ook al kon je haar hooguit een onverifieerbaar schepsel zonder mededogen noemen, leek mij dit keer voor de grootste keuze in mijn leven te stellen.

Doe ik de deur open, of blijft hij eeuwig dicht.


Jaja.. ik ben dit keer echt de weg kwijt binnen mijn Nanowrimo story..

[WolterB]

Gemaakt tijdens de eerste nacht van het kamp van mn opleiding:

Nacht:
Het was een koude nacht. De bijna volle maan die bovenaan de hemel stond, verlichtte de aarde. De mistlaag boven het natte grasveld waar zij midden op lagen, werd steeds dikker.
Hoewel het deze nacht verre van helder was en het schijnsel van de maan vervaagde door de vochtigheid, konden zij toch de meest heldere sterren zien schijnen.
Slechts in de verte konden ze nog het geruis van de snelweg horen, maar verder was er niemand meer buiten.
Het laatste licht dat de nacht nog verstoorde doofde ook. Zij waren nu samen alleen in het zwart van de nacht.

nezzen schreef op 26-10-2005 @ 20:42 :
Uitleg, please? Is het grammaticaal shit, verkeerde zinsbouw, woorden uit de lucht gegrepen?

Mh, volgens mij is het grammaticaal niet echt fout o.i.d., het loopt alleen heel vreemd. Dat kun je natuurlijk uitleggen als artistieke vrijheid, maar bij Nederlanders ga ik er meestal vanuit dat hun Engels gewoon niet goed genoeg is
Beetje late reactie, sorry.

Ergens diep in de nacht geschreven, of dat een exquus is of juist niet weet ik niet. Reacties welkom.


‘Je verhaal is niet sluitend.’
…
‘Het rammelt aan alle kanten.’ De man keek op van zijn aantekeningen. Hij sloeg een bladzijde terug en bekeek de schets die hij nu voor zich had liggen.
‘Ik heb ook nooit gezegd dat het sluitend is’, zei het meisje tegenover hem, ‘maar het is wel mijn verhaal.’ Ze keek hem spottend aan, uitdagend bijna.
Hij wendde zijn blik af. Keek nog een keer naar zijn aantekeningen. Hij schoof de velletjes bij elkaar, pakte ze op, schudde ze een paar keer tegen het tafelblad aan en legde het stapeltje tenslotte weer voor zich neer.
Hij keek op.
‘Maar meid,’ zei hij met gedempte stem, ‘hoe kan ik je dan helpen?’ Een gekunstelde glimlach verscheen op zijn gezicht. Het leek alsof hij echt met haar te doen had.
‘Ik moest u mijn verhaal vertellen,’ zei het meisje terwijl ze de aantekeningen naar zich toetrok, ‘en dat is wat ik heb gedaan.’
Rillingen kreeg hij van haar. Rillingen en dat beviel hem niet. Hij kon het niet plaatsen, ze was niet eens bijzonder aantrekkelijk en had een vreemde uitstraling. Ze droeg helemaal geen make-up, zag hij, en toch zag ze er uit als een hoer.
Hij wachtte af, of ze weer iets zeggen zou.
Hij zag dat ze zijn notities bekeek. Hij wilde ze terugpakken maar kon het niet.
Ze was op de eerste bladzijde aangekomen, de bladzijde met haar profielschets. Zíjn aantekeningen, over háár. Zíjn eerste indruk, zíjn inschattingen. Hij moest ze terugpakken, ze had helemaal geen recht op wat ze nu deed.
Voorzichtig stak hij zijn arm uit en probeerde het stapeltje naar zich toe te trekken.
Ze keek op, weer met die spottende blik.
‘Mag ik niet eens even kijken? Het gaat toch over mij zeker.’ De woorden kwamen over haar lippen alsof ze diep beledigd was.
Zuchtend trok de man zijn arm terug. Weer gingen de rillingen door zijn lijf.
Hij zei niets meer. Hij glimlachte nog een keer en ging verzitten. Hij vroeg zich af waar ze vandaan kwam, waar ze heen ging. Hoe ze aan dat absurde verhaal van haar kwam. Waarom ze net hém om hulp had komen vragen.

[Saarah]

Dit heb ik geschreven na een stukje van het brieventopic gelezen te hebben. Ik weet niet wat het is, of wat ik ermee wil bereiken, maar ik wil het toch ff hier zetten
(Zou het niet handig zijn als dit topic een sticky zou zijn, trouwens, of niet? )

Als we iets graag genoeg willen, kunnen we dat dan ook? Is de uitspraak ‘als je iets écht wilt, lukt het je ook’ dus correct? Ja, misschien wel. Als je iets echt wilt ga je er moeite voor doen, een oplossing zoeken, proberen een weg te vinden om je doel te bereiken. En als je hard genoeg zoekt, vind je die weg ook wel. .

Maar is dat dan voor alles mogelijk? Als je een heel nieuw persoon wilt worden, kan dat dan? Natuurlijk. Je uiterlijk veranderen is in deze tijden één van de meest simpele dingen geworden. Een liposuctie hier, wat rimpels verwijderen daar, op nog een andere plek laat je wat vet wegnemen, je ondergaat een borstvergroting en laat je neus wat verkleinen. Simpel, toch?
En het innerlijke van je persoontje veranderen kan je zélf. Je wordt wat zelfverzekerder, of net wat stiller. Je houdt je mond wat vaker, of trekt hem een keer meer open. Je zorgt ervoor dat je je verdiept in andere dingen. Je schuift wat vaker voor je pc vandaan en neemt een boek vast. Je zet de televisie een keer meer af en gaat dan een eindje joggen. Simpel, toch?

Maar wat als je een heel nieuwe wereld wilt creëren? Je kan jezelf wel veranderen, maar kan je dat ook met andere mensen? Een moeilijke kwestie. Je kan hen wel beïnvloeden, maar is dat genoeg? Kinderen worden heel erg beïnvloed door hun ouders, en door hun grote broers of zussen waar ze naar opkijken. Maar stilaan wordt die beïnvloeding minder, en overgenomen door andere personen, zoals vrienden. Wat dan als je een volwassene wilt veranderen? Een kind manipuleren is moeilijk, maar nog gemakkelijker dan datzelfde doen met een volwassene. Hoewel, als je op iemand blijft inpraten, lukt ook dat wel.
Ik heb al van het boek ‘a clockwork orange’ gehoord, en van de film. Het boek ligt hier in mijn kast, klaar om gelezen te worden. In het boek wordt de criminele hoofdpersoon gemanipuleerd, door o.a. verschrikkelijke beelden, zodat hij een afkeer krijgt van geweld. De hoofdpersoon gaat van het ene uiterste naar het andere.
Als dat kan met dat personage van het boek, moet dat toch ook kunnen met een écht persoon?

[Roosje]

@ Saarah: Bedoel je niet geschreven?

[Saarah]

Roosje schreef op 26-11-2005 @ 19:34 :
@ Saarah: Bedoel je niet geschreven?

Euh, ja, dat bedoelde ik dus ga het ff wijzigen!

[Kerboga]

Onuitgesproken.

In recordtempo las ik jouw woorden. Ik nam ze in me op, niet wetende wat ik zeggen moest. Mijn gevoel leidde me en ik sprak de woorden die jij nooit horen zou.
“…”
De woorden waren de mijne niet meer. De wereld niet meer de wereld die ik kende. Was ik mijzelf nog wel?
Ik wás mijzelf nog en gedroeg me ook zo. Het enige dat er anders was, was jij. Ik maakte me zo klein mogelijk in de hoop dat je me vergeten zou. Want, daardoor kon ik jou ook vergeten, hoewel ik bijna zeker wist dat ik het niet zou kunnen.

Ik vergat je echter wel, voor even. Ik wist niet hoe ik nu reageren moest, dus deed ik maar iets. Het was fout, klopte niet, iets dat moeilijk goedgepraat kon worden. Ik wilde je vergeten, deed dat ook. Althans, dacht dat ik je vergeten was. Ergens was je nooit vertrokken uit mijn gedachten en herinneringen. Totdat. Ja, tot die dag. Ik zei iets dat jij nooit zou horen en vertrok.
“…”
Nog éénmaal keek ik om. Ik zag je staan en liet je achter. Jij wilde me niet meer. Het was tijd dat te gaan accepteren. Daarna verliet ik jou, tegelijk met mijn woorden.
“…”
Je zou ze nooit te horen krijgen, daar luisterde je gewoonweg niet goed genoeg voor.


Geschreven tijdens het schrijven van een brief en ik moest het gewoon even kwijt.

[Rohit]

Rajiv in Bollywood

Een na laatste auditie

De regisseur keek mij aan met grote ogen. Niet omdat ik er zo extravagant uit zag, maar vanwege de grootte van mijn hoofd. 'Rajiv 'zei hij met een wat geforceerd vriendelijke stem. 'Het is niet dat ik je wil weigeren, maar jou hoofd is te speciaal voor onze film'. 'Mijn hoofd? 'zei ik kijkende met mijn verbaasde zwarte ogen die eruit zagen als twee moedervlekjes op mijn reusachtige hoofd. 'Ja je hoofd mijn zoon' zei de regisseur. Ik snapte er niets van en besloot op het knopje te drukken van de koffiezetapparaat. Mijn grote wens als Bollywoodster zou vandaag dus in ieder geval niet vervult worden. 'Wanneer dan wel?' dacht ik. 'Ik heb al zoveel audities gedaan en deze regisseur is de neef van mijn achternicht haar adoptie broer, als familie mij niet kan helpen wie dan wel? WIE DAN WEL?' De regisseur stond op en zei: 'Mijn zoon ik weet misschien wie jou kan helpen'. 'Uh? ' vroeg ik. 'Jou hoofd is zo groot dat ik zelfs je gedachten horen kan' zei de regisseur. 'Wauw' dacht ik. 'Ha dat hoorde ik' zei de regisseur. Maargoed, ik kreeg het msnadres van een andere 'grote' regisseur. Ik was benieuwd.

Msn gesprek

Rajiv zegt:
Hallo
Kamasutra deel 3 is uit!!! zegt:
Hoi! Jij kwam zeker via Rohit aan dit adres?
Rajiv zegt:
Ja, ik zou dolgraag in een film willen spelen!
Kamasutra deel 3 is uit!!! zegt:
Dat komt in orde dan, wij zoeken altijd wel acteurs of actrices. Maar, om direct tot de point te komen. Heb jij een grote?
Rajiv zegt:
Een grote wat?
Kamasutra deel 3 is uit!!! zegt:
Je weet wel..
Rajiv zegt:
Ja helaas wel, had Rohit jou dat verteld?
Kamasutra deel 3 is uit!!! zegt:
Die heb ik niet gesproken eerlijk gezegd.
Rajiv zegt:
Ooh oke, hij noemde het echter ook speciaal, maakt dat nog wat uit?
Kamasutra deel 3 is uit!!! zegt:
Hmm, ik wist niet dat Rohit zo was, maargoed, kom maar maandag langs!
Rajiv IK HEB EEN FILM ROL zegt:
OKE! TOT DAN HEEL ERG BEDANKT!

Brief

Dinsdag 2 december 2002

Beste Papa en Mama

Ik schrijf deze brief terwijl ik aan het leegbloeden ben. Het leven in de filmindustrie is zwaar, te zwaar als je het mij vraagt. Bij de ene regisseur is hij te groot en bij de andere is hij weer veel te klein. Ik haal nu in ieder geval het acht uur nieuws, zodat ik in ieder geval een televisie ster wordt. Het ga jullie goed.

xxx

Rajiv

[the Delicious]

-Gewoon, even op papier gekladderd, niet op spelling/grammatica gelet.-

I know, I knew, I have known. I denied it; I denied the facts that together make up you. You, the person you are and you, the things you are. I knew, I have known before. I forgot because I wanted to forget. I forgot, because I couldn’t know. I had to forget, I wasn’t the one who had to understand. I was the happy one. I should still be the happy one, but I know. I know the things I should have forgotten long ago. But I have forgotten to forget, and I carry the things that are unsaid. You never said, you even didn’t tell me to be happy or be proud. I could just feel you, you and what you are. Both, what you are and what you should be. What you would like to be. I got the role I wanted to play; you had to accept your enemy. This enemy became my friend. I know more, more than I should know, just because I forgot to forget. I didn’t ask for the things you had to tell me. I choose to touch the unknown. I don’t regret my choices, though. The only thing I regret is that I forgot to take one of my choices left behind. I should have dived in and I should have taken the things that could replace the memories I should have forgotten by now. Regret always comes too late, far too late. I should have known that. I should have known the things I know by now. Forget the rest, forget all. I know, I knew, I have known that you were different.

[Roosje]

Proloog of Onverwacht voorspeld.
Hé, jij daar.
Je zit tegenover me, maar kijkt me niet aan. Je ogen staan dof, leeg, verdrietig, stil. Kun je nog meer woorden bedenken die mij vertellen hoe je er uit ziet?
Het is rustig hier. De grote grijze keuken om ons heen. Ik aan de kopse kant van de tafel, jij aan het andere uiteinde. Waar ben je? Je zit tegenover me, dat weet ik, maar je kijkt me niet aan. Je ogen konden me altijd geruststellen, hoe erg alles ook was. Nu niet meer. Kijk eens naar me? Kijk me eens aan? Je durft het niet. Geef toe, je durft niet meer. Je bent bang geworden, veranderd, jij en de wereld zijn vijanden nu.

Hé, jij daar?
Kom eens hier, kom naast me zitten, sla je armen om me heen en fluister in mijn oor dat alles goed gaat komen. Je kijkt naar me, ik weet dat je naar me kijkt, je ogen branden gaten in mijn hoofd. Ik voel het wel, je denkt dat ik niets doorheb, maar je denkt fout, zoals je wel vaker fout hebt gedacht. Verwachtte je dat ik je helpen kon? Verkeerd verwacht, ik had al moeite genoeg om mezelf te bewaren. Ik kan niet redden terwijl ik verga, ik ben jou niet.
Stop met naar me kijken, ik beveel het je. Luister naar me, gehoorzaam me, ik accepteer niet meer dat je me behandelt als een stuk vuil. Kom terug naar me.
…alsjeblieft?

Mijn NaNo-proloog.