Steeds meer irritaties bij me ouders

[ikwilanoniemzij]

Ik houd ziels veel van mijn ouders, maar ik begin me steeds meer te irriteren aan hun. Ik ben 16 jaar dus ik snap ook wel dat het er een beetje bijhoort qua pubertijd. Ik zal het niet te lang houden. (je kan zeggen dat ik een zeikerd ben, maar ik moet dit ff ergens kwijt)

Ik irriteer me bij mijn moeder
- Aan het lopen met schoenen aan (als ik vraag of ze uit kunnen zegt ze ja maar doet ze het niet)
- Dat ze geen gesprek niet over school kan laten gaan
- Totaal geen begrip heeft voor mijn misofonie (ja ze weet dondergoed dat ik het heb)
- Dat ze altijd maar zich zorgen maakt over mijn cijfers (ik sta geen enkele onvoldoende).
- Dat ze altijd alles twee keer herhaald terwijl ik al opsta om datgene te doen (soort van ik ben nog een klein kind)
- Dat ze me altijd rond negen uur al naar bed stuurt.

Bij mijn vader:
- Aan het lopen met schoenen aan
- Zijn lichaamstaal
- Dat hij altijd doordreunerig is
- Vaak oneens is met me terwijl ik wel gelijk heb

Ze hebben ook steeds vaker ruzie, het lijkt alsof ze die irritaties ook bij elkaar krijgen ofzo.

Het lijkt alsof mijn moeder de echte boosdoener is, maar de irritaties bij mijn vader zijn opgeteld even veel.

Als iemand tips heeft hoe ik dit het beste kan oplossen, graag. aan het begin van het jaar ook thuis vrolijk was denken ze nu dat er op school iets is gebeurd. Maar dit absoluut niet het geval!

Ze zeggen ook dat ik de laatste tijd een mopperpot ben, op school ben ik alleen maar vrolijk omdat ik dan niet bij mensen zit waar ik me aan irriteer. Maar omdat ik

[Elin3]

Het is helemaal niet gek dat je op den duur zelfstandiger wordt en je meer gaat ergeren aan de bemoeienis van je ouders. Wanneer je ouders erg betrokken zijn kan dat inderdaad wat betuttelend voelen - en dat is niet fijn.
Soms kan je vrij gemakkelijk de confrontatie uit de weg gaan (niet in discussie gaan met je vader bijvoorbeeld) of zelf het initiatief nemen om met je moeder te praten over haar dag, haar werk of iets anders wat niks met school te maken heeft.

Je kunt proberen in gesprek te gaan hierover met je ouders, maar er is geen garantie dat je ouders het echt snappen. Het loslaten kost tijd, en als je het oudste kind in je gezin ben kan het soms best lastig zijn voor je moeder.
Misschien kan je op kamers gaan als je straks gaat studeren, vaak zorgt wat extra afstand voor een betere band met je ouders.

Hoe ga je op school om met je misofonie? Daar zullen mensen ook schoenen dragen, neem ik aan

[ikwilanoniemzij]

Elin3 schreef:

Het is helemaal niet gek dat je op den duur zelfstandiger wordt en je meer gaat ergeren aan de bemoeienis van je ouders. Wanneer je ouders erg betrokken zijn kan dat inderdaad wat betuttelend voelen - en dat is niet fijn.
Soms kan je vrij gemakkelijk de confrontatie uit de weg gaan (niet in discussie gaan met je vader bijvoorbeeld) of zelf het initiatief nemen om met je moeder te praten over haar dag, haar werk of iets anders wat niks met school te maken heeft.

Je kunt proberen in gesprek te gaan hierover met je ouders, maar er is geen garantie dat je ouders het echt snappen. Het loslaten kost tijd, en als je het oudste kind in je gezin ben kan het soms best lastig zijn voor je moeder.
Misschien kan je op kamers gaan als je straks gaat studeren, vaak zorgt wat extra afstand voor een betere band met je ouders.

Hoe ga je op school om met je misofonie? Daar zullen mensen ook schoenen dragen, neem ik aan

Daar dragen ze inderdaad ook schoenen, maar hun hebben geen stamp schoenen (had ik er even bij moeten vermelden dat dat is wat mij irriteert). Ik zal aan de tips denken en je advies!