Ik heb het gevoel dat ik overal helemaal alleen voor sta..

[marabella]

Ik moet even mn verhaal kwijt...

Ik zit nu in het 2e jaar van mn opleiding (uni)
En in het eerste jaar hadden we een vaste werkgroep, dus zat ik altijd met dezelfde mensen.
Ik ben erg verlegen/teruggetrokken/gesloten.
In het begin vond ik het een hele leuke groep maar op een gegeven moment begon dus het proces van 'groepjesvorming'. En ik hoorde nergens echt bij.
Er waren een paar meiden waar ik wel regelmatig een kort gesprekje mee had, maar verder dan dat kwam het niet. Het kwam nooit uit op een vriendschap.
Aan het eind van het jaar had iedereen op z'n minst wel 1 'maatje'. Maar ik had dat niet.
Ik had daar veel moeite mee doordat wanneer je bijv een college mist je er echt achteraan moet gaan om aantekeningen te krijgen en door m'n verlegen karaker ging dat nogal moeilijk. Ook had ik het idee dat bepaalde meisjes nogal arrogant waren en daarom geen zin hadden om bijv aantekeningen aan mij te lenen. Ook bleek bijv als ik weg was geweest dat er allemaal dingen gezegd waren waar ik dan niets van wist. Ik voelde me erg eenzaam.
In de zomer ging het wel redelijk met mij, ik sprak af en toe wat af met oude vriendinnen en met een goede vriend van mij. Maar met niemand van mn opleiding.
Nu zit ik in het 2e jaar en ik heb het momenteel nog moeilijker dan het vorige jaar.
Het is nu zo dat we geen vaste werkgroep meer hebben en iedereen is verspreid over allemaal werkgroepen.
De mensen gaan bijv in het hoorcollege bij hun vaste maatje van vorig jaar zitten maar die heb ik dus niet.
Ik probeer dan op zo'n moment wel zoveel mogelijk te gaan zitten bij mensen wie ik ken. Maar door mn verlegenheid word ik ook niet vaak aangesproken en als ik aangesproken wordt dan wordt het meestal een kort gesprek. Ik vind het zelf ook moeilijk om een gesprekje te gaan beginnen.
In de werkgroep zit ik bijv bij 1 werkgroep bij helemaal niemand die ik ken. Bijna niemand kent elkaar daar, maar er zijn nu meteen al groepjes gevormd voor een opdr. En dan denk ik waarom lukt mij dat nou niet.
In de andere werkgroep ken ik 1 meisje en daar ga ik dan wel goed mee om.
In nog een andere werkgroep ken ik wel meerdere meisjes maar die hebben daar dus allemaal wel een soort van maatje waardoor ik er weer buitenval.
Er is 1 meisje die ik bijv heel aardig vindt en op school praat ik wel regelmatig met haar (ken haar van de vorige werkgroep) Als ik boeken moet kopen wacht zij op mij enz. Ik reis vaak met haar mee want we moeten dezelfde trein hebben. maar vaak als we dan samen in de trein zitten weet ik niks meer te zeggen en zij zegt dan ook niks meer terwijl ze dat normaal wel veel doet. Ik durf dan nergens meer over te beginnen maar ik snap dus dat ik als het ware mn ''éigen graf graaf''.
Ik heb het er extra moeilijk mee doordat mijn ik mijn oude vrienden van de middelbare school etc ook begin te verliezen. Ik zie ze steeds minder en een goede vriendin waar ik mee omging die heb ik al bijna een jaar niet gezien en die doet af en toe ook bitserig tegen mij en ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan.
Ik heb alleen nog 1 goede vriend waar ik regelmatig wat mee doe maar die wil eigenlijk meer van mij dan vriendschap en ik ben er zelf nog niet uit of ik dat ook wil.
Ik zit ook bij een psycholoog al een jaar en ik had tegen haar gezegd dat ik er mee wilde stoppen omdat ik me in de zomer heel erg goed voelde. Zij had me aangeraden om toch dit jaar nog aan een soort workshop bij de universiteit mee te doen voor verlegen mensen. Ik denk dat ik dit toch maar ga doen, terwijl ik het eerst niet wou/durfde.
Binnenkort ga ik op kamers wonen bij een vriendin. Ons contact is wat verwaterd maar we waren vroeger goede vriendinnen. Ik ben bang dat zij regelmatig 'vrienden'mee brengt naar ons huis en ik zit dan weer in mn 1tje. Ik voel me eigenlijk een soort van gefaald dat ik geen nieuwe vrienden heb gemaakt op de universiteit en zij wel.
Sorry ik moest even mijn verhaal kwijt. Heeft er iemand tips?

[Balance]

Wat betreft dat op kamers gaan: zie het juist als een kans! Je kan de vriendschap met die vriendin herstellen en misschien zitten er wel hele aardige mensen tussen haar vrienden. Je kan zo heel makkelijk contacten opdoen met wie eventueel wel een vriendschap kan ontstaan. Ga ook eens samen uit, zodat ze je kan voorstellen aan wat mensen.

Ik denk dat je je vrienden gewoon niet persé op de uni moet zoeken. Ik ging vorig jaar ook met de instelling naar de universiteit dat ik daar wel mensen zou leren kennen, maar dat viel me vies tegen. Toen ik me alleen begon te voelen heb ik besloten om op een andere manier nieuwe vrienden te maken. Ik ben bij een studentenvereniging gegaan, dat is een hele makkelijke manier; ik weet niet of dat voor jou ook een optie is?
En ga ook andere dingen doen: op een sport, cursus of zoek een andere bezigheid waarbij je mensen kan ontmoeten.
Op het moment dat je buiten je studie om al zat mensen ziet zijn de mensen op je studie zelf ineens zo belangrijk niet meer. Ik bedoel: dan vind je het niet zo erg als je weer eens alleen zit. Terwijl je dat nu wel heel vervelend vindt.

[marabella]

Ik heb er wel aan gedacht om bij een studentenvereniging te gaan maar ik vond dat nogal een grote stap. Vooral omdat bij échte studentenvereniging vaak veel spontane mensen zitten (heb ik dat het idee) En als ik daarmee zou beginnen zou dat pas volgende jaar kunnen zijn en dan ben ik al 3e jaars. We hebben wel een studievereniging maar daar heb ik me tot nog toe niet aangemeld. Ze hebben wel een kamer in ons gebouw maar vind het ook een beetje raar en een grote stap om daar zomaar binnen te lopen.
Ik ben wel van plan om op fitness of een tekencursus te gaan als ik daar op kamers zit. Wellicht is dat een stap in de goede richting.
In ieder geval bedankt voor je reactie

[Evil creature]

Ikzelf ben ook zo. Ik ga niet snel een gesprek aan terwijl ik het juist superleuk vind om te praten. Iets houdt je dan tegen om te praten. Waarscheinlijk angst. Angst voor de reactie. Terwijl dat eigenlijk niet nodig is, maar ja wat doe je er aan. Het beste is om het te 'deleten' uit je hoofd. Die angst is grote onzin dus moet je ervan af. Zodra je een gesprek wil aangaan en je voelt die angst aankomen zet het dan weg.. concentreer je alleen maar op het gesprek en vergeet je angst. Succes...

[Baka-san]

Het is wel fijn dat je probleem helder en duidelijk beschrijft terwijl het niet iets specifiek is.
Er zijn verschillende factoren die elkaar versterken, zodat je steeds in een cirkeltje loopt. Ik ken het gevoel wel wat je beschrijft, ik denk ook dat veel andere mensen er herkenning in zullen vinden.
Ik heb overigens zelf geen duidelijke oplossing, maar meestal moet je de oplossing toch bij jezelf zoeken. Ik denk dat jezelf moet nemen zoals je bent, daarnaast moet je denken dat sociale vaardigheden geen karaktereigenschap is. Maar echt een vaardigheid die je kan leren/trainen. Je hoeft niet eens zoveel van jezelf te laten zien bij andere mensen. Het klinkt ook vaak zo tegenstrijdig als goedwillende mensen zeggen dat je gewoon jezelf moet zijn. Want jezelf is een verlegen, teruggetrokken en gesloten persoon. En dat is iets wat jou maakt, dat ben jij. Maar die karakter eigenschappen zijn helaas niet goed bruikbaar in hedendaagse samenleving. Dus moet je andere kuntmatige karaktereigenschappen creeren. Het is niet dat je een ander gezicht moet tonen. Maar stel jezelf soort van een tweede ik voor, een tweede ik die je gebruikt om te communiceren. Overigens lijkt het me wel voor jou vervelend om nog nu spontaan mensen aan te spreken nu je al 2ejaars bent en iedereen jou 'kent'. Niet om je te ontmoedigen maar dat je in achterhoofd te houden.
Beste in jouw situatie is dat je niet meer zoveel denkt aan je studie genoten, en je concentreert op contacten buiten je studie. Naar mate je een brede sociaal netwerk hebt buiten je studie, zal je steviger in je schoenen staan. 1 sociale vaardigheden getraind 2 studiegenoten 'horen' jou niet meer zo te boeien. Vooral 1 zal uiteindelijk positief uitwerken omdat je ook een 'ander' leven hebt naast je studie, voor je gevoel heb je iets te zeggen, je hebt inhoud. Hetzelfde geld als je op kamers gaat, doe daar naast gewoon veel activiteiten erbuiten. Het is gewoon heel erg belangrijk dat je sociale vaardigheden traint zo blijf je up-to-date. Beetje praten hoef niet veel doe verschillende cursussen workshops etc.
Het klinkt nog beetje geforceerd maar als je het zo beetje
aanpakt komt het geleidelijk wel goed. Het zit allemaal tussen je oren ..

[Chloe Siere]

Waar jij last van hebt, daar had ik in dezelfde mate last van op mijn 13e. Bij mij is het in de loop der jaren wel verbeterd en nu kan ik vrijwel altijd goed meekomen en kan ik wel interessante en langdurige gespreken op gang krijgen Onzeker ben ik nog steeds, maar ik kan er nu zeg maar goed mee om gaan...

Ik weet niet wat jij hebt gedaan om dit te verbeteren? Misschien is je hele houding wel terughoudend. Schouders hangend, hoofd omlaag, niet veel van je uiterlijk proberen te maken, ed. Dit kan er allemaal toe leiden dat mensen jou niet aanspreken omdat ze denken dat je niets interessants te melden hebt. Je moet dus echt aan jezelf werken. Het is een drempel waar je overheen moet.

Ik durfde bijvoorbeeld ook nooit mensen/instanties te bellen of aan te spreken. Je moet het gewoon doen. Ik deed ook maar, voordat ik me kon bedenken. Dus gewoon bezig blijven. Uiteindelijk is het nog steeds wel eens eng (vooral als ik bel, dan ga ik helemaal trillen en word ik rood), maar ik heb er geen moeite meer mee om die stap te zetten. Gewoon doen dus.

Tsja, zorg er vooral voor dat je veel in te brengen hebt. In zo'n werkgroep moet je vooral laten merken hou jij het zou willen. Dan nemen ze je gewoon meer serieus. Als jij niets zegt, denken ze ook al snel dat je niets kunt en dan krijg je die verantwoordelijkheid nooit.

Zorg dus dat je erin groeit... Je hebt het echt nodig. Je moet sterk in de maatschappij staan, zeker als je straks het werkveld in gaat.

[marabella]

vandaag had ik dus weer een domme actie.
Een vriend van me (die niet op de uni zit) was met me meegegaan naar de uni. Hij wou een x zien hoe het er daar aan toegaat en hij vond het interessant.
Toen ik op de uni kwam zat ik veel met hem te praten. Na het hoorcollege kwam ik 2 meisjes tegen waarbij ik vorig jaar in de werkgroep zat. Zij doen altijd heel aardig tegen mij. Ik zou nog wat aantekeningen van hun kopieren, dus ik sprak ze aan. En het bleek dat zij ook gingen kopieren dus kon ik ff meelopen. Ik liep mee, zij gingen eerst kopieren, daarna ik. Daarna gingen zij nog wat kopieren, maar ik was al klaar. Dus ik zeg bedankt en ik loop met mijn vriend mee.
Mijn vriend zegt: Zeg je niet ff doei ofzo? Ik was dus gewoon weggelopen toen ik achterom keek zag ik ze met zn 2en praten en het leek net alsof ze het over mij hadden dat ik onbeschoft was dat ik niks had gezegd.
Nu zit dit voorval al de hele dag in mn hoofd en zit ik mezelf in te prenten hoe slecht mijn sociale vaardigheden eigenlijk zijn

Die meisjes waren echt ergens anders over aan het praten, het zou mij nauwelijks opvallen als iemand geen doei zei, zo lang diegene niet midden in een zin weg zou lopen

Ik heb een beetje hetzelfde als jij, behalve dan dat ik niet heel erg verlegen ben. In het eerste jaar een vaste werkgroep, mensen uit de werkgroep beginnen vriendschappen, ik sta met iedereen op goede voet maar geen vriendschap. In het tweede jaar geen vaste werkgroepen meer, ik ken niemand. De mensen van eerdere jaren spreek ik wel als ik ze tegenkom, maar dat is niet zo vaak (ik doe geneeskunde, dus vrij massaal, dit jaar zijn we met 460) en ik ken ze niet goed genoeg om ze op te zoeken. Tja. Ik heb er zelf geen grote problemen mee, ik heb m'n vrienden van school en m'n vriend en leuke huisgenoten, maar ik vind wel dat het een probleem zou moeten zijn, ofzo... je hoort toch vrienden te kunnen maken van kenissen.
Hier heb je verder helemaal niets aan, maargoed, je bent in elk geval niet de enige .

Je laatste post vind ik wel klinken alsof je érg weinig zelfvertrouwen hebt. Misschien kun je daar iets aan doen, dat kan al veel helpen. Je kunt bijvoorbeeld contact zoeken met de studiepsycholoog; je huisarts kan je ook informatie geven over cursussen die het zelfvertrouwen vergroten.

Iedereen is onzeker, en iedereen vind het eng om een vreemde aan te spreken. Het klinkt misschien heel dom, en ik denk eigenlijk ook wel dat het best wel dom is, maar ga eens de straat op en probeer daar mensen aan te spreken. Al is het maar: Pardon, weet je misschien hoe laat het is/waar dit en dit adres is? Zoek mensen van je eigen leeftijd uit, maar wel mensen die er volgens jou toegankelijk uitzien. Je zult zien dat je bijna geen negatieve reacties zult krijgen, zolang je zelf zeker bent van wat je wil vragen en een positieve uitstraling hebt.
Als je dat redelijk onder de knie hebt, gewoon iets vragen bedoel ik, ga dan naar de uni, en ga langs iemand zitten die er toegankelijk en aardig uitzien. Maak een opmerking over de leraar, of over het weer. Iets heel simpels kan genoeg zijn: Wat een lekker weer, ik hou van die zon! Als iemand dan negatief reageert, prent jezelf dan goed in je hoofd dat het meer over diegene zegt dan over jou! Blijf proberen, je komt er wel

Over je laatste post: Hou alsjeblieft op met het invullen van wat iemand wel of niet van jou denkt. Bijvoorbeeld die twee meiden, misschien hadden ze het wel over de film van gisteravond, of over die leuke nieuwe schoenen die jij aan had. Weet jij veel. En dan nog: al zouden ze het over jou hebben, wat dan nog?
Er zullen altijd mensen zijn die gemeen zijn, en die flauw doen. Onthou dan dat dat meer over die mensen zegt dan over jou!

succes!

[marabella]

Thanks! Lieve reacties!

Ben nu dus van plan om op aanraden van mijn psycholoog een soort cursus te doen met medestudenten. Er waren 2 cursussen 1 van grip op je dip, om om te gaan met depressieve gevoelens en de andere was om beter om te gaan met angst. Weet nog niet welke van de 2 het wordt.
Het is wel een grote stap voor mij dus ik moet me er nog wel ff toezetten om te doen

*knuff voor jou!*

Komt allemaal goed. Ik zou wel een van die cursussen gaan volgen, je leert er veel van. Mijn zus heeft ook zo iets gegaan

+ op zo'n cursus leer je weer nieuwe mensen kennen!

[Missy1234567890]

Meis ik herken het helemaal. Ik heb er ook last van (gehad) Ik ben altijd al verlegen en terughoudend geweest en ben op de middelbare school best wel gepest, waardoor ik erg onzeker ben geworden. Ik vroeg me ook altijd af wat mensen van me vonden en of ze het over mij hadden e.d. Ik heb op de middelbare school geen echte vrienden gehad (kwam door dat gepest waardoor ik erg onzeker en heel stil werd > niet erg aantrekkelijk dus) Toen ik naar de universiteit ging, vond ik dat best wel eng. Heel veel nieuwe mensen die ik niet kende. Gelukkig ging ik een kleine studie doen (10 1e-jaars) dus dat viel al mee en het klikte ook goed. Ik heb me zo open mogelijk opgesteld om een beetje contact te maken. Onder het motto van, 'iedereen is nieuw en wil zo snel mogelijk mensen leren kennen.' Ik ben bij een koor gegaan en heb me ingeschreven voor een cursus. Via het koor kreeg ik leuke contacten. Dat zijn geen vrienden geworden, maar wel gewoon leuke contacten. Ook op m'n studie heb ik geen echte vrienden, maar ik kan wel gewoon met iedereen goed opschieten. Ik vind het wel goed zo, ik doe m'n studie en zie daarnaast af en toe wat mensen. Ik heb nooit echt vrienden gehad (ja op de basisschool) dus ik mis ze ook niet zo. Losse contacten kan ook leuk zijn.

Dus ga gewoon bij een vereniging (hoeft geen studentenvereniging te zijn), maar bijv. een muziekvereniging (koor, orkest, dans) of ga een (sport)cursus doen. En die cursus van de universiteit kan ook vast geen kwaad, daar wordt je alleen maar beter van. Gewoon niet teveel denken, maar doen. (dat is ook een beetje mijn motto) Doe wat jij wilt en vraag je niet steeds af wat anderen van je vinden.

Wat betreft die jongen nog even een waarschuwing: begin niks met hem omdat hij de enige is die je ziet staan! (die fout heb ik aan het begin van m'n studie ook gemaakt) Het wordt niks en je voelt je er alleen maar klote door.

Sterkte

[Spiteful]

Met de informatie die je hier gegeven hebt, zou ik zeggen: kies voor dat angst-ding

[Divinityken]

Ik herken je verhaal volledig. Ik zit nu al mijn derde jaar op de uni, en ik had verwacht dat ik toch op zijn minst één boezemvriendin zou hebben waarmee ik altijd kon optrekken en een keer op café zou kunnen gaan en zo.. niet dus. Ik zit wel altijd bij dezelfde mensen in de les, maar daar blijft het dan ook bij. Ik ken hun maar heel oppervlakkig en dat vind ik heel spijtig. Ben ook totaal geen persoon die veel initiatief neemt en die in haar binnenste hoopt dat de mensen op haar afkomen, maar dat is gewoon een utopie.

Daar komt dan nog bij dat je volgens mij die onzekerheid en verlegenheid heel erg uitstraalt en dat de mensen rondom je dat enorm voelen. Ik heb al vaak bij mensen gestaan en zeg dan hoi, en hoe gaat het en zo.. maar dan val ik stil en loopt het gesprek op een dood punt.. heel vervelend.. Ik heb al zo vaak gewenst een "beste vriendin" te hebben in mijn studentenstad.. omdat mijn vriendin in mijn thuisstad al werkt en haar zie ik dus ook enorm weinig.. en een mens heeft eenmaal iemand nodig om mee te praten. Ik woon samen met mijn vriend, maar echte girltalk kan toch soms zo'n deugd doen.. ik snap je volledig meid.. maar een oplossing, die heb ik ook nog niet gevonden Ik volg psychologie en nu dit jaar gaan we een vak krijgen die de gespreksvaardigheden zou moeten verbeteren en zo.. mssn dat ik daar nog dingen van ga opsteken om beter contacten te leggen.