Geef niet op

[Columbia]

Hallo allemaal,

Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Nick, op dit moment 24 jaar en studeer in Amerika voor ongeveer 5 jaar, eerst 4 jaar psychology gestudeerd en daar keihard m'n best gedaan om m'n GPA* hoog te houden en daarna hopelijk in aanmerking te komen om naar medical school (geneeskunde heet dat in Nederland) te gaan en daar ben ik in september mee begonnen aan Columbia University in New York. De weg er naartoe was zeer zwaar en ben toen ik op de middelbare school zat ernstig gepest en bedreigd zelfs dat ik niet meer naar school durfde en ernstig depressief was. Ik ben dan ook 2 maanden opgenomen geweest. Ik zal er nu wat dieper op in gaan.

Ik ben dus Nick en van 1997 - 2001 heb ik VWO gedaan. Ik was gewoon een normale nuchtere, maar bescheiden jongen. De eerste twee jaar gingen goed, maar in de derde klas en de vierde klas ging het helemaal fout. Het begon in de derde klas met pesten en plagerijtjes en het was altijd in mijn ogen overduidelijk geweest dat het een grote groep tegen een zwakke persoon was. Dit was het ook en in feite had ik nog nooit zoiets meegemaakt en wist er niet mee om te gaan. Het was raar dat ik gepest werd, maar dat was niet eens het begin van alle ellende. Er was een persoon, Jelle heette hij, die mijn leven die twee jaar gewoon kapot heeft proberen te maken. Ik kom zelf uit Aerdenhout en de kenners onder ons weten dat het een beetje een kakkers plaatsje is, plus het feit dat ik hockeyde maakte ik het voor hem makkelijker om slachtoffer te spelen kennelijk.

De pesterijen waren bovenal niet fysiek ofzo, dus leraren in die tijd konden in principe moeilijk ingrijpen. Alle ellende begon met het gerucht dat ik homoseksueel zou zijn en dat iemand mij in een homocafé had gezien. Ik heb niets tegen homo's, maar ik ben zelf 100% heteroseksueel. Als dan zoiets gesuggereerd wordt en werkelijk de hele school het erover heeft, dan voel je je aardig vernederd. Dat was het voor mij ook en het was nog geen eens oktober, dus het schooljaar duurde nog heel erg lang. Ik moest dingen aan horen van ''Hé, vieze flikker'' en de wat meer seksistische opmerkingen die nog vernederd zijn, mag je zelf invullen. Als je dat werkelijk de hele dag moet aanhoren, dan is dat vreselijk om het op zijn zachtst uit te drukken. Leraren deden helemaal niets en er waren zelfs leraren die tijdens een les er opmerkingen over maakten. Nou dan kun je je al helemaal dood schamen als de hele klas in een deuk ligt en die leraar jou dus gewoon ook vernedert.

Er is niets zo erg als gepest worden en het allerergste is dat je een gevoel krijgt dat je je ervoor schaamt en daardoor niet met andere mensen erover durft te praten.

Het begon echter nog erger uit de hand te lopen en mijn fietsbanden werden destijds lek geprikt, werkelijk elke dag. Ik kon niets terug doen, ik was bang om in mijn eentje tegen hun op te treden. Andere dingen die gebeurden waren bijvoorbeeld dat ik in mijn eentje aan een rij van de klas zat en de anderen aan de andere helft. We zaten in een kleine klas van 14 man, dus dat was goed mogelijk. Ook dat was zo pijnlijk iedere les. Maargoed, je moet doorgaan voor dat VWO diploma, dat vond ik zo belangrijk aangezien mijn droom was om piloot te worden.

Ik kan het me nog zo goed herinneren, maar maart 2000 werd ik gestalkt. Ik kreeg telefoontjes van een onbekend nummer en er werd op een zeer bedreigende wijze gewoon bedreigd. Mijn ouders wisten nog steeds van niets en ik durfde alles dus niet te vertellen. Ik durfde niet meer naar school en ben toen gaan spijbelen zoals dat heet. Ben rondjes gaan fietsen, ben gaan treinen, noem maar op. De tijd proberen te dooien zonder ook maar naar school te gaan. Absentiebeleid was zeer streng op deze school en de eerste dag dat ik er niet was, werden mijn ouders opgebeld. Tja, die wisten van niets natuurlijk en zij begonnen zich zorgen te maken. Die middag dus een heel tafereel om het maar zacht uit te drukken, want ik vertikte het om naar school te gaan. Ik was doodsbang en het leek alsof ik lichte hyperventilatie had. Ik durfde niet naar school, maar ik wist dat ik geen andere keuze had. Als ik nou 16 was destijds, ik was 15, dan was ik wel gaan treinen, want ik was doodsbang. Ik vond het VWO diploma een belangrijk vooruitzicht, maar de moeite die het mij koste om naar die school of hel te gaan was gewoon intens. Ik kreeg het ook ontzettend benauwd als ik bij die gasten in een ruimte zat.

Ik ben toen van maart tot en met juni nog gewoon naar school gegaan met ontzettend veel tegenzin, maar in die tijd raakte ik van alles kwijt. Zoals ik al zei, hockeyde ik veel, maar een van die gasten uit mijn klas hockeyde op dezelfde vereniging en daar begon het geterrorisseer ook weer. Ik ben toen gestopt met hockeyen en toen had ik niets meer. Hockeyen was iets dat ik echt graag deed, maar dat kon ik niet meer door die klootzakken om het zo maar uit te drukken.

In juni dat jaar was het eindelijk zomervakantie waar ik al maanden naar uit keek om gewoon 2 maanden niet naar school te hoeven. Ik was op het nippertje over, maar dat kon mij niet zo veel schelen destijds, ik wilde die gasten gewoon niet meer zien. Ik ben in het begin van augustus jarig en dat valt altijd in de zomervakantie, maar die verjaardag zou niet meer hetzelfde zijn. Normaal vierde ik het altijd met hockeymaten, maar ook hen heb ik allemaal verloren, waren dus niet échte vrienden, maar meer meelopers als je het achteraf bekijkt. Ik had geen vrienden op school en voor de rest ook niet, dus die verjaardag werd dus uitsluitend met familie gevierd. Heel raar als je het mij vraagt dat het jaar daarvoor nog veel vrienden van je feest vieren op je verjaardag.

Na de zomervakantie richting de vierde klas en daar begon alles al helemaal verkeerd. Ik ging met een heleboel stress naar school en was doodsbang om die gasten te zien. Toen ik ze zag, kreeg ik het ontzettend benauwd en ben toen flauwgevallen met een lichte hersenschudding tot gevolg. Een week nog thuis gebleven, maar nu mijn ouders het wisten, moest ik ze er van zien te overtuigen om mij niet naar school te laten gaan. Die week daarna ben ik ouderwets gaan treinen, want ik durfde gewoon niet naar school. Dat hele jaar was een hel en als je het mij vraagt ben ik van september tot januari maar liefst écht 3 weken naar school geweest en die drie weken waren al een hel. Ik kreeg last van paniekaanvallen en langzaam aan werd ik depressief. Dat begon rond oktober 2001 en dat proces is zo kut. Ik heb me werkelijk nog nooit zo down gevoeld en het liefst pleegde ik zelfmoord. Het enige dat ik had, was m'n familie, maar als zij mij niet staande hadden gehouden, had ik destijds denk ik echt zelfmoord gepleegd, al is het maar als een black out dat je niet weet waar je mee bezig bent. Die depressieve gedachtes hadden mijn leven echt in hun macht en ik werd via de huisarts naar een jeugdpsycholoog gestuurd. Hij heeft geen medicatie gegeven, maar meer praatsessies om dingen te verbeteren. Niets bleek te helpen en begin januari 2002 ben ik toen opgenomen Het was er zo slecht aan toe dat ik tot twee keer toe mijn polsen heb geprobeerd open te snijden en een keer heb ik geprobeerd mijzelf op te hangen met een touw aan het uiteinde van de trap, zeg maar. Het lukte niet of mijn ouders betrapten me. Ik mag gelukkig in mijn handen knijpen dat dat zo was, want het ging ontzettend slecht. Van januari tot maart ben ik toen opgenomen geweest in een kliniek en al snel ging het beter. Ik wilde alleen op geen enkele voorwaarde naar die school, die stap was voor mij veels te groot. Ik ben toen van die school gegaan en heb toen avondonderwijs gevolgd en mijn certificaten gehaald.

Al deze ellende die ongeveer twee jaar hebben aangehouden, heb ik ook goed verwerkt en dat is ook zeer belangrijk denk ik. Het enige dat voor mij telt nu is dat ik het moet loslaten en gelukkig moet zijn. Dat is voor mij zo belangrijk geworden. Als ik gelukkig ben, dan voel ik me fit, dan kan ik er tegenaan en dan voel ik dat ik zelfvertrouwen heb en dat is erg belangrijk. Toen ik me afvroeg hoe ik gelukkig zou worden, antwoordde ik dat met studeren in Amerika. Ik heb toen op mijn 18e allerlei dingen kunnen regelen met mijn ouders en familie en ik ben toen psychologie gaan studeren aan de Florida State University in Tallahassee in Florida. Tijdens mijn studie heb ik vrijwilligerswerk verricht op een aantal scholen voor assertiviteitstrainingen, zowel voor mensen die gepest worden en mensen die anderen pesten. Ook tijdens die vier jaar heb ik zoveel van mezelf ontdekt, dat ik met recht kan zeggen dat ik gelukkig ben en nog veel gelukkiger zal worden. Op de universiteit heb ik veel gesport, ik heb in de student government gezeten en heb zelfs in een (school)musical gespeeld. Wat dat betreft was het de tijd van m'n leven en heb echt geluk gehad dat ik er nog ben. Op de universiteit heb ik een meisje ontmoet, Vanessa, en dat was ook nog eens mijn eerst vriendin op 20-jarige leeftijd. Als ik het zo nu en dan aanhoor, duiken mensen (kinderen) al op hun 13e of 14e met iemand het bed, dus wat dat betreft kan ik veel van deze mensen leren .

Vanessa en ik zijn nog steeds samen en om mij legaal in het land te houden, zijn we getrouwd, maar de belangrijkste reden was natuurlijk dat we van elkaar houden. Op dit moment studeer ik voor doctor aan de Columbia University en ik heb echt het idee dat deze ellende mij hier naartoe geleid heeft. Door die ellende wil ik mensen helpen en dat is dus ook waarom ik hier op het forum post.

De boodschap die ik aan jullie wil geven, is dat je absoluut niet moet opgeven. Ik weet dat het makkelijk gezegd is dan gedaan, maar don't give up. Het leven zit vol mooie dingen en ik ben nu eerder een optimist dan een pessimist.

Een ander iets wat ik aan anderen duidelijk wil maken, is dat het echt belangrijk is om je ouders te vertellen als je gepest wordt of als je andere problemen hebt. Praten is heel erg belangrijk en het is een onderdeel van het verwerkingsproces. Bovenal moet je je eigen prioriteiten stellen. Wat ik hiermee bedoel is dat als je bijvoorbeeld op school gepest wordt en die pestkoppen niet onder ogen durft te zien, dat je wat mij betreft dat ook niet moet doen. Veel psychologen zullen zeggen dat je dat juist wel moet doen, maar in mijn ogen juist niet. Als je ze onder ogen komt, is het juist pijnlijker en het zal de angst zeker niet doen verminderen naar mijn ervaring.

Het is ook goed dat er fora zijn zoals deze waar mensen hun verhaal kwijt kunnen. Ik denk dat het ook belangrijk is om anderen het gevoel te geven dat ze niet gek ofzo zijn. Veel mensen denken dat als je naar een psycholoog moet, dat je dan gestoord bent. Ook mensen die er heen gaan kunnen dit denken en daardoor weer nerveus zijn tegenover anderen, dat is ook niet nodig en ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar je moet echt jezelf als belangrijkste element zien als je in een ellendige situatie zit.

Als je je onzeker voelt, moet je ervoor zorgen dat anderen niet boven je gaan staan. Dit kun je doen, door bijvoorbeeld naar de sportschool te gaan en daar spieren te gaan kweken. Je zult daardoor ook veel vertrouwder mee omgaan.

Als er nog vragen ofzo zijn, kun je ze wat mij betreft gewoon stellen, maar ik dacht dat een klein oppeppertje wel leuk zou zijn

Oja, als je echt in een dip zit, dan moet je luisteren naar ''You're loved, don't give up'' van Josh Groban. Er zullen misschien veel herkenbare dingen in dat liedje zitten

kthxbye!

Ja?
Wat is je boodschap?

Gewone topics met je levensverhaal mogen namelijk niet. Daar is het grote LJH-topic voor. Dus.

[Tripp]

Wat een verhaal!
Wel mooi dat het zo goed is afgelopen.