Hoe is jouw relatie met je ouders?

Hoe was dat vroeger en hoe zit dat nu? En wat vind je daarvan?

Ik had het er laatst met mijn vriend over vaders en we konden niet zo goed bedenken hoe een vader nou hoort te zijn. Gaat die met je vissen, gaat die altijd naar alle ouderavonden? Kun je ook een goede vader zijn zonder dat soort dingen te doen? Waar merk je dat dan aan? We kwamen er niet zo goed uit zonder goed vergelijkingsmateriaal, dus ik vroeg me af hoe het met jullie ouders (ook moeders ) zit.

[Vergezicht]

Mijn moeder en vader zijn heel erg anders.

Mijn moeder komt uit een gezin van 6 kinderen. Een typisch brabants gezin waar de deur altijd openstond. Ze is orderlijk, streng, maar ook hartelijk en gastvrij.

Mijn vader is enigskind en heeft zichzelf een beetje opgevoed. Hij is geboren in Belgisch Congo (Nederlandse ouders). Zijn ouders scheidden op z'n 8e. Zijn moeder was vaak weg. Bij tijd en wijlen woonde hij ergens anders. Of kwam zijn moeder een man tegen, met wie ze een korte relatie had. En had mijn vader voor een half jaartje een stiefbroer.

Ik ben zelf ook enigskind. (m'n ouders zijn nog wel bij elkaar) Dit resulteert in het rare verschijnsel dat mijn vader een beetje mijn broer en mijn vader tegelijk is. Als ik thuis slap wil lullen over meisjes, bier en muziek, doe ik dat met mijn vader. Hetzelfde geldt voor hem. Als hij slap wil lullen over muziek, films, weet-ik-veel, dan doet hij dat met mij. Als ik iemand nodig heb om me af te reageren, is mijn vader de lul. En vice versa.

Met mijn moeder heb ik stiekem een hele goede band. We hebben vaak ruzie, en het wringt een beetje tussen ons (al ja-ren). Maar tegelijkertijd lijk ik heel erg veel op haar. Ze is een beetje als een goede lerares. HEt moment zelf is niet leuk, maar je leert er wel een heleboel (verstandige) dingen van.

[Poepkind]

de relatie met mijn ouders is top. Met mijn moeder kan ik het goed vinden, ik kan altijd met dr praten en we kunnen samen leukedingen dingen doen. Soms word ik wel gek van gezeur over huiselijke taken. Ze heeft veel voor me over, en toen ik klein was deed ze ook activiteiten met me.
Als ik het belangrijk vind dat ze ergens heengaan, bv ouderavond, dan doen ze dat.
Mijn vader is heel erg lief voor me, hij kan me altijd halen/ brengen ontbijtje voor me maken. Maar ik ga met hem niet zo vaak iets doen. Sowieso houden mn ouders heel veel van me, en ondersteunen ze me zowel financieel als gewoon

[Vice]

Mijn ouders zijn wel tof.

Mijn pa interresseert zich niet echt in me, alhoewel dat de laatste tijd weer wat beter wordt.Tot voor kort wist hij niet op welke school ik zat en welk niveau/klas ik deed. Met hhem heb ik ook geen diepgaande gesprekken of leuke uitstapjes, tenzij het sochtends vroeg de duinen in is, of over computers gaat. Toen ik heel klein was ging ik vaak vissen met papa, alleen dat was tot mn 3e/4e.

Met mijn moeder heb ik een hele hechte band, en is het soms meer een vriendinnen gevoel dan een moeder-dochtergevoel. Ik kan met dr praten, lachen, huilen, maf doen, muziek maken, echt alles.

Mijn vader is een goede vader omdat hij er altijd voor me is, omdat hij me wil beschermen tegen alle pijn en ellende in de wereld, maar tegelijkertijd me mijn eigen gang laat gaan om zelf te leren hoe de wereld in elkaar zit. Omdat we 's nachts zitten te lezen met een glaasje kruidenbitter. Omdat ik hem altijd kan opbellen als ik me kut voel en dat we dan een uur lang een goed gesprek hebben over het leven en dat het daarna beter is.

En nee, hij ging zelden naar de ouderavonden en weet vaak niet precies hoe het allemaal zit en wat ik allemaal doe. Maar hij houdt in de gaten dat ik mijn best doe En hij is trots op me.

En mijn moeder is ook fantastisch. Kan even goed met haar praten, doen samen leuke dingen, is er altijd voor me (ook om kritiek te leveren ).. We zijn haast vriendinnen, behalve dat ze gewoon m'n moeder is.

Vies eigenlijk. Maar ik wil ze niet ruilen.

Ik heb (meestal) wel een goede band met de mijne, maar wel op het level ouder-kind.

Met m'n moeder is het echt haat-liefde: we kunnen knallende ruzie hebben, maar op andere momenten waardeer ik haar wel heel erg. Ze interesseert zich heel erg in wat ik allemaal doe, soms op het irritante af. Vooral qua relaties en dergelijke, daar kan ze over blijven doorzeuren Toch staat ze wel altijd voor me klaar.

Met m'n vader heb ik vrij weinig, behalve dat ik qua gedrag wel het meest op hem lijk. Verder hebben we een grote gezamenlijke passie: sport, vooral voetbal. Maar dat is dan tegelijk ook onze enige binding.

Het helpt misschien ook dat m'n ouders heel lang onderling ook geen goede band hadden, waardoor het eigenlijk nooit 'gezellig' thuis was. Dat hebben ze nog steeds af en toe, maar ik merk er niet zoveel meer van, omdat ik niet meer thuis woon. Toch is dat wel een beetje blijven hangen denk ik. M'n zusje, die nog wel thuis woont, heeft bijvoorbeeld een stuk meer met m'n moeder dan ik: die vertelt ook echt persoonlijke dingen die ik alleen met vriend(inn)en deel

Goed.

[wup]

Mijn ouders zijn eigenlijk gewoon lief.. Ik ga niet naar ze toe als ik me kut voel, maar bel wel vaak naar huis. Gewoon om even te praten over dagelijkse dingen ofzo en om advies te vragen over vanalles.. Denk dat dat mede komt doordat ze vrij oud zijn (59 en 64 als ik het goed heb)
Ik kan het wel beter met mijn moeder dan met mijn vader vinden. Mijn vader is vrij stug en kan soms onbedoeld vrij bot uit de bocht komen.

Sinds ik niet meer thuis woonwardeer ik ze meer. Ze bedoelen vaak alles lief en goed, maar daar kan je ook goed gek van worden. Ze accepteren alle keuzes die ik maak en heb nooit ruzie met ze ( maar ik snauw wel snel als mijn moeder goedbedoeld 100 keer vraagt of ik alles bij me heb bijvoorbeeld).


Toen mijn beide omas overleden merkte ik heel erg dat er niets zo kut is dan je ouders verdrietig zien, dus ik hoop dat ze nooooit weer iets ergs meemaken. En als een van hen ziek wordt of doodgaat word ik gek. Toen ik in het buitenland woonde was ik ook erg bang dat er iets met ze zou gebeuren ofzo..

Conclussie: ze zijn niet echt 'tof' ofzo, maar wel heel lief!

[BleuEyes]

De karaktereigenschappen van mijn vader en mij botsen vrij regelmatig, maar desondanks kunnen we soms erg om elkaar lachen en dat voelt goed. Vroeger was dat wel anders. De verhouding kind-ouder is nu wat dichter bij elkaar gegroeid en dat is voor mij wel goed aangezien ik niet vaak dingen tegen mijn ouders vertel.

Mijn moeder en ik kunnen vaak wel door een deur samen. Er zijn helaas ook tijden geweest waarin ik mijn ouders wel kon schieten. Gelukkig gaat het nu stukken beter.

Thuis word ik heel vrij opgevoed, ik mag mijn eigen keuze's maken en word veel vrijgelaten. Dat komt ook omdat ik een jaar op mezelf heb gewoont.

Mijn ouders halen me uit de stront als er iets met me aan de hand is, mits ik ze blijf vertrouwen en eerlijk blijf.

[Neko*]

Mijn moeder is een schat. Ik kan haar alles vertellen en ze is soms meer een vriendin voor me dan een moeder. Ik heb respect voor de manier waarop ze (na de dood van mijn vader) alles weer heeft opgepakt, en hoe ze ondanks dat het soms niet makkelijk is, tijd vrij maakt voor mijn broer en mij.
Ik kan me geen betere moeder voorstellen.

Mijn ouders zijn fantastisch. Mijn vader is een stille man die niet veel praat. Die wat nors en voor sommige mensen zelf beangstigend uit de hoek kan komen. Ik kom uit een groot gezin en we zijn allemaal kletskousen, daar doet hij niet zo aan mee. Maar af en toe roept hij je even apart 'kom, we gaan even ijs halen' of hij loopt even met je mee naar de auto ofzo, en dan krijg ik even vaderlijk advies van hem. Hij is altijd op de hoogte van wat we allemaal doen en wil ook altijd weten hoe het met ons gaat. Vaak komt hij even snel bij me langs, al is het maar 10 minuten om te kijken of alles wel goed gaat. Dan heeft hij fruit meegenomen voor me van de markt, of een kledingstuk waarvan hij denkt dat ik het leuk vind.
Hij reageert niet altijd even handig. Zo hoorde hij dat ik gisteren was lastig gevallen door iemand en hij wou hem meteen opzoeken om hem even een mep te verkopen en eens flink de waarheid te vertellen.
Ik heb hem ook een keer maar net op het nippertje kunnen tegen houden om naar school te gaan omdat hij het niet eens was met de gang van zaken. 'Pap, ik ben 23, dat kan ik echt zelf wel.'
Of hij zet het restaurant op z'n kop als de serveerster chagarijnig doet tegen één van zijn dochters. Hij zal haar dan ook ter plekke even vragen wat haar mankeert Zelf zou je ondertussen wel door de grond willen zakken, maar hij beschermt me wel. En ook al ben ik nu volwassen, getrouwd en heb ik mijn eigen huis en baan, als hij de kans krijgt zal hij nog steeds zijn 'kleine meisje' helpen.

Hij is vreselijk lief. Hij weet niet altijd wat hij met sommige zaken aanmoet. Liefdesverdriet ofzo. Ik weet nog wel dat toen ik het een keertje had, hij niet zo zeer een gesprek met me aanging, maar dan lekker een biefstukje voor me ging maken, samen een filmpje kijken. Of dat hij alleen maar even komt knuffelen.
Net ook; ik had een moeilijk gesprek met mijn zus en moeder en werd even emotioneel. Hij is dan ondertussen bezig met andere dingetjes maar houdt de boel wel in de gaten. En even later voel ik hoe hij achter me staat en me even mijn schouders masseert. Zijn manier om te laten weten dat hij me begrijpt.
Hij is er altijd voor me geweest en heeft altijd geprobeert de beste vader te zijn die hij kon zijn. En iedere keer als ik hem zie of spreek verteld hij me dat hij van me houdt, dat hij trots op me is, dat ik belangrijk voor hem ben of dergelijke.

Mijn moeder is ook echt geweldig. Ze is altijd open tegen me geweest en ik kon en kan ook alles met haar bespreken, zelfs als ik weet dat ik haar daarmee teleurstel. Ze is geen vriendin van me, heeft ze ook nooit gewild en zo zie ik haar ook niet. Ze zegt altijd: 'Jij hebt vriendinnen zat, maar je hebt maar één moeder.' Ik kan alles met haar bespreken, maar sommige dingen bespreek ik toch liever met vriendinnen ofzo.
Ze zal me nooit afvallen en verdedigen. Ik weet dat ze het gesprek is aangegaan met een paar mensen die mij enorm veel pijn hebben gedaan om te kijken of ze het recht kon trekken.
Als klein kind had ik enorme gehoorsproblemen, ik ben praktisch doof geboren. Ze zat er altijd met haar neus bovenop. Zo heeft ze mijn kno-arts eens flink lopen uitfoeteren omdat hij zonder mij te waarschuwen een handeling uitvoerde waar ik enorm angstig voor was. Of de tandarts omdat hij begon met tandentrekken voordat de inwerkingstijd van de verdoving voorbij was.
Ze is ook enorm betrokken. Zo weet ze altijd wat er speelt op school en wat ik daarvoor moet doen. Niet alleen om te weten of het wel goed gaat met de studie, maar vooral omdat ze wil weten wat er in mijn leven speelt. Ik kan daar hele gesprekken met haar over hebben.
Ook zij weet altijd wat er in mijn leven speelt, maar onthoud ook wat er bijv in het leven van mijn vrienden speelt. Regelmatig vraagt ze me hoe het nu met die en die gaat 'want daar had je het laatst nog over.'
Ik spreek haar heel veel, ik denk zeker zo'n 3 keer in de week. Als ik haar niet zie dan bel ik haar. Zeker als ik ergens mee zit, is zij vaak de eerste die ik bel. Belangrijke beslissingen maak ik ook niet zonder haar eerst gevraagd te hebben wat zij zou doen.
Ook zij laat me altijd weten wat ik voor haar ben. Ze noemt me nu nog steeds prinsesje en poppedijn, en ik kan nog steeds uren tegen haar aan liggen. Ook dat liefdesverdriet verhaal. Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment thuis kwam en dat ik bij haar in bed gekropen ben en tegen haar aan heb liggen janken als een klein kind dat net een nachtmerrie had gehad. En ik weet dat dat nu nog steeds kan.
Ze zegt altijd dat ze van me houdt en dat ze trots op me is, dat ze blij is met mij als dochter.

Ik ben ontzettend gezegend met mijn ouders en hou heel veel van ze, allebei. Ik zou ze ook allebei absoluut niet kunnen missen.

Lastig als ze dood gaan

Lijkt mij ook ja. Heb er zelfs wel eens nachtmerries over gehad

Ik hoorde laatst zo'n typisch 'mama, ik hou van je'-liedje op de radio. Dus stuurde ik haar een sms'je met: 'Ik heb de beste moeder ter wereld.' En toen kreeg ik terug van haar 'Grappig, ik dacht vroeger dat ik die altijd had.'
Mijn oma is nu al een lange tijd dood, maar ik weet dat ze haar nog steeds heel erg mist. Denk dat ik het ook zal krijgen.
Nja, laten we maar hopen dat dat nog heel lang duurt

[Balance]

Mijn ouders zijn schatten en ik hou enorm veel van hen. Ze zijn alleen wel wat naïef en blijven mij altijd zien als hun lieve kleine dochtertje. Ze beginnen nu pas in te zien dat ik volwassen ben geworden en ze moeten aan veel dingen wennen. Ik van veel aan ze kwijt, maar lang niet alles. Het zijn niet mijn vrienden, maar mijn ouders en zo behandelen we elkaar ook (nog steeds).
Mijn moeder is van het bezorgde type. Ze heeft geregeld buikpijn of kriebels als ze mij weer een stukje meer moet loslaten, maar doet het wel. Dat vind ik heel tof; ze beseft dat zíj degene is die nu moet wennen aan het feit dat ik 21 ben. Ze heeft tot mijn middelbare school niet gewerkt om voor d'r kinderen te zorgen en heeft alles voor mij en m'n broer over. Ik kan steeds meer met d'r lachen en met d'r praten. Ze heeft wel meer inzicht in mij dan m'n vader.

Voor mijn vader blijf ik altijd dat dochtertje. Laatst waren we bij een wijnproeverij en werd er gevraagd of ik ook mee wilde doen. Mijn vader antwoordde voor mij: nee zij drinkt geen wijn hoor. Ik heb hem toen vriendelijk gecorrigeerd In andere dingen is hij wat makkelijker. Als ik 's nachts laat thuis wilde komen wist ik dat ik altijd bij hem moest zijn voor toestemming, niet bij m'n moeder
Vroeger was de band met m'n vader niet zo best. Als baby en peuter wilde ik niks van hem weten. Hij heeft een nare jeugd gehad en zijn onzekerheid die daaruit voorkomt voelde ik blijkbaar haarfijn aan. Ook in mijn puberteit vond ik hem maar niks. Er werd zelfs aan me gevraagd of er misschien ooit wat gebeurd was.
Maar tegenwoordig is onze band erg goed. Hij is enorm trots op mij en schept overal op. Dat laatste is wel irritant, maar het komt uit een goed hart Hij heeft alleen niet zoveel inzicht in hoe ik denk, dus met problemen kan ik niet echt terecht. Hij is van het nuchtere type dat zo'n probleem snel baggetaliseerd. Hij denkt volgens mij dat het probleem dan ook over is. Toen ik laatst huilde dat mijn ouders niet bij mijn diploma uitreiking gingen zijn snapte hij er niks van en moest ik niet zo moeilijk doen. Gelukkig jankt m'n moeder dan lekker met me mee.

Ik heb nog nooit met hem gevist en hij is maar op 1 ouderavond geweest in mijn schoolcarrière (en dat was om een leraar de huid vol te schelden )

[AzN]

M'n vader ziet me als zijn pronkstuk (ben de eerste in de familie die aan 'n uni gaat studeren) en ik zie hem als mijn 'baas'. Pappie's wil is wet! Dus nog steeds dat traditioneel Chinese vader-dochterrelatie, jammer genoeg.

Met m'n moeder ben ik daarentegen heel close. We zijn meer vriendinnen dan moeder en dochter. Ik zeg bijv. gewoon gemakkelijk "Ach, lul niet uit je nek!" of "Mam, doe niet zo aso!" tegen haar. Aan de andere kant kijk ik enorm tegen haar op, vooral om haar doorzettingsvermogen en behulpzaamheid

Ik hou van ze allebei, maar op hele verschillende manieren.

Mijn ouders zijn uit elkaar en dat heeft wel veel gedaan met de band die ik met hen heb.. Ik was 18, dus het is nog best recent en het leven van allebei mn ouders is behoorlijk veranderd, inclusief zijzelf.

Ik was met mijn vader na de scheiding echt enorm close, eigenlijk zo close dat het voor die leeftijd niet zo handig meer was. Ik zorgde grotendeels voor hem, was zijn steun en toeverlaat en dat ging weleens ten koste van mezelf. Inmiddels hebben we normaal contact, al blijft het soms shaky. De scheiding en hoe het met mijn moeder gaat, blijft de band tussen mij en mijn vader beinvloeden. Mijn ouders zijn voor mij gelijk en ik zou natuurlijk het liefste zien dat ze voor elkaar zouden zorgen. Mijn vader is hertrouwd, mijn moeder niet.. Mja, ach.. de dingen zijn gewoon niet meer wat ze ooit waren.

Maar ik heb wel een superpapa. Hij maakt me altijd enorm aan het lachen, staat altijd voor me klaar als er dingen moeten gebeuren en als ik in de put zit kan hij me altijd oppeppen. Toen ik nog thuiswoonde verraste hij me regelmatig met ontbijt op bed (mijn vriendinnen logeerden graag bij mij, dan maakte mn vader altijd een heerlijk ontbijtje op bed), kleine cadeautjes en vrolijkte me op door gek te doen. Ik kan met mijn vader echt heel erg de slappe lach hebben.

Met mijn moeder heb ik ook een goede band, maar die is de afgelopen 10 jaar echt heel erg veranderd. Echt heel erg. Dat vind ik moeilijk... Ook hier speelt de scheiding weer mee in alles. Ze is veel vriendinnen kwijt geraakt, kan maar geen nieuw werk vinden (al jaren), heeft vaak geldproblemen, is erg zoekende, onbeantwoord verliefd etc. Ik zou haar graag gelukkig zien en ze heeft mij op dit moment heel erg nodig, wat ik lastig vind omdat ik bezig ben mn eigen leven op te bouwen. Ik deel het met liefde met haar, maar ben soms bang dat ik straks de enige ben die zich nog om haar bekommert. (Op mn broertje na, maar die is 9 jaar jonger dan ik.)

Ach ja.

En ik ben nog steeds jaloers als mensen van mijn leeftijd ouders hebben die wel nog bij elkaar zijn.

Mijn ouders zijn onlangs gescheiden. Dat heeft de relatie met mijn ouders wel beinvloedt.

Voordat mijn ouders uit elkaar gingen had ik met mijn moeder altijd wel een goede relatie. Als er iets was, kon ik altijd bij haar terecht, we deden regelmatig leuke dingen etc. Was altijd heel gezellig.

Met mijn vader niet. Of minder, of anders, ik weet het niet. Hij deed nooit iets vaderachtigs met mij of mijn zusje. Kwam alleen mee naar uitvoeringen etc op school als je het 10 keer vroeg. Hij werkte veel, was weinig thuis en was het nooit met mij eens. Dat resulteerde in dagelijkse ruzies, vaak tijdens het eten.

Nu zijn mijn ouders inmiddels ruim een jaar uit elkaar. De relatie met mijn moeder is in eerste instantie verslechterd, maar dat kwam ook omdat ze depressief werd. Ik kon er niet meer tegen dat ze de hele tijd zo down was, ben ook uit huis gegaan. Nu gaat het langzaamaan beter tussen ons.

Mijn vader heb ik nu al een aantal maanden niet gesproken. Daarvoor liep het contact erg stroef. Hij dacht dat mijn moeder ons, dus mijn zusje en mij, opstookte tegen hem en omdat hij mijn moeder niet meer wil zien, wil hij ons blijkbaar ook niet meer zien. Elke keer als ik hem 'zie' dan zegt hij dat hij zijn leven verbetert, dat hij vaker iets met ons gaat doen enzovoorts. Maar elke keer gebeurt er niets. Voor mij is het nu een beetje klaar, ik heb geen zin meer elke keer te hopen dat hij nog met ons om wil gaan. Zo hoeft het voor mij niet.
Ik weet dat hij een vriendin heeft, hoewel hij zelf ontkent, en met haar kinderen (4) wel vanalles onderneemt. Dat maakt mij eigenlijk heel kwaad. Want ik snap niet dat hij dan mij en mijn zusje zo laat zitten.


Gelukkig heb ik een erg leuke schoonvader en een erg leuke oom die wel altijd heel lief voor mij zijn.

Dusjcrib schreef op 27-08-2007 @ 07:23 :
En ik ben nog steeds jaloers als mensen van mijn leeftijd ouders hebben die wel nog bij elkaar zijn.

Dat ben ik ook

[Dott]

death-tears schreef op 26-08-2007 @ 22:54 :
Mijn moeder is een schat. Ik kan haar alles vertellen en ze is soms meer een vriendin voor me dan een moeder. Ik heb respect voor de manier waarop ze (na de dood van mijn vader) alles weer heeft opgepakt, en hoe ze ondanks dat het soms niet makkelijk is, tijd vrij maakt voor mijn broer en mij.
Ik kan me geen betere moeder voorstellen.

Dit, alleen moet dat na de dood van mijn vader veranderd worden in de scheiding, en heb ik geen broer.
Death-tears haar moeder is overigens ook een soort 2e moeder voor mij dat is echt fijn.

En mijn vader, tja, toen ik op mn 9 jarige leeftijd aan kwam zetten dat mn stiefbroer me misbruikte lachte hij me vol in mn gezicht uit.
Ik kwam er sindsdien nauwelijks meer, en tegenwoordig heb ik het gevoel geen vader meer te hebben, maar dat een monster mn moeder bevrucht heeft.
Ik hoop dat ik nooit zo word.

ik vind dat de relatie met mijn ouders behoorlijk vaag is.


Ik zal nooit met ze over serieuze dingen kunnen praten zoals gevoelens want dat kan ik niet tegen over ze. Ik heb niet het gevoel alsof ik een ouder - kind relatie met ze heb. we leven met ze alle onder 1 dak en daar is alles mee gezegt opzich.

Met mn ma kan ik het goed vinden en ook mee lachen en zelden ruzie mee etc.

met mn vader kan ik zelden overweg. Als ik een poging doet tot de band tussen ons wat hechter te maken krijg ik daar geen respons op. Maar als ik dit zeg dan ben ik weer een ondankbaar iemand.

beetje jammer

[remy476]

top! perfect zo'n vader wil ik later ook zijn. (met ma is de relatie ook goed )

[x-spekkie-x]

Mijn relatie met mijn ouders is zeer goed. Ik woon nu zelfs tijdelijk thuis vanwege stage en dat gaat prima. Natuurlijk heb je wel onderling gezeik ('ruim je spullen nou eens op' en 'ik ben geen taxi'), maar vaak gaat alles gewoon gezellig en gemoedelijk. Ik help af en toe met koken en schoonmaken. Maar ik ben toch de hele dag aan het werk, dus zoveel zien we elkaar niet. Oh, en het voordeel is natuurlijk dat ik af en toe de auto kan lenen, dat mijn ouders nog wel eens willen taxi-en en dat ik nu gewoon mee kan eten ipv elke avond zelf te koken

De relatie is juist beter geworden sinds ik op mijzelf ben gaan wonen. Dan zit je niet meer constant op elkaars lip. Ik ben mijn ouders heel erg gaan waarderen over de manier waarop ze mij hebben opgevoed (jawel, normen en waarden) en ben heel erg blij dat ze mij steunen (zowel mentaal als financieel) met school en activiteiten. Andersom zijn ze gelukkig ook heel erg trots op mij

Heb niet zo'n sterke band met mijn ouders.

Mijn pa: vertrok met de noorderzon toen ik 10 was, na 15 jaar, weer contact. Hij probeert het goed te maken, door me nu wat financiele ondersteuning te bieden. En dat waardeer ik. Maar meer doet hij niet. Soms over msn ( hij woont in Engeland ) wel wat gesprekken. Niet bepaald diepgaand.

Mijn ma: lijkt qua karakter en uiterlijk erg op mij. Mn. karaktertechnisch botst dat heel erg. Daarnaast is ze depressief, en daar kan ik niks mee. Ze wil overal alles van weten wat ik doe, en dat is enerzijds lief van haar, anderzijds weet ik dat als ik niks laat horen, dat ze niemand spreekt of hoort. Dat maakt het voor mij erg lastig, want ik wil een eigen leven met een moeder die dat ook heeft....
Dus ik hou de boot soms af. Ik weet dat het niet netjes is, maar als ik voor haar moet zorgen.... ik kan dat niet.
Toen ik vertelde dat ik weer voor een buitenlands orkest wilde gaan auditeren ( ver weg ) werd ze weer helemaal gek. Ik kan onmogelijk in nederland blijven voor haar. Mijn leven gaat wel verder. Ik doe het toch. Is heel slecht van me, ik weet het. Maar ik moet toch ook verder? Moeilijk.

Ik hoop dat als er later piepkleine replica's van mij rondlopen, dat ik het alleszinds beter doe als mijn ouders....

[__]

Dit is een slecht moment om te reageren aangezien ik net ruzie heb gehad met mn moeder maar oke.
Ik kan niet ronduit zeggen dat de relatie tussen mij en mn ouders 'goed' is. Soms hebben we het echt heel leuk, we hebben ook allemaal wel een beetje dezelfde stomme humor (vooral mn moeder en ik) dus dat maakt het allemaal wel gezellig. Maar het botst ook echt heel vaak tussen mij en mn ouders en again: vooral met mn moeder. Mn moeder lijkt naar eigen zeggen heel erg op mij (dat klopt ook wel een beetje) en daarom botst dat vaak zegt ze zelf. Dat is inderdaad ook een reden maar mn ouders zijn vaak erg onredelijk, doen moeilijk om de kleinste dingen waar je andere ouders nooit over hoort zeuren etc. Ze zijn ook best oud al, mama is bijna 59 en papa is 57, dus ik denk dat ze heel erg trachten om 'hip' te zijn (mama heeft hyves bijvoorbeeld ) maar dat die ouderwetse ideeën enzo er toch nog echt wel in zitten.
Maar in al deze dingen is mn moeder dus altijd stukken 'erger' dan mn vader. We kunnen echt enorm schreeuwen tegen mekaar, terwijl mn vader gewoon rustig blijft en ook naar mijn kant van het verhaal luistert en me in sommige dingen dan ook gewoon gelijk geeft. Mn moeder daarentegen zal dan gewoon door blijven razen totdat mn vader tegen haar zegt dat ik eigenlijk ook wel gelijk heb bijvoorbeeld. Mn vader is stukken redelijker.
En sommige dingen doen ze gewoon echt helemaal fout, dat klinkt lomp om te zeggen, maar ik merk gewoon bij mezelf dat sommige dingen die ze doen, wel dingen 'kapot maakt' om het maar drastisch te zeggen. Toen het uitging met mn vriendje bijvoorbeeld, merkte ik heel duidelijk dat mn ouders het totaal niet erg voor me vonden. Een eerste opmerking die je dan kunt verwachten is iets van 'wat vervelend voor je', niet: 'oh achja, er zijn nog genoeg vissen in de zee he!'. Ja dat zeg je als een relatie na een week ofzo uitgaat ja, niet na bijna 2 jaar. Ook al klikt het niet echt met je schoonzoon, dan kun je er nog wel voor me zijn en niet alleen maar je eigen 'blijheid' tonen (want daar leek het haast op). En zo hebben ze nog heel veel meer áchterlijke dingen gezegd omtrent mijn vriendje die ik gewoon echt niet zal vergeten en die ik ook echt niet pik eigenlijk. Toen mn moeder de kamer binnenliep waar ik jankend zat omdat mn vriendje net had gezegd dat ie me weer terugwou enzo, zei ze iets van 'dachten je vader en ik het niet al...'. Waarmee ze bedoelde dat mn ouders die dag erna voor 3 weken op vakantie zouden gaan en dan hadden ze bedacht dat hij het daarvoor uit had gemaakt (ik weet niet welke reden ze daarvoor verzinnen dan), en dat ie het weer aan zou maken zodra zij opgeflikkerd zouden zijn. Omdat ie dan in ons huis kon rondhangen ofzo? Hij wist niet eens dat ze 3 weken weg zouden zijn, dat had ik hem niet eens verteld.. En dan heeft ie ook nog eens eigen huis, dus hij hoeft niks met ze te maken te hebben als ie dat niet wil. Pff ik word nog boos als ik eraan denk.
Samengevat kan ik zeggen dat ik het maar gewoon oppervlakkig hou tussen mn ouders en mij, en dan vooral mn moeder want anders schiet dat echt niet op. Als ik weer op mn kamertje ben, kom ik gewoon weer lekker vrijdagmiddag ofzo thuis en dan ben ik maandagochtend weer weg en in die tijd ga ik met vrienden afspreken en werken en dan zie ik hen precies genoeg om het gezellig te hebben. Als we elkaar vaker zien gaat het helaas echt niet goed. Ik wou echt heel heel heel erg graag dat het anders was, dat ik alles met ze kon delen en me van ouderlijk advies zouden voorzien etc en dat ik erg graag thuis zou komen maar helaas. Ben echt jaloers op sommige verhalen van jullie.

[yuck fou]

Met mijn pa kan ik wel goed overweg. We houden van dezelfde dingen en hebben dezelfde humor. Soms hebben we wel discussies maar meestal is het wel okee. Met mijn ma heb ik eigenlijk vrij weinig. Op alles wat ik doe heeft ze kritiek: vrienden, muziek, vriend, kleding etc. Ik denk dat ze een beetje jaloers is dat ik beter met mijn vader overweg kan.

[Ming-Xia]

Dusjcrib schreef op 27-08-2007 @ 07:23 :

En ik ben nog steeds jaloers als mensen van mijn leeftijd ouders hebben die wel nog bij elkaar zijn.

Dat heb ik niet. Maar goed, mijn ouders zijn gescheiden toen ik 1 was, dus ik weet niet beter.

Mijn moeder is als een vriendin; ik kan met alles bij haar terecht. We botsen wel eens, maar dat komt omdat we ontzettend op elkaar lijken. Stiekem vind ik dr geweldig. Daarom verras ik dr ook wel eens met een bosje bloemen of een gek cadeautje. (En ik krijg ook ontzettend vaak kleine dingetjes van dr die ze dan in de uitverkoop tegen komt).

Mijn vader heeft nooit echt een vader voor mij kunnen zijn. Hij woont 250km van mij vandaan en heeft veel (ik kan rustig zeggen: bijna alles) in mijn leven gemist. Voornamelijk ook omdat we vroeger bijna nooit echt praatten, hoewel hij dat wel altijd probeerde. Toen 't bekend werd dat mijn stiefmoeder terminaal was, is daar verandering in gekomen en sinds haar overlijden is mijn vader een echte vriend geworden. (In de dagen dat ze thuis opgebaard lag, is er veel veranderd tussen mij, mijn vader, mijn (half)broers en hun vriendinnen... vreemd genoeg was dat een hele goede en prettige ervaring. We hebben samen heel goed afscheid kunnen nemen, waardoor de band tussen ons ook hechter is geworden). Sinds haar overlijden (april dit jaar) ben ik volgens mij vaker bij mijn vader geweest dan in de afgelopen vijf jaar bij elkaar opgeteld. Nu lullen we over alles. Hij vertelt veel over vroeger, over hoe 't is gegaan toen ik klein was, over hoe 't samenzijn met mijn moeder was, hoe hij de scheiding ervaren heeft, hoe hij de afstand ervaarde (en nog steeds ervaart) en zo veel meer dingen waar we 't veel eerder over hadden moeten hebben! Het is jammer dat 't zo is geworden dankzij 't overlijden van zijn vrouw (die stiekem ook een beetje mijn tweede mama was), maar ik ben blij dat 't toch iets positiefs teweeg heeft gebracht.

[*laf_ya*]

Hoi,

Opzich is de relatie me mijn ouders wel goed, ze zijn nog steeds bij elkaar. Me vader werkt 5 dagen per week van 08:00-18:30 uur, dus als ik uit school/werk kom, dan is er nooit. Dat vind ik soms wel jammer We moeder werkt ook 3 dagen per week tot half 6, en is er dus ook niet altijd als ik uit school/werk kom.
Vroeger toen me zusje en ik nog op de basisschool zate ginge we me opa en oma na school "oppassen" tot me ouders thuis kwamen van hun werk. Meestal was dat wel leuk! Me ouders voede me ook wel op zodat ik zelfstandig word zeg maar. Ze schenke bijv. nooit drinke voor me in, want dat moet ik zelf maar doen. Ze brenge me nooit naar me werk of naar stage enzow, ik ga altijd met de fiets en/of metro.
Ik ken een meisje die is enig kind en net 15 geworde, voor haar word echt letterlijk alles gedaan! Het drinke en eten word haar zowat aangereikt! Ze word altijd naar der sportclub gebracht. Dan denk k wel is, je bent nu 15, je kan toch ook wel is zelf wat doen?! Me pa noemt dat trouwens pamperen. Je snap denk k wel van het woord pampers, dat je ouders álles voor je doen!

Wat denke jullie ervan?

[zeep007]

Erg goed moet ik zeggen.
Met mijn moeder heb ik altijd al een goede band gehad. Ze heeft altijd voor me klaar gestaan,(ben/was complex!) en nog steeds natuurlijk.
Kan haar midden in de nacht bellen. Maar het valt me wel op nu ik ouder wordt, dat ze ook maar een mens is. Ze heeft ook haar gebreken, zo kan ze heel onredelijk zijn ineens. Maar wat ik dan fijn vindt is dat ik dan heel eerlijk kan zijn. Er is niets schijnheilig ofzo.

Met mijn vader ging het voordat ik het huis uit was heel stroef. Het liefst gingen we elkaar uit de weg, omdat we wisten dat het ruzie werd. Ik heb een moeilijke puberteit gehad, en dat speelt ook wel mee. Dat heeft hij nooit begrepen, zeg maar. En hij was daarbij overspannen en met vele andere zaken bezig.
Op een gegeven moment moest ik dan ook echt het huis uit.
Daarna werd alles rustig, volwassen. Hij mag mijn vriend graag, en ziet mij ook meer als een volwassen persoon. Ik krijg dan ook gewoon weleens een knuffel, een onverwacht bezoekje, of helpt me met klussen en vindt het heerlijk als hij iets cadeau kan geven. (zoals verfspullen voor mijn verhuizing ofzo, dan staat ie stiekem al te pinnen als ik in aan het inpakken ben)
Dus nu gaat dat ook erg goed!

Ik ga ook meestal wel een keer per week langs, spontaan, en blijf altijd eten, en mijn zussen doen dat ook. Dus dat is meestal erg gezellig!

Morgan schreef op 26-08-2007 @ 18:02 :
Mijn vader is een goede vader omdat hij er altijd voor me is, omdat hij me wil beschermen tegen alle pijn en ellende in de wereld, maar tegelijkertijd me mijn eigen gang laat gaan om zelf te leren hoe de wereld in elkaar zit. Gewoon vertellen als ik me kut voel en dat we dan een uur lang een goed gesprek hebben over het leven en dat het daarna beter is.

+

Met mijn vader kan ik ook urenlang muziek luisteren zonder een woord tegen elkaar te zeggen, met mijn vader kan ik de hele avond gitaar spelen, zonder een woord tegen elkaar te zeggen.
Mijn vader is hartstikke trots op me, hij weet ook alles op de goede manier te brengen. Ik heb nog nooit ruzie gehad met mijn vader, en ben ook nog nooit boos op hem geweest. Ik kan ook niet boos op hem zijn.

Met mijn moeder, tsja. Er zijn periodes waarin we gigantisch goed met elkaar kunnen praten, we samen de stad in gaan, samen koken, etc. Maar er zijn ook periodes waarin we gigantisch aan elkaar kunnen ergeren, en we weten beide dat dat komt omdat we precies hetzelfde zijn. Ze heeft altijd het beste bij me voor en heeft me ook nog nooit gepushed om iets te bereiken of te doen. Mijn vrienden zijn haar vrienden, mijn vriend ziet ze als haar zoon, iedereen is welkom. Ze is heel hartelijk, zorgt voor iedereen, en denkt wel eens te weinig aan zichzelf. Ik voel me vaak schuldig als ik een bot tegen haar reageer, want eigenlijk weet ik dan wel dat ze gewoon het beste met me voor heeft.
Maar ik houd zielsveel van haar, en zou haar voor geen goud willen ruilen.

[girl-in-trouble]

De relatie met mijn ouders is oké, met mijn vader wel iets beter dan met mijn moeder, omdat ik met haar vaker ruzies en conflicten heb...
Zij vindt dan ook dat het tijd wordt dat ik het huis uit ga, zodat ze zich er niet meer aan ergert als ik me weer eens niet aan haar regels houd. Mijn vader daarentegen wil juist niet dat ik op kamers ga omdat hij bang is dat ik het niet gan redden in mijn eentje. Als het aan hem ligt blijf ik voorlopig nog wel thuis wonen. (Ben overigens wel op zoek naar een kamer, maar omdat ik een late inschrijving heb en geen recht heb op reisurgentie, schiet dat niet echt op.)

Thuis zijn de conflicten tussen mijn ouders gelukkig een stuk minder geworden ten opzichte van afgelopen jaren, waardoor dit mijn best zomervakantie sinds tijden is.

Het enige nadeel is dat ik er op het gebied van problemen helemaal alleen voor sta. Ik moet alles alleen doen en mijn ouders weten niet eens dat ik psychische problemen heb ... Het is soms erg moeilijk om alles voor je te moeten houden, vooral als het iets is dat je heel gevoelig ligt (behandelingen)...

[Beautiful Freak]

Heel wisselend. Ik besef altijd wel dat ik het enorm heb getroffen. Fijne jeugd gehad, en krijg nu alle vrijheid. Maar vooral sinds ik een tijdje op mezelf heb gewoond, zijn er teveel kleine ergernisjes. Vooral met mijn pa, ik ben best iemand met een gebruiksaanwijzing, en hij weet er niet zo goed mee om te gaan. Mijn ma is wel heel lief, als ze merkt dat ik in de put zit, probeert ze alles te doen om me te helpen. Soms reageer ik daar wat ondankbaar op, maar dat komt altijd wel goed. Al denk ik wel dat het tijd is geworden om weer op mezelf te gaan wonen..

Super. Ik heb de meest relaxe ouders die er bestaan. Altijd alles gemogen, ze hebben vrij veel betaald en zijn nu ook nog heel relaxed.

De relatie met mijn ouders is prima.

Mijn moeder is heel sociaal, zoekt dus veel contact (terwijl ik daar op zich vrij laks in ben ) en die spreek ik dus wel regelmatig (via msn of telefoon).
Mijn vader is ook wel sociaal, maar het is nou niet zo dat we áltijd veel praten met elkaar. Hij is heel nuchter. Af en toe eens een goed gesprek, dat wel.

Ik kan in principe wel alles bespreken met mijn ouders, maar het is niet zo dat ik altijd mijn hart uitstort. Daar heb ik geen behoefte aan.

Vroeger, toen ik nog thuis woonde en tiener was, liep het vaak stroef; ouderlijk gezeur van 'ruim je kamer eens op' of 'doe eens wat aan school' ...je kent het wel. Natuurlijk wel begrijpelijk, achteraf gezien, maar toch ook een hoop drukmakerij en onredelijkheid om niets. Kwam natuurlijk bij dat ik me, als puber, wel begon te ergeren aan mijn ouders; dat betuttelende, terwijl ik wat meer zelfstandiger wilde worden. Vooral de laatste jaren dat ik thuiswoonde werd het steeds meer duidelijk dat ik écht het huis uit moest, zowel voor mezelf als voor hun. Mijn leefstijl komt gewoon niet echt overeen met die van hun (op tijd opstaan, op tijd naar bed, vaste tijd eten, alles metéén opruimen (vieze borden enzo ), andere hobby's), met als gevolg dat ik vaak boven achter de computer zat en zij beneden naar suffe tv-programma's keken. Aan tafel bespraken we weinig. Nouja, het klinkt nu misschien iets erger dan het in werkelijkheid was
Toen mijn broertje het huis uitging, werd ik wat meer 'met rust' gelaten in mijn doen en laten. De band leek weer wat beter te worden. Ze werden redelijker, maakten zich minder vaak druk om mij en werden relaxter.


Nadat IK het huis uitging, werd de band wél gelijk een stuk 'volwassener'. Niet langer meer ouder-kind, maar gewoon volwassene-volwassene. Niet dat ik echt ben veranderd in mijn mentaliteit en leefstijl, maar het is gewoon dat zij er nu niet meer dagelijks mee te maken hebben. Regelmatig kom ik nog bij ze langs voor een etentje, kan ik er ALTIJD terecht voor dingen, kunnen we dingen bepraten en gaat alles prima.

Het enige wat ik nog gek vind is om mijn moeder op MSN te spreken. Normaal gebruik ik MSN voor contact met vrienden, maar bij ouders wordt zo'n gesprek gewoon 'anders'...Emoticons, afkortingen, dat ben ik niet echt gewend van m'n moeder

[Dexter_M]

me vader is overleden, maar kon altijd goed met hem opschieten en deed alles voor ons en had het beste met ons voor. Altijd blij proberen te zijn al was die zwaar depressief of vele andere problemen. Hoevaak ik ook dingen voor mezelf bleef verkloten of slechte keuzes maakte hij bleef me altijd steunen. gewoon super hoe die zich voor ons inzette.


me moeder kon ik vroeger niet echt mee opschieten, maar na het overlijden van me vader zijn we veel dichter naar mekaar gegroeid.

[Mariekje*]

De relatie met mijn moeder is wel goed. Het is een schat van een mens, maar onze karakters botsen zeer regelmatig. Ik ben een echte flap-uit en kan nogal eens bot en eigenwijs uit de hoek komen, mijn moeder bevaart standaard de stille wateren en kropt alles juist op. Ik toon over het algemeen oprechte interesse in de verhalen van anderen door verder te vragen, en gewoon echt te luisteren. Mijn moeder is meer van de 'ow oke, leuk' en that's it. Ik irriteer me daar gewoon mateloos aan.

Mijn moeder is echt iemand die altijd klaar staat voor haar kinderen, en altijd met thee en koekjes klaar zit wanneer je thuiskomt. Ze is heel verzorgend, wat natuurlijk lief is... maar ik zou liever hebben dat ze na al die jaren eindelijk eens wat meer aandacht aan zichzelf zou besteden. Dit is dan ook 1 van de redenen dat ik besloten heb vroegtijdig uit huis te gaan, gewoon om haar wat meer ruimte te geven.

---

De relatie met mijn vader is lange tijd met up's en downs gegaan. Toen ik 12 was is het contact geheel verbroken, en heb ik hem zeker 5 jaar niet meer gezien of gesproken. Vorig jaar hebben we voorzichtig aan weer contact gezocht, en tegenwoordig gaan we weer best heel aardig met elkaar om. Toch is hij voor mij meer een goede vriend dan mijn vader, en ik heb er dan ook nog steeds moeite mee om hem papa te noemen. Hij gunt mij alle geluk van de wereld, maar probeert mij het wel zoveel mogelijk alleen uit te laten zoeken. Als er echt iets is, dan weet ik dat hij in de positie is mij hier weer uit te trekken, en indirect probeert hij mij ook echt wel te behoeden voor gevaarlijke situaties.

Doordat mijn vader een druk zakenman is, heeft hij nooit tijd om leuke dingen te doen. We gaan hooguit eens in de zoveel tijd uit eten maar er is nooit ruimte voor spontane acties. Ik zou het contact graag iets persoonlijker maken, maar ik weet dat dit vrijwel onmogelijk is. Mijn vader is gewoon zoals hij is, en dat heb ik maar te accepteren. Wat overigens niet moeilijk is aangezien hij & ik vreselijk veel overeenkomsten hebben en ik me wel kan vinden in zijn houding, manier van denken en leefwijze. Hij is gewoon tof!

[Malossi]

Mijn pa zeurt altijd over uitgaan en is hier onredelijk in.
Houd ik me niet aan dus ruzie.
Mn moeder is makkelijker, maar ook minder thuis...

[drukknoopje]

Mijn vader is overleden toen ik net 7 was, erg veel kan ik me niet van hem herinneren. Ik weet wel dat hij heel erg gehecht was aan zijn gezin (vier dochters) en er altijd probeerde voor iedereen te zijn.
Toen ik ongeveer 10 was leerde mijn moeder een andere man kennen. Hij had ook een gezin, zijn vrouw was overleden. Samen hebben ze een relatie waar ik nog steeds niks van begrijp. Overigens kan ik met deze man wel heel goed opschieten, hij is altijd erg lief voor me en ik kan met hem meer dingen bespreken dan met mn moeder. (hij zegt altijd; ik heb een zoon, een dochter, en jou). Hij heeft zich nooit met mijn opvoeding bemoeit, heeft me nooit iets verboden of wat dan ook, ik heb dan ook nog nooit ruzie met hem gehad. Hier heb ik wel veel bewondering voor, want ook al wonen ze niet samen, hij was wel veel bij ons en ik kan me voorstellen dat er veel dingen zijn die je er zo uitfloept als in; afblijven, niet doen, oppassen, je moet op tijd thuis komen, etc. Een hele fijne man die niet veel zegt maar waar je wel onwijs veel van kan leren.

Mijn moeder is dus alleen komen te staan met vier dochters van 7, 13, 16 en 18. Ik heb heel veel bewondering voor hoe ze het heeft gered. Ze heeft nooit laten merken dat het moeilijk was om door te gaan zonder mijn vader. Ze heeft altijd zo goed mogelijk voor mij en mijn zussen gezorgt en heeft ons beschermt en toch laat ze ons overal zelf achter komen. Ze is altijd bereid om te helpen, maak niet uit waarmee.
Ik kan echter niet met haar praten over diepgaande dingen zoals het leven in het algemeen, seks, problemen, werk etc. Ik heb dus veel zelf moeten uitzoeken, dat vond ik wel eens moeilijk.

Nu ik op mezelf woon, zie ik mijn moeder minder. Ze is altijd erg druk met haar werk, met haar huis, met het huis van haar vriend, met haar ouders waar ze voor zorgt, dus vaker dan eens per week zie ik haar meestal niet.
Dat hoeft voor mij ook niet, ik heb er genoeg aan dat ik weet dat ik altijd bij haar terecht kan als ik hulp nodig ben en dat is genoeg.
Al met al kan ik zeggen dat ik een fijne jeugd heb gehad met een echt thuis om heen te gaan en dat is heel wat.

[Cesar]

Goed denk ik. Zo is het altijd wel geweest. Er zijn goede en slechte tijden geweest. Met mijn vader kan ik eigenlijk alleen over "zakelijke" dingen praten. Zoals vragen over CV, werk etc. Dat weten we en daar draaien we ook niet echt om heen. Mijn moeder is een lieve hardwerkende vrouw. Ik heb fijne ouders Ze hebben altijd wel voor me klaar gestaan.

Helemaal top met beide ouders.

Goed, beide kanten.

Niet heel close, zo omhelzen wij elkaar vrijwel nooit. (Alleen als iemand op reis gaat of een tijd weg gaat) En we zeggen ook vrijwel nooit ihvj tegen elkaar.

Wel een goede relatie verder, alleen get gaat beter als we niet in een huis zitten (zit nou twee en halve maand weer in huis na 2 jaar uit huis)

Heel goed eigenlijk. Mijn vader is bijna niet thuis, dus dat is op zich wel een minpuntje, maar verder heb ik er niet zo'n problemen mee.
Ik ben enig kind en omdat ik dus de hele dag met mijn moeder opgescheept zit hebben we ook een beetje een vriendin-relatie zeg maar. Ik kan enorm lol met d'r hebben over iets wat eigenlijk niet grappig is of over jongens praten ofzo. We hebben ook wel serieuze gesprekken en soms ook wel eens ruzie, maar dat leggen we altijd braaf bij

Mijn ouders bemoeien zich ook niet overal tegenaan en dat vind ik ook wel fijn. Van mensen om me heen hoor ik wel dat hun ouders soms zich nog best met ze bemoeien, maar mijn ouders laten me over het algemeen wel doen waar ik zin in heb

[Qimm]

met mijn moeder kan ik echt goed overweg. Ik kan uren en uren met haar praten, over luchtige dingen maar ook over belangrijke levenszaken. Mijn moeder is echt heel relaxt en nuchter ingesteld en dan heb ik (gelukkig!) ook van haar.
Mijn moeder vond het wel verschrikkelijk dat ik uit huis ging, maar gelukkig ben ik in het zelfde dorp gebleven (mijn andere 2 zussen wonen ver weg en mijn moeder heeft geen rijbewijs).

Mijn vader is een wat moelijker persoon. Hij is er hoe dan ook wel voor je en wil alles wel voor je doen. Maar hij is vrij nors en heeft zo af en toe ook explosieve buien (hetgeen ik helaas af en toe ook kan...) Hij probeert altijd het beste uit me te krijgen en als hij me nu ziet (nu ik uit huis woon) wordt ik standaard begroet met een hele stevige knuffel... en dat is echt heel fijn!

[Neiu]

Heel erg goed. Mijn ouders zijn gelukkig samen en hebben mijn broer en mij altijd gestimuleerd om onszelf zoveel mogelijk te ontplooien. Er is altijd veel mogelijk (geweest), zolang we daar maar goed over hadden nagedacht. Fijne mensen
Mijn moeder praat gemakkelijker over zwaardere onderwerpen en is makkelijker om te benaderen, maar de laatste 2-3 jaar doet mijn vader ook veel moeite om zijn muur af te breken. Naarmate we langer uit huis zijn, inmiddels al een jaar of vijf, wordt het steeds gezelliger en blijft het langer gezellig om bij ze langs te gaan. De band is weer wat sterker geworden sinds mijn afgelopen relatie na een aantal jaren is stuk gelopen.

Ik zie m'n ouders ongeveer eens per maand. De ene keer komen ze langs bij mij, de andere keer ga ik daarheen. Meestal proberen m'n broer (die in dezelfde stad woont als ik) en ik zoveel mogelijk de bezoeken op elkaar af te stemmen, dat wordt enorm gewaardeerd.

[I C U]

Goed, godzijdank. Ik zit met m'n vader vaak op één lijn, met m'n moeder regelmatig niet (zeker als het op huishouden aankomt) en verder kan ik goed met ze praten. Ze zijn ontzettend eerlijk tegen me, soms doet dat pijn, vaak is het alleen maar goed. Als het rot gaat zijn ze er voor me en het is verdomd fijn om zo nu en dan hun mening te vragen en dan ook te krijgen.

Neemt niet weg dat ik toch graag het huis uit wil, vanwege de vrijheid en een beetje vanwege de reistijd. Ach ja.

[Henkje]

Sinds ik het huis uit ben, is de relatie tussen mij en mijn ouders heel goed.
Daarvoor ook wel, maar ik irriteerde me thuis zo snel aan mijn ouders dat onze realtie niet zodanig goed was.

Ze zijn altijd geinteresseerd in mijn leven geweest en hebben me geholpen met belangrijke keuzes, zoals toen ik bleef zitten en twijfelde of ik naar de havo ging of toch mijn vwo afmaakte. Ook met het stoppen van mijn eerste studie heb ik veel aan ze gehad.
Ik vind het fijn dat ze me altijd mijn gang hebben laten gaan (uitgaan, vriendjes, drank) en met problemen hiervan mijzelf als verantwoordelijk aanspraken. Ze zien overal leerpunten in (vrij vermoeiend als puber).
Ze wilden ook elke dag horen hoe het met me is en hoe het gaat, helaas werd ik daar wel snel geirriteerd van. Nu achteraf vind ik het wel fijn, bij mijn vriend thuis, leeft iedereen langs elkaar heen en wordt er vrij weinig gevraagd en gepraat over iemand. Tenzij die er spontaan over begint.
Ze vonden het wel een beetje een 'verplichting' om een aantal jaar een muziekinstrument te bespelen (mocht natuurlijk wel kiezen wat). Stiekem ben ik daar nu ook heel blij mee.

Nu spreek ik vaak af met mijn moeder en gaan we lekker de stad in of bij mij thee drinken en koekjes eten. Mijn vader werkt vrij veel dus die zie ik alleen als ik bij mijn ouders ben.
Ik vind het nu ook leuker om meer over mijn leven te vertellen. Ik heb nu een veel openere relatie.
Mijn moeder is nu meer een vriendin waar ik leuke dingen mee kan doen en ze luistert altijd goed als ik ergens mee zit.

Mocht ik later kinderen krijgen, dan zou ik ze grotendeels opvoeden zoals ik zelf ben opgevoed.

[Zarya]

Met vader: Slecht. Toen ik uit huis ging werd alles wat ook maar een beetje aan mij deed denken verwijderd (nieuw naambordje naast de deur, andere vloerbedekking in mijn oude kamer, zelfs de hele bovenverdieping werd geschilderd, en neee dat was echt niet nodig.)
Maar toch wil ie wel graag mijn complete leven overheersen en zich overal mee bemoeien.

Mijn moeder is top.

[Ireth69]

Met mijn moeder had ik een geweldige band toen ze nog leefde. We vertelden elkaar álles, konden alles bij elkaar kwijt en waren er door dik en dun voor elkaar.
Met mijn vader is die band minder maar dat komt ook omdat ik veel minder met hem deel. Die band is gewoon anders, waardoor ik me ook minder openstel enzo.

Wel ok, mijn vader woont aan de andere kant van het land, dus hem zie ik niet zo vaak, verder wel een goede realtie met hem sinds een jaar. Ging een paar jaar niet zo lekker. Met mn moeder geen fantastische band omdat we heel erg van elkaar verschillen, maar het is in zekere zin wel uit te houden.

[June bug]

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 11 was en dat heeft alles eigenlijk best wel omgegooid. Toen ze nog bij elkaar waren ging alles wel oke, ik was wel een moeilijk kind dus vooral mijn moeder heeft het best zwaar met me gehad volgens mij, aangezien zij overdag thuis was en niet werkte en dus het meest met mij te maken had. Mijn vader werkte altijd de hele week dus hem zag ik veel minder. Nu ik er achteraf op terugkijk zie ik ook wel dat mijn pa toen al moeite had om dingen met mij te ondernemen, een echte vader te zijn, met me te praten, contact met me te zoeken etc. Maar als je zo klein bent zie je dat soort dingen niet.
Mijn moeder en ik hebben samen best wat meegemaakt, ik hou ongelofelijk veel van haar en ik zou niet weten wat ik zonder haar moest. Ze is heel 'moederig' en zorgzaam enzo en staat altijd voor me klaar als ik haar nodig heb. We kunnen heel erg lachen samen. Zeker sinds ik het huis uit ben is het contact veel 'positiever' geworden. De akkefietjes die we hadden toen ik nog thuis (bij haar dus) woonde hebben we nu niet meer en dat heeft het alleen maar beter gemaakt.
Mijn vader heeft zoals ik zei erg veel moeite met contact houden met me en hij heeft volgens mij ook geen flauw idee van hoe mijn leven eruit ziet. Hij is af en toe een ongelofelijk sociaal onbenul en snapt niet dat op het laatste moment een etentje afzeggen met een flauw smsje mij heel boosmaakt. Hij had een half jaar/jaar na de scheiding al een nieuwe vriendin en met haar is hij nog steeds. Opzich gaat dat allemaal wel prima, heb in t begin daar erg veel moeite mee gehad en mn vader en haar toen een jaar niet gezien/gesproken als gevolg van een grote ruzie. Zij begon de ouderrol over te nemen en mijn pa (passief als hij af en toe is) liet dat gewoon toe. Momenteel zie ik hem wel 'regelmatig', een keer of 2/3 per maand en dan is het allemaal erg oppervlakkig. 1 keer in de zoveel tijd gebeurt er iets (zoals dat met dat etentje wat ik net noemde) en dan baal ik weer als een stekker van hem. Ik heb het idee dat hij niet goed weet wat hij met het vader-zijn aanmoet en vind hem dan ook geen goede vader. Ik heb niet het gevoel dat ik onvoorwaardelijk van hem op aan kan omdat hij ook geen rekening met mij en mijn gevoel houdt. Heel jammer, maar zo is het nu eenmaal.
En wat er al gezegd is: ik ben ook jaloers als ik ouders van leeftijdsgenoten samen zie, of vaders met dochters van mijn leeftijd, daar kan ik het best moeilijk mee hebben.

[Praganonut]

Ik heb geen ouders