Zana

[Nas-t Zeekoe]

fragment uit hoofdstuk 1 van mijn verhaal, met de werktitel Zana. het is misschien een beetje lang om even te lezen, maar ik wil graag raad... heeft het zin om verder te schrijven?



Waarom laat ze me nu niet gewoon even met rust. Ik word er zo moe van, dat ze constant met mij bezig is. Ik wil gewoon alleen zijn. In mijn eentje leven, gewoon alleen mijn leven bepalen. Daar heb ik haar niet voor nodig. Ze doet gewoon zo ongelooflijk moeilijk. Ik kijk haar aan. Met haar blik op vernietiging maakt ze aanstalten om mij weer een weekend thuis te laten zitten. Nu is het genoeg geweest. Ze moet gewoon even rustig doen en zichzelf niet lopen opfokken. Ik kan het echt allemaal wel zelf. Achttien jaar heb ik volgens haar moeten doen wat zij zegt. Wat ze denkt dat goed voor me is. Alsof zij alles weet.
Mijn moeder. Het is eigenlijk een vreselijk mens. Omdat mevrouw nog jong is denkt ze dat ze me begrijpt, denkt ze dat ze alles weet. Ze kan oprotten en weer een nieuwe partner zoeken. Hoeveel potentiële vaders hier aan de deur zijn geweest kan ik niet meer tellen, allemaal even glad en ze vonden mij allemaal even aardig. Dat gekwijl over school en of ik al een meisje heb. Morgen komt er weer eentje eten. En hij komt al een half jaar. Ik ben er zo misselijk van, zijn manier van praten, hoe hij mijn moeder zijn liefje noemt en hoe hij zo’n “mannen onder elkaar-knipoog” naar mij stuurt als hij weer iets grappigs zegt. Nu is het echt mooi geweest. Morgen eet ik bij Plank.
Ze maakt zich zorgen. Of ik niet te ver ga op dit moment, dat ik aan de drugs ben en niet meer naar school ga. Ik ga best naar school. Niet altijd. Nee. Meestal niet, maar ik ga echt wel. Ze moet gewoon niet zo zeiken, ik kan echt nog wel nadenken en ik weet waar ik mee bezig ben. Gewoon mijn leven aan het verneuken. Rot op, mam ik hoef dit allemaal niet te horen.
Ik zeg sorry en ga naar boven. Zo simpel is dat. Niet dat ik er veel mee bereik, morgen krijg ik weer een dagelijkse preek, maar nu hoeft het niet meer. Gewoon excuses voor het feit dat ik besta, een glimlach en ik ben weg. Gelukkig is ze niet zo’n moeilijk mens dat ze bloemen nodig heeft om verder te kunnen leven. Dan had ik geen geld meer over.
Deur op slot, licht uit, muziek aan en over de golven van de bas zweef ik op mijn wiet weg. Het leven is zo verschrikkelijk mooi. Toch wel.
Zana, ik zie haar. Mijn Zana, ze raakt me aan en ik verdwijn in het groen van haar ogen. Niemand die Zana ooit heeft meegemaakt weet welke magie er in haar zit, niemand weet wat ze kan zonder ook maar iets te doen. Niemand voelt wat ik voel als de wind haar naam fluistert. Ze komt terug, ik voel de tinteling van haar huid door mijn zenuwen trekken, ze is zo dichtbij, ik kan haar aanraken en ik laat haar nooit meer los. Haar zelfverzekerdheid omvat me en ik vind geen uitweg meer. Ik stik en sterf in haar borsten. Een dood die zo mooi en zo zwart is, niemand neemt die van mij af. Elke keer als ik de betovering van mijn Zana voel, sterf ik, in haar. Zana, waar ben je.
En dan breekt het. Zana breekt. Zana is weg. Door de rook hoor ik de deur. Kut. Mijn moeder.
“Jesse, telefoon, Joost”
Het is Plank. Hij krijgt het voor elkaar om elke keer te bellen als ik juist niet gebeld moet worden. Als hij hoort dat ik stoned op mijn bank lig schiet hij in de lach. Waarom ik wel en hij niet. Dat is heel simpel. Omdat ik wel en hij niet. Of ik morgen kom eten.
Daarom houd ik zo van die jongen. Ik geloof niet in telepathie, maar hij voelt precies aan wat ik denk en wil. Sterker nog, hij doet precies wat ik denk en wat ik wil. Hoe lelijk hij ook mag zijn, zijn kop lijkt nog het meest op dat van een pitbull, ik houd van hem. Zonder hem lag ik al lang onder het gras.

Plank. De brugklas op het Rembrandtcollege. Mijn ergste schooljaar dat ik ooit heb gehad. Allemaal blije kindjes die allemaal zo vrolijk waren op hun nieuwe school en ik die bijna uit elkaar knalde van ingehouden woede. Ik merkte het ook meteen. Ik was anders, ze vonden mij anders en dat lieten ze anders goed merken. Ik hing overal buiten, niemand praatte tegen me of vroeg of ik kwam buiten spelen. Alsof mij dat ook maar iets kon schelen. De enige die ik nog een beetje mocht was Micky. Als ik aan haar denk dan krijg ik het bij voorbaat al koud. Micky, een meisje met een grote bek, ze speelde basgitaar en ze had groen haar. Groen haar dat vond ik pas echt geweldig. Wel lelijk, ze zag er niet uit, maar ik had ontzag voor haar. Iedereen had respect voor haar en het mooie was, zij voor helemaal niemand. Micky, meteen in de eerste bleef ze zitten en halverwege dat schooljaar moest ze weg. Of ze nou te agressief was, of gewoon te dom, ik weet het niet. Ik heb haar in ieder geval sindsdien nooit meer gezien.
Micky, ze was niet alleen de enige die tegen mij praatte, ze was ook de enige die naar me luisterde. Ik was zelfs de enige tegen wie ze aardig was.
Met Micky begon ik met roken. Zij was mijn rookmaatje en wij brachten elke pauze, gillend koud of toch wel lekker, buiten samen door.
Micky had op een dag ineens een vriendje. Ze wilde hem aan mij laten zien. Het feit dat ze trots op haar verovering was droop van haar gezichtje af.
We stonden buiten op straat, bij ons bankje, te stoppen met roken. Micky was toch wel een klein beetje verliefd hij was zo gaaf enzo, zo boeiend en ook nog met inhoud, maar niet heel erg vreselijk knap en ik zou hem wel aardig vinden want dat voelde ze aan en ik moest maar gewoon even wachten gezellig op haar liefje.
“Kijk Jesse, daar komt hij aan”
Vol afschuw en ongeloof zag ik wat daar aan kwam fietsen. Het was zwart, het was toch wel stoer, maar het was vooral wazig. Micky werd als een soort spaghettisliert naar het toe gezogen en daar stonden ze dan. Het ding en Micky. Als je er een foto van zou maken zou iedereen schrikken die het zag. Een schriele jongen met een pitbullkop, pikzwart geverfd haar een lange jas, stond als een aanhangsel innig verstrengelt met een stevig meisje met haar haar in de kleur groen waar je hoofdpijn van kreeg. Even zoenen en weer los.
Ik stak mijn hand uit naar het Joost. Van het kwam geen reactie. Zo stijf als een plank keek hij stoned voor zich uit. Ik wist niet wat ik moest doen. Misschien was hij gewoon verlegen, maar dat kon het ook niet zijn. Verlegen jongens hebben niks met Micky.
“Hallo?”
Het reageerde gewoon niet. Alsof het zich absoluut niet interesseerde voor de sociale omgeving van zijn Micky. Ik wist mezelf geen houding te geven, maar het respect voor deze jongen groeide per seconde. Het enige wat ik kon doen deed ik ook. Ik keek. Ik keek gewoon naar Joost, die ik in mijn hoofd al Het Plank had genoemd, ik keek en prentte alles in mijn hoofd wat ik zag. Zijn ogen. Toen schrok ik pas echt. Hij kon maximaal vijftien zijn, maar in zijn ogen zag ik dingen die je in vijftienjarige ogen niet hoort te zien. Ik zag verborgen pijn en desinteresse voor de hele wereld. Walging en teleurstellingen. Ik herkende meteen zoveel, dat ik in een klap mijn eigen leven kon verklaren. Twee bolletjes in een gezicht vertelde mij waar ik al zo lang naar op zoek was. Ik wist wie ik was, mijn hele identiteit kon ik uit zijn ogen halen en mijn visie op de wereld kon ik eindelijk verwoorden. Mensen zijn achterlijk, daar kwam alles wat ik dacht uiteindelijk op neer. Blauwe ogen. Knalblauwe ogen die zo vreselijk uit zijn grauwe uiterlijk sprongen dat ze op mijn netvliezen gebrand waren en wat ik ook deed, ik kreeg ze niet weg.
“Voor het geval je ooit nog aan mij zult denken, Plank, ik ben Jesse.”
Dat was het enige wat ik tegen hem zei, maar dat was het enige wat ik had moeten zeggen.
“Plank?” Hij keek op, keek me aan, zijn hele negatief over zijn jukbeenderen gespannen gezicht veranderde en hij glimlachte. Naar mij. Vanaf dat moment heette hij Plank.
“Jou ga ik vaker zien,” zei hij en na een zuigsessie met Micky reed hij weg.
“Mick, waar heb jij in godsnaam deze jongen vandaan? Ik mag hem wel. Ruilen?”
Ik hield haar mijn pakje sigaretten voor en keek zo smekend dat ze naar mijn idee niet kon weigeren, ook al zou ze dat willen.
Micky begon te lachen en vertelde me dat ze hem ook wel leuk vond, maar dat hij wel erg wazig was. Zijn ogen, daar deed ze het voor. Verder stelde hij vrij weinig voor, hij was principieel en overal op tegen, alleen dat hij wiet rookte, dat vond ze wel gaaf en ja, dat had ze zelf ook wel eens gedaan.
Een dertienjarig meisje, dat er uitzag als wandelend gras, rookte wiet met haar vriendje. Dat ik op mijn twaalfde begonnen was met het roken van sigaretten vond ik al stoer. Ik dacht dat ik rokend aan de wereld en dan vooral mijn klas, kon laten zien dat ik anders was en me van niemand iets aan trok. Dat was niet helemaal gelukt. Iedereen rookte.
Wiet. Ineens groeide mijn verlangen. Ik was bijna veertien en wilde iets doen met mijn leven.
“Mick, ik ga met jullie mee. Wiet roken bedoel ik.”
Ik weet het nog goed.
Op een vrijdagavond ging ik met Micky mee, haar ouders waren nooit thuis en we konden doen wat we wilden. Plank kwam langs en hij had een zakje bij zich. Of iemand sigaretten had. Ik begreep hier helemaal niets van maar gaf mijn pakje en hij draaide van het groene spul uit dat zakje en tabak uit mijn sigaret een joint. De geur alleen al draaide rond in mijn hoofd en ik voelde me goed.
“Stevig zuigen en diep inhaleren.”
Ik deed wat Plank zei en schrok. Ik merkte helemaal niets, de smaak was anders en het zag er mooi uit, maar het effect waar Micky het over had bleef weg. Ik werd wel slomer en had nergens meer zin in, maar de term stoned werkte niet op mij. Waar bleef godverdomme die lachkik. Ik was het hele pokke-eind naar Micky gefietst om stoned te worden en nu kon ik net zo goed naar huis gaan. Plank had medelijden, of iets wat daar op lijkt, dus hij kon wel een sterkere draaien. Hij ging zijn gang maar, ik had toch niets beters te doen.
We waren om halftien begonnen, de tijd ging verder en stond uiteindelijk stil. Mijn agressieve bui was weg, mijn sigaretten waren weg, Plank zijn wiet was weg, mijn moeder was weg, de klas was weg, de ozonlaag was weg, seks was weg, Jezus was ook weg, het stoplicht in de straat van mijn buren was weg, dan was het stoplicht in mijn straat ook weg, Plank was weg, Micky was weg. Ik was weg.
Mijn moeder was boos. Of ik haar niet even had kunnen bellen dat ik bleef slapen en wat had ik trouwens gedaan. We hadden helemaal niets gedaan, niets boeiend in ieder geval wat ik aan haar moest vertellen. Ik was gewoon vergeten te bellen en als ze dat niet accepteerde was dat haar probleem, want ik ben maar een gewoon mens, en, wat ze mij altijd zei als ze me weer eens vergeten was, vergissen is menselijk.
Ik wist zeker dat ik vanaf dat moment mijn vrienden had gevonden. Wat ik die avond gevoeld had vond ik heerlijk en de enige mensen met wie ik dat kon delen waren mij vrienden. Wat klonk dat toch mooi. Vrienden voor het leven en voor wiet. Voor altijd mijn vrienden.
Ik had niet helemaal gelijk. Micky verdween, helaas, helaas uit mijn leven en van de hele aardbol, maar Plank bleef. Micky miste ik niet, op het feit dat ze groen haar had na, stelde ze niet veel voor. De enige reden dat ik met haar omging was dat zij de enige was die tegen me praatte en dat ik met groen mijn hele leven al een speciale band heb.
Plank is nog steeds. Al vijf jaar. Alles samen. Ik weet alles van hem en hij weet alles van mij.
Hij denkt dat hij alles van mij weet.
Niet alles. In feite weet hij niets.
Zana. Die naam heeft Plank nog nooit gehoord. Ik heb hem nooit iets verteld en hij weet ook niet wat ik kwijt ben. Ik ben Zana kwijt. Zana is kwijt en weg en verdwenen en komt nooit meer terug. Waar ze heen is zal mij een zorg zijn, dat weet ik niet en kom ik toch nooit achter. Ik zal haar nooit vinden, ook al weet ik op de lengtegraden exact waar ze is, onbereikbaar blijft ze, voor de rest van mijn leven. Waarom ze weg is weet niemand en niemand komt daar ooit achter, want niemand weet, niemand weet verdomme dat ze bestaat.
Nu moet ik echt ophouden, elke keer als ik boven op mijn kamer zit komt ze weer uit mijn binnenste bovendrijven en voel ik haar door me heen stromen. Ik moet iets doen, als ik hier blijf liggen word ik gek, heb ik vaker meegemaakt. Dan raak ik zo gefrustreerd van het feit dat ze niet meer is en ben ik tot de raarste dingen in staat. Ik sta op en ga toch maar naar beneden.
Had ik niet moeten doen. Ik loop de huiskamer binnen en daar zit dat wat ik precies vanavond niet had moeten zien. Vanaf de bank kijkt een man me stralend aan.
“Dag jongen,” zegt hij. O mijn god, mijn moeder heeft haar allesvlam op bezoek.
Jan-Diederik heet hij, die naam zegt al genoeg. Toen mijn moeder ging vertellen dat ze een nieuwe liefde had met de naam Jan-Diederik kreeg ik een vreselijke lachstuip waar ik na heel veel cola met verschrikkelijk buikkrampen van bijkwam. Het probleem begon pas toen hij daadwerkelijk op bezoek kwam. Mijn buikkrampen schoten naar mijn keel en ik kon geen zinnig woord meer uitbrengen. Ongelooflijk, hij heette niet alleen Jan-Diederik, maar hij zag er nog precies zo uit ook. Met een wazig verhaal ben ik het huis uitgerend om die avond bij Plank zoveel te roken dat ik het woord Jan-Diederik niet meer kon uitspreken in de hoop dat mijn moeder twee dagen later wel zou inzien dat hij toch nét niet helemaal bij haar paste.
Dat gebeurt altijd, ze komen, blijven heel even en verdwijnen. Net als mijn vader. Ze ziet ze nooit meer terug. Dus ik mijn vader ook niet. Jammer zeg.
Ik maakte me niet druk om deze heerlijke Jan-Diederik, twee weekjes en we zien hem nooit meer terug. Dacht ik.
Die eikel komt nu al een half jaar bij ons en hij doet zo onopvallend duidelijk zijn best om een goede vader voor mij te zijn. Altijd dat zelfde gezeur. Als ik een vader nodig had ging ik mijn eigen wel opzoeken, daar heb ik geen Jan-Diederik voor nodig. Alsof ik te stom ben om een spoorloos-achtige zoekactie te starten in de hoop mijn vader te vinden. Ik heb mijn achttien jaar goed gered zonder vader, dus die heb ik niet nu ineens nodig.
“En, hoe is het met onze knul.”
Nu gaat hij verdomme ook nog tegen mij praten. Hier kom ik nu niet onder uit. Plank is vanavond op bezoek bij zijn ouders. Gezellig zeg. Vanavond zit ik thuis, alleen, dus ik zal mijn kotsneigingen moeten bedwingen en vrolijk meepraten.
“Goed.”
“Oh, dat is mooi, en op school?”
‘Goed.”
“En met die ene jongen, hoe heet hij ook alweer, Joost toch?”
“Goed.”
“Wat heb ik je eigenlijk langt niet gezien zeg, heb je nog leuke dingen meegemaakt? Toen ik zo oud was als jij deed ik heel veel leuke dingen.”
“Goed.”
Ik zie mij moeder kijken. Vanuit haar stoel kijkt ze me aan. Als blikken konden doden zou ik nu uiteenvallen in allemaal kleine stukjes as. Dat zou wel iets hebben, de hele grond vol rotzooi en mijn moeder maar vegen. Dan maakt zij ook nog wat leuks mee. De hele avond naar dat gezeik van die Jan-Diederik moeten luisteren is volgens mij erger dan je zoon bij elkaar vegen. Hij verneukt toch alles. Er gebeurt niks, ik val niet uit elkaar en ik voel ook geen kogel door mijn kop raggen. Mijn moeders blikken kunnen mij blijkbaar niet doden.
“Trek het je niet aan, liefje, het is gewoon de puberteit, toen ik zo oud was als hij was ik ook tegendraads en misschien nog wel veel erger.”
Mijn maag draait zich om en ik sta meteen op. Puberteit. Flikker toch op man, dat ik jou niet aardig vind heeft niks, helemaal niets met welke puberteit dan ook te maken. Ik kijk naar mijn moeder in de hoop een klein beetje steunbetuiging in haar ogen te vinden, maar ze lacht klef naar haar geliefde en ik zie haar denken dat hij altijd alles toch zo tactvol en verstandig kan oplossen.

[Miss-E]

Nasja? Wist nie dat jij hier oooooit kwam! Vet man! Echt GOEHOED!!!!!!!!!!!! Nou ja... zie je snel! En doorschrijven he!!!

[Ieke]

Ik vind het leuk. Anders. Het is duidelijk dat die jongen zich wil afzetten. Ik vind dat je zeker door moet gaan, ik ben erg nieuwsgierig naar de rest. We3l vind ik dat je soms wat meer zinnetje aan elkaar mag plakken. Je hebt dan een boel van die kleinere zinnetjes aan elkaar en daar kan je er best wat aan elkaar plakken. Pas dan wel op dat je niet teveel doet, dat is ook weer hinderlijk. Verder heb ik eigenlijk geen fouten kunnen ontdekken, maar helemaal helder ben ik vandaag niet.

tis echt n zaaaaaaaalig verhaal, echt waar, ik kan nie w8n tot er n vervolg komt!!! tzijn echt zo'n dingen die nu eenmaal int echte leven ook voorkomen, and I like that!
k zag ut eerst nie zitten om heel dat stuk te lezen, maar toen ik bezig was, vond ik het zelfs jammer dat het niet nog veeeel langer was. tis ut beste stukske dak ier al gelezen heb op letteren.

*'Wat heb ik je eigenlijk langt niet gezien zeg' zal wel n typfoutje zijn zeker?

*mannen onder elkaar-knipoog
ist nie mannen-onder-elkaar-knipoog?

mja, ben geen spellingsspecialist, dus hou het hier maar bij.

echt, verder schrijven!!! ik ben al helemaal meegezogen in het verhaal.

[ATT-Member]

Zeer vet!!
heb er geen woorden voor.....

[dark_poetry]

k vind het zeer goed,en ben benieuwd naar die zana.

wow dit vind ik nou echt een mooi stuk... hoop dat er een vervolg komt...?

[Nas-t Zeekoe]

dankje allemaal!! Ik ben blij dat het jullie zo bevalt!
ik ga zeker nogverder met schrijven ik heb al een heel stuk, dat plaats ik binnenkort wel... en die spelfouten haal ik er zo wel even uit! ik zal ook even kijken wat ik met die korte zinnen kan doen... verder echt bedankt! dit voelt goed!

[Kip187]

Ik vind het echt een tof verhaal, veel stukken zijn herkenbaar.
Je weet echt brilliant in de huid van de hoofdpersoon te duiken.
Dit is echt duidelijk een stoner, iemand die alles afzeikt en zelf eigenlijk helemaal niet meedoet.Zana maakt alles heel wat misterieuzer en het komt zeer goed over.
Je moet dit boek echt afschrijven!!!!

Je manier van schrijven roeleert, talent.

wat ik wel hoop is dat de hoofdpersoon gaat veranderen want er gebeurt zeg maar weinig. Hij is een beetje iemand die alles observeert en niet echt bijdraagt aan gebeurtenissen. Weinig dialogen enzo, maar daar kan ik dus eigenlijk helemaaaal niks over zeggen omdat het maar zo'n klein stukje is.
Plank is echt de vetste. kan me erg in hem vinden.

x Kip ow ja ik was objectief.

Kip187 schreef:

Je manier van schrijven roeleert, talent.

Ik ben eigenlijk niet eens zo onder de indruk... Er schort af en toe nog aardig wat aan de schrijfstijl, maar het verhaal is inderdaad wel leuk hoor! Hou vol!

(goh, nu klink ik alsof ik een expert ben. NOT)

[Majesteit]

ieke schreef:
Ik vind het leuk. Anders.
Leuk??? Het is geweldig!!!
Het is duidelijk dat die jongen zich wil afzetten. Ik vind dat je zeker door moet gaan, ik ben erg nieuwsgierig naar de rest. We3l vind ik dat je soms wat meer zinnetje aan elkaar mag plakken. Je hebt dan een boel van die kleinere zinnetjes aan elkaar en daar kan je er best wat aan elkaar plakken. Pas dan wel op dat je niet teveel doet, dat is ook weer hinderlijk. Verder heb ik eigenlijk geen fouten kunnen ontdekken, maar helemaal helder ben ik vandaag niet.

Ik vind die kleine zinnetjes juist heel erg goed, omdat die nou net zo goed passen bij de stemming van het verhaal. Heel de opgekropte woede, de hele jongen zit eigenlijk daarin verwerkt. Dat is hij, die korte zinnetjes. Heel erg goed. Echt fantastisch. Waar wil je met het verhaal naar toe?

[Nas-t Zeekoe]

de relatie met jesse en zana wordt veel verder uitgewerkt (ben ik nu mee bezig...) maar de grote vraag is: bestaat zana nu wel of niet
en die grens wil ik gaan verleggen...
de woede van jesse (inderdaad hij heeft die woede en afkeer in zich) ga ik nog veel verder uitbreiden... en daar oorzaken voor zoeken...

[Nas-t Zeekoe]

en ik zet er binnenkort een vervolg op... dan kunnen jullie verder lezen, en me verder helpen!!!
echt bedankt voor de reacties... ik ben blij dat het aanslaat!