Ook een verhaal

[Roxjuh]

ik heb voor school een verhaal geschreven als opdracht voor CKV. dis een lang verhaal (WORD-document is 11 kantjes.. )
(heel graag reacties..!)

Kinderspel..

“Allemaal stil en zitten op je eigen plaats graag!” Mevrouw Jans probeerde weer uit alle macht klas 4 havo onder controle te houden, maar zoals altijd lukte haar dat niet. “Ik ga dreigen met straf als jullie niet luisteren… Ja, Mandy, Phoebe, John en Carry, jullie zijn de eersten. Allemaal een opstel van een A4-tje over het nut van stil zijn en opletten in de klas!’’
Leuk… ik, Mandy McMatch, zat daar ook bij. De elfde keer al deze week. Bij mevrouw Jans alleen al vier keer. Ze had wel de pik op mij, zeg. Snel keek ik in de richting van de andere strafkandidaten. Phoebe, mijn beste vriendin, had er al goed de smoor in. Voor haar was het ook al de tiende keer van deze week. Erg vond ze het verder niet, maar Phoebe was zo slecht in opstellen schrijven, dat ze het wel erg moést vinden. Ik niet, als ik niks te doen had, schreef ik toch verhalen. Maar ja, na deze week had ik nog maar weinig vrije tijd over. Voor Engels al twee opstellen én twee uur nakomen, voor Frans, waar ik dus echt een hekel aan heb, maar wat ik wel goed kan, ook twee uur nakomen, omdat ik samen met Phoebe propjes zat te schieten. Scheikunde, wat ik heel leuk vond, ook nog een opstel, omdat ik mijn huiswerk niet had gemaakt. ‘Tja, sorry meneer, maar ik heb wel belangrijkere dingen te doen’, zoals ander (belangrijker) huiswerk, natuurlijk uitgaan en mijn sport kickboksen.

Gelukkig, daar klonk de bel. Snel schreef ik het huiswerk nog op en stopte mijn boeken en agenda in mijn tas. “Mandy, ga je mee de stad in? Er is een nieuw winkeltje geopend aan het begin van de winkelstraat, naast de bakker. Ze verkopen daar allerlei leuke accessoires, zoals riemen en sieraden en zo.”
Natuurlijk hoefde ik niet lang na te denken, want natuurlijk ging ik mee! Snel raceden we naar onze fietsen en pakten ze uit het rek. “Hey! Wacht es op ons! Wij willen ook mee, waar jullie dan ook naar toen gaan.” We wisten niet dat Lesley, Nigell en Randy ons achterna waren gelopen. Wij stonden al te wachten toen ze dan ook eindelijk klaar waren. Nigell was bijna van zijn fiets afgevallen, maar hij was ook altijd degene die altijd superlomp was met z’n fiets. Vaak stuntte hij maar een beetje in het wilde weg, en viel daarna nogal hard op de grond. Gelukkig voor hem, hij kende geen pijn, maar het aangezicht voor ons werd er niet beter op.
Eindelijk was Nigell dan ook klaar en we fietsten richting de stad. Binnen no time waren we er en kwamen erachter dat we de anderen hadden afgeschud, wat Phoebe altijd verwonderde. Zij had goede beenspieren en dat kon je van de anderen nou niet bepaald zeggen. Nigell deed aan voetbal, Randy aan tennis en Lesley zat op hockey. Phoebe zat op wielrennen, mountainbiken en de rest wat je op een fiets kan doen. Verder skeelerde ze ook dagelijks vijf kilometer.
Voor mij was het geen probleem om haar bij te houden, mijn beenspieren waren sterk door alle kickboks lessen.
Vanaf groep 2 zaten Phoebe en ik al bij elkaar in de klas en vanaf dat moment waren we beste vriendinnen. We hebben altijd naast elkaar gezeten en we zijn nooit uit elkaar gezet. Als de ene straf kreeg, kreeg de andere bijna gelijk ook straf en werd de ene eruit gestuurd, dan liep de ander dom achter degene aan die eruit gestuurd was, wat de leraar ook riep of schreeuwde...

(wat ik dus zei, is eerste stuk he..)

[Roxjuh]

hier is het 2de stuk ik weet et, is wel een saai, NOG niets gebeurends verhaal, maar moet tog wat

Het winkeltje zag er van binnen grappig uit. Een beetje… tropisch. In het midden van het winkeltje stond een grote palmboom en de muren waren versierd met knuffels, liaanslingers en allerlei andere
dingen. Achter de grote palmboom was een grote trap die naar lager gedeelte leidde. Voor in het winkeltje bevonden zich de sieraden en haarspullen en achterin achter de trap hing vanalles en nog meer; van riemen tot tassen en van netpanty’s tot sokken. Phoebe wist hier wel raad mee, zij was zo iemand die elke dag kon switchen. De ene dag droeg ze bijvoorbeeld een netpanty over een shirtje, de andere dag had ze een dik vest aan. Maar een ding had ze altijd: merkkleding. Al was het maar een hempje onder een shirtje, altijd had Phoebe merkkleding aan.
We keken een beetje rond en mijn oog viel op een mooi gouden kettinkje met een bedeltje eraan. Het bedeltje was in de vorm van een poppetje die ook kickbokste en misschien vond ik het daarom zo mooi. Ik keek van het prijskaartje naar mijn portemonnee, die ik in de gauwigheid nog mee kon nemen uit mijn tas op school. Tot mijn grote verbazing, zag ik dat mijn portemonnee helemaal vol zat met geldbiljetten. Ik lachte in mezelf en zag al helemaal voor me hoe mijn moeder mijn portemonnee volstopte. Gelukkig was het kettinkje niet duur, dus hield ik nog genoeg over voor iets anders.
“Phoebe, kom es… Kijk es effe naar dit kettinkje… wat vind jij ervan? Wat denk je, zal ik hem kopen of niet?” Ik keek weer van het kettinkje, wat ik ondertussen al in mijn hand had, terug naar Phoebe. Gelukkig dacht ze niet lang na en zei:”Hm… ik vind hem wel heel mooi, misschien een tikkie duur, maar ik zie dat je moeder je portemonnee weer heeft volgepropt. Als ik jou was, zou ik hem wel kopen. Maar ja, wie ben ik?” en ze liep weg, richting de trap naar het lagere gedeelte. Ik twijfelde, ik wist dat mijn moeder het niet leuk vond wanneer ik gelijk al het geld uitgaf, maar dit was anders, dacht ik bij mezelf en ik hield nog geld over voor wat anders.
Ik koos toch voor het kettinkje en liep ermee naar de kassa, waar een jongen een tijdschrift stond te lezen, maar hij legde het weg, toen hij mij hoorde.
Ik legde het kettinkje op de toonbank, pakte geld uit mijn portemonnee, terwijl hij het aansloeg op de kassa. Ik kwam erachter dat hij het geld niet pakte, maar zich iets voorover boog en zei: “Je bent de allereerste klant van vandaag, is het een cadeau of is-ie voor jou?” Ik keek even om me heen en zei toen dat het voor mij was en hem gelijk om wilde. De jongen had dat kennelijk iets té gelijk opgevat, hij pakte het kettinkje en boog zich nog een beetje voorover om het bij me om te doen. Phoebe stond vanaf de andere kant van het winkeltje te kijken en keek me aan met een brede grijns op haar gezicht. De jongen pakte het geld van de toonbank en deed het in de kassa. “Omdat je mijn eerste klant bent, krijg je van mij dit erbij.” Hij draaide zich om en pakte iets uit het rek. Een mooie dikke gouden armband legde hij op de toonbank. “Alsjeblieft, voor jou…” Ik pakte het van hem aan en had in de gaten dat Phoebe achter me stond. “Is dat je vriendin?” vroeg hij aan mij, “zo ja, dan mag jij dit hebben. Ik zie dat je veel zilver draagt. Hier, alsjeblieft,” en gaf Phoebe een heel mooi armbandje van gedraaid zilver. De jongen deed het bij haar om, terwijl ik op de klok boven de deur keek.
“O nee, Phoebe… het is al half drie! We komen te laat voor scheikunde! Ik heb namelijk geen zin om morgen of zo weer na te komen.” We renden de winkel uit en lieten de jongen alleen achter. We fietsten als gekken door de winkelstraat, terwijl iedereen ons aankeek alsof we iets gestolen hadden. Over vier minuten ging de laatste bel en als we weer te laat kwamen, moesten we weer nakomen, waar ik dus absoluut geen zin in had.
Toen we op school aankwamen, onze fietsen in het rek hadden gezet en onze jassen hadden neergegooid, ging net de tweede bel. We waren dus net op tijd voor scheikunde.

[*~Angel~*]

Leuk geschreven en ik wil wel een vervolg lezen

[Roxjuh]

keej komt deel 3 nuhier zit de wending he.!)

Pfff… ik wist dat scheikunde saai kon zijn, maar dit sloeg alles. Meneer Smokey (zoals wij hem altijd hem altijd noemden, in plaats van meneer Scomey, omdat hij rookt als een ketter) zat een verhaal te vertellen over zijn jeugd. Sjonge, wat had die vent een verschrikkelijk saaie jeugd gehad, zeg. De hele klas, behalve de studiebollen natuurlijk, zat ook te slapen. Die man kon absoluut geen boeiende verhalen vertellen. En daar hadden Phoebe en ik ons dus helemaal voor uit de naad gefietst. Meneer Smokey liep naar het bord en tekende daar iets op wat leek op een schilderij van Mondreaan. Je weet wel, dat schilderij met die zwarte strepen en hier en daar een rood, blauw of geel gekleurd vak.
In mijn gedachten ging ik terug naar vanmorgen, toen ik wegging naar school. Mijn moeder riep me nog iets achterna, wat ik niet helemaal kon verstaan. Natuurlijk was ik al laat en zei dat het goed was… O, shit, ik wist al wat ze zei: ”Rij even langs de bakker voor brood voor vanavond, anders hebben jij en je zusje niks te eten. Ik moet overwerken en ben pas laat thuis.” Shit zeg, dat moest ik dus maar na schooltijd doen. Aangezien mijn zusje met de bus terug naar huis ging, omdat ze te slim was voor de scholen hier in de buurt. En mijn vader… tja, die was twee jaar geleden omgekomen in een auto-ongeluk. Dus moest ik het maar weer doen. “Mandy, verdorie, ik word hier noeens helemaal gek! Let nou es op… Ik ben iets aan het vertellen.” Meneer Smokey was knalrood geworden, terwijl ik mijn ogen lui opendeed. Om hem nog kwader te krijgen, gaapte ik er ook nog eens achteraan. Met een kwaaie kop zo rood als een kreeft, draaide meneer Smokey zich weer om naar het bord.
Zucht… Na een kleine twintig minuten was meneer Smokey nog niet klaar met zijn verhaal. Ik keek op de klok boven de deur en zag dat we nog tien minuten hadden te gaan voordat we vrij waren. Het tiende en laatste uur voor ons, samen met nog één andere klas, en dat was nog wel een brugklas!
Ik deed mijn ogen maar weer dicht en dacht aan mijn kickboksles van gisteren. Mijn instructeur Devon had mij uitgekozen om tegen hem te vechten. Natuurlijk had ik de uitdaging aangenomen. Het was een harde strijd en als één van de weinige meisjes uit de les, wilde hij niet net doen alsof hij verloor. Maar hij verloor wel! Al na zevenentwintig seconden smeekte hij om genade. Dat was wel grappig. Ik, een meisje van vijftien jaar oud, kon een groter, sterker en volwassen iemand aan en won dan ook nog.
Mijn droom werd ruw verstoord door een soort geweerschot uit de gang. Ook meneer Smokey schrok zich lam en rende verstrooid naar de deur, om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Ik zat achter in de klas bij de muur en kon dus niet zien, door het raampje naast de deur, wat hij wel kon zien. Meneer Smokey opende de deur en liep een stukje naar buiten. Meer kon ik niet zien, maar na twee seconden kwam hij achteruitlopend terug het lokaal in met zijn handen boven zijn hoofd. Voor hem aan liepen twee mannen in het zwart gekleed met een bivakmuts over hun hoofd. Allebei richtten ze een pistool op meneer Smokey en toen de mannen de klas inkwamen, richtten ze de pistolen ook op ons. De achterste man, een nogal dikke kerel, begon tegen ons te praten in gebrekkig Engels:”You all… to de kantine… or we zjullen schieten! NOW!” Allemaal liepen we in een rijtje naar de kantine, waar de brugklassers al stonden te wachten. Vijf andere mannen hielden de brugklassers onder schot en van de tegenovergestelde richting van waar wij vandaan kwamen, zagen we zeven leraren en leraressen lopen, met hun handen boven hun hoofd en allemaal ook weer onder schot gehouden door vijf mannen.
Allemaal moesten we gaan staan in een rij en twee mannen kwamen op mij en Phoebe af. Ook weer in gebrekkig Engels zei de ene man:”You look strong… You must walk here. For the group.” Al snapte ik er maar weinig van, liep ik naar voren en ging voor de groep staan. Met Phoebe naast me, durfde ik alles wel aan.
Een paar brugklassers dachten waarschijnlijk dat ze lollig waren en dat dit allemaal maar een grap was en zaten een beetje te kloten met elkaar. Één van de mannen zag dat en trok zijn pistool. Hij schoot een paar keer in de richting van de jongens en liet zo merken dat het geen grap was, maar menens. Eén van de brugklassers werd geraakt door een stuk hout, doordat de man op een stoel schoot die zo’n beetje uit elkaar knalde. Een groot stuk ketste tegen de wang van de jongen, die al bijna meteen begon te bloeden. Als ik ergens niét tegen kon, dan was het dat brugklassertjes gepest werden. Ik sprong dus naar voren en riep tegen de man die nog steeds bezig was met schieten: ”STOP!!! Hold it right there mister… (ik had waarschijnlijk iets te veel films te zien, maar dat kwam nu wel van pas) How dare you to shoot at an innocent boy like him. Take somebody from your own size!!” Dat had ik beter niet kunnen zeggen, want de man kwam nu op mij af met zijn pistool in zijn hand.
“Zo… girly… you wanted to rescue him? Well, TRY!” en hij gaf me één van zijn pistolen. Ik schrok dat hij zo reageerde, maar nam de uitdaging toch aan.


leuke wending??

[*~Angel~*]

“Mandy, verdorie, ik word hier noeens helemaal gek!

nogeens

Als ik ergens niét tegen kon, dan was het dat brugklassertjes gepest werden.

Euhm gepest??

Take somebody from your own size!!”

Hehe, lijkt een beetje op de lion king


Voor de rest leuk

Meesterlijk, maar wat kleine inhoudelijke foutjes
Ik bijt me niet helemaal vast in het verhaal

Grim

edit: Caps eruit

[Roxjuh]

ghehe ik heb nog 2 en half deel

posten dan!

[*~Angel~*]

Grim schreef op 20-06-2004 @ 20:02 :
posten dan!

jah posten. Ben zeer benieuwd hoe het afloopt.

[Roxjuh]

<Klik> Ik probeerde een schot af te vuren, maar tevergeefs. Ik dacht dat er een kogel uit zou komen, maar in plaats daarvan kwam er niks uit. Ik draaide mijn hele lichaam bij, om te zien wat hij zou doen. Hij had waarschijnlijk wél een geladen pistool. Ook hij draaide zich om en hield het pistool op buikhoogte. Ik hoopte nog dat hij het pistool weg zou doen en gelukkig genoeg gebeurde dat ook nog. Ik gooide het pistool terug naar de man, die hij oppakte.
De televisie in de kantine was nog steeds aan en maakte rare harde geluiden. Een andere man werd daar kennelijk zo gek van, dat hij zijn pistool pakte en een kogel door de televisie heen joeg. De brugklassers piepten, waarschijnlijk van bangheid. Onze klas zat er maar rustig bij, vergeleken met één van onze andere lessen, was dit niks.
Uit de televisie kwam nog steeds rook en ik stond nog steeds tegenover de man, die me aan stond te kijken met z’n stomme rotkop, alsof ik een van de brugklassers was. Ik werd gek van die blik en probeerde om terug te kijken. De andere mannen waren inmiddels achter hem komen staan en één van de mannen fluisterde de rotkop iets in het oor. De man knikte en gebaarde tegen mij dat ik weer bij de groep moest gaan staan. In plaats daarvan bleef ik dom staan kijken wat ze daarop zouden doen. Weer een andere man gebaarde ook naar mij, maar ook daar deed ik niks op uit. Drie van de vijf mannen die achter de rotkop stonden, trokken bijna tegelijk hun pistool. Daar schrok ik van en liep heel langzaam terug.
Terwijl acht mannen wegliepen richting de trappen en er een stuk of vier mannen in totaal achterbleven inclusief de rotkop, dacht ik mijn kans te slaan. De rotkop en de anderen hadden hun pistolen aan de vijf meegegeven. Zachtjes en onopvallend schuifelde ik naar Daizy, een meisje waarbij ik op kickboksen zat, en zei zachtjes tegen haar: ”Daizy, ik heb een idee, wij samen kunnen die mannen makkelijk aan. Probeer jij die linkse eens om te leggen. Wel zachtjes, hè! We mogen geen geluid maken, de anderen mogen het niet horen. Het moet lukken, ze zullen je niet zien. Probeer die kick van vorige week!” Ik liep weer heel onopvallend weg in de richting van één van de andere mannen. In mijn gedachten probeerde ik me de kick van vorige week te herinneren. Gelukkig stond die kerel met de rug naar mij toe, dus deed ik mijn hand voor zijn mond en gaf hem een ‘slapkick’ in zijn rug. Hij zakte in elkaar op de grond en gaf geen teken van bewustzijn weer. Ik keek naar Daizy en keek hoe zij het er vanaf bracht. Ook die man zakte in elkaar, zonder een teken van bewustzijn te geven. Nog maar twee te gaan en ik gebaarde naar Daizy dat ze de man met een kunstoog moest aanpakken, dan zou ik de rotkop pakken. Hij stond volgens mij half te slapen met zijn kin op de punt van een bezem die toevallig in de aula stond. Ik liep achter hem langs en gaf ook hem een ‘slapkick’ in z’n rug. Hij zakte in elkaar en viel op de grond.
Ik liep in de richting van de andere schoolgenoten die me allemaal met grote ogen aan zaten te kijken. Op dat moment kwam Daizy er ook aangelopen. Ik kreeg een goed idee en ging voor de anderen staan. “Ik loop naar de deur, Daizy gaat met mij mee, doet de deur open en jullie rennen allemaal zo hard mogelijk weg om hulp te zoeken. Ren van mijn part naar het eerste het beste huis en vraag daar om hulp. Pas als iedereen buiten is, ga ik alleen terug en zoek de rest van de school af naar die andere kerels. Begrepen?” Daizy kwam achter me staan en legde haar hand op mijn schouder. Ik draaide me om en keek in haar angstige ogen. “Kom op Daizy, we gaan schoolgenoten redden!”

[Roxjuh]

Mooi!

Grim

[Roxjuh]

dit verhaaal hebbik aan het begin van het schooljaar geschreven. Alsk het nu weer lees, denk ik egt: woww, welke 12jarige heeft dit geschreven mjah hier is iig laatste 2 delen:

Samen renden we naar de deur van de ingang en probeerden deze open te breken, maar omdat de deur op slot was gedraaid, wilde deze niet open. Gelukkig dat ik Daizy bij me had, want die wist overal wel iets op. Ze haalde een schuifje uit haar haar en morrelde ermee in het slot. Na nog geen tien seconden hoorden we een <klik> en konden we de deur openen. Daizy liep naar de anderen om ze op te halen, terwijl ik de deur in de gaten hield. Het eerste groepje kwam eraan en renden door de open deur naar buiten. Snel schreeuwde ik nog achter ze aan:”Pas nou op! Straks worden jullie ontdekt! Laat niemand uit het hele gebouw jullie zien en ren onopvallend naar een huis!”
Daizy liep terug naar de anderen om een andere groep op te halen. Al snel kwamen ze terug en het volgende groepje van ongeveer tien mensen liep weer de deur uit. De rest volgde op de voet en ook zij renden weg. Ik gaf Daizy een duwtje in haar rug om haar te laten weten dat zij erachteraan moest gaan. Ze draaide zich om en ze keek me op haar beurt diep in mijn ogen aan. Ik omhelsde haar voor het laatst, draaide me om en rende de trappen op, zonder achterom te kijken. Was ik even blij dat ik vanmorgen mijn gympen aan had gedaan, ik kon nu geluidloos de trappen oplopen. Ik had gezien waar de mannen net heen liepen en wist dus ongeveer waar ze waren. Ik liep op de tweede verdieping de rechtergang in en hoorde toen veel harde mannenstemmen. Ik wist niet precies in welk lokaal ze zaten en liep dus maar verder de gang in en stopte abrupt toen ik ze hoorde in het enige lokaal waar geen ramen in zaten. Ik ging achter de deur staan waar ze me niet zagen en begon ze af te luisteren. “Hé Johnny, dat ene meisje, die ene die jij uitdaagde, wat was dat een krengetje. Dacht zeker dat ze alles is. Sjongejonge, die moeten we echt afknallen. En dat mag jij doen, Lenny! Ze heet Mandy en je moet oppassen. Ze zit op kickboksen en haar armen zijn dodelijke wapens.” Haha,… dat had ik mooi voor elkaar. Mijn handen waren nu al ‘dodelijke wapens’.
Ik hoorde voetstappen mijn kant opkomen en snel verborg ik me achter een grote stapel boeken die daar in de gang stonden op een palet. Ze konden me gelukkig niet zien, maar ik hun wel en ik zag dat ze trappen afliepen naar beneden. Toen ik geen geluiden meer op de trap hoorde en ook niet meer in het lokaal, draaide ik me iets om en hoorde opeens gigantisch gevloek. Het was zelfs zo hard dat ik de woorden nog kon verstaan. “Dat stomme meisje heeft dit opgezet, dat zul je zien. Gelukkig weet ik alles over haar uit de archieven.” Shit, nu was ik ook nog eens berucht!
Toen ik op een gegeven moment geen geluiden meer hoorde, kroop ik van achter de stapel boeken vandaan en rechte mijn rug. Ik liep in de richting van de trappen en keek in de richting van de hoofdingang. Mooi, de gang was veilig, niemand te zien. Wegwezen dus, dacht ik. Ik racete de trappen af, waar plotseling één van de mannen voor me opdook. Natuurlijk schrok ik me dood, vooral toen ik zag wat hij in zijn hand had. Zijn pistool, waarschijnlijk geladen en op mij gericht. “Zo meisje, dus jij dacht dat jij het hier allemaal kon redden? Dan heb je dat dus even mooi fout! Wij runnen hier de boel en weet je? Je bent iets vergeten… “ en keek me met een vuil hoofd aan en fluisterde achter zijn hand:”Je leraar! Smokey, is het niet? Tja, die ligt hier wel ergens. Jammer dat we die kindertjes niet kapot mochten knallen. Ja… maar je leraar, die konden we niet meer helpen. Híj draaide door, we moesten hem wel afknallen. We konden niet anders. En omdat jij de rest hebt vrijgelaten, zul jij daarvoor moeten boeten. Dus loop maar mee, dan kan de rest van ons gezellig meekijken.” Grijnzend duwde hij zijn pistool in mijn rug. Ik moest wel voor hem lopen, ik kon niet anders. We liepen langs de deur en ik keek of ik buiten iets zag. Phoebe lag half in de bosjes, waar niemand haar zag. Alleen ik wist van die plaats, omdat ik die plek gevonden had toen ik nog in de tweede zat.
De man duwde me verder in de richting van de aula. Alleen mevrouw Jans van Engels en meneer Anders zaten daar, omringt door de andere mannen. Ik opende de deur en liep naar binnen. De man drukte me op een stoel in het midden van de aula en bond me vast met een kabel van de televisie, die hij er voor die tijd had uitgetrokken. Terwijl hij me vastbond, keek ik toe hoe hij de knopen erin legde. Simpel, zo zie je alleen amateurs maar knopen leggen. Als hij weg zou gaan, had ik mooi alle tijd om mijn handen los te maken. Al snel dacht hij klaar te zijn en liep weer terug naar de groep en ik begon met het losmaken van mijn handen. Zonder dat iemand het in de gaten had, had ik mezelf binnen een minuut losgekregen, maar ik hield mijn handen gewoon op mijn rug om geen argwaan te wekken.
Ik zat er al denk ik een kwartier, toen één van de mannen naar me toe kwam. “Meisje toch, verveel je je? Wil je misschien iets hebben om op te kauwen?” Hij drukte me een stuk oud brood onder mijn neus, waarvan de stank me deed denken aan een riool. “Kom op meisje, eten! Anders ga je dood! Hm… laat maar, je gaat straks toch dood, dus wat maakt het uit! Als je zin in brood hebt, moet je het maar zeggen, meisje. Of mag ik je Mandy noemen?” Wat een eikel was die kerel. Eerst drukt hij me een stuk rioolwaterbrood onder mijn neus en daarna noemt hij mij ook nog eens bij mijn naam. Niet dat die heilig was of zo, maar toch. Nog steeds ziek van de stank van het brood, kwam er dit keer een andere man naar me toe. Hij had wat water in een plastic bekertje gedaan en wilde me dat laten opdrinken. Hij stond recht voor me met zijn benen iets uit elkaar. Ik kon me niet inhouden en gaf hem een knietje in zijn kruis. Hij zakte half in elkaar en gooide het water recht in mijn gezicht. Snel veegde ik het af aan mijn shirtje en keek toen weer naar de man. Hij had zich ondertussen omgedraaid, maar ik zag niet wat hij aan het doen was. Hij haalde hard uit en zijn knokkels raakten hard mijn slaap. Even werd het zwart voor mijn ogen, maar ik had daar geen tijd voor, want nu kwam zijn andere hand eraan gezwaaid. Gelukkig voor mij, dat ik goed kon ontwijken en zijn arm zwaaide door over mijn hoofd. Aangezien ik me eerder al had verlost van de kabel, sprong ik overeind gaf hem een koekje van eigen deeg. Mijn hand raakte zijn slaap en mijn elleboog zijn rug. Geëindigd met nog een knietje in zijn kruis, zakte hij in elkaar op de grond, buiten westen door de knal op zijn slaap. Ik lachte in mezelf en dacht dat ik alles aankon.
Plotseling pakte één van de andere mannen zijn pistool en begon op me te schieten. Terwijl ik dekking probeerde te zoeken, werd ik in m’n zij geraakt en stopte het schieten. Ik zakte in elkaar en met beide handen hield ik mijn zij vast om het bloeden een beetje te stoppen, wat maar weinig hielp. Mevrouw Jans keek me aan met zeer bange ogen en meneer Anders zag eruit alsof hij degene was die de kogel had gekregen. Ik was niet bang, ik was niet boos, maar ik wist eindelijk wat pijn was. Steeds werd het zwart voor mijn ogen, en wist niet waar dat op sloeg.

Mijn hoofd leek net een tol, alles danste op en neer. Waarom moest mij dit nou weer overkomen. Ondertussen dat ik zo’n beetje buiten westen was, was ik op een stoel gezet en dit keer wél goed vastgebonden. Mijn zij bloedde en ook proefde ik bloed in mijn mond. Op mijn handen zaten schaafwonden van het touw, waarmee ik nu was vastgebonden. Mijn oog zat te kloppen, waarschijnlijk werd-ie nog wel blauw.
Pijn, het enige wat ik voelde was pijn. En mijn bloed was niet lekker, gadver wat smerig. Ik begon misselijk te worden, mijn hoofd stond te spinnen op mijn nek, mijn oog deed steeds meer pijn en die man kwam er weer aan. Wat moest hij nu weer van me? Hij hurkte voor me neer en probeerde een lok haar uit mijn gezicht te halen. Dat waren mijn zaken en mijn haren en ik wendde mijn hoofd van hem weg. Hij werd weer kwaad en sloeg me weer. “Zeg, je hoeft je hoofd niet af te wenden. Verwend kreng!” Ik pikte het niet, maar ik kon niks doen, mijn armen en benen waren beiden vastgebonden aan de stoel. Ik kon mijn been niet eens optillen. Mijn zij begon steeds harder te bloeden en de situatie werd niks anders. Opeens kreeg ik een vlaag van twijfels. Waarom werd ik er uitgekozen en waarom niet Daizy? Hadden mijn klasgenoten wel hulpgezocht, of waren ze me gewoon vergeten? Wat zou Phoebe nu denken? Zou ik hier ooit nog levend uit komen?
Op die laatste vraag kreeg ik nu waarschijnlijk antwoord. Mijn armen waren los en ik zat nog een beetje te spartelen met mijn benen. Weer drukte ik met beide handen op de open wond en het bloeden werd weer minder. De mannen hadden door dat ik mijn armen weer los had. Twee mannen kwamen naar me toe gelopen en pakten mijn armen weer vast. Uit alle macht begon ik ze te slaan en te schoppen (mijn benen waren los!). De mannen werden overal geraakt en pikten het niet langer. Een van de mannen haalde uit naar me en raakten me zo hard dat ik gelijk weer buiten westen was… wat er daarna gebeurde weet ik niet. Mijn leven kwam in een flits voorbij. Hoe ik leerde fietsen, mijn 12de verjaardag, toen ik een nieuwe fiets kreeg en toen ik 14 was, toen mijn vader overleed. Allemaal zo plotseling, net als dit. Wie had gedacht dat Mandy McMatch gegijzeld zou worden op haar eigen school? En wie had gedacht dat ze hier werd neergeschoten? Misschien had God het zo gewild, misschien hadden mijn exen dat gewenst. Eén ding weet ik wel… het was een mooi leven, een leven vol kinderspel…

THE END..

[*~Angel~*]

<Klik> Ik probeerde een schot af te vuren, maar tevergeefs. Ik dacht dat er een kogel uit zou komen, maar in plaats daarvan kwam er niks uit. Ik draaide mijn hele lichaam bij, om te zien wat hij zou doen. Hij had waarschijnlijk wél een geladen pistool. Ook hij draaide zich om en hield het pistool op buikhoogte. Ik hoopte nog dat hij het pistool weg zou doen en gelukkig genoeg gebeurde dat ook nog. Ik gooide het pistool terug naar de man, die hij oppakte.

Huh dit begrijp ik niet

[*~Angel~*]

Terwijl hij me vastbond, keek ik toe hoe hij de knopen erin legde. Simpel, zo zie je alleen amateurs maar knopen leggen. Als hij weg zou gaan, had ik mooi alle tijd om mijn handen los te maken. Al snel dacht hij klaar te zijn en liep weer terug naar de groep en ik begon met het losmaken van mijn handen. Zonder dat iemand het in de gaten had, had ik mezelf binnen een minuut losgekregen, maar ik hield mijn handen gewoon op mijn rug om geen argwaan te wekken.

Hoe kun je zien hoe hij de knopen er in legt als je handen achter je rug gebonden wordt? Moet je wel zeer lenig zijn

[Roxjuh]

<Klik> Ik probeerde een schot af te vuren, maar tevergeefs. Ik dacht dat er een kogel uit zou komen, maar in plaats daarvan kwam er niks uit. Ik draaide mijn hele lichaam bij, om te zien wat hij zou doen. Hij had waarschijnlijk wél een geladen pistool. Ook hij draaide zich om en hield het pistool op buikhoogte. Ik hoopte nog dat hij het pistool weg zou doen en gelukkig genoeg gebeurde dat ook nog. Ik gooide het pistool terug naar de man, die hij oppakte.

zij kreeg een pistool wat EXPRES dus niet geladen was.. snappiej?

Hoe kun je zien hoe hij de knopen er in legt als je handen achter je rug gebonden wordt? Moet je wel zeer lenig zijn

of gwoon slim.. en op kickboksen zitte, of het al eens meegemaakt hebben..

[*~Angel~*]

zij kreeg een pistool wat EXPRES dus niet geladen was.. snappiej?

Hm w8 laat maar ik had het verkeerd gelezen

[Roxjuh]

haha owkej is goed..!

[duivelaartje]

Leuk verhaal!

[Roxjuh]

nu hebbik een probleempje.. ik wil een vervolg schrijven met het thema liefde. waar zou het dan over moete gaan..? iemand suggesties??

[Een Tweeling]

Ik hoop dat je dit verhaaltje niet serieus bedoelde, want ik heb enorm moeten lachen om veel stukken.

Een meisje dat effe een zooi gijzelaars uitschakeld, daarna dood gaat en zich dan afvraagd of God het zo gewild had.
Gegijzeld worden, maar met de hele klas rustig blijven, ook al schieten ze op vanalles en nog wat 'want het was niets vergeleken met een normale les'.

Ik vond het al met al dus een slecht verhaal maar aangezien je 12 was toen je het schreef, de wending goed was en je het zó droog had geschreven dat het weer grappig werd, vind ik het uiteindelijk toch weer goed!

Een Tweeling schreef op 22-06-2004 @ 15:39 :
Ik hoop dat je dit verhaaltje niet serieus bedoelde, want ik heb enorm moeten lachen om veel stukken.

Een meisje dat effe een zooi gijzelaars uitschakeld, daarna dood gaat en zich dan afvraagd of God het zo gewild had.
Gegijzeld worden, maar met de hele klas rustig blijven, ook al schieten ze op vanalles en nog wat 'want het was niets vergeleken met een normale les'.

Ik vond het al met al dus een slecht verhaal maar aangezien je 12 was toen je het schreef, de wending goed was en je het zó droog had geschreven dat het weer grappig werd, vind ik het uiteindelijk toch weer goed!

[duivelaartje]

Een Tweeling schreef op 22-06-2004 @ 15:39 :
*knippie*

Waar staat dat ze 12 was toen ze dit schreef?
Het was aan het begin van dit schooljaar zei ze toch? Toen was ze dus 15/16 toch?

dit verhaaal hebbik aan het begin van het schooljaar geschreven. Alsk het nu weer lees, denk ik egt: woww, welke 12jarige heeft dit geschreven

Er staat nergens dat ze echt 12 was toch?

[Een Tweeling]

Haha!

Ow das lullig, nou dán vind ik het echt slecht! Maar 't blijft grappig, niet?

Verkeerd gelezen!

[duivelaartje]

Een Tweeling schreef op 22-06-2004 @ 15:51 :
Haha!

Ow das lullig, nou dán vind ik het echt slecht! Maar 't blijft grappig, niet?

Verkeerd gelezen!

Foei.

[Een Tweeling]

duivelaartje schreef op 22-06-2004 @ 15:55 :
Foei.

Sorry hoor, mam.

[duivelaartje]

Een Tweeling schreef op 22-06-2004 @ 16:00 :
Sorry hoor, mam.

*Ben ik nu al moeder? *

duivelaartje schreef op 22-06-2004 @ 16:03 :
*Ben ik nu al moeder? *

duivelaartje schreef op 20-06-2004 @ 21:13 :
Ik krijg gewoon spontaan zin in sex joh.

Daarom dus

[duivelaartje]

Grim schreef op 22-06-2004 @ 16:06 :
Daarom dus

Oeps, foutje.

[Millroy]

[Roxjuh]

kschrijf oowk liever andere verhalen, mjah de leraar gaf instructies op voor da verhaal.. gijzeling en moest over een held gaan.. jah hoe doe je dat dan..

[Roxjuh]

politie/ambulance/brandweer de held uit laten hangen is sow cliché.. dus hej, wat the hek

niet geschoten = altijd mis.. (en de leraar vond um ge-wel-dig..)