Samen wonen

Ik ken mijn vriend nu 2 jaar. In die tijd moesten wel altijd veel reizen omdat we op een afstand van 110 km van elkaar woonden.
Sinds kort zit ik op kamers in Utrecht waar mijn vriend studeert. Hij woont nu nog maar 3 kwartier reizen van mij vandaan.
Toch heb ik opeens heel veel zin om samen te wonen. Niet persee een eigen huis maar bijv. in een studentenhuis.
Mijn vriend moet hier alleen nog helemaal niet aan denken, wat ik ook wel goed kan begrijpen. Toch vraag ik me af of het nou zo vreemd is dat ik dit wil?

Hoe zat dat bij jou? Zijn jullie al snel gaan samen wonen of hebben jullie samenwoonplannen? Wilden jullie dit alletwee al meteen? Gaat het goed, dat samenwonen?
Ik ben benieuwd!

Ik ben vierenhalf jaar samen met m'n vriend en we zouden allebei graag samen willen wonen, maar omdat ik in Groningen studeer en hij in Enschede is dat niet praktisch, dus doen we het niet. Het afgelopen jaar studeerde hij in Groningen maar heeft hij daar een kamer gezocht omdat ik vond dat hij eerst een beetje zelfstandig moest worden voor ik met hem wilde samenwonen - z'n moeder doet alles in huis, en hij was niet lui ofzo, maar wel gewend dat alles vanzelf gebeurde, en ik heb geen zin om steeds achter hem aan te moeten vangen.

als we nu iéts langer hadden samengeweest had ik wrschnlk nu in september nog bij mijn vriend ingetrokken, maar we zijn nog maar twee maanden een koppel en dus ga ik maar weer op kot, maar ik denk dat mijn kot ook maar alleen mijn thesis-werkplek gaat worden en ik in praktijk voornamelijk bij hem ga 'wonen'.

[Crimson]

toen we ongeveer 12 maanden een relatie hadden gingen we samenwonen, nu wonen we 2 maanden samen en tis eeh cool alleen het is wel anders dan we verwacht hadden, want we zien elkaar best weinig door de werk / studie / vriendinnen enzo maar als we dan een hele dag samen zijn is het wel heel erg leuk.. dus ik vind het prima zo
dus was een hele goeie keus

[stout!]

Alles bij elkaar hebben we nu meer dan 2,5 een relatie en al die tijd hebben we 5 minuten lopen van elkaar af gewoond, wat prima bevalt. Wel dichtbij elkaar maar ook een plek voor onszelf.
Nu zit hij in Italië en mis ik hem, dus ik kan me er echt op verheugen dat hij als hij weer thuis komt waarschijnlijk even bij mij komt logeren. Als we bij elkaar blijven en op een gegeven moment allebei in Amsterdam wonen (ik over een jaar, hij anderhalf jaar), zie ik ons dan wel een keer samenwonen, ook omdat het goedkoper is en praktischer als we het drukker krijgen. Maar nu nog niet .
Kan me beide kanten wel voorstellen; ik fantaseer ook weleens over samenwonen. Aan de andere kant kan ik me héél goed inleven in je vriend; een plek voor jezelf is nog zo fijn, zeker als je jong bent. Je kunt nog je hele leven samenwonen, koester ook de tijd dat je nog op jezelf bent en (thuis) met niemand rekening hoeft te houden.

[Thee Muts]

Mijn vriend en ik zijn al na 7 maanden gaan samenwonen. Daarvoor woonden we ook een aardig stuk bij elkaar vandaan en zagen we elkaar voornamelijk in de weekenden. Al vrij snel eigenlijk hadden we allebei erg sterk de behoefte om veel bij elkaar te zijn en 'fantaseerden' we over samenwonen. Onze relatie liep zo snel al zó lekker, dat we voor ons gevoel alleen maar bij elkaar wilden zijn. Toen na 6 maanden relatie bleek dat ik voor mijn studie buiten de regio stage moest gaan lopen en dus ergens anders moest gaan wonen, was de keuze snel gemaakt om richting mijn vriend te verhuizen. Heel even ben ik nog zelf op zoek geweest naar een kamer (mijn vriend woonde toen al ruim 3 jaar op zichzelf), maar nadat we in de kerstvakante 2 weken nonstop bij elkaar waren geweest, hebben we besloten dat we de stap naar samenwonen toch maar gelijk wilden zetten. Financieel zou dat voor ons beiden ook veel voordeliger zijn, dan dat we beiden een eigen ruimte hadden.

En inmiddels zijn we alweer 2,5 jaar verder en zijn we beiden van mening dat het de beste keuze is geweest die we binnen onze relatie hebben gemaakt. Vanaf het begin werkte het gewoon perfect en heeft het veel toegevoegd aan (de ontwikkeling van) onze relatie en onze persoonlijke ontwikkeling. De beslissing en de behoefte tot samenwonen is destijds dus echt bij ons beiden vandaan gekomen en dat is wel heel belangrijk om het te laten werken denk ik

[Henkje]

Ik ben ruim 2,5 jaar samen met mijn vriend. Eigenlijk slapen we elke nacht al samen sinds we een half jaar hebben (op misschien een paar nachten na).
Sinds ik op kamers zit, is hij eigenlijk altijd hier. De helft van zn kleren enzo ligt hier ook. Ik zou heel graag samen willen wonen, omdat dat praktisch al gaande is en het scheelt mij de helft van de huur ed. Alleen heeft hij geen geld, dus houdt het op. Hij woont officieel nog bij zijn ouders en dat zal nog wel lang blijven

[snoopy]

Mijn vriend en ik zijn ruim 4,5 jaar samen en hoewel we op dit moment samenwonen tot ik iets anders heb gevonden wil hij het nog niet permanent. Het is eigenlijk al een tijdje een issue tussen ons omdat ik het wel graag wil en niet zo goed snap wat hij erop tegen heeft (we hebben namelijk een heel groot huis dus er is ruimte zat om je even terug te trekken) en me stiekem best afgewezen voel daardoor. Zeker als ik om me heen kijk en stellen zie die wel gaan samenwonen heb ik soms een gevoel van: 'ik wil ook een vriend die dat graag wil'. Maar ja, voor de rest gaat het super en is hij echt heel lief. Ook maakt hij veel plannen voor de toekomst dus het is niet dat hij het nooit wil. Wel ben ik soms bang dat het voor mij te lang gaat duren voordat hij het wil en het dus daardoor uitgaat, maar ik probeer daar niet te veel aan te denken. Dat heeft geen zin, je weet nooit hoe het loopt en op dit moment zijn we gelukkig dus waarom zou ik moeilijk doen.

[Crimson]

Thee Muts schreef:

Daarvoor woonden we ook een aardig stuk bij elkaar vandaan en zagen we elkaar voornamelijk in de weekenden. Al vrij snel eigenlijk hadden we allebei erg sterk de behoefte om veel bij elkaar te zijn en 'fantaseerden' we over samenwonen. Onze relatie liep zo snel al zó lekker, dat we voor ons gevoel alleen maar bij elkaar wilden zijn.

ja precies dit, vaak hoor je van jaa we willen elkaar écht niet elke dag zien.. dat hadden wij dus wel, t gevoel van we willen elkaar elke dag zien. en het is echt niet zo dat ik nu alleen met hem bezig ben, sommige weken zie ik mn vriendinnen vaker dan hem dusja.

[dallie]

Ik vind je vrij jong om te gaan samenwonen, maar als het goed voelt doe het vooral. Ik merk dat een hoop mensen die op jonge leeftijd samenwonen nogal uitgeblust en saai raken. Beter als je wat ouder bent.

Ik weet niet hoe jong je vriend is natuurlijk. Maar als ik kijk naar jouw leeftijd, houdt dat in dat je al vanaf je 16de bij elkaar bent. Jullie zijn dus volgens mij op vrij jonge leeftijd bij elkaar gekomen, dus ergens kan ik me wel voorstellen dat hij daar niet aan moet denken. Je bent allebei nog jong, nog veel dingen te doen enz enz.
Aan de andere kant; ik ben wel de laatste die commentaar mag leveren op 'te jong' of 'te vroeg'. Toen we ongeveer 4 maanden iets hadden kreeg ik een huisje toegewezen en vanaf dag één is hij eigenlijk niet meer vertrokken. We hebben het er nooit over gehad eigenlijk. Hij was er gewoon en ik vond het fijn dat hij er was.

Wat maakt het dat je vriend 'er niet aan moet denken'? Weet je dat?

Over 2 maanden word ik 19, hij is 21.
Ik heb ook echt nog geen 'plannen' om samen te wonen. Ik denk er alleen soms over na. Vooral omdat ik over een paar maanden weer iets nieuws moet zoeken (is een tijdelijke kamer) en hij ook graag in Utrecht wil wonen.
Mijn vriend wil denk ik gewoon nog graag echt een studentenleven. Op kamers, vrijheid enz. En dat snap ik ook heel goed en daar moet hij ook zeker lekker van gaan genieten .
Ik ben gewoon heel erg benieuwd hoe dit bij andere stellen gaat. Of ik misschien over 'onrealistische' dingen droom enz.

Tsja, ik vind 21 geen rare leeftijd om te gaan samenwonen, maar goed, dat ligt meer aan de persoon dan aan de leeftijd denk ik.

shining schreef:

Mijn vriend wil denk ik gewoon nog graag echt een studentenleven.

Denk je. Kan ik daar uit opmaken dat je het niet zeker weet wat zijn beweegredenen zijn? Want dan lijkt het me een logische volgende stap om het daar eens over te hebben. Nog niet eens om concrete plannen te maken, maar gewoon om van elkaar te weten te komen hoe de ander er over denkt.

En dat vrijheid. Kijk, als dat echt de reden is dat ligt het er ook weer aan wat zijn definitie van vrijheid is. Want ook dat verschilt per stel. Ik ken een stel dat vanaf het moment dat ze zijn gaan samenwonen nooit meer uitgingen, alleen nog maar samen iets deden waardoor ik haar nooit meer zonder haar vriend zag en alleen nog maar kon kletsen over hun honden. Dat is niet lang daarna ook totaal verwaterd.
Maar als ik kijk naar ons: Ik spreek zeker minstens 2 keer per week alleen af met vrienden. We gaan vaak uit, al dan niet samen. Hij heeft zijn 'mannenavondjes' en ik doe ook mijn eigen ding. De vrijheid in samenwonen beperkt zich in dat je rekening met elkaar houdt. Je kan niet meer iets met een ander beginnen, maar dat is in een relatie zonder samenwonen doorgaands ook al zo, dus wat dat betreft veranderd er niet veel

Nala schreef:

Tsja, ik vind 21 geen rare leeftijd om te gaan samenwonen, maar goed, dat ligt meer aan de persoon dan aan de leeftijd denk ik.

Denk je. Kan ik daar uit opmaken dat je het niet zeker weet wat zijn beweegredenen zijn? Want dan lijkt het me een logische volgende stap om het daar eens over te hebben. Nog niet eens om concrete plannen te maken, maar gewoon om van elkaar te weten te komen hoe de ander er over denkt.

En dat vrijheid. Kijk, als dat echt de reden is dat ligt het er ook weer aan wat zijn definitie van vrijheid is. Want ook dat verschilt per stel. Ik ken een stel dat vanaf het moment dat ze zijn gaan samenwonen nooit meer uitgingen, alleen nog maar samen iets deden waardoor ik haar nooit meer zonder haar vriend zag en alleen nog maar kon kletsen over hun honden. Dat is niet lang daarna ook totaal verwaterd.
Maar als ik kijk naar ons: Ik spreek zeker minstens 2 keer per week alleen af met vrienden. We gaan vaak uit, al dan niet samen. Hij heeft zijn 'mannenavondjes' en ik doe ook mijn eigen ding. De vrijheid in samenwonen beperkt zich in dat je rekening met elkaar houdt. Je kan niet meer iets met een ander beginnen, maar dat is in een relatie zonder samenwonen doorgaands ook al zo, dus wat dat betreft veranderd er niet veel

Misschien is het ook gewoon de vrijheid van op jezelf wonen. Dat heeft niet zozeer te maken met vrijheid binnen de relatie, maar meer met geen rekening hoeven te houden met wanneer je samen eet, waar je slaapt, etc. Dat kán allemaal natuurlijk ook prima als je samenwoont, maar er zit toch een hele hoop verschil in. Al was het maar dat je met je vriend(in) graag rekening wílt houden (als het goed is), en dat doe je niet met huisgenootjes. Niet op die manier.

Nja, d'r zit gewoon een heel verschil tussen het studentenleven en, eh, eigenlijk elke andere vorm van leven. Kan me voorstellen dat je daar nog niet te snel afscheid van wilt nemen, juist omdat dat nooit in je leven weer terugkomt.

[Daantje_0705]

Ik heb drie en half jaar een relatie gehad en we hebben een tijd gehad dat we heel graag samen wilde wonen maar ik ben uiteindelijk zo blij dat ik het niet gedaan heb. Ik heb m'n vrijheid nodig, veel meer dan m'n toenmalige vriend. Nu met m'n nieuwe vriend hebben we allebei het idee dat we onze vrijheid nog wel ontzettend lekker vinden. We zijn meestal wel een dag en een avond in de week samen en dat vind ik ontzettend leuk en mijn nieuwe kamer is ook wel een beetje ons huisje samen. Ik vind het ontzettend tof dat hij hier spullen heeft liggen en zich hier ook thuisvoelt maar ik vind het van tijd tot tijd heerlijk om alleen te zijn en de mensen uit te nodigen die ík wil zonder dat hij er bij is. Klinkt misschien heel bot over m'n vriend maar soms heb ik daar gewoon behoefte aan. Samenwonen kan ik m'n hele leven nog en ik wil nu nog even genieten van m'n vrijheid hoe veel ik ook van hem houd.

[zeep007]

Ik en mijn vriend zijn ook snel gaan samenwonen. Toen we iets van 4 maanden wat hadden. Maar het was toen heel logisch, en we hadden er eigenlijk niet echt over nagedacht. Het was toen heel praktisch. Pas later kregen we door dat het wel een grote stap was om te zetten, en deden we er een beetje lacherig over dat we zoiets zo roekeloos hebben gedaan. Inmiddels wonen we bijna 3 jaar samen, en het gaat prima. We zijn 3x verhuisd inmiddels, en een kitten rijker en ik vind het heerlijk zo.
En qua vrijheid; Ik kan alles doen wat ik wil, behalve vreemdgaan natuurlijk En hetzelfde geldt voor hem.

We zijn heel snel gaan samenwonen. Toen we eenmaal een relatie kregen ging het eigenlijk vanzelf (hij bleef logeren en ging niet meer weg ). Natuurlijk wilden we het allebei (dat lijkt me logisch). Inmiddels wonen we bijna zes jaar samen en zijn we ruim drie jaar getrouwd, gaat erg goed.

[drukknoopje]

Wij gingen samenwonen toen we anderhalf jaar verkering hadden. Inmiddels is dat ook alweer bijna anderhalf jaar geleden. Dus dit

dallie schreef:

Ik merk dat een hoop mensen die op jonge leeftijd samenwonen nogal uitgeblust en saai raken. Beter als je wat ouder bent.

is wel op ons van toepassing! Wij zijn heel erg saai en burgerlijk, gaan nooit stappen want daar houden we beiden niet van, zitten graag samen op de bank voor de tv. In de praktijk komt dat er erg weinig van, maargoed.
In ieder geval, ik vind saai zijn heerlijk!

Het is niet vreemd dat je dat wilt. alleen zoals je al zei moet je vriend hier nog niet aan denken.. dring het iig niet op want voor sommige is het een erg grote stap. iemand opdringen om samen te wonen of diegen de hele tijd er mee confronteren zorgt voor een sfeer waar je geheel denk niet blij mee zal zijn.

[Hawahaai]

Mijn vriend en ik zijn intussen 4,5 jaar bij elkaar en wonen nu een jaar samen. Na ongeveer 3 jaar hadden we het allebei wel gezien thuis en wilden we graag het huis uit. Omdat we toch al vaak bij elkaar waren, was het logisch dat we samen een huisje gingen zoeken. Het bevalt nog steeds prima. Door de weeks hebben we het allebei druk met onze eigen dingen, maar het fijne is altijd dat je toch lekker samen in slaap kunt vallen. En in het weekend brengen we vaak veel tijd met elkaar door, soms lekker saai doen, zoals hierboven beschreven, en soms leuke dingen doen, met of zonder vrienden.

Nadat we 2 jaar een relatie hadden, waren we het heen-en-weer gereis echt zat (vier uur met de trein, in het begin is dat nog leuk, daarna gewoon lang ) en toen ben ik eigenlijk als vanzelf bij hem ingetrokken. In vakanties zat ik altijd al bij hem, en toen kreeg ik een eigen plek in zijn kledingkast, ik kreeg eigen boekenplanken aan de muur, en toen woonde ik er We wilden het natuurlijk allebei, anders was het niet gebeurd.
In eerste instantie was het ook echt gewoon om het te testen; we woonden op 1 kamertje, en deden dus alles in die kamer, in het begin best een paar keer flink ruzie gemaakt, maar toen vonden we onze draai en ging het echt prima. Na een jaar zijn we groter gaan wonen, inmiddels wonen we zo'n 5 jaar samen (en zijn we getrouwd en hebben we een huis gekocht).

[mandarijn]

Aankomende zaterdag zijn mijn vriend en ik 'onofficieel' 2jaar samen (2weken later werd het 'officieel')
We wonen nu bijna anderhalfjaar samen.
Het eerste jaar van onze relatie werkten we 4 á 5dagen samen en sliep ik bijna altijd bij hem.
Toen heeft hij een appartement gekocht en trok ik bij hem in. We waren toch al bijna altijd samen, dus waarom niet? Anders zou ik terug naar mijn ouders gaan, die midden in een scheiding zaten.
Het gaat nog steeds super goed, alleen we zien elkaar niet zo heel veel meer.
Ik werk van 8-15 en hij vn 11-23 ongeveer. Tegen de tijd dat hij thuis komt, slaap ik al, en als ik weg ga, slaapt hij nog.
Ook zijn we bijna nooit samen vrij. Ik za+zo en hij op verschilldende dagen (hij is kok).
Ook gaan we binnenkort eens kijken of een samenlevingscontract niet voordeliger en beter is, financieel gezien.

Ik sta hier ingeschreven en ik betaal hem 'huur' omdat hij alle vaste lasten betaald (g/w/l, tele2 ect.) En we hebben een gezamelijke rekening voor boodschappen en huishuidelijke troep.

Tsja, beetje vaag getypt, sorry!

Morgan schreef:

Misschien is het ook gewoon de vrijheid van op jezelf wonen. Dat heeft niet zozeer te maken met vrijheid binnen de relatie, maar meer met geen rekening hoeven te houden met wanneer je samen eet, waar je slaapt, etc. Dat kán allemaal natuurlijk ook prima als je samenwoont, maar er zit toch een hele hoop verschil in. Al was het maar dat je met je vriend(in) graag rekening wílt houden (als het goed is), en dat doe je niet met huisgenootjes. Niet op die manier.

Klopt. Ik denk dat je uit sociaal oogpunt wel rekening houdt met je huisgenoten, maar op een hele andere manier. Ruzie met je huisgenoot is niet te vergelijken met een ruzie met je partner zeg maar.

Nja, d'r zit gewoon een heel verschil tussen het studentenleven en, eh, eigenlijk elke andere vorm van leven. Kan me voorstellen dat je daar nog niet te snel afscheid van wilt nemen, juist omdat dat nooit in je leven weer terugkomt.

Helemaal zeker weet ik het niet, want echt in een studentenhuis heb ik nooit gewoond. Maar ons huis zit altijd vol met vrienden die komen aanwaaien, blijven eten en slapen. En op zondagochtend allemaal dronken mensen in mijn bed vinden na het stappen doe ik nog steeds regelmatig. Alles kan, niets moet, zolang we mensen maar niet met opzet gaan kwetsen, dus zo heel veel anders lijkt het me niet

Sinds twee maanden woon ik samen met mijn vriend.

We hebben nu bijna 20 maanden een relatie, dus het is redelijk snel. Hij is echter al 32, dus heeft zijn "vrije" jaren er wel opzitten. Zijn studentenleven is echt al geweest en alles..

De stap is een beetje vanzelf gegaan. Ik ging een nieuwe stap zetten in mijn leven door aan een nieuwe studie te beginnen weer en had juist geen zin in weer het echte studentenleven. Hij had een koophuis, ruim genoeg voor ons beiden.. ik zat in tijdelijke antikraak woningen de hele tijd.. dus hebben we besloten dat ik bij hem zou komen wonen en dan in Zeeland (ik woonde in Amsterdam) zou gaan studeren.

Doordat de verandering voor mij veel meer is dan alleen samenwonen (hele nieuwe omgeving, niet samen een huisje uitgezocht/ingericht, nieuwe studie, nieuwe stage, nieuwe mensen etc.) is het best even heftig allemaal.. We moeten elkaar ook nog echt een beetje leren aanvoelen tijd voor elkaar leren vrij maken. We hebben nu beiden een ENORM druk schema en zien elkaar eigenlijk niet zoveel, dus is het even wennen dat we ondanks dat we samenwonen toch tijd voor elkaar moeten inplannen! Verder is het echt hemels iedere nacht naast hem te slapen en iedere ochtend naast hem wakker te worden en valt het me eigenlijk allemaal best mee!

Nala schreef:

Tsja, ik vind 21 geen rare leeftijd om te gaan samenwonen, maar goed, dat ligt meer aan de persoon dan aan de leeftijd denk ik.

Denk je. Kan ik daar uit opmaken dat je het niet zeker weet wat zijn beweegredenen zijn? Want dan lijkt het me een logische volgende stap om het daar eens over te hebben. Nog niet eens om concrete plannen te maken, maar gewoon om van elkaar te weten te komen hoe de ander er over denkt.

Ik heb het er wel eens met hem over gehad maar wil er niet elke keer weer over beginnen. Ik vind het dus ook niet nodig om daar echt heel duidelijk over te hebben.
Het is ook zo dat hij dat 'samenwonen' van thuis uit helemaal niet gewend is. In zijn omgeving gaan mensen eerst trouwen, dan samen wonen. Omdat dat echt nog een veel te grote stap is kan ik me voorstellen dat samenwonen iets 'grooters' voor hem is dan voor mij.
Ik vind het verder eigenlijk niet meer dan logisch dat hij een keer helemaal op zichzelf wil wonen. Hij heeft tot nu toe altijd thuis gewoont en ik denk dat het voor hem ook wel goed is om een keer op eigen benen te staan .

Rioto schreef:

Het is niet vreemd dat je dat wilt. alleen zoals je al zei moet je vriend hier nog niet aan denken.. dring het iig niet op want voor sommige is het een erg grote stap. iemand opdringen om samen te wonen of diegen de hele tijd er mee confronteren zorgt voor een sfeer waar je geheel denk niet blij mee zal zijn.

Precies. Dat is ook iets wat ik helemaal niet wil, daarom hier mijn vragen. Zodat ik het er toch over kan hebben zonder hem steeds lastig te vallen.

Nala schreef:

Helemaal zeker weet ik het niet, want echt in een studentenhuis heb ik nooit gewoond. Maar ons huis zit altijd vol met vrienden die komen aanwaaien, blijven eten en slapen. En op zondagochtend allemaal dronken mensen in mijn bed vinden na het stappen doe ik nog steeds regelmatig. Alles kan, niets moet, zolang we mensen maar niet met opzet gaan kwetsen, dus zo heel veel anders lijkt het me niet

Haha, dat herken ik dan ook wel weer van de jonge mensen in mijn omgeving die samenwonen. Maar misschien dat de vriend van de TS bij samenwonen een heel ander beeld heeft? Het scheelt ook als er al mensen in je omgeving samenwonen enzo, zodat je kan zien dat je echt niet elke zaterdagavond samen op de bank hoeft.

[igfy]

Ik heb ongeveer een half jaar samengewoond met mijn ex. We zijn na anderhalf jaar gaan samenwonen, voor mij leek dit heel logisch omdat we eigenlijk toch altijd bij elkaar waren en ik het idee had dat het wel goed zat. Hij heeft zich waarschijnlijk mee laten slepen in mijn enthousiastme, maar was achteraf gezien nog lang niet toe aan een vaste relatie. Het samenwonen op zich verliep goed. Het is fiijn als er iemand voor je kookt als je een keer weinig tijd hebt en het is fijn om 's ochtends samen te ontbijten en dat soort dingen. Helaas waren er binnen onze relatie wel wat spanningen en is het een half jaar geleden toch uitgegaan met alle gevolgen van dien. Dikke ruzie om alle spullen en om wie er in het huis mocht blijven wonen. We hadden nooit iets van een contract opgesteld.

Ik zou me nu echt wel een tweede keer bedenken als ik zou gaan samenwonen. en ik zou een aantal dingen heel anders regelen.

[botulismf]

Wij wonen niet samen, op dit moment zou ik het ook nog wat vroeg vinden. Voor mij, in deze situatie, is een goed moment om samen te gaan wonen, als we beiden klaar zijn met studeren. Maar ik zou ook wel in zijn voor een soort tussenoplossing, dat ik een eigen woonruimte heb en dat ze bijvoorbeeld in het weekend bij mij 'woont' en door de week niet.

[Tonsillitis]

qft, maar die tussenoplossing bestaat al wel eigenlijk alleen woont er dan ook een broer bij.

[botulismf]

Ja, alleen zijn onze 'weekends' nog wel wat aan de korte kant. 48 a 72 uur zou beter zijn dan 24.

Drie kwartier reizen is toch niet zo erg? Ik zou niet gaan samenwonen op je achttiende, krijg je geheid spijt van.

/me heeft een nicht die al drie keer is gaan samenwonen en stééds weer het huis uit werd geflikkerd als het uitging

Mijn ex was na 3 jaar 5600KM verderop gaan werken en wonen. We vonden het ERG moeilijk en na een paar maand ben ik ook mee verhuisd.
Anderhalf jaar samengewoond, wat op zich goed ging. Hij was er alleen nog niet klaar voor en het is dus zo'n 3 maand geleden uitgegaan. (Samenwonen had daar ook mee te maken)

Ik vond het erg fijn, ik zou niets liever willen. Samen wakker worden vond ik altijd het leukst en ik heb dus nu een hekel aan alleen slapen.

nare man schreef:

Drie kwartier reizen is toch niet zo erg? Ik zou niet gaan samenwonen op je achttiende, krijg je geheid spijt van.

Wanneer treedt die spijt in? Kan ik me er vast op voorbereiden.

[Orpheo]

mijn vriendin en ik 'fantaseren' ook af en toe over samenwonen. het zou handiger zijn (hell, we zien elkaar 5 tot 7 dagen in de week, waarom dan niet gewoon ook nog de avonden erbij? scheelt reizen). maar het gaat (nog) niet. ik heb nog teveel mijn leven in den haag, wat ik niet zo 1 2 3 kan lozen. dus dat komt nog wel. niet haasten, gewoon, op het gemak.

Leonoor schreef:

en zijn we ruim drie jaar getrouwd, gaat erg goed.

Jeeetje, drie jaar alweer. Ik weet nog wanneer dat was .


Goed, mijn vriend en ik waren eerst ruim 2 jaar bij elkaar. Toen is het een half jaar uit geweest. Toen kregen we opnieuw wat, en toen zijn we na een maand of 10 gaan samenwonen. Toen was ik 18, hij 19. Sja. Jong, maar we waren allebei op zoek naar een huis, daarvoor heb ik ruim een half jaar nog op mezelf gewoond, dus het is niet zo dat ik dat niet gedaan heb, voor de info. Dit was gewoon handig en logisch. Dus vandaar. En we vinden elkaar natuurlijk ook erg leuk.

nare man schreef:

Drie kwartier reizen is toch niet zo erg? Ik zou niet gaan samenwonen op je achttiende, krijg je geheid spijt van.

/me heeft een nicht die al drie keer is gaan samenwonen en stééds weer het huis uit werd geflikkerd als het uitging

Als je telkens je huis wordt uitgeflikkerd, kan ik me voorstellen dat je spijt krijgt achteraf. Maar ik heb na 5 jaar samenwonen nog geen beetje spijt.

[dallie]

drukknoopje schreef:

Wij gingen samenwonen toen we anderhalf jaar verkering hadden. Inmiddels is dat ook alweer bijna anderhalf jaar geleden. Dus dit



is wel op ons van toepassing! Wij zijn heel erg saai en burgerlijk, gaan nooit stappen want daar houden we beiden niet van, zitten graag samen op de bank voor de tv. In de praktijk komt dat er erg weinig van, maargoed.
In ieder geval, ik vind saai zijn heerlijk!

Prima toch. Het is gewoon een constatering. Ik heb gewoon meegemaakt hoe goede vrienden enorm saai en inspiratieloos zijn geworden. Ik hoop dat ik een relatie krijg waarbij dat niet (zo snel?) gebeurt...

dallie schreef:

Prima toch. Het is gewoon een constatering. Ik heb gewoon meegemaakt hoe goede vrienden enorm saai en inspiratieloos zijn geworden. Ik hoop dat ik een relatie krijg waarbij dat niet (zo snel?) gebeurt...

Ik denk dat het grote probleem is als mensen zich zélf ook saai gaan voelen. Als jij je geweldig voelt bij een uberburgerlijk leventje waarbij je eigenlijk alleen met z'n tweeën op de bank zit, dan moet je dat vooral doen. Maar er zijn ook stelletjes die per ongeluk verzanden in zo'n soort leven terwijl ze zich daar eigenlijk niet echt lekker bij voelen. En dát lijkt me de moeite van het vermijden waard.

Precies, sommige mensen zijn gewoon burgerlijk, en anderen worden het per ongeluk terwijl ze het niet zijn en niet willen zijn. Ik ben lekker burgerlijk en ik geniet er van Lekker op de bank samen zitten lezen, met een potje thee op tafel erbij, goddelijk

Andijvie schreef:

Precies, sommige mensen zijn gewoon burgerlijk, en anderen worden het per ongeluk terwijl ze het niet zijn en niet willen zijn. Ik ben lekker burgerlijk en ik geniet er van Lekker op de bank samen zitten lezen, met een potje thee op tafel erbij, goddelijk

Ja maar dat kan ook heel goed terwijl je een avond in de week tot diep in de nacht uitgaat hoor. Ik zou echt niet willen kiezen tussen fijn samen niks doen en fijn samen of alleen op pad zijn

nare man schreef:

Drie kwartier reizen is toch niet zo erg? Ik zou niet gaan samenwonen op je achttiende, krijg je geheid spijt van.

Dan moet dat nog komen denk ik, die spijt

Wij hebben het volgens mij wel eens gehad over samenwonen, maar geen concrete plannen ofzo hehe. Het lijkt me wel gezellig, maar nu nog niet.

[drukknoopje]

Andijvie schreef:

Precies, sommige mensen zijn gewoon burgerlijk, en anderen worden het per ongeluk terwijl ze het niet zijn en niet willen zijn. Ik ben lekker burgerlijk en ik geniet er van Lekker op de bank samen zitten lezen, met een potje thee op tafel erbij, goddelijk

second that