Het raadsel van Scholierië [2]

[Talon]

Wat er aan vooraf ging...
Klik hier voor Het raadsel van Scholierië deel 1

En nu het vervolg....


Met alle kracht die in hem was bracht hij het vervolgens naar beneden.
Met een hoog fluitend geluid zoefde er iets door de lucht, en het uiteinde van een zweep sloeg tegen zijn hand. Het zwaard viel uit zijn handen en kwam in het gras terecht.
Razernij was te lezen in zijn ogen, en terwijl hij zich met een ruk omdraaide om te kijken wie hier verantwoordelijk voor was trok hij zijn tweede zwaard uit de schede.
Daar stond Secreet, gewapend met zweep en een dolk, waarvan de punt zoals gewoonlijk vol gif zat. Met een verbeten gezicht wilde hij tot de aanval overgaan, ook Secreet nam een gevechtshouding aan en maakte zich klaar om zichzelf te verdedigen.
Toen kwam er echter uit een van de schaduwen een gedaante te voorschijn.
Gehuld in een donkerblauwe tuniek met een zwarte kap over haar hoofd, stond ze daar.
Het was de vrouwe van de meren in eigen persoon, Miss Kazzz.
“Laat haar, ze volgde enkel mijn wil”, zei Miss Kazzz, “ik heb andere plannen met dat meisje…”
Hij keek om zich heen, maar nergens was ze te vinden. Waarschijnlijk had ze van de verwarring gebruik gemaakt en het op een rennen gezet, terug naar de veiligheid van haar vaders kasteel.
“Ze is veilig, dat is alles wat telt. Houd er echter rekening mee dat ze dit alles aan haar vader verteld heeft, en dat hij al zijn manschappen heeft opgeroepen. Het zal niet zo gemakkelijk worden om alsnog het land in te nemen.” En terwijl ze langzaam vervaagde zei ze nog “Zoek in het noorden naar hulp”. Daarna was ze verdwenen en er was niets dat er op wees dat ze hier zelfs maar was geweest.
Op de plaats waar eens zijn zwaard had gelegen vond hij slechts verschroeid gras, blijkbaar had Fruitmand haar meegenomen. “Hoe was dat mogelijk, hoe kon een eenvoudige sterveling zijn zwaard oppakken en het er levend vanaf brengen?” Met een frons liep hij terug naar zijn paard en steeg weer op. Hij had op het moment andere dingen aan zijn hoofd om zich daar nu ook nog eens druk over te maken. Samen met Secreet reed hij vervolgens weer terug naar zijn leger. Na het commando aan Secreet over te hebben gedragen maakte hij zich los van de grote groep en ging richting het noorden.
“Wat was er in het noorden van belang”, vroeg hij zich af, “ze zou toch niet het oude volk bedoelen…?”
In een levensgevaarlijk tempo reed hij op weg naar het noorden, op de voet gevolgd door de 2 nieuwsgierige vogeltjes Bikini-meisje en Zaagmans.
Wat hij echter niet wist, is dat er in het noorden de zieneres Evil-Cherry woonde…

Hoog in het noordelijke gebergte leefde het oude krijgers-ras. Het meest opvallende aan deze wezens was het feit dat ze vleugels hadden, verder deden ze niet onder voor een normaal mens. Toen de mensen nog maar net op aarde rondliepen, hadden zij al een oeroude beschaving. Maar met een beschaving komt ook jaloezie, trots, en verraad.
Oud en wijs als ze waren, ze hielden zich alleen maar bezig met onderling geruzie en oorlogen. Sterk in aantal verminderd waren er nu nog slechts een paar duizend in leven.
Bijeen gekropen in holen en grotten sliepen ze overdag, ’s avonds bij zonsondergang kwamen ze te voorschijn en maakte dan jacht op elk levend wezen dat zich maar in de buurt bevond.
Meestal hield dat in dat ze een trol of een dwerg gevangen namen om hem, of haar, daarna levend aan het spit rond te draaien. Het hete nog kloppende hart werd dan aan de leider gegeven, aangezien dat een teken van macht was. En het scheen ook nog eens het lekkerste deel te zijn.
Hier was de wet van de sterkste het enige dat telde. Met een goede leider zou dit volk uit kunnen groeien tot het machtigste van de wereld, maar verdeeld als ze waren zou dit er nooit van komen..

Intussen binnen de muren van Kantinestein werd Fruitmand door haar bodes ontdaan van haar kleding terwijl een paar anderen het bad vol liet lopen met warm water.
Moe en in de war van alle gebeurtenissen van die dag liet ze zichzelf in het aangename water glijden. Ze vroeg zich af of ze er beter aan gedaan zou hebben, als ze haar vader ook van dat vreemde zwaard zou hebben verteld. Het lag nu veilig opgeborgen in de geheime nis achter het grote beeld van haar grootvader ‘Slither de Spammer’, dat in een hoek van haar vertrekken stond.
Terwijl ze daaraan dacht zag ze weer die vreemde man voor haar ogen, en hoe hij had gekeken toen hij haar zag. Ook al had hij op het punt gestaan haar leven te nemen, ze voelde toch een vreemd soort medelijden en genegenheid voor hem. En een gevoel dat ze moeilijk kon plaatsen, en nog het meeste leek op herkenning, iets dat in feite totaal onmogelijk was.
Toen ze thuis was aangekomen was ze meteen naar haar vader gelopen. Eerst had hij haar niet willen geloven, maar later was ook Fleet Admiral gearriveerd. Na zijn verhaal ook gehoord te hebben, kon Shock85 niets anders doen dan toch maar het zekere voor het onzekere te nemen. Hij gaf opdracht om het hele land in staat van paraatheid te brengen, en er kwam ook meteen een avondklok. Hij zou die vreemdelingen wel leren, waren zijn woorden geweest.
Zo lag ze een tijdje in het water te denken en te dromen, tot ze plots werd opgeschrikt doordat er op de deur geklopt werd. Het was Luca, haar meest trouwe bode. Luca was degene die haar vanaf de dag dat ze geboren was, had opgevoed. Aangezien ze geen moeder had en een vader die zich niet veel interesseerde voor haar, hij was vaker boos dan dat hij liet blijken dat hij om haar gaf, moest toch iemand deze taak op zich nemen.
“Ik heb een boodschap van uw vader, vrouwe Fruitmand”, zei Luca, “U dient zich ogenblikkelijk bij hem te melden.”
“Help me even met kleden”, was het antwoord van de prinses.
Zo gezegd, zo gedaan. Een kwartier later was ze op weg naar haar vader die zich in de eetzaal bevond.
Tegenover hem aan tafel zat een jong meisje, niet veel ouder dan zijzelf. Ze droeg een eenvoudig gewaad met daaroverheen een lange mantel die vaak gebruikt werd door kooplieden op lange reizen, deze werd bijeen gehouden door een zilverkleurige speld.
Ze leek van simpele afkomst, maar iets in haar houding verried dat ze verre van dat was.
Haar ogen stonden sluw, en ze deed zichzelf onschuldig en kinds voor. Maar dat het nep was stond als een paal boven water.
Haar vader leek dit echter niet op te merken, hij keek alleen naar haar gezicht dat erg aantrekkelijk was. En natuurlijk naar haar mooi geronde vormen, het was een typische man.
Het zou haar niets verbazen als dit meisje ’s nachts het bed van haar vader zou delen.
“Ah, daar ben je Fruitmand”, zei haar vader. “Mag ik je voorstellen aan Myself!, zij zal een tijdje bij ons komen wonen.” Terwijl hij dit zei, keek hij begerig naar het meisje, dat Myself! bleek te heten.
Fruitmand haalde haar schouders op en ging zitten.
Shock85 wilde haar eigenlijk nog op haar plaats wijzen, maar toen werd het eten al binnen gebracht. De bodes liepen af en aan met schalen die vol lagen met dampend eten.
Terwijl het gezelschap zich het eten goed liet smaken, naderde ergens anders iemand het bos waarin Evil-Cherry woonachtig was.

Hij kon de bergen al zien liggen, maar eerst moest hij nog de strijd aangaan met het dichte bos. De bomen stonden zo dicht op elkaar gegroeid dat het niet verstandig was om hier rijdend doorheen te gaan. Hij steeg af en liet zijn paard aan de rand van het bos achter, ervoor zorgend dat hij het dier niet vastbond zodat het in geval van nood nog kon vluchten.
Terwijl hij de velden achter zich liet en zich dieper in het bos begaf, hoorde hij een schril geluidje en op dat moment vlogen er 2 kleine vogeltjes rakelings langs zijn hoofd het bos in.
“Niet zo snel Zaagmans!”, tjilpte de al wat vermoeide Bikini-meisje.
In een halsbrekende vlucht schoot Zaagmans door het bos, kort daarop gevolgd door Bikini-meisje, ze waren op weg naar Evil-Cherry. Misschien als ze haar rapporteerden dat die vreemdeling op weg was naar het noorden, zou ze hen meer gaan waarderen. En ergens hoopten ze beide dat ze weer in mensen veranderd zouden worden.
Hijgend kwamen ze bij het huisje aan, een beetje huiverig vlogen ze door het raampje naar binnen.
Eenmaal binnen keken ze verbaasd om zich heen, overal stonden kaarsen en de rotlucht was verminderd. De gehele kamer was verlicht en op de muren waren grote angstaanjagende schaduwen zichtbaar die een eigen leven leken te leiden. Op haar vertrouwde plekje zat Evil-Cherry, zenuwachtig en verschrikt keek ze op toen de vogeltjes binnen kwamen vliegen.
Ook zij had een aantal veranderingen ondergaan, ze had zich gewassen en een van haar oude gewaden aangetrokken. Om haar hals hing een amulet en om haar polsen droeg ze armbanden van goud. Zoals ze daar nu zat ging er een voelbare dreiging van haar uit. Het werd duidelijk waarom ze ooit eens verbannen werd door Miss Kazzz, zo’n slecht en duister schepsel had geen plaats in die wereld.
Bekomen van haar schrik stond ze op en begon door de kamer te ijsberen, plots stond ze stil en sprak: “Wat moeten jullie hier?!”
“Uh wij uh”, begon bikini-meisje. “Ja wat uh?”, snauwde Evil-Cherry.
“Wij komen u waarschuwen, uwe slechtheid. Er nadert een vreemdeling. We zijn hem gevolgd nadat hij een aanvaring heeft gehad met uw.. uh.. met prinses Fruitmand.”
“Dat weet ik toch allang, stelletje idioten! Waarom denk je anders dat ik me zo heb gekleed? Het is iemand met een verschrikkelijke en verwoestende kracht, en het moet haast wel een belangrijk persoon zijn, maar ik kan niet zien wie het is. Heel vreemd..
Als ik mijn geestesbarrières opwerp en zijn geest probeer te peilen veegt hij ze met gemak weg en stoot er dwars doorheen. Ik voel hem al een geruime tijd aankomen, zijn ziel is als een baken in de mist.”
“Kunnen wij iets doen?”, sprak Zaagmans.
“Nee, klein vogeltje”, zei Evil-Cherry, “ga terug naar Fruitmand, en doe wat ik jullie in eerste instantie heb opgedragen. Als ik mijn ontmoeting met die vreemdeling overleef zal ik jullie misschien belonen.”
Dat kon maar een ding betekenen dachten de vogeltjes, ze werden weer mens!
Zo snel als ze konden stegen ze op en met een paar vleugelslagen waren ze het raam uit en vlogen de horizon tegemoet.
Evil-Cherry keek ze na, en even stond ze stil, ze werd lijkbleek.
“Hij is dichtbij, heel dichtbij”, fluisterde ze..

Terwijl hij dieper en dieper het bos in trok, kreeg hij het gevoel dat hij niet alleen was, alsof hij werd bekeken. Schichtig keek hij om zich heen, maar er was geen levend wezen te bekennen. Af en toe voelde hij een aanwezigheid en zag hij een schim van een vrouw die grote ogen opzette en vervolgens weer verdween.
Hij vroeg zich af wat dit alles te betekenen had.
De begroeiing werd dikker en dikker, het was als het ware een ondoordringbare muur van bomen en gebladerte. Met grote houwen baande hij zich een weg, tot hij opeens op een open plek stuitte. Daar in het midden stond een klein huisje, rook kwam er uit de schoorsteen en een vieze lucht kwam hem tegemoet. Op zijn hoede naderde hij langzaam de plank die blijkbaar voor een deur door moest gaan. Rot aan alle kanten was dit huisje nog maar een slap aftreksel van wat het ooit eens moest zijn geweest.
Hij duwde tegen de deur, en piepend en krakend kwam hij in beweging om een stuk verder op de grond vast te lopen. Na de deur nog een hardhandige zet te hebben gegeven, sloeg de deur met luid gekraak door en brak onderaan gedeeltelijk af.
Terwijl hij de achterliggende kamer betrad, bekeek hij de ruimte en nam deze goed in zich op.
Na gewend te zijn aan de schemer zag hij een al wat oudere vrouw zitten, ze was gekleed als een van de vrouwen van het heilige meer. Hoewel hij met grote zekerheid kon zeggen dat zij niet tot een van de huidige ingewijden behoorde, nam hij toch het zekere voor het onzekere en knielde voor haar neer. Met een bevende stem zei ze: “Sta op heer, voor mij hoeft u niet te knielen”. Terwijl ze dit zei kreeg hij weer dezelfde gewaarwording als eerder die dag in het bos. Iemand probeerde zijn geest binnen te dringen, en het kon niet anders dan dat het deze vrouw voor hem was. Hij stond op en keek haar een moment strak aan, ze verstarde en doodsbang als ze was keek ze naar de grond. Om zo maar niet toe te hoeven geven aan zijn dwingende ogen. Iets aan haar stond hem bekend voor, plaatsen kon hij het echter niet.
“Kijk me aan, vrouw!”, beet hij haar toe. Voorzichtig keek ze op terwijl ze met haar hand naar de dolk zocht die ze onder haar mantel droeg. Hoe gering de beweging ook was geweest, het viel hem op. En op het moment dat haar vingers zich sloten rondom het gevest van de dolk, had hij zijn zwaard al getrokken en het eerste bloed van die dag was al gevloeid.
Zwaar hijgend van de pijn keek ze naar haar schouder, waar een groter wordende rode bloedvlek verried waar ze was geraakt.
“Ik neem aan dat u weet wie ik ben, anders zou u reactie waarschijnlijk anders zijn geweest”, sprak hij. Woedend keek ze hem aan, haar angst had plaats gemaakt voor haat, en haar ogen schoten vuur. “Hoe durf je”, siste ze.
“Haha”, lachte hij, “vertel me vrouwe, vertel me wie u bent voordat ik laat zien wat ik nog meer durf.”
Ze gaf geen antwoord. “Oké, zwijg maar als u dat wilt.” En hij bracht zijn zwaard omhoog om de genadeklap uit te delen.
Toen ze sprak was het niet zij, maar een ander die haar lichaam bezat en sprak door haar mond. “Weet dit, voor dit jaar om is zult ook u sterven. En wel door de hand van degene die u het meest lief hebt en waarvan u het minst zult verwachten. Het kind van deze vrouw is sterk en die kracht zal uw val betekenen.”
“Genoeg gebazel”, sprak hij toen hij op haar afstapte. Met een haal van zijn vreemde zwaard scheidde hij haar hoofd van haar romp. En met een doffe tik viel deze op de vloer van de kamer. Het nu levenloze lichaam viel opzij, en zonder er maar enigszins op te letten stapte hij erover heen. Hij tilde het hoofd aan de haren op, ze had haar ogen nog steeds wijdopen en haar tong hing uit de mond.
Terwijl hij naar buiten liep, pakte hij uit een van de hoeken die de kamer rijk was een grote langwerpige paal. Buiten hakte hij met zijn zwaard een scherpe punt hieraan, en niet veel later stond deze paal in de grond. Boven op de paal zat het levenloze hoofd van Evil-Cherry gespietst. Hij bekeek het even en met een goedkeurend knikje verliet hij de open plek en ging weer op weg naar het noorden…


- Word Vervolgd -

[Krugdinho]

ff geen zin te lezen talon mar ik zag m'n naam wel staan dus ik ga het zeker lezen.

[Slaughterer]

tjees, verveel jij je?

[heavinly]

Ik vind t echt heel leuk Je schrijft ook op een prettige manier om te lezen zeg maar. Cool!

[R]

Jij hebt duidelijk nix te doen

[poki]

WordT vervolgd... Wordt met dt

[Talon]

ik begon het toen ik me verveelde toen ik vrij was..
maarja, de laatste paar dagen moet ik weer werken, en verveel ik me niet echt meer..
maar ik vind wel, als je iets begint moet je het ook afmaken..
dus ga ik maar vrolijk door

En sorry Poki dat mijn spelling niet overal even correct is, ik ben ook maar een eenvoudig mavo-er

[Deliveran©e]

ik mag er zeker niej in voor komen ?

*~*SuSHiJoW*~* schreef:
ik mag er zeker niej in voor komen ?

ik ook al niet

[KazzZ]

buig allen voor Miss Kazzz, de vrouwe van de Meren
weer mooi gedaan Talon!

[Talon]

even voor al die mensen die er nu nog niet inzitten..
ik kan niet het verhaal in 1 deel vol gaan proppen met mensen..
en aangezien dit niet het laatste deel was, even geduld aub

[Krugdinho]

hij doet de coolste in 1 verhaal

[Anne]

Ik wil ook een rol

[fruitmand]

Ik had het je al verteld in mn smsje, maar ik vind deze net zo mooi als de eerste

Trouwens wel errug vieze details allemaal

[Talon]

uh, welke vieze details?

[Rabbi Daniel]

Hmmm Myself! is wel lief...

Ook goed verhaaltje.