Verhalenwedstrijd: Creativiteit doet pijn.

[Ieke]

Creativiteit doet pijn.



En alsof alles nog niet genoeg was, moest ik weten wat ik wilde. Met mijn luttele 16 jaar moest ik wéten wat ik wílde. Nog wonend bij mijn ouders moest ik weten wat ík wilde. Midden in een school vol leeftijdsgenootjes moest ík weten wat ik wilde. Nou ja, dat wist ik dus niet. Ja, toen was het gedaan.



Ze vonden dat ik dat niet moest zeggen. Ik had er lang genoeg over na kunnen denken. Ja, nee, die vier jaar, nou moet je toch wel een idee hebben. Ja, nee, hebben de hulpprogramma's niets uitgehaald dan? Ja, nee, je maakt ons niet wijs dat je geen interesses of hobby's hebt.



Nou, toen mocht ik gaan nadenken over wat mijn interesses en hobby's dan waren.



Nou, ik vind MSN wel leuk.

- Computers dus, wil je ICT gaan doen?

He jakkes.



- Hou je van de natuur?

He bah jakkes!

- Wat doe je uit school?



Nou ik luister wel muziek enzo,..

- De kunstacademie dan?

Nou, luisteren zei ik.



Helaas bleef ze doorvragen. Ik zat nog steeds bij mijn slaap. Ik moest eens gaan slapen dacht ik, slaap is fijn.



Alleen kon ik al een paar dagen niet slapen. Ik had rare nachtmerries. En ik kon ze niet verklaren. Dan werd ik ’s ochtends wakker en vroeg ik me af waarom ik niet in de vijver was. Nou ja, zal wel goed zijn denk je dan. Maar aan het ontbijt komt alles terug. Je bent geen mens, dit hoort niet. Je bent een waterplantje, en je moet zorgen dat er genoeg zuurstof in de vijver zit. Dus je rent de kamer door, de tuin in, en springt in de vijver. Daar zit je voor ongeveer twee uur dus zuurstof te maken, en je wekker gaat weer. Er zijn maar 10 minuten voorbij. Echt opstaan nu. Nee, verder slapen. Weer die vijver.



Ik word er uitermate nerveus van. Durf niet meer te gaan slapen, bang voor mijn wekker en dat soort dingen.



Mijn wekker is een vreemde voor me geworden. Normaal, vroeger, ging hij af, en zette ik hem uit. Maar nu kan ik hem vaak niet eens uitzetten. Hij blijft maar gaan en gaan, en waar ik ook op druk, hij gaat niet uit. Hij gaat ook steeds weer, ook als ik niet wakker hoef te worden. En juist niet als ik wél wakker moet worden. Als ik een belangrijk examen heb die dag of zo, ja dan meestal. Al maakt het niet veel uit of ik dat examen maak of niet. Dat moet ik er even bijzeggen.



Vooralsnog zat ik daar. En moest ik ongeveer wel een hobby hebben verzonnen. Ik boog naar de vrouw die tegenover me zat toe, en ik zei; ‘ik heb het. Ik weet wat ik wil worden. Ik word directeur van de bank!’ En triomfantelijk leunde ik achterover. Ze was niet eens verbaasd. Ze vond het niet vreemd ook. Ze zei alleen, ‘En van welk filiaal dan?’ Wat een vraag. Ik schrok ervan. De hersenloosheid van deze vraag schokte mij zodanig dat ik bijna te ver achterover leunde. Snel sprong ik op; ‘Van de Wereldbank natuurlijk! Wat denk jij nou?’ En ik liep weg. Hoe durfde ze, alsof het allemaal nog niet genoeg was zeg.