Angst

[*Speechless*]

Oke, het gaat dus helemaal niet goed met me. Hier zit ik dan. Gedoucht, aangekleed en al en durf niet naar school (dit is al de 4e keer!!!). Ik voel me zo ontzettend angstig. Als ik in de spiegel kijk dan walg ik gewoon van mezelf en vanochtend vond ik mezelf er veelste zwaar uitzien en raakte ik in paniek. Hoe kan dit nou? Waarom voel ik me zo giga dik en lelijk? Ik heb een eetprobleem gehad en volgens mij is dat weer terug aan het komen. Ik sla weer maaltijden over, sta elke dag minstens 1 keer op de weegschaal, zit continu na te denken over wat ik wel en niet mag eten...lijkt er wel veel op hè?
Ow Help! Ik vergooi mijn toekomst. Ik zit nu in een 5 vwo klas, voor de tweede keer en het is al zeker dat ik opnieuw blijf zitten. Dit heeft ff uitleg nodig want dat ik steeds blijft zitten heeft niks met mijn werkhouding te maken. Het is namelijk zo dat ik vorig jaar ziek werd. Depressie, eetprobleem, schildklierproblemen, moeilijkheden met dingen uit het verleden te verwerken en noem maar op. Ik stortte volledig in. Door mijn schildklier was ik lichamelijk niet in staat om naar school te gaan, huiswerk te maken etc. Ik had daarvoor te weinig energie. Wel kreeg ik medicijnen en therapie, maar ik bleef zitten omdat ik te veel lessen had gemist en toetsen niet had kunnen maken. Voor mij was blijven zitten een ramp. Ik was echt een goede leerling op school en had mijn toekomst uitgestippeld. Blijven zitten behoorde niet tot mijn plannen, maar goed uiteindelijk legde ik me erbij neer. Aan het eind van de zomervakantie moest ik opgenomen worden. Ik woog te weinig en was ernstig depressief waardoor ik het nut van leven niet meer inzag. De opname heeft een half jaar geduurd. Ik wou weg en naar school, maar doordat ik een rechtelijke machtiging had gekregen moest ik gedwongen blijven. Dit schooljaar heb ik dus zo goed als gemist met als gevolg dat ik het nog maar een keer over moet doen, ondanks de goede cijfers die ik in deze dagen dat ik wel naar school ga haal. Alleen nu blijkt dat ik het niet aankan die school. Ik leef in een hele andere wereld lijkt wel. Ik kijk naar mensen die lachen en voel een verlangen naar de tijd dat ik dat ook nog kon. Ik voel me down, maar mijn grootste probleem is toch wel mijn angsten. Wil ik mijn leven oppakken, durf ik de straat niet op! En misschien nog erger...ik durf de school niet te bellen om me af te melden...
Zucht, ik zit goed in de problemen. Nu denk ik erover om te stoppen met school, terwijl die school me alles is...alleen voel ik me niet goed.
Nou, deze tekst is ook niet echt opbeurend...sorry daarvoor.
Liefs Flowergirl

[Sweetsurrender]

Allereerst: Heel veel sterkte.
Ik vraag me alleen af, waarom durf je niet meer naar school? Wordt je gepest, of is het echt omdat je jezelf alleen maar te dik vind? (met nadruk op vind )
Je hoeft trouwens geen sorry te zeggen omdat de tekst niet zo opbeurend is, dat is nergens voor nodig. Je komt hier omdat je je verhaal wilt doen, dat is niet iets waar je je schuldig voor moet voelen!!
Laat alsjeblieft nog wat van je horen. Op het forum wordt je graag geholpen. Maar als ik het zo even doorlees, kan het zijn dat het forum niet genoeg is.
Nogmaals, heel veel succes (klinkt zo stom, maar is goed bedoelt)

[lawallan]

Het is heel goed dat je hier hulp zoekt, maar als ik jou was zou ik ook in het ''echte'' leven met iemand er over praten: je vriendin, je ouders, familie of desnoods een professional (die hebben geheimhoudingplicht). Je zegt ook dat school alles voor je is, misschien een idee om een hobby te nemen waar je je bij goed voelt. Misschien is toneel leuk, je krijgt er ook nog eens meer zelfvertrouwen van.

Hoop dat je snel weer iets van je laat horen

[littlegurl]

Hej Meis!
Zo...het lijkt me niet makkelijk om in jouw schoenen te staan zeg....je hebt echt veel meegemaakt. Ikzelf zit ook in 5VWO en heb ook een eetprobleem. Maar waarschijnlijk in iets mindere mate. Ik heb groepstherapie maar ga dan natuurlijk nog wel gewoon naar school. Ik ken je angsten...de angsten dat mensen je te dik vinden en gewoon de zin van het leven niet meer inzien. Ik heb niet een antwoord voor je klaar liggen van dit moet je even doen en dan komt alles goed, dat is er denk ik ook niet.
Maar heb je nog hulp voor je problemen? Zoja, praat er over wat er in je omgaat, praat over je angsten en dat je het gevoel hebt dat je terugvalt. Als je geen hulp meer hebt zoek die dan!
En over school...omdat je dit jaar alweer zoveel hebt gemist blijf je waarschijnlijk zitten. Toch is school je toekomst, maar je voelt je je er helemaal niet thuis. Logisch, je bent er zo lang uitgeweest en je bent met hele andere dingen bezig dan de gemiddelde scholier. Maar er zijn ook andere mogelijkheden om je school af te maken. In leiden bv heb je t VOC daar kan je nog gewoon je diploma halen op wat voor niveau dan ook. Ik denk dat dat in andere plaatsen ook wel is. Het is heel anders dan een school, maar daar kan je iig naar informeren.

Heel veel sterkte!!!

[*Speechless*]

Oke, inmiddels zijn we een paar dagen verder en er is deze week weer veel gebeurd.
Door mijn angsten en mijn schaamte om aan te geven dat het niet goed gaat, heb ik de school niet durven bellen om me af te melden. Steeds als de telefoon ging was ik bang dat het de school was en nam niet op. Diezelfde avond voelde ik me toch wel schuldig dat ik al die dagen dat ik niet naar school ben gegaan helemaal niks van me heb later horen. Ik besloot een e-mail te sturen waarin ik zou uitleggen dat ik last van angsten heb en het daarom niet lukt om op school te komen.
Vanochtend kreeg ik een mail terug waarin stond dat ik niet moest opgeven en dat ik niet bang hoefde te zijn om te bellen als ik niet kwam. Kortom een heel lief mailtje. Ik had ineens de behoefte om alsnog naar school te komen ondanks dat ik die ochtend al een aantal lessen had gemist.
Eerst ging ik even naar buiten om o.a een tandenborstel te kopen. Dit was meer om te kijken hoe ik me zou voelen als ik buiten was. Het ging goed en ik ging door naar school. Het was erg leuk op school! Bij biologie moesten we een echt koeienoog ontleden. En iedereen was erg aardig tegen me waardoor ik me goed op mijn gemak voelde. Ik had geen hap gegeten waardoor mijn maag nogal begon te knorren en toen een vriendin dit hoorde ik gelijk een opmerking kreeg. Toen ik thuis was voelde ik me ineens zo ontzettend down. Ik voelde me lelijk en dik. Al die mensen op school zijn zo mooi, aardig, intelligent...perfect! Ik begon me erg onrustig te voelen en kreeg uiteindelijk een eetbui (tenminste ik at veeel meer dan gewoonlijk) waardoor ik alleen nog maar meer in een negatieve spiraal terecht kwam. Van huiswerk maken kwam ook totaal niks terecht. Mijn faalangst blokkeerd alles!!! Ik durf gewoon niet eens te beginnen. Dit is toch niet gezond of ligt het aan mij?
Op dit moment voel ik me super angstig, onzeker en down. Wat moet ik nou? Ik heb sterk de neiging om mijn school een mailtje te sturen om te zeggen dat ik stop met school, maar wat als ik spijt krijg? School is leuk, ik mis alles zo...
Waarom wil ik stoppen? Omdat ik me té dik en té lelijk vind en veel last van angsten heb. Veel mensen zullen hier waarschijnlijk niks van begrijpen denk ik. Het klinkt ook absurd al zeg ik het zelf. Mijn hele leven zal ik het met mezelf moeten doen en nu probeer ik al mijn kansen te vergooien omdat ik mezelf niet accepteer. Toch red ik het niet. Ik kan het gewoon niet! Ow help, wat is er toch met me aan de hand? Alles is een grote chaos, zowel in mijn hoofd als letterlijk in mijn leven (mijn kamer is een grote troep).
Ergens weet ik dat ik hulp nodig heb, maar ik voel me te dik om ook maar alleen met iemand in een kamertje te gaan zitten praten. Dit gaat niet de goede kant op hè? Ik denk alleen nog maar aan mijn lichaam/gewicht/eetpatroon. Al mijn beslissingen etc worden overwogen met al die andere dingen in gedachten. Stel: iemand vraagt me om mee te gaan naar de bioscoop met popcorn etc. Ik kan dan echt in paniek raken (popcorn mag ik niet, weigeren is ongezellig voor de ander). Ik ga dan ook niet accoord met de afspraak, terwijl ik het wel erg leuk zou vinden en er ook naar verlang om lol te hebben, maar het kan niet...
Mensen, ik geloof dat ik ga stoppen met school...of maak ik nu een overhaaste beslissing? Nog 2 dagen en dan begint de meivakantie (2 weken vrij). Die 2 dagen lijken voor mij een hel! Vrijdag krijg ik huiswerkcontrole, maar aangezien er van huiswerk niks terecht komt, ben ik als de dood. Ik snap het niet...ik blijf zitten en nog maak ik me zorgen over mijn cijfers! Ik zit zo in de knoop met mezelf...zucht....

Jeetje wat een deprimerende tekst. Het komt wel overeen met hoe ik me voel, maar het lijkt me niet echt opbeurend om te lezen.

Liefs Flowergirl

[nl2suzy]

Komop..

Echt waar ook voor jou komen er "betere" tijden! Maar je moet er wel zelf aan proberen te werken... En zoals jij jezelf ziet hoeft een ander je helemaal niet te zien...

[lso]

Is net mijn verhaal...

[*Speechless*]

Pff...vandaag ben ik naar school geweest, maar ik heb het maar de halve dag volgehouden. Ik ben in de pauze naar huis gegaan met het idee om nooit meer terug te komen op school. Ik stop ermee! Ik had last van ontzettende hoofdpijn en ik voelde me erg afwezig tijdens de les, alles ging langs me heen. Mijn leven is op het ogenblik een grote puinhoop. Ik heb geen idee hoe het nu verder moet. Het enige dat ik weet is dat ik besloten heb om te stoppen met naar school gaan, in ieder geval dit schooljaar. Ik ben er nog niet aan toe om naar school te gaan alsof er niks met me aan de hand is. Het gaat gewoon nog niet goed met me en daar zal ik eerst aan moeten werken. Langzaam maar zeker voel ik me in de diepte glijden. Dit gaat zo niet de goede kant op...
Er moest iets gebeuren en stoppen met school is misschien niet de allerbeste oplossing, maar het geeft me wel een soort van bevrijding. Even geen verplichtingen, gewoon alle tijd van de wereld om na te gaan denken over wat ik zelf nou echt wil. Mijn hoofd is een chaos van gedachten.
Ik weet eigenlijk niet zo goed meer wat ik wil zeggen, behalve dat ik het kl*te vind dat ik net een eetbui kreeg doordat ik me zo verdrietig voel en zenuwachtig. Ik vraag me toch af doe ik hier goed aan?

Flowergirl

[Rob]

Jouw verhaal doet me heel erg aan anorexia denken gepaard met slecht zelfvertrouwen (behalve het schildklier deel, dan). Maarja, ik ben geen arts en kan dus moeilijk diagnoses maken.

Eetbuien zijn normaal als je depressief bent. Zelf doe ik het ook wanneer ik mij zo voel. Dit klinkt misschien makkelijk, maar maak je niet druk om je gewicht. Tenzij je écht te zwaar weegt, hoef je je nergens zorgen om te maken, noch ergens slecht over voelen. Zelf ben ik iets te zwaar, maar ik kán niet afvallen (sterker nog, ik word zwaarder. o_O), maar echt veel moeite heb ik niet mee. Ik heb maar geaccepteerd dat het mij niet lukt, hoe hard ik ook probeer (en ik heb het geprobeerd. =P).

Je hebt het er ook over hoe je zegt je toekomst uitgestippeld te hebben. Nou, negen van de tien keer gaat het niet zoals je hebt gedacht dat het zou lopen. Er zullen altijd wel dingen gebeuren die alles overhoop schoppen. Maar da's normaal. Het betekent alleen maar dat je je plannen moet aanpassen, en ik ben er zeker van dat dit niet de laatste keer zal zijn. Zolang je je maar niet bij de gebeurtenissen neerlegt. Er is altijd wel een kans om je toekomst te vervullen, hoe moeilijk die kans ook is (citaat wat ik bij je las: "Een optimist ziet in iedere moeilijkheid een mogelijkheid". ).

Misschien is stoppen met school wel een goede oplossing tot je jezelf weer een beetje op orde hebt. Vergeet niet, school is dan ook wel belangrijk voor je toekomst, maar zelf ben je nóg belangrijker voor je eigen toekomst. Als je echt wilt gaan kun je altijd nog minimale lessen volgen, misschien? En zoals iemand hier eerder al zei, probeer een professional op te zoeken. Wij luisteren ook wel graag naar je, maar zij weten wel veel meer over wat je dwars kan zitten.

[*Speechless*]

Ik voel me al een stuk beter. Bedankt dat jullie me allemaal zo steunen!
Vanmiddag heb ik ff met de kindertelefoon gebeld en dat luchtte enorm op. Later op de dag kreeg ik wel ruzie met mijn moeder omdat ik het niet leuk vond dat ze nu al over me aan het praten is met familieleden over de telefoon. Als mensen willen weten hoe het met me gaat kunnen ze het toch aan mij vragen!!

Ik ben nu al een beetje gewend aan het idee dat ik niet meer behoor tot leerling van de school. Nu ben ik mijn leven drastisch aan het veranderen. En ik ben begonnen met een grote schoonmaakbeurt. Ook heb ik mezelf eens flink volgegeten als afscheidsritueel van het eten. Geen eetbuien meer voor mij! Mijn muziek staat eens lekker hard, mijn moeder zal er wel last van hebben maar ja. Voor een keer mag ik toch wel aan mezelf denken! Vanavond ga ik uitgebreid onder de douche staan. Ik ga alle spanningen van me af spoelen. En uiteindelijk ga ik ontspannen in bed liggen tv kijken Ik ga een nieuwe start maken. Mijn eigen leven leiden.

Ik ben idd een pessimist. Maar vanaf nu ga ik daar om lachen en mezelf verbeteren.

Ik wil LEVEN en niet meer OVERLEVEN!!! Ik wil gelukkig zijn op mijn manier!!!

Please, laat me gelukkig zijn....voor een keer....ik verdien toch ook een beetje geluk...of niet?
Geen eetbuien meer, geen gepieker, geen spijt meer, gewoon genieten van elke seconde dat ik leef. Want ik wil WEL leven. Niets liever, ook al voel ik me niet altijd even happy en ook al zijn mijn toekomstplannen in het water gevallen....ik zorg er gewoon voor dat ik precies de dingen doe die IK wil, mss een beetje echoistisch maar dat moet dan maar.

IK WIL GELUKKIG ZIJN.
IK BEN HET ZAT OM ME ZO DRUK TE MAKEN OVER ALLES!!!!!!


Liefs Flowergirl