Verdomme!!
Wanneer durf ik nou eens (in nuchtere toestand) een eerste stap te zetten.
Afgelopen vrijdag was ik in een cafe waar opeens een meisje binnenkwam waar meteen mijn aandacht op viel.
Eerst dacht ik van.... "Heej... ik ken haar ergens van!"
Dat was niet het geval, maar ze keek ook mij langer dan "normaal" aan.
Daarna over en weer een leuke glimlach.
De hele avond bleef het bij wat glimlachen.
Nadat ik weer wegkeek zag ik haar steeds met een vriendin lachen en duidelijk over mij praten.
Toen ze weg ging zwaaide ze nog overdreven vrolijk naar mij en ik terug. Op dat moment had ik naar haar toe moeten lopen.
Maar helaas weer NIKS gedaan!
Over een paar weken ben ik weer in die tent..... pfffff dan kans zal wel niet groot zijn dat ik haar daar weer zie.
Dit spookt nu alweer 2 dagen constant door mn hoofd.
Zo'n vreselijk kut gevoel..... iemand steeds in gedachten voor je zien, maar tegelijkertijd ook weten dat je deze persoon ZEER waarschijnlijk nooit meer gaat spreken of zien.
Ook dit zal wel weer moeten slijten ofzo!!
GVD!!!
Het zou zo'n mooi kerstcadeau'tje zijn geweest!