Lastige situatie voor studiekeuze

[Kelvyn]

Hey iedereen,

Ik zit met een moeilijk situatie. Ik weet dat het enorm veel is om te lezen maar ik moest het helemaal uittypen. Kan iemand me tips geven over wat ik zou kunnen doen? Het ligt nogal zwaar op mijn schouders.

Ik weet niet goed wat ik moet doen. Nu ik voor de eerste keer in mijn leven weet wat ik wil doen, heb ik zoveel obstakels door te gaan vooraleer deze droom tot werkelijkheid kan komen. Om tot deze droom te geraken, zal ik door veel pijn moeten gaan en ik weet niet of ik het kan. Het mezelf aandoen maar vooral mijn ouders.

Mijn oudere broer studeerde tot een aantal jaar geleden lucht en ruimtevaarttechnieken in tuDelft. Zo trots dat mijn ouders waren. Zij die hem een kans gaven om zijn dromen tot werkelijkheid te kunnen maken. Mijn ouders gaven veel van hunzelf om dit voor iemand anders te doen, niet enkel om in zijn geluk mee te werken maar ook in hun eigen geluk. En dit is één van hun mooiste deugden, ze zouden alles geven voor al hun kinderen zodat zij gelukkig zouden zijn. Mijn broer kreeg al het lof en aanmoediging van mijn ouders. Ze zagen het al voor hun, dat hun zoon een succesvol leven zou leiden met een goede baan en veel geld.
Mijn vader heeft vroeger nooit de kans gehad om te studeren en werkte heel zijn leven om dit voor zijn eigen kinderen mogelijk te maken. Hij stond er zelf op dat zijn kinderen zouden studeren en gaf hen volledig de keuze in welke richting ze zelf wouden uit gaan. Heel veel respect en liefde heb ik voor mijn ouders voor wat ze ons geven.
Na 6 jaar studeren vertelde mijn broer dat hij wou stoppen met studeren. Toen hij het mijn ouders vertelde waren ze dagenlang geshockt. Zelfs tot nu zie ik de teleurstelling in hun eigen zoon, alsof hij alle mogelijkheden tot een succesvol leven heeft gemist en sindsdien is hij de ‘mindere’ zoon geweest. Niet dat hij minder liefde krijgt, maar de teleurstelling bleef. Niettemin zijn ze er nog altijd voor hem en dat ze zullen ze blijven doen zolang ze kunnen.

Toen mijn broer het aan mijn ouders aan het vertellen was, kwam ik tot hen. Ik zag dat de tafel tussenin vol met boeken lag en dat het gesprek heel serieus was. Ik zag aan mijn vader dat er iets mis was, iets serieus mis. Niet perse kwaad, maar een expressie van woede en droevigheid door elkaar. Ook al was hij het misschien nog aan het verwerken, direct merkte ik dat hij teleurgesteld was en meer dan overduidelijke signalen gaf om dit aan te tonen. Wat voor mijn broer zeer frustrerend was.

Toen ik erbij kwam zitten was er een stilte die ik vervolgens verbrak met te vragen wat er was. Mijn moeder, die het eigenlijk vrij goed op pakte die moment, zei ‘vraag maar aan uw broer wat er mis is’. Toen zei mijn broer het tegen mij dat hij wilde stoppen met studeren. De ene rede was dat hij voor het vak programmeren niet doorgeraakte, dat hij het gewoon niet kon. Direct wist ik dat dit niet perse het geval was, maar dat wat hij deed hem ongelukkig maakte. Het was niet enkel dat vak, maar zijn hele richting. Hij wou het niet en het interesseerde hem ook niet meer, waardoor hij het niet meer kon. De andere reden was dat hij een boek wou schrijven, over filosofie en de waarheden van het leven en meer. Dit was voor mij de echte reden. Hij wist wat hij wou doen en dat wat hij hier deed, deed hij om zijn eigen droom te volgen. Maar mijn ouders waren niet mee, ging hij nu echt stoppen met studeren om een boek te schrijven? Wie schrijft er nu om van te leven? Mijn vader was voor dagenlang niet vatbaar, zeker niet voor mijn broer. Sindsdien werd het enorm groot nieuws, en hier voel ik me heel slecht bij. En echt heel slecht. Terwijl ik het zie dat hij zijn droom wilt naleven, een stap richting zijn geluk gezet en een stap weg van zijn ongeluk, zagen anderen als een zwakte van hem. Een grote fout dat hij maakte. Tenzij in zijn aanwezigheid, hoorde ik van alle kanten dat hij zwak was en niet verstandig. En dat hoor ik nog steeds. Mensen vinden hem raar en zullen het blijven vinden. Ook thuis is hij een veelvoorkomend gespreksonderwerp omdat hij er tegenwoordig niet veel meer is. Waar ik hem op een vlak niet kwalijk voor kan nemen. Dan is hij een slecht voorbeeld van het leven. Ze gebruiken hem ook als reden om tegen mij en mijn tweelingbroer te zeggen wat er gebeurd als we niet goed zouden studeren. Wat een enorme druk op onze schouder zet.

Ik kijk enorm op naar mijn broer, en vind het enorm frustrerend wanneer mensen hem een slecht voorbeeld van het leven noemen. Terwijl hij één van de weinige mensen is dat nadenkt en liever naar zijn geluk werkt dan naar verwachtingen van anderen. Hier heb ik echt een stuk vertrouwen in de mens kwijt geraakt. Was wat hij deed niet juist iets goed? Wordt er ons niet altijd gezegd dat we onze dromen moeten navolgen? En wanneer hij het doet, wordt het niet enkel als iets negatief gezien, maar mensen kijken zelfs neer op hem. En dat is iets wat me enorm frustrerend maakt. Bij zo’n gesprekken hou ik altijd mijn mond, voor ik dezelfde verwijten naar mijn hoofd krijg gesmeten wat al meerdere keren is gebeurd.

Nu is het 3 jaar geleden dat ik van het middelbaar ben afgestudeerd en mijn keuze heb moeten maken wat in mijn hele leven een grote rol zou spelen. Ik heb altijd iets technisch gedaan, maar op veel verschillende scholen en richtingen gezeten. Nooit was er iets waar ik echt goed zat. Maar technisch was een goede richting voor mij blijkt, ook al had ik nooit eens iets anders gedaan. Bij mijn keuze om te studeren, had ik nog steeds geen idee van wat ik wou doen. Sinds ik altijd iets technisch heb gedaan, leek het me duidelijk dat ik dan ook maar iets technisch moest kiezen. Hierbij had ik een aantal verschillende opleidingen op het oog. Uiteindelijk was ik aan het twijfelen tussen ICT en Nautische Wetenschappen. Nautische Wetenschappen was uiteraard een moeilijke richting maar werd als superieur gezien. De beste maritieme opleiding, een leven aan boord. En omdat zowel mijn vader als oudste broer in de maritieme sectoren zaten, moedigden ze me enorm aan om Nautische te doen. Het werd zo mooi voorgesteld ook, een leven aan boord. De wereld rondreizen en heel veel geld verdienen. Kapitein worden was één van de beste jobs ter wereld en zeker op de schepen waar wij op mochten varen na die opleiding. Behalve het feit dat ik er hard voor moest werken, leek deze opleiding dan ook het beste. Toen keek ik er zelf met verwondering naar.

Na het eerste jaar studeren was de verwondering al een serieus pak afgenomen. De richting die ik deed, leek voor mij te hoog gegrepen en mijn punten waren niet het beste. Maar steeds wisten mijn ouders me te motiveren, waar ik ze enorm dankbaar voor ben. Ze stonden echt achter me en waren er altijd voor mij. Ik besloot dus om de opleiding verder te doen. Het tweede jaar in, met een aantal vakken mee te nemen, begon ik me steeds slechter en slechter te voelen. Ik ging niet meer graag naar school en de vakken die ik kreeg interesseerden me echt niks. Zelfs de Nautische vakken. Examenperiodes waren enorm zwaar voor me en sinds ik het hele jaar vele examenperioden had woog dit enorm zwaar op me. Tot half het jaar, besefte ik dat wat ik deed mezelf wijsmaken dat de richting een goede richting voor mij was. Het studeren werd vermoeiender en het kreeg meer moeite met gelukkig te zijn. Op die moment was ik ook 4 jaar samen met iemand, waar ik eigenlijk enorm op steunde met die periode waar alles slechter en slechter ging. Maar ik vrees door dat ik zo was, ging onze relatie niet meer zo goed waardoor ik me weer nog slechter begon te voelen. Maar toch bleef ik steeds van haar houden, en zelfs meer aan haar ging hangen. Tot vlak voor de laatste examens voelde ik me echt slecht. Ik was ongelukkig, ik kon niets goed meer doen en had schrik om iedereen teleur te stellen. Ook al was dat niet zo, zo voelde ik me wel. Niets ging goed en ik was enorm gesloten. Nooit zei ik een woord tegen mijn ouders en was altijd slechtgezind thuis wat voor mijn ouders ook zeer frustrerend was. De enigste waar ik mee kon praten in die tijd was mijn vriendin. Die tijd was het ook dat zij af kwam met dat ze de relatie wou eindigen.

Toen was ik een wrak, want zelfs zei wist niet hoe slecht ik me voelde. Niet dat ik het haar kwalijk neem maar het was voor mij een heel slechte periode. Dat was hetgene dat me het meeste pijn ooit deed, haar laten gaan. Ik hield zoveel van haar. Maar toch liet ik ze gaan, omdat ik in haar ongeluk aan het werken was. Dat was een aantal weken voor het examen en ging er van uit dat ik dus ook voor school zou falen. Maar desondanks deze slechte periode wou ik er toch voor gaan, vooral om mijn ouders te laten zien dat ik ze trots wou maken en dat ik iets te bewijzen had. En dat is me dan ook gelukt, elk examen dat ik had afgelegd was geslaagd. Wat voor mezelf echt een wonder leek, maar ik studeerde soms dan ook om even niet na te denken. Maar die 2-3 maand waren voor mij de hel. Ik kreeg depressieve gedachten en nooit heb ik hier over iets tegen mijn ouders gezegd. Aan mijn vrienden had ik niet veel en mijn vriendin was weg, ten slotte moest ik studeren voor een opleiding waar ik ongelukkig van werd terwijl er een enorme druk van thuis op zat. Ik zocht wegen om te ontsnappen maar geen enkel zou zomaar werken voor me. Ik denk niet graag terug aan die periode. Alles ging slecht op dezelfde moment en ik voelde mij echt alleen. Meer dan een aantal keren ben ik in tranen uitgebarst en vele keren heb ik er helemaal doorgezeten. Voor een best lange periode. Ik was geen persoon meer, voor mezelf of andere mensen. Enorm aan het liegend aan iedereen die ik tegen kwam en ‘alles goed?’ vroeg. Ik kon er zo goed over liegen maar haatte het dat mensen me dat vroegen.

De examens duurden eeuwig, ook al probeerden mijn ouders te motiveren en zeiden dat het bijna gedaan was, dat was het lang niet. Ik weet niet hoeveel keer ze het hebben gezegd maar die periode duurde langer dan een ander jaar in mijn leven. De moment, de dag voor het examen geneeskunde (wat ik eigenlijk wel interessant vond), was de moment dat het niet meer ging. Ik ben toen gaan wandelen om even mijn hoofd leeg te maken maar veel hielp het niet. Onderweg barstte ik in tranen uit en liet mezelf op de grond vallen, daar zat ik een lange tijd niet mogelijk om terug naar huis te gaan en verder te gaan met mijn leven. Tenslotte werden ze ongerust thuis en kwam mijn tweelingbroer me halen waar ik even met heb gepraat. Ook al zei ik enkel dat ik wat moeite had met mijn breuk en het studeren, deed het me wel goed met hem te praten en hij stelde me gerust met te zeggen dat als het niet zou lukken voor het examen dat dat echt geen ramp was. Hij heeft toen die uitleg tegen mijn ouders gedaan en het deed me goed dat ze het begrepen dat Geneeskunde me niet zou lukken. Ze wisten dat ik het moeilijk en had maar nog steeds weten ze niet hoe moeilijk ik het eigenlijk echt had. De volgende dag ging in naar het examen, maar zelfs naar binnen gaan lukte me niet en kwam naar huis met het excuus dat ik me misselijk voelde. Toen ik mijn laatste examen had afgelegd, werd het er niet veel beter op. Alle emoties en gedachten waren er nog steeds. Toen ik mijn resultaten kreeg, deed het me goed om te zien dat ik goede resultaten had ondanks dat ik me zo slecht voelde. Wat voor mij een motivatie was. Door dat mijn ouders het ook niet hadden verwacht waren ze enorm blij en trots op mij dat ik het had gedaan en dat hebben ze meermaals gezegd, wat voor mij echt goed deed. Door deze resultaten zeiden ze dat ik op kot mocht. Ik mocht op kot, eindelijk. Ik was zo blij. Niet om van thuis en mijn ouders weg te zijn maar van het leven dat ik toen had en iets of wat opnieuw kon beginnen.

Die tijd had ik ook een vriend leren kennen, die net uit een chemo kwam en dezelfde situatie had met zijn vriendin die er ook een eind aan had gemaakt. We kwamen echt goed overeen en werden steeds betere en betere maten. We hadden veel aan elkaar. Zalig om een goede maat te hebben waar ik een deftig gesprek mee kon hebben en begreep hoe het was. Toen had ik een aantal weken verlof. Nu viel de stress voor school wel weg, maar kwam de periode van het verwerken van alles wat ook zeer lastig was maar nu had ik tijd en een goede maat. Elke dag spraken we af en hebben veel dingen gedaan, enorm veel geprakt en veel momenten waar alles niet meer zo erg leek. Via hem heb ik ook andere chille gasten leren kennen dat nu ook goede maten zijn. Maar hij werd ten slotte mijne beste maat. Die vakantie was heerlijk, misschien zelfs een van mijn beste zomervakanties ooit. Ik begon veel te lezen en mijn interesse in lectuur begon enorm te groeien. Ik begon meer te schrijven, vooral om te kunnen verwerken maar ik deed het ook gewoon graag. Ik had veel diepe gesprekken met mijn beste maat en we werden er ons steeds bewuster van dat we meer hadden dan we dachten om gelukkig van te worden en hoe ernaar toe te werken. Ook het feit dat onze breuken veel goede gevolgen hadden. Vooral omdat we er één van de mooiste vriendschapsbanden uit hadden gehaald. Ik werd al snel geïnteresseerd in zijn interesses zoals kunst, interieurvormgeving zoals hoe een kamer een gezellig gevoel kon geven. We zochten veel chille plekjes op om te chillen en genoten veel van koffies drinken. Het zwaar uitgaan en het overvloedig gebruiken van alcohol was voor ons dan ook veel minder interessant geworden. We konden echt genieten van nuchter ergens te zitten en er bewust van zijn van wat goed was. Die weken waren voor mij hemels na de periode die ik doorging. Maar toch had ik nog steeds vele moeilijk momenten, net als hij.

Toen de herexamens weer in zicht kwamen, werd het weer wat meer donkerder voor me. Stress voor school kwam terug boven en het missen van mijn ex werd steeds erger en erger. Net voor de herexamens kwam mijn ex af met dat ze iemand bezig was en er een relatie mee zou hebben. Iemand dat altijd zijn hart uitstortte bij haar over een ander meisje toen we nog samen waren. Ik wist er van en vond het zelfs lief van haar dat ze er zo voor een vriend van haar was. Blijkt dat hij met haar haar bezig was terwijl ze met mij samen was. Zij had ook geen bedoeling met hem, want ze had al een vriend. Maar toen ik dit hoorde dat hij dit was, kwam het nog eens harder aan. Alles kwam stilaan terug. Ik keek al niet op om te leren en met dit nieuws kwamen veel herinneringen boven. Het feit dat ik me terug zo slecht begon te voelen, werd me duidelijk waardoor het nog zwaarder woog. Weer heb ik me door die periode moeten vechten. Waarom deed ik deze richting als het me ongelukkig maakte? En toen had ik besloten dat ik het niet meer wou doen en wou stoppen. Maar door het geval dat toen met mijn broer was gebeurd, kon ik het niet tegen mijn ouders zeggen. Maar toch zat ik ermee. Zou ik nog een jaar doen omdat ik het gewoon mijn ouders niet kan aandoen? Tenslotte, ik zou op kot gaan en geloofde dat mijn richting interessanter zou worden hierdoor omdat ik ‘opnieuw’ kon beginnen en besloot om er dan toch maar verder te doen. Ik had tenslotte al heel wat van de opleiding afgelegd.

Toen kwamen de resultaten binnen, op één vak na dat ik moest trissen was ik er voor alles door. Zelfs voor wiskunde was ik er door, ik kon het niet geloven. Het zwaarste vak van allemaal en waar ik zoveel moeite mee had. Ook al was het maar een 10/20, ik was er door. Ongelooflijk. Blij was ik en weer gaf het mij motivatie om verder te doen. Nu pas besef ik de motivatie die ik steeds had, was niet om de opleiding af te maken maar om mijn ouders trots en blij te maken.

Toen het jaar begon ging ik op kot. Weer had ik in de vakantie met mijne maat geprakt dat het niet meer schoon was, deed me echt goed. Ik zat op een gezellig kot. School begon stilaan terug, maar ook al verwonderde het mezelf, ik keek er met een frisse start op en vond het zelfs niet erg dat het jaar terug begon. Dit was een periode dat ik mezelf echt gelukkig voelde en het durfde het te zeggen ook. Ik was veel opgewekter en merkte het verschil thuis ook. Ook al zeiden ze het niet, ik wist dat mijn ouders het opmerkten en alles ging goed thuis. Ik voelde dat het met mijn ouders ook beter was doordat het met mij ook veel beter was. Ik las veel, schreef soms wat en ging veel chillen met mijn maten. Het leven kon niet veel beter toen.

De weken begonnen weer te vorderen. De eerste keer dat ik terug in school kwam, was geen aangename ervaring. Enkel het uniform aantrekken was een lastige gedachte. Soit, een paar uurtjes en dan terug naar kot dacht ik altijd. Vrienden had ik op school amper omdat ze ofwel waren gestopt ofwel een ander traject in de opleiding volgden, dus ik zat er meestal alleen. Eens ik altijd terug op kot was, dacht ik niet meer aan school. Ik begon wat op mezelf te leren leven en genoot er enorm van, ik begon zelfs te genieten van te koken.

Terug naar school, weer dat uniform aan. Alleen aankomen voor de deur. Elke keer als ik naar de les ging werd het me wat lastig. In de les zitten, meestal niet oplettend en ongeduldig en maken dat ik weg was als de les gedaan was. Eenmaal op kot, het uniform uit en uit het zicht leggen. Zo ging het een paar weken, maar steeds werd het lastiger en lastiger. Nu was er wel een verschil in mijn ‘zakelijk leven’ zoals ik het noem en dat is wat alles met school te maken had en mijn ‘persoonlijk leven’. Mijn persoonlijk leven was nog steeds zalig maar ik trok een scheiding tussen mijn zakelijk en persoonlijk leven. Maar mijn ‘zakelijk leven’ werd er steeds slechter en slechter op. Tot op een moment dat ik zelfs moeite had met naar de les te gaan omdat ik er deprimerend naartoe ging en deprimerend terug. Dan kwam ik met momenten terug op kot en had geen zin meer in iets en deed een hele dag niets, wat deprimerend te wezen.
Uiteindelijk mistte ik een aantal lessen die om kwart na 8 begonnen omdat ik mezelf onmogelijk uit bed kreeg om daar naartoe te gaan. Achteraf voelde ik me dan altijd slecht als ik een les had gemist wat echt een vervelend gevoel was. Maar ik wou het gewoon niet, alles was nog oninteressanter dan ervoor en het kon me allemaal niet veel schelen. Ik begon stilaan mijn school te haten. Ik haat het gebouw, de vakken, de docenten, de lelijke groene kleuren in de klaslokalen. Ik voel een enorme weerstand als het aan mijn opleiding ligt. Maar hoe belachelijk klinkt dat? Dat zit gewoon in mijn hoofd dacht ik. Gewoon niet teveel over nadenken en gewoon leren wat ze u geven.

Nu komt de volgende grote examenperiode er stilaan aan. En weer begin ik me weer wat slechter te voelen. Het bevalt mij enorm hard om iets te studeren wat mij niet interesseert. Niet enkel het gevoel dat ik bij de opleiding krijg, ik doe het echt niet graag en was van mening dat ik later niet verder zou gaan op deze opleiding. Mijn ‘zakelijk leven’ begint zich weer zwaar te moeien met mijn ‘persoonlijk leven’. Als ik mijne beste maat niet had, zou het er al een pak slechter aan toe gaan. Maar ik voel zo een weerstand nu, het lukt me niet meer. Ik blokkeer volledig. Wat moet ik doen? Waarom blokkeer ik? Ik voel me niet zo slecht als vorige periodes maar ik merk dat ik me slechter voel wel.

De laatste tijd, ben ik veel meer met mezelf bezig geweest en eens goed nagedacht over mijn leven. Ik hou gewoon van lezen en schrijven. Wat mij interesseert is bezig zijn met mensen, van geneeskunde tot psychologie tot filosofie. Ik merk dat ik enorm kan van genieten van iets dat ik zelf creëer. Ik hou mij met dingen bezig waarvan ik oprecht geloof dat het belangrijker is dan mijn richting. Gewoon omdat ik er gelukkig van wordt, en is dat dan de bedoeling ook niet? Ik fascineer mij enorm in hetgeen ik nu doe en heb beslist dat wat ik later wil doen dit is. Schrijven of mensen helpen waarmee ik mijn gedachten kan gebruiken. Iets zelf creëren en hopelijk anderen helpen. En daar is het verschil enorm in mijn geluk en mijn richting. In mijn richting is er niks maar dan ook niks waar ge zelf iets van creëert. Ik MOET dit leren en ik MOET dat weten. Op de exact zelfde manier als het me wordt gegeven en gelieve zo in te vullen op een bladje om te zien of ge het letterlijk hebt over geleerd en niet bij hebt nagedacht. En het is zoveel. Het zal altijd wel zo zijn in welke opleiding dan ook maar het is zwaar overdreven bij ons. Ge maakt geen gelukkige en slimme mensen uit mijn richting, maar personen die vanbuiten leren en hun succes verder werken op verwachtingen van anderen. Bij mijne beste maat, hebben ze enorm veel projecten waar ze zelf dingen moeten maken. En ook al vergt het veel tijd en kan hij er wel eens op vloeken, maar hij wordt daar echt gelukkig van. Dat wat hij maakt dat hij er iets van zichzelf in steekt en erbij kan nadenken om achteraf trots te zijn. Ik voel me ni trots als 2000 ppt slides van buiten ken, en als ik er van door geraak geeft me da voldoening. Niet trots omdat ik het heb gedaan maar dan ben ik blij omdat ik het niet voor niks heb gedaan. En zo zit heel mijn richting in elkaar. En zo is het altijd geweest bij mij. Ik heb al altijd een foute richting gekozen en nooit de goede. Van IW naar EM naar Nautische Wetenschappen. Altijd dacht ik dat ik goed was in wiskunde en technische vakken, en daarom dat ik dat moest doen om ‘gelukkig’ te worden?

En dat is wat nu voor mij heel moeilijk is. Ik ben nu 21 jaar en weet nu pas wat ik wil doen en vooral wat ik niet wil doen. Maar ik voel me zo ondankbaar voor wat mijn ouders me geven. Ook al ben ze dankbaar, maar zo zal het voor mijn ouders niet lijken. Door dat ik altijd iets heb gedaan wat ik niet wil doen, heb ik beginnen denken over wat ik eigenlijk wel wil doen en of hetgene wat ik nu doe hetgene is wat ik wil doen. En het is niet wat ik wil doen, in feite wordt ik er zelf ongelukkig van. Dus ergens heeft al die tijd er iets bij gebracht om te weten wat ik wil doen. Maar waarom pas na 3 jaar studeren? Waarom na ik op kot mocht? Waarom na ik mijn ouders trots heb gemaakt en hun vertrouwen heb dat ik de opleiding aan kan? Waarom na dat ze me zoveel hebben gegeven, dat maar weinigen krijgen? Waarom na de situatie met mijn broer? Ik weet dat ik mijn ouders er heel veel pijn mee zou doen. Iedereen zal neerkijken op me en ook op mijn ouders omdat er 2 zonen zijn gestopt met hun belangrijke richting. Ik wil niet stoppen met studeren maar iets anders doen dan dit. Maar toch, ik heb zoveel schrik mijn ouders hier zoveel pijn mee te doen en vooral in hun ongeluk zou werken. Want zij zijn tenslotte de reden waarvoor ik nu weet hoe naar mijn geluk te werken. Ik wou dat ik ze kon laten zien hoe dankbaar ik ben, want wat ze me geven van kansen is meer dan ik me ooit zou kunnen wensen. En ik wil ze niet teleurstellen.

Dus nu is de vraag. Zeg ik het of zeg ik het niet? Het zou duidelijk zijn van wel omdat ik naar mijn geluk moet werken, maar als ge ziet naar de situatie van mijn broer heeft hij exact hetzelfde gedaan maar wordt het fout begrepen. Ik wil geen misverstaande ‘teleurstelling’ voor mijn ouders zijn zoals mijn broer, want dat is het ook niet. Ze hebben 2 zonen dat juist het ‘foute’ doen om naar hun geluk te werken, is dat dan iets slecht? Waarom begrijpt men dit niet? Als ik het zou zeggen zal het met veel pijn en ongeluk zijn. Zo niet werk ik tegen mijn eigen geluk. Nu zullen ze zeker denken dat ze een 2de maffe filosoof hebben dat het leven niet begrijpen zoals ze over mijn broer zeggen. Maar ik wil juist die stap zetten naar mijn geluk en een stap wegzetten van mijn ongeluk. Zouden ze het begrijpen? Ik weet dat ze enorm veel geld in mijn richting hebben gestoken en nu mijn kot dus voor deze ‘verspilling’ van geld zou ik het graag goed maken en terug betalen. Ten slotte betaal ik het liever met geld dan met mijn geluk.

Ik heb meer momenten dat ik denk dat ik beter niks zeg en gewoon mijn opleiding afmaak, maar als ik me er aan zet lukt het me niet meer. En ik heb inclusief dit jaar nog zeker 3 jaar te gaan. Kan iemand me zeggen wat ik zou kunnen doen? Eventueel hoe ik mijn 'blockade' kan doorbreken en richting afmaken. Het zijn tenslotte maar 3 jaar van mijn leven.

Zeer hard bedankt voor degene die dit leest,

Veel geluk toegewenst

Tering wat een verhaal. Probeer het eens samen te vatten in vier zinnen, dan kom ik wel weer terug.

[Elin3]

Ik ben er eind gekomen, maar man wat een lang verhaal! Puur praktische vraag: Hoe lang moet je je huidige opleiding nog volgen om daar echt mee klaar te zijn?

Wat een zeikverhaal. Heb het niet afgelezen. Als je dit niet wilt studeren, ga dan wat anders doen. Als je denkt dat je ouders gelukkig zijn als jij tegen je zin in een studie volgt, heb je een schroef los.

Kareltje schreef:

Tering wat een verhaal. Probeer het eens samen te vatten in vier zinnen, dan kom ik wel weer terug.

Kan ik! Zijn ouders waren teleurgesteld toen zijn broer zijn studie niet af maakte. Hij is zelf dit jaar begonnen met studeren. Het valt hem zwaar en hij wil liever een andere studie gaan doen. Hij heeft het moeilijk met wat zijn ouders daarvan zullen vinden.

TS, het is niet alsof je van plan bent alles in de wind te gooien en voortaan als een flierefluiter door het leven te gaan. Je wil alleen maar wat anders gaan studeren, dat is alles.

Je zegt "misschien moet ik gewoon even drie jaar volhouden", maar dan zit je daarna met een diploma voor een richting die je niet interessant vindt. Wat ga je dan doen, een baan zoeken in die richting en de rest van je leven maar volhouden? Een ongediplomeerde baan zoeken zodat je hele studie voor niets is geweest?

Er is niets ergs aan de hand, je wil alleen overstappen van studie en je bent er mooi op tijd bij. Het geld dat je ouders afgelopen maanden voor je kot hebben betaald kun je hen later als je een baan hebt terugbetalen, als je je daar beter bij voelt.

Sarah schreef:

Kan ik! Zijn ouders waren teleurgesteld toen zijn broer zijn studie niet af maakte. Hij is zelf dit jaar begonnen met studeren. Het valt hem zwaar en hij wil liever een andere studie gaan doen. Hij heeft het moeilijk met wat zijn ouders daarvan zullen vinden.

Op basis hiervan: Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om tegen je ouders in te gaan, maar je moet je leven toch echt voor jezelf leven. Als jij het idee hebt dat je niet gelukkig wordt van je studie, zul je (waarschijnlijk) ook niet heel gelukkig worden in je werk. Het is vervelend dat je ouders zo teleurgesteld waren in je broer, maar zolang jij op een andere manier richting aan je leven kunt geven, kunnen ze je imho weinig kwalijk nemen. Als je nou de hele dag op de bank ging liggen blowen kan ik me er nog iets bij voorstellen, maar als je heel gericht stopt en begint aan een andere studie, is het neit zo dat je je leven vergooit. Dan ben je alleen maar bezig met goed voor jezelf zorgen.

Met dank aan Sarah voor de samenvatting.