Omgaan met ex in een depressie

Hey iedereen.

Ik ben HowToLive, nieuw hier op het forum en ik ben 20 jaar oud. Reden waarom ik hier ben is omdat ik het gevoel heb dat ik hier wel nog geholpen kan worden.

Ik zit met een probleem.

Ik heb een ex-vriendin en sinds eind vorig jaar heeft ze de relatie stopgezet. Handig om te weten is dat dit mijn tweede relatie is met haar, die duurden beiden ongeveer even lang (enkele maanden).

De eerste relatie ontmoette ik haar op een fuifje, ze is de nicht van een vriend van me. Enkele weken later spraken we al af en van het een kwam het ander en dus besloten we om een relatie te proberen. Enkele maanden later maakte ik het uit (ik zag haar wel heel graag en zij mij ook). De reden waarom? Ik was 17 jaar en stortte me af en toe wel eens in drank (waarschijnlijk door het overlijden van mijn moeder toen). Ik was een egoïst en letterlijk net na ik haar smste dat ik geen relatie meer wilde, zei ik dat ik fout was en dat ik niet wist wat ik aan het doen was. Zij nam dit natuurlijk niet en zei dat het beter was dat we toch uit mekaar gingen (logisch na wat ik deed). Dit neemt niet weg dat we elkaar enorm graag zagen.

Tijdens deze relatie kwamen we enorm close, zij vertelde me dat ze al jaren depressief was, vertelde haar problemen tot in detail, hoe ze haar voelde, enzovoort. Ze was/is een heel emotioneel meisje. Ik vertelde haar de mijne, ik vind mezelf soms ook een emotionele jongen, maar mijn problemen blijken echt niet op te wegen tegen de hare. Wat ik ook deed (door mijn egoïsme) is aan niemand vertellen dat ik een relatie had. Dit heeft allemaal te maken omdat ik toen zoveel dronk en uitging. Zij had dit natuurlijk niet graag. Anyway, we weten al dat de relatie toen stukliep.

Een tijdje hierna besloot ik mijn leven te beter. Ik stopte met mijn 'wilde' leven en begon me te focussen op fitness/krachtsport/whatever. Zij was de reden hiervoor.

Enkele maanden later (ondertussen had ik al een reboundrelatie gehad met een meisje waar ik niet zo veel voor voelde) kwamen we terug in contact. We waren beiden opgegroeid, volwassener en kwamen nog closer dan anders. Ik zat toen nog in het hoger onderwijs en we begonnen meer en meer te praten met elkaar en begrepen elkander, legden mekaar uit dat we vroeger te hard van stapel liepen, ik die mijn leven niet onder controle had, enzovoort. We vergaven onze fouten.

Meer en meer kwam ik langs bij haar op kot. We hebben veel gesproken over een nieuwe relatie. Ik was zeker van mijn stuk dat ik bij haar wilde zijn. Zij niet, want haar depressie was verergert, ze kreeg er ook een heleboel lichamelijke klachten van en kan amper slapen. Ik had toen al mijn hoger onderwijs stopgezet wegens weinig interesse in het vak en begon met werken. Na een dag werken, zat ik thuis 's avonds en stuurde ze me een sms dat ze het wilde proberen en ze was gelukkig, en ik zeker ook!

We waren allebei enorm gelukkig en zei zag er ook beter uit, alsof de depressie even volledig weg was. Na verloop van tijd werd ze meer en meer down, en dan weer ups, dan weer downs. Hier en daar was ze enorm stil, hebben we emotionele momenten gehad, enzovoort. Tot plots... Na een kerstavond bij haar familie. Enkele dagen daarna smste ik dat ik een slechte dag had, zij reageerde dat ze zelf ook een slechte dag had en dat ze niet met mijn problemen wilde te maken hebben. Plots zei ze dat ik haar met rust moet laten en dan maakte ze het uit...

Enkele dagen erna hadden we nog steeds contact wekelijks via sms. Dat heeft enkele weken geduurt. Tot kort... Ze vertelde me dat ze haar leven aan het verpesten is, dat ze haar medicatie niet meer neemt, dat ze date met jongens die enkel maar sex willen, en dat ze regelmatig naar bed gaat met dezelfde jongen voor affectie. Zelf zegt ze dat ze enkel maar plezier eraan ondervindt op het moment zelf, erna niet meer. En ze bezoekt haar psychologe niet meer.

Daar is een ruzie van gekomen, ik was boos dat ze het zichzelf zo moeilijk maakte en opgaf. Dat is verergert en nu heeft ze me geblokkeerd op facebook. Vertelde met dat ze me niet meer wil zien en dat ik haar met rust moet laten. Dit op een dag/2dagen tijd.

Het punt is dat we al jaren enorm close zijn. Naast mijn ex-vriendin, is ze ook mijn beste vriendin. Ik wil haar niet opgeven, want ik hoorde dat ze er niet goed meer uitziet en niet gelukkig. Voorlopig respecteer ik de afstand die ze wil, maar ik zit met de angst dat ik haar echt nooit meer zal terugzien. En ben ook bang dat ze zelf daar kapotter en kapotter van wordt vanwege onze close relatie/vriendschap, zij kon me alles vertellen en ik haar ook.

Heeft iemand ideeën? Hoe krijg ik het contact terug? Hoe help ik haar? Hoe kunnen we opnieuw overeenkomen? Zelf zie ik in dat ik te jaloers was, en te veel kritiek gaf, haar lastigviel op sommige momenten, maar zij weet niet dat ik dat besef natuurlijk. Ik zoek geen relatie met haar, wel onze band en het vertrouwen terug. Ze is belangrijk in mijn leven want ze heeft me een grote stap vooruitgeholpen met vroeger.

Groetjes,
HowToLive

[Elin3]

Op dit moment heeft zij geen behoefte aan jou (en waarschijnlijk aan niemand), dat is heel lastig maar de enige die dat weer kan veranderen is zij zelf.

Zelf geen contact zoeken dus? Ik wilde binnen een maand ofzo eens vragen hoe het is. Ik heb gelezen dat je iemand in een depressie best niet het gevoel geeft dat je niet om haar geeft

[Elin3]

HowToLive schreef:

Zelf geen contact zoeken dus? Ik wilde binnen een maand ofzo eens vragen hoe het is. Ik heb gelezen dat je iemand in een depressie best niet het gevoel geeft dat je niet om haar geeft

Jij heb volgens mij al best goed laten zien dat je om haar geeft, maar vervolgens duwt ze je weg. Het is lastig om daar "goed" op te reageren. Je wilt je natuurlijk ook niet opdringen.

Ik zie wat er in me opkomt. Binnen een grote 2 maand is het haar verjaardag. Dat geeft ons genoeg tijd om alles te verwerken en mijn eigen leven wat beter te maken. Waarschijnlijk stuur ik haar dan gwn een kaartje. Doe ik altijd bij belangrijke mensen in mijn leven.

Heeft iemand nog inbreng? Alle hulp wordt gewaardeerd

Ik zou het laten. Je kunt inderdaad een kaartje sturen, maar meer moet je ook niet doen. Ook geen zware moeilijke boodschappen op het kaartje zetten. Ik vind ook dat je te ver bent gegaan door te zeggen dat zij opgaf. Dat is het laatste wat je wil horen als het niet zo goed met je gaat. Ten minste, ik zat daar destijds echt niet op te wachten. Als iemand me zei dat ik "zaken gewoon wat moest relativeren" en "het mezelf niet zo moeilijk moest maken," was ik er heel gauw klaar mee. Los van of het waar was of niet, daar zat ik écht niet op te wachten. Ook niet van mijn beste vriend.
Daarnaast denk jij dat zij er aan onder door gaat dat jullie geen contact hebben. Als dat zo is, hoor je wel van haar. Als ze je echt mist dan meld ze zich wel. Ze heeft nu duidelijk geen behoefte aan jou, respecteer dat dan ook en dring jezelf niet op.

Ik heb nooit gezegd aan haar dat ze opgaf. Enkel dat het niet slim is om medicatie niet meer te nemen en zo. Dat ze opgaf is wat ik dacht. Ondertussen ben ik te weten gekomen hoe ze denkt over mij. Ze vind dat ze niks meer aan me heeft (sinds de ruzie). Ik ben nu begripvol Enzo, maar toch gunt ze me geen begrip of liefde meer en ze zei dat ze niet weet of ze me die ruzie kan of wil vergeven

[Elin3]

Lastig, maar ook niet iets waar jij heel veel aan kunt veranderen

Ik hoopte van wel. Er staan een heleboel mensen aan mijn kant, dat ik de enige ben die redelijk is en dat zij geen controle heeft over wat ze voelt. Ze heeft niet veel aan me omdat ze me ook geen kans geeft. Al weet ik wel dat ze soms al wenend naar gemeenschappelijke vrienden gaat om te vragen hoe het is met me (blijkbaar zei ze dat ze me nog graag ziet, maar dat het niet meer lukt voor haar). En anderzijds is ze nu nog eens 'boos' op me (niet echt boos, eerder een kleine discussie erover) omdat ik gewoon een smsje stuurde naar een vriendin van haar of ze wist hoe het ging met mijn ex (mijn ex is heel vaag over haar situatie tegen me).

Ik vraag me gewoon af, waarom ze boos is dat ik om haar geef. Waarom ze honderden signalen stuurt dat ze me nooit meer wil zien, maar anderzijds zoekt ze zelf nog contact op, niet veel, maar het gebeurt wel. En laat ze me (onbewust) weten dat ze mij mss nog graag ziet...

Ik heb besloten om mijn gevoelens voor haar te 'verbergen', ook al doet het me enorm veel pijn, en haar even te negeren. Alle contact van haar laten komen. Het is de enige manier dat ze heel misschien me anders zal behandelen denk ik.