De wassende nacht

[Lalala1111]

Een

Zij

Hijgend schoot ze omhoog. Haar haren voelden nat, haar rug ook en ook haar spijkerbroek kleefde aan haar lichaam. Ze keek wat wazig om zich, om vervolgens te ontdekken dat ze niet wist waar ze was. Haar hand volgde de vertrouwde route naar haar haren die ze, nutteloos, naar achter streek. Ze sprongen terug in dezelfde houding. Ze stond op en rook naar gras, haar haar was groen, haar nek was groen, haar rug was groen en haar benen waren groen. Gras. Ze voelde zich niet op haar gemak. Wat ze had gedroomd was verontrustend, er was een man bij haar geweest. Ze had naast hem liggen slapen onder een duisternis, zoals ze die nog nooit ervaren had. Geen sterren, geen maan. De nacht had hen verbonden. Maar eigenlijk zonder samen te zijn. Waar was hij? Ze veegde wat slaap uit haar ogen, geen man te bekennen. Het was maar een droom, sprak ze hardop tegen zichzelf. Plotseling hoorde ze het ruisen van de zee. Ze had in de duinen geslapen.

Hij

Steunend kwam hij omhoog. Zijn hand voelde warm aan, niet dauwig, zoals de rest van zijn lijf. Zijn blouse was open en kleefde aan zijn lichaam. Hij had behoorlijk gezweet. Niet wetend waar hij was stond hij op, en liep wankelend een paar passen. Toen kwam alles terug. De droom, maar was het wel een droom geweest? Zijn hand lag op de rug van een meisje en haar haren streelden zijn nek. Geen sterren en geen maan aan de hemel. Alleen een alles opslokkende duisternis die hem samen bracht. De nacht bracht hen samen zonder samen geweest te zijn. Wie was zij? Het horen van klotsend water maakte hem wakker. Hij lag met zijn onderlichaam in een meer. Hij had met zijn onderlichaam in een meer geslapen.

Twee

Mirthe keek hem zwoel aan. Ze had zojuist ontdekt dat mannen haar leuk vonden, en dat zij het leuk vond om daarmee te spelen. Hij probeerde weg te kijken. Het lukte hem niet. Zijn wangen werden rood. “Ping”. Haar halte. Ze knipoogde naar hem en stapte uit.
Hij wist niet wat hem overkomen was, ze was wel mooi geweest. Nee, niet mooi. Aantrekkelijk of charmant. Nee, op z’n hoogst gewoon een meisje. Maar ze was leuk. Had ze hem ook leuk gevonden? Vast, anders had ze niet naar hem geknipoogd. Hij had bruin, rossig haar en zilveren ogen, zoals zijn moeder altijd zei. Zijn tanden waren niet wit maar ook niet geel. Hij was niet dik, hij was te dun vond hij zelf. Hij was niet gespierd en was niet charmant. Nee, ze vond hem niet leuk. Ze had iets bekends, maar hij wist niet wat.
Terwijl Mirthe naar huis liep overdacht ze haar geflirt. Het was geen onaardige jongen geweest, lief zelfs. Hij had gebloosd, dat maakte hem zwak. Ja, hij zou haar leuk vinden. Zoals een bloemetje en een bijtje zouden ze zijn en zonder zorgen, bloemetjes en bijtjes hoorden bij elkaar als broer en zus. Zo zou zij ook nog eens zijn met iemand. Ze schudde haar hoofd om van die rare gedachten af te komen, en juist op dat moment reed haar moeder langs. Ze toeterde en Mirthe keek om, ze glimlachte toen ze zag dat het haar moeder was, in haar oude Volkswagen cabriolet. Haar moeder gooide de deur open. “Stap lekker in, je moet nog een eind lopen!” Dankbaar stapte Mirthe in. De stilte in de auto liet haar denken, ze zette de muziek aan. Haar gedachten vlogen weg. Ze danste mee op de tonen van de muziek en sloot haar ogen. Het was en geluid van een stille motor die haar weer deed terugkeren naar de werkelijkheid. Ze stapte naar binnen en ging achter de computer zitten.
Tegelijkertijd stapte de jongen zijn huis binnen. Zijn moeder was aan het werk en zijn vader was er niet. Dat verbaasde hem niet, hij was er nog nooit geweest. Op de tafel lag een briefje in een slordig handschrift dat hij nooit goed heeft kunnen lezen. Hij ging op de bank liggen en deed een poging tot TV kijken, maar zijn gedachten dwaalden telkens af naar het meisje. Het meisje met haar bruine ogen, waarmee ze naar hem geknipoogd had. Tot zijn schrik ontdekte hij dat het zijn ogen waren geweest. Wie was ze?

Drie

Zij

Nog steeds verbaasd keek ze in het rond. Langzaam begon ook de paniek toe te slaan: de duinen? Hoe was ze daar gekomen? Waarom kleeft alles zo? Waarom voelt ze zich zo warm? Ze woonde echter wel vlak bij de duinen, realiseerde ze zich, en besloot naar zee te lopen. Vanaf daar wist ze de route naar huis wel.

Hij

Hij sloot zijn bruine ogen opnieuw. Geen zin. Hij wou niet geconfronteerd worden met de realiteit. Hij probeerde zich uit het water te hijsen, maar dat mislukte. Zijn lichaam was te zwaar. De keer daarna ook, en de keer daarna ook. Hij schudde zijn hoofd, en gaf het op. Hij ging weer liggen, en langzaam overviel de slaap hem weer.

Vier

De zachte stem van haar moeder sprak tegen haar. Ze ging even naar de supermarkt, boodschappen doen voor het weekend. “En morgen hebben we gasten, dus ik moet wat speciale dingetjes in huis hebben.” Mirthe zuchtte, ze vond het best. Ze snapte niet waarom haar moeder dat aan haar kwam melden. Het geluid van een wegrijdende auto deed haar realiseren dat ze alleen thuis was. Ze staarde naar buiten, naar de nog lege lucht en liep naar buiten. Het was een spelletje dat ze als kind vaak met haar moeder speelde. “Meeuw! Meeuw!” zou ze roepen, en als er dan een meeuw kwam kreeg ze een snoepje van haar moeder en kreeg de meeuw een oude broodkorst. Soms kwamen er meerdere meeuwen, dan werd ze altijd boos omdat ze, ondanks meerdere meeuwen toch maar één snoepje kreeg. Ze knipperde met haar ogen in het felle zonlicht en probeerde de klank na te bootsen, die ze vroeger altijd maakte. “Meeuw..” ontsnapte uit haar mond. Niets.
Hij schrok wakker uit zijn droom toen zijn moeder de voordeur ontsloot. Haar jubelende stem maakte hem geïrriteerd. Hij keek haar kwaad aan, maar dat merkte zijn moeder niet. Ze was ontzettend blij. Hij vroeg haar wat er was. Promotie, en vanavond zou haar collegae komen eten. Ze wou een feestje geven. Of hij mee ging boodschappen doen. Daar had hij dus geen zin in, maar hij wou haar feestelijke stemming niet bederven en besloot daarom toch maar mee te gaan. Het was net als vroeger, toen hij nog een kleine jongen was. Hij zat in zijn autostoeltje verbaasd naar de voorbij razende auto’s te kijken, en lette vooral op de groene. Die vond hij het mooist. In de auto keek hij naar buiten. Geen groene auto’s.

---

Is het wat? Dit is m'n eerste begin aan een verhaal, reacties en kritiek zijn meer dan welkom

[Roosje]

Omg, het skelet (het hij/zij-perspectief) is precies het zelfde als dat van mijn verhaal.

Verder: De herhalingen werken, bij mij iig, een beetje storend. Wel mooi hoe de hij en de zij het zien, hoe je dat beschrijft... doe ik ook.

[Zut Alors!]

Het Tjeukermeer

Dit maakt het iets te 'echt'. Een ware klap in het gezicht, terwijl dat helemaal niet nodig is. Zonde van de sfeer.

En dat, dames en heren, was mijn enige commentaar voor het moment.

Mvg.


Zut Alors!

[Changshan]

Het Tjeukermeer is blijkbaar veranderd.

Ik vind het wel lollig, een goede insteek voor een verdere lijn. Je kunt echter ook eerst proberen dit wat mooier/langer te maken.

[Lalala1111]

Een

Mirthe keek hem zwoel aan. Ze had zojuist ontdekt dat mannen haar leuk vonden, en dat zij het leuk vond om daarmee te spelen. Hij probeerde weg te kijken. Het lukte hem niet. Zijn wangen werden rood. “Ping”. Haar halte. Ze knipoogde naar hem en stapte uit.
Hij wist niet wat hem overkomen was, ze was wel mooi geweest. Nee, niet mooi. Aantrekkelijk of charmant. Nee, op z’n hoogst gewoon een meisje. Maar ze was leuk. Had ze hem ook leuk gevonden? Vast, anders had ze niet naar hem geknipoogd. Hij had bruin, rossig haar en zilveren ogen, zoals zijn moeder altijd zei. Zijn tanden waren niet wit maar ook niet geel. Hij was niet dik, hij was te dun vond hij zelf. Hij was niet gespierd en was niet charmant. Nee, ze vond hem niet leuk. Ze had iets bekends, maar hij wist niet wat.
Terwijl Mirthe naar huis liep overdacht ze haar geflirt. Het was geen onaardige jongen geweest, lief zelfs. Hij had gebloosd, dat maakte hem zwak. Ja, hij zou haar leuk vinden. Zoals een bloemetje en een bijtje zouden ze zijn en zonder zorgen, bloemetjes en bijtjes hoorden bij elkaar als broer en zus. Zo zou zij ook nog eens zijn met iemand. Ze schudde haar hoofd om van die rare gedachten af te komen, en juist op dat moment reed haar moeder langs. Ze toeterde en Mirthe keek om, ze glimlachte toen ze zag dat het haar moeder was, in haar oude Volkswagen cabriolet. Haar moeder gooide de deur open. “Stap lekker in, je moet nog een eind lopen!” Dankbaar stapte Mirthe in. De stilte in de auto liet haar denken, ze zette de muziek aan. Haar gedachten vlogen weg. Ze danste mee op de tonen van de muziek en sloot haar ogen. Het was en geluid van een stille motor die haar weer deed terugkeren naar de werkelijkheid. Ze stapte naar binnen en ging achter de computer zitten.
Tegelijkertijd stapte de jongen zijn huis binnen. Zijn moeder was aan het werk en zijn vader was er niet. Dat verbaasde hem niet, hij was er nog nooit geweest. Op de tafel lag een briefje in een slordig handschrift dat hij nooit goed heeft kunnen lezen. Hij ging op de bank liggen en deed een poging tot TV kijken, maar zijn gedachten dwaalden telkens af naar het meisje. Het meisje met haar bruine ogen, waarmee ze naar hem geknipoogd had. Tot zijn schrik ontdekte hij dat het zijn ogen waren geweest. Wie was ze?

[duivelaartje]

Je schrijft niet zo fijn. Je springt van de hak op de tak en veel korte zinnen. Ze sluiten niet altijd goed op elkaar aan, waardoor er geen spanning kan ontstaan. Je maakt mij in ieder geval niet nieuwsgierig.

Maar schrijf maar rustig verder hoor, ik zal de rest lezen.

[Vogelvrij]

Haar haren voelden nat, haar rug ook en ook haar spijkerbroek kleefde aan haar lichaam

Die zin leest bijvoorbeeld niet zo lekker... En er zijn nog wel meer van dat soort dingen, maar over het algemeen vind ik het juist wel prettig lezen en ik ben ook wel heel erg benieuwd naar een vervolg

[I C U]

Ik vind het een goed verhaal, het boeit me Ben benieuwd naar de rest, voor het moment heb ik niet meer kritiek!

[Lalala1111]

Een

Zij

Hijgend schoot ze omhoog. Haar haren voelden nat, haar rug ook en ook haar spijkerbroek kleefde aan haar lichaam. Ze keek wat wazig om zich, om vervolgens te ontdekken dat ze niet wist waar ze was. Haar hand volgde de vertrouwde route naar haar haren die ze, nutteloos, naar achter streek. Ze sprongen terug in dezelfde houding. Ze stond op en rook naar gras, haar haar was groen, haar nek was groen, haar rug was groen en haar benen waren groen. Gras. Ze voelde zich niet op haar gemak. Wat ze had gedroomd was verontrustend, er was een man bij haar geweest. Ze had naast hem liggen slapen onder een duisternis, zoals ze die nog nooit ervaren had. Geen sterren, geen maan. De nacht had hen verbonden. Maar eigenlijk zonder samen te zijn. Waar was hij? Ze veegde wat slaap uit haar ogen, geen man te bekennen. Het was maar een droom, sprak ze hardop tegen zichzelf. Plotseling hoorde ze het ruisen van de zee. Ze had in de duinen geslapen.

Hij

Steunend kwam hij omhoog. Zijn hand voelde warm aan, niet dauwig, zoals de rest van zijn lijf. Zijn blouse was open en kleefde aan zijn lichaam. Hij had behoorlijk gezweet. Niet wetend waar hij was stond hij op, en liep wankelend een paar passen. Toen kwam alles terug. De droom, maar was het wel een droom geweest? Zijn hand lag op de rug van een meisje en haar haren streelden zijn nek. Geen sterren en geen maan aan de hemel. Alleen een alles opslokkende duisternis die hem samen bracht. De nacht bracht hen samen zonder samen geweest te zijn. Wie was zij? Het horen van klotsend water maakte hem wakker. Hij lag met zijn onderlichaam in een meer. Hij had met zijn onderlichaam in een meer geslapen.

Twee

Mirthe keek hem zwoel aan. Ze had zojuist ontdekt dat mannen haar leuk vonden, en dat zij het leuk vond om daarmee te spelen. Hij probeerde weg te kijken. Het lukte hem niet. Zijn wangen werden rood. “Ping”. Haar halte. Ze knipoogde naar hem en stapte uit.
Hij wist niet wat hem overkomen was, ze was wel mooi geweest. Nee, niet mooi. Aantrekkelijk of charmant. Nee, op z’n hoogst gewoon een meisje. Maar ze was leuk. Had ze hem ook leuk gevonden? Vast, anders had ze niet naar hem geknipoogd. Hij had bruin, rossig haar en zilveren ogen, zoals zijn moeder altijd zei. Zijn tanden waren niet wit maar ook niet geel. Hij was niet dik, hij was te dun vond hij zelf. Hij was niet gespierd en was niet charmant. Nee, ze vond hem niet leuk. Ze had iets bekends, maar hij wist niet wat.
Terwijl Mirthe naar huis liep overdacht ze haar geflirt. Het was geen onaardige jongen geweest, lief zelfs. Hij had gebloosd, dat maakte hem zwak. Ja, hij zou haar leuk vinden. Zoals een bloemetje en een bijtje zouden ze zijn en zonder zorgen, bloemetjes en bijtjes hoorden bij elkaar als broer en zus. Zo zou zij ook nog eens zijn met iemand. Ze schudde haar hoofd om van die rare gedachten af te komen, en juist op dat moment reed haar moeder langs. Ze toeterde en Mirthe keek om, ze glimlachte toen ze zag dat het haar moeder was, in haar oude Volkswagen cabriolet. Haar moeder gooide de deur open. “Stap lekker in, je moet nog een eind lopen!” Dankbaar stapte Mirthe in. De stilte in de auto liet haar denken, ze zette de muziek aan. Haar gedachten vlogen weg. Ze danste mee op de tonen van de muziek en sloot haar ogen. Het was en geluid van een stille motor die haar weer deed terugkeren naar de werkelijkheid. Ze stapte naar binnen en ging achter de computer zitten.
Tegelijkertijd stapte de jongen zijn huis binnen. Zijn moeder was aan het werk en zijn vader was er niet. Dat verbaasde hem niet, hij was er nog nooit geweest. Op de tafel lag een briefje in een slordig handschrift dat hij nooit goed heeft kunnen lezen. Hij ging op de bank liggen en deed een poging tot TV kijken, maar zijn gedachten dwaalden telkens af naar het meisje. Het meisje met haar bruine ogen, waarmee ze naar hem geknipoogd had. Tot zijn schrik ontdekte hij dat het zijn ogen waren geweest. Wie was ze?

Drie

Zij

Nog steeds verbaasd keek ze in het rond. Langzaam begon ook de paniek toe te slaan: de duinen? Hoe was ze daar gekomen? Waarom kleeft alles zo? Waarom voelt ze zich zo warm? Ze woonde echter wel vlak bij de duinen, realiseerde ze zich, en besloot naar zee te lopen. Vanaf daar wist ze de route naar huis wel.

Hij

Hij sloot zijn bruine ogen opnieuw. Geen zin. Hij wou niet geconfronteerd worden met de realiteit. Hij probeerde zich uit het water te hijsen, maar dat mislukte. Zijn lichaam was te zwaar. De keer daarna ook, en de keer daarna ook. Hij schudde zijn hoofd, en gaf het op. Hij ging weer liggen, en langzaam overviel de slaap hem weer.

Vier

De zachte stem van haar moeder sprak tegen haar. Ze ging even naar de supermarkt, boodschappen doen voor het weekend. “En morgen hebben we gasten, dus ik moet wat speciale dingetjes in huis hebben.” Mirthe zuchtte, ze vond het best. Ze snapte niet waarom haar moeder dat aan haar kwam melden. Het geluid van een wegrijdende auto deed haar realiseren dat ze alleen thuis was. Ze staarde naar buiten, naar de nog lege lucht en liep naar buiten. Het was een spelletje dat ze als kind vaak met haar moeder speelde. “Meeuw! Meeuw!” zou ze roepen, en als er dan een meeuw kwam gaf ze de meeuw een broodkorst en rende naar haar moeder, waar ze trots vertelde dat de meeuw haar kon verstaan. Soms kwamen er meerdere meeuwen, dan werd ze altijd boos omdat ze, ondanks meerdere meeuwen, geen meer lovende worden te horen kreeg van haar moeder. Ze knipperde met haar ogen in het felle zonlicht en probeerde de klank na te bootsen, die ze vroeger altijd maakte. “Meeuw..” ontsnapte traag uit haar mond. Niets.
Hij schrok wakker uit zijn droom toen zijn moeder de voordeur ontsloot. Haar jubelende stem maakte hem geïrriteerd. Hij keek haar kwaad aan, maar dat merkte zijn moeder niet. Ze was ontzettend blij. Hij vroeg haar wat er was. Promotie, en vanavond zouden haar collegae komen eten. Ze wou een feestje geven. Of hij mee ging boodschappen doen. Daar had hij dus geen zin in, maar hij wou haar feestelijke stemming niet bederven en besloot daarom toch maar mee te gaan. Het was net als vroeger, toen hij nog een kleine jongen was. Hij zat in zijn autostoeltje verbaasd naar de voorbij razende auto’s te kijken, en lette vooral op de groene. Die vond hij het mooist. In de auto keek hij naar buiten. Geen groene auto’s.

[duivelaartje]

Ik heb het weer gelezen. Je maakt wel wat foutjes. Soms gebruik je woorden die niet echt in de zin passen en wat taalfouten, zoals spreektaal. Ook gebruik je veel korte zinnen en bijzinnen. Een beetje zonde.

Maar ik ben nu wel een beetje benieuwd naar hoe het verder gaat!

[Zut Alors!]

Ik zit nog steeds te wachten tot er wat gebeurt. Bewaar dat tot het eind en ik zal alles lezen. En nu doortypen, meer!
Het is niet bijzonder boeiend, is niet bijzonder lang, niet bijzonder bijzonder, maar toch zeker leesbaar.

[tss]

het kan beter, misschien kan je Gunvald om hulp vragen

Zut Alors! schreef op 13-02-2005 @ 18:59 :
Ik zit nog steeds te wachten tot er wat gebeurt. Bewaar dat tot het eind en ik zal alles lezen. En nu doortypen, meer!
Het is niet bijzonder boeiend, is niet bijzonder lang, niet bijzonder bijzonder, maar toch zeker leesbaar.

Idd. En ik snap er weinig van, maar dat houdt het spannend.

[Vogelvrij]

Hoe was ze daar gekomen? Waarom kleeft alles zo? Waarom voelt ze zich zo warm?

Hier zit je wat te worstelen met de tijden en ik vond dit stukje sowieso wat minder. En ik ben wel steeds nieuwsgieriger aan het worden, hoor

Overigens zou ik een enter doen als je van het meisje naar de jongen gaat, omdat het anders zo ineens gaat, had eerst niet door dat je het nu over de jongen had.