Ooit zo'n situatie gehad?

[Soezen]

Ik twijfel. Ik twijfel al maanden en maanden aan mijn 3 jaar durende relatie. We wonen sinds een jaar samen en dat is helemaal niet zoals ik gehoopt had. We kregen al ruzie bij de verbouwing en het is alleen maar erger geworden. Niet –tandpasta niet op dop- ruzies maar echte, over geld, huis kopen, over onze hond. Daarbij ben ik al vaker bij mijn vriendinnen gaan slapen omdat ik het niet meer trek met hem. Hij kan agressief worden en dan gaat ie schelden, met deuren slaan, dat soort ongein. Vaak over gepraat dat hij moet veranderen en telkens gaat het de eerste weken goed, daarna verslapt het weer.

We weten allebei dat het niet goed gaat tussen ons.
Er komt een super kans voorbij om een nieuwbouwhuis te kopen, en hij heeft hem gegrepen maar we gaan daar niet samen wonen. Wel als we nog bij elkaar zijn natuurlijk maar het word echt zijn huis. Dit geeft natuurlijk ook spanning bij alle voorbereidingen die hij aan dat huis moet doen.
De laatste keer ruzie schold hij(hele gemene dingen), ging met deuren slaan, spullen gooien totdat ik weer wegging. Hij word rustig, weet dat hij verkeerd was en we praten. Praten, praten, praten totdat we weer kussend eindigen. En dat zo al een paar keer. Alleen nu. Nu is mijn gevoel helemaal gedraaid. Ik ben boos. De hele tijd boos, weet je hoe vermoeiend? Ik zie nog meer eigenschappen van hem die ik niet wil zien! Ik denk er bijna elke dag aan om weg te gaan hier, lekker weer naar mijn ouders. Nu de vraag. Ik ben bang voor wat komen gaat. Bang voor die vrijgezelle wereld, voor de verkeerde beslissing, niet ons hondje meer zien, weer bij ouders wonen, gezamenlijke vrienden. Heeft iemand ooit zo’n situatie gehad?
Ik ben natuurlijk niet voor niets na al die rotkeren nog bij hem. Ik hou van hem, en hij van mij. Dat maakt het helemaal moeilijk.

[Kitten]

Ik denk dat het eerste wat je je moet bedenken is: "Angst is geen goede raadgever".

Ik herken je situatie met je vriend niet, maar ik heb een half jaar geleden wel een punt gezet achter een relatie van bijna 4 jaar. Ik was toen ook doodsbenauwd voor de vrijgezelle wereld, hoe ik mijn leven moest inrichten zonder mijn ex enzovoort. Zeker omdat je 23 bent, betekend een relatie van 3 jaar dat je een heel belangrijk deel van je vroege volwassenheid met hem hebt doorgebracht. Toch zou ik je aanraden jezelf goed in te peperen dat het niet zo erg is. Die 'wereld' went heel snel en als je eenmaal op jezelf bent, zul je merken dat je prima zonder hem kan. De hond missen is natuurlijk erg, maar ook daar kan je over heen komen.

Ik zou je aanraden naar je ouders te gaan en er een punt achter te zetten. Kom rustig bij bij je ouders en maak dan plannen voor wat je zelf wil. De situatie die je beschrijft is niet houdbaar en heel vernederend. Iemand vergeven is heel mooi, maar dan moet er iets concreets tegen over staan. Ik zie -hoe jij het nu beschrijft- geen verbetering komen in je relatie. Dan lijkt mij het antwoord duidelijk.

Ik wens je er in ieder geval veel sterkte mee, want het is verschrikkelijk om voor zo'n moeilijke keuze te staan.

Eerst moet je je afvragen of je er nog voor zou willen vechten. Of heb je eigenlijk al besloten dat je bij hem weggaat? Als je al zeker weet dat je weggaat, dan zou ik eerst even met je ouders gaan praten over jouw situatie en zorgen dat je daar weer terecht kunt.

Mocht je er misschien nog voor willen vechten, dan moet er wel echt iets veranderen. Ik weet niet in hoeverre het zou helpen, maar heb je het er wel eens over 'anger management' gehad met je vriend? Het lijkt mij alsof hij echt een probleem heeft. Maar los van dat zou ik zeker eens een goed, eerlijk gesprek met je vriend hebben. Vertel hem dat er écht iets moet veranderen, want anders houd jij het niet meer vol. Laat hem weten dat je serieus bent, want op dit moment weet hij dat misschien niet, omdat jij ondanks zijn gedrag steeds bij hem bent gebleven. Ik bedoel, waarom zou hij veranderen als jij toch wel bij hem blijft? Dit is niet wat ik vind, maar zo werkt het wel.

Tja, moeilijke situatie. Maar wat Kitten zegt is ook waar. De 'vrijgezelle wereld' is zo slecht niet en je went er snel aan. Dus laat dat je er niet van weerhouden. Succes ermee!

[cenerentola]

Stap 1 heb je al gezet. Je hebt besloten om een punt achter je relatie met hem te zetten. Heel goed! Nu moet je ook stap 2 zetten door bij hem weg te gaan. Ik snap dat je het eng vindt om na een lange periode weer alleen te zijn, maar het went snel! Alleen zijn heeft ook voordelen. Je kunt bijvoorbeeld weer de dingen doen die je voor je vriend moest laten. Even terug naar je ouders is geen schande en een prima uitvalbasis om je leven opnieuw op te pakken.

[I C U]

Wanneer je de hele tijd boos bent binnen een relatie, lijkt me dat er iets ernstig fout zit, of er nou sprake is van houden van of niet. Zoals het nu gaat, lijkt het mij onhoudbaar: continu heftige ruzies, continu je heil zoeken bij anderen omdat hij boos is, continu die twijfel van wel bij hem blijven, niet bij hem blijven... Het lijkt me vreselijk vermoeiend en uiteindelijk funest voor je gevoelens voor hem. Ik geloof dat ik ervoor zou kiezen om weg te gaan, terug naar mijn ouders. Al is het maar om rust te creeëren, alles op een rij te zetten en je eigen ding te doen. Dat geeft hem de tijd om zijn nieuwe huis op orde te krijgen. En zoals Soirin zegt: geef hem ook eens de kans om je écht te missen en na te denken over zijn gedrag.

Natuurlijk moet je niet zomaar een relatie van drie jaar weggooien, maar zoals ik het lees (wellicht begrijp ik je verkeerd) hebben jullie vaak genoeg gesprekken gevoerd, liggen alle problemen op tafel en is er gewoonweg geen oplossing. Misschien dat je het in eerste instantie als een pauze moet zien en tijdelijk bij je ouders gaan wonen. Het niet bij elkaar wonen kan rust geven. Als het werkt, is het mooi meegenomen. Anders weet je ook genoeg

Wat je keuze ook is: het vrijgezelle leven is niet eng. In het begin zal het wennen zijn, zeker. Je zult je eigen weg moeten vinden en gezamenlijke vrienden verliezen (veel ook behouden...). Heftig, maar het kan het waard zijn

Anyway, heel veel sterkte, 't lijkt me verdomd lastig.