Rouwproces

[dwight88]

Om maar meteen met de centrale vraag binnen te vallen: op welke manier verwerken jullie het verlies van een dierbare?


Natuurlijk komt deze vraag niet uit de lucht vallen. Zoals een aantal van jullie wel weten is mijn moeder ruim 2 maanden geleden overleden (legionella, dus erg onverwacht en snel). Op dit moment is het voor mij zo dat het besef er is, maar dat het geen plekje heeft nog. Dit hoeft ook niet, maar maakt het nog wel erg moeilijk. In mijn geval reageer ik dat op de mensen om me heen af ((te)veel op m'n vriendin bijv.), met soms alle vervelende gevolgen van dien. Waar ik nieuwsgierig naar ben is op welke manier jullie ermee om zijn gegaan (of gaan). en daarbij hoop ik op wat kleine tips misschien, aangezien het nu soms iets té moeilijk is

[rare kwast]

wij hebben een klasgenoot begraven (hele goede vriend van mijn vriendin) dus we hebben haar veel moeten steunen..(was zeer onverwacht.. zaterdag gingen ze stappen, zondag bleek hij dood te zijn)
ze wisselde snel van uber vrolijk naar sjago en dan kon je niets goed doen..
haar heeft t erg geholpen om te blijven praten, praten en nog meer praten..
later is ze ook naar een psycholoog gegaan omdat die veel beter tips kunnen geven e.d
je hebt ook speciale site;s voor verlies van dierbare.. misschien kan je daar eens op kijken?
daarnaast is het goed om een rust punt voor je zelf te zoeken of een uitlaat klep..

[A Lot Of Rock]

- praten, praten, praten...
- Schrijf je gevoelens op, in gedichten of als een soort dagboek..
- tekenen/schilderen, laat datgene wat je voelt door de kwast/het potlood naar buiten komen
- gevoelens uiten, niet opkroppen

(was er maar een *aai over bol* emoticon..)
ik hoop dat je hier wat aan hebt,
sterkte!

Lotte

Heftig verhaal (ik heb heel ff snel op je weblog gekeken).

Er is niet een manier waarop je het verlies van een dierbare verwerkt, dat is erg persoonlijk. Er kan niemand tegen je zeggen dat het zo moet, of op die manier. Het ligt natuurlijk ook aan bepaalde factoren, hoe is de situatie is.

Mijn vader is overleden (maar dat was wel een andere sit. en ik was 13 dus nog een stuk jonger daarnaast was mijn vader 1.5 jaar ziek geweest). Hoe ik dat allemaal precies verwerkt heb weet ik niet. Wel heeft het mij geholpen dat mijn moeder altijd erg open over de hele situatie was en er dus in mijn hele omgeving erg veel over gepraat werd (terwijl ik geen prater was, werd ik gedwongen).
Daarnaast had mijn moeder een beetje het motto van we moeten door; ik moest weer eten, ik moest naar school, de honden moesten worden uitgelaten etc. Ik denk dus gewoon een beetje doorleven, maar dit niet overdrijven, ik bedoel je hebt natuurlijk wel in een korte tijd veel meegemaakt.

Natuurlijk heb je verdriet, toon dit, praat erover dat is normaal. Zoek een weg voor jezelf waar je je verdriet in kwijt kan (ik kon dat bijvoorbeeld goed bij onze hond).
Besef daarnaast ook dat een rouwperiode lang duurt (3 jaar). Je mag verdriet hebben, dit hoort er bij. Voor je omgeving is het misschien soms vervelend dat je het op hen afreageert, praat hierover, probeer je verdriet op een andere manier kwijt te raken, maar van de andere kant zal je omgeving er ook wel begrip voor kunnen opbrengen (het is niet zomaar iets dat je hebt meegemaakt!)

Daarnaast is het zo dat er veel mensen zijn die psychologisch hulp krijgen bij het verwerken van zo'n groot gemis. Wellicht kan dat ook voor jou helpen (mocht je daar behoefte aan hebben).

Een plekje krijgt het in de loop van de tijd wel.

Heel veel sterkte voor de komende tijd!

dwight88 schreef op 31-10-2006 @ 00:00 :
Om maar meteen met de centrale vraag binnen te vallen: op welke manier verwerken jullie het verlies van een dierbare?


Natuurlijk komt deze vraag niet uit de lucht vallen. Zoals een aantal van jullie wel weten is mijn moeder ruim 2 maanden geleden overleden (legionella, dus erg onverwacht en snel). Op dit moment is het voor mij zo dat het besef er is, maar dat het geen plekje heeft nog. Dit hoeft ook niet, maar maakt het nog wel erg moeilijk. In mijn geval reageer ik dat op de mensen om me heen af ((te)veel op m'n vriendin bijv.), met soms alle vervelende gevolgen van dien. Waar ik nieuwsgierig naar ben is op welke manier jullie ermee om zijn gegaan (of gaan). en daarbij hoop ik op wat kleine tips misschien, aangezien het nu soms iets té moeilijk is

Mijn moeder is ongeveer 5 jaar geleden overleden (ook onverwacht en snel).

Ik was toen zo jong dat ik het eerst niet besefte. Ik heb er in het begin juist veel minder moeite mee gehad een paar jaar later. Ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan en heb er ook nooit echt veel over gepraat (en dus alles altijd maar opgekropt). Eigenlijk heb ik het verlies niet echt verwerkt, maar ik ben er gewoon in de loop van jaren aan gewend geraakt dat ze er niet meer is. Om de zoveel tijd heb ik wel van die periodes dat ik het er opeens weer erg moeilijk mee heb, maar dat komt steeds minder voor. De laatste keer was dat toen ze precies 5 jaar dood was en in diezelfde maand zou ze ook jarig zijn geweest.

Een slechtere manier om een verlies te verwerken is er denk ik niet. Nu weet ik wel dat het er alleen maar moeilijker op wordt als je er niet over praat. Sommige mensen vinden het niet prettig of kunnen het gewoon niet (zoals ik), maar toch weet ik dat het beter is om het wel te doen. Ik heb het vooral van me afgeschreven; denk bv aan dagboek en gedichten, maar internet en msn waren later voor mij ook een manier. Dat ging namelijk wél.

[Ruudje]

Je vrienden weten waar het vandaan komt, dus als het echte vrienden zijn zou ik me daar niet zo druk om maken.

Ik raad je aan om wat hulp te zoeken. Maatschappelijk Werk heeft mij goed kunnen helpen
Het belangrijkste is praten. Het maakt in principe niet uit met wie, zolang jij het maar kwijt kunt. Dat is dus geheel aan jezelf

Sterkte ermee!

[blacky]

Besef daarnaast ook dat een rouwperiode lang duurt (3 jaar). Het verschilt per persoon hoe lang het rouwproces duurt. Soms is dit een paar maanden, soms heeel veel jaren.
Wat in veel gevallen vaak helpt is er idd over praten. Maar soms willen mensen dit ook liever voor zichzelf verwerken en praten er juist heel weinig over of maken er rare opmerkingen over, omdat ze niet weten hoe ze zich moeten gedragen. De mensen die het dichtst bij je staan hebben juist het meest van alle buien te voorduren.

[dwight88]

dankjewel voor de reacties nu al .

Praten wíl ik wel, maar weet simpelweg niet hoe ik m'n gevoel anders onder woorden moet brengen dan dat ik haar mis, ik het soms moeilijk vind etc.. Dit zorgt er wel voor dat ik soms in m'n doen en laten geremd wordt (bijv. minder vrolijk, minder direct wat ik altijd wel was. Dit merk ik wel, alleen weet ik niet hoe ik dat zou moeten uiten via woorden.

Praten zou, volgens jullie, veel kunnen helpen. Op wat voor manier begin je hieraan? Ik kan tegen mijn vriendin/vrienden zeggen dat ik me slecht voel en ik een dip-dag heb, en dan snappen ze dat en respecteren ze dat, maar meer uitleg kán ik niet geven, simpelweg omdat ik er geen woorden omheen kan bedenken. (Het begrip vanuit m'n vrienden is er wel natuurlijk, maar ik zou zo graag dat geremde gevoel dat ik heb van me af praten). Op wat voor manier zou ik daarmee kunnen beginnen, zonder de stap naar professionele hulp te maken? Die stap vind ik op dit moment nog erg groot.

Waar ik me sowieso in het begin in vergist heb is de impact. De band met m'n moeder was ok, niet bijzonder hecht maar ook zéker niet afstandelijk. Gewoon goed . De eerste weken zijn hectisch. Daarna, al heb ik daar op m'n kamer minder last van, blijft de bekende telefoon wel wat stiller en ga je nadenken/verwerken. Waar lag bij jullie het zwaartepunt in de verwerking?

[Ruudje]

Bij mij was het zwaartepunt toch wel het erover beginnen te praten. Ik heb het met mijn eigen ogen zien gebeuren, dus opzich is dat niet vreemd... zeker niet op 11-jarige leeftijd.

Als je echt niet weet hoe je erover moet praten, raad ik je nogmaals aan om professionele hulp te gaan zoeken (MW, psych, e.a.).

Nog een paar links:
http://www.verwerk.nl/
http://www.rouwverwerking.nl/
http://www.cdenhartog.com/rouwverwerking.htm

dwight88 schreef op 31-10-2006 @ 23:31 :
dankjewel voor de reacties nu al .

Praten wíl ik wel, maar weet simpelweg niet hoe ik m'n gevoel anders onder woorden moet brengen dan dat ik haar mis, ik het soms moeilijk vind etc.. Dit zorgt er wel voor dat ik soms in m'n doen en laten geremd wordt (bijv. minder vrolijk, minder direct wat ik altijd wel was. Dit merk ik wel, alleen weet ik niet hoe ik dat zou moeten uiten via woorden.

Praten zou, volgens jullie, veel kunnen helpen. Op wat voor manier begin je hieraan? Ik kan tegen mijn vriendin/vrienden zeggen dat ik me slecht voel en ik een dip-dag heb, en dan snappen ze dat en respecteren ze dat, maar meer uitleg kán ik niet geven, simpelweg omdat ik er geen woorden omheen kan bedenken. (Het begrip vanuit m'n vrienden is er wel natuurlijk, maar ik zou zo graag dat geremde gevoel dat ik heb van me af praten). Op wat voor manier zou ik daarmee kunnen beginnen, zonder de stap naar professionele hulp te maken? Die stap vind ik op dit moment nog erg groot.

Waar ik me sowieso in het begin in vergist heb is de impact. De band met m'n moeder was ok, niet bijzonder hecht maar ook zéker niet afstandelijk. Gewoon goed . De eerste weken zijn hectisch. Daarna, al heb ik daar op m'n kamer minder last van, blijft de bekende telefoon wel wat stiller en ga je nadenken/verwerken. Waar lag bij jullie het zwaartepunt in de verwerking?

Praten moet je doen wanneer jij denkt dat je daar behoefte aan hebt, dat betekent niet dat je 24/7 bij wijze van spreken het erover moet hebben. Praten over gevoelens, dingen die gebeurd zijn of nog gaan gebeuren, over dingen die je dwars zitten of gewoon dingen waar je het over zou willen hebben. Als je het er niet over hebt dan komt er waarschijnlijk zelf een moment waarop je aanvoelt dat je ergens over wil hebben. Praten wanneer je je kut voelt is ook heel goed, maar het is begrijpelijk dat velen dan liever alleen zijn.

Edit:
Bij mij was het zwaartepunt een paar jaar na mn moeders dood, toen had ik een paar lange periodes waarbij ik het erg moeilijk had en ik gewoon niet wist hoe ik met mijn verdiet om moest gaan.

[Kleintjeyakult]

Ik heb je ge PM't

dwight88 schreef op 31-10-2006 @ 23:31 :
dankjewel voor de reacties nu al .

Praten wíl ik wel, maar weet simpelweg niet hoe ik m'n gevoel anders onder woorden moet brengen dan dat ik haar mis, ik het soms moeilijk vind etc.. Dit zorgt er wel voor dat ik soms in m'n doen en laten geremd wordt (bijv. minder vrolijk, minder direct wat ik altijd wel was. Dit merk ik wel, alleen weet ik niet hoe ik dat zou moeten uiten via woorden.

Praten zou, volgens jullie, veel kunnen helpen. Op wat voor manier begin je hieraan? Ik kan tegen mijn vriendin/vrienden zeggen dat ik me slecht voel en ik een dip-dag heb, en dan snappen ze dat en respecteren ze dat, maar meer uitleg kán ik niet geven, simpelweg omdat ik er geen woorden omheen kan bedenken. (Het begrip vanuit m'n vrienden is er wel natuurlijk, maar ik zou zo graag dat geremde gevoel dat ik heb van me af praten). Op wat voor manier zou ik daarmee kunnen beginnen, zonder de stap naar professionele hulp te maken? Die stap vind ik op dit moment nog erg groot.

Waar ik me sowieso in het begin in vergist heb is de impact. De band met m'n moeder was ok, niet bijzonder hecht maar ook zéker niet afstandelijk. Gewoon goed . De eerste weken zijn hectisch. Daarna, al heb ik daar op m'n kamer minder last van, blijft de bekende telefoon wel wat stiller en ga je nadenken/verwerken. Waar lag bij jullie het zwaartepunt in de verwerking?

Professionele hulp daar is opzich niks mis mee hoor, bedenk je dat wel. Waarschijnlijk is de stap alleen groot om erheen te gaan (en dat snap ik ook). Toch zou ik, zeker als je met je gevoel "in de knoop blijft" er wel nog een keer over nadenken.
Je hebt trouwens ook praatgroepen voor mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Wellicht dat je daar je gevoel wat beter op tafel kan leggen, omdat daar natuurlijk veel dingen gezegd worden waar jij hoogstwaarscijnlijk ook "tegen aan loopt/ hetzelfde gevoel bij hebt etc".

Het is logisch dat het een grote impact heeft op je leven!

Je zegt dat je niet meer kan zeggen dan dat je een dip hebt omdat je het niet kan verwoorden wat je voelt. Praat er anders met je vader of broertje over omdat zij misschien wel tegen het zelfde aanlopen met hun eigen gevoel. Praat erover wanneer je haar mist, welke situaties etc. Praat erover wat je, op dit moment, echt erg vindt (natuurlijk is het verlies van je moeder al erg, maar wat mis je nou echt op dit moment).
Natuurlijk is het zeker niet makkelijk, voel het ook niet als afgaan als je niet goed over alles kan praten, want waarschijnlijk is het ergens nog een hele ongrijpbare en onechte sitautie.

Hoewel mijn situatie anders is dan de jouwe (aangezien bij mij het zwaartepunt al een beetje lag op het moment dat mijn vader echt niet meer zou genezen), heb ik het lang lastig gevonden met feestdagen, mijn verjaardag, mijn diploma-uitreiking dat ik juist dan geen vader meer had. Het was dan altijd erg leuk, waarom was hij daar dan niet bij.

Nogmaals sterkte met alles!

[Al Murphy]

In mijn geval was praten niet de goede manier. Ik was 19 toen het gebeurde, maar ze was toen al jaren ziek, en is uiteindelijk ook aan kanker gestorven. Hoe vaker ik er over praatte, hoe beter ik mijn gevoelens onder woorden probeerde te brengen tegen mensen die vrij kort bij me stonden, hoe moeilijker ik het kreeg. Omdat die mensen me naar mijn gevoel nooit echt begrepen, omdat op die manier de verkeerde gevoelens naar boven kwamen.

Op lange termijn heeft het me veel meer geholpen om leuke herinneringen op te halen. Voor mezelf, bij familie en mensen die haar gekend hebben, maar ook t.o.v. mensen die mijn mama nooit gekend hebben.

Nadien heb ik nog vaak mensen zien sterven die vrij kort bij me stonden. Beste vriendin van mijn zus en haar vriend (19, auto-ongeval), een klasgenoot van de middelbare school (20, auto-ongeval), een klasgenoot van mijn studie op dat moment (18, brommer-ongeval), broer van mijn huisgenoot (21, plotselinge ziekte), moeder van mijn beste vriend (complicaties na een beenbreuk). Dat heeft erg aan me gevreten, en eigenlijk heb ik nooit geweten hoe ik met mijn gevoelens weg moest. Cynisme heeft me zeker geholpen, maar ik werd hoe langer hoe meer bedreven in dingen die ik wél nog onder controle had. Vlak nadat mijn mama is gestorven, heb ik me keihard op mijn studie gegooid. 2 maanden na haar dood heb ik zo dat jaar toch nog met succes afgerond. Ik ben me ook heel hard op andere dingen gaan focussen. Dat is meer een zoektocht naar een ontsnappingsweg, maar voor mij bleek dat een goede manier te zijn om al die nare dingen te verwerken.

Sluit je niet op in jezelf, en geniet van alle dingen die wél nog goed lopen. En sterkte.

[Shitonya]

gelukkig nog nooit meegemaakt. Wel verlies van m'n vriend naar ex...is een verschrikkelijk KUT proces. Geen rouwproces, maar je kunt het er lichtelijk mee vergelijken

[Shitonya]

Al Murphy schreef op 07-11-2006 @ 22:16 :


Sluit je niet op in jezelf, en geniet van alle dingen die wél nog goed lopen. En sterkte.

Mm mensen hebben pas iets aan cliché's wanneer zij het daadwerkelijk meemaken/voelen/merken...anders volkomen zinloos dan wel nutteloos

[arPos]

ik was 8 maanden een zombie verneukte mijn exames en ging van huis naar huis en baan naar baan

ik raad je het niet aan

succes en mijn oprechte condoleance

[HenkJanRoderik]

Hangt er vanaf of het plotsklaps gebeurde of niet en natuurlijk onder welke omstandigheden, lijkt me zo.
Ik heb nog nooit plotsklaps een naaste verloren. Wel is een dierbaar iemand gestorven aan ziekte en dat was een vrij langdurig proces.
Over het algemeen was/ben ik niet zo close met m'n hele familie m.u.v een enkele tante, de overledene in kwestie dus.
Het was geen prettig gezicht, haar zo langzaam te zien aftakelen. Het ergste was toezien hoe moedeloos ze er zelf van werd. De meest geringe inspanningen kon ze op den duur niet meer leveren en uiteindelijk had ze er gewoon genoeg van. Toch vertelde m'n tante dat ze er zelf niet zo mee zat. Ze had een goed leven achter de rug en ze was er tevreden over, 't was mooi geweest zo. Dat deed me goed.
Nu ze er niet meer is troost ik me met die gedachte.
Bovendien weet ik dat ze niet de bron van leed zou willen zijn. Ze zou herinnerd willen worden om de dingen die ze deed en de invloeden die ze heeft gehad op de mensen om haar heen, niet hoe ze de laatste paar dagen van haar leven wegkwijnde.
Hoewel ik haar natuurlijk wel mis voel ik me er niet klote bij wanneer ik aan haar denk.
Mensen sterven, ook je naasten. Ik heb geaccepteerd dat het zo gaat en dat je er zelf weinig over te zeggen hebt. Ik rouw dierbaren niet, ik pak de draad op en herinner me die mensen, de mensen die vorm aan mijn leven hebben gegeven.

[Lautitia]

MevrouwM schreef op 31-10-2006 @ 21:05 :
Er is niet een manier waarop je het verlies van een dierbare verwerkt, dat is erg persoonlijk.

Hier sluit ik me bij aan.

Laat ik wel vermelden dat ik nog geen persoonlijke ervaring met het verlies van een dierbare heb; opa van moeders kant heb ik nooit gekend, oma van moeders kant overleed toen ik nog niet kon beseffen wat sterven is en mijn oom stond voor mijn gevoel weer te ver van me af om er veel verdriet om te kunnen hebben.

MevrouwM schreef op 31-10-2006 @ 21:05 :
Daarnaast had mijn moeder een beetje het motto van we moeten door; ik moest weer eten, ik moest naar school, de honden moesten worden uitgelaten etc.

Ook hier sluit ik me bij aan. Heb je wel eens gezien hoe kinderen omgaan met de dood van een dierbare? Eigenlijk maken wij (semi-)volwassenen het ons vaak veel te moeilijk, ook wat rouw betreft. Natuurlijk hebben kinderen óók oprecht verdriet zodra ze kunnen beseffen wat sterven is, dat ga ik niet ontkennen. Maar wat er na dat besef komt, is dat het leven voor hen gewoon weer doorgaat: ze spelen, net als ze steeds gedaan hebben en ze gaan door met de kleine dagelijkse dingen. Op die manier houden kinderen een gezin draaiende en dat is vaak een grote steun voor de ouder(s), omdat het houvast biedt. Mijn advies is dan ook: ga gewoon door met die kleine dagelijkse dingen, ook al kan het soms zo zwaar zijn. Ontzeg jezelf geen dingen die je houvast kunnen bieden.

Daarnaast betrekken kinderen vaak hun ervaringen rondom de dood van een dierbare op een bepaalde manier in hun spel; dat is hun manier van verwerken. Dat is ook wat ik je aanraad: zoek iets waarin je je verdriet kan uiten. Je geeft zelf al aan dat dit niet zo goed lukt wanneer je erover probeert te praten. Zoek dan een andere 'activiteit' waarbij je ondertussen (in gedachten) bezig kan zijn met je verdriet. Misschien wil je dan na verloop van tijd met andere mensen van gedachten wisselen, maar dat hoeft niet. Hoe dan ook: blijf altijd goed naar jezelf luisteren.

Ik wens je heel veel sterkte toe om allereerst een weg te vinden om het verlies te kunnen verwerken, en om vervolgens die weg te bewandelen.

Mijn moeder is 5 jaar geleden overleden.....En mijn vader bijna een jaar geleden....
Het is erg moeilijk om het een plek te geven....
Maar inderdaad veel praten en dingen opschrijven....Kan soms wel is helpen....
Zoek mensen op die ook zulke dingen hebben meegemaakt....
Via internet kan je vaak met zulke mensen in contact komen....
Want ik vind het ook welleens lastig om met bekende vrienden erover te praten.....Ze steunen me wel.....Maar ze weten niet hoe het echt is....Om geen vader of moeder meer te hebben!!

Iedereen doet het op zijn eigen manier...
En dat is erg moeilijk...
Maar je komt er wel!!

Sterkte!

[snoopy]

http://forum.scholieren.com/showthre...jden+verwerken


Deze is van 4 jaar geleden, misschien heb je er wat aan

[Crimson]

Lievemeid schreef op 08-11-2006 @ 12:32 :
Mijn moeder is 5 jaar geleden overleden.....En mijn vader bijna een jaar geleden....
Het is erg moeilijk om het een plek te geven....
Maar inderdaad veel praten en dingen opschrijven....Kan soms wel is helpen....
Zoek mensen op die ook zulke dingen hebben meegemaakt....
Via internet kan je vaak met zulke mensen in contact komen....
Want ik vind het ook welleens lastig om met bekende vrienden erover te praten.....Ze steunen me wel.....Maar ze weten niet hoe het echt is....Om geen vader of moeder meer te hebben!!

Iedereen doet het op zijn eigen manier...
En dat is erg moeilijk...
Maar je komt er wel!!

Sterkte!

Ik herinner me jouw verhalen nog wel, ik weet zelfs nog dat je schreef over de dood van je moeder.. Iets met zwemmen toch? Sorry als ik het hard zeg oid, maar dat herinnerde ik me..
Maar hoe hou jij je staande als wees?

[Al Murphy]

Shitonya schreef op 08-11-2006 @ 02:09 :
Mm mensen hebben pas iets aan cliché's wanneer zij het daadwerkelijk meemaken/voelen/merken...anders volkomen zinloos dan wel nutteloos

Ik begrijp niet wat je wil zeggen.

Wat is hier het cliché? Je hebt vaak mensen die zich, om het allemaal wat beter proberen te verwerken, afsluiten van de echte wereld en twee snelheden trager gaan leven, zichzelf wentelen in zelfmedelijden en zich afsluiten van hun omgeving. Dat lijdt vaker tot een depressie dan tot het verwerken van je verdriet.

Je moet dit ook niet zien als meer dan het is. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om. Dwight 88 zal het sowieso ook op zijn eigen manier doen, eender of we in clichés of originele ervaringen antwoorden.

... je lang niet meer gezien op dit forum ...

[Angeloes]

mijn moeder is overleden, 3 jaar geleden.

Als eerste: luister altijd naar jezelf. Ook wel naar andere GOEDE ideeen, maar laat je zeker niet te veel beinvloeden van de mensen op je heen. Van doe dit, als je dat doet, neem drugs/alchohol, dan vergeet je het even. bla bla onzin. NOOIT naar luisteren. Blijf je zelf trouw!!

2de: praat er over met wie het kan, bij wie je je op gemak voelt. Iemand die dicht bij je staat of wat misschien prettiger is: iemand die jou kent en de rest van vrienden/familie niet. Zo kan jij je verhaal kwijt, geeft de andere zijn/haar kijk erop op jouw verhaal zonder zijn mening te geven over mensen die jullie beiden kennen en daarmee rekening te houden.

3de: verandering is/kan goed zijn voor je. zoek een nieuwe hobbie, doe iets wat je altijd al wilde doen. Soort afleiding zoeken zodat je niet telkens ermee bezig bent. Anders krijg je te veel spinnsels in je hoofd van; wat als dit, of zus of zo. Te veel nadenken dus en jezelf opsluiten is geen goed idee.

Het is waar : het verdriet wordt minder, niet gelijk, maar wel minder. Het gaat nooit weg. Geef jezelf de ruimte om verdriet te hebben, nu, over 5 maanden, over 10 jaar tot je dood gaat. Denk altijd terug aan de lieve, leuke, emotionele dingen die je met haar deelde. Vertel je nieuwe vrienden/vriendje/vriendinnetje als je daar behoefte aan hebt, over haar. Zo 'leeft' ze een beetje voort, zowel voor jezelf als voor haar.

Hopelijk heb je er wat aan, Loes

[Friendly Friend]

dwight88 schreef op 31-10-2006 @ 00:00 :
...is mijn moeder ruim 2 maanden geleden overleden...

Nou ja, mijn moeder is in 2004 (zomaar opeens) overleden aan een hersenbloeding. Ik heb nog steeds geen besef ervan, ik zit nog steeds te wachten tot ze terugkomt van boodschappen doen.



Ik heb het dus nog niet echt verwerkt eigenlijk, ik ben gewoon doorgegaan zoals het voor haar dood ging. Het besef is er nog niet...

Crimson schreef op 09-11-2006 @ 12:57 :
Ik herinner me jouw verhalen nog wel, ik weet zelfs nog dat je schreef over de dood van je moeder.. Iets met zwemmen toch? Sorry als ik het hard zeg oid, maar dat herinnerde ik me..
Maar hoe hou jij je staande als wees?

Yepz...Klopt ze kreeg na het zwemmen een hartstilstand...En toen was haar hartspier gescheurd!!

Tsjah hoe ik me staande houd....Goeie vraag....Zoveel mogelijk van het leven genieten....
Ik besef nu dat het zomaar voorbij kan gaan....Dus ik kan van kleine dingen al erg genieten!!
En natuurlijk ook met ups en downs....
Veel praten met mensen erover....En gewoon leven met de dag....
Morgen kan alles anders zijn!
Zoveel mogelijk positief in het leven staan....
Ik heb gelukkig nog een zus....En daar heb ik na de afgelopen jaren zo 'n sterke band mee opgebouwd....
We slepen elkaar er gewoon doorheen!!

Tja het leven loopt soms gewoon heel anders dan verwacht!
Helaas....

[dwight88]

Veel van de dingen die jullie noemen probeer ik ook. Vooral het toch gewoon proberen door te gaan is iets waar ik erg aan vastklamp. Met school ben ik een half jaartje gestopt, maar ben daarentegen wel meer aan het werk, en haal veel afleidingen uit een bestuursfunctie bij een studentenvereniging. Bezig ben ik dus gelukkig nog wel.

Het besef is er; het heeft nog geen plekje.
Erover praten blijkt me nog niet heel goed af te gaan. Het wat-is-er-allemaal-gebeurd? verhaaltje is een soort bandje geworden. Het ging snel, het ziektebed, etc. Daar kan ik makkelijk over praten, maar kan ik op dat moment ook vrij feitelijk neerzetten.
Over de gevoelens die ik heb kan ik weer een stuk minder praten. Dat resulteert dan in bijv. huilbuien, terwijl ik m'n vriendin niet of nauwelijks kan uitleggen wat ik voel (en dat maakt het allemaal niet makkelijker, als ik er met íemand over wil praten is zij het wel). Ook dat zal, na verloop van tijd, wel weer beter gaan hoop ik.

Ik probeer heel erg aan de mentaliteit van m'n moeder vast te houden, op de momenten dat het even tegen zat. Even janken, maar weer doorgaan. De wereld draait door.

Dat praten (en ook niet praten) resulteert in huilbuien lijkt me niet zo vreemd, ik denk ook dat de mensen om je heen dat ook niet raar zullen vinden. Huilen is een heel normale reactie op zo iets en het kan denk ik meer kwaad om het tegen te houden dan om gewoon te huilen wanneer je moet huilen. Huilen maakt vaak deel uit van verwerken. En als je na het huilen idd weer door kunt gaan, dan is dat, vind ik, juist een goede mentaliteit.

Over het verlies van een ouder kan ik niet meepraten, maar over rouwen in het algemeen wel. Mijn opa's zijn overleden toen in 16 was, mijn oma is nu bijna een jaar geleden overleden. Het overlijden van mijn opa's heb ik beter verwerkt dan dat van mijn oma, destijds woonde ik nog thuis en heb ik het hele proces van een begrafenis regelen ed van begin tot eind meegemaakt en heb ik me er ook erg mee bemoeid, ook waren beide keren mijn oma's er nog om voor te 'zorgen'. Ik denk dat dat voor mij een manier was om er mee om te gaan. Bij mij oma heb ik minder meegekregen van het regelgebeuren, ook heb ik niet 'gedaan' bij de begrafenis en er was niemand meer om voor te zorgen. Ook was ik bezig met afstuderen en was er in dat jaar nog (veel) meer gebeurd. Enzovoorts. Dit keer vind ik het allemaal een stuk lastiger en weet ik het ook niet zo goed.

Het overlijden van iemand die dicht bij je stond en die je graag mocht kost tijd, veel tijd soms. En vergeten en er niet verdrietig om zijn, zal nooit lukken, denk ik; je moet met de gedachten en het verdriet om leren gaan...en ook dat kost weer tijd.

[Mr.Ed.]

Ik heb je een PM gestuurd.

[xMaartje]

Hè wat vervelend voor je. Alsnog gecondoleerd.

Ik denk dat iedereen verdriet op z'n eigen manier verwerkt, maar ik verwerk het door veel in mijn dagboek te schrijven. Ik plak ook foto's erin van personen die ik liefheb, of die zijn gestorven.
Je kan ook een mooie doos maken, met foto's en alle herinneringen. Als je het moeilijk hebt pluis je gewoon die doos eventjes uit, en denk je aan alle mooie momenten.
En natuurlijk veel praten met mensen, dat is de beste manier om verdriet te verwerken.
Sterkte.

[Miracle]

Was deze up nodig?

[dwight88]

dankjewel voor de steunbetuiging

verder was dit topic idd al wat ouder



maar die mooie doos is al gemaakt. alles wat er de weken voor haar overlijden is gebeurd (vakantiefoto's), ziekenhuisdingen en alles van de begrafenis zitten erin

[Ruudje]

dwight88 schreef op 19-02-2007 @ 21:42 :maar die mooie doos is al gemaakt. alles wat er de weken voor haar overlijden is gebeurd (vakantiefoto's), ziekenhuisdingen en alles van de begrafenis zitten erin [/B]

Ik heb ook een mooi doosje met foto's van mijn moeder