De Wraak van Harry: Deel 5

[tss]

Oke het heeft dan wel een tijdje geduurd, maar hier is dan eindelijk het vervolg op de wraak Harry: Deel IV


De Wraak van Harry: Deel V


Ik lag nog steeds in een opblaasbaar bootje midden in de atlantische oceaan. Robbie was er ook want wij hadden de hele tijd onze handjes vastgehouden omdat we zo bang waren. De rest waren we kwijt, we moesten zo snel mogelijk terugkeren naar het vaste land, maar we wisten niet welke kant we opmoesten, want voor je het weet zijn we in Amerika. We zagen iets zwemmen in het water. We werden er bang van, misschien was het wel een haai. Toen het dier boven water kwam zagen we dat het niet zo was, het was Ivo de ijsbeer. Hij was op weg naar de zuidpool en wou ons wel een stukje naar de wal duwen.

We waren al snel op een strand, maar we wisten niet waar we waren, we zagen ook geen mensen. We besloten een stukje verder te lopen. We hadden eigenlijk best wel honger, maar de ligakoeken waren we kwijtgeraakt tijdens het ongeval, we besloten terug te lopen naar Ivo die zijn middagdutje deed en hem op te eten. Toen liepen we weer verder.
"Hoe komen we nu in Parijs?" vroeg ik. "Parijs, Parijs? Wat Parijs?" "Wraak" zei ik. "Zoete wraak." Robbie trok verschrikt zijn hand terug. "Wat ben je opeens hatelijk geworden!" ze hij. "Ja." zei ik. Harry moet geholpen worden. "Het liefste schiet ik Olaf Krijns dood." Robbie sidderde, hij was helemaal alleen met mij. Ik had het door dat hij bang werd. "Wat is er?" vroeg ik quasi-nonchalant. "Ik ben bang voor je. Ik ben alleen met jou." "Ja en dus?" vroeg ik hem, terwijl we verder liepen. "Ik ben bang dat je me iets aan doet." "Hmm..," zei ik. "Natuurlijk niet, ik heb je nodig." Robbie bloosde en gaf me een zoen op mijn mond. Ik kreeg er bijna spijt van dat ik dit gezegd had. Robbie dacht natuurlijk that I needed him in my bed.. Sufkut, ik bedacht me nu net dat ik aan hem niks had en dat ik Olaf zelf zou vinden. In mijn eentje. En dat ik hem zelf ook neer zou schieten. De verachtelijke lul. Robbie staarde me aan en vroeg waar ik aan dacht. Nou aan dat ik je keihard van achteren neem, nou goed?! Ik zei het niet. Ik zei: "Laten we maar contact opnemen met de anderen." Robbie flitste met zijn ogen. Ik weet niet wat dat was. Maar Robbie werd schijnbaar geil van het woord 'contact'. Hij stond te lang droog en dit had ik weer, hoor. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik vooruitstrevend ben, maar dat ik zo niet verder kan met deze vriendengroep, de vriendengroep waarin iedereen maar wat zat te flikflooien. Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak, maar hij was nog steeds vochtig. Ik had ook totaal geen bereik.
We moesten eerst ergens een telefoon zien te vinden om te kijken of onze andere vrienden nog in leven zijn, maar we liepen nu al een tijdje en we hadden nog geen mens gezien. Na nog een half uur lopen kwamen we op een camping terecht. Robbie wou daar in zo'n hokje wel even een belletje plegen maar we hadden eerst 50 cent nodig. Nu we er toch vies uitzagen besloten we zielig op de grond te gaan liggen en misschien strooien de mensen wel wat. Al snel hadden we zo'n 20 euro. Toen kwam er een man langs gelopen en die vond ons zo zielig dat we van hem een nachtje in zijn caravan mochten slapen. We vonden dit niet oke en sloegen de man elkaar, toen hebben we hem even van achter gepakt. Toen gingen we bellen. Ik belde het mobiele nummer van Frans maar niemand nam op. Toen belden we naar het huis van Frans Bauer, want misschien heeft Mariska wel informatie. Mariska had weinig tijd om ons te woord te staan want ze moest het huis nog schoonmaken en dan haar bestelling bij de Chinees ophalen. Ze had al 2 dagen niks van Frans gehoord, hij had haar voor het laatst gebeld toen hij net weer aan land was gekomen, hij vertelde haar ook nog dat hij van plan was zo snel mogelijk weer in Parijs te zijn om iedereen weer te ontmoeten. We zouden de groep dus pas weer in Parijs zien. Robbie en ik besloten dat we niet langer konden wachten, en zo gingen we op weg naar Parijs. We liepen een kilometer of 20 toen de nacht viel. Het was volle maan en Robbie begon eigenaardig gedrag te vertonen. Hij liep op handen en voeten rond en gromde soms tegen me. Ik dacht dat het kwam omdat hij zo superhorny was, maar ik had het mis. Om precies 01.00 die nacht veranderde Robbie in de meest verschrikkelijke weerwolf die ik ooit gezien had. Het was net een slechte horrorfilm. Wat me opviel was dat een vleermuis ons de hele tijd vanuit een boom in de gaten hield. Ik wist niet wat het te betekenen had maar daar zou ik later wel achterkomen.
Toen Robbie terugkwam uit het bos waar hij op jacht geweest was naar konijnen was het ochtend en begon het licht te worden. Robbie verandere van weerwolf weer naar mens, gelukkig maar. En wat ik toen zag in de boom waar die vleermuis de hele tijd had gezeten, ik kon het niet geloven. Poncke zat in de boom. Ik knipperde nog een keer met m'n ogen en kneep in m'n arm. Het was echt Poncke! Dit was bizar, 2 leden van de groep die in dieren veranderden bij volle maan.

Ik riep: ''Poncke hoe kom jij hier!!!!''. Poncke zei dat hij met een parachute uit het vliegtuig was gesprongen en toen in deze boom terechtkwam, nu durft hij er niet meer uit. We hielpen Poncke een handje en vertelde al onze avonturen aan elkaar. Ze begonnen me uit te lachen toen ik vroeg hoe het kon dat ze vannacht in beesten verranderde. Maar goed, we zijn alweer met z'n drieen en als het goed is is Frans in Parijs. We liepen verder naar Parijs. We vonden het toch een beetje te ver, helemaal naar Parijs. Toevallig zagen we aan het eind van de straat allemaal naakte mannen staan. We vroegen aan ze waarom ze geen kleren aan hadden. Ze vertelden dat er straks een naaktloop marathon is waar je €1000,- mee kon winnen. Wij besloten om ons ook in te schrijven, want zo kunnen we met de trein naar Parijs. We kleedden ons uit en gingen ook achter de startlijn staan. Poncke en Robbie zaten al snel aan de andere mannen. Ik bereidde me voor door ligakoeken te eten.
Ligakoeken gaven mij extra power en warmte. Eigenlijk zag ik een beetje tegen de marathon op, omdat ik bang was dat ik voor lul zou staan. Robbie en Poncke hadden pret met de mannen, maar die mannen stelden het niet erg op prijs en begonnen Poncke en Robbie te slaan. Dit vond ik niet echt een goed idee. Dus ik schoot de helft van de mannen neer. Poncke en Robbie liepen naar de eindlijn en haalden de €1000,- op. "Waren ze toch nog ergens goed voor." dacht ik. Ik hoefde me niet uit te kleden en zij haalden het geld op. We gingen naar een station toe om naar Parijs te gaan. Tegenover over ons zat een Arabisch gezin met 14 kinderen. De vader had toevallig ligakoeken en Appelsap bij. Dat hebben we toen gezamenlijk lekker gegeten. Het was echt heel gezellig met ze. De man zijn naam Buhati Flamaoud. We vertelden hem heel ons avontuur. We vertelden over het kwartet, onze tocht naar Groningen, de vliegramp en natuurlijk over Ivo de Ijsbeer. Toen we over Olaf Krijns begonnen te vertellen werd hij zo boos dat hij besloot mee te gaan met ons. Hij zou Olaf ook wel een paar klappen willen geven.
Na een paar uur waren we dan eindelijk in Parijs. Buhati nam afscheid van zijn vrouw en kinderen. Het eerste wat we hier moeten doen is dus Frans Bauer vinden, want Mariska zei dus dat die waarschijnlijk hier is. Parijs is een grote stad. Dus hoe kunnen we Frans nou ooit vinden?
Nou was Frans een markant persoon, hij viel wel op tussen de Fransen. Buhati had zijn lap-top met internetaansluiting en zocht op google.com naar de eerste de beste foto van Frans Bauer en gebruikte die foto om aan de mensen te laten zien en om te vragen: "Heeft U deze kerel gezien in Parijs?"
We zijn een paar uur bezig geweest met de foto van Frans te laten zien totdat we beet hadden. Een vrouw genaamd Fets beweerde dat ze hem bij een hotel in haar straat had gezien. Ze zou ons er wel even naartoe brengen.
We zaten bij Fets in de auto toen ik een beetje een raar gevoel in m'n hoofd kreeg, er klopte iets niet. Iets in mij zei dat we zo snel mogelijk uit de auto moesten komen en rennen voor ons leven. Poncke, Robbie en Buhati vonden dat ik me niet zo aan moest stellen dus ik hield me verder maar rustig, maar zat nog steeds met een knoop in mijn maag.
Na een kwartiertje in de auto reed Fets een garage. Alle alarmbellen in me begonnen te rinkelen. Die geur! Het deed me ergens aan denken. Oh mijn god!!! Ik wist het weer, het was die misselijkmakende geur van mergpijpjes. We hadden ons in de val laten lokken. Steph had een andere identiteit aangenomen, nu was ze Fets. We zaten als ratten in de val en konden geen kant op.
Fets/Steph zei: "Zo stelletje kleuters, jullie zullen Olaf nooit vinden. Ik hou jullie hier. Jullie zijn nu van mij."
Fets had een tweeling, ze was aan het konijnen geweest. Ze had twee jongentjes. Bart en Walter. Ze zeiden altijd dat hun ouders aan het cavia'en waren geweest ipv konijnen, omdat ze cavia's vonden ownen en konijnen niet yo. Dikke Steph, die trouwens alweer hoogzwanger was, vertelde dat ze GHB van GSTQ had gekregen. Ik belde meteen GSTQ op. Ze nam een beetje raar op. Ze zei: "Eh, waarom bel je steeds!?" Ik wist niet waar ze het over had. "Ja, een jongen uit Sri Lanka belt me steeds op, ene Luciano ofzo." Poncke vond Luciano een geile naam en ging meteen doorvragen. Gelukkig kende GSTQ Poncke al wat langer dan vandaag en negeerde Poncke. We hebben nog wat nagepraat over appelsap en ligakoeken en ze zei me dat ik haar wel Kris mocht noemen, omdat dat haar echte naam was. Ik wist genoeg. Fets a.k.a Steph moest dood, want ze loog en wilde ons allemaal verkrachten. Op het moment dat ik haar in haar hoogzwangere buik wilde schoppen, belde Koen en Bart en Walter begonnen te krijsen...


Wordt vervolgd.......

[Ketjing III]

prachtig! de opbouw.. het taalgebruik.. de personages..

ontroerend

[tss]

deel 6 komt er snel aan

tss schreef op 31-03-2005 @ 19:14 :
deel 6 komt er snel aan

ik wacht met spanning

[tss]

heb je deel 1 t/m 5 ook al gelezen?

[Roosje]

Tss.