Oud 04-11-2004, 22:41
Ieke
Avatar van Ieke
Ieke is offline
Hulpeloos

“De enige die je voor de gek houdt is jezelf Janine!” Die zin herhaalde zich steeds maar in mijn hoofd. Ik wist dat mijn besluit niet goed was, ik wist dat ik het alleen nog maar erger maakte, maar er was gewoon geen andere manier. Ik zou toch nooit beter worden, boulimia zal altijd een deel van mijn leven uitmaken dus waarom zou ik dan in therapie blijven als het me toch niet helpt? Ik schaamde me eigenlijk een beetje, ik was zomaar weggelopen uit de therapiegroep, of eigenlijk weggerend. Ik pakte m’n fiets en sprintte als een dwaas weg. Wat zullen ze wel niet van me denken? De andere patiënten waren altijd aardig voor me en ze zullen zich nu vast zorgen maken. Maar toen bedacht ik me: nee Janine! je hebt het goede besluit genomen, je moet afvallen, het wordt zomer en afvallen is nu even belangrijker dan je gezondheid of je geluk, je moet even streng zijn voor jezelf, veel hardlopen, weinig eten en uiteraard geen eetbuien. Bij die gedachten legde ik me neer, ja ik had het goede besluit genomen, ik had voor mezelf gekozen. Ik zal er binnenkort weer mooi uitzien. Ik zag mezelf al voor me, een bruin getinte huid, een triangelbikini, teenslippers en het belangrijkste: een prachtig figuur. Ik beelde me in hoe mijn benen er uit zouden moeten zien; een klein beetje gespierd, lang en dun en dat mijn kont helemaal plat moest zijn en het belangrijkste mijn buik natuurlijk. Ik wilde graag een mooie platte buik en tot slot een smal gezichtje. Toen ik in de spiegel keek zag ik het tegenovergestelde van wat ik zo graag wilde. Een vetrol hing over mijn broek en mijn benen waren mollig en om het maar niet te hebben over die dikke reet die ik elke dag met me mee moest sleuren. Ik herinnerde dat één van de psychologen die ik heb gehad zei dat mensen met een eetstoornis een vertekend zelfbeeld hebben, maar daar heb ik nooit in geloofd. Ik ben toch niet blind dacht ik altijd, misschien hebben psychologen wel gewoon een vertekend zelfbeeld over andere mensen, omdat ze zoveel nadenken. Whatever, het kon me eigenlijk niet zoveel meer schelen, ik zag me zelf zoals ik eruit zag, klaar uit!

Toen ik de volgende ochtend wakker werd was het eerste wat in me opkwam…buikspieroefeningen. Ik klemde mijn voeten vast onder mijn bed en begon de oefening met snelle bewegingen..één…twee…drie……..veertig…..driehonderdvijftien. Toen kon ik echt niet meer. Uitgeput lag ik daar op de grond, ik voelde mijn hartslag in mijn keel en voelde me slap. Voordat ik aan die achterlijke therapiegroep begon kon ik er nog vijfhonderd bedacht ik me. Die stomme therapiegroep had alles voor me kapot gemaakt, mijn conditie en mijn gewicht. Ik voelde me ontzettend boos, hoe konden ze, hoe konden ze mij dit godver aan doen, ze hebben me er gewoon ingeluisd, en ik ben er zomaar ingetrapt in de hoop dat ze me zouden helpen. Gelukkig wist ik nu wel beter, gelukkig was ik er nu van af en had ik nu zelf de controle in handen. Ik schoof mijn gordijn opzij en keek naar buiten. Het was pas half7 maar de zon kwam al op en de lucht had een blauwe kleur. Het werd mooi weer, dacht ik teleurgesteld. Ik zal mezelf vandaag niet kunnen verstoppen in een wijde trui en een zwarte broek. Ik keek in de spiegel en wikkelde het T-shirtje van mijn pyama omhoog en draaide een rondje voor de spiegel. Nog veel te dik vond ik. Ik besloot eerst maar te gaan hardlopen, dat zouden m’n ouders toch niet doorhebben want die slapen altijd aan één stuk door. En Katja, mijn drie jaar jongere zusje logeerde bij een vriendin. Ik deed een trainingsbroek en een wijd T-shirt aan en bond mijn schoenen stevig vast. Zachtjes sloop ik naar beneden en opende ik langzaam de voordeur. Om de hoek begon ik gelijk met hardlopen. Ik wist niet waar ik heen ging, hoever ik ging, wat ik wilde bereiken, ik wilde alleen maar hardlopen. En niet omdat ik zo’n hardloopfanaat ben hoor, maar omdat hardlopen mij het gevoel gaf dat ik calorieën aan het verbranden was. Tijdens het hardlopen voelde ik me even sterk, voelde ik dat ik mezelf kon overtreffen en dat gaf me een heel klein beetje van mijn zelfvertrouwen terug. Ik liep een rondje op het boerenweggetje rond ons dorp. Daar kwam tenminste niemand. Ik wilde niet dat iemand mij zag hardlopen, ik loop vast te langzaam of door mijn gewicht stamp ik te erg met mijn voeten. Als iemand me zal zien zullen ze me vast een varken vinden. Op de eenzame weggetjes voelde ik me veilig en sterk, maar zodra ik andere mensen tegenkwam daalde mijn zelfvertrouwen bij elke centimeter dat ik dichterbij kwam. Die Zaterdag verveelde ik me erg. School was afgelopen dus ik kon geen huiswerk doen en mijn vriendinnen waren naar de verjaardag van Charlotte, een andere vriendin. Ik had mezelf verboden om naar Charlotte te gaan, daar kreeg ik anders taart, snoep, barbecue, ijs en noem maar op. En weigeren kan niet, want misschien denkt iemand dan wel dat ik aan de lijn ben. Ik had Charlotte de vorige dag al opgebeld om te zeggen dat ik me niet lekker voelde en waarschijnlijk niet zou komen. Ze vond het erg jammer zei ze, maar waarschijnlijk kon het haar niet zoveel schelen. Ik bedoel, ik ben het maar!
Na het avondeten gaf ik me weer over aan het hardlopen en liep ik verder dan ooit tevoren. Ik was zo trots en voelde me zo gelukkig! Het maakte niet meer uit dat ik geen vriendje had, dat ik lelijk was of dat ik een dikzak was, ik kon iets bereiken. En als ik kon hardlopen kon ik ook afvallen en een vriendje nemen, ik kon alles bereiken!

De eerste twee weken van de vakantie gingen langzaam voorbij. Ik zette elke dag de wekker voor buikspieroefeningen en hardlopen. Verder lag ik de hele dag een beetje in mijn bed te lezen, terwijl ik een rothekel aan lezen had. Ik had geen zin om iets leuks te doen met mijn vriendinnen en als ze belde zei ik dat ik niet kon. Charlotte en Kim belde me regelmatig of ik meeging naar het strand of om ’s avonds uit te gaan, maar ik wilde niet dat ze me zo zagen. Zelf zijn ze mooi slank en ik wil niet de dikste zijn, ik moet eerst nog minstens 6kg kwijtraken voordat ik iets onderneem. Ik at bijna niks. Af en toe als mijn ouders thuiswaren lunchte ik eens of nam ik een ontbijtje en ’s avonds probeerde ik zo weinig mogelijk te eten. Ik had altijd vaste trucjes om mijn eten te verbergen. Ik propte een deel in een servetje of deed een oud shirt aan en als niemand keek schoof ik het in mijn mouw. Soms gooide ik het ook wel op de grond of stootte ik ‘per ongeluk’ mijn bord om en ja dan wilde ik natuurlijk geen nieuw bord meer. Ik kon ook heel goed nep eten. Net alsof doen of je aan het kauwen bent en er een vies gezicht bij trekken. Mijn ouders trapte er altijd even makkelijk in. Zo’n anderhalf uur na het eten ging ik elke dag hardlopen en daarna weer vroeg naar bed, niet omdat ik moe was maar vooral uit verveling. Na die twee weken ging ik met mijn ouders en mijn zusje Katja met de caravan naar Zuid-Frankrijk. Ik kon niet onder de bikini uit en schaamde me rot daar. Ik probeerde het ook zo goed mogelijk te verbergen, en maar zeggen dat ik zo snel verbrand zodat ik mijn T-shirtje aan kon houden. Ik verplichte mezelf om elke ochtend minstens 50 baantjes te zwemmen in dat zwembad daar en als we op het strand waren moest ik zo lang mogelijk in de zee blijven, het liefst tot ik bijna niet meer kon bewegen van de kou, dan wist ik namelijk zeker dat ik veel energie verloor aan het koude zeewater. Ik maakte geen vrienden op de camping, terwijl er veel voor jongeren werd georganiseerd en er ook veel leuke jonge mensen aanwezig waren. Ik was liever alleen, dan kon er zich niemand met mij bemoeien en kon ik lijnen hoeveel ik wilde.

In Augustus begon het nieuwe schooljaar weer, ik ging naar 5VWO. Ik was inmiddels veel afgevallen, wel 10kg. Ik voelde me erg sterk, maar ik was nog zeker niet tevreden met mezelf. Op school kreeg ik veel opmerkingen. Maar weinig positieve reacties. Ik was boos op mijn vriendinnen, ik was de hele vakantie bezig geweest met lijnen en er kon geen complimentje af. Ze zagen het wel hoor, ik zag het aan hun ogen, maar ze keken alleen en zeiden er verder niks van. Later hoorde ik ze smoezen, ze vonden me te dun en waren bang dat er iets met me aan de hand was. Stelletje aanstelsters dacht ik bij mezelf, zeg het dan recht in mijn gezicht maar ga niet over me lopen roddelen alsof ik één of andere zieke ben. Mijn vriendinnen en ik groeide steeds verder uit elkaar. Zij hadden het over jongens, uitgaan, bijbaantjes en vakantieliefdes en daar kon ik niet over meepraten. Ik ging steeds vaker in de mediatheek werken, omdat ik geen zin had om dat allemaal aan te horen. Ik werkte dan aan mijn huiswerk of dacht na over hoe ik het beste meer kon afvallen. 5VWO was een goed jaar voor mij. Ik haalde allemaal hoge cijfers en was regelmatig de hoogste van het niveau. Dat gaf me echt een kick. Toch begon ik me steeds eenzamer te voelen. Ik had geen vriendinnen meer en met m’n ouders had ik ook nauwelijks een normaal gesprek. Ze begonnen steeds meer op mijn eten te letten, waardoor ik ontzettend geïrriteerd raakte. Ik praatte niet meer met ze en ontweek ze zoveel mogelijk. De meeste tijd bracht ik door op mijn kamer, door gewoon voor me uit te staren. Vaak dacht ik aan eten en zocht ik naar een nieuwe manier om zo snel mogelijk gewicht te verliezen. Zo kwam ik op een helder moment op het idee om dieetpillen te kopen. Ik ging naar een drogist twee dorpen verder. Dan moest ik veel fietsen en dan verbruikte ik weer calorieën en dan wist ik zeker dat ik niemand zou tegenkomen. Ik koos de duurste pillen die ik tegenkwam. Ik las de gebruiksaanwijzing snel door en het leek me wel wat. Bij de kassa vroeg één of andere dikke vrouw of het voor mij was en toen antwoordde ik maar nee. Ze leek opgelucht. Thuis nam ik er gelijk een paar in. Na een half uurtje kreeg ik ontzettende buikpijn en ik dacht dat het wel over zou gaan. Ik ging in mijn bed liggen en dacht aan hoe ik er graag uit wilde zien. Ik herinnerde me een fotomodel uit een vakantiefolder voor Salou, die Charlotte en ik ooit hadden bekeken voor na het eindexamen. Een prachtige, mooie dunne vrouw. Ik bedacht me dat als ik nog een tijdje zo door zal gaan ik er ook zo uit zou zien. Dat gaf me zo’n goed gevoel, ik werd er zo blij van. Een paar minuutjes later viel ik in slaap, een slaap waaruit ik nooit meer zou ontwaken.
__________________
Al is de reiziger nog zo snel, de ns vertraagt hem wel.
Advertentie
Topic gesloten

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten Verhalenwedstrijd: Er is niet altijd kans. Er is altijd hoop.
Ieke
0 03-08-2005 21:54
Verhalen & Gedichten Verhalenwedstrijd: Sneeuwvlokje
Ieke
0 05-04-2005 17:38
Verhalen & Gedichten Verhalenwedstrijd: Brief aan mijn dochter
Ieke
0 03-04-2005 00:48
Verhalen & Gedichten Kies de winnaar van de verhalenwedstrijd!
Ieke
81 01-12-2004 16:30


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 12:36.