14-06-2004, 15:00
|
|
|
'Pap, hoelaat is mama thuis?' '7 uur, lieverd.' Tevreden kijkt hij me aan vanachter zijn krant. Ik knik en sprint de trap op, m'n kamer in. Het is nog geen 6 uur en we hebben thuis net het eten achter de kiezen. Ik bekijk m'n agenda, niks bijzonders. Ik leun achterover in m'n riante bureaustoel en kijk rond in m'n kamer. Het is mooi en groot. Ik woon hier nog niet lang, een paar maanden. Ik had het al snel naar m'n zin. Ben nu 17, toen 16. Gelijk 5e klas in, hupsa. Eindexamenjaar. Het was snel gegaan, ik heb de examens al achter de rug en een periode van vrijheid breekt aan. Ik sta op uit m'n stoel en laat me neer ploffen op bed. Ik sluit m'n ogen en denk aan de heerlijke herinneringen aan mijn vriendje vanmiddag. Het is een echte lieverd, en hij is perfect. Behalve op het kleine foutje van blowen na. Maar dat zie ik vol liefde door de vingers. Hij koopt altijd lieve dingen voor me, hij is perfect. Ik prent het me in, hij is perfect. Zo vaak blowt hij niet, af en toe, hij zegt het zelf, af en toe. Ik hoor het hem nog zeggen. Met een lach op m'n gezicht hoor ik de bel gaan beneden, ik sta op en rek me loom uit. Ik loop snel de trap op en open de deur open. Voor de deur staan 2 mensen zie ik door het glas heen. Ik hoor m'n vader nog roepen :'Schat, doe jij open?' De deur is van het slot en ik trek de deur open en glimlach. Ik kijk op naar de bezoekers. 2 agenten kijken me serieus en bezorgd aan.. Ik ken dit, maar ik wil het niet kennen..
Ik kijk alleen maar, ik blijf kijken, ik blijf kijken en kijken naar de 2 agenten die in huis met ingetogen stem het verhaal vertellen. Hoe mijn lieve moeder, nog geen 50 met telefoon in de hand een fatale botsing maakte. Ik kijk alleen maar. De agente werpt een medelijdende blik op mij. Ik word misselijk van haar. Er zijn geen tranen, er is geen gevoel. Ik kijk, ik neem waar, maar ik doe niks. Haast als in een trance loop ik naar boven, ik ren niet, ik kruip niet, ik loop. Ik open de deur, sluit de deur, lig op bed en kijk. Ik kijk naar het plafond, het gesausde plafond met rare figuren en afdrukken. Ik kijk en neem waar. Ik, mijn ogen vallen langzaam dicht. Tot ze vast zitten en ik slaap en wordt meegezogen in een angstwekkende droom over mijn moeder, die gillend in een sloot ligt, te creperen. Badend in het zweet word ik wakker. De tijd lijkt stil te staan, nog geen uur verder, en het enige wat ik doe is kijken, kijken naar de klok, ik volg elke beweging, elke minuut die verder gaat neem ik waar, ik kijk, naar de tijd.. hopend op vooruitgang.. ik kijk.. Langzaam open ik mijn ogen, in de kamer naast me hoor ik zacht gesnik. Het is m'n vader. Ik sta voorzichtig op uit bed en loop naar de muur. Ik luister, hij huilt zachtjes, zacht verdriet. Ze hadden een goed huwelijk, geloof ik. Nog steeds heb ik geen traan gelaten. Maar langzaam komt het besef. Mama is dood. Mama is dood. Ze zal nooit meer het huis binnenwandelen en zeiken dat ik m'n tas moet opruimen, m'n haren moet wassen. Nooit meer een kleine snelle knuffel. Ze is weg. Ze is dood. Nog steeds is er niks, geen verdriet, geen wanhoop, alleen nog maar besef. Ik besef, ik besef dat ze dood is. En het lijkt alsof het me niks doet, helemaal niks. Ik ga maar weer op bed liggen en werp een blik op de klok. Het is nog maar 6 uur. Ik moet naar school, het is vrijdag. Zonder verdere emotie pak ik rustig m'n schooltas in. Ik sluip zachtjes naar beneden en smeer een boterham. Ik ga zitten en eet. Ik eet en besef.. Zonder er bij na te denken wandel ik om 7 uur m'n huis uit. Iedereen slaapt, ze slapen of huilen. Mijn broertje, mijn kleine lieve broertje van 12, zo kwetsbaar. Mijn zus, nog geen 14 en dan dit. Maar ik denk niet meer, ik loop naar m'n fiets en fiets weg. De straat uit, m'n dorp uit, het is schemerig, en ik besef alleen maar dat ze weg is. Ik fiets en fiets, tot ik bij school aankom. Opeens is het gebouw daar, recht voor me. Ik kijk, ik kijk op m'n horloge. Nog geen 8 uur. Ik parkeer m'n fiets en loop het gebouw binnen. Met plotselinge nieuwe aandacht bekijk ik de school. Ik kijk alleen maar. Ik ga zitten, voor het lokaal Engels, vandaag 1e les is engels. Ik kijk, ik weet, wat doe ik hier? Maar ik blijf zitten, opgesloten in m'n gedachten. Ik blijf... Als de bel gaat betreed ik het klaslokaal. Klasgenoten en vrienden praten tegen me.. en ik praat terug over onnodige dingen. Zonder blijk of weet. Ik besef dat ik hier praat, over niks, met niks. Ik antwoord, automatisch. Ik staar verder alleen maar. Halverwege het lesuur komt de concierge binnenwandelen, hij fluistert iets naar de lerares. 'Floor, kan je even meelopen met de concierge.' Zonder iets te zeggen volg ik de concierge naar buiten, de gang uit naar z'n hokje. Hij begint tegen me te praten. Maar het gaat volledig langs me heen. Ik schrik terug in de werkelijkheid. Hij reikt me z'n telefoon aan. 'Praat maar even met je vader.' Maar ik praat niet, ik luister... NIEUW Ik laat de hoorn op de haak vallen. M'n vader was boos, zeg maar gerust woedend, ik hoor zijn vernietigende woorden nog naklinken. Hoe onverantwoordelijk ik was en waarom ik in godsnaam niet thuis was. Hij had het gesprek snel beindigt met een simpel gebod om thuis te komen. Ik had al die tijd geen woord gezegd, geen geluid gemaakt. Alles gevoelloos aangehoord, wat hem alleen nog maar meer opwond. De concierge probeert tot me door te dringen, maar als hij zich realiseert dat ik nergens op reageer geeft hij me met een blik vol medelijden een duwtje richting de deur. Ik laat me wegduwen en loop de gang uit, ik realiseer me alleen nog maar dat.. wat realiseer ik me nog eigenlijk, niks? Ik loop verder, en verder, pak m'n jas en loop rustig de deur uit, m'n fiets op en ik fiets. Hard, keihard, altijd kom ik langs de zelfde wegen. Maar alles gaat nu snel, heel snel. Bezweet stop ik in de straat voor de onze. Moeheid overvalt me en ik ga zitten, precies waar ik stond. Midden op de stoep.. verdwaasd kijk ik om me heen... ... 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
14-06-2004, 15:06
|
|
|
Voortaan mag je gewoon je vervolg in het zelfde topic posten hoor. Dit is een beetje niet nuttig.
 Tja, klein vervolg. Kan er niet zoveel over zeggen. Goed denk ik.
|
|
14-06-2004, 15:09
|
|
|
|
Mm.. ik kreeg gister overwegend goede reacties, maar ik heb vaak de ervaring dat na het eerste openingsstuk mijn verhaal niet langer interresant is en boeiend is geschreven..
Vandaar dit kleine stukje om reacties te peilen en voor de mensen die nog neit gereageerd hebben  xXx! 
|
|
14-06-2004, 15:10
|
|
|
|
ojaa.. eehm! Ik ben hier nog niet zolang (zeg maar 2 dage
 )dus ik wist niet dat je het in je zelfde topic moest plaatsen? zal ik doen in vervolg word het dan nog wel gelezen btw?#
|
|
14-06-2004, 15:16
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
14-06-2004, 15:46
|
|
|
Wij lezen álles!
__________________
De dokter zei: 'volgens mij ben je schizofreen.' Maar wij denken van niet.
|
|
14-06-2004, 15:47
|
|
|
|
En, tweeling..?
|
|
14-06-2004, 19:36
|
|
|
Zelfs ik ook
Leuk stukje, misschien een beetje kort, het woord 'de zelfde' wordt aan elkaar geschreven
__________________
Niets is helemaal waar en zelfs dat niet.
|
|
14-06-2004, 19:41
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
14-06-2004, 19:41
|
|
|
|
Sorry Bloesempoesje, maar eigenlijk wat de anderen zeggen. Het is een beetje te kort om er iets zinnigs over te zeggen.
Maar het sluit wel goed aan op de rest, dus ga zo door! Ben benieuwd hoe het gesprek tussen dochter en vader gaat! 
__________________
De dokter zei: 'volgens mij ben je schizofreen.' Maar wij denken van niet.
|
|
14-06-2004, 19:44
|
|
|
|
ik heb vaak de ervaring dat na het eerste openingsstuk mijn verhaal niet langer interresant is en boeiend is geschreven..
Vandaar dit kleine stukje om reacties te peilen Maar het blijft redelijk positief.. maar week vol leren komt eraan.. dus duurt nog ffkes voor het volgende stuk der opkomt.. xXx!
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Soortgelijke topics
|
||||
| Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
| Verhalen & Gedichten |
De vuurproef Zut Alors! | 76 | 25-03-2005 21:38 | |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 03:18.
Adverteren