Honderd redenen om je te verlaten.

[Orpheus]

Hier zal ik (in delen) mijn verhaal/vertelling/manuscript posten.

Ik wil graag reacties, maar dat spreekt voor zich want anders zou ik het niet plaatsen denk ik dus.

[Orpheus]

Honderd redenen

om je te verlaten









-Duizend brieven schreef ik je,
maar ik was je adres vergeten-


Erwin van der Weij

[Orpheus]

Hoofdstuk één

In het zwakke kaarslicht zie ik slechts nog de contouren van je gezicht, terwijl de muziek alle achtergrond opvult. De glazen zijn gevuld, het decor is volledig ingericht, de oorlog kan beginnen.
”Wat heb je gedaan vandaag?” vraagt ze, maar mijn hoofd vat het op als een verwijt. De vraag is niet wat ik gedaan heb, de vraag is of ik mijn tijd niet zinniger had kunnen besteden dan lopen dagdromen en wat woorden doelloos over het papier te laten zwerven.
Misschien heeft ze gelijk, wellicht heeft ze volledig gelijk en hoogstwaarschijnlijk zal ik het nooit toegeven. Wat dat betreft ben ik het meest doelloze figuur dat deze aarde heeft voortgebracht. Ik heb geen taken, geen eisen en al helemaal geen bekwaamheden.
”Ik ben vandaag naar buiten geweest en heb wat geschreven.” Ze staart langs mijn ogen heen naar het beeldscherm dat achter me staat. Ze lacht wat, waarschijnlijk om de man op de televisie en ik vraag me af hoe ik van haar kan houden. Ze terroriseert me met haar desinteresse, het feit dat ze me niet begrijpt en dat ze mijn tranen niet ziet, sloopt me. Ik heb alles ingericht naar haar wens, de televisie in de hoek, het bankstel tegen de muur en de fauteuil midden in de kamer. Het tafelkleed, scharlaken rood alsof het ongesteld is, ligt centraal onder de glazen bijzettafel. Wat het daar doet, heb ik het nooit gevraagd: zij heeft het zo geplaatst en ik heb het laten liggen om een andere positie niet te hoeven verdedigen.
We praten over liefde en vullen onze lege dagen met elkaar beminnen, maar het feit dat we het doen omdat er verder niets is, beklemt me. Ze vraagt of ik nog van haar houd en ik pak de afstandsbediening. Ze vraagt het meer dwingend en knijpt me in mijn zij, te hard om het vriendschappelijk over te laten komen. Ik mompel iets wat moet lijken op “ja hoor” en begin een eindeloos gezap. Iets wat onze relatie siert. Of sierde. We deden nooit iets tweemaal. Alles moest nieuw, spannend en sensationeel, in tegenstelling tot vele relaties lukte ons dit. Maar eens is de koek op.

Edit = aanpassing na kritiek Quis.

<3 <3

Enige minipuntjes van kritiek: ''gelaat'' vind ik op een of andere manier niet fijn passen in die zin, het klinkt me wat te officieel, als een woord dat je niet ''denkt''. En puntjes (...) op het einde zijn heel, héél erg fout.
Verder, fantastisch. Hoofdstuk twee ajb.

[Orpheus]

”Lief, ik ga naar huis toe, ik ben moe en heb nog meer dan honderd dingen te doen.” Ze kijkt me aan en antwoord met de vraag die ik al verwachtte:”Wat moet je allemaal nog doen dan?” Lachend probeer ik wat tijd te rekken en antwoord uiteindelijk:”Ik moet nog even vier levens redden, daarna kijken of ik de motivatie op kan brengen om wat aan mijn studie te doen.”
Studie is namelijk niet echt mijn ding. Leren wat voorgeschreven staat vloekt werkelijk met alles waar ik waarde aan hecht, in feite ondermijnt het mijn totale gedachte achter het menszijn en daarbij kan ik geen enkele interesse opbrengen voor “hoe ondernemingen boekhoudkundig waardevermindering van kapitaalgoederen uitdrukken”. Dat kunnen ze zelf, dat doen ze zelf en zo zou ik het graag houden. En het redden van vier mensenlevens valt best mee, maar als ik haar zou zeggen dat ik weg moest voor studie, dan zou ze me nooit geloven. Een mens bouwt sneller een imago op dan dat hij het weer afbreekt en in mijn geval maakt dat weinig uit. Bij het in de auto stappen kijk ik nog eenmaal om, maar ze is alweer bezig met het volgende punt op de agenda. De spaarzame tijd die ze over had, werd aan mij besteed en derhalve werd ik haar vriend genoemd. Omdat ze mij toeliet in haar leven en ik dit accepteerde, werd zij mijn vriendin genoemd en sindsdien onderhouden we een relatie. Een beeldschone vrouw, met lange benen en een prachtig gezicht. Haar gelaat straalt je tegemoet, haar rood geverfde haar, haar helderblauwe ogen en haar sensuele lippen, niets is verkeerd aan haar gemaakt en daarbij heeft ze een gouden karakter dat werkelijk waar de mensheid siert. En omdat ze zo vreselijk perfect is, begrijpt niemand haar. Zelfs ik niet, maar ik mag het niet laten merken.

[Roosje]

Ik zal het nog wel eens lezen maar noem het ten eerste alsjeblieft geen boek.

[Orpheus]

Bij thuiskomst zit de koffie van vanmorgen nog in de koffiepot, Led Zeppelin draait nog altijd op vol volume over een trapje naar de hemel en de hond heeft de dekens uit haar mand weer met veel plezier en in vele delen over de vloer verspreid. Het gebruikelijke tafereel, koffie met omlaag getrokken mondhoeken proberen te drinken, de dekens bij elkaar zoeken en nogmaals kijken of ik echt geen betere cd’s kan vinden. Maar de koffie is niet te drinken, de dekens zullen sneller wederom verspreid liggen dan dat ik ze opruimen kan en nog steeds kan niets uit mijn collectie Led Zeppelin overtreffen. De rekeningen op de deurmat (waar ik consequent overheen blijf stappen) zullen er morgenvroeg ook nog wel liggen, de mails zullen mijn mailbox niet uit eigen beweging verlaten en de mensen die me gebeld hebben, bellen ongetwijfeld nog wel een keer wanneer ze me echt nodig hebben. Het leven is zo moeilijk als dat je het zelf maakt. Maar hoe langer je de moeilijke dagen vooruit schuift, hoe zwaarder het zal worden ze te overleven.
Ik kijk eens lief naar mijn studie, maar veel begrijpelijker wordt het er niet van. “Een contaminatie is een samentrekking van…” Dit gaat het niet worden, dit wordt vanavond zeker geen succes. Vroeg naar bed en misschien morgenvroeg er eens overnieuw naar kijken. Wanneer ik de trap op wil lopen, struikel ik zowat over een fles rode wijn. Uit ethische overweging besluit ik die maar mee te nemen naar bed, want anders zouden er mensen over kunnen vallen en teruglopen naar de keuken is weer meer werk dan naar boven lopen. Daarbij komt het feit dat ik ontzettend zin heb om weer eens onbeschaamd en ongeremd te genieten van de duivelse alcohol. Al het heerlijks herbergt een tegenstelling; alcohol is heerlijk en bedwelmend, drugs zijn gevaarlijk en bevrijdend. Maar dood gaan we toch allemaal, ik zou graag geleefd willen hebben voordat ik stierf; is dat te veel gevraagd?

’s Ochtends zie ik de zon opkomen en in diepe melancholie sluit ik mijn ogen. De wijn heeft te goed gesmaakt en het bed is te goed geweest voor mijn lichaam. Ik ben bij het opstaan al reeds twee uur te laat voor alles wat er op het schema staat, want de agenda is weer vol, zoals gewoonlijk.
”Goedemorgen, ik kom mijn vriendin ophalen,” zeg ik met de vrolijkste stem die mijn arsenaal herbergt, maar desondanks sneert haar vader me een “je bent weer eens te laat” toe. Akkoord, ik ben te laat, dat weet ik dus hoef je het me niet nog eens te vertellen. “Sorry meneer, ik heb mij verslapen,” zeg ik gedwee en loop de trap op naar haar kamer. Zachtjes klop ik aan, maar er komt geen antwoord. Nogmaals kloppen, nog eens geen antwoord. Met een zacht duwtje zucht de deur open en daar ligt ze, nog in diepe slaap in haar bed. Toch sluit ik de deur niet (al wil ze niet gestoord worden wanneer ze slaperig is) en ga ik op de rand van het bed zitten. Ze schrikt wakker en kijkt me aan: “Mam?” Ik lach wat schamper en fluister: “Nee lief, ik ben het, ik kom je halen engel, we gaan een leuke dag tegemoet zien.” Ze kucht en vraagt wat ik zei. Ik antwoord: “We gaan, je moet opschieten.” Ze duwt me de kamer uit terwijl ik me afvraag of ik niet beter gewoon de eerste zin in al haar volledigheid had kunnen herhalen, maar daar is het nu te laat voor. Anderhalf uur later (zij kleedt zich aan, ik erger me aan de vroeger-was-alles-veel-beterverhalen van haar vader) kunnen we dan daadwerkelijk vertrekken, op naar de vrijheid die zich buiten deze landsgrenzen bevindt. Maar natuurlijk wilde zij Nederland weer niet uit en wilde ze een bungalow (het woord al! Bun-Ga!!!-Low…) in Giethoorn (wel het Venetië van het Noorden natuurlijk). Als vriend ga je daar natuurlijk niet tegen in, maar zorg je gewoon dat je “per ongeluk” ergens anders belandt. Per ongeluk land je dan op een jacht dat je gehuurd hebt en per ongeluk ga je dan de Waddenzee op om vervolgens per ongeluk een week te gaan varen (ga weg met je “cruisen”) om daarna volledig uitgeput terug te komen. Maar ik loop op de zaken vooruit, ik weet het, u weet het nu ook en zij zit nog in het ongewisse (wanneer ze dit leest echter, zal het allemaal al achter de rug zijn en zal ik van haar gescheiden leven, maar dit ter zijde).

[Paul de Bruyn]

De koffie, de deken; de koffie, de deken. Hm synoniempje? Verwijzing? Dat stuk haalt me ontzettend uit m'n leesritme (tjah ben nu eenmaal graag een vluggerd

Daarentegen de snelheid waarmee je me meeneemt bij 't wakker maken; héérlijk. Groot pluspunt hier vind ik.

Ik glimlach om 't eind van je laatste stuk; je gewoonlijke dosis humor - of moet ik zeggen ondeugendheid

Ben benieuwd.

Paul

Ik vind het niveau lager worden, naarmate het stuk langer wordt. Het leest nog steeds prettig, dat wel, maar ik heb een stuk meer aan te merken dan over het eerste stukje:
- ik vind haar ''gouden karakter'' niet rijmen. Ik kan op een of andere manier niet van de vertelpersoon aannemen dat ze zo geweldig is, het komt ongeloofwaardig over.
- in het begin praat je tegen de zij-persoon, later praat je tegen de lezer. Misschien is dat de bedoeling, maar ik vind het slordig.
- De eerste zin van het derde stuk is (voelt) lang, ik struikelde tijdens het lezen. Lange zinnen zijn leuk, als ze goed lopen. ( )
- Haakjes vind ik minder mooi. Als bijzin, of tussen - - leest imo fijner.
- Het valt me op dat je in het derde stuk steeds ''familiairder'' gaat schrijven. Gebruik van haakjes, ander soort zinnen, uitroepen die ongeplaatst lijken, clichébeelden et cetera... de ''stijl'' (niet als in bepaalde manier van schrijven, maar als in stijlvol) die het begin zo goed maakt, vind ik op het einde ver te zoeken.
- Hoe kun je lief naar je studie kijken?
- “Nee lief, ik ben het, ik kom je halen engel, we gaan een leuke dag tegemoet zien.” Deze zin deed me kokhalzen.

Kun je hier wat mee? (A)

[Orpheus]

Ah - bedankt - ik kan weer aan het werk

Edit - ik kan het stuk niet meer aanpassen, dus zal het in de definitieve versie aangepast worden en zal ik vast vooruit gaan lezen om deze 'fouten'in het vervolgstuk eruit te halen.

[Orpheus]

Binnen vijf minuten zitten we op de snelweg, binnen tien minuten zijn we er van af. Ik kan het niet riskeren dat zij ziet dat ik haar afslag mis, de binnenlanden zijn rustiger en er staan heel wat minder borden. Maar de angst dat ze er voortijdig achter komt, blijkt volledig ongegrond; ze is in slaap gevallen naast me en zucht hoogstens een keer als haar droom haar niet zint. Onze liefde is als onze reis: Één persoon spant zich in, wil de liefde redden terwijl de ander nietsvermoedend slaapt. Nu ze zo hangt, is ze de hemel in persoon. Haar mondhoeken lachen en haar gezicht straalt, een traan ontvlucht haar oog en speelt ongegeneerd met haar lippen. Haar tong komt een fractie van een seconde naar buiten en binnen een ogenblik en met de meest sensuele beweging die ik me voor kan stellen, is de traan verdwenen en is het sprookje weer in leven.
De volgende parkeerplaats is voor ons lief, denk ik terwijl ik de auto met een sierlijke beweging van de straat af stuur. Een sigaret leert mijn lippen te sieren, zuchtend geeft het raam mee en met al haar sierlijkheid slaapt ze verder. Het was een leuk idee, zo de parkeerplaats op na een uur rijden, maar de charme is vertrokken voordat ik haar kon proeven. Een teloorgang naar de motorkap rest me en ik ga zitten, starend over de lege weilanden en luisterend naar de hordes vogels (wat taalkundig niet kan, want vogels ziet men in zwermen, en niet in hordes). Mijn leven, in principe is het leeg, maar soms komt er iets onaangekondigd voorbij vliegen. Pas wanneer het weg is, weet ik of ik wilde dat het bleef of niet. De autoradio speelt rustig verder, maar het staat te zacht om te kunnen horen wat het is. Wanneer ik me om wil draaien om weer verder te rijden, voel ik een hand over mijn been gaan, haar nagels raken mijn huid en mijn haar gaat loodrecht op mijn huid staan. De charme van de parkeerplaats is teruggekeerd.

[Changshan]

Leuke cliffhanger. ^^ Wel gewaagd van je dat je weer een zin tussen haakjes hebt staan; er zal vast weer kritiek op komen. Ik heb er echter niets op tegen.

Je probeert hier (succesvol) terug te haken op je oude "stijl". Voor de rest kan ik even weinig zeggen, ik wil de rest van je verhaal lezen om te kunnen beoordelen welke hoofdstukken anders zouden moeten. Congruentie- en getalfouten, laten we zeggen; mijn terrein, zie ik dit keer niet.

[Orpheus]

Changshan schreef op 24-07-2006 @ 21:39 :
Leuke cliffhanger. ^^ Wel gewaagd van je dat je weer een zin tussen haakjes hebt staan; er zal vast weer kritiek op komen. Ik heb er echter niets op tegen.

Je probeert hier (succesvol) terug te haken op je oude "stijl". Voor de rest kan ik even weinig zeggen, ik wil de rest van je verhaal lezen om te kunnen beoordelen welke hoofdstukken anders zouden moeten. Congruentie- en getalfouten, laten we zeggen; mijn terrein, zie ik dit keer niet.

Hehe - dat terughaken is onbewust. Dit stuk heb ik niet aangepast voor het posten, dus dat was al in de oude stijl

Vanavond komt een vervolg.

[Orpheus]

Hoofdstuk 2

Pas tijdens de vakantie, wanneer we op de boot zijn en pas wanneer we uitvaren, besef ik me wat ik gedaan heb. Ze is blij, ze is opgetogen en staat voorop de boot. Haar haren wapperen in de wind, de zoute zeelucht speelt met haar jurk en ik zie haar genieten, als een kind zo blij op weg naar de vrijheid. Ze denkt nergens meer aan, ze is vrij en denkt dat ze vliegen kan, ongebonden is. En ik?
Over zes dagen kan ik de schade van een week vakantie herstellen op mijn werk, nog zes hele dagen zit ik met haar op één boot, ver weg van het vaste land. En alleen de winnaar zal het vaste land nog betreden, dat weten we allebei. Maar zij maakt zich geen zorgen, zij weet allang wie de winnaar zal zijn, ik kan niet zonder haar, ik houd van haar omdat ik bij haar weg wil en ik weet niet wat ik wil en wat ik kan. Zij weet wat ze wil, ze weet dat ze het krijgen zal. Ze spreidt haar armen en vangt mijn gedachten als een vis die verstrengeld raakt in een schepnet. Ik huil zachtjes, ze ziet mijn tranen niet, ze ziet mijn tranen nooit, ze luistert langs mijn snikken heen. Ik moet bij je weg, denk ik. Ik moet bij je weg als ik mijn leven wil redden. Maar als ik bij je weg ga, zal ik het besterven. Kiezen tussen pijnvol en nog pijnvoller sterven. Kiezen tussen niets en nog minder. Geen keuze was wellicht beter geweest, waarom kan ze me niet gewoon haten, een afkeer van me krijgen en me dumpen, me vermoorden desnoods? Mijn leven is toch al wel geleefd. Ik droog mijn tranen, ze draait zich om: “Je bent een engel. Mijn engel”. De tranen zijn terug.

We hebben een ruime kajuit met drie kamers. Één om in te eten, één om in te slapen en de ander dient als badkamer. Het is een ruim jacht, een verdomd mooie ook: The Freedom. Een meer ironische naam had ik niet kunnen bedenken, het papier blijft leeg op zulke momenten. De motor doet het water zacht kabbelen, we hebben immers geen haast en ik kan het me niet veroorloven dit idyllische moment te verstoren. De stilte omringt de boot, meeuwen attackeren het brood dat we opgooien en een alles verslindende glimlacht siert haar lippen. “Had ik al gezegd dat ik van je houd?” Om haar niet uit te dagen zeg ik van wel, waarop ze lachend antwoordt:”Ik houd van je, nu weet je het zeker.” Nou ja, of ik het zeker weet zal ik maar in het midden laten, het is stil hier, elke traan wordt hier gehoord, dus ik sluit mijn lippen.
Ik besluit wederom de heer uit te gaan hangen en loop de kajuit in, open de koelkast en zie mijn inkopen de jacht sieren. De duurste wijn zal nu wel smaken, twee glazen erbij en de wereld is voltooid. Als ik het dek weer oploop, zie ik dat ze weer op de boeg is gaan staan, haar armen wijd en haar blik op oneindig. Ik zet de fles en de glazen neer en loop stilletjes op haar af. Wanneer ik direct achter haar sta, leg ik mijn armen om haar middel waarop zij zich achterover laat vallen, tegen mijn borst aan. Ze pakt mijn armen met haar handen vast en zucht zachtjes. “Het is hier heerlijk,” fluistert ze en haar blik wordt dromerig. “Ik zou nu nergens liever willen zijn dat hier, nu met jou.” Haar woorden, het is zo lief maar het breekt mijn hart. Hoe kan ik haar nou in hemelsnaam vertellen dat ik niet van haar houd? Het is alsof er een berg voor me staat en ik weet dat ik er niet over heen kan komen, maar ik moet er over heen als ik verder wil.

[Changshan]

Ga maar verder. Je bezorgt me een minderwaardigheidscomplex door me hier niet meer dan dit neer te laten mieteren.

[Orpheus]

Met bloedende handen zal ik de berg moeten beklimmen. Ze draait zich om en kust me teder, haar lippen zijn warm en droog door de zeelucht. “Ik heb wat lekkers meegenomen,” fluister ik in haar oor en ze kijkt over mijn schouder. “Rode wijn! Heerlijk, je bent een engel!” Ik schenk twee glazen vol, zij pakt de fles en toast “op de liefde” en drinkt. Ik gooi mijn glas over boord, ze ziet het niet. Ik drink niet op de liefde.

Traag valt de nacht binnen, aan de horizon zien we haar verschijnen en langzaam komt ze onze kant op. Met het komen van de nacht, wordt het kil en steeds kouder op de boot. Het gemis van de zon maakt het er niet warmer op en ik voel dat zij tegen me aankruipt. “Lief, ik heb het koud…”
Ja, denk ik, ik ook, maar ik wil niet tegen jou aan moeten kruipen om het warm te hebben. Het is ook niet nodig, want binnen vijf minuten zit ze op mijn schoot en drukt haar koude lichaam stevig tegen me aan. Ze kijkt nog altijd dromerig en ze blijft zeggen dat ze van me houdt en dat ze het heerlijk vindt en dat ik geniaal ben om zo een plan op te zetten. “Wacht maar eens af meis,” zeg ik, maar mijn stem mist de overtuiging om haar in spanning te laten zitten. Ik ben niet geniaal, hoogstens wat impulsief en vaak te spontaan.
De nacht heeft haast hier op zee, ze versnelt haar pas en binnen een uur zitten we totaal in het donker, ik draai me om en zie de horizon langzaamaan donker worden. Een prachtig beeld, een panorama dat ik vast zou hebben gelegd als ik een fototoestel bij me zou hebben. Nu kan ik het alleen maar op mijn netvlies branden. Wanneer ik de andere kant op kijk, zie ik een nog mooier panorama, ze zwijmelt en doezelt steeds verder in. Nog een paar minuten en ze zal in slaap vallen, ze zucht wat en kijkt me glazig aan. Mijn hand gaat door haar haren terwijl ze verzucht dat ze het nu wel heel erg koud krijgt. Met één beweging sta ik op en draag haar naar de slaapkamer. Ik zet haar voor de deur en pak een nieuwe fles. Wanneer ze de deur opent, slaakt ze een kreet van verrassing… “Je bent echt een engel!” Dat had ik nog niet eerder gehoord… Och, het is goed bedoeld denk ik dan maar.
Ze is uitgeput, de reis, de verrassing en de frisse lucht hebben haar uitgeput en in het bed valt ze dan ook snel in slaap, half op mijn borst en half tussen de rozen… De hele nacht zal ik wakker liggen, een oncomfortabele houding en een vrouw op mijn borst waar ik geen raad mee weet. Als het leven zo zwaar is als dat je het zelf maakt, hoe heb ik me dit dan op de hals kunnen halen? Tientallen malen tel ik de eikenhouten planken aan het plafond en honderden malen tel ik de seconden tussen de golven die tegen de boeg aan slaan. Honderden zinnen malen door mijn hoofd, allerlei dingen die ik nog moet doen, nog op moet schrijven of nooit zal kunnen. Ze slaapt, haar ogen zijn gesloten en haar borst gaat langzaam op een neer, ze zucht zo af en toe een beetje en draait eens wat met haar hoofd over mijn borst. Op dat moment besef ik wat er verkeerd moet zijn gegaan tussen haar en mij. We hadden nooit een relatie moeten beginnen.
We hebben onze vriendschap vermoord.

[Orpheus]

Iemand in voor het vervolg?

[Tovenaar]

Ja ik. En ik geef je uitgebreid feedback als het leven me opnieuw de kans geeft te ontwaken, of om in ieder geval een poging daartoe te doen.

[giftig kevertje]

Orpheus schreef op 09-08-2006 @ 01:03 :
Iemand in voor het vervolg?

Ja, doe mij, alsjeblieft./!

[Missy]

giftig kevertje schreef op 09-08-2006 @ 01:45 :
Ja, doe mij, alsjeblieft./!

Ik ook, al ken ik het al. Is fijn om nogmaals weer te lezen.

[Orpheus]

De dagen op de boot zouden achteraf de mooiste dagen van mijn leven zijn, dagen vol van twijfel en natuurlijke schoonheid, de naaktheid van de mens. We waanden ons vrij en ongebonden, terwijl we ook wel wisten dat we net zo sterfelijk waren als voorheen en we wisten ook wel dat we binnen zes dagen weer terug moesten zijn, maar toch. Geen andere mensen, alleen maar frisse zeelucht en een horizon die weigerde op te houden waar het oog niet meer reiken kon. Dagen waarin ik na moest denken en genoeg voor mijn kiezen kreeg om een leven mee te vullen. Gebeurtenissen die ik nooit meer zal vergeten, van de jagende meeuwen tot de springende vissen, van mijn vriendin die uit haar broek scheurt en die dan maar overboord werpt, de storm waarin ze zich in alle wanhoop aan mij vastklampte, een herinnering direct in mijn hersenen gegraveerd. Als ik had geweten wat er zou gebeuren wanneer we terug zouden komen, zou ik eeuwig op zee zijn gebleven. Of zelfmoord gepleegd hebben aan de baai.

”Waar denk je aan?” vraagt ze, mijn blik ontwijkend en spelend met het kettinkje dat ze in een ver verleden van me gekregen heeft. “Aan de dag van morgen, en de dagen erna omdat dit moment te mooi is om te beschrijven,” ze kijkt me verontwaardigd aan en fluistert: “Word eens wat minder poëet en wat meer mens, misschien kun je dan de wereld redden.” Ze lacht wat schamper, maar de grap bereikt me niet. Het zoveelste harde verwijt dat mijn gedachten op onze relatie spitst. Liever was ik doof geweest, maar de wetenschap dat het niet helpen zal (er is pen, er is papier), doodt de illusie bij voorbaat al.
Maar alle andere illusies worden werkelijkheid, ontbijtend op de boeg wordt haar eten gestolen door een brutale meeuw, ze lacht en pakt wat anders te eten (als het nou altijd eens zo gemakkelijk ging…). De zeelucht is nog extreem koud zo op de vroege morgen, maar hoe langer we blijven zitten, hoe aangenamer het wordt. We hebben allebei onze horloges afgedaan, beiden hebben we dan ook geen enkel idee van tijd. Hoe laat zal het zijn? Een uur of twaalf? Of veel vroeger?
Het maakt ook werkelijk niet uit, hier op zee is het slechts dag of nacht, je moet gaan slapen wanneer je moe bent en wanneer het stormt moet je opblijven om de zeilen neer te halen en de boot recht te houden. De zon is ’s middags heet, het water koel en ’s nachts is alles kil en koud. Alleen de kajuit kan dan soms een beetje warmte herbergen. Maar nu ben ik liever niet in de kajuit, ze slaapt diep en heeft gevraagd of ik met haar mee kwam. Een ondeugende lach sierde haar lippen. “Ik kom zo” zei ik en tweeënhalf uur later zag ik dat ze sliep. Zoals ik al hoopte, ik kan zonder slaap en op deze manier kan ik heel lang zonder slaap.
Ik voel me een leugenaar die zichzelf verloochend, maar zichzelf zo wanhopig moed inspreekt dat hij er zelf weer in gaat geloven. Ik ben een dwaas, maar waarom moet ik me daar bewust van zijn. Waarom moet ik merken dat ik gek word?
Maar het meest erge is dat ik haar voor de gek houd. Ik geef haar alles, mijn hele zijn en mijn lichaam, mijn aandacht en al mijn woorden, maar niet mijn gedachten omdat ze teveel zouden kunnen worden voor haar. Hoe kan ik zeggen dat ik van haar houd als ik zelf zo twijfel? Maar waar twijfel ik over; over de liefde tussen haar en mij of twijfel ik aan mijzelf? Is er een manier waarop ik aan deze gedachtetwisten een eind kan maken?

Er moet een manier zijn, denk ik terwijl ik me op het dek uitkleed. Ik wil dat er een reden is, denk ik terwijl ik de kajuit inloop. Je ontneemt me alle redenen, denk ik terwijl ik naar je kijk nu je zo lieflijk slaapt.

ow, nu moet ik ineens weer gaan lezen (*geen zin daarin heeft, later doet*)

[maarte]

al tussen de spelfouten doorlezend is het bestwel te doen

@ Maarte: welke spelfouten zie jij dan?

[Orpheus]

Spelfouten?
Waar?

Ik heb alles in één keer gelezen en dat mag je zien als een groot compliment want meestal stop ik meteen bij lange lappen tekst. Ik vind het mooi geschreven. Dat je afwisselt(d? ) met heel stijlvol schrijven en familiair schrijven vind ik juist gaaf.

En verder is het onderwerp heel herkenbaar, en ik denk dat dat niet alleen bij mij zo zal zijn.

Oftewel; thumbs up!

Zo, gelezen.
Commentaar krijg je als je ook mijn stukje leest en voorziet van kritieken.

[Changshan]

Tsja, ik acht mijzelve niet ontwikkeld genoeg op taalkundig gebied, om hier nog zinnig en 'objectief' commentaar op te geven. Ik wil hier gewoon meer van lezen en het enige wat ik je wél zou willen meegeven, is dat je nog even kritisch naar je komma's kijkt. Soms mogen ze door punten vervangen worden, als onderwerpen niet met elkaar samen kunnen en de tekst toch al wel goed liep.

[Orpheus]

Changshan schreef op 10-08-2006 @ 17:40 :
Tsja, ik acht mijzelve niet ontwikkeld genoeg op taalkundig gebied, om hier nog zinnig en 'objectief' commentaar op te geven. Ik wil hier gewoon meer van lezen en het enige wat ik je wél zou willen meegeven, is dat je nog even kritisch naar je komma's kijkt. Soms mogen ze door punten vervangen worden, als onderwerpen niet met elkaar samen kunnen en de tekst toch al wel goed liep.

Daar zal ik naderhand even goed naar kijken, al is het alleen maar voor jou

Bedankt voor de reacties, ik zal kijken of ik spoedig een vervolg in kan sturen.

[Orpheus]

Hoofdstuk 3

3 weken later

”Ik zal zorgen dat de boel goed afgesloten word chef, ga maar naar huis, je ziet er vermoeid uit.” Zeg ik en wens de chef een goede nachtrust. Dat ik zelf op mijn benen sta te wiebelen, interesseert me niet zo veel. Het is tien uur ’s avonds, nog drie uur en dan gaat het bedrijf dicht. Aan de bar zitten nog vijf mannen in een verwoede discussie over het perfecte huwelijk. Ik heb werkelijk al de meest stotende dingen voorbij horen komen; robots, slaven en huishoudsters. “Hun enige recht is het aanrecht,” roept er één en de heren schaterlachen. “Zolang ze ’s avonds in bed maar energie heeft,” roept de man met de dikste buik en alle anderen beamen het. De heren praten nog wat verder, maar hoe meer drank ze in hun waggelende lijven gooien, hoe zinlozer de gesprekken worden. Het gaat over porno op televisie, op seksblaadjes in de supermarkt (“Ik ben 1 meter 60, hoe denk je dat ik bij de hoogste schappen moet komen?” Gevolgd door schaterlachen), over tbs-klanten die ook aan het trekken moeten komen en over portiers die corrupt zijn.

Aan het eind van de nacht besluiten de heren een club op te richten. Ik durf erom te wedden dat ze het morgenvroeg vergeten zijn en elkaar in het voorbijgaan slechts nog vaag herkennen.

Als ik thuis kom, is het huis weer leeg en verlaten. Ik heb te lang gewerkt vandaag, werkelijk. Veertien uur achter elkaar, geen pauze en geen woord van verlichting, geen fooi en geen compliment. En nu ik thuis ben, is er geen schouder om mijn tranen te vangen, alleen een hond om naar me te luisteren. De wereld buiten is kil en vol van stilte. Met één hand steek ik een kaarsje aan, de ander vult het wijnglas en ik wend me tot het raam. Een zwart gat met de weerkaatsing van het kaarsje dat ergens achter me brandt.
Ik vraag me af of iemand zich net zo voelt als ik, daar ergens aan de andere kant van het glas. Leeg van zichzelf, maar vol van verplichtingen.
En mocht het zo zijn, zal ik hem of haar dan ooit ontmoeten? Voorlopig heb ik hier alleen mijn tranen en kan ik het niet laten weer op mijn blote knietjes te bidden tot God of hij me niet wat eerder kan komen halen. “Lieve God, elke nacht bid ik met al mijn geloof tot U en natuurlijk, U hoort waarschijnlijk al mijn woorden. Maar alstUblieft, zou U me niet wat eerder van deze aarde af willen halen dan dat eigenlijk het plan was? Zeg maar vandaag? Nee God, ik ben niet veeleisend, morgen is ook goed als dat U beter uitkomt. En vergeeft U mij mijn gesnik, maar ik geloof niet dat dit leven nou zo eerlijk is als dat in de Bijbel staat. Ik wil zo graag geloven God… In genade en in Jezus’ wil, amen.”
Maar zoals de sterren aan de hemel blijven staan, blijf ik aan deze wereld verplicht en genageld. Met een liefde waar ik niet meer aan toe durf te geven en een hart dat ik niet meer blindelings kan volgen. Zoekende naar de woorden terwijl verwijten uit allerlei monden me blijven vinden.

[Tovenaar]

Ik begin een beetje een hekel aan deze hoofdpersoon te krijgen. Ik heb niets aan te merken op je stijl, je gebruikt mooie zinnen en het leest overal soepel, maar toch is er ''iets'' wat ik irritant vind. Het lijkt ook wel of hoe meer stukjes je post, hoe ''leger'' het verhaal begint te worden. Zo weinig ontwikkeling, het blijft de hele tijd een persoon die eigenlijk alleen maar nadenkt en zijn gevoelens blijven ook gelijk, zo komt het in ieder geval op mij over. En dat smeken naar God in Hoofdstuk 3 is TE wanhopig. Zoals het verhaal nu in elkaar zit lijkt het zich naar het einde te slepen. Een wisseling tussen gevoelens en emoties zou in mijn ogen veel beter werken, of leg het er in ieder geval minder dik bovenop dat het zo slecht met hem gaat. Voor mij is het op dit moment wachten tot hij zelfmoord pleegt.

[Orpheus]

Tovenaar schreef op 11-08-2006 @ 15:43 :
Ik begin een beetje een hekel aan deze hoofdpersoon te krijgen. Ik heb niets aan te merken op je stijl, je gebruikt mooie zinnen en het leest overal soepel, maar toch is er ''iets'' wat ik irritant vind. Het lijkt ook wel of hoe meer stukjes je post, hoe ''leger'' het verhaal begint te worden. Zo weinig ontwikkeling, het blijft de hele tijd een persoon die eigenlijk alleen maar nadenkt en zijn gevoelens blijven ook gelijk, zo komt het in ieder geval op mij over. En dat smeken naar God in Hoofdstuk 3 is TE wanhopig. Zoals het verhaal nu in elkaar zit lijkt het zich naar het einde te slepen. Een wisseling tussen gevoelens en emoties zou in mijn ogen veel beter werken, of leg het er in ieder geval minder dik bovenop dat het zo slecht met hem gaat. Voor mij is het op dit moment wachten tot hij zelfmoord pleegt.

Dan is mijn opzet geslaagd en zal het vervolg je verrassen.

[Tovenaar]

Orpheus schreef op 11-08-2006 @ 15:47 :
Dan is mijn opzet geslaagd en zal het vervolg je verrassen.

Oke. Dan is het goed (maar ik dacht: voor het geval je geen vervolg nog hebt)

[Orpheus]

Tovenaar schreef op 11-08-2006 @ 15:54 :
Oke. Dan is het goed (maar ik dacht: voor het geval je geen vervolg nog hebt)

Ik zit op 60 pagina's, maar herschrijf naar de kritieken hier.
In feite volg ik nu mijn eigen rode lijn, aangepast naar wat jullie willen lezen.

Zo zal ik nu rekening gaan houden dat er meer ontwikkeling moet komen.

[Tovenaar]

Orpheus schreef op 11-08-2006 @ 15:57 :
Ik zit op 60 pagina's, maar herschrijf naar de kritieken hier.
In feite volg ik nu mijn eigen rode lijn, aangepast naar wat jullie willen lezen.

Zo zal ik nu rekening gaan houden dat er meer ontwikkeling moet komen.

Ok. And I love surprises.

Ik ben tussen de lapjes tekst door naar de kritieken aan het kijken, en ik denk dat de tekst de moeite is, dus ik ga 'm straks thuis of in 't weekend ne keer grondig lezen Ik lees graag aan één stuk door, en ik zit nu op mijn werk, vandaar ...


Tot één van de dagen



(ps: adhv deze post weet ik weer dat ik dit topic nog eens moet bekijken, omdat er dan een gezichtje voorkomt, dus 't is geen geheel nutteloze post hoor, al is ie dat voorlopig nog wel voor jou )

[Orpheus]

Als ik ’s ochtends met al mijn pijnen opsta, zie ik het lampje van mijn antwoordapparaat knipperen. Wonderbaarlijk dat iemand het voor elkaar speelt om in de drie uur die ik slaap me te bellen. Ongelofelijk, drie uur niet bereikbaar en dan net in die drie uur kunnen bellen. De hoofdpijn staat me niet toe direct het af te luisteren, het is van mijn beste vriend dus het kan vast wel even wachten bedenk ik me terwijl ik de douche inloop. Na de was onder de douche vandaan te heb getrokken kan ik me dan ook douchen terwijl ik me herinner dat er een nieuwe schoonmaakster ingehuurd moet worden nu de vorige ontslag heeft genomen. Ze was aan kinderen toe en aan haar buik te zien, haar man ook. Het water stroomt over mijn lichaam en streelt de korsten van de oude wonden die helende zijn. Te vaak getracht zinloos geweld te voorkomen, te vaak mijn vriendin niet aan zien komen met haar scherpe nagels. De korsten worden week en één voor één trek ik ze van mijn lichaam weg. Ik wil niet leven met mijn verleden, ik wil naar mijn toekomst toeleven, mijn studie voltooien en me richten op mijn werk. Is het zo moeilijk om achter te laten wat je meegemaakt hebt? Nu ik alle wonden zo zie bloeden, vrees ik dat daarmee het antwoord gegeven is. Maar het leven blijft wat je er zelf van maakt.
…
Het afdrogen doet me pijn, maar ik doe mijn uiterste best om te blijven lachen. Zoals ik buiten dit huis ook altijd doe. Niemand hoeft te weten hoe ik over het leven denk, laat ze maar denken dat ik gelukkig ben. En om eerlijk te zijn kan ik best wel lachen om mijn eigen verdriet, ermee leren leven is makkelijker dan er elke dag tegen te vechten. Elke dag houd ik de wereld voor de gek als ze de vriendelijk lachende en zingende jongen ziet, de beste acteurs worden geboren uit het meest vreselijke lijden. En zo loop ik lekker mijn leventje door, elke dag lachend om mijn eigen gehuil. Ik ben niet de jongen uit de spiegel of de persoon die de buitenwereld ziet, ik ben de jongen die in mijn hoofd zit.
Nu de middag haar best doet aan te breken, kan ik me niet meer herinneren of ik nou naar mijn vriendin toe zou gaan of toch niet. Ik ben het vergeten, ik weet het werkelijk niet meer. Aan agenda’s en kalenders doe ik niet, ik verafschuw de tijd die de mens bedacht heeft. Ze is slopend en drijft mensen uit elkaar. Ik geloof niet in tijd, ik geloof in eeuwigheid en daar past geen tijdnotatie in. Nu niet, straks niet maar gewoon nooit.

Kan iemand me vertellen wat liefde is zodat ik kan kijken of ik een relatie heb of gewoon in de waan wordt gelaten? Ik weet het niet meer, het wordt tijd om weer eens de kroeg op te zoeken en aan de andere kant van de tap te gaan zitten. Gewoon drinken en roken, proberen te denken aan niets en dan daarin nimmer te slagen. Voor me uit te staren en me afvragend wat liefde is, me afvragend of ik liefde nodig heb en waarvoor ik het dan wel nodig zal hebben.
De barman ziet me zitten en schenkt me een glas in. “Wat is er met jou aan de hand, normaal heb je toch pen en papier bij je?” Ik gooi vijf euro op de bar en bestel drie bier. In drie handbewegingen is het bier weg en de glazen leeg. “Ik weet het niet Cor, maar mijn vriendin…” Verder spreken lukt me niet, want de barman onderbreekt me:” Ben je nou nog steeds bij haar? Jemig, maak de weg eens vrij! Zie je niet dat ze je schoffeert, remt en gebruikt? Ze is uit op je geld, ga op zoek naar een ander man…”
Ga op zoek naar een ander? Moet je liefde zoeken dan… Blijkbaar, na zes bier zal de barman vast meer verstand hebben dan de drinker en na tien bier is de barman de enige van de twee met verstand. Maar hij verheft zich niet en praat over zijn huwelijk. “Mensen vragen me wel eens of ik uitgehuwelijkt ben, omdat ik nog steeds bij dezelfde trien zit.” Hard gelach. De grap klopt van geen kant; vrouwen worden uitgehuwelijkt. Waarom blijft zij bij zo een klootzak? Liefde zal vast meer respect kennen dan deze getatoeëerde held op sokken. Sorry, sandalen zie ik nu.

Ik vind het een zeer boeiend verhaal met mooie (af en toe wat geforceerde) taal en hoop dat ik de hoofdpersoon beter zal begrijpen naarmate het verder gaat. jammer dat je één keer 'overnieuw' gebruikte, dat wil ik graag zien als 'opnieuw'. En ik schrik een beetje van die plotselinge negatiefheid jegens die barman.

[Changshan]

Ik wil zo graag geloven God… In genade en in Jezus’ wil, amen.”

Na drie puntjes geen hoofdletter; dus 'in genade'.

Nu het laatste stukje lezen.

[Changshan]

Prima laatste stuk; er komt weer vaart in de tekst en er gebeuren weer direct dingen. Een mooie truc voor het aanbrengen van vlotheid is inderdaad dat je mensen weer direct dingen laat zeggen en doen, met aanhalingstekens en al. Ik hoop dat je dit al goed gebruikt hebt om je verdere opbouw naar die wending interessant te houden.

[Orpheus]

Twee meisjes zitten gniffelend naar me te kijken en nadat ik een keer verontwaardigd hun kant op heb gekeken, komen ze aanlopen, met de borst vooruit. “Ben je homo?” Ik antwoord dat ik niet homoseksueel ben en vraag waarom ze dat weten wil. “Wil je met me zoenen?” vraagt ze. Ik antwoord weer met een wedervraag:” Hoeveel jongens heb je al gezoend?” Ze lacht en vraagt:” Alleen vanavond of de vorige keer meegeteld?” Stil maar, ik weet genoeg. Als ze zich omdraait, hoor ik haar vriendin nog net zeggen:” Zie je wel dat hij homo is!” Akkoord, als ik geen hoerenloper ben, ben ik een homoseksueel. Liever homoseksueel dan krabbend aan kruis en lippen. Werkelijk.
Als ik op wil staan, voel ik iets in mijn broekzak trillen. Het duurt een aantal seconden voor het besef komt dat het mijn telefoon is, de alcohol werkt beter op liefdesverdriet dan op een gevulde maag. Het scherm ligt op: “Vriendin belt.” Juist. En ik neem niet op. Aanstichter van mijn diepste verdriet en twijfels, sadist van mijn hoofd en fakkel die mijn hart zo pijnvol doet branden. Ik heb geen zin in je helende en commanderende woordgebruik. Ik heb vannacht genoeg aan mijn dubbele tong, wellicht kan ik een conversatie met mezelf opzetten zonder mezelf daarin te interrumperen. Hoogstwaarschijnlijk niet. Dagen als deze doen mij beseffen dat ik leef op valse hoop omdat ik de antwoorden niet weet en ze dan maar op de gok invul.
Wanneer je een schuldige aan moet wijzen en je weet dat je het zelf het gedaan maar de moed ontbreekt je om het toe te geven, wijs mij dan maar aan. Ik ben het gewend.

Maar wanneer ik beschonken en meer dan dronken naar huis waggel en mijn fiets vergeet zonder dat ik weet of het opzettelijk is of niet, zie ik haar voor mijn deur zitten. Haar hoofd in haar schoot en haar jas over haar schouders.

Het wordt me nu een beetje vaag, maar ga door

[Missy]

trouser schreef op 20-08-2006 @ 13:22 :
Het wordt me nu een beetje vaag, maar ga door

Wat is er niet aan te snappen dan?

[Orpheus]

trouser schreef op 20-08-2006 @ 13:22 :
Het wordt me nu een beetje vaag, maar ga door

Vertel vertel

Ik vind de afsluiter een mooie van dit laatste stuk, het lijkt net alsof er iets verandert is (of schijn bedriegt uiteraard): de vriendin van de hoofdpersoon zit ineengedoken, alsof er een hele melancholische sfeer overheenhangt.
En verder; post je weer eens wat?

[Orpheus]

Heel even prikt er een traan in mijn ooghoek en voel ik een schuldgevoel meester van me worden, misschien heeft ze zich wel zorgen gemaakt en is ze daarom naar me toe gekomen. Het zal de drank zijn geweest die deze illusie ingaf, want vloekend komt ze op me af en schreeuwt:” Hoef je de telefoon niet op te nemen als ik bel? Jezus Christus, je bent weer zo dronken als.. als.. je hebt weer veel te veel gedronken. Waarom blijf ik in godsnaam bij je? Heb je misschien wat geld over gehouden? Ik moet nieuw beltegoed kopen en ik heb geen eten meer in huis.” Ik geef haar vijftig euro mee en ze verdwijnt met de snelheid waarmee ze eerst al kwam.
Ja, ik ken mijn plaats ook weer. Maar de vraag die ze stelde, doorboort mijn hart. Is het de vraag waarom ik bij haar blijf, of is het toch de vraag waarom zij bij mij blijft? Gelukkig staat er nog meer drank in huis, maar nog voor ik de koelkast kan halen, stort ik in en kruip naar de bank. “Niet braken, niet braken,” denk ik hardop en de gedachte doet het braaksel rijkelijk vloeien. Geen enkele kracht in mijn lichaam zorgt ervoor dat ik weer op kan staan, dus rol ik me van de bank af en probeer wat te slapen, maar de wereld draait zo hard, de wereld heeft zo’n haast en ik kan niets dan hier blijven liggen… Panisch sla ik om me heen, maar het enige wat ik raak, is de tafel die mijn handrug open doet splijten. Braaksel, bloed en een bijna-lijk. Het is de vraag waarom zij bij mij blijft.

[Changshan]

Lief. Nu moet er iets gebeuren. Dit kan niet op de gewone manier verder.

[Orpheus]

Changshan schreef op 26-08-2006 @ 13:15 :
Lief. Nu moet er iets gebeuren. Dit kan niet op de gewone manier verder.

Kun je dit een klein beetje toelichten alsjeblieft?

- smeek.

[Changshan]

Orpheus schreef op 26-08-2006 @ 13:50 :
Kun je dit een klein beetje toelichten alsjeblieft?

- smeek.

Oh, volgens mij licht jouw eigen gevolg hierop genoeg toe. Daar heb ik vertrouwen in.