Een brief,
Ik ga ‘ns een verhaaltje schrijven, of nee, geen verhaaltje, een “stukje”, ja, dat staat me beter. Had ik nu maar een “vrije” schrijfopdracht van school gekregen of zo...kon ik ze lekker de boom uit schudden, hihi. Koel.
Ik zou een brief kunnen schrijven, naar, “iemand”, zogezegd...
Een échte brief, van papier, zo een die je dan later nog ‘ns toevallig terugvindt, helemaal vergeeld en vergeten. En die je dan met veel melancholie en vertedering terugleest, en dan ophangt aan de koelkast, met magneetjes...Want dat vindt je wel “stijlvol”, zo’n brief, zo’n échte ouwe brief op je koelkast.
Wat een vervelende gedachte, die ik dan als schrijver van de brief krijg... Vind ik maar akelig, zo open en bloot en totaal uit z’n context gerukt op een koelkast te hangen.
Hoe onterend!
Nee, zo wil ik vooral niet eindigen, als een ouwe vergeelde , échte jeugdbrief op je koelkast...
Maarja, wie ben ik om te zeggen wat er later met me zal gebeuren.
Als ik je nou toch die brief zou schrijven, zou ik in feite een soort stukje van mezelf, dat slechts alleen “nu” mezelf is, aan jou toevertrouwen. Zomaar, op goed geluk.
Wie weet wat je met me zal doen. Een momentopname van mijn gemoedstoestand op dit eigenste moment. Net als een foto, ik sta nooit goed op foto’s...Momentopnames zijn geniepig en misleidend.
Ik krijg al zin om ‘m echt nog op de post te doen! Is dat ’ns geen gek idee? Misschien doe ik het wel, zomaar naar “iemand”, willekeurig gekozen. Volledig in handen van “het lot”.
Jaja, spannend hoor.
Ik ga nou maar, want mijn blad loopt ten einde...je moet toch toegeven, dat dit een heel zelfbewuste brief is!
|