Zwanger worden #3

^ echt helemaal mee eens.

Ho Wacht even.

Ik geloof ( of eigenlijk ik hoop, want ik ken de lieve HvJ niet ) dat ze best goed voor haar kind kan zorgen. Praktisch gezien dan.

Maar als je 19 bent, is het ondenkbaar dat je niet meer verandert. Puur cijfermatig is het geweldig dat als je 40 bent die koter het huis eindelijk eens verlaat. Maar er is een emotionele kant aan dit verhaal, waarvan ik me afvraag of die niet wat onderbelicht blijft. Hoeveel mensen komen er rond die leeftijd niet achter dat ze eigenlijk een andere keuze hadden moeten maken? Dat de geaardheid anders is? Je bent misschien wel uitgegroeid op je 18e, maar nog lang niet gevormd. Hell ik kan even de termen niet vinden. Maar ik denk dat ZerO en ik ong het zelfde bedoelen.

Maar dat je niet meer verandert/geen andere keuzes meer zal maken/bedenkt dat je het anders had moeten doen is mijns inziens niet gebonden aan leeftijd, ik ken voldoende mensen die veel later pas op dat punt komen. Als je zeker wilt weten dat je bent wie je bent voor je moeder wordt, kun je lang wachten denk ik.

Ik snap wat je bedoelt, op je 19e ben je ook nog best jong en dergelijke, maar ik heb in het geval van HvJ gewoon niet het gevoel dat je haar moet bekijken als de gemiddelde 19-jarige, maar dat is puur wat mijn intuitie zegt en daar hebben jullie natuurlijk geen enkele boodschap aan.

Ik denk gewoon dat je dat soort dingen per persoon moet bekijken en niet in een algemeenheid en ik denk dat in het geval van HvJ de kans dat ze nog ontdekt dat ze eigenlijk lesbisch is, eigenlijk een heel andere studie had willen doen of toch geen meeleeftheater meer wil maken redelijk klein is. Ja, ze zal nog groeien, maar dan samen met haar kindje want ze is nu zwanger en dat kindje gaat er komen.

[snoopy]

Ik vind het ook nog wel een verschil dat ze er niet voor gekozen heeft. Ik denk dat ze het best met veel mensen eens is dat ze op dit moment nog niet zou besluiten voor een kind te gaan, precies om de redenen die genoemd worden. Maar ze is blijkbaar ook van mening dat ze op dit moment klaar genoeg is om voor een kind te kunnen zorgen, nu blijkt dat ze zwanger is. (en ik geloof dat ik die mening wel deel, al ken ik haar niet persoonlijk)

Ik merk wel dat ik sinds mijn 19e nog enorm veel volwassener geworden ben, hoewel ik op dat moment dacht dat er niet veel meer zou veranderen de eerstvolgende jaren. Dat zegt absoluut niet dat dat bij iedereen zo is, natuurlijk, maar bij mij was dat wel zo. Maar goed... Als ik op mijn 19e zwanger was geworden weet ik ook niet of ik wel een abortus had laten plegen hoor, en ik was een stuk minder 'klaar' voor een kind dan HvJ.

Pf... ik hoop dat ik het allemaal een beetje duidelijk uitleg...

Louis Armstrong schreef:

Ho Wacht even.

Ik geloof ( of eigenlijk ik hoop, want ik ken de lieve HvJ niet ) dat ze best goed voor haar kind kan zorgen. Praktisch gezien dan.

Maar als je 19 bent, is het ondenkbaar dat je niet meer verandert. Puur cijfermatig is het geweldig dat als je 40 bent die koter het huis eindelijk eens verlaat. Maar er is een emotionele kant aan dit verhaal, waarvan ik me afvraag of die niet wat onderbelicht blijft. Hoeveel mensen komen er rond die leeftijd niet achter dat ze eigenlijk een andere keuze hadden moeten maken? Dat de geaardheid anders is? Je bent misschien wel uitgegroeid op je 18e, maar nog lang niet gevormd. Hell ik kan even de termen niet vinden. Maar ik denk dat ZerO en ik ong het zelfde bedoelen.

Mja maar op je 28e ben je net zo min klaar, of op je 40e. Ik snap wel wat je bedoelt, geloof ik, maar ik denk niet dat dat per se zoveel te maken heeft met kinderen kunnen opvoeden. De meeste volwassenen die ik ken zijn minder ver dan ik, in... levensbeschouwelijk opzicht, relativeringsvermogen, intellect. Maar dat maakt hen niet minder in staat om een kind te kunnen grootbrengen, noch maakt dat mij opeens een goede moeder.

Maar hrm, ik denk dat het toch een... stap is. Ik weet van mezelf dat ik nú wel een kind zou kunnen opvoeden. Op mijn negentiende had ik dat niet gekund. Er is iets wezenlijks gebeurd in de jaren tussen toen en nu wat mij in staat heeft gemaakt om die verantwoordelijkheid te kunnen dragen... en dat heeft HvJ ook wel, voor zover ik het kan beoordelen. Dat zij in de aankomende 10 jaar nog veel over zichzelf en het leven kan leren klopt denk ik wel, maar dat hoeft denk ik niet in de weg te staan van een goede ouder zijn. Integendeel, misschien is het juist wel prettig voor een opgroeiend kind als je moeder ook nog niet zo 'klaar' is als de meeste volwassenen denken te zijn..

*haalt schouders op* Als ik naar mezelf kijk, denk ik dat er weinig verandert in wat ik een kind kan bieden, of ik nu 23 ben of 29, ookal zal ik veel leren in die tijd. Omdat ik het deel dat ik ervoor moest leren, wel geleerd heb. Zegmaar. Klinkt dit enigszins logisch voor iemand?

Mijn vader was 36 toen hij zijn eerste kind kreeg en heeft het zowel bij mij, zijn eerste kind dus, als bij mijn zusje verprutst. Terwijl hij een stabiele relatie had, een koophuis, een eigen bedrijf etc, alleen absoluut geen verantwoordelijkheiden. Dus wtf zegt leeftijd nou, als je gewoon je verantwoordelijkheid voor je eigen daden kunt dragen.
Ik denk dat HvJ een goede moeder wordt.

[ZerO]

Wat Dith ook zegt, het gaat niet om zielige gebeurtenissen zoals oh ouders vroeg gescheiden, vader die moeder slaat of anorexia, dit soort onderwerpen bedoel ik niet met levenservaring.

En iedereen die hier beweert dat je echt niet kunt oordelen over hoeveel levenservaring iemand heeft moet even dimmen. Ik snap eingzins jullie punt maar laten we eerlijk wezen. Iemand die met haar eerste serieuze vriend een huis gaat kopen heeft niet echt verder gekeken dan haar neus lang is ( en helemaal niet negatief bedoeld, als zij daar blij mee is met nu al een huisje, boompje, beesje leven is prima, maar dat maakt haar niet echt een mens van de wereld.
Wie weet hoe ze over 10 jaar over haar situatie nadenkt? En ja dat kan net zo goed gebeuren met iemand die 30 is en een kind krijgt. Maar de kans is enigszins kleiner omdat mensen van 30 vaak van alles hebben gedaan waar ze naar hebben verlangd of niet achteraf haha ( gereisd, 3 studies, overal en nergens geleefd en gezwerfd, gefeest enz. enz.) Wat ik bedoel is dat zij straks 25 is, met een kind van 5 thuis en ja is dat wel iets wat je enorm beperkt in de keuzes die je maakt. Je kind komt altijd op de eerste plaats de komende 15 jaar. Je kunt pas aan jezelf denken als je 40 bent en dan ben je toch een stuk minder flexibel en waarschijnlijk ingekakt in een vast patroon. De dromen en wensen die je had als tiener komen dan echt niet zo gauw meer in vervulling.
Maar goed het gaat er niet om of zij wel of niet een kind kan opvoeden en of ze daar wel of niet klaar voor is, het gaat erom dat ik persoonlijk vind dat ze zwaar de lul is
Het gaat mij helemaal niet om dat kind ( want die zal heus goed terecht komen) maar om haar zelf dat zij zoveel mist omdat ze nu al knocked up is door haar eerste serieuze vriend. Om het maar niet over haar relatie te hebben want ja opeens ben je zwanger en dan gaan een hoop dingen veranderen zoveel seksueel als pyschisch.

[Lyne]

Haha woow, best raar om te denken dat iemand van mijn leeftijd een kind krijgt. Ik krijg zelf ook steeds meer kriebels de laatste tijd, en vandaag mijn moeder ineens met: Jaa, maar voor een kind zorgen is zwaar hoor. Uit het niets. Volgens mij heeft ze het door.

ZerO schreef:

Wat Dith ook zegt, het gaat niet om zielige gebeurtenissen zoals oh ouders vroeg gescheiden, vader die moeder slaat of anorexia, dit soort onderwerpen bedoel ik niet met levenservaring.

En iedereen die hier beweert dat je echt niet kunt oordelen over hoeveel levenservaring iemand heeft moet even dimmen. Ik snap eingzins jullie punt maar laten we eerlijk wezen. Iemand die met haar eerste serieuze vriend een huis gaat kopen heeft niet echt verder gekeken dan haar neus lang is ( en helemaal niet negatief bedoeld, als zij daar blij mee is met nu al een huisje, boompje, beesje leven is prima, maar dat maakt haar niet echt een mens van de wereld.
Wie weet hoe ze over 10 jaar over haar situatie nadenkt? En ja dat kan net zo goed gebeuren met iemand die 30 is en een kind krijgt. Maar de kans is enigszins kleiner omdat mensen van 30 vaak van alles hebben gedaan waar ze naar hebben verlangd of niet achteraf haha ( gereisd, 3 studies, overal en nergens geleefd en gezwerfd, gefeest enz. enz.) Wat ik bedoel is dat zij straks 25 is, met een kind van 5 thuis en ja is dat wel iets wat je enorm beperkt in de keuzes die je maakt. Je kind komt altijd op de eerste plaats de komende 15 jaar. Je kunt pas aan jezelf denken als je 40 bent en dan ben je toch een stuk minder flexibel en waarschijnlijk ingekakt in een vast patroon. De dromen en wensen die je had als tiener komen dan echt niet zo gauw meer in vervulling.
Maar goed het gaat er niet om of zij wel of niet een kind kan opvoeden en of ze daar wel of niet klaar voor is, het gaat erom dat ik persoonlijk vind dat ze zwaar de lul is
Het gaat mij helemaal niet om dat kind ( want die zal heus goed terecht komen) maar om haar zelf dat zij zoveel mist omdat ze nu al knocked up is door haar eerste serieuze vriend. Om het maar niet over haar relatie te hebben want ja opeens ben je zwanger en dan gaan een hoop dingen veranderen zoveel seksueel als pyschisch.

Alleen is 't toch niet d'r eerste serieuze vriend? En is ze al een maand of wat zwanger dus die hormonen zijn ook al ingekickt. Maar ja snap je punt, hoor. Aan de andere kant moet je ook niet onderschatten hoeveel nieuwe ervaringen een kind biedt. Mensen doen zo vaak alsof kinderen alleen beperken, maar ik wil eigenlijk zelf juist kinderen om de nieuwe ervaringen. Je bent opeens een ouder, wow. Je kunt de ontwikkeling van een mensje meemaken vanaf het begin en er verdomd veel invloed op hebben. Ik vind het nogal een cool project, hoor.

Maar goed, ik heb het idee dat veel mensen er überhaupt niet zo tegenaan kijken en al helemaal niet als ze drie keer per nacht moeten voeden

Edit: Wat ik eigenlijk wou zeggen is volgens mij dat mensen vaak doen alsof het hebben van een kind je saai maakt, zegmaar, dat je dan niks meer kunt, niks meer meemaakt. Maar daarbij vergeet je hoe ontzettend veel ervaringen je opdoet van het hebben van een kind, hoeveel je er van leert over jezelf en over mensen. Dat je misschien niet zomaar naar Londen kunt of drie studies begint zonder ze af te maken, wil niet zeggen dat je leven stilstaat...

Daarbij hoeft het niet in de weg te staan van de dingen die jij noemt, hoewel het ze lastiger kan maken. De ouders van mijn bestevriendinnetjehuisgenootje hebben haar en haar zusje op basisschoolleeftijd meegesleept op een maandenlange reis door Europa. Mijn moeder deed gewoon een nieuwe studie toen wij klein waren. Mijn vader begon een eigen bedrijf. En ragde lekker door met zijn bandjes. Krijg je zelfstandige kindjes van. *haalt schouders op* Maar mijn omgeving is misschien niet representatief voor de wereld ofzo.

[Mariekje*]

Wat veel reacties plotseling, ik zal kijken hoever ik kom met beantwoorden.

Persoonlijk vind ik levenservaring maar een relatief gegeven, het is immers voor iedereen anders. Sommige personen kunnen niets anders doen dan het leven leiden van een depressieveling bij het overlijden van hun beste vriend, terwijl het de ander juist alleen maar meer reden en energie geeft om al het mogelijk uit het leven te halen. En ik ben overduidelijk iemand van de laatste categorie, wat er wellicht (voor mijn gevoel in ieder geval) er aan bij heeft gedragen dat ik mijn zaken net iets beter voor elkaar heb dan de gemiddelde 19 jarige, en dat heeft juist bar weinig te maken met niet verder willen kijken dan je neus lang is, in tegendeel.

Elke ervaring die ik heb opgedaan is voor mij reden geweest om nog meer op onderzoek uit te gaan, om mijn grenzen te verkennen en zonodig te weerleggen, om weer een stapje dichterbij mezelf te komen, mezelf net iets beter te leren kennen, om mezelf uit te dagen en vorderingen te maken in mijn competenties. Om op een effectieve wijze, binnen gegeven doelen, prioriteiten te kunnen bepalen. Om goed te blijven functioneren onder veranderde omstandigheden, en aanvankelijke doelstellingen tijdelijk los te laten om er voor te zorgen dat alles werkbaar blijft (en dit zonder enige moeite los te kunnen laten, wetende dat het naderhand alsnog binnen handbereik komt), om te kunnen accepteren, om tevreden te zijn, assertief in het leven te staan, te weten wat ik wil, steeds gemakkelijker knopen door kan hakken, om mijn creativiteit nog meer te prikkelen om zo bijv. ook te leren oplossingsgerichter te werken of te improviseren wanneer nodig. Elke ervaring is voor reden geweest om doelgerichter te handelen, maar flexibel te blijven omdat je toch nooit weet wat het leven je die dag brengen zal. Mijn kansen te onderkennen en ernaar te handelen, heeft me omgevingsbewuster gemaakt, gezorgd dat ik mensen weet aan te sporen en te motiveren, steeds onafhankelijker wordt en heb geleerd om op mijn eigen benen te staan en te knokken voor de dingen waar ik voor sta, en heeft bijgedragen in mijn zelfvertrouwen obstakels te kunnen overwinnen en altijd wel wat reserves te hebben om door te gaan.

Wat Zero de kleine zielige dingetjes in een leven noemt, zijn voor mij een redelijke hoeveelheid 'dingetjes' geweest die er voor hebben gezorgd dat ik gedurende mijn gehele leventje op de proef ben gesteld door allerlei situaties, die tot o.a. het bovenstaande hebben geleid. Je kunt van me aan nemen dat dit niet op 1 enkele echtscheiding is blijven steken, en mocht je die overtuiging niet op kunnen brengen dan staat mijn PM-box open om je de nodige informatie te verstrekken.
Natuurlijk kan het zo zijn dat ik over enkele jaren geheel anders tegen de situatie aan kijk, en het is volledig onvermijdelijk dat ik over een paar jaar in de lach schiet over de manier waarop ik nu in het leven sta, puur omdat ik mezelf als ik 25 ben ongetwijfelt nog verder ontwikkelt heb, logisch ook. Mijn voordeel is echter dat ik door al mijn eerder opgedane ervaringen (Zoals hierboven deels beschreven) prima om weet te gaan met veranderde situaties, en doelstellingen die ik plotseling moet bijstellen. Inmiddels sta ik realistisch genoeg in het leven, om mezelf niet vast te hoeven pinnen op het maken van een wereldreis en het nastreven van een carriere, omdat ik anders doodongelukkig zou zijn. Al op zeer jonge leeftijd hebben mijn ouders de mogelijkheid gehad om me kennis te laten maken met grote delen van de wereld, met andere culturen en andere gebruiken... Ik weet wat de wereld ongeveer te bieden heeft, en dolgraag zou ik dit zelf nog een keertje verder willen ontdekken, maar het is voor mij geen voorwaarde om gelukkig te worden. Feesten, ontdekken en uitleven doe ik nu nog steeds... maar een typisch studentenleven heb ik sowieso nooit gehad, omdat ik me op geen enkele manier behalve aan mijn feitelijke leeftijd en overeenkomende studie aan hen kan meten.

En het is fijn dat mensen zoals Zero wellicht hun eigen leven als meetlint gebruiken, voor de levens van anderen, de realiteit kan echter heel anders zijn. Vanaf mijn 13de tref ik op een 1 of andere manier continue serieuzere relaties die al niet eens meer draaide om de handje-vast-verkeringen. Om een korte situatieschets te bieden; Ik heb een 5-tal serieuze relaties achter de rug met een duur tussen de 6 maanden en de 3 jaar, waarvan met 1 bijna samenwonend en met de ander daadwerkelijk samenwonend. Het hebben van een knocked up- leven door het hebben van een eerste vriendje, kun je dus in het vervolg buiten beschouwing laten.

Om dan ook nog maar even kort terug te komen op het hebben van een eigen bedrijfje op jonge leeftijd, en een zogenoemd huisje-boompje-beestje leven: Bij het nastreven van ambities, heeft het verleden mij inmiddels wel geleerd dat een stabiele, veilige thuishaven een absolute voorwaarde is voor een goed lopend bedrijf. Mijn vader staat zelf aan het hoofd van internationale onderneming, die hij vanaf het eerste bouwsteentje heeft opgebouwd. Van huis uit heb ik veel bedrijfsmatige- en organisatorische processen van dichtbij gevolgd, wat voor mij een reden en basis is geweest om mezelf te willen ontwikkelen in een totaal ander vakgebied met als einddoel een (redelijk) goedlopend, kleinschalig bedrijf. Ik heb een realistisch einddoel voor ogen, wat er - denk ik- wederom voor zorgt dat het zelfs als 19 jarige relatief simpel rond te boksen is. Leggen andere hun ambities bij het afronden van 3 studies en het maken van een wereldreis, wil ik in de toekomst een combinatie maken van hooguit 2 studies, succesvol eigen baas zijn, en flexibel mijn tijd in kunnen delen (wat in dit vakgebied absoluut haalbaar is), zodat de zorg voor kinderen er straks ook echt niet bij in zal schieten.

Ik spring een gat in de lucht als ik de komende jaren nog ladingen verandering tegemoet mag gaan, en dat komt voort uit een gevoel van complete waardering en acceptatie. Juist door mijn achtergrond besef ik maar al te goed dat verandering voor turbulentie kan zorgen binnen je relatie, binnen je bedrijf, binnen de muren van je huis en binnen de zorg voor je kinderen. Des te groter is de uitdaging er met zo min mogelijk kleerscheuren vanaf te komen, en alles in goede banen te blijven leiden.

En persoonlijk vind ik het wel een relaxt idee dat ik op mijn 45ste het grootste leed al wel geleden heb, terwijl het voor alle 30+ moeders pas net begonnen is, en ik mijn kinderen hopelijk tot volwaardige, zelfstandige personen op heb doen laten groeien. En als ik dan zelf niet in staat ben geweest om ze kennis te laten maken met alle werelddelen, en eigen know-how m.b.t. studies, dan zal ik er in ieder geval voor proberen te zorgen dat zij wel de kans krijgen om dit zelf te doen.

[Dith]

HvJ schreef:

Vanaf mijn 13de tref ik op een 1 of andere manier continue serieuzere relaties die al niet eens meer draaide om de handje-vast-verkeringen. Om een korte situatieschets te bieden; Ik heb een 5-tal serieuze relaties achter de rug met een duur tussen de 6 maanden en de 3 jaar, waarvan met 1 bijna samenwonend en met de ander daadwerkelijk samenwonend. Het hebben van een knocked up- leven door het hebben van een eerste vriendje, kun je dus in het vervolg buiten beschouwing laten.

Dat vind ik een beetje een raar stukje aangezien je deze vriend veel minder lang hebt dan die serieuze van 3 jaar, en natuurlijk weet je nooit zeker of de man van je kind "de ware" is maar er bestaat nou eenmaal een kans dat het tussen julie overgaat en aangezien je nog vreselijk jong bent worden je kansen in de "liefdesmarkt" wel aanzienlijk kleiner met een kind.
Ik ga er echt wel vanuit dat jij een kind goed kan opvoeden, ik weet zeker dat als ik nu een kind zou krijgen ik het ook goed kon opvoeden maar ik weet ook, rationeel gezien, dat ik het beter kan opvoeden over een aantal jaar als ik gewoon meer heb gedaan met mijn leven zonder verplicht te zijn om altijd maar een kind op de eerste plaats te zetten.

Ik kan me hier in mengen, maar alles wat ik wil zeggen, sluit eigenlijk naadloos aan bij Dusjcrib.
Verder wil ik HvJ wel even zeggen dat ik het knap vind dat ze zo ver is, op haar 19e al. Ik ben zelf ook 19, maar ben, overduidelijk, nog lang niet zo ver als jou. Ik hoop (weet bijna zeker) dat jullie gelukkig worden en dat het goed komt (in zoverre dat het dat nog niet is). Gefeliciteerd.

[Mariekje*]

Dith schreef:

Dat vind ik een beetje een raar stukje aangezien je deze vriend veel minder lang hebt dan die serieuze van 3 jaar, en natuurlijk weet je nooit zeker of de man van je kind "de ware" is maar er bestaat nou eenmaal een kans dat het tussen julie overgaat en aangezien je nog vreselijk jong bent worden je kansen in de "liefdesmarkt" wel aanzienlijk kleiner met een kind.
Ik ga er echt wel vanuit dat jij een kind goed kan opvoeden, ik weet zeker dat als ik nu een kind zou krijgen ik het ook goed kon opvoeden maar ik weet ook, rationeel gezien, dat ik het beter kan opvoeden over een aantal jaar als ik gewoon meer heb gedaan met mijn leven zonder verplicht te zijn om altijd maar een kind op de eerste plaats te zetten.

Dat is ook een risico, en dat is dan ook de reden dat ik complete onafhankelijkheid juist zo belangrijk vind. De keuze voor een kindje is heel erg wat, maar ik kan in deze situatie niet rationeel genoeg denken om mijn zwangerschap te beeindigen en dat heeft vooral te maken met het feit dat op DIT moment alle factoren aanwezig zijn om een kind op te doen groeien tot een volwaardig en zelfverzekerd persoon. Het enige wat ik kan doen om te zorgen dat de risico's verkleind worden, is zorgen dat ik niet afhankelijk ben van mijn vriend om voor mijzelf en mijn kind te zorgen en ons te onderhouden. Op het moment dat ik hier aan had getwijfelt, en aan mijn draagkracht op dat gebied was ik rationeel genoeg geweest om te zeggen "Ja jammer, maar nu is het niet haalbaar om een zwangerschap tot een goed einde te brengen".

En het klinkt heel idioot, maar misschien scheelt het ook wel dat ik vanaf hele jonge leeftijd steeds paarden had die ik op de eerste plaats moest zetten. Als ik geen verzorgers voor mijn beesten kon vinden, of als ze ziek waren, dan kon ik mijn reeds geboekte vakanties gewoon weer annuleren om er voor te zorgen dat hen niets te kort kwamen. Uitgaan kon wel, maar alleen als mijn dieren hun laatste maaltijd om 11 uur hadden gekregen, en ik mezelf bleef beseffen dat ik s'morgens weer om half 7 naast mijn bed moest staan om er voor te zorgen dat ze dan ook weer hun voer +medicijnen op het juiste tijdstip kregen. Continue zelf de verantwoordelijkheid nemen, en dat zal bij een kindje straks niet anders zijn. De eerste vragen die ik mezelf heb gesteld op het moment dat ik een positieve zwangerschapstest in handen had waren ook;
- Ben ik op alle gebieden onafhankelijk genoeg om het - wanneer nodig - ook in mijn eentje op te voeden?
- Ben ik bereid mijn kind ten alle tijden op de 1e plaats te zetten, en er volledig zorg voor te dragen, zelfs wanneer dit betekent dat ik hier mijn eigen dromen en wensen (tijdelijk) voor laten moet?
- Heb ik een realistisch beeld van de daadwerkelijke zorg voor een kind? En waar meet ik dit dan aan?

Deze vragen kon ik met een volwaardig ja! beantwoorden, en dat maakte dat de keus heel gemakkelijk om er vol voor te gaan. Maar ik begrijp jullie punt maar al te goed, mede omdat het ook altijd mijn punt is geweest tot voorkort. Als het aan mij had gelegen had ik ook nog wel wat jaren gewacht, maar het leven is schijnbaar onvoorspelbaar

[Vogelvrij]

Louis Armstrong schreef:

Ho Wacht even.

Ik geloof ( of eigenlijk ik hoop, want ik ken de lieve HvJ niet ) dat ze best goed voor haar kind kan zorgen. Praktisch gezien dan.

Maar als je 19 bent, is het ondenkbaar dat je niet meer verandert. Puur cijfermatig is het geweldig dat als je 40 bent die koter het huis eindelijk eens verlaat. Maar er is een emotionele kant aan dit verhaal, waarvan ik me afvraag of die niet wat onderbelicht blijft. Hoeveel mensen komen er rond die leeftijd niet achter dat ze eigenlijk een andere keuze hadden moeten maken? Dat de geaardheid anders is? Je bent misschien wel uitgegroeid op je 18e, maar nog lang niet gevormd. Hell ik kan even de termen niet vinden. Maar ik denk dat ZerO en ik ong het zelfde bedoelen.

Net alsof je geaardheid uitmaakt voor in hoeverre je al geschikt bent om moeder te worden. Relaties kunnen altijd stuklopen, ook als je op je dertigste moeder wordt en al tien jaar een relatie hebt.
En als het goed is, blijf je je je leven ontwikkelen, je hoeft niet helemaal gevormd te zijn eer je moeder wordt, dat kan best naast elkaar bestaan. En ik heb verder niet alle reacties gelezen, maar als ik HvJ zo hoor, dan denk ik dat er een hoop kinderen het een stuk slechter zullen treffen


[edit] En hmpf, ik maak me af en toe wel zorgen over of ik wel goed een kind zal kunnen opvoeden. Mijn zusje kan met een paar woorden ervoor zorgen dat de hond goed met haar meeloopt, terwijl ik hem altijd meteen al meesleur. En ja, ik weet dat een hond anders is dan een kind, maar het principe is hetzelfde. Vanaf nu ga ik mijn leven beteren en tegen de hond praten

Vogelvrij schreef:

[...]

[edit] En hmpf, ik maak me af en toe wel zorgen over of ik wel goed een kind zal kunnen opvoeden. Mijn zusje kan met een paar woorden ervoor zorgen dat de hond goed met haar meeloopt, terwijl ik hem altijd meteen al meesleur. En ja, ik weet dat een hond anders is dan een kind, maar het principe is hetzelfde. Vanaf nu ga ik mijn leven beteren en tegen de hond praten

Vogelvrij schreef:

Net alsof je geaardheid uitmaakt voor in hoeverre je al geschikt bent om moeder te worden. praten

Dat beweer ik nergens
Ik gaf daarmee alleen maar aan dat ik het ondanks alle feestvreugde erg jong vind. Beetje het idee van een kind met een kind

[Mariekje*]

Vogelvrij schreef:

Net alsof je geaardheid uitmaakt voor in hoeverre je al geschikt bent om moeder te worden.

Ik vermoed dat hij het enkel als voorbeeld wilde gebruiken. En het is ook niet te ontkennen, er zijn genoeg mensen die op latere leeftijd hun complete leven nog op de kop zetten, puur omdat ze plotseling het idee hebben zich daar beter bij te voelen. Maar het is aan henzelf, in hoeverre zij dit door laten klinken (en op welke manier) naar hun dagelijks leven, en in hoeverre dat een (negatieve) invloed op hun kind zal hebben.

Ik kan nu nog zo goed voorbereid zijn op dat wat komen gaat, maar voor hetzelfde geldt wordt over 6 maanden -kort na de bevalling- wel ontdekt dat ik een verstandelijk en/of lichamelijk gehandicapt kind heb. Dan staat mijn leven ook weer even op zijn kop, en zal ook ik weer een moment van omschakeling nodig hebben.
Als ik over 10 jaar plotseling ontdek bi-seksueel te zijn, en het fijn vind om me hele dagen te laten nemen in een parenclub, hoeft dit niet per definitie invloed te hebben op de relatie met mijn kind en de opvoeding die het genoten heeft. Je hebt mensen die wildvreemde mee naar huis nemen, zodat kindlief s'morgens kan ontdekken dat het plotseling een andere papa in het bed van zijn ouders heeft liggen. Je kunt zulke 'veranderingen' ook op afstand laten plaatsvinden, en zoals het in geval van een 'coming out' en dus het ontdekken van je werkelijke seksuele geaardheid, kun je er ook voor kiezen het een hele tijd voor jezelf te houden en samen met je kind toegroeien naar het moment van openbaring. Of je neemt je nieuwe aanstaande natuurlijk direct maar mee voor een gezamelijk diner bij de McDonalds, waar het kind niet zal vragen naar een HappyMeal, maar naar waar zijn papa/mama nou toch is gebleven?

De keuzes die je hierin maakt, en op welke manier je je kinderen betrekt bij alle mogelijke veranderingen die plaatsvinden, staan naar mijn mening compleet los van leeftijd, maar heeft vooral te maken met persoonlijkheid van ouder en kind, en de band die in de loop der jaren tussen hen ontstaan is. Ik ben van mening dat een goede ouder in staat moet zijn om in te schatten wat de beste handelswijze mb.t. op zijn/haar kind is, en het belang van het kind ten alle tijden voorop dient te stellen.

Louis Armstrong schreef:

Dat beweer ik nergens
Ik gaf daarmee alleen maar aan dat ik het ondanks alle feestvreugde erg jong vind. Beetje het idee van een kind met een kind

Dat laatste heb ik bij HvJ dus helemaal niet.

Ik begrijp wel dat iemand van 19 nog een hele grote kans heeft flink te veranderen, een grotere kans dan iemand van eind 20 of begin 30, maar daarnaast geloof ik niet dat zoiets slecht is voor het kindje óf voor de moeder.

[Kitten]

Klinkt duidelijk HvJ. Ik kan het mezelf niet voorstellen, maar ik gun je echt alle succes van de wereld ermee.

Ik denk dat we in deze wereld tegenwoordig overschatten wat er voor nodig is om een ouder te zijn. Ik denk dat we te perfectionistisch worden. De mens is toch serie-monogaam en die onzekerheid hou je altijd in relaties. Sommige mensen zullen altijd eerder klaar zijn voor dingen dan anderen. Ik denk dat je een kind nooit perfect kan opvoeden en dat je dat gewoon ook niet van jezelf moet verwachten. Als je wacht op de perfecte omstandigheden zal je kindloos sterven.

[Lilything]

HvJ schreef:

Op verzoek van lilything

Wij hebben dus eind maart een positieve zwangerschapstest gekregen, en zijn er eigenlijk meer dan gelukkig mee. 23 mei heb ik mijn 2de echo alweer, en we zijn echt heel benieuwd hoe het er dan voor staat. We hebben nagenoeg alles geregeld, en voorzien dus geen problemen. Maar spannend is en blijft het absoluut

Leuk

Ik ben echt benieuwd hoe het je zal vergaan en misschien kun je aan het eind aangeven of het je leven heeft veranderd en hoe je in het leven staat etc. Eens een ander viewpoint dan mensen die niet voor kinderen gaan op dit moment in hun leven Hopelijk krijg je niet teveel commentaar over je heen, want dat zou ik wel jammer vinden Succes

[Mariekje*]

Lilything schreef:

Leuk

Ik ben echt benieuwd hoe het je zal vergaan en misschien kun je aan het eind aangeven of het je leven heeft veranderd en hoe je in het leven staat etc. Eens een ander viewpoint dan mensen die niet voor kinderen gaan op dit moment in hun leven Hopelijk krijg je niet teveel commentaar over je heen, want dat zou ik wel jammer vinden Succes

Commentaar valt echt alles mee hoor. Ik bedoel kom op, mensen van een verdomd scholierenforum... De mensen die mij in werkelijkheid kennen stonden echt wel even met hun bek vol tanden, maar ik heb nog geen enkele negatieve reactie van hen gehad. Meer alsin: "Jou kennende komt het allemaal goed"

[Lilything]

Hmm toch wel een hoop reacties zo te zien op Hvj. Ik kan me ook grotendeels vinden in de mening van Dusjcrib. En ik hoop eigenlijk dat er meer mensen als Hvj in dit topic zullen komen om de eenzijdigheid van de redenering hier eens een beetje te verfrissen In dit topic leeft het beeld dat van een opleiding niets meer terecht komt als je kinderen krijgt, misschien hoeft dat helemaal niet zo te zijn!

Heel veel mensen in dit topic hebben mijns inziens het gevoel dat je stil komt te staan zodra je een kind neemt. Volgens mij is dat helemaal niet zo. Waarom zou je niet mogen veranderen? Je kunt nog steeds van partner wisselen met een kind en je kan eigenlijk nog steeds alles doen wat je daarvoor deed. Alleen je moet ervoor zorgen dat de keuzes die je maakt wel voldoende overdacht zijn en niet meer dan noodzakelijk schadelijk zijn voor je kind. Het feit dat als je als 19-jarige misschien minder "in de markt" ligt met een kind is misschien wel een beetje waar, maar er zijn vast ook types die minder kortzichtig zijn en daar mee om weten te gaan.

Flexibiliteit lijkt me een woord wat erg verbonden is aan kinderen, misschien heb je dat wel meer als je jonger moeder wordt. De keuze om op latere leeftijd moeder te worden is inmiddels maatschappelijk geaccepteerd, maar is het ook de meest juiste?

Is een situatie waarin je je kinderen alles kunt geven wat hun hartje begeert wel de meest wenselijke? (daar lijkt iedereen haast naar te streven ofzo) Of is het voor kinderen juist beter als ze al jong leren dat dingetjes geld kosten en blij leren zijn met de kleine dingetjes in het leven?

Hoewel ik niet helemaal mee wil gaan in de argumenten rond perfectie denk ik dat we er wel voor uit moeten kijken

[Lilything]

HvJ schreef:

Commentaar valt echt alles mee hoor. Ik bedoel kom op, mensen van een verdomd scholierenforum... De mensen die mij in werkelijkheid kennen stonden echt wel even met hun bek vol tanden, maar ik heb nog geen enkele negatieve reactie van hen gehad. Meer alsin: "Jou kennende komt het allemaal goed"

Dat van je omgeving is het belangrijkste
Het zijn natuurlijk ook wel boeiende discussies nu in dit topic (en ze horen ook wel een beetje in dit topic)

En nogmaals ik vind je gedachtes lekker fris en ik hoop dat ik daar ook weer een beetje van leer, ook de fase nadat het kind geboren is vind ik erg interessant (en ik denk meerdere in dit topic met mij)

(Maar voel je niet verplicht hier te posten)

Hey HVJ, je bent jezelf goed aan het verdedigen, jammer dat dat nodig is. Als jij blij bent met ej zwangerschape en je leven staat ernaar dan kan niets je weerhouden toch!
Ik weet niet veel van, maar wat ik heb gelezen denk ik dat t toch wel op zn pootjes terecht komt!
Succes dermee

Lilything schreef:

Heel veel mensen in dit topic hebben mijns inziens het gevoel dat je stil komt te staan zodra je een kind neemt. Volgens mij is dat helemaal niet zo.

Ik denk dat je juist dat heel erg verandert...als het goed is dan, het lijkt me slecht als je dan niet verandert. Dit geldt voor iedereen die vader/moeder wordt, welke leeftijd je ook hebt. Je leven verandert, je komt in situaties waar je nog nooit ingezeten hebt, het lijkt me niet meer dan logisch dat je daardoor zelf ook verandert of in ieder geval 'kennis maakt' met delen van jezelf die je tot dan toe nog niet kende.

Een perfecte situatie om een kind te krijgen bestaat niet. Of het goed gaat of niet (een kind krijgen en opvoeden) is vooraf niet te voorspellen, niet als je 30 bent en niet als je 19 bent. Elke leeftijd heeft voor- en nadelen en er speelt zoveel meer mee dan de leeftijd van de moeder (en vader).

Naar mijn mening is het het allerbelangrijkste dat het kind gewenst is. Daarnaast dingen als een bepaald verantwoordelijkheidsgevoel tov je kind, maar zeker ook tov jezelf (en eventueel je partner). Andere dingen zijn zeker ook belangrijk, maar halen het naar mijn idee daar toch niet bij. Al zijn dingen als een dak boven je hoofd hebben en voldoende geld voor eten, drinken en kleding natuurlijk ook wel erg handig.

[Mariekje*]

Verdedigen is het verkeerde woord, zonder enige twijfel. Ik wil mensen echter wel een andere zijde van het verhaal laten zien, en in laten zien dat de keuze voor een kindje echt niet zo zwart/wit hoeft te zijn zoals sommige hier beschrijven.

Bedankt voor de reacties in ieder geval

[Dith]

Hm, ik heb het idee dat het standpunt van de mensen die "tegen" zijn een beetje verkeerd wordt begrepen. Als ik voor mezelf spreek geloof ik best dat zij een kind goed kan opvoeden, en misschien wel beter dan veel kinderen worden opgevoed en uiteraard wens ik haar alle geluk van de wereld maar dat wil niet zeggen dat ik dénk dat ze het kind nóg beter kan opvoeden als ze ouder is en meer heeft gezien van de wereld (en dat bedoel ik niet per sé letterlijk).

Dith schreef:

Hm, ik heb het idee dat het standpunt van de mensen die "tegen" zijn een beetje verkeerd wordt begrepen. Als ik voor mezelf spreek geloof ik best dat zij een kind goed kan opvoeden, en misschien wel beter dan veel kinderen worden opgevoed en uiteraard wens ik haar alle geluk van de wereld maar dat wil niet zeggen dat ik dénk dat ze het kind nóg beter kan opvoeden als ze ouder is en meer heeft gezien van de wereld (en dat bedoel ik niet per sé letterlijk).

Ik begrijp heel goed wat er gezegd wordt, maar ik denk echt dat dat wel mee valt; natuurlijk kan een paar jaar meer ervaring geen kwaad, maar ik denk ook niet dat iemand daardoor per sé een nóg betere moeder is. Het is gigantisch moeilijk om in te schatten hoeveel verschil een paar jaar maakt.

[Dith]

Dat snap ik ook heel goed maar 19 is, hoe je het ook bekijkt, gewoon heel jong. En ik geloof niet dat er veel verschil zal zitten tussen 30 of 35 maar zeer zeker wel tussen 19 en 25.

[Vogelvrij]

HvJ schreef:

Ik vermoed dat hij het enkel als voorbeeld wilde gebruiken. (...)

De keuzes die je hierin maakt, en op welke manier je je kinderen betrekt bij alle mogelijke veranderingen die plaatsvinden, staan naar mijn mening compleet los van leeftijd, maar heeft vooral te maken met persoonlijkheid van ouder en kind, en de band die in de loop der jaren tussen hen ontstaan is. Ik ben van mening dat een goede ouder in staat moet zijn om in te schatten wat de beste handelswijze mb.t. op zijn/haar kind is, en het belang van het kind ten alle tijden voorop dient te stellen.

Ja nou ja, dat bedoelde ik eigenlijk

Dith schreef:

Hm, ik heb het idee dat het standpunt van de mensen die "tegen" zijn een beetje verkeerd wordt begrepen. Als ik voor mezelf spreek geloof ik best dat zij een kind goed kan opvoeden, en misschien wel beter dan veel kinderen worden opgevoed en uiteraard wens ik haar alle geluk van de wereld maar dat wil niet zeggen dat ik dénk dat ze het kind nóg beter kan opvoeden als ze ouder is en meer heeft gezien van de wereld (en dat bedoel ik niet per sé letterlijk).

Alleen is over een paar jaar datzelfde kindje er dan niet meer. Ik snap niet wat mensen nu willen? Nee, het is niet de ideale situatie maar is het binnen de situatie niet een hele goede? Wat voor zin heeft het om na te denken over het "wat als ze wat ouder was geweest" want dat is ze niet. De situatie is dat ze 19 is en zwanger en dus iets met DIE situatie moet doen, en dat doet ze toch geweldig?

[Dith]

Nee dat ben ik ook absoluut met je eens. Zoals het er nu voorstaat bij haar is dat natuurlijk alleen maar fantastisch ook al is het ongepland.
Mijn standpunt is ook niet zozeer alleen op haar gebaseerd, maar ook op meisjes van 19 die denken compleet volwassen te zijn en dus wel gepland aan een zwangerschap beginnen.

Het zusje van een vriendinnetje is 17 en heeft nu een meisje van 3 maanden (ongepland). Ze zorgt er geweldig voor en dat terwijl ze echt nog een onverantwoordelijk kindje was. Natuurlijk zijn er dingen nu wel veranderd en heeft ze echt een verantwoordelijkheidsgevoel van jewelste maar dat verandert niets aan het feit dat ze gewoon te jong is om moeder te zijn.

Dith schreef:

maar dat verandert niets aan het feit dat ze gewoon te jong is om moeder te zijn.

En waarom is ze volgens jou dan zoveel te jong? Omdat omdat ze haar 'taak' niet goed vervult of omdat het algemene beeld in deze maatschappij is dat iemand van 17 geen moeder hoort te zijn?

het zusje van Yvette krijgt over 3 weken een baby.. en dan lees ik van HVJ.. en zie allemaal zwangeren om mee heen..

T Kriebelt!!!!

Alleen moet ik nog 3 jaar studeren en daarna een beetje carriere opbouwen en dan zou het misschien een goede tijd zijn

Lilything schreef:

Heel veel mensen in dit topic hebben mijns inziens het gevoel dat je stil komt te staan zodra je een kind neemt. Volgens mij is dat helemaal niet zo.

Volgens mij denk jij wel heel licht over kinderen. Als je kind geboren is, sta je er mee op, en ga je ermee naar bed.

Hoezo flexibel? Als je eens uit wil gaan, moet je weer oppas regelen. En met je universiteit moet je goeie afspraken maken. Even iets leuks met je studie genoten, of een eventuele gave stage in het buitenland. Kun je vergeten. Je eigen bedrijf, naja laten we hopen dat het goed komt. Dus ja, alles komt in het teken van het wurm, en dus sta jezelf op de 2e plaats. Dus sta je stil.

19 te jong voor een kind? Weet ik niet, iedereen is anders. En dat het wel heel jong is, ja dat zeker.

[Lilything]

Louis Armstrong schreef:

Volgens mij denk jij wel heel licht over kinderen. Als je kind geboren is, sta je er mee op, en ga je ermee naar bed.

Hoezo flexibel? Als je eens uit wil gaan, moet je weer oppas regelen. En met je universiteit moet je goeie afspraken maken. Even iets leuks met je studie genoten, of een eventuele gave stage in het buitenland. Kun je vergeten. Je eigen bedrijf, naja laten we hopen dat het goed komt. Dus ja, alles komt in het teken van het wurm, en dus sta jezelf op de 2e plaats. Dus sta je stil.

19 te jong voor een kind? Weet ik niet, iedereen is anders. En dat het wel heel jong is, ja dat zeker.

Je hebt me denk ik verkeerd begrepen. Ik bedoelde flexibel in de zin dat je creatief moet zijn met dingen organiseren rond het ouderschap. Dat je meer improviseert ipv de dingen strak plant, oftewel flexibel als persoon zijn. Zoals het woord eigenlijk ook bedoeld is.

flexi·bel (bijvoeglijk naamwoord; flexibeler, flexibelst; flexibiliteit)
1 buigzaam
2 inschikkelijk
3 zich gemakkelijk aanpassend aan wisselende omstandigheden

Ik bedoelde niet zozeer flexibeler qua tijd.

Je andere bewering klopt verder niet. Zie mijn eerste post in het allereerste deel van dit topic.

Kijk:

Lilything
10-09-2007

"Wat helpt (ja het klinkt waarschijnlijk erg dom) is je eens in te denken dat je een kindje (of huisdiertje) neemt. Uiteindelijk kom ik er dan altijd weer op uit: dan kan ik niet zomaar in de trein springen en naar familie gaan of een leuk uitstapje maken, ik moet er altijd voor zorgen dat er voor het kindje/huisdiertje gezorgd wordt. Ik ben in ieder geval erachter gekomen dat het op dit moment niet in mijn leven zou passen. Ik vind dat je een kindje wel een fijne thuishaven moet kunnen bieden. Daarnaast verandert je relatie natuurlijk ook ontzettend van een kindje, iets waar je partner zo te horen nog niet aan toe is. Zoals mijn vriend het altijd zegt "we moeten eerst het met zijn tweeën kunnen genieten, voordat we daaraan beginnen". Het argument van carriere opbouwen is ook iets wat je mee moet nemen in je overweging. "

Louis Armstrong schreef:

Volgens mij denk jij wel heel licht over kinderen. Als je kind geboren is, sta je er mee op, en ga je ermee naar bed.

Hoezo flexibel? Als je eens uit wil gaan, moet je weer oppas regelen. En met je universiteit moet je goeie afspraken maken. Even iets leuks met je studie genoten, of een eventuele gave stage in het buitenland. Kun je vergeten. Je eigen bedrijf, naja laten we hopen dat het goed komt. Dus ja, alles komt in het teken van het wurm, en dus sta jezelf op de 2e plaats. Dus sta je stil.

19 te jong voor een kind? Weet ik niet, iedereen is anders. En dat het wel heel jong is, ja dat zeker.

Ah ja want dat je de verantwoordelijkheid hebt voor een hulpeloos kind, dat draagt niet bij aan je ontwikkeling, da's echt stilstaan. Dan moet je via je kind leven

Lilything schreef:

Je hebt me denk ik verkeerd begrepen. Ik bedoelde flexibel in de zin dat je creatief moet zijn met dingen organiseren rond het ouderschap. Dat je meer improviseert ipv de dingen strak plant, oftewel flexibel als persoon zijn. Zoals het woord eigenlijk ook bedoeld is.

flexi·bel (bijvoeglijk naamwoord; flexibeler, flexibelst; flexibiliteit)
1 buigzaam
2 inschikkelijk
3 zich gemakkelijk aanpassend aan wisselende omstandigheden

Ik bedoelde niet zozeer flexibeler qua tijd.

Je andere bewering klopt verder niet. Zie mijn eerste post in het allereerste deel van dit topic.

Kijk:

Lilything
10-09-2007

"Wat helpt (ja het klinkt waarschijnlijk erg dom) is je eens in te denken dat je een kindje (of huisdiertje) neemt. Uiteindelijk kom ik er dan altijd weer op uit: dan kan ik niet zomaar in de trein springen en naar familie gaan of een leuk uitstapje maken, ik moet er altijd voor zorgen dat er voor het kindje/huisdiertje gezorgd wordt. Ik ben in ieder geval erachter gekomen dat het op dit moment niet in mijn leven zou passen. Ik vind dat je een kindje wel een fijne thuishaven moet kunnen bieden. Daarnaast verandert je relatie natuurlijk ook ontzettend van een kindje, iets waar je partner zo te horen nog niet aan toe is. Zoals mijn vriend het altijd zegt "we moeten eerst het met zijn tweeën kunnen genieten, voordat we daaraan beginnen". Het argument van carriere opbouwen is ook iets wat je mee moet nemen in je overweging. "

Ik snap je quote niet helemaal in relatie tot mijn tekst.
@morgan: lul niet zo vreselijk stom.

Flexibel bedoelde ik dus inderdaad tijdmatig, heel goed opgemerkt. Overigens je moet maar hopen dat Uni en eigen bedrijf WEL flexibel zijn.

Louis Armstrong schreef:

Hoezo flexibel? Als je eens uit wil gaan, moet je weer oppas regelen. En met je universiteit moet je goeie afspraken maken. Even iets leuks met je studie genoten, of een eventuele gave stage in het buitenland. Kun je vergeten. Je eigen bedrijf, naja laten we hopen dat het goed komt. Dus ja, alles komt in het teken van het wurm, en dus sta jezelf op de 2e plaats. Dus sta je stil.

Bekijk je het niet heel erg vanuit wat jij als persoon belangrijk vindt en graag doet en zo beperkend als jij wilt geloven dat het is?

Ik studeer zelf deeltijd en in mijn klas zitten een hoop moeders, zelfs een moeder met drie kinderen waarvan de jongste slechts 5 is en de oudste 12 (in een erg extreme situatie waardoor die kinderen een heleboel zorg nodig hebben). Deze moeders komen ook gewoon lekker bij mij eten, doen leuke dingen alleen met hun man, studeren en lopen stage. Twee van de moeders zijn getrouwd met mannen die internationaal vrachtwagenchauffeur zijn en daarmee van maandag t/m vrijdag weg en ALSNOG doen ze al die dingen en kan de man dus zoveel tijd in het buitenland zijn. Je beslist zelf hoe je leven eruit ziet en ja, een baby heeft fulltime aandacht nodig en de eerste jaren zul je vooral heel veel moeten opgeven, maar komt het dan niet in je op dat dat ook is wat je dan wil? En dat je van het opvoeden van een kind wellicht veel meer leert en groeit dan van zuipavondjes met je vrienden en zelfs een stage in het buitenland?

Haha zuipavondjes, die heb ik niet meer moet meestal 's avonds werken.

Ik geloof niet dat het beperkend is, ik weet dat het beperkend is. Eigenlijk gaat dit niet eens zozeer om HvJ haar kind. Maar meer algemeen. Ik zou later zelf heel graag kinderen willen, maar niet zolang ik nog teveel bezig ben met wat belangrijk is voor mij, inderdaad. En een ongepland kind ( Let wel ONGEPLAND ) gooit hoe dan ook roet in het eten, van plannen, hoe gewenst het ook is. Dat iemand daarmee kan leven, het zal wel moeten

Wat me opvalt is dat de focus zo gelegd kan worden op alles wat je er niet meer door kunt, maar dat soort beperkingen leg je je zelf toch altijd op? Dat is toch het hele leven? Als je gaat studeren, kun je niet fulltime werken. Als je een vast contract hebt bij een baas kun je niet zomaar je spullen oppakken en voor een half jaar naar het buitenland vertrekken. Als je een relatie aangaat kun je niet zomaar met een vreemde mee naar huis. Als je naar het buitenland vertrekt voor een tijd, kun je niet zomaar even op bezoek bij je oma. Als je een huis koopt kun je niet zomaar verhuizen zodra je het zat bent.

Etc. etc. etc. Maar als je alles waardoor je iets anders niet meer kunt doen om die reden zou laten, maak je geen ene reet meer mee. Over stilstaan gesproken!

En dat jij persoonlijk niet klaar bent voor kinderen okee.. maar dat ongepland ook direct "roet in het eten" gooit hangt ook af van jou als persoon. Voor mijzelf zou dat nooit het geval zijn.. (omdat ik simpelweg het liefste leef door die dingen te doen die op mijn pad komen, wat me destijds naar het buitenland heeft gebracht en ook maakt dat ik nu samenwoon. Beiden zijn dingen die ongepland zijn "gebeurd" )

Louis Armstrong schreef:

Ik snap je quote niet helemaal in relatie tot mijn tekst.
@morgan: lul niet zo vreselijk stom.

Flexibel bedoelde ik dus inderdaad tijdmatig, heel goed opgemerkt. Overigens je moet maar hopen dat Uni en eigen bedrijf WEL flexibel zijn.

Ik parafraseer jou, dus bij deze Het is gewoon een stomme opmerking om te zeggen dat niet de standaard studentendingen doen gelijk is aan stilstaan, want dat is niet zo. Dat je opeens rekening moet houden met een kind wil niet zeggen dat je niks meer leert of niks meer doet. Je doet hooguit ándere dingen.

Morgan schreef:

Ik parafraseer jou, dus bij deze Het is gewoon een stomme opmerking om te zeggen dat niet de standaard studentendingen doen gelijk is aan stilstaan, want dat is niet zo. Dat je opeens rekening moet houden met een kind wil niet zeggen dat je niks meer leert of niks meer doet. Je doet hooguit ándere dingen.

Nee, goed, als je niet WIL begrijpen wat ik bedoel, dan kan ik het ook niet verder gaan uitleggen.

Het zal wel, ben brak. Morgen verder. Of niet. Heb mijn zegje gedaan.

Ik wens HvJ veel succes en plezier. Dat staat buiten kijf

Louis Armstrong schreef:

Nee, goed, als je niet WIL begrijpen wat ik bedoel, dan kan ik het ook niet verder gaan uitleggen.

Het zal wel, ben brak. Morgen verder. Of niet. Heb mijn zegje gedaan.

Ik wens HvJ veel succes en plezier. Dat staat buiten kijf

Oh nee ik snap wel wat je wil zeggen, alleen die bewering "Dus ja, alles komt in het teken van het wurm, en dus sta jezelf op de 2e plaats. Dus sta je stil." is gewoon niet waar. Als je iets anders wilt zeggen, zul je het toch echt anders moeten verwoorden.

Slaap lekker

[Volk]

Vind het wel apart. Al die ophef omdat een 19 jarige het goed heeft geregeld. Was ze 22 geweest dan was er geen haan die ernaar kraaide. Het verschilt per persoon natuurlijk, 3 jaar kan heel veel zijn maar 3 jaar kan ook helemaal niks zijn.

En als je kinderen hebt kun je blijven studeren en verder gaan met je leven hoor. Ken zat mensen die het doen/hebben gedaan en het ook nog succesvol hebben gedaan en daarbij niet het gevoel hadden beperkt te zijn door hun kind(eren). Een eigen bedrijf is ook goed te doen en waarom een stage in het buitenland niet mogelijk is zie ik niet in. Ik denk dat je jezelf de beperkingen oplegt en niet dat het kind dat doet. Als je het gewoon goed regelt dan is er toch geen probleem? Dingen gaan sowieso nooit zoals gepland.

Vroeger kregen mensen op jongere leeftijd kinderen. Mijn oma trouwde op haar 16de en kreeg op haar 17de mijn moeder, de eerste van 3 kinderen. En toch heeft ze nooit het gevoel gehad stil te staan. Ze is verder gegaan met school, ging lekker uit met vriendinnen, ging op vakantie, deed buitenlandse stages én zorgde goed voor haar kinderen die nooit iets tekort zijn gekomen. Dat je die dingen niet kan doen ligt eigenlijk vrijwel nooit aan het feit dat je kinderen hebt of dat je op de tweede plaats staat maar omdat je het zelf verkeerd aanpakt. Zeker hier in nederland zijn de dingen zo goed geregeld. Als je iets wil is het mogelijk, zoals (door)studeren, stages, werk, je ontplooien enzo. Eigenlijk kun je heel veel. Voordat mensen zeggen dat ik te licht denk over kinderen, dat doe ik niet. Maar het is echt niet zo dat een kind een blok aan je been is. Je bepaalt eigenlijk zelf of dat zo is of niet. De een kan op een bepaalde leeftijd een kind nog niet aan en de ander wel.

en nu ga ik lekker slapen

[ZerO]

Om even een voorbeeld te geven:

Welke moeder laat haar kind van laten we zeggen 2 jaar voor 6 maanden alleen achter omdat zij in het buitenland stage gaat lopen. Ja theoretisch is dat heel goed mogelijk maar in de praktijk ben je zo gebonden aan je kind dat je dat NIET doet, want je wilt zien hoe je kind opgroeit en 6 maanden missen is enorm veel op die leeftijd. En mocht je alsnog weg gaan dan zit je echt met een schuldgevoel waardoor je niet kunt genieten en je weer naar huis komt.

ZerO schreef:

Om even een voorbeeld te geven:

Welke moeder laat haar kind van laten we zeggen 2 jaar voor 6 maanden alleen achter omdat zij in het buitenland stage gaat lopen. Ja theoretisch is dat heel goed mogelijk maar in de praktijk ben je zo gebonden aan je kind dat je dat NIET doet, want je wilt zien hoe je kind opgroeit en 6 maanden missen is enorm veel op die leeftijd. En mocht je alsnog weg gaan dan zit je echt met een schuldgevoel waardoor je niet kunt genieten en je weer naar huis komt.

Hoeveel studenten gaan er überhaupt naar het buitenland? 10%? Als je dat toch al niet van plan was, lijkt het me geen erg grote opoffering.

Maar goed, het is inderdaad een loze discussie want er is niemand hier die een kind plánt op z'n negentiende, precies om de redenen die jij en Louis Amstrong allemaal noemen, dus al die argumenten over en weer gaan eigenlijk nergens over. Natuurlijk zal HvJ in bepaalde opzichten behoorlijk beperkt (al naar gelang wat ze in de eerste plaats wilde met d'r leven, trouwens, misschien maakt het voor haar wel nauwelijks uit) worden en wordt d'r leven in andere opzichten weer enorm verrijkt. D'r is alleen geen keuze meer mogelijk, dus blaat.

Vermoed dat er heel, heel weinig mensen zijn die op deze leeftijd bewust een kind zouden nemen.

[Kaa]

Andijvie schreef:

Dat laatste heb ik bij HvJ dus helemaal niet.

Ik begrijp wel dat iemand van 19 nog een hele grote kans heeft flink te veranderen, een grotere kans dan iemand van eind 20 of begin 30, maar daarnaast geloof ik niet dat zoiets slecht is voor het kindje óf voor de moeder.

Hoi,
het enige wat ik even kwijt wil naar aanleiding van bovenstaande is (geen kritiek dus);
zonder geinen is 99% van alle eind twintigers/begin dertigers die ik (goed) ken, nog n stel kinderen (broer, vriend, vrienden/vriendinnen etc etc). En ik heb het donkerbruin vermoeden dat dit voorlopig ook nog niet gaat veranderen...
En een aantal van hen heeft zich ook al in het 'volwassen' leven gestort (hetzij kind, hetzij huwelijk). (Alles wat zij doorgaan en meemaken komt hen even koud op het dak als het ieder ander zou komen die voor het eerst er aan begint, op welke leeftijd dan ook.)
Ik weet dan ook niet of ze een bepaald niveau hebben behaald en dit gewoon nooit meer zullen passeren OF (en het klinkt echt zo idioot ik weet het ), 30 is helemaal niet zo oud, en van je dertigste tot pak m beet je 55e maak je ook nog tal van veranderingen door... (hoe verklaar je anders al die echtscheidingen...)
Ik denk zelfs dat dingen zoals midlife crisis er niet voor niets deze bekende naam op na houden, rond die leeftijd krijgen mensen vaak het idee dat ze dingen gemist hebben of vergeten zijn en dat alsnog in willen halen. Tegen die tijd zijn Hvj's kind/kinderen al redelijk opgegroeid of zelfs het huis uit, en kan ze zonder problemen doen wat ze niet laten kan.
En aan de stabiliteit van haar keuzes te zien zal ze in mijn ogen de komende vijftien jaar echt niet gaan twijfelen aan deze keuze. Of ze nou alleenstaand is of niet. (ook al zal ze er straks n keer tot dr hoofd in begraven zitten of het even niet meer zien zitten, ik vermoed dat haar instelling zal zijn; ik wilde het, ik ging er voor, ik zal het klaren ook.)

verder is dit n volkomen niets toevoegend bericht...

omg ik heb vannacht een rare droom gehad!
Gisteren die foto's van Ivette dr zusje op onzin gezien en dit topic met HVJ gelezen.. 's Avonds een discussie over het onderwerp kinderen.

Ik droomde dat ik op een soort van danceparade stond en ik was hoogzwanger. Ineens moest ik bevallen. Dit heb ik gelukkig niet gedroomd, wan tik sprong gelijk naar een paar dagen later. Ik had een kindje van 1 jaar gekregen die praatte als een volwassene, maar toch wel lief was.
Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik het toch maar nix vond en ik wilde het kind weggooien.

Damn.. hoe duidelijk moge dit zijn?? Ben gelijk weer ff op t idee afgeknapt.

Ik droomde laatst dat ik op mijn nichtje van bijna 1 moest passen en dat zij ook sprak alsof ze 30 was, ik vond het vrij normaal, maar toen ik even alleen was, begon ik me toch zorgen te maken of ze wel helemaal normaal was Sowieso sprak ik tegen haar alsof ze daadwerkelijk 1 was, maar zij sprak terug alsof ze 30 was. Echt bizar allemaal.