[ verhaal ] Het meisje dat het niets bezat

[Fayelinde.]

Ik wist zelden hoe ik eruit zag. Er stonden geen spiegels in mijn huis, evenmin als tijd. Tijd vond ik compleet onbelangrijk. Zowaar belachelijk zelfs. Als ik een afspraak had durfde de persoon met wie ik afgesproken had wel eens opgelucht te zeggen: "Ah, je bent op tijd." Wat me natuurlijk verwarde, aangezien mijn komst helemaal niet met de tijd te maken had.
Ik vond de meeste dingen onbelangrijk waar andere mensen meestal enorm veel waarde aan hechtten. Een hond, bijvoorbeeld, of liefde, vriendschap, barbecuen en jazzmuziek.
Hetgeen wat me eigenlijk het belangrijkste was was misschien mijn teennagels lakken, of mijn dagelijkse kop koffie. Ik voelde me niet beschaamd dat te bekennen. Nog steeds niet. En zelfs daar probeerde ik zo min mogelijk waarde aan te hechten. Al mijn aandacht probeerde ik te besteden aan de idiootste kleinigheden, in de hoop dat mijn leven nergens over zou gaan en alleen zou zijn in zijn onbelangrijkheid.
Waarschijnlijk was ik de enige die besefte hoe onbelangrijk het leven wel is.
Ik druk met mijn hand hard tegen mijn gezicht. De afdruk die achterblijft op mijn gezicht zwijgt.
Stilzwijgend pak ik de spulletjes van de tafel, en stop ze in mijn kleine tasje.
Een glimlach speelt even met mijn mondhoeken als ik het het kleine lijstje tevoorschijn haal. Het ligt omgekeerd op de palm van mijn hand, het glas is koel. In het lijstje zit een tekening, aquarel. De fijne lijntjes van het potlood schemeren door de lichte verf heen. De sfeer van vroeger is zo overduidelijk aanwezig, zo dichtbij dat ik het lijstje niet durf om te draaien. Bang dat ik te erg verlang naar vroeger, dat ik zal gaan huilen. Dat ik dan denk aan de handen van mijn moeder, die het ooit verfden.
Mijn moeder geurde naar waspoeder, geloof ik. Al eeuwen probeerde ik het juiste waspoeder te vinden dat naar mijn moer rook, maar tevergeefs. Mensen zeiden vroeger, toen ze nog leefde, dat ik op haar leek - vooral mijn ogen. Na haar dood zwegen ze over haar, en over mijn ogen.
Ze kon schilderen als de beste, zeiden ze ook wel eens, toch raakten weinig van haar werken verkocht. Ze werd er triest van, na een tijdje nam haar gezichtskleur dezelfde vaalheid als de kleuren op haar palet aan. Het schilderen noemde ze dan steeds beschaamd 'een hobby' terwijl schilderen haar lust en leven en eigenlijk ook haar broodwinning was geweest. Ze zat er vaak om te janken en toen probeerde ik met mijn kinderlijke wijsheid haar te troosten door te zeggen dat ik toch geen brood lustte. Ze was geen slechte moeder.
Mijn vader was een ander verhaal. Letterlijk. Ik zag hem niet zo vaak. Hij hield meer van flessen wijn dan van mij, en hij zei me vaak dat hij een wereldreiziger was en dat hij daarom nooit thuis was. Elke keer als ik mijn moeder vroeg wie mijn vader nu werkelijk was kreeg ze een gespannen uitdrukking op haar gezicht om zich daarna uren op te sluiten in haar atelier en daar weer volledig glimlachend en afwezig uit te komen.
Ik hield wel van mijn moeder, maar ik wist dat er iets mis was met haar, evenals met mij. Mijn leraressen in de basisschool noemden me op ouderavonden ongemakkelijk 'een bijzonder kind' wat inhield dat ik een grote leerachterstand had, klein, mager en bleek was en geen vriendjes had. Soms achtervolgt het beeld me van een ik als kleutertje dat eenzaam in een hoekje zat - wat ik ogenblikkelijk weer verdrijf met me bezighouden met bijvoorbeeld waspoeder zoeken of te denken wat ik met mijn niet bestaande tijd zou kunnen aanvangen. Dan volg ik mijn eigen bewegingen en sla ik ze gade. Zo kan ik je perfect vertellen dat wanneer ik koffie drink, mijn pink in mijn mond stop en vervolgens in de suikerpot. Mijn bekristalsuikerde vinger lik ik dan heel langzaam af, als een pasgeboren katje, en vervolgens drink ik een slokje koffie.

Natuurlijk zat ik als kleutertje niet alleen in een hoekje, maar taartjes bakkend in de zandbak. Desalniettemin eenzaam.

[Porcelain]

Wat schrijf je mooi, zeg. Ik vind alleen 'moer' echt te raar staan. Dat vind ik echt alsof je uit de himalaya in nederland valt, zo plat. Te hard woord. Maar goed, dat is wel heel persoonlijk.
Nog wat kleins: je schrijft dat de ikpersoon een leerachterstand had en dat botst een beetje met mijn idee van de ik-persoon: de schrijfstijl komt juist heel intelligent over, heel precies, een socrates-persoon. Nou zal je wel een leerachterstand bedoelen in de vorm van teveel interesse voor andere zaken en niet voor knullige schooldingen, maar het viel me toch op, het staat wat onnatuurlijk vind ik.

Maar mooi en lenig geschreven, en ook interessant, al stopt het nogal plots.

[Fayelinde.]

En zo zit ik weer in het kleine donkere cafeetje. Met een vochtige vinger ga ik langs het randje van mijn schoteltje. Het mengsel van suiker en kruimeltjes geeft me een vertrouwd gevoel. Met glazige ogen kijk ik naar de mensen achter de tafeltjes. Mensen die me menen te kennen, mensen die me gewoon niet kennen, maar zouden er ook mensen tussen zitten, die me zouden willen kennen? Ik betwijfel het sterk. Het zou normaal zijn, voor een meisje van mijn leeftijd, om al deze mensen om me heen te willen leren kennen. Eigenlijk zou ik naast ze moeten gaan zitten, een gesprek met ze beginnen, over politiek, liefde, interessante en ingewikkelde hobby's. Maar mijn ogen blijven rusten op de mensen, zonder te denken: wie zijn ze. Na een aantal minuten besluit ik om op te staan en af te rekenen.
Na de desintresse van de ober wat mij betrof, en de desintresse van mij wat de ober betrof, besloot ik naar huis te gaan. Met obers had ik nooit diepzinnigere conversaties gehad dan "koffie, graag" en de respons van "dat is dan twee veertig", en ik was me er ook niet van bewust dat dit bij obers het geval kon zijn. Een ober was waarschijnlijk niet gesteld op diepzinnige conversaties, maar eerder op de fooi. Helaas liet ik nooit fooi achter. De enige sporen die ik achterliet was de melk, want die liet ik ongebruikt. Enkel de suiker verdween in de koffie.
Toch vond ik het enigszins schandalig dat er zulke idiote dingen als klontjessuiker bestonden. Hierbij werd het vrijwel onmogelijk mijn vinger er in te doppen. Zo brak ik altijd het klontje in twee, waarbij ik steeds hoopte dat enkele kristallen op mijn bordje zouden achterblijven. Gelukkig was dat nooit tevergeefse hoop. Ik ben altijd slecht geweest in tevergeefse hoop koesteren.
Met mijn hoofd lag ik altijd tegen haar borsten aan. Nogsteeds voel ik hoe ze zacht ademhaalde. Ze zong een liedje. Een liedje waarnaar ik nogsteeds stilletjes verlang. In diezelfde stilte verlang ik naar een borst waar ik tegenaan kan liggen, die op het zelfde tempo op en neer gaat. Die borst heb ik helaas nooit kunnen vinden. Hoewel ik vele borsten ken. Harig, gespierd, zacht, rond, roomwit.. In gedachte tel ik ze allemaal. En elke keer dat ik daar lag, op de smetteloze witte lakens, heb ik dat liedje gezongen. Elke keer dat ik op een borst lig, komen er weer flarden van het liedje naar boven.

Slaap nu zacht, meisje lief
Neem het maanlicht in je hand
Zoek de sterren in de hemel
Vind de dauwdruppels op het gras

Dat zong ze. Elke avond weer. De rest van de zinnen ben ik kwijt. De tijd heeft haar werk vervaagd.

Ik weet nog de eerste keer dat ik hem zag en dat mijn adem inderdaad stokte. Ik stond te hyperventileren in een plastic zak omdat een meisje uit mijn klas me net recht in het gezicht had geslaan. Een beetje bloed droop van mijn lip.

Ik heb zin om door te lezen. Ik verbaas me een beetje over het feit dat je zo weinig reacties hebt gekregen, het is erg fijn geschreven.

[FIEloSOOF]

Sommige zinnen zijn een beetje krom en sommige woorden een beetje verkeerd gespeld.

bv
Er stonden geen spiegels in mij huis, evenmin als tijd.

Hetgeen wat me eigenlijk het belangrijkste was was misschien mijn teennagels lakken of mijn dagelijkse koffie.

geslaan

Maar desalniettemin ben ik wel benieuwd naar een vervolg.

[Fayelinde.]

Hij liep over de gang. Even vergat ik mijn woede. Een aantal seconden, of minuten, heb ik alles even wat waziger gezien. En wist toen weer waar mijn woede vandaan kwam. Dat meisje.
Het was logisch als vis op vrijdag dat ik verliefd op 'm zou worden.
Achteraf probeerde ik te gaan geloven dat ik zodanig hard op mijn lip had gebeten dat er bloed uit een sneetje tevoorschijn kwam. Ik zou zodanig hard gebeten hebben omdat hij me voorbijliep, en omdat ik zijn geur rook. Ik zou tegelijkertijd mijn vuisten gebald hebben en mijn neus opgehaald, voor die heerlijke geur. Het was de vage geur van een beetje mannelijk zweet met zeep vermengd. Ookal stonk hij afschuwelijk omdat hij aftershave van zijn vader geleend zou hebben, ik zou het niet geroken hebben omdat ik verdomd verliefd was en ik geloofd zou hebben dat hij die aftershave speciaal voor mij had gebruikt - dan zou hij me opvallen want o, hij zou ook zo verliefd op mij geweest zijn.
Zou zijn. Helaas dacht ik te nuchter. Een meisje had mijn lip geraakt, ik was woest en gefrustreerd, hij passeerde, ik gaapte hem na en hij voelde zich ongemakkelijk omdat een meisje hem nastaarde dat noch knap noch bijster intelligent was.
Bovendien is de gang op school niet zo'n geweldige plek om verliefd te worden. Gymschoenen zitten soms al veel te lang in lockers, waardoor het er vreselijk stinkt. Leerkrachten lopen in- en uit, met verschillende tactieken wat koppeltjes betreft. Chagerijnige leerkrachten dreigden met nablijven, want liefde was verboden op school. Afwezige leerkrachten droomden een beetje over hoe mooi kussende jonge mensen nu weer waren. De meeste leerkrachten waren zodanig moe dat ze deden alsof ze het niet zagen.
Maar om verliefd te worden was het een hoogst onaangename plek. Vooral als je lipt nogal aan het bloeden is, en je woedend met rode wangen aan je lip staat te zuigen omdat hij aan het bloeden is. Alhoewel de bloedende lip vast niets te maken had met het feit dat hij verderliep.

Met een nietszeggende blik heb ik naar hem gekeken, terwijl ik aan mijn tafel zat, in de kantine. Mijn bakje met brood voor me, mijn handen rustten op de rand van de tafel, en hielden de korst van het brood vast. Mijn lip voelde nog wat dik, elke keer als hij lachte, klopte mijn hart in mijn lip. Mensen praatte wel tegen me, maar ik bleef met dezelfde blik naar hem staren. En wanneer de bel ging, hoorde ik die niet. De concierge moest me er altijd op wijzen dat de drie kwartier van pauze alweer om waren. ''Oh''
Ik sleepte mezelf weer naar het lokaal. Niets denkend, niets zeggend. Ik zou weer gaan zitten in een één of ander leslokaal, en dan weer drie kwart van de les missen, vanwege Oostindische doofheid. Zo noemde mijn docent Frans dat altijd. Ze keek me dan aan met van die zure, samengeknepen ogen. Voorheen kon ik me daar best kwaad om maken. Maar nu dempten de watten in mijn hoofd deze emotie. Roze watten waren het. Die mijn hoofd vulden met een dof geluk. Het voelde als een soort drug. Al mijn leegheid kreeg opeens zin. Het was alsof het lot me eindelijk een duwtje de goede kant op had gegeven. Maar ik durfde niet. Ik vond het al vreemd om naar hem te kijken, laat staan hem aan te spreken. Hij was lang, had donker haar en trouwe bruine ogen. Zijn lippen, een stuk of dertig keer had ik zijn lippen al geschetst. Zo mooi zie je ze zelden.