Oud 01-02-2006, 02:00
Touché
Avatar van Touché
Touché is offline
We wisten geen van allen waarom hij die littekens op zijn wangen had. Ze waren grillig en niet helemaal mooi geheeld. De dunne witte lijntjes verhieven zo af en toe hun stem tot een grove ribbel of een paar rode, zachte, aardbeiachtige bobbeltjes en zo leek het altijd alsof hij net uit bed was gestapt, met de vouwen van zijn kussen nog in zijn gezicht geprent.
Er werden grappen over hem gemaakt. Men fluisterde dat hij in een ruzie betrokken was geraakt tussen een paar rijzige negers in de achterbuurt waar hij woonde, dat hij ze met brute kracht uit elkaar had gerukt en dit had moeten bekopen met wat steken van een mes. Eigenlijk vond niemand het erg voor hem, zijn verminking werd gezien als iets grappigs en vermoedelijk ook iets terechts. Naar mijn weten was ik de enige die echt naar hem keek.

Ik heb altijd echt naar mensen gekeken, terwijl ze mij niet opmerkten. Ik kon zien hoe meisjes hun haar naar achter gooiden om het zonlicht er mooi in te vangen, hoe ze lachten om de grapjes van de jongens terwijl hun handpalmen zweetten van verwachting. Ik zag hoe alleen mijn stokoude buurvrouw was, als ze vanachter haar vitrage naar me wuifde.
Ik zag zelfs hoe de zwaluwen hun vlucht perfectioneerden als het lente was en de hemel wel breekbaar leek, zo teer blauw. Ik had bewondering voor de manier waarop ze hun vleugelslag, duikvluchten en buitelingen op elkaar afstemden. Ik dacht vaak dat als wij, de groep, zo met elkaar om konden gaan, dat we dan allemaal gelukkig zouden zijn.

Maar we waren verre van gelukkig. Misschien was het daarom ook wel zo makkelijk om grappen te maken over de jongen met de littekens op zijn wangen, we lachten zo onze eigen puistjes weg, de momenten waarop we ons over onszelf schaamden, waarop we wel konden huilen van afschuw over wat de spiegel ons toonde. Als de meisjes lachten verdwenen hun dijen vol cellulitis en de keren dat ze waren afgewezen, als de jongens lachten hoorden ze de baard in hun keel niet meer en vonden ze het opeens rechtvaardig dat ze zich drie keer per dag aftrokken. En ja, als ik lachte kon ik me niet voorstellen dat ik zorgvuldig naar mensen keek en met ze meeleefde, als ik lachte was ik niet meer broos en klein en door mijn hoge giechels viel ik juist niet meer uit de toon.

Maar als ik niet lachte keek ik, en wat ik zag deed me pijnlijk veel denken aan mezelf. Het was niet dat de jongen qua uiterlijke kenmerken op me leek, hij had een brede neus die glom en rood werd als hij opgewonden of verdrietig was, zijn wenkbrauwen raakten elkaar net boven zijn neusbrug en ze waren dik en zwart, je kon er precies van aflezen hoe hoog of laag zijn cijfers waren. Maar onder die wenkbrauwen lagen gevoelige ogen, ze waren niet mooi te noemen of intrigerend, het waren zelfs geen spiegels van zijn ziel. Maar zijn pupillen vernauwden en verwijdden zich bij elke kleine verandering in sfeer of stemming en de kleur van zijn irissen veranderde van licht, mossig groen tot het diepe donkerzwart dat je soms ziet op avonden zonder sterren. Hij had grote handen en voeten terwijl zijn lijf tenger was en zijn haar lag om zijn hoofd als een soort verontschuldiging voor zijn bestaan. Nee, we leken beslist niet op elkaar in ons uiterlijk, maar we keken. Met ogen als de zijne kon je niet anders dan kijken. Ik was bang om met hem gezien te worden.

Ik wilde niet dat ze zouden denken dat hij en ik bevriend waren. Samen met hem zijn betekende dat ik ook de last van zijn littekens zou moeten dragen, dat ik niet meer af en toe om hem zou kunnen lachen en er zo een paar minuten bij hoorde.
Dus vermeed ik hem zoals ik alle anderen vermeed. Ik mat mijn passen nauwkeurig af in de gangen van onze kostschool, ik nam happen die precies in mijn mond pasten en kauwde regelmatig terwijl ik luisterde naar het gelach van de anderen om me heen. Ik sliep met mijn gezicht in mijn kussen, bang dat een van hen zou horen hoe ik af en toe moest huilen.
En toch had ik een troef. Mijn grote broer had samen met een paar vrienden een klein tabakswinkeltje opgezet, waar ze zware Egyptische sigaretten verkochten die ze voor weinig geld hadden geïmporteerd. Hun handel was louche, maar dat kon me niet schelen, want eens in het half jaar kwam mijn broer op bezoek en dan smokkelde hij een pakje sigaretten voor me mee. Hij klopte dan met zijn ene hand vriendelijk op mijn schouder, terwijl de andere het pakje in mijn broekzak schoof. Dat gebaar was zo intiem dat ik er iedere keer van moest blozen, deels ook van het genot dat in het vooruitzicht lag.

Iedere vrijdagochtend, tijdens lichamelijke opvoeding, glipte ik naar buiten onder het mom van toiletbezoek, dan haalde ik de aansteker met mijn broers initialen tevoorschijn en klikte die aan. De vlam haalde zijn tong langs het puntje van mijn sigaret en ik inhaleerde de eerste paar trekken niet, maar blies ze langzaam, genietend uit. Het was een fijn idee dat mijn rook zich vermengde met de ijle lucht. Daarna begon ik stevig door te roken. Ik zoog de rook mijn longen in en hield hem daar tot ik het gevoel had dat ik zou stikken.
Als de sigaret op was rende ik met een licht gevoel van spijt in mijn maag terug naar de wc en spoelde de filter door. Haalde mijn vingers door mijn haar en waste mijn gezicht tot het rood en schoongeboend was.

Op een winterochtend had ik net mijn sigaret aangestoken en stond ik tegen de muur van het gymlokaal aangeleund, toen hij kwam aanlopen. Zijn donkere wenkbrauwen leken elkaar wel te omhelzen die dag, en zijn littekens waren nog duidelijker zichtbaar door het licht wat erop scheen. Ik wist niet zeker of ik me betrapt moest voelen.
Ik keek naar de grond en schopte een steentje weg, en ik voelde hoe zijn mouw tegen de mijne streek toen hij naast me kwam staan.
Hij haalde diep adem. ‘Hoi’ zei hij.
‘Hoi’ zei ik.
Daarna zeiden we een hele tijd niks. Ik trok lusteloos aan mijn sigaret, maar het stiekeme plezier wat ik erin had gehad was er niet meer. De peuk stierf een pijnloze dood onder mijn schoen. Ik keek vluchtig opzij en zag hoe hij koortsachtig bezig was om zijn woorden bij elkaar te rapen, ik zag dat hij tegen me wilde praten maar dat hij niet precies wist hoe. En op het moment dat ik scherp inademde om een oppervlakkige zin te beginnen, begon ook hij met spreken. ‘Ik kan zien dat jij weet hoe het is’ zei hij, en ik kon hem bijna niet verstaan omdat hij zacht en toch ongelofelijk snel praatte, ‘Jij hebt ook een dierbare verloren. Ik zie het in je ogen’. Hij praatte een beetje ouderwets, alsof hij honderd jaar geleden onze taal had geleerd en zich nu moest leren aanpassen.

Eigenlijk wist ik helemaal niet hoe het was, en wat er dan was. Ik had nog nooit een dierbare verloren. De enige in mijn buurt die was overleden, was mijn kat geweest en ik had het gevoel dat katten niet telden. Ik staarde naar mijn veters en zag dat ze versleten waren, ze hadden een vaalgrijze kleur, in plaats van het felle trotse wit dat ze ooit waren geweest. De jongen gleed langs de muur omlaag om in een soort hurkzit te eindigen.
Ik hoopte dat hij niet naar mijn veters zou kijken, maar dat deed hij niet, zijn ogen zagen iets wat heel ver weg was voor mij en erg, te tastbaar voor hem.

‘Vroeger woonde ik in een klein dorp’ hervatte hij zijn verhaal, wat bedachtzamer nu ‘en mijn familie had niet zoveel. We hadden bijvoorbeeld geen televisie. Onze muren waren gehorig, maar dat was fijn, want zo kon ik rustig in slaap vallen bij het geluid dat mijn buren maakten tijdens het afwassen of ruziën. Mijn moeder was heel lief. Ze perste sinaasappels voor me uit als ik ziek was en ze speelde met mij als mijn vriendjes daar geen zin in hadden. Tegen mijn vader zei ik niet veel, maar we hielden van elkaar. Ik wist dat omdat hij elke avond om de hoek van de deur kwam kijken om te zien of ik al sliep, dan ademde ik heel rustig zodat hij zou denken dat ik inderdaad in slaap was gevallen en dan kon hij wel een kwartier naar me kijken voor hij het licht op de gang uitdeed. Ooit had mijn dorp een naam, maar ik kan je die niet vertellen, je hoeft alleen te weten dat het ergens in Irak was.’.

Mijn hersenen draaiden nu op volle toeren en ik schoof een eindje van hem weg. Ik had wel eens over Irak horen praten op het nieuws en het was nooit veel goeds geweest. Ik durfde niets te zeggen maar ik wilde ook niet meer luisteren, dus ik stak nog een sigaret op. Pas na een paar minuten werden zijn woorden weer losstaande, begrijpelijke dingen in plaats van een waas van geluid.
Zijn neus was erg rood. ‘Dus, je begrijpt,’ zei hij ‘toen had ik niemand meer. Ik wist niet waar mijn moeder lag en ik was te bang om haar te zoeken, ik wilde haar niet zien zoals ze was vernederd, ik kon niet zien wat ze haar hadden afgepakt. Ik wilde me haar graag herinneren als de moeder die sinaasappels voor me had uitgeperst als ik ziek was. Ik ben toen begonnen met lopen. Mijn wangen deden pijn en ze begonnen te zweren. Lach dan jongen, lach! hadden ze gezegd toen ze het deden en ik lachte grimmig, met mijn tanden op elkaar geknepen, om boos te blijven. Alleen als ik boos was kon ik doorlopen.
De zolen van mijn schoenen waren na een paar dagen versleten, ik had geen mooie gympen zoals jij ze aanhebt. Ik kreeg soms brood of een glas melk van mensen in de huizen waar ik aanklopte, maar ik mocht nooit blijven slapen. Ik denk dat mensen het idee hebben dat ongeluk besmettelijk is. Ik heb echt heel lang gelopen, weet je. En op een gegeven moment was ik hier en toen moest ik formulieren invullen en met mannen in pakken praten en alles wat ik kon denken was “Ik zal voortaan altijd uitkijken. Ik zal het voortaan zien aankomen”. En jij kijkt ook. Daarom wilde ik dit aan je vertellen.’

Hij had een kwartier aan een stuk door gepraat. Hij was buiten adem, ik zag zijn borstkas heftig op en neer gaan en ik wilde mijn hand erop leggen om het te stoppen. Voor het eerst sinds de paar jaar dat we langs elkaar heen hadden geleefd wilde ik hem heel graag aanraken, maar toen ik schuchter mijn vingers uitstrekte stond hij op en knikte hij beleefd.
‘Bedankt dat je me hebt laten uitpraten.’ zei hij ‘En veel plezier nog daarmee’. Hij wees op de vierde sigaret in mijn hand, die wezenloos aan het opbranden was. Ik knikte terug. Het leek me het enige zinnige wat ik kon doen.

We hebben daarna nooit meer met elkaar gesproken, maar ik heb ook nooit meer gelachen om de grappen die er over hem werden gemaakt. Sterker nog, als ik keek naar de parelwitte tandjes van de hinnikende meisjes drong zich een beeld aan me op van hoe die meisjes hun puisten uitknepen voor de spiegel, hoe ze hun kont afveegden na het poepen en hoe ze lange nachthemden droegen om hun dikke bovenbenen te verbergen. En bij de jongens zag ik alleen maar voor me hoe hun dronken adem werd gesmoord tussen het eerste het beste paar lippen dat ze tegenkwamen. Terwijl ik, als de jongen met de littekens me passeerde, alleen maar kon denken aan hoe prachtig hij was. Als een zwaluw in volle vlucht.
__________________
Nou, dan spelen we toch geen levensweg.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 01-02-2006, 12:02
Verwijderd
Heee, dit is best mooi! Flinke lap tekst, dus ik ga het niet nog een keer lezen om de foutjes er uit te halen (paar kommafoutjes etc). Het stukje over zijn uiterlijk vind ik bijzonder mooi, vooral dat van zijn irissen.
Citaat:
En toch had ik een troef.
vind ik een beetje maf klinken tussen de rest van de tekst.
Citaat:
Ik hoopte dat hij niet naar mijn veters zou kijken, maar dat deed hij niet, zijn ogen zagen iets wat heel ver weg was voor mij en erg, te tastbaar voor hem.
het laatste stuk van de zin klopt niet echt, loopt een beetje raar.
Met citaat reageren
Oud 01-02-2006, 14:50
Touché
Avatar van Touché
Touché is offline
Citaat:
Quis schreef op 01-02-2006 @ 12:02 :
Heee, dit is best mooi! Flinke lap tekst, dus ik ga het niet nog een keer lezen om de foutjes er uit te halen (paar kommafoutjes etc). Het stukje over zijn uiterlijk vind ik bijzonder mooi, vooral dat van zijn irissen.

vind ik een beetje maf klinken tussen de rest van de tekst.

het laatste stuk van de zin klopt niet echt, loopt een beetje raar.

Merci, dat van die troef klopt want ik had dat eigenlijk eerst een andere betekenis willen geven in het verhaal, maar ik weet eigenlijk geen ander mooi woord voor wat ik er nu mee bedoel.

En die zin klopt niet omdat ik dat expres heb gedaan, een stijlfout met opzet dus.
__________________
Nou, dan spelen we toch geen levensweg.
Met citaat reageren
Oud 01-02-2006, 19:42
Verwijderd
Citaat:
Touché schreef op 01-02-2006 @ 14:50 :
En die zin klopt niet omdat ik dat expres heb gedaan, een stijlfout met opzet dus.
Waarom?
Met citaat reageren
Oud 01-02-2006, 20:44
Touché
Avatar van Touché
Touché is offline
Citaat:
Leonoor schreef op 01-02-2006 @ 19:42 :
Waarom?

Omdat de spanning, of hoe je het ook wil noemen, opgebouwd moet worden naar dat verhaal over hoe de jongen is gevlucht. Het moet zijn wil om te vertellen en zijn kwetsbaarheid weergeven.
__________________
Nou, dan spelen we toch geen levensweg.
Met citaat reageren
Oud 01-02-2006, 21:37
Verwijderd
Citaat:
Touché schreef op 01-02-2006 @ 20:44 :
Omdat de spanning, of hoe je het ook wil noemen, opgebouwd moet worden naar dat verhaal over hoe de jongen is gevlucht. Het moet zijn wil om te vertellen en zijn kwetsbaarheid weergeven.
uhu. Spanning opbouwen kan ook op andere manieren. Door expres kromme taal te gebruiken bereik je dat denk ik juist niet. Het las gewoon storend, echt als een fout en niet als een ''stijlfiguur''. Het staat een beetje belachelijk om er een voetnoot met ''dit hoort zo, is expres'' bij te zetten, maar zonder uitleg vat een lezer dat echt niet op hoe jij het bedoelt.
Met citaat reageren
Oud 01-02-2006, 22:03
Touché
Avatar van Touché
Touché is offline
Citaat:
Quis schreef op 01-02-2006 @ 21:37 :
uhu. Spanning opbouwen kan ook op andere manieren. Door expres kromme taal te gebruiken bereik je dat denk ik juist niet. Het las gewoon storend, echt als een fout en niet als een ''stijlfiguur''. Het staat een beetje belachelijk om er een voetnoot met ''dit hoort zo, is expres'' bij te zetten, maar zonder uitleg vat een lezer dat echt niet op hoe jij het bedoelt.


Het is gewoon mijn stijl, en als je dat niet mooi vindt is het een mening.
__________________
Nou, dan spelen we toch geen levensweg.
Met citaat reageren
Oud 02-02-2006, 18:40
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Ik heb het in een ruk uitgelezen, zonder me af te vragen hoeveel ik nog moest. Mooi verhaal, zit goed in elkaar, de uitstapjes die je maakt zijn fijn en ook nog eens nuttig voor het verhaal.
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 02-02-2006, 22:43
Touché
Avatar van Touché
Touché is offline
Citaat:
I C U schreef op 02-02-2006 @ 18:40 :
Ik heb het in een ruk uitgelezen, zonder me af te vragen hoeveel ik nog moest. Mooi verhaal, zit goed in elkaar, de uitstapjes die je maakt zijn fijn en ook nog eens nuttig voor het verhaal.

Bedankt, en het is nog niemand opgevallen maar ik moet het toch even vertellen omdat ik er trots op ben: HET GAAT VOOR HET EERST NIET OVER LIEFDE OF AANVERWANTEN.
__________________
Nou, dan spelen we toch geen levensweg.
Met citaat reageren
Oud 03-02-2006, 14:46
Verwijderd
Ik vind dit een heel goed verhaal! Maar naar mijn persoonlijke interesse te kort. Wat ik daarmee bedoel: ik ben heel nieuwsgierig en etc. Ik had dit graag verder uitgewerkt gezien. Nu is het einde naar mijn idee een beetje te abrupt.

Aan de andere kant vind ik het juist wel weer wat hebben ( tegenstrijdig hoor).. Ik ben 't er nog niet over uit

In ieder geval erg goed, en die zin vind ik persoonlijk gewoon wel oke

En wat een mooie titel, het stemt me zo.. rustig maar wel een tikkeltje verdrietig.
Met citaat reageren
Oud 04-02-2006, 15:21
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Citaat:
Touché schreef op 02-02-2006 @ 22:43 :
Bedankt, en het is nog niemand opgevallen maar ik moet het toch even vertellen omdat ik er trots op ben: HET GAAT VOOR HET EERST NIET OVER LIEFDE OF AANVERWANTEN.
Ik ben zo trots op je!
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Lifestyle Qu'est-ce qu'on fait aujourd'hui?
Verwijderd
219 16-02-2010 21:05
Verhalen & Gedichten De Wraak van de Bloedelfen (Hoofdstuk 2)
Ewuor
11 16-02-2004 20:35
Levensbeschouwing & Filosofie Dag des Oordeels
Mujahidien
82 24-02-2002 22:59
ARTistiek De Rots
Hannibal
11 21-09-2001 21:52
ARTistiek Mijn verhaal, veranderd en helft van hfdst 2!!!!
ArvidKeemink
9 08-09-2001 22:32
ARTistiek Mijn verhaal, nieuwe versie en makkelijker te lezen
ArvidKeemink
4 04-09-2001 20:57


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 09:36.