[verhaal] commandant X en ik (graag commentaar)

Ik heb weer eens een postwaardig verhaaltje geschreven, denk ik. Misschien is het wat vaag, zit de logica alleen in mijn hoofd. Sowieso zitten er nog veel ideeën in mijn hoofd, maar voor ik het eventueel verder uit werk wilde ik graag weten wat jullie er van vinden

‘Laten we de aarde vernietigen,’ zei ik en wreef in mijn vermoeide ogen.
Ik had het helemaal uitgedacht. Hij zou op de knop drukken, ik was enkel het meesterbrein. Ik het plan, hij de uitvoering. Want zo gaat dat.
Hij schudde alleen zijn hoofd en wiegde me in zijn armen. Hij was groot, oud en lelijk. Gedeukt door het leven, gekrenkt door de medemens. Onder zijn weerbarstige olifantenhuid was ieder bot al eens gebroken, zijn hart vermoedelijk nog veel vaker. Hij had gemillimeterd haar en grove, lompe gelaatstrekken. Over zijn hele lijf had hij littekens, maar de onzichtbare littekens in zijn ziel waren nog veel dieper.
Ik vond het heerlijk om naar hem te kijken. Ik keek tegen hem op, letterlijk en figuurlijk. Hij was op een of andere manier alles wat ik wilde zijn.
De mensen zeiden dat hij slecht was, maar dat geloofde ik niet. Misschien was hij wel slecht, of, zoals vele beweerden, door en door slecht. Maar wat dan nog? Ik was de goedheid zelve, volgens diezelfde mensen, een heilige bijna, maar ook daar geloofde ik niet in.
De mensen zeiden wel meer, dat ik mooi was bijvoorbeeld. Ze hadden het altijd over engelenhaar en melkwitte huid, maar ik begreep niet goed wat ze daarmee bedoelden. De commandant zei dat ik op zijn lievelingsactrice leek, alleen mooier. Ik kende haar niet, ik kende geen films. Alles wat ik wist had ik zelf bedacht of van de commandant geleerd. Ik was klein, jong en onschuldig. Ook niet alles, maar daar zou ik pas veel later achterkomen.
De mensen hadden veel maatstaven en volgens die maatstaven waren wij tegenpolen. Misschien pasten we daarom wel zo goed bij elkaar, commandant X en ik.

‘Waarom wil je dat zo graag?’ vroeg hij en streek door mijn haar.
‘Waarom niet?’ was mijn antwoord. Ik gebruikte geen woorden, had geen besef van taal, maar de commandant wist precies wat ik zei. Aanvoelen, noemde hij dat, wij voelden elkaar aan.
Hij wel, hij gebruikte veel woorden, eindeloos veel. Taal was het enige wat hij nog had, buiten mij dan, en het enige wat hij nog liefhad, buiten mij dan. Zijn stem was een van de weinige mooie dingen aan hem, zwaar en brommend, overweldigend als hij wilde. Hij bromde tegen mij aan, uren lang borrelden de diepe tonen uit zijn borstkas omhoog. Ik vond het heerlijk, snapte er maar weinig van maar alleen de klanken al gaven me een gevoel van geborgenheid. Hij vond het ook fijn, deed niks liever dan me ’s ochtends begroeten met een betoog over het nut van tafelpoten of een ode aan mijn kleine tenen. Hij praatte honderduit, soms alsof zijn leven er van afhing, of hij nog snel alles moest zeggen wat er te zeggen viel voordat zijn mond voorgoed gesnoerd zou worden, soms rustig en beheerst, als een wijze man. Het maakte hem niet uit of ik sliep of niet, ik luisterde toch wel, hij voelde zich gehoord.

Ik luisterde en leerde. Ik leerde over de aarde, over mezelf en over commandant X. Hij sprak en leerde dingen af. Hij leerde het af om kwaad te kijken naar iedere voorbijganger die ook maar een vinger naar mij uitstak, want dat had geen zin, had ik hem verteld. Hij leerde het af om zich heen te slaan en te schoppen met zijn ledematen die daar eigenlijk al te oud voor waren. Hij keek naar mij en werd rustig, rustiger dan hij ooit geweest was, zoals hij zelf zei. Er zat veel woede in hem. Woede die hij in zijn hele leven bij elkaar verzameld had en die hem ongewild dingen deed doen waar anderen weer kwaad van werden. Zijn bromstem werd soms angstaanjagend, bijna brullend riep hij mensen na, vaak niet beseffend wat hij deed. Dat waren de mensen die hem een slechterik noemde, de mensen die hem uitscholden waardoor hij op zijn beurt uit zijn vel spatte van woede. Toegegeven, hij had veel fout gedaan in zijn leven, misschien wel veel meer dan de rest van zijn generatie bij elkaar. Hij had gelogen, bedrogen, misleid, gestolen en gemoord. Toch was hij niet slecht, alleen een beetje kwaad.

Iedereen wilde altijd aan me zitten. Ik zat er niet mee, hield wel van die aandacht. Commandant X vond het echter maar niks en hield iedereen met dreigementen op een grote afstand. De mensen zouden mij beschadigen, zei hij en hij wilde dat koste wat het koste voorkomen. Misschien had hij wel gelijk, ik kon me nog niet te veel logica veroorloven dus ik nam het maar van hem aan. Bovendien had ik genoeg aan hem, zijn bezorgdheid en aan zijn woorden, ik hoefde niemand anders.

De aarde vernietigen, het bleef door mijn hoofd spoken. Ik wilde commandant een plezier doen, alle mensen die hém ooit beschadigd hadden wegvagen, opruimen. Dust to dust, ashes to ashes. Want hoe meer ik leerde, hoe meer ik besefte dat het degene die zeiden zo van mij te houden dezelfde waren die hem zo haatten. Ik voelde de negativiteit door de warmte heen, ze konden het niet meer voor me verbergen. De verwensingen die voor hem bestemd waren overstemden de aan mij gerichte troetelwoordjes en liefkozingen. Vaak klonken de vloeken harder dan de gelukswensen. Commandant X had er zo veel last niet meer van, hij hield zich bezig met mij en met niks anders. Hij had nu bijna alles al geleerd, vooral om dingen van zich af te laten glijden en die kennis paste hij doeltreffend toe. Toch zag ik aan zijn ogen dat hij het liefst iedereen zag verdwijnen, zodat negeren niet meer nodig was en vergeten makkelijker werd.

Ik had me nog niet gehecht aan de aarde, de mensen en het leven. Ik hoefde nog niks van me af te laten glijden en ik was te onwetend om te beseffen dat dat ooit nodig zou zijn. Mij maakte het niet uit wat er gebeuren zou, het drong nog niet tot me door wie ik was en wat leven was, dus het kon me net zo goed gestolen worden.
Ik was niet de goedheid zelve, alleen nog te jong om slecht te zijn. Dat ik lachte en schitterde en me tegen iedereen aanvleidde alsof ik gemaakt was om lief te hebben, betekende niet dat ik niet anders kon. Niemand kon vermoeden dat er achter die grote verwonderde ogen plannen broedden die niet te rijmen waren met engelenhaar of zachte roze wangen. Niemand wílde vermoeden dat ik een andere kant had, een kant die nog ontdekt moest worden, waarvan alleen ik het bestaan wist.

Het was een strak plan vond ik, de aarde vernietigen. Het ultieme liefdesgebaar. Het laatste wat ik zou horen was de lage bromstem van de commandant, terwijl hij aftelde van tien tot een. Ik zou nog een keer kijken naar zijn imposante verschijning en nog een keer mijn armpjes om zijn gerimpelde nek slaan. Alles wat ik wilde. Het laatste wat hij zou horen waren mijn geeuwen, het laatste wat hij zou zien was mij, half slapend, mijn melkwitte huid en engelenhaar. Alles wat hij wilde.



-------zo, dit verander ik even-----------het is dus geen einde, maar een nieuw stukje, ik laat het maar even staan zo.-----------------

‘Mag ik je Yin noemen?’ vroeg hij op een dag. Ik keek hem alleen maar vragend aan, dat was nog steeds genoeg.
‘Dan heb je een naam. Dat is toch fijn, een naam?’ Ik kon er niks tegenin brengen, vond het wel goed zo. Langzaam viel ik weer in slaap in zijn armen. Hij wiegde, ik sliep.

[I C U]

Hm. Ik vind het goed. Het leest lekker, je hebt er erg mooie zinnen tussen zitten, zonder dat ze overdreven zijn. Ergens snap ik de inhoud wel, denk ik, maar waarschijnlijk ontgaat een mogelijk diepere laag me. Ja, ik vind toch wel een erg goed stukje!
Toch een klein minpuntje. Misschien dat het hier en daar wat eentonig wordt, dat komt denk ik door de manier waarop je het schrijft. Het kan best zijn dat ik het straks niet meer met mezelf eens ben als ik het nog een keer lees, maar toch

Graag commentaar staat er in de titel, dus ik ga eens commentaar geven (normaal houd ik me een beetje stil op dit deel van het forum, maar ik waag het er op - ik geef dus wellicht niet het beste commentaar )

Laat ik maar eerst beginnen met een compliment over hoe geweldig sommige zinnen zijn neergezet, opgebouwd en hoe ze door het hele verhaal blijven lopen waardoor ik steeds zoiets hebt van "hmm, heerlijk, de kwaliteit zwakt niet af"
Het stukje van :

'Waarom wil je dat zo graag?’ vroeg hij en streek door mijn haar.
t/m
Het maakte hem niet uit of ik sliep of niet, ik luisterde toch wel, hij voelde zich gehoord.

vind ik écht heel goed, niet té opsommend, er zit een mooi stuk in zegmaar, goed verzonnen.

(valt me trouwens tussendoor even op: heb je hem expres X genoemd? Omdat 'X' op 'ik' lijkt, alleen dan net wat anders? zoals in het verhaal jullie elkaar's tegenpolen zijn?)

Het idee van de wereld vernietigen voor hem is ook wel goed, niet zo cliché in ieder geval, maar toch wel iets dat met veel liefde gepaard gaat, want wie wil nu niet veel voor zijn/ haar liefde doen In dit geval dus de wereld opblazen.

Je einde vind ik wat minder, een beetje jammer ronduit gezegd. Omdat het hele verhaal naar een soort climax lijkt te werken die er - mijns inzien - niet echt uit komt. Net alsof er een knop open moet springen maar op het laatste moment toch maar dicht blijft, het 'ontpopt' niet in mijn beleving van dit verhaal. Ik had aan het eind namelijk zoiets van "Ja, en? Wat gebeurt er nu?" Ik ben dan ook wel nieuwsgierig aangelegd, dus wellicht wil ik gewoon teveel weten, of misschien heb ik er overheen gelezen, of wellicht is dit juist de clou van het verhaal..

Dat van het 'Yin' snap ik ook niet helemaal, Yin & Yang, donker en licht, ( al is hij donker en de ik-persoon licht ), tegenpolen en toch kunnen ze niet zonder elkaar.. dat snap ik dan wellicht nog wel, maar ik snap de overschakeling niet helemaal.
Ook denk ik dat ik dus gewoon het eind verkeerd gelezen heb, dus een beetje uitleg wellicht? *probeert lief te kijken*

Maar, ik wil je als einde nog even complimenteren voor de opbouw van je verhaal en je woordkeuze, want dat vind ik ronduit erg goed!


En ik gebruik weer eens veel te vaak de woorden: wellicht en misschien

Thnx I C U en Fri... !

Nou, het einde is eigenlijk geen einde en de climax en een clou heb ik nog niet. Zoals ik al zei zit er nog vanalles in mijn hoofd, hele verhaallijnen, subplots, wendingen en allerlei rare dingen, maar daar heb ik nog niks mee gedaan. Ik begon gewoon te typen naar aanleiding van een dagdroom en dit rolde er uit.
De laatste alinea had ik bedacht voor het hele middenstuk en slaat op iets wat in mijn hoofd zit maar nog niet in het verhaal, ik had het misschien beter nog even weg kunnen laten. Yin is inderdaad een verwijzing naar Yin en Yang, evenwicht. Ze houden elkaar in evenwicht. Eerst zijn ze twee extremen (goed-kwaad, jong-oud), later groeien ze steeds meer naar elkaar toe, maar dat zit ook nog niet in het verhaal. (of ik dat er nog bij ga schrijven weet ik niet, het zou waarschijnlijk héél absurd worden.)
Ik heb hem expres X genoemd, niet om de reden die jij noemt, maar meer omdat hij net als de vertelpersoon eigenlijk nog geen naam mag hebben. (ja, k weet het, vaag...)

Hmmm, ik ben behoorlijk aan het jubelen nu, ik had niet zo'n reacties verwacht!

Agh, iemand zei me ooit dat de waarheid gezegd mag worden
Dankje voor je terugreactie, want nu ik weet dat het nog niet af is hoeft het einde ook nog niet het gevoel te geven dat het af is. Maar als ik je een tip mag geven zou ik wel verder schrijven, het hele verhaal maken, hoe absurd het ook gaat worden. (want absurd is leuk, als het goed is dan - en met wat ik nu al gelezen heb, heb ik zeker het idee dat het goed kan worden )

Ik ben in ieder geval erg benieuwd, dus als je het nog verder gaat schrijven zal ik het zeker volgen! ( En van het 'X', nouja, wat ik verzon was wellicht een beetje vergezocht zo klinkt het ook wel leuk - dat ze allebei nog geen naam hebben)

de laatste alinea wordt dan de eerste van het volgende ''hoofdstuk''. Ik wil het graag schrijven, maar nu lukt het niet. Moet eerst weer de tijd hebben om een ochtend heel langzaam wakker te worden, zodat die ideeën een beetje vorm krijgen. Nu heb ik wel wat steekwoorden (van zo'n vorige dagdroomsessie ) maar als ik dat nu (ben moe) ga verwoorden wordt het niet veel vrees ik.
Maar goed, ik zal mijn best doen, binnenkort dus wellicht een vervolg.

@ I C U: ''de manier waarop ik het schrijf''? Wat is dan die manier? Wat bedoel je precies? Hoe kan ik het minder eentonig maken denk je?

[I C U]

Quis schreef op 30-01-2006 @ 21:27 :
@ I C U: ''de manier waarop ik het schrijf''? Wat is dan die manier? Wat bedoel je precies? Hoe kan ik het minder eentonig maken denk je?

Hm. Ergens halverwege het verhaal zijn de wendingen in je zinnen niet bijzonder meer, omdat je dat in het eerste deel van je verhaal al meermalen gedaan hebt. Het lijkt me heel moeilijk om iedere keer dat je zo'n wending gebruikt, echt iets origineels er van te maken.
Misschien kun je het verhaal nog een paar keer goed lezen, en kijken hoe je die zou kunnen veranderen.

Maar, zoals ik er ook al bij zette: Het is maar een heeeeeel klein puntje van kritiek, omdat het vergeleken bij je eerste deel 'eentonig' wordt, terwijl het nog steeds een goed stuk is. Gewoon nog een paar keer doorlezen, ook eens hardop, misschien dat je er zo wat schoonheidsfoutjes uit kunt halen.

Ik begrijp wat je bedoelt, het begint me nu zelf ook op te vallen. Ik probeerde al een beetje verder te schrijven vandaag, maar nu wordt het nog moeilijker om niet in een trucje te vallen. Misschien probeer ik het over een week of zo gewoon eens te herschrijven, echt ''orginele'' bewoordingen kan ik nu niet bedenken.
bedankt voor je reactie
*hoopt stiekem dat roosje ook wil reageren, heeft altijd zo'n lekker ongezouten commentaar, misschien weet zij nog (schoonheids)foutjes aan te wijzen *

[I C U]

Quis schreef op 31-01-2006 @ 15:04 :
Ik begrijp wat je bedoelt, het begint me nu zelf ook op te vallen. Ik probeerde al een beetje verder te schrijven vandaag, maar nu wordt het nog moeilijker om niet in een trucje te vallen. Misschien probeer ik het over een week of zo gewoon eens te herschrijven, echt ''orginele'' bewoordingen kan ik nu niet bedenken.
bedankt voor je reactie
*hoopt stiekem dat roosje ook wil reageren, heeft altijd zo'n lekker ongezouten commentaar, misschien weet zij nog (schoonheids)foutjes aan te wijzen *

Blij dat je me begrijpt Ik was bang dat ik nogal vaag was, maar blijkbaar valt het mee! Te vaak hetzelfde trucje, en hij wordt doorzichtig. Wat tijd eroverheen laten gaan wil vaak wel helpen ja!

Uhu, Roosjes commentaar is heerlijk niet subtiel!

[Roosje]

Nou, en bedankt.

Maar goed, ik zal het gaan lezen.

Roosje schreef op 31-01-2006 @ 18:45 :
Nou, en bedankt.

Nee, Roosje, je begrijpt me verkeerd! Ik waardeer dat juist, die eerlijkheid, echt waar! Je haalt er altijd fouten uit die veel anderen niet zien, dat is juist iets goeds. Ik zou het fijn vinden als je het zou lezen, ik ben echt benieuwd wat je er van vind, juist omdat je zo'n uitgesproken mening hebt.

[Roosje]

Quis schreef op 31-01-2006 @ 18:51 :
Nee, Roosje, je begrijpt me verkeerd! Ik waardeer dat juist, die eerlijkheid, echt waar! Je haalt er altijd fouten uit die veel anderen niet zien, dat is juist iets goeds. Ik zou het fijn vinden als je het zou lezen, ik ben echt benieuwd wat je er van vind, juist omdat je zo'n uitgesproken mening hebt.

Dat is mierenneuken. (a)

En nu ga ik aan mijn officiële commentaar beginnen.

Hulde aan de mierenneukers dan. (ik heb er soms zelf ook wel een handje van, maar bij eigen stukjes is dat natuurlijk moeilijk he. )

offtopic: wat betekent (a)? Ik zie het vaak staan maar kan het niet thuisbrengen...

[*nawiskbi*????]

ja mooiiii.......... ik vind het einde wel ietsje jammer...het lijkt iets gehaast..alsof je het snel moest afronden ofzo..maar overall echt goed!!!!!

xxxxx

[Roosje]

Quis schreef op 31-01-2006 @ 18:56 :
Hulde aan de mierenneukers dan. (ik heb er soms zelf ook wel een handje van, maar bij eigen stukjes is dat natuurlijk moeilijk he. )

offtopic: wat betekent (a)? Ik zie het vaak staan maar kan het niet thuisbrengen...

Engeltjessmiley op MSN. En ik ben bezig met je commentaar, in een ander scherm. Ik word afgeleid, is dat een goede smoes?

En heeft nou niemand door dat ik eigenlijk er alleen maar een hoop omheen lul als ik commentaar geef?

[Roosje]

Goed, ga ik.

Op zich... ik weet niet, ik vind het moeilijk me hier een mening over te vormen. Aan de ene kant vind ik het heel goed, doordat het behoorlijk vreemd/absurd is, maar aan de andere kant vind ik het erg moeilijk om m'n aandacht erbij te houden. Het is best wel langdradig (dat zei I C U ook al, geloof ik. Nou ja, doet er niet toe), want er gebeurt niet zoveel. Het bestaat vooral uit gedachten, of lijkt daar vooral uit te bestaan. Het kabbelt maar door, als je begrijpt wat ik bedoel. Je gaat trouwens ook erg lang door op de verschillen tussen de commandant en de ik-persoon; feitelijk bestaat je hele verhaal daar uit. Dat zou op zich wel iets korter mogen en ook kunnen, denk ik. Zo lijkt het een beetje (oké, een beetje boel) een opsomming.
Het idee van de aarde vernietigen vind ik wel erg leuk. Het is zo, hoe noem je dat? Zo zalig rigoureus en knettergek tegelijkertijd.

Daarnaast maak je redelijk wat fouten in woorden als velen:

...zoals vele beweerden...
...hoe meer ik besefte dat het degene die zeiden zo van mij te houden dezelfde waren die hem zo haatten...

"vele", "degene" en "dezelfde" moeten hier alledrie met een N aan het eind, aangezien ze onderwerp zijn. Ik weet niet zeker of dat de echte reden is, maar wel dat die N daar hoort te staan.
Ook vind ik dat je vaak behoorlijk lange zinnen gebruikt, met heel veel komma's. Wellicht kun je daar eens naar kijken. Als je het maar af en toe zou doen, zou het nog wel kunnen, maar zo vaak wordt het vervelend. (Oké, vervelend is niet echt het goede woord, maar het begint op te vallen. Laat ik het daar op houden.)

‘Laten we de aarde vernietigen,’ zei ik en wreef in mijn vermoeide ogen.

Het laatste gedeelte van deze zin vind ik, bij nader inzien, heel anders overkomen dan de rest van je verhaal. Althans, hij lijkt niet bij de ik-persoon te passen.

Alles wat ik wist had ik zelf bedacht of van de commandant geleerd. Ik was klein, jong en onschuldig. Ook niet alles, maar daar zou ik pas veel later achterkomen.

De herhaling van "alles" werkt hier best wel verwarrend, misschien dat je daar iets anders op kunt verzinnen?

Misschien had hij wel gelijk, ik kon me nog niet te veel logica veroorloven dus ik nam het maar van hem aan.

Ik zou hier een komma voor het woordje "dus" zetten en de woorden "nam" en "ik" omdraaien.

Ik wilde commandant een plezier doen

De commandant, neem ik aan? Of anders commandant X, maar zo staat het er wel erg loos.

Het was een strak plan vond ik

Ik vind "strak plan" een uitdrukking die totaal niet bij de rest van je verhaal past. Het is plotseling heel, ik weet niet, het is iets dat een totaal andere stijl heeft.

Als laatste kritiekpuntje: de herhalingen van "engelenhaar" vind ik een beetje jammer. Het is een worod dat niet vaak voorkomt; ik denk dat synoniemen mooier zouden zijn.

En nu heb ik wel weer genoeg geluld. Over het algemeen vind ik dit een goed verhaal, dat is zeker.

Hé Roos, geweldig ben je. Nu moet ik achter de computer vandaan, ik kijk een andere keer goed nog naar je commentaar.

[Roosje]

Geen dank.

En trouwens:

*hoopt stiekem dat roosje ook wil reageren, heeft altijd zo'n lekker ongezouten commentaar, misschien weet zij nog (schoonheids)foutjes aan te wijzen*

Niet zo'n, maar zulk.

[Eye of Sauron]

Leuk verhaal, echt goed. Zo goed heb ik ze lange tijd niet meer gelezen.....

Mijn interpretatie van het verhaal is:
De ik-figuur van het verhaal is een jong meisje dat misbruikt, verwaarloost of zoiets dergelijks is. Ze vertrouwd eigenlijk niemand meer, behalve Commandant X. Maar dat is eigenlijk een action figure. (het meisje heeft een overactieve fantasie)
Ze wil dus de aarde vernietigen, wat ik uitleg als: iedereen die haar pijn heeft gedaan vernietigen en dat projecteerd ze dus op commandant X. Bij hem moest ik meteen denken aan Major Chip Hazard uit Small Soldiers. (je weet wel, die ingesproken wordt door Tommy Lee Jones)

Zit ik een beetje in de goede richting of denk ik nou op een totaal andere manier als jij?

@ roosje: het wordt tijd dat ik weer eens een nederlandsboek met alle regeltjes opensla, ik vergeet dat soort dingen iedere keer opnieuw, zo zonde he.

@ Eye of Sauron: thank you! Je interpretatie is echt geweldig, maar niet hoe ik dacht. Hoe ik wel dacht ga ik lekker niet vertellen, want misschien komt er dus nog een vervolg en dan zou ik al te veel verklappen.

nog een keer @ roosje:
- ''velen'' en aanverwanten moet met een en omdat het zelfstandig gebruikt wordt, als er al een onderwerp zou staan (vele mensen) valt de n weg.
- vermoeide ogen past juist wel bij de hoofdpersoon, maar dat is nu nog niet geheel duidelijk. Ik weet nog niet goed welke kant het uiteindelijk nog opgaat, maar ik laat het nu nog staan.
-''Ook niet alles, maar daar zou ik pas veel later achterkomen.'' heb ik gewoon weggehaalt, ik vond het storend worden.
- een goed plan klinkt inderdaad veel beter dan een strak plan, hoe kwam ik er op
- in eerste instantie heb ik ''melkwitte huid en engelenhaar'' bewust herhaald, maar bij nader inzien vind ik het niet mooi. Ook dat zinnetje heb ik nu gewoon weggelaten, synoniemen zouden het niet beter maken.
- Ik zal wat komma's vervangen door punten, soms draaf ik wat door inderdaad.
- Tenslotte: tja, die opsomming, dat langdradige wat jullie zeiden, ik ga er een andere keer nog wat aan proberen te doen. Nu heb ik het zó vaak gelezen dat ik het bijzonder stom begin te vinden en kan ik er ook moeilijk aan sleutelen zonder kwaliteit te verliezen.

[planckton]

Heejjz quizzje

Wow, ik wist niet dat je echt kon schrijven! Je zei dat het absurdistisch was, maar dat vond ik nog wel meevallen, het is in ieder geval zo geschreven dat je je wel kan inleven in t verhaal. Ik heb mezelf echt gedwongen om langzaam te lezen (you know me) maar het werd niet saai, je taalgebruik is prettig om te lezen.
Mag ik nu ook mini-kritiek-puntjes geven of komt dat van te dichtbij?

[Changshan]

Mooi verhaal, lijkt veel meer dan bij het andere verhaal, dat eerder hoger stond bij Letteren, of je dit in een dramatische bui hebt geschreven. Mooie stijlfiguren, ineen geklonken zinnen.

Hehe, ik was van plan ook te mierenneuken (met jouw toestemming, later), maar ik zag dat Roosje dat allemaal al had gedaan. We're an antfuckers duo.

Ik volg de rest van het verhaal ook, mocht dat nog komen.

[Roosje]

Changshan schreef op 07-02-2006 @ 16:56 :
Hehe, ik was van plan ook te mierenneuken (met jouw toestemming, later), maar ik zag dat Roosje dat allemaal al had gedaan. We're an antfuckers duo.

(a).