29-07-2001, 23:02
|
|
|
.. Maar dan komt zij binnen. Het is net een stomme soap. Niemand van zijn vrienden kan op zijn 20e verjaardag komen behalve zij. De gevreesde ex. Bloedmooi, leuk, en ze hebben 2 jaar van hun leven gedeeld. Elkaar ontmaagd. De toon gezet voor hun hele verdere liefdesleven. Zij komt binnen en vult met haar aanwezigheid meteen de hele ruimte, zelfs al zitten we buiten en is die ruimte oneindig. En ik klap dicht. Ik forceer een glimlachje. Mijn been begint te trillen en een vreemd gevoel van angst trekt door mijn aderen heen. Zijn opa maakt een grapje over haar schoonheid, perfecte glimlach van haar. Over mijzelf heb ik van niemand nog iets gehoord. Alleen maar gehoopt dat ze me een lief meisje zouden vinden of zoiets. Even verliest hij zijn aandacht voor mij en staart terwijl zijn hand gevoelloos op mijn been ligt naar haar perfecte borsten die uit het perfecte stylish en toch absoluut niet hoerige topje 'ploepen'. Jahoor, jongenseigen? Ik bekijk mijn eigen vadsige lijf gehuld in megawijde skatebroek en capuchontrui. Dan kan hij nog zo zeggen dat ik er niet als een aardappelzak uitzie en dat hij het zo cool vind bij meisjes, zíj krijgt toch meer aandacht met haar perfecte lichaam in haar mooie strakke kleertjes. Op de kaart die ze hem overhandigt staat onder andere "weet je nog.. nee, ik zal niet over vroeger praten". Vroeger. Hun vroeger. Waarom voel ik me dan toch buitengesloten? Het is duidelijk hoe vertrouwd ze zijn. Ze staat meteen met hem te dollen. En al krijg ik alweer een zoen en merkt zij op dat ze "natuurlijk" een vriendje heeft, ík huiver. Heel diep. Héel bang. Want ik hou veel van hem. En als na haar vertrek iedereen het heeft over haar drukte en dat ze zo, en dat vinden ze zeker niet positief, veranderd is sinds hun relatie lucht het iets op. Al zwijgt hij. Maar als ik tegen hem opmerk dat ze inderdaad wel behoorlijk bitchy kan zijn reageert hij verontwaardigt. Natuurlijk wilde ik gráag een kutopmerking over haar maken, maar het is ook gewoon waar. En dat zij vanavond zonder vriendje en hij zonder vriendin vanavond samen rondom het kampvuur zitten bevalt me niks. Ik voel me kut en misselijker dan ik al was. Ik voel me lelijk, dik en stom. Ik voel me zo fucking onzeker door haar. Maar hieruit put ik weer kracht om verder te lijnen. Nog meer motivatie. Want als ik haar zie heb ik absoluut geen zin meer om te eten. Ik wil zoals zij worden. Wacht maar tot ik van vakantie terug kom. Dan wil je me niet meer kwijt. Dan ben ik slank en bruin. Maar nu ben ik bang, gruwelijk bang. Niet alleen over vannacht, maar ook met Lowlands is zij van de partij terwijl ik ver weg ben. Ik begin weer te trillen...
__________________
.
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
30-07-2001, 10:29
|
|
|
|
boycot nouw iedereen expres mijn dingie
 ? ik wil gewoon graag weten wat jullie dur van vinden, qua schrijfstijl essow.
__________________
.
|
|
30-07-2001, 14:41
|
|
|
|
De gevoelens van de vertelpersoon zijn goed verwoord, ik kan me goed inleven in wat zij van de ex van haar vriend vindt.
Het is misschien wel duidelijker als je het verhaal in alinea's indeelt. BTW, gaat het over jezelf of is het verzonnen?
|
|
30-07-2001, 17:10
|
||
|
|
Citaat:
__________________
.
|
|
|
30-07-2001, 20:09
|
||
|
|
Citaat:
Maar over de inhoud zelf, heb je met je vriend over je onzekerheid gepraat?
|
|
|
30-07-2001, 20:38
|
||
|
|
Citaat:
maar er is niks g'beurd die avond sow sprak un friendjuh vamme  , thank god 
__________________
.
|
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 22:31.
Adverteren