De Held (over een Afrikaans dorpje)

[Anne]

De held

Kenem slenterde door het dorpje heen. Er lag veel stof op de straat en bij elke stap die hij zette waaide dat omhoog. Hij keek om zich heen en zag zijn dorpsgenoten. Sommigen zaten voor hun huisjes op de grond en anderen waren languit op de straat gaan liggen. Het was volop zomer en erg heet. Eigenlijk was het te warm om ook maar iets te doen, maar hij verveelde zich. Toch besloot hij om maar weer terug naar huis te gaan en te vragen of er iets te doen was. Misschien kon hij zijn vader helpen op het land.
Maar zijn vader was niet thuis. Hij was samen met zijn kleine broertjes aan het wandelen. Kenem was hen niet tegengekomen. Hij besloot zijn moeder gezelschap te houden en liep het kleine lemen hutje in, dat ze zelf gebouwd hadden. Bij binnenkomst moest hij bukken, anders zou hij zijn hoofd stoten. “Je bent alweer gegroeid”, zei zijn moeder. “Ja mam”, antwoordde hij en hij ging op de grond zitten. Ze hadden geen stoelen en geen tafel. In een klein hoekje lagen de slaapmatjes, die ze vanochtend hadden gewassen. Bij dit weer was alles zo droog. Zijn zusje zat bij zijn moeder op de grond. Ze tekende met haar vingers in het stof op de grond en verveelde zich duidelijk. Kenem wist niet wat hij moest doen, dus ging hij maar bij haar zitten. “Mooie tekening”, probeerde hij, maar ze reageerde niet. “Ze doet de hele dag al moeilijk”, merkte zijn moeder op. Tasma stak haar armen uit naar hem en omhelsde hem. Kwijl droop op zijn T-shirt en snel duwde hij haar weg. “Ik ga weer naar buiten.” En hij stond op. Tasma was bij zijn moeder op schoot gekropen en had haar armen om haar heen geslagen. Ze maakte gekke geluiden en sloeg met haar handen. Kenem keek nog even, maar toen draaide hij zich snel om.
Hij haatte zijn zusje. Ze wilde steeds bij hem zitten en kwam hem overal achterna. Hij had niets aan haar. Zijn vrienden plaagden hem met haar. Als ze normaal was geweest, hadden ze dat nooit gedaan. Hij schaamde zich voor haar. Ze was twee jaar ouder dan hij, maar leek net een baby. Ze wilde steeds met hem knuffelen. Een jongen van zijn leeftijd deed dat niet meer, maar dat begreep ze niet. Ze begreep niets.
Hij schopte tegen een steentje en besloot naar zijn vrienden te gaan. Achter zich hoorde hij gegil. Tasma had zich losgerukt en deed pogingen hem achterna te komen. Snel rende hij weg.
Hij zocht een tijd naar zijn vrienden, maar hij kon ze niet vinden. Ze waren vast het oerwoud in gegaan, dat deden ze wel vaker. Jammer dat ze hem niet hadden gewaarschuwd, dan was hij wel meegegaan. Maar in zijn eentje had hij geen zin. Verdwalen zou hij niet, maar het was zo saai alleen. Bij de waterput zag hij zijn vader en broertjes staan. “We zijn bij Joe geweest”, zei zijn vader, “en het gaat niet goed met hem.” “Hij zit onder de zweren”, fluisterde zijn kleinste broertje tegen hem. Kenem schrok en keek zijn vader aan. “Hij zal snel uit zijn lijden verlost zijn.” Kenem besloot naar zijn oude vriend toe te gaan. “Kom niet te dichtbij”, waarschuwde zijn vader. Maar hij wilde alleen maar afscheid van hem nemen.
Verschillende mannen stonden bij zijn huis. Joe had een groot huis. Als hij dood was, zou er vast ruzie ontstaan over wie het huis nu mocht hebben. Kenem worstelde zich door de menigte heen en ging naar binnen. Het stonk en in een hoekje zag hij Joe liggen. Er stonden vrouwen om hem heen en ze verhinderden zijn doorgang. “Ik wil gedag zeggen”, mompelde hij en hij duwde tegen één van de vrouwen aan. Maar ze lieten hem er niet door en dus was hij genoodzaakt om te blijven staan. “Dag Joe”, zei hij met stemverheffing. Maar Joe kreunde alleen maar en had zijn ogen gesloten. Kenem draaide zich om en liep naar buiten. Jammer, hij kon goed met hem opschieten. Het was af en toe zijn beste vriend, als zijn andere vrienden er niet waren. Maar nu zou hij dood gaan en moest hij zich weer vervelen.
Bij de waterput stond een grote menigte. Hij snelde zich er naar toe en hoorde vrouwen huilen. Hij zag zijn moeder staan met een betraand gezicht. Hij wilde naar haar toe gaan, maar mensen hielden hem tegen. “Niet doen.” “Blijf hier!” Maar hij luisterde niet en rende naar zijn vader toe, die dichtbij hem stond. “Wat is er, papa?” “Tasma”, zei zijn vader en hij wees naar de put. Kenem rende naar de put toe en keek over de rand heen. Ver beneden hoorde hij geluidjes. Hij keek verschrikt naar zijn vader. “Is ze…” Zijn vader knikte geluidloos. “Maar ze leeft nog!” Kenem gooide zijn benen over de rand. Hij moest zijn zus redden en hij was de enige die dun genoeg was! “Haal een ladder voor hem”, gebood zijn vader aan de mannen en binnen een minuut stond er een oude krakkemikkige ladder voor hem klaar. Hij liet hem in de put zakken en zette er zijn benen op. Het ding kraakte gevaarlijk. “Kijk uit”, smeekte zijn moeder en Kenem wilde haar graag gerust stellen, maar hij wist niet hoe. Dus klom hij voorzichtig naar beneden.
Het was donker in de put, maar hij was al snel beneden. “Doe je armen om me heen”, zei hij op een zachte toon tegen Tasma, die gelijk gehoorzaamde. Hij pakte haar goed beet en klom toen langzaam naar boven. Als een held werd hij ontvangen. De vrouwen namen Tasma gelijk over en streelden haar over het haar. Zijn vader tilde hem op en droeg hem op zijn schouders door het dorp heen. “Onze held!”, riep hij steeds en Kenem voelde zich intens gelukkig. Nooit zou hij meer zeggen dat hij zijn zusje haatte, want hij had haar leven gered en hij kon niet zonder haar!
Toen zijn vriendjes het bos uitkwamen, keken ze verbaasd. Kenem liep naar hen toe en met een ondeugend lachje vroeg hij: “Hebben jullie nog wat beleefd?”


------------------
Een wonder maakt de wereld bijzonder!

[Dit bericht is aangepast door Anneee (30-07-2001).]

[Anne]

Te lang?

[Gwen.]

Anneee schreef:
Te lang?

nee jowh, leuk verhaaltje, goed geschreven, wel kinds, is da niet erg dat ik dat zeg?

[Anne]

Miss Quasy schreef:

nee jowh, leuk verhaaltje, goed geschreven, wel kinds, is da niet erg dat ik dat zeg?

Jah, dat klopt. Maar hij is ook al 5 jaar oud