Mag ik dat anderen aan doen?

[Sterretje*]

Het gaat al sinds lange tijd niet goed met me. Ik sluit mezelf nu al een aantal weken lang op in mijn kamer. Ontwijk elke vorm van contact met anderen en eet of niet óf ontzettend veel. Voel me vaak depressief, onrustig en angstig. Zo durf ik bijv. niet de deur uit. Ook heb ik problemen met mijn gewicht. Ik voel me ontzettend vet en dik, waardoor ik me nog somberder ga voelen. Ik herken mezelf totaal niet meer. Nu heb ik de diagnose Borderline gekregen, dus dit verklaart mijn gedrag ook wel een beetje. Ben ontzettend bang om opnieuw opgenomen te worden. Het gaat zo bergafwaarts. Ik weet het allemaal ff niet meer. Vaak denk ik erover om maar gewoon te stoppen met alles. Niet meer vechten om beter te worden, maar gewoon blijven zitten in de shit en elke vorm van hulp afwijzen. Wegkwijnen in al mijn vedriet. Maar mag ik dit mijn omgeving aan doen? Mijn ouders waarbij ik in huis woon? Mensen die om me geven?

Magisch Sterretje

Mag je dat jezelf aan doen?

[Sterretje*]

Leonoor schreef op 09-05-2004 @ 13:01 :
Mag je dat jezelf aan doen?

Weet je, dit is een hele moeilijke vraag. De ene keer wil ik mezelf de pijn laten voelen omdat ik mezelf overal de schuld van geef. En aan de andere kant is er een klein meisje in me dat zachtjes huilt en vurig wenst dat de pijn verdwijnt zodat er weer een opening is om mijn dromen die ik altijd had te verwezelijken. Maar omdat het nu al zo'n lange tijd duurt, ben ik langzaam maar zeker aan het opgeven. Ik kan niet meer. Wil alles laten voor wat het is. Accepteren dat dit mijn leven is en langzaam wegvagen van deze wereld. Steeds verder verwijderd raken van de mensen van wie ik houd. Ik haat het om ze pijn te doen, daarom ontwijk ik ze, maar dit zal niet voorkomen dat ik ze alsnog pijn doe...
Hoe moeilijk ik het ook te geloven vind, er zijn nou eenmaal mensen die onvoorwaardelijk van me houden en het heel erg vinden om me op deze manier te zien. Toch kan ik dat niet helpen. Het gaat nou eenmaal slecht en ik ben al lange tijd aan het vechten voor een beter bestaan, maar mijn hoop die ik had wordt steeds kleiner en is zo goed als verdwenen op dit moment.
Toen ik de diagnose Borderline kreeg was ik niet opgelucht, integendeel. Ik kon het maar niet accepteren. Nu begin ik er steeds meer aan toe te geven. Ik ben en blijf een Borderliner. Waarom dan nog vechten? Ik zal altijd een moeilijk bestaan hebben. Of begrijp ik de 'ziekte' nu verkeerd? Nou goed, ik kan ermee leren leven...ja ja...zucht...fijn hoor!

Magisch Sterretje

"Ik ben en blijf een borderliner", ik denk niet dat je je met die gedachte ooit beter zult gaan voelen. Maar ik zie het ook anders; je bent jezelf en je hebt borderline. En met borderline kun je om leren gaan, idd leren leven, denk ik. Als je niet hoeft te vechten tegen wie en hoe je bent, dan scheelt dat al een hoop energie en ergernis, denk ik.

Heb je contact met andere mensen met borderline?

[Sterretje*]

Leonoor schreef op 09-05-2004 @ 13:25 :
"Ik ben en blijf een borderliner", ik denk niet dat je je met die gedachte ooit beter zult gaan voelen. Maar ik zie het ook anders; je bent jezelf en je hebt borderline. En met borderline kun je om leren gaan, idd leren leven, denk ik. Als je niet hoeft te vechten tegen wie en hoe je bent, dan scheelt dat al een hoop energie en ergernis, denk ik.

Heb je contact met andere mensen met borderline?

Ik ben mezelf en ik heb borderline. Nee, sorry..zo kijk ik er niet tegen aan. Borderline is een persoonlijkheidsstoornis, het gaat hierbij dus om mijn persoonlijkheid, me 'ik'.

En nee, ik heb geen contact met andere mensen met borderline. Ik zou eerst dagbehandeling gaan volgen, maar doordat ik nog zo in de ontkenningsfase zit (wil moeilijk toegeven aan anderen dat het niet lekker gaat en er wel degelijk problemen zijn) was ik nog niet helpbaar. Maar het grootste probleem is dat ik veel last van angsten heb. Bang voor behandeling, bang voor sociale contacten, bang voor de buitenwereld...etc....

Magisch Sterretje

[Fade of Light]

Magic_STAR schreef op 09-05-2004 @ 14:08 :
Maar het grootste probleem is dat ik veel last van angsten heb. Bang voor behandeling, bang voor sociale contacten, bang voor de buitenwereld...etc....

Waarom ben je bang voor de behandeling? Waarom ben je bang voor mensen die het beste met je voor hebben? (bij dat laatste heb ik het niet ozmaar over 'de buitenwereld', want daar zitten ook niet goede mensen)

[Sterretje*]

Fade of Light schreef op 09-05-2004 @ 14:19 :
Waarom ben je bang voor de behandeling? Waarom ben je bang voor mensen die het beste met je voor hebben? (bij dat laatste heb ik het niet ozmaar over 'de buitenwereld', want daar zitten ook niet goede mensen)

Ook weer zo'n moeilijke vraag...
Waarom ben je zo bang? Ik weet het eerlijk gezegt niet eens. Bang om de controle kwijt te raken (gek eigenlijk: welke controle dan?) Ik ben erg wantrouwend tegenover hulpverleners. Dat beeld heb ik gecreerd en is moeilijk te veranderen. (zwart/wit-denken, borderline-trekje )

Ik weet dat er mensen zijn die me willen helpen en het beste met me voort hebben en toch knaagt er iets aan me. Allerlei gedachten gaan door me heen: Ben ik niet lastig? Willen ze me wel écht helpen of voelen ze zich verplicht daar toe? Houden ze van me of zeggen ze dat zomaar? Willen ze me misleiden? Ze willen me dik hebben hè? Ze willen van me af....Kortom, het gaat maar door. En jammer genoeg ALTIJD in de negatieve sfeer waardoor ik mezelf verder en verder de afgrond in help.

Magisch Sterretje

[Fade of Light]

Magic_STAR schreef op 09-05-2004 @ 14:28 :
Ook weer zo'n moeilijke vraag...
Waarom ben je zo bang? Ik weet het eerlijk gezegt niet eens. Bang om de controle kwijt te raken (gek eigenlijk: welke controle dan?) Ik ben erg wantrouwend tegenover hulpverleners. Dat beeld heb ik gecreerd en is moeilijk te veranderen. (zwart/wit-denken, borderline-trekje )

Is die behandeling er niet juist om JUIST controle te krijgen over je leven?

Ik weet dat er mensen zijn die me willen helpen en het beste met me voort hebben en toch knaagt er iets aan me. Allerlei gedachten gaan door me heen: Ben ik niet lastig? Willen ze me wel écht helpen of voelen ze zich verplicht daar toe? Houden ze van me of zeggen ze dat zomaar? Willen ze me misleiden? Ze willen me dik hebben hè?

Zijn dat je relationele gedachten (als je echt eens goed nadenkt, denk je er dan ook zo over, of is het dan wel 'duidelijk' (voor je gedachten dan) dat die mensen je willen helpen), of is dat alleen je (ongecontroleerde?) gevoel?

ik heb niet veel wijze woorden, ik weet er weinig van, maar ik vind het heel erg voor je dat je je zo kut voelt..

http://www.stichtingborderline.nl/lotgenoten.html

misschien dat je hier iets aan hebt,

veel sterkte, lisanne

[Sterretje*]

Fade of Light schreef op 09-05-2004 @ 14:31 :
[B]Is die behandeling er niet juist om JUIST controle te krijgen over je leven?



Zijn dat je relationele gedachten (als je echt eens goed nadenkt, denk je er dan ook zo over, of is het dan wel 'duidelijk' (voor je gedachten dan) dat die mensen je willen helpen), of is dat alleen je (ongecontroleerde?) gevoel?

Idd, die behandeling is er juist om je die controle aan te leren. Helaas is zo'n behandeling vaak in groepsverband, aangzien ik moeite heb om de afstand met mensen te bepalen (gevolg: aantrekken, afstoten) + het werken aan allerlei gecompliceerde problemen maakt zo'n behandeling niet makkelijk. Dit maakt de stap om zoiets te gaan doen erg groot. Toch kijk ik het meeste op tegen de aanwezigheid van andere mensen. Snel denk ik van: ze zijn tegen me, ze nemen het niet serieus, zij hebben veel ergere problemen > ik stel niks voor, ben ik 'gek' omdat ik hier zit....

Wat betreft mijn gedachten. Ik geloof er heel sterk in op het moment dat ze mijn hoofd binnenkomen. Ik probeer mezelf er steeds aan te herinneren dat ze het vast goed bedoelen etc. maar de negatieve overheersen (bijna) altijd. Misschien dat je het met een uitleg snapt hoe ik het ervaar: Allerlei emoties schieten door mijn lijf, ik blokkeer mijn gevoel door alles en iedereen van me te isoleren (door bijv. mezelf te láten geloven dat ze niet van me houden, dat ik geen hulp verdien etc.) Het is als een tweede stem die het roer overneemt. Maar ik wil wel hulp, maar het als een paniekaanval zeg maar. Het is ook een beetje te vergelijken met een eetstoornis denk ik. Zolang je in je hoofd maar lang genoeg herhaalt dat je dik bent en je af moet vallen, dan is dat nog het enige wat je weet en iets anders klopt dan niet. Als anderen je iets anders vertellen zijn ZIJ degene die liegen etc.

Magisch Sterretje

[Sterretje*]

lizzyxxxie schreef op 09-05-2004 @ 14:39 :
ik heb niet veel wijze woorden, ik weet er weinig van, maar ik vind het heel erg voor je dat je je zo kut voelt..

http://www.stichtingborderline.nl/lotgenoten.html

misschien dat je hier iets aan hebt,

veel sterkte, lisanne

Lief, bedankt

Magisch Sterretje
(p.s ik vind het ook kut dat ik me zo voel , maar het is wel fijn dat ik op deze manier wat steun heb van jullie, thanks!)

Magic_STAR schreef op 09-05-2004 @ 14:54 :
Helaas is zo'n behandeling vaak in groepsverband, aangzien ik moeite heb om de afstand met mensen te bepalen (gevolg: aantrekken, afstoten) + het werken aan allerlei gecompliceerde problemen maakt zo'n behandeling niet makkelijk. Dit maakt de stap om zoiets te gaan doen erg groot. Toch kijk ik het meeste op tegen de aanwezigheid van andere mensen.

Is het niet zo dat iedereen die daar zit last heeft van bepaalde dingen? En is het ook niet zo dat de mensen die de behandeling leiden daar ervaring mee hebben?

Misschien kun je beginnen met een individuele vorm van therapie? Of dis die mogelijkheid er niet.

Ik geloof btw dat je persoonlijkheid meer is dan alleen maar borderline...maar goed, das mijn mening. (Anders zou iedereen met borderline hetzelfde zijn en dat is niet zo. Je bent dus jezelf, maar je hebt bepaalde kenmerken die door borderline komen, vind ik. )

[Sterretje*]

Leonoor schreef op 09-05-2004 @ 15:33 :
Is het niet zo dat iedereen die daar zit last heeft van bepaalde dingen? En is het ook niet zo dat de mensen die de behandeling leiden daar ervaring mee hebben?

Misschien kun je beginnen met een individuele vorm van therapie? Of dis die mogelijkheid er niet.

Ik geloof btw dat je persoonlijkheid meer is dan alleen maar borderline...maar goed, das mijn mening. (Anders zou iedereen met borderline hetzelfde zijn en dat is niet zo. Je bent dus jezelf, maar je hebt bepaalde kenmerken die door borderline komen, vind ik. )

Je hebt gelijk dat je persoonlijkheid meer is dan alleen maar borderline. Maar mijn persoonlijkheid wordt gekenmerkd door borderline, daarom zie ik het niet meer als iets aparts. En iedere borderliner (of persoon met borderline ) is verschillend, net zoals Autisten ook niet met elkaar vergelijkbaar zijn. Nou ja, het maakt niet zo heel veel uit hoe je erover denkt. Het is verdomd lastig om ermee om te gaan zowel voor degene die eraan lijdt als de omgeving.

Wat die therapie berteft, ik weet alleen dat er gewerkt wordt in groepsverband als het om behandeling gaat van persoonlijkheidsstoornissen. En idd, niet alleen ik zal die angsten ervaren. Toch is het een blokkade waardoor ik geen behandeling aan durf.

Magisch Sterretje

Magic_STAR schreef op 09-05-2004 @ 15:46 :
Het is verdomd lastig om ermee om te gaan zowel voor degene die eraan lijdt als de omgeving.

Een vriendin van mij heeft het...het zal heel veel uit maken dat ik niet dagelijks met haar te maken heb (ze woont ver weg, we hebben meer schrijfcontact)...maar ik zie haar gewoon als M., niet als 'borderliner' en ook niet als 'M. met borderline', ze is wie ze is en ze heeft toevallig borderline. Een meisje uit een projectgroep op school had ook iets soortgelijks, mjah, so what? Ik snap dat het prettig is om te weten wat je hebt (prettig is misschien niet het juiste woord...maar je snapt het wel, hoop ik) en het verklaard ook veel dingen, voor je zelf en ook voor je omgeving, maar meer ook niet...

Maar goed, daar kunnen we waarschijnlijk lang over discussieren, we zien het toch anders. En dat mag.

Wat die therapie berteft, ik weet alleen dat er gewerkt wordt in groepsverband als het om behandeling gaat van persoonlijkheidsstoornissen. En idd, niet alleen ik zal die angsten ervaren. Toch is het een blokkade waardoor ik geen behandeling aan durf.

Je zult toch ook wel gewoon individuele hulp van een psycholoog kunnen krijgen? Als je toe bent aan hulp, dan zou je het misschien een keer met je huisarts kunnen overleggen.

[Sterretje*]

Leonoor schreef op 09-05-2004 @ 15:51 :
Een vriendin van mij heeft het...het zal heel veel uit maken dat ik niet dagelijks met haar te maken heb (ze woont ver weg, we hebben meer schrijfcontact)...maar ik zie haar gewoon als M., niet als 'borderliner' en ook niet als 'M. met borderline', ze is wie ze is en ze heeft toevallig borderline. Een meisje uit een projectgroep op school had ook iets soortgelijks, mjah, so what? Ik snap dat het prettig is om te weten wat je hebt (prettig is misschien niet het juiste woord...maar je snapt het wel, hoop ik) en het verklaard ook veel dingen, voor je zelf en ook voor je omgeving, maar meer ook niet...

Maar goed, daar kunnen we waarschijnlijk lang over discussieren, we zien het toch anders. En dat mag.


Je zult toch ook wel gewoon individuele hulp van een psycholoog kunnen krijgen? Als je toe bent aan hulp, dan zou je het misschien een keer met je huisarts kunnen overleggen.

Ik moet vaak uitleggen dat ik borderline heb en daarom soms afwijkend gedrag vertoon, anders begrijpen mensen niet wat er met me aan de hand is of hebben ze het gevoel dat zij iets verkeerd hebben gedaan. Vb. als ik ineens het contact verbreek, plots van vrolijk naar een depressieve stemming omsla, mezelf heb verwond, in de stress schiet als er 'eten' bij de afspraak hoort etc. Dit zijn vervelende dingen die toch wel eens om uitleg vragen.

Ik heb 1 jaar lang gesprekstherapie gehad en ben langdurig opgenomen geweest. Hulp zat zou je denken, helaas waren deze hulpverleners niet gespecialiseerd in persoonlijkheidsstoornissen en aangezien mijn problemen daaruit voortkomen moest ik naar een speciale behandelafdeling. De KP (Klinische Psychotherapie) was DE plek voor mij, maar mijn nicht bleek daar te werken. Een nicht die ik niet kende (toen ik 3 jaar was zijn die familiebanden verbroken ) en ik was zelfs opgenomen in een andere stad dan waar ik woon! Nou dat ging dus niet door.

Magisch Sterretje

[Fade of Light]

Magic_STAR schreef op 09-05-2004 @ 14:54 :
Idd, die behandeling is er juist om je die controle aan te leren. Helaas is zo'n behandeling vaak in groepsverband, aangzien ik moeite heb om de afstand met mensen te bepalen (gevolg: aantrekken, afstoten) + het werken aan allerlei gecompliceerde problemen maakt zo'n behandeling niet makkelijk. Dit maakt de stap om zoiets te gaan doen erg groot. Toch kijk ik het meeste op tegen de aanwezigheid van andere mensen. Snel denk ik van: ze zijn tegen me, ze nemen het niet serieus, zij hebben veel ergere problemen > ik stel niks voor, ben ik 'gek' omdat ik hier zit....

Wat betreft mijn gedachten. Ik geloof er heel sterk in op het moment dat ze mijn hoofd binnenkomen. Ik probeer mezelf er steeds aan te herinneren dat ze het vast goed bedoelen etc. maar de negatieve overheersen (bijna) altijd. Misschien dat je het met een uitleg snapt hoe ik het ervaar: Allerlei emoties schieten door mijn lijf, ik blokkeer mijn gevoel door alles en iedereen van me te isoleren (door bijv. mezelf te láten geloven dat ze niet van me houden, dat ik geen hulp verdien etc.) Het is als een tweede stem die het roer overneemt. Maar ik wil wel hulp, maar het als een paniekaanval zeg maar. Het is ook een beetje te vergelijken met een eetstoornis denk ik. Zolang je in je hoofd maar lang genoeg herhaalt dat je dik bent en je af moet vallen, dan is dat nog het enige wat je weet en iets anders klopt dan niet. Als anderen je iets anders vertellen zijn ZIJ degene die liegen etc.

Magisch Sterretje

ah ok, wat ik me afvraag, wat denk je dan dat wij zijn? Tegen jou of...?

Misschien als extra hulp bij die beantwoording: Wij geven vrijwillig en zonder verplichting antwoord

[Sterretje*]

Fade of Light schreef op 10-05-2004 @ 18:20 :
ah ok, wat ik me afvraag, wat denk je dan dat wij zijn? Tegen jou of...?

Misschien als extra hulp bij die beantwoording: Wij geven vrijwillig en zonder verplichting antwoord

Het is lastig om uit te leggen maar ik ga het gewoon proberen.
Via Het Net lees je reacties etc. Ik kan me dan goed concetreren op de inhoud van de tekst zonder verder afgeleid te worden door andere prikkels. Dit is anders als ik met iemand praat die tegenover me zit. Lichaamstaal, gezichtsuitdrukkingen, manier van praten etc., een hoop dingen leiden me dan af. En er hoeft maar iets te gebeuren en mijn mening over diegene is negatief gevormd. Het vervelende hierbij is ook nog eens dat ik die mening aanhoud. Vb. veel hulpverleners zitten alles op te schrijven wat je zegt. Dit is vaak super irritant, waardoor ik ook vreselijk afgeleid word en het gevoel heb dat de ander alleen maar zijn werk doet. Mijn gedrag past zich dan automatisch aan, ik ga dan veel minder mijn gevoel uitdrukken en veel meer de feiten op noemen.

(hopelijk is het te begrijpen wat ik typ )

Magisch Sterretje

[Fade of Light]

Dus als een hulpverlener/ster je puur tekstueel benaderd, zou dit een hoop oplossen?

Magic_STAR schreef op 10-05-2004 @ 20:40 :
Vb. veel hulpverleners zitten alles op te schrijven wat je zegt. Dit is vaak super irritant, waardoor ik ook vreselijk afgeleid word en het gevoel heb dat de ander alleen maar zijn werk doet. Mijn gedrag past zich dan automatisch aan, ik ga dan veel minder mijn gevoel uitdrukken en veel meer de feiten op noemen.

Dat kan je van te voren aangeven, de meeste hulpverleners houden daar dan rekening mee. Weet je huisarts geen hulpverlener die wel individuele hulp geeft, maar die ook gespecialiseerd is in mensen met bv. borderline? Het belangrijkste is denk ik dat het moet klikken met een hulpverlener, dat geldt voor iedereen en misschien voor jou nog ietsje meer.

[Sterretje*]

Het aantekening maken door de hulpverlener is één van de prikkels, het was bedoeld als voorbeeld.

Behandeling gericht op het behandelen van persoonlijkheidsstoornissen was in groepsverband en werd niet individueel gegeven.


Magisch Sterretje

Magic_STAR schreef op 10-05-2004 @ 21:45 :
Het aantekening maken door de hulpverlener is één van de prikkels, het was bedoeld als voorbeeld.

Daarom ook een er achter.

Behandeling gericht op het behandelen van persoonlijkheidsstoornissen was in groepsverband en werd niet individueel gegeven.

Sorry, dat ik er over door zeur, maar was dat in één instelling of in de hele regio (oid) zo?

[Sterretje*]

Leonoor schreef op 10-05-2004 @ 21:52 :
Daarom ook een er achter.


Sorry, dat ik er over door zeur, maar was dat in één instelling of in de hele regio (oid) zo?

Voor zover ik weet was er gekeken naar verschillende instellingen binnen de regio, maar ook in andere regio's werd er gekeken naar eventuele mogelijkheden. Dagbehandeling in groepsverband gespecialiseerd op het behandelen van persoonlijkheidsstoornissen was de enige optie die er was, werd mij verteld.

Magisch Sterretje