Ik bedoel, kan het zo zijn dat je je zoveel voorsteld van een eerste keer dat het eigenlijk tegenvalt?
Ik heb nu voor het eerst echte, serieuze verkering. En met haar heb ik mijn eerste keer zoenen, handwerk, oraal en seks meegemaakt. Maar het gaat me er vooral om dat het mijn eerste keer serieuze verkering is.
Ik kan mijn gevoelen voor haar niet omschrijven. Ik heb geen extreme vlinders in mijn buik als ik haar zie, maar ik wil ook niet zeggen dat ze me niets doet.
Toen ik haar goed leerde kennen, had ik zoiets van: "Nee, dat wordt toch niets. Het wordt nooit wat.
"
Maar het werd toch wat. En het gebeurde gewoon. Allemaal. Van zoenen tot de laatste stap.
Maar nou ben ik bang dat ik niet eerlijk tegen mezelf ben. Vind ik haar echt leuk? Hoeveel geef ik om haar? Of vind ik haar leuk omdat zij me de kans bood om -(uit)eindelijk- datgene te doen waar iedereen het over heeft en waar iedereen zoveel waarde aan hecht?
Als zij tegen mij zegt dat ze de hele dag aan me denkt, voel ik me soms schuldig. Dan ben ik bang dat ik haar onbewust misbruik. Want als ik eerlijk tegen mezelf ben: Ik denk echt niet de hele dag aan haar. En van de keren dat ik aan haar denk is het meestal wel 'o wat fijn dat zij mijn vriendin is', dat mij een goed gevoel geeft. Maar soms is het ook: 'Nu kan ik eindelijk zeggen dat ik ook een vriendin heb.'
Herkennen jullie iets in mijn verhaal? Of kunnen jullie het je voorstellen?
Hoe kan ik eerlijk zijn tegen mezelf?
Alvast bedankt. Echt bedankt bedoel ik, want ik zit hier best mee.
Edit: Mischien handig om even erbij te vermelden: de meeste jongens uit mijn klas zijn nog maagd. En ik loop er echt niet mee te koop dat ik het niet meer ben. Ook is het niet zo dat er een sfeer heerst waarin je een mietje bent als je voor je 15e niet geneukt hebt ofzo.