Oud 17-09-2005, 23:22
CSN
Avatar van CSN
CSN is offline
(! Ik heb de "Regels" iets aangepast)

Omdat ik brieven schrijven zelf zo leuk vind, leek het me een goed idee een soort van brieven-schrijf topic te beginnen. Niet in de trant van 'Schrijf jij wel eens brieven? Hoe vaak, aan wie?' maar meer een topic om ook echt brieven in te schrijven. Aan elkaar.

Ik zal zometeen beginnen met een brief die ik aan iedereen richt, en als iemand daar op reageert, reageert de volgende weer op die brief, enz. Je schrijft steeds een brief naar de persoon boven je, en zo krijgen we een soort van kettingbrief.

Misschien vind je het een beetje raar dat men dan gaat reageren op een brief die aan iemand anders gericht was, maar het lijkt me juist leuk om op die manier interactieve brieven te vormen.

Om het helemaal duidelijk te maken moet ik misschien maar gewoon beginnen.



---- ---- ----

Lieve ...,

Ik geloof dat het hier vannacht nog donkerder dan normaal is. Ik kan vanaf waar ik nu zit niet zien of dat komt doordat er geen maan te zien is, of wel te zien, maar half achter een wolk, maar ik denk dat het vooral komt door het feit dat ik verblind ben door licht. Hoe dat dan kan? Ik weet het niet precies, maar het is hier zo licht dat ik het licht allang niet meer merk, en het wit vanzelf zwart is geworden. Zo gaat dat bij mij altijd een beetje. Omdat ik alles altijd overdrijf, verdwijnt het op een gegeven moment allemaal vanzelf weer - al wordt het nog veel vaker dan dat het vanzelf gaat door iemand verdreven, omdat ze er genoeg van hebben.

Er zijn een paar dingen waarvan ik denk dat ze essentieel zijn om te weten over een persoon, of waarschijnlijk denk ik gewoon dat het essentieel is af en toe wat dingen over iemand te weten te komen, en daarom zou ik je graag een aantal dingen vragen. Je mag overslaan wat je wil overslaan, je mag zelfs álle vragen negeren, maar ik zou je antwoorden graag lezen.

Was het zonnig op de dag dat je geboren werd? Ga of ging je vaak met je ouders naar de dierentuin? Houd je van dansen? Passen meren of rivieren beter bij je? Op welk lied heb je het vaakst gehuild? Zou je in je eentje door Europa reizen? Wat is je ergste nachtmerrie? Droom je die vaak?

Misschien dat ik deze vragen had moeten nummeren. Maar ik denk niet dat het veel uit had gehaald. We labelen, categoriseren, en uiteindelijk valt het toch allemaal weer aan diggelen. Al wil ik hier nu niet de negatieveling zijn. Dat beeld moet je niet van me krijgen, want het klopt niet. Als ik zeg dat het zo licht is dat ik het licht niet meer merk en alleen maar donker ken, bedoel ik eigenlijk dat ik het wel prettig vind zo. Anders had ik vast wel beter mijn best gedaan het licht in me op te nemen.

Liefs, tot snel,
CSN.
__________________
I'M NOT YOUR MOTHER'S FAVORITE DOG

Laatst gewijzigd op 18-09-2005 om 10:50.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 17-09-2005, 23:54
Sketch
Avatar van Sketch
Sketch is offline
Allereerst, erg gaaf idee. Brieven zijn leuk Wat dat betreft is het misschien wel jammer dat er msn en email is, al kun je van een email toch nog een beetje een brief maken.



---- ---- ----
17-09-2005 @ 23:22


Lieve CSN,

bij mij is het ook donker. Niet alleen buiten, ook in m'n kamer hier. Ik vergeet vaak het licht aan te doen, en als ik dan 's middags begin, zit ik 's avonds in het aardezwarte nacht achter m'n computer, of tv te kijken, of te lezen, of soms gewoon dromend voor me uit te staren. Als ik naar buiten kijk zie ik de maan ook maar deels. Niet omdat hij half achter een wolk zit, maar omdat ik verblind word door het licht van de maan zelf, en de sterren. Hoewel het helemaal donker is buiten, kan ik de wereld rondom nog vrij goed onderscheiden. De nacht is mooi vannacht.

Denk je echt dat bepaalde dingen essentieel zijn voor een persoon? Volgens mij niet. Je kan de dingen denk ik niet los zien van alle andere dingen van die persoon. Alles is belangrijk. Of onbelangrijk, want hoe goed moet je iemand kennen voor je hem of haar aardig kan vinden, of juist niet. Niettemin zal ik graag je vragen voor je beantwoorden, voor zover ik dat kan.

Over m'n geboorte kan ik je niet veel vertellen. Ik weet alleen dat het 's avonds was. Misschien zal ik ooit nog het weerbericht van die dag opzoeken, hoewel de weersvoorspellingen ook niet altijd je van het zijn. Dierentuinen ben ik wel geweest, redelijk vaak ook geloof ik, maar ik zou niet kunnen zeggen of dat altijd of grotendeels met m'n ouders was. Misschien waren het schoolreisjes, of verjaardagen van klasgenootjes. Van dansen houd ik niet. Of ja, ik houd er wel van, maar alleen om naar te kijken. Ik kijk graag naar dingen. Als ik moet kiezen tussen een meer en een rivier ga ik denk ik voor de rivier, maar het maakt me niet veel uit. Ik kan uren naar het water staren en nadenken over de kleuren en de vormen, of gewoon over niks. Ik zou niet in m'n eentje kunnen reizen. Het is veel leuker wanneer je alles met iemand kan delen, het samen beleven. M'n ergste nachtmerrie is nog van heel vroeger. Ik heb die denk ik zo'n drie of vier keer gedroomd. Ik vertel er liever niet over. Ik weet niet of er ooit muziek was toen ik huilde.

Ik vind je geen negatieveling. Mensen schijnen een behoefte te hebben aan orde, of de schijn ervan. Persoonlijk geef ik meer om enige chaos. Ik kan niet functioneren als alles netjes is, en ik raak dingen kwijt als ik ze opruim. Het liefst zou ik al m'n spullen over de grond verspreiden. Helaas is mijn kamer daar niet groot genoeg voor, of heb ik gewoon te veel spullen. Heb je wel eens een boek gelezen van W.F. Hermans? Wilde hij niet duidelijk maken dat het leven chaos is, en dat de orde die de mens creëert niet echt is, en uiteenvalt wanneer er iets onverwachts gebeurt wat niet binnen de regels past, en je dan niets meer over houdt? Toch is een zekere orde misschien wel nodig, om iedereen het idee te geven dat ze tevreden zijn. Misschien is mijn chaos ook wel een manier om orde te scheppen.


Veel liefs,

Yannick

Laatst gewijzigd op 18-09-2005 om 10:32.
Met citaat reageren
Oud 18-09-2005, 10:46
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
18 september 2005 @ 10:36

Lieve Sketch/Yannick,

Het is een tijd geleden dat ik echt in het donker heb gezeten. Gisterenavond, toen ik op de fiets zat na een paar uur in een kroeg gehangen te hebben, vond ik het licht. Heel licht. Niet zozeer omdat ik een leuke avond had gehad, maar omdat het volle maan was. Schitterend gezicht, die maan zo rond, zo geel boven aan de hemel. Ik had mijn licht niet eens aan hoeven te doen... Helaas heb ik geen sterren kunnen zien, zoals jij, daarvoor zijn hier in de buurt teveel kassen. Het was koud, verfrissend, en de wereld ademde rustig door, terwijl ik en mijn vriendin de rust verstoorde met onze opgewonde verhalen. Ik hou van de nacht, het liefst zou ik er altijd alleen doorheen rijden...

Alles wat een persoon is of heeft meegemaakt heeft te maken met wat die persoon was, is en zal worden. Dingen die je meemaakt zijn belangrijk voor je vorming, voor de meningen die je zult uiten, voor wat je verder zult doen in je leven. Zo vind ik familie ook essentieel. Als je een fijne en prettige familie hebt, zul je later ook sneller de neiging hebben om je tot je familie te wenden. Als je absoluut geen band hebt met je familie zul je ze later ook meer met rust laten. Alles is belangrijk, zelfs de kleinste dingen.

Mijn geboorte is ook voor mij helaas een raadsel. Ik werd er geplaatst (aan het Garda-meer, gelukkig heet ik geen Garda!) na het eten van een heerlijke pizza, en na een vrijwel probleemloze bevalling werd ik op de wereld gezet in een Rotterdams ziekenhuis. Wat voor weer het was, weet ik niet. Volgens mij ben ik 's ochtends geboren, maar om heel eerlijk te zijn weet ik dat niet zeker. Ik hoop dat het een koude dag was, zo midden in december. Als een belofte voor veel meer heerlijke koude dagen die ik door zou brengen op mijn ski's, snowboard of fiets... Tja, zo kom ik misschien sportief over, maar dat is maar schijn.

Ik hou van orde. Orde met een tikje chaos. In mijn kamer moet ik dingen snel kunnen vinden, anders word ik gek, maar de stapeltjes papieren zijn redelijk chaotisch.
Mensen hebben graag het idee dat hun leven op orde is, dat ze het overzien en er controle over hebben. Ik vrees dat dat maar voor weinigen te bereiken is. Het leven is chaotisch, het leven is raar, niet te controleren. Waarschijnlijk heeft Hermans gelijk, alle orde is slechts schijn, alle orde wacht om omvergeworpen te worden...

Liefs,
Esmer
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 18-09-2005, 13:42
Tovenaar
Tovenaar is offline
18 september 2005 13.42

Lieve Esmer,

Jij houdt van de nacht, ik heb hem even zo lief. De zon is immers meedogenloos. Haar warme stralen kunnen je lichaam en geest heerlijk masseren, zodat je even ontspannen bent en alle zorgen van je af glijden. Maar tegelijk verlicht zij diezelfde problemen, die je het liefst in een diep gat had willen begraven. Eigenlijk is ze als een femme fatale, net als je denkt haar liefde voorgoed te bezitten, verandert ze in een kwelgeest. ’S Nachts is alles donker, en heeft het zwart zich om je lasten gewikkeld. Er is geen pijn meer, geen verdriet, geen woede. Opgelost in het duister. Waar ik mijn nacht doorbreng is zo veranderlijk als de stemming van moeder Natuur, maar moge de zon mij daar nooit vinden.

Het leven is voor mij een oneindig proces op zoek naar jezelf. Ik geef je gelijk in je bewering dat alles belangrijk is, elke ervaring maakt je tot een ander persoon, zelfs al is de verandering zo minimaal dat je het pas jaren later ontdekt. Maar zullen wij ooit beseffen wie wij werkelijk zijn? Ik weet niet of er een God is, maar ik denk, of denk te weten, dat onze geest en ons onderbewustzijn een enorme invloed heeft op alles wat wij in het leven meemaken. Een invloed die wij wellicht nooit zullen kunnen uittekenen, al wil de tegenwoordige wetenschap het liefst ons hele bestaan in cijfers en formules vangen. Een gevaarlijke uitdaging, wij moeten niet alles willen verklaren, ik acht ons denkvermogen namelijk niet in staat de grootste raadselen te bevatten.

Ik werd geboren op 29 november 1984, om vijf over drie, in de nacht. Dat weet ik omdat het tegeltje in mijn slaapkamer me dat nog steeds trouw vertelt. Er waren dus geen zorgen die extra verlicht werden, bedenk ik me nu. Alleen het gehuil van een piepklein jongetje. Volgens mijn ouders was het heel koud, mocht dat een voorbode zijn geweest heb ik er niet aan voldaan. Kou is mijn vijand, wellicht laat ik mij daarom iedere keer weer verleiden door de zon.

Orde is inderdaad maar schijn. We kunnen wel streven naar orde, maar het enige wat we in feite doen is het verbloemen van de chaos. Alsof je een dun laagje vernis erover probeert te leggen. Ik hou niet van orde, mijn kamer zou ook nooit geordend kunnen zijn. Ik heb geen stapeltjes papier, alleen maar een berg vol vellen waarin al mijn informatie is verscholen. Maar het is er in ieder geval. Misschien is dat ook een soort orde, maar het voelt niet alsof ik controle over het leven heb. Dat maakt me niet bang, het is een veilig gevoel. Door te accepteren dat het leven niet te controleren is hoef ik niet bang te zijn voor hoe hulpeloos en onzeker ik me voel als ik de controle kwijt raak.

Liefs,

Jeroen
__________________
L'art pour L'art. Gaat heen en schrijf!
Met citaat reageren
Oud 18-09-2005, 16:31
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
18 september 2005, 16.19

Hoi Jeroen!

Om eerlijk te zijn, vind ik de nacht vaak juist verschrikkelijk. In het donker worden gevoelens wakker waarvan je niet eens wist dat je ze had en denk je aan dingen waar je overdag geen tijd voor had. Inderdaad, 's nachts is alles donker, maar hoe kom je erbij dat er dan geen pijn is? Zodra ik in mijn bed lig, krijg ik last van mijn buik of maag en met een beetje pech beginnen mijn benen ook nog. De pijn lijkt zich steeds verder uit te breiden en na een tijdje weet ik niet meer waar mijn lichaam begint of eindigt. Ik ben bang voor de nacht, overdag is alles zoveel gemakkelijker.

Ik deel wel je mening over de wetenschap. De gedachte dat mensen willen verklaren hoe het komt dat mensen wel op de ene en niet op de andere verliefd worden, vervult me met afgrijzen. Mensen willen altijd alles verklaren, ik raad er liever naar. Ik ben altijd op zoek naar wie ik ben, wat ik precies voel en denk, maar het is een zoektocht zonder einde. Op het moment heb ik daar vrede mee. Een echte waarheid bestaat niet.

Vijf over drie, wat een mooie tijd om geboren te worden. Ik werd geloof ik 's ochtends geboren, op 22 mei 1987. Drie weken te laat, mijn ouders begonnen zich al zorgen te maken. Sindsdien kom ik nergens meer te laat, maar ik ben wel altijd een traag persoon gebleven.

Ik ben jaloers op jouw visie op orde en chaos. Ik ben een echte controlefreak, ik moet altijd alles onder controle hebben. Volgens mij is dat de grootste oorzaak van de problemen die ik heb, al weet ik dat natuurlijk niet zeker. Ik weet ook wel dat orde maar schijn is, maar ik ben nu eenmaal een ster in mezelf bedriegen.
Heb jij ook wel eens dat je tegen jezelf zegt dat iets zo en zo is, en dat je dan net zolang tegen jezelf zegt tot je het zelf gelooft, ook al is het grote onzin?

Liefs,
Marleen
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Met citaat reageren
Oud 18-09-2005, 19:21
Porcelain
Avatar van Porcelain
Porcelain is offline
Amersfoort, 18 September 2005

Lieve Marleen,

Ik vind het moeilijk me de duisteris van vannacht voor te stellen op een dag zo blauw als vandaag. De gedachte aan nacht roept alleen een sereen gevoel op, melancholie, nostalgie. Ken je dat? Het gevoel dat je de enige bent die zo laat nog uit het raam staart, de enige die ijstocht langs het lichaam voelt glijden en rilt. Dat jij alleen je hoofd moedeloos tegen het venster laat zakken en filosofeert over slapen, emotie, leven. Als ik door de nacht fiets, ga ik altijd zo langzaam mogelijk.
Ik hou van de nacht, al ben ik ook wel eens bang voor haar. In de nacht is er minder werkelijkheid om je heen, daarom komen er dingen tot leven die sommigen liever verstopt houden. In de nacht komen emoties los. In de nacht ben je, denk ik, meer jezelf. Je kan dieper in je gedachten graven. Ik kan begrijpen dat dat ook op het lichamelijke slaat, al ken ik jouw bron van pijn niet.

De ochtend roept hele andere dingen bij me op. Ochtend is een tijd van orde, men bedenkt zich wat er gedaan moet worden, welke kleren aangetrokken moeten worden en watvoor voedsel naar binnen gewerkt moet worden. Mensen zijn meteen zo bezig met hun dagelijks leven en vergeten dan gelijk de nacht, vergeten hun dromen. Onthou jij ze? Blijf je langer in droomsferen dan de tijd die je nodig hebt je beide benen over de rand van het bed te tillen? Heb je ook overdag dromen? Heb je je kinderdromen achter je gelaten of draag je ze nog in je hart?

Vroeger vroeg ik me op een blauwe dag als vandaag vaak af waarom de blauwe lucht en de gele zon samen niet mengden tot groen.

Ik begrijp ook niet waarom men alles zo graag wil verklaren. Een jongeman vertelde mij op een dag hoe de zogenaamde snaartheorie werkte. Ik keek hem destijds met grote ogen aan en vroeg waarom hij dat wilde geloven. Met zijn theorie was er geen zin van het leven, geen reden van bestaan, enkel toeval.
Men is zo anders gaan denken dan vroeger, toen men nog geloofde in goden, in de genezingswijzen van medicijnmannen, in wilskracht. Toen men geloofde dat de mens gezegend was met het leven, dat wij gaven bezitten, ons door Moeder Aarde gegeven. Zeg nou zelf: dat is toch een veel kleurrijkere kijk op dingen?
Een echte waarheid bestaat wél, denk. Geen universele waarheid, maar wel een eigen waarheid. Als ik zeg dat jij een vlinder bent, neergedaald op mijn vinger om met me te praten over waarheid is dat mijn waarheid.

Dus jij zag je leven voor het eerst op een ochtend. Ik zocht mijn weg naar een buitenbuikse werk'lijkheid op een middag in mei. De zon scheen naar binnen in het flatje waar mijn ouders destijds huisden. Ik kwam ook weken te laat. Toen al geen haast.
Stel je eens voor dat de spermacel die jou heeft veroorzaakt een blessure had gehad op het moment suprême. Dan was het een heel ander persoon geweest die zich op 't moment van de geboorte had laten zien aan je ouders. Raar idee, vind je niet?

Wees maar trots op je hang naar orde. Er zijn mensen die bar weinig orde in hun leven scheppen. Je hebt er die in een kraakpand wonen als het uit komt, anders wat rondstruinen op straat, die niet slapen als het nacht is, maar als ze er zin in hebben. Dat lijkt me vreselijk, jou niet?
Ik hou ook van orde, moet mezelf er eens in de zoveel tijd van overtuigen dat er niets in mijn kamer ligt waar ik geen weet van heb. Dan haal ik al mijn kastjes leeg en daarna ruim ik ze weer in. Ik denk niet dat je jezelf dan bedriegt, je stelt jezelf enkel gerust. Je kunt de zaken weer even overzien.
Orde is volgens mij helemaal niet alleen maar schijn. We kunnen de chaos niet voorkomen als er, zeg even, een enorme overstroming staat te gebeuren. Wel kunnen we vantevoren zaken op orde stellen: dijken bouwen, deltawerken. Dan valt de schade mee. Wie zijn geest op orde heeft kan volgens mij het leven makkelijker hanteren. Dat is waarom de mens wil structureren en ordenen.

Ja, ook ik maak mezelf wel eens wat wijs. Voornamelijk zijn dat dan gedachten als: 'Ik kan het niet (meer).' Het is een ramp als je zulke gedachten gaat geloven, want als suiker in een glas water los je zo je motivatie op.

Liefs,
Porcelain
Met citaat reageren
Oud 18-09-2005, 21:51
ragdoll
Avatar van ragdoll
ragdoll is offline
Lieve Porcelain,

Mijn waarheid.

* Orde bestaat niet.
* Dag en nacht zijn natuurverschijnselen en kunnen naar believen worden ingevuld.
* Tijd bestaat niet, alleen het draaien van een planeet.
* Wetenschap is doelloos, want hoewel we steeds meer kennis vergaren zijn we langzaamaan bezig met onszelf uit te roeien.
* Feiten bestaan niet.

Allemaal hebben we ons eigen toneelstuk in ons hoofd, waarin we zelf de hoofdrol spelen en ons eigen plot verzinnen. Alleen is ieder toneelstuk anders en is daarom geen wereld gelijk. Tja.

(Van diepzinnige onzin hou ik niet. Tenminste, bij anderen is het nooit onzin, bij mij wel. Korte krabbels zijn mijn forte. En dit is natuurlijk allemaal schaamteloos plagiaat - mijn excuses hiervoor.)

liefs, een verdronken poppetje
__________________
april is the cruellest month
Met citaat reageren
Oud 18-09-2005, 22:32
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Noot: Ik begon deze brief al voor die van ragdoll, deze is dus gericht aan Porcelain, even hierboven. Losjes gebaseerd op haar brief en fictief, want ik las hier alleen nog maar brieven over dezelfde onderwerpen.

Groningen, 18 september 2005

Lieve Malou,

Het sneeuwt hier. Ik schrijf deze brief aan mijn tafel voor het raam. Buiten ruist het verkeer een nachtelijke bestemming tegemoet. 's Nachts is mijn stad oranje.

Gisteren kwam je brief aan. De bus klapperde, je brief lag onder een folder over stijldansen. Ik kan geen enveloppen openmaken zonder ze kapot te scheuren, dus je envelop heb ik niet meer. Maar dat geeft niet, van mij zal je niet eens het briefpapier hebben omdat ik je adres niet heb. Nu hoef je je ook niet te ergeren aan mijn hanepoten (hoewel die meer karakter hebben dan deze digitale letters). Ik verwacht niets van je terug, maar ik hoop dat je deze e-mail in elk geval leest. Mama heeft jouw brief in elk geval gelezen. Ze kwam thuis van haar werk en legde haar aktetas op het dressoir met de glazen wand. Daarachter ligt nog altijd je verzilverde eerste schoentje.
Ze las de brief en heeft hem toen opgeborgen op haar kantoor. Ik denk dat zij je meer zal missen met elke kilometer die je hier vandaan reist. Je afscheidsbrief heeft niet veel uitgehaald, zoals je al verwachtte, maar het heeft haar wel afstandelijker gemaakt. Afstandelijker nog dan de ruzie zonder woorden die je thuis met haar hebt gehad. Die ruzie was er altijd en op alle fronten, volgens mij al van jongs af aan. Ik weet nog dat elke keer dat Jeroen kwam overvliegen vanuit Amerika de spanning weer vol aan de oppervlakte kwam drijven. Nooit uitgesproken, maar merkbaar aan alles wat jullie deden, en vooral wat jullie nalieten.
Het is gek om een brief van je te lezen, net alsof ik je eigenlijk nooit echt heb gekend. Ik denk dat we allemaal wel tevreden zijn met het éne beeld dat we van de mensen om ons heen vormen, zelfs het beeld van onze familie en allerbeste vrienden. Totdat we de gedachten van hen lezen. Het is heel gek, maar ik heb nooit gedacht dat jij dacht.

“Vroeger vroeg ik me op een blauwe dag als vandaag vaak af waarom de blauwe lucht en de gele zon samen niet mengden tot groen.”

Het besef dat jij ooit klein was en dit dacht, het heeft iets ongemakkelijks. En wie schrijft er nu een brief naar zijn zus? Maar jij begon; met schrijven en met afscheid nemen. Het is net als vroeger, toen begon jij ook altijd. Wat zoek je toch in Amerika? Je schrijft over wilskracht, waarheid en geloven, maar zelf kan je het niet meer opbrengen. Dat zal in Amerika niet anders zijn. Ik hoop maar dat je niet verdwaalt.

Maar de familie zal je altijd terug vinden, Malou. Ook al is het van vader’s kant, zoals bij Jeroen. Zelfs omdat hij van vader’s kant is, zou ik zeggen. Is het waar dat hij vorig jaar nog in een kraakpand heeft gewoond?

Het is inmiddels krakend koud geworden buiten, maar ik moet nog wandelen met de hond. In de zomer, als de velden rond het huis vol met bloemen staan, en de zon en de lucht gemengd liggen in het gras, kom ik je bezoeken.

Dag zus, doe de groeten aan Jeroen.

Jordy
Met citaat reageren
Oud 18-09-2005, 23:01
Verwijderd
Gorinchem, 18 augustus 2005,

Lieve, lieve Jordy,

Ik weet niet zo goed waar, of hoe ik moet beginnen met deze brief. Drie weken geleden viel de brief van jouw zus, samen met de weekelijkse stapel folders, met een doffe plof op de deurmat. Het is haar eerste signaal van leven sinds zij in Amerika zit.

Jordy, eerlijk waar, ik begrijp dat je enigsinds van streek bent door de brief, en dat je vol vragen zin voor Malou, maar denk je ook nog wel eens aan mij? Ik heb je sinds de brief niet meer gesproken of gehoord!

Ik hoorde van de bakkersvrouw dat je samen met de hond vier uur op een bankje voor je uit hebt zitten staren. Let je nog wel een beetje op jezelf? Heb je enig idee waar je mee bezig bent? Je isoleert jezelf Jordy, sluit jezelf van alles buiten.

We kennen elkaar al zeventien jaar. Jij was op negen oktober jarig, ik op tien. We woonden naast elkaar, waren vrienden. We waren als Mini en Maxi. Twee gezichten die bij elkaar hoorden. We hebben vroeger dagenlang in het gras gelegen, ons afvragend waarom de gele zon en de blauwe lucht samen niet mengde tot groen. Ben je dat nu allemaal ineens vergeten?

Ik mis je. Ik mis je om me heen. Ik mis het vertrouwde gevoel van ons samen.

Alsjeblieft Jordy, verander. Ik kan dit niet meer aan.
Liefs,
Willemijn

(Leuk topic! )

Laatst gewijzigd op 18-09-2005 om 23:06.
Met citaat reageren
Oud 19-09-2005, 12:22
Astuanax
Avatar van Astuanax
Astuanax is offline
Hey Willemijn!

Hier alles 'überchill', we zitten met z'n 14nen in een supermooie villa aan de Spaanse kust, iedere avond feest! Ik hoop dat je het kaartje mooi vindt, ik heb speciaal voor jou de vrouw met de rode trui omcirkeld ! We snorkelen veel en hebben zelfs één dag gevist. (zonder resultaat natuurlijk) Oh, en Jordy heeft me gebeld. Ik vertel je er later wel meer over.
Hopelijk amuseer jij in Portugal je even goed als ik hier!

Zonnige groeten,

Teef.
__________________
Niets is helemaal waar en zelfs dat niet.

Laatst gewijzigd op 19-09-2005 om 12:24.
Met citaat reageren
Oud 20-09-2005, 11:34
Verwijderd
Dinsdag, 20 september 2005,

Lief verdronken poppetje,

Gelukkig heb jij een eigen waarheid, en kun jij je eigen waarheid invullen. Ik ken mensen die dat niet hebben en daardoor in de problemen komen. Zijn ze dan zichzelf nog wel? Dat wel, wie zouden ze anders zijn?
Zou ieder mens een eigen waarheid moeten hebben of zouden de mensen allemaal een specifieke waarheid moeten hebben? Zou er daarom ook dingen als geloof zijn? Enkel en alleen om de mensen te verenigen in de hoop dat alles toch goed komt. Ik geloof daar niet in, want zelfs de geloofsgenoten kunnen niet altijd met elkaar overweg. Het komt niet meer goed, maar we wachten tot het einde. Laten we de nacht invullen, dan zijn er minder mensen op straat.

Liefs,

Grimm
Met citaat reageren
Oud 20-09-2005, 12:58
heleen1
Avatar van heleen1
heleen1 is offline
Dinsdag, 20 september 2005

Lieve Grimm,

Ik denk wel dat geloof een poging is mensen enigszins op één lijn te krijgen. Dat dit niet lukt is natuurlijk logisch, want mensen zíjn nou eenmaal verschillend, en iedereen heeft nu eenmaal zijn/ haar eigen waarheid. Die van mij heb ik nog niet gevonden, nee. Ik ben druk op zoek, maar vind het moeilijk mijn plaats in deze wereld te accepteren, hoewel ik niet weet wat ik eraan wil/kan veranderen. Hopelijk brengt de tand des tijds mij wat verlichting, in afwachting van een brief van één van jullie,

Heleen
Met citaat reageren
Oud 20-09-2005, 13:53
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
20 september 2005, 13.49

Hallo Heleen,
Jij hebt het over een eigen waarheid, zoals wel meer mensen tegenwoordig. Tot op een bepaalde hoogte geloof ik daar wel in, maar ik denk dat we allemaal samen ook een waarheid dragen. Een gezamelijk denkraam, ik heb vorige week op mijn opleiding geleerd dat je het een paradigma kan noemen. Maar dat het een waarheid is, wil nog niet zeggen dat het dé waarheid is. Er zijn zoveel verschillende waarheden, zoveel verschillende manieren waarop je de wereld kan bezien. Heb je laatst die film gezien, A Beautiful Mind? Ik heb hem gisteren gezien en vond het zeker een aanrader.
Geloof jij ergens in? Geloof jij in God en ga je weleens naar de kerk? Of interesseert godsdienst jou niet echt en vind je dat iedereen zijn wereldbeeld maar voor zichzelf moet bepalen? Ik ben daar nog niet helemaal over uit, moet ik zeggen.
Groetjes van Marleen
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Met citaat reageren
Oud 20-09-2005, 15:32
joes
Avatar van joes
joes is offline
Lieve Marleen,

Je komt met duizend vragen. Ik lees je brief en weet niet of ik hem wel mag beantwoorden. Ik doe het toch. Kijk eens naar de geschiedenis, zie die eeuwen vol onrecht en pijn. Kijk eens naar het aandeel van de kerk daarin, het feit dat hoe zij handelden zo ver van een waarheid staat. Want wat iemands waarheid ook is of wat onze gezamelijke waarheid is, dat kan het toch niet zijn? Ik geloof niet in een god en dan bedoel ikin een persoon met lange grijze baard. En al zeker niet geloof ik in een kerk en de mensen die daar handelen. Ongetwijfeld werken er daar oprechte mensen, die werkelijk proberen de waarheid te achterhalen. Maar ken je geschiedenis, dan veracht je hem toch? Iquisitie, moord, kerkelijke functies enkel voor geld, moord en verkrachting... alles in de naam van de Heer. (en toch kan ik niets dan dat een hoofdletter geven, want wat het ook is, voor eeuwen heeft het gewerkt). Misschien bestaat er wel een iets als in een kracht of andere wereld, de hemel zelfs misschien?

Maar nooit zal ik geloven dat een mens op aard dat weten kan. We zijn nu in een wereld beland waarin het noodzakelijk wordt dat iedereen zijn eigen wereldbeeld moet aanpassen naar die van alle andere. Kijk eens naar de oorlogen in deze wereld. Een gevolg van zoveel wereldbeelden door elkaar, denk ik. Als er nog een waarheid is ligt deze toch wel diep verborgen onder zoveel egoïsme? Misschien hoeft een geloof niet over iets wat ons stuurt te gaan maar over iets wat ons binden kan? Zou er een nieuw geloof moeten ontstaan dat ons wellicht wel zou kunnen binden?
We kunnen het blijkbaar ook niet alleen af denk ik nu.

met een kusje van mij als afsluiting,

Liefs, Astrid
__________________
You're such a fucking freakshow

Laatst gewijzigd op 20-09-2005 om 16:35.
Met citaat reageren
Oud 20-09-2005, 18:02
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Dinsdag twintig september, vierentwintig minuten over vijf.

Lieve Astrid,

God, geloof, heksen en alles daarom heen - dat brengt me altijd weer tot de onvermijdelijke vraag: wat is er na de dood? Die vraag roept enorme hoeveelheden subvragen bij mij op. Is er iets na de dood? Is dat de hemel? Waar zou de hemel zijn, in dit zonnestelsel, ergens anders, in een parallelle wereld? Is de hemel virtueel? Tijdens onze motivatietraining van vandaag - een speciaal door de overheid gesubsidieerd project - hebben een vriendin en ik het er nog over gehad. We liepen door het Ledeboerpark, gearmd in de zon. Niemand hoorde ons, iedereen had het te druk met schapen opjagen en over glijbanen klimmen. Allebei waren we van mening dat je na de dood niet in de hemel kwam, maar ook dat je niet nergens kwam. Kortom; er was iets, maar niet de hemel. Ik vind de hemel maar een vreemd begrip.

Volgens mij is er ook geen algemene waarheid. Niemand denkt ergens precies, helemaal, exact hetzelfde over. Je hebt altijd een brilletje op, een paradigma zoals Marleen al zei. Paradigma's worden gevormd door je verleden en keuzes die je daarin hebt gemaakt. De leraar van wie ik motivatietraining had, heeft daar een uur over doorgepraat, dus ik heb het wel ongeveer onthouden. Vaak is het nodig keuzes uit het verleden te herzien. Wat toen klopte of juist was of goed was, hoeft dat nu lang niet meer altijd te zijn. Want jij verandert, de mensen om je heen veranderen, de wereld zelf verandert. Alles verandert.

Laatst zat ik op een balkon. Een balkon in the middle of nowhere, er was niets om me heen, behalve wat bergen. Het was laat, nou ja, wat heet laat? Het was niet laat, het was acht uur 's avonds, maar het voelde aan als heel laat. Ik zat daar op dat balkon, in een stoel en er was niets om me heen. Geen geluid van anderen, geen vogels, het was er doodstil. Misschien was er wel geluid, achter me, in het huis, maar ik hoorde het niet. Ik concentreerde me op de stilte, ik zag de maan opkomen en hij was oranje. Eén van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien. Een opkomende oranje maan, midden in een donkere lucht boven niemandsland. Hoe hoger de maan rees, hoe bleker hij werd. Via geel verkleurde hij langzaam tot wit, zodat hij toen hij boven mijn hoofd hing, wit wás. God, wat was dat mooi. Het was donker en er waren sterren en een maan en een balkon en ik. Dat was alles wat mij op dat moment bekend was. Ik voelde niets - het was niet koud, niet warm, het regende niet, er was geen zon, ik was blij noch verdrietig, helemaal niets. Alleen maar maan. Ik was maan.

Liefs,
Roosje.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Met citaat reageren
Oud 21-09-2005, 13:53
Bird-one
Avatar van Bird-one
Bird-one is offline
woensdag 21 september, tien voor één.


Lieve Roosje,

De hemel is inderdaad een vreemd begrip. Vandaar dat ik er zelf ook een ietwat vreemde betekenis aan heb gegeven. Ik denk wel dat je na de dood in de hemel komt, de vraag is; wat is die hemel dan? Ik denk, nee, ik hoop eigenlijk dat de hemel is of wordt wat je er zelf van maakt. Als jij wilt dat er niets is (of juist vanalles), is er ook niets (of vanalles). Dat is dan de hemel.
Genoeg over dingen waar alleen maar over te fantaseren is.

Met waarheden en onwaarheden houd ik me niet bezig. Ik zie de waarheid, ik zeg de waarheid, ik voel de waarheid, ik héb de waarheid en als die voor anderen anders is dan is dat maar zo en daar leven we al miljoenen jaren mee (ik persoonlijk wat korter, natuurlijk).

Ik heb ook weleens op een balkon gezeten. Maar naast en boven en onder tientallen andere balkonnen. De lantaarnpaallichten waren de sterren en de maan was er simpelweg niet. De zon zat naast me. In een plastic ligstoel. Samen rookten we een sigaretje en dronken we martini.

Is dat dé waarheid?

Vergeet alsjeblieft niet de was die nog aan de waslijn hangt naar binnen te halen als het gaat regenen. Ook al regent het alleen bij jou.

Liefs, Ingrid.
__________________
who rubs our noses in the night?
Met citaat reageren
Oud 21-09-2005, 16:30
Verwijderd
21-09-2005, Woensdag. Veldhoven, Nederland.

Lieve Ingrid,

de hemel is een plaats voor jou, dus het zal ook een plaats zijn die ingericht is door je geweten. Ik geloof dat het waar is dat je in de hemel komt als je goed hebt geleefd en dat je het jezelf alleen maar moeilijker maakt als je jezelf nog niet hebt kunnen vergeven voor je zonden. Dit levert natuurlijk enkele interessante vraagstukken op, zoals wat er zou moeten gebeuren met de mensen die gewetenloos zijn of ogen. Daar kan ik geen antwoord op geven, omdat ik nog nooit in de hemel ben geweest. Ik denk ook niet dat ik daar kom voordat ik dood ben en als ik er zou zijn, zou ik ook niet meer terug kunnen of willen. Het blijft dus één grote verrassing. Toch is het leuk om er over te praten, er over te fantaseren, want stel dat je op die manier je eigen hemel maakt. Een plaats voor later waar je idealen groeien. Waar je echt jezelf bent. Is dat die plaats? Misschien is er wel een hemel op aarde...

De waarheid bestaat niet. Jij hebt je eigen patroon van gedachten, normen, waarden, verwachtingen. Dat is jouw leven, je toekomst, je verleden en je waarheid. Maar kun je dat waarheid noemen? De waarheid is als de situatie precies is zoals hij gezegd is te zijn. Dan is er dus niet gelogen. Maar er is niets gezegd. Wist jij van te voren wat jij op je dak zou krijgen? Vast niet. Dus dan is alles waarheid, of alles gelogen. Maar dat bestaat niet. Ik weet het even niet meer!

Heb je ooit de Matrix gezien? Als je de vechtscènes even overslaat en kijkt naar de bedoeling achter de film, merk je dat de waarheid niet zo hoeft te zijn. Wat is tastbaar? Datgene wat elektrische impulsen veroorzaakt en je laat denken dat je iets voelt. Je hoort elektriciteit, je voelt elektriciteit en je ziet elektriciteit. Is dát waarheid? Zien wij wat we horen te zien of zijn we al overgenomen?
Niemand weet het. Dus laten we vooral mannen in pakken schieten, tegen muren op lopen en onszelf in een computerprogramma inpluggen. Daar worden we allemaal vrolijker van!

veel liefs,

Grimm.
Met citaat reageren
Oud 22-09-2005, 23:41
ragdoll
Avatar van ragdoll
ragdoll is offline
Lieve Grimm.

Ik zou een heel stuk over geloof en hemel en hel kunnen uittypen, maar mijn handen zijn moe en bovendien waag ik me liever niet aan zoiets gecompliceerds. (Waarschijnlijk heb ik daar meer woorden voor nodig dan hier plek voor is.)

Ik hou van de slaap. La perte de connaissance me sauve. Waarvan? Alles. De kooi van dag en nacht, de kooi van het geweten, de kunstkooi.

Sta op, grijp de tralies,
haal de diepste adem en
scheur je hart uiteen.


Little puppet
__________________
april is the cruellest month
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 23-09-2005, 10:01
Verwijderd
Vrijdag, dertien plus tien, september. Tweeduizend, vijf.

Lief klein poppetje,

ik weet het. Slaap is fijn, ik zou ook graag heel lang achter elkaar slapen, maar ieder ochtend word ik gewekt om het collectief te dienen. Dat is niet eens erg, er zijn zoveel dingen die je met je leven kan doen. Ik doe die dingen ook zoveel mogelijk. Hoe dan ook, je hebt niet altijd invloed op je leven, je krijgt problemen van de buitenwereld op je bord en het is aan jou of je dit met een vork, een lepel of een mes eet.
Die situatie ligt nu voor me. Wat dat betreft heb ik nu ook darmklachten van de laatste keer dat ik moeilijke problemen consumeerde, het heeft een nasleep waar het einde nog niet van in zicht is. Het diner van gisteravond was niet prettig te noemen, vanochtend had ik geen honger. Eigenlijk zou ik heel hard moeten schreeuwen, vast en zeker om hulp, maar ik ben daar de persoon niet voor. Verder gaat alles steeds verder en de tijd steeds sneller, omdat er veel meer achter je ligt. Je hebt meer meegemaakt waardoor je herinneringen in de weg zitten als je op de kleine dingen wilt letten. Je hebt daar de aandacht niet meer voor en daardoor lijkt de tijd sneller te gaan. Minder oog voor detail. Mijn tijd gaat ook snel, het is reeds tien uur en over tien minuten word ik gedwongen de brief op de post te doen. Hoe dan ook, ik hoop dat je me snel terugschrijft.

Liefs, Grimm
Met citaat reageren
Oud 23-09-2005, 10:57
Bird-one
Avatar van Bird-one
Bird-one is offline
vrijdag 23 september 2005, tien voor elf.


Liefste Grimm,

Is dit snel genoeg? Ik weet namelijk niet wat jij onder snel verstaat. Voor sommige mensen is het binnen een half uur, voor sommige mensen is volgende week ook goed. Ik hoop dat jij daar tussen zit.

Op dit moment hoor ik andere dingen te doen, maar ik houd ervan om dingen op andere momenten te doen dat je ze eigenlijk moet doen. Logisch? Eigenlijk wel. Zo raak je de controle over je eigen dagindeling niet kwijt.

Aan mijn haar merk ik ook dat de tijd sneller gaat. Het is alweer lang. Al is het beter te zeggen 'het is alweer langer dan eerst', want het is nu nog maar andereneenhalve centimeter. Ongeveer. Maar maakt de lengte van je haar nu echt iets uit? Lang is relatief, net als snel.

Laat ik mijn werk eens voorzetten over het Androgeen Ongevoelheidssyndroom. Want ook dat hoort op tijdstippen dat je eigenlijk Aardrijkskundige activiteiten moet doen.

Liefs, Ingrid.
__________________
who rubs our noses in the night?
Met citaat reageren
Oud 23-09-2005, 13:57
Verwijderd
Nog steeds dertien plus tien, Veldhoven, Noord Brabant. 13:31

Liefste Ingrid,

snelheid is inderdaad relatief, snelheid is voor mij de dingen doen die je op dat moment kan doen en waar het ook goed van is dat je die dingen op dat juiste tijdstip doet, mits je ze de juiste prioriteit geeft. Dat was zin één. Voor andere mensen zal snelheid ongetwijfeld een andere betekenis hebben, of uitgedrukt worden in kilometers per uur, mijlen per uur, lichtjaren per seconde. Ik ben niet de persoon die anderen mijn waarheid of mijn snelheid opdringt, maar ik ben ook niet de persoon die klakkeloos de standaardwaarden aanneemt.
De snelheid van deze brief wordt vooral beïnvloed door mijn fietstempo, mijn honger en mijn typsnelheid. Ik vond lunchen iets belangrijker dan kijken in Letteren, omdat ik natuurlijk gezond wil blijven. Als je niet gezond bent, word je snel oud. Ik zit er inderdaad tussen. Brieven horen geen week op zich te laten wachten, zodra ik een brief zie, wil ik hem beantwoorden. Dat lukt me meestal niet in een half uur, want ik probeer wel na te denken over wat ik schrijf.
Veel mensen doen dat, nadenken over wat ze schrijven. Sommige mensen denken (er) niet na, of hebben geen tijd, en daarom schrijven ze niets.
Op die manier wordt 'ik denk dus ik ben' ook vertaald naar 'ik schrijf dus ik ben'. Dat kun je terugvoeren naar de zin van je bestaan. Waarom ben je op Aarde? Leef je om te leven of om iets te doen? Ben je het schaap of ben je de wolf? Actief of passief?
Op dit moment schrijf ik en ben ik ook gemaakt om te schrijven. Naast de bekende weg van spelen, scholing, arbeid, rust, heb ik andere doelen in mijn leven gesteld. Dingen kunnen tegelijk. Er kunnen dingen bij. Waarom ben ik hier? Om die vraag te beantwoorden moet je terug naar wat je doet. Wat doe je met je leven?
Ik schrijf. Ik schrijf dus ik ben, maar, schrijf ik omdat ik ben? Zou ik niet bestaan als ik niet zou schrijven? Niet geschreven zou hebben? Deze vragen kunnen nu nog niet beantwoord worden. Ik schrijf en ik ben, dat is de enige ware conclusie die je er uit kan trekken, maar dan heb je nog geen enkele vraag beantwoord.
Het is misschien ook wel de bedoeling dat je de dingen opp andere tijdstippen doet dan ze eigenlijk horen. Soms zitten daar gevolgen aan, of eigenlijk altijd wel. Soms zijn die gevolgen ingrijpend, soms ook niet. Sommige mensen husselen de gebeurtenissen in hun leven door elkaar, ze sterven eerder dan zou moeten, worden later geboren al zou je daar geen datum aan kunnen hechten. Om daar iets over te zeggen, zou je buiten deze dimensie moeten kijken, naar de geestenwereld of wat er ook mag zijn. Geboorte is begin, het einde is nabij. Door jou en je omgeving wordt dat einde steeds verder naar achteren geschoven. De meeste mensen houden dat een jaar of zeventig vol. Anderen duwen niet meer.
Ik heb geen dagplanning. Ik word wakker wanneer ik wakker word, passeer de dagelijkse verplichtingen, school en werk, eet misschien wel iets, amuseer me en ga weer slapen. Om een dag concrete invulling te geven, is supermacht nodig, of heel veel geluk. Je hebt niet alles onder controle. Ik ook niet, trouwens.
Mijn haar is wel iets langer dan het jouwe dan, als het maar andereneenhalve centimeter lang is. Maar mijn tijd gaat daar niet sneller van, het is misschien alleen vervelend als het in mijn ogen zit. Ik heb niet echt werk om te verzetten, hoogstens de dagelijkse lading problemen die mijn kant op komt. Het zijn niet eens mijn problemen en als ik pech heb, niet eens de problemen van mijn kennissen. Toch voel ik me aangesproken omdat mijn kennissen me waarschuwen voor die problemen. Problemen zijn puzzels. Zodra je de randstukjes hebt, is het makkelijker om de puzzel op te lossen. De randstukjes zijn bij mij vaak achtergrondinformatie, en als ik die informatiue niet heb, verval ik in oude bekende patronen voor schoolvoorbeelden en oefeningen voor in mijn schrift. Voor persoonlijke problemen werkt dat in het geheel niet, want dan sta ik machteloos. Machteloosheid is vervelend. Ik sluit nu ook af, wachtende op de volgende schrijver of schrijfster.

Heel veel liefs, Grimm
Met citaat reageren
Oud 23-09-2005, 17:49
ragdoll
Avatar van ragdoll
ragdoll is offline
Lieve Grimm

Vragen hebben geen antwoord nodig. Antwoorden zijn altijd alleen maar teleurstellend en bovendien slechts tijdelijke oplossingen. Op echte vragen bestaan namelijk geen antwoorden.

Ik hou me liever niet met antwoorden bezig. Soms vraag ik me af of de universiteit wel de juiste plek voor me is. Maar goed, dat is het tragische lot van een halve kunstenaar.

Tiens, genoeg. al die melancholie! Laten wij onsch richten op vrolijker zaken.

Vandaag ontdekte ik een winkeltje in de stad vlakbij mn unigebouw waar ze absinth verkochten. Drink je mee?

Ragged Ragdoll
__________________
april is the cruellest month
Met citaat reageren
Oud 23-09-2005, 18:33
Verwijderd
Lieve Ragged,

ik denk niet dat dat een goed idee is, omdat de laatste keer dat ik goede drank met heel veel tegelijk naar binnen werkte, ik schijnbaar niet meer te genieten was. Maar ik had in ieder geval niet zo stug veel last van een kater.

Echte vragen hebben ook een antwoord, anders zouden het geen vragen zijn. Maar dat antwoord gaat wel met zijn tijd mee, wordt aangepast aan de huidige normen en waarden. Onze ideeën komen tot uiting in het antwoord op zulke vragen.

Maar ik geloof zelf nauwelijks iets. Wat tastbaar is, is bewezen. Of zelfs dat niet. Ik wil slapen, houd je me warm?

Liefs!

Grimm
Met citaat reageren
Oud 23-09-2005, 20:12
ragdoll
Avatar van ragdoll
ragdoll is offline
Lieve Grimm,

Answers are very unnecessary / they can only do harm.
Dat is in elk geval mijn ervaring.

Maargoed, ik vrees dat je vannacht beter warmte in drank kan zoeken (of is dat toch niet zo'n goed idee? ) Ik ben nauwelijks warm te noemen, mijn tropische bloed is niet bestand tegen dit koele klimaat.
En trouwens, ik heb andere mensen warm te houden.










liefs, ragged
__________________
april is the cruellest month
Met citaat reageren
Oud 23-09-2005, 22:04
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Lieve Ragged,

Is het altijd nodig om het warm te hebben? Kou kan zalig zijn. Stel je voor, een warme winter, warme sneeuw, warme kerstavonden - dat is geen winter meer, dat is het karakter van zomer met het uiterlijk van winter. Als ik verdrietig ben, heb ik het liever koud dan warm. Warmte lijkt negatieve gevoelens in te pakken en hun bestaan te ontkennen. Als ik me verdrietig voel, laat me dan verdrietig zijn. Iedereen komt altijd op me af, nadert dichter en pretendeert dat alles oké is. Alsof dat helpt! Mensen willen niet toegeven dat ze niet alles onder controle hebben - de mensen bij mij in de buurt althans niet. Net zo goed wil ik niet toegeven dat ik mezelf af en toe niet onder controle heb, dat ik onbeheersbaar naar dingen kan verlangen. Zoals ik nu een onbeheersbaar verlangen naar kilte heb, en naar twee armen om me heen.

Liefs, Roosje.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 24-09-2005, 13:35
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Lieve Roos,

Het klinkt trouwens mooi om te zeggen: lieve roos. Alsof je een bloem schrijft. Je hebt het vast nog nooit eerder gehoord.

Kou... Dat associeer ik met veel goede dingen. Wintersport, kerst, gezelligheid, sneeuw, sneeuwstormen, bevroren haar wanneer ik van het toiletgebouw terugkom. Of, wat meer nederlands: koude bovenbenen als ik van mijn fiets afstap, geen gevoel meer in mijn voeten, koude handen en een heerlijk fris rood hoofd. Ik vind kou absoluut niet onprettig. Tenminste, op het moment niet. Op het moment zelf ben ik meestal wat minder tevreden met kou.

De warmte van vorige week vond ik verschrikkelijk. Alles plakte aan mijn lijf, ik zweette me teveel en ik kon me maar moeilijk concentreren. Nee, dan liever wat frisse lucht.

De twee armen waar jij het over hebt, heb ik gisteravond gevonden. Hoop ik. Tenminste, hij boodt ze aan en ik nam ze aan, en heb een hele leuke avond gehad. Nu maar eens zien hoe dat in de toekomst gaat...

Liefs,
Esmer
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 24-09-2005, 14:28
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
Hoi Esmer,
Aparte naam heb jij eigenlijk, wel leuk. Normaal begin ik mijn berichtjes aan jou met "hoihoi", maar dit is een echte brief en daarbij hoor je ook de naam te schrijven.

Ik houd niet van kou, evenmin van warmte. Als ik zou moeten kiezen, zou ik liever kou hebben, daar kun je je beter tegen wapenen. Dikke truien en vesten aan, een extra paar sokken... Fietsen in de kou vind ik trouwens wel leuk, het is meer dat ik niet van sneeuw houd. Ik ben altijd bang om uit te glijden. Bovendien worden mijn vingers of tenen vaak geel van de kou, wat erg pijn doet. De eerste keer dat dat gebeurde, schrok ik heel erg. Al mijn andere vingers waren rood, mijn middelvinger was geel, bijna wit. Ik voelde hem ook helemaal niet meer. Sindsdien vind ik de kou een stuk minder aantrekkelijk.

Maar van warmte houd ik ook niet, daar krijg ik weer hoofdpijn van. Ik houd het meest van de lente, geloof ik. Ook wel van de winter, maar dan moet ik wel veilig binnen kunnen zitten. Wat vind jij er eigenlijk van dat ze nu al pepernoten verkopen?

Ik ben blij dat je het gisteren zo naar je zin hebt gehad en ik hoop heel erg dat het allemaal goed komt. Mijn oma constateerde vandaag dat ik nog niet rijp ben voor een vriendje, dat vond ik wel grappig. Ik vind het zo eigenlijk ook wel best, aan armen heb ik geen behoefte.
Liefs,
Marleen
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Met citaat reageren
Oud 24-09-2005, 19:22
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Zaterdag 24 september 2005, 19:03 u.

Lieve Marleen,

Namen zijn vreemd. Net zoals dat ik niet gewend ben om een berichtje aan jou een echte aanhef te geven en ik het nu wel moet doen. Sowieso zijn namen maar betrekkelijk. Af en toe kan het fijn zijn om je te verschuilen achter een naam. Het lijkt of mensen je minder goed kennen als ze niet je echte naam weten. En toch is een naam eigenlijk niets, slechts door je ouders aan je gegeven om aan te duiden wie je bent. Ben jij je naam? Is je naam jou?
Ik ben mijn naam niet, ik ben geen bloem. Mijn achternaam past wat dat betreft meer bij me, hoewel ik ook niet zwart ben. Ik draag het alleen veel, puur omdat ik me daarin op mijn gemak voel. Ik ben wel Roos Zwart, maar ik ben niet mijn naam. Mijn naam heeft mij en ik heb haar - niet meer, niet minder. We zijn gelijk aan elkaar, maar elkaar zijn we niet.

Mijn beste vriendin houdt van kou en sneeuw - althans, dat zegt ze. Winter is leuk, als er sneeuw ligt of juist als het heel koud is en de zon schijnt. Een combinatie van beide dingen is natuurlijk het beste: 's nachts sneeuwt het, overdag schijnt de zon. Kerstavond vind ik fijn, al geloof ik niet in Goden. Ik vind fietsen in de kou fijn, met heel hard muziek in mijn oren en niemand om me heen. Ik vind wakker worden in de kerstvakantie fijn, ik vind oudejaarsavond fijn en ik vind nieuwjaarsdag fijn. Bovenal vind ik mijn verjaardag fijn, al valt die in de herfst - ik heb toch altijd het gevoel dat het winter is. Winter is voor mij verbonden met feest: Sint Maarten, Sinterklaas, mijn eigen verjaardag, kerst, tweede kerstdag in Utrecht bij mijn oom en tante, oud en nieuw, nog meer verjaardagen. Winter is feest, al is feest niet winter.
Pepernoten horen niet bij september. Pepernoten horen bij eind november en begin december, maar zelfgebakken zijn nog altijd lekkerder dan "gewone" uit de winkel. Bak jij wel eens pepernoten met je kleine zusjes en hun vriendinnetjes? Ik wel en voor mij is dat het echte Sinterklaasgevoel.

Ik vind brieven schrijven ook fijn. Als je een brief schrijft, heb je de tijd om na te denken over wat je wilt zeggen. Voor e-mails geldt hetzelfde. Ik denk dat ik binnenkort mijn beste vriendin een brief ga schrijven, om haar te vertellen hoe blij ik met haar ben. Ik ben blij met haar. Ben jij blij met je vrienden of zou je liever anderen hebben? Of ben je meer een einzelgänger, iemand die in zijn eentje tot de beste prestaties komt? Dat geldt wel voor mij bij werken in groepsverband - als we dat moeten doen op school, komt alles op mij terecht, omdat iedereen op mijn verstand rekent. Moeten ze niet doen, ooit houd ik er mee op.

Liefs,
Roos.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Met citaat reageren
Oud 24-09-2005, 22:04
Verwijderd
Zwolle, zaterdag 24 september 2005, 22:03 uur.

Hee Roosje,

fijn dat jij net zo van brieven schrijven houd als ik. Ik schrijf vaak brieven, hoewel ik ze niet altijd verzend. Ik schrijf wat ik denk, wat er in me omgaat. Ik heb een vriend, die ik weinig zie, erg weinig. Ik vind het fijn zoals het nu is, hij staat buiten mijn leven, ik buiten het zijne. Hem schrijf ik brieven als mijn emoties me teveel worden, soms ben ik ontzettend blij om iets, meestal voel ik me verschrikkelijk wanneer ik hem schrijf. Ook luister ik altijd hetzelfde nummer als ik op mijn kamer zit en m'n gevoel op papier zet; Comptine d'un autre été van Yann Tiersen. Ken je dat? Soms kan hij mijn verhalen niet meer lezen doordat ik woorden ben vergeten, halve zinnen weg laat en het papier bevlekt is met tranen, waardoor de inkt van de letters uit gelopen is. Hij zegt dat het hem goed doet, te weten dat ik aan hem, juist hem in plaats van iemand anders denk als ik iets kwijt wil.

Die jongen is een voorbeeld van een vriend die ik nog heel erg lang in mijn hart wil houden. Daar heb ik er nog één van, één meisje. Haar ken ik al mijn hele leven lang en ook haar zie ik erg weinig. Ze kent me beter dan wie dan ook, al is dat ook op een andere manier dan wie dan ook. Ook is mijn vriend iemand die ik nooit vergeten zal, hoe gek dat ook klinkt. We blijven niet voor altijd bij elkaar, dat weet ik nu al. Hoeveel ik ook meer om hem geef dan om anderen. Mensen vinden dat raar, ik zeg dan altijd dat ik niet zo naïef ben om te geloven dat ik mijn hele leven van één persoon kan blijven houden. Of ben ik te nuchter?
Ik vraag mezelf altijd af welke eigenschappen mij tekenen, mijn persoonlijkheid omschrijven. Ben ik wel zo nuchter als ik denk? Of bezit ik minder jaloezie dan ik mezelf toeschrijf? Ik vind jaloezie een rare eigenschap, waarom zou je iemand niet blij kunnen laten zijn met iets dat je zelf niet hebt?
Maar als ik het zo'n rare eigenschap vind, waarom gedraag ik mezelf dan altijd zo jaloers?

Mala
Met citaat reageren
Oud 25-09-2005, 22:11
ragdoll
Avatar van ragdoll
ragdoll is offline
Lieve Mala

Analyseer je karaktereigenschappen maar niet. Er wordt al teveel kapot geanalyseerd tegenwoordig, gevoelens en gedachten stuk getrokken alsof het kluwen wol zijn die uit elkaar moeten worden gehaald. Jij bent jij, en daar is niets mis mee.
(You're just an empty cage, girl, if you kill the bird.)

liefs
Ragdoll
__________________
april is the cruellest month
Met citaat reageren
Oud 25-09-2005, 22:17
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Lieve Ragdoll,

Wat je zegt komt wel overeen met wat mijn vader tegen mij zegt: ik filosofeer teveel. Ik probeer teveel alles te doorgronden. Dat kan niet. Soms lost tijd een hoop op, en dan zijn al je gedachtensprongen, is al je gefilosofeer voor niets geweest.
Een vriendin van mij heeft die eigenschap nog veel sterker dan ik, zij kluift alles af tot op het bot om daarna vast te stellen dat het bot niet bruikbaar is. Misschien dat die vergelijking scheef loopt, maar goed, het is dan ook zondagavond, dan ben ik niet op mijn best, moet ik toegeven.

Oefening baart kunst, ik doe hard mijn best de tijd zijn gang te laten gaan. Tijd... Een raar begrip. Wie zegt dat tijd bestaat? Misschien bestaat tijd niet, en zijn wij de tijd, wij gaan voorbij... De tijd niet, die blijft bestaan, die is eeuwig. Of is dit weer een staaltje filosoferen?

Liefs,
Esmer
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 25-09-2005, 22:47
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Zondag 25 september 2005, 22:36 uur.

Lieve Esmer,

Tijd bestaat niet. Tijd is door ons, mensen, bedacht. Althans - dat denk ik. Misschien zou er ook wel tijd zijn als er geen mensen waren. Misschien is er nu ook wel helemaal geen tijd, misschien denken wij alleen maar dat er tijd is. Hoe dan ook - ik zal er waarschijnlijk nooit achtergekomen of tijd is of was of nooit is geweest of nooit zijn zal. Ik heb er geen problemen mee - goed, ik heb er geen noemenswaardige problemen mee. Ik overleef wel, ik leef tot ik sterf.

Wir müssen leben bis wir sterben - Rammstein, en ze hebben er groot gelijk mee. Je kunt moeilijk langer of korter leven. En eigenlijk, stiekem, is leven het meest nutteloze dat er is. Je wordt geboren, je spookt wat uit en je gaat weer dood. Zo gaat het. Er is daar geen verandering in aan te brengen, want als je niet geboren wordt ben je niet en als je niet dood gaat ben je onsterfelijk - ik geloof niet in onsterfelijkheid, evenmin in oneindigheid.

Liefs,
Roos.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Met citaat reageren
Oud 26-09-2005, 14:34
Verwijderd
Klik klik. 26-09-2005.
14:20

Roosieh,

het is niet zo dat je moeilijker korter kunt leven. Ik heb het gisteren zelf ondervonden toen ik in de trein zat. Je hebt een bepaalde tijd gekregen om te leven, of je hem volledig opmaakt is iets anders, vooral je eigen keuze.
Tijd is door ons gecategoriseerd, meer niet.

Nu sluit ik dit kattenbelletje af.

Vaarwel.
Met citaat reageren
Oud 26-09-2005, 20:46
joes
Avatar van joes
joes is offline
Maar, lieve Grimm,

wie ben jij om te zeggen, vol vertrouwen, dat de tijd niet bestaat. Hij loopt door na ons, ook als ieder van ons vergaat. Er is een dag en een nacht, kenmerken van tijd. Of misschien heb je toch... dat wij dat tijd genoemd hebben. Maar wat zou het dan zijn. Wat het simpele woord 'tijd' inhoudt is iets gigantisch waar een drie-letterig woord niet aan voldoet.

vandaag mis ik alles en iedereen. Vanochtend heb ik 10 minuten lang enkel gekeken naar de foto van mijn opa. Ik mis hem heel erg, af en toe. Het is altijd oneerlijk gekozen, die rare tijd. Zou het een lot zijn, de tijd?
Mijn beste vriendin woont heel ver weg, is 10,5 jaar geleden verhuisd naar 300 kilometer verderop. Brieven was wat ons bond. En nu is ze nog steeds mijn beste vriendin, maar de tijd die ik met haar doorbreng is heel weinig. In een jaar, totaal 5 weken? En toch zou ik zonder haar heel erg alleen zijn. Er zijn maar weinig dingen die over tijd heen kunnen stappen. Vriendschap misschien? Liefde? Prachtige begrippen.

Ze zeggen altijd dat men voortleeft in elkaars gedachten. Wat is nu de film waarin ik dat pas zag? Oh wat stom, het was een boek waarin ik het gelezen heb. Of niet? Nuja, dat weet ik even niet haha. In ieder geval werd er daar gezegd: "Je leeft voort in de gedachten van de mensen die jou kennen...". Ik word er verdrietig van om te moeten denken aan bij wie ik voort zou leven in gedachte. Mijn ouders, broers.. m'n vrienden? Je wordt onzeker door het leven als je niet weet wanneer het ophoudt, maar als je weet wanneer het ophoudt wordt je onzeker van het leven. Ik geloof wel in het lot, dat het al beslist is? Misschien. Het zou zo makkelijk zijn om bij wat je ook doet, te denken dat het zo moest zijn. Ik voel me klein vandaag. Soms als ik in de auto zit, pas geleden ben ik in R'dam geweest, kijk ik naar buiten. Zie allemaal auto's voorbij rijden met onbekende mensen erin. Je kent ze niet, zult ze nooit kennen terwijl je ongetwijfeld goed met sommige zult kunnen opschieten. Waarom heb ik dan niet het gevoel dat ik iets mis? Waarom heb ik genoeg aan het aantal mensen wat ik nu ken? Leer je de wereld kennen, leef je langer voort? Het was een boek.

Liefs, Astrid

insecurities are about as useful as trying
to put the pin back in the grenade
__________________
You're such a fucking freakshow
Met citaat reageren
Oud 27-09-2005, 11:53
Verwijderd
112727092005Veldhoven

Lieve Astrid,

ik zeg nergens dat tijd niet bestaat, dat stond in de brief waar ik antwoord op gaf. Maar wij hebben de tijd ingedeeld, bepaald dat het jaar twaalf maanden telt. Dat betekent niet dat tijd bestat, noch dat tijd niet bestaat. Eindstein zei ooit dat tijd alleen bestond om te voorkomen dat alles tegelijk zou gebeuren. Aangezien alles niet tegelijk gebeurt, of niet alles tegelijk gebeurt, bestaat er iets dat doorgaat voor tijd. Verder heeft niemand echt een idee.
Een vijfletterig woord is wel genoeg, om tijd te beschrijven. Alles.
' Time is the only portion of life, that is not negotiable...'
Ik denk zelf dat langeafstandsrelaties goed kunnen zijn, maar je mist elkaar inderdaad wel heel veel. Ook kun je daardoor vaak niet snel of goed genoeg reageren op verschillende situaties. Maar je zit elkaar ook niet echt op de lip, en dat kan heel fijn zijn. Driehonderd kilometer is wel ver...
Ik ken veel mensen die ver weg wonen en over het algemeen kan ik het daar veel beter mee vinden. Dat vind ik fijn en daarom ken ik ook meer mensen buiten mijn woonplaats dan binnen mijn woonplaats.
Liefde en vriendschap zijn inderdaad prachtige woorden, maar de definitie wordt aangepast naar deze tijd. Beide begrippen raken steeds leger. Wat is echte vriendschap? Bij iedere bewering kan ik wel vragen stellen, maar nu wil ik dat niet doen.
Veel mensen leven voort in mijn gedachten, vooral de mensen die ik echt beschouw als mijn vijand. Zij leven door en blijven doorleven. Van mijn vijanden leer ik het meest, van mijn vrienden krijg ik het meeste liefde. We zullen zien.
Misschien zou ik nu meer moetne schrijven over mijzelf, maar dat komt later wel. Ik heb bijna geen tijd meer.

Het stukje tekst onder je brief is van Incubus, of niet?

Veel liefs, Grimm
Met citaat reageren
Oud 27-09-2005, 20:58
ragdoll
Avatar van ragdoll
ragdoll is offline
Lieve Grimm,

Keep your friends close, but your enemies closer.

Niet dat ik daarin geloof. I tend to look down on people... Vijanden kunnen mij niet boeien.

Tegenwoordig leef ik in de trein. Dat is de plek waar ik me het beste thuis voel, op reis, ergens naartoe. Waarom? Ik weet het niet. Misschien zit onrust in mijn genen.
Onderweg. En op het strand, dat is mijn thuishaven. Niet het zomerse beeld, wreed door de schroeiende zon en de bordkartonnen strandtenten, maar het strand in de herfst en de winter. De grijze lucht, grijze zee - ik voel me veilig bij die oneindigheid, gedachten die uitwaaieren over het gefluister van de golven.

Tot zover,
liefs
Ragged
__________________
april is the cruellest month
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 28-09-2005, 20:52
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
2015, 2895, woensdag.

Lieve Ragged,

Ik liep vandaag door de gang die langs onze kleedkamers op school loopt. Doodop was ik, want ik had net een blokuur softbal achter de rug - dat is nog niet eens zo vermoeiend, maar wel als je elke morgen om zeventien minuten over vijf wakker wordt en daarna niet meer slapen kunt en als je al zes uur "gewoon" les hebt gehad. Goed, ik liep dus door die gang, terug naar het binnenste van de school, en precies op dat moment kwam een jongen uit mijn klas de jongenskleedkamer uit. Normaal heeft hij altijd en overal commentaar op - vooral op mij -, maar voor de verandering hield hij zijn mond. Hij was stil en we waren heel goed in elkaar effectief negeren. Ik voelde gewoon in de lucht hangen dat hij bang was om iets tegen me zeggen. Nog geen vijf minuten later kwam ik hem weer tegen, buiten, en hij begon direct met commentaar leveren. Zijn vrienden - voor zover je hen vrienden kan noemen - stonden om hen heen.

Dat is maar weer eens een simpel voorbeeld van kuddevorming. Die jongen durft niets, hij wordt pas iemand als zijn vrienden erbij zijn. Op dat moment bedacht ik: ik ben niet bang voor mensen, ik ben bang voor hun woorden.

Mijn mentrix, mijn motivatietrainingleraar en mijn zelfverdedigingtrainer zeggen alledrie hetzelfde: laat hun woorden je niet raken. Maar ik kan het niet, ik kan het echt niet. Om de één of andere reden kan ik me niet meer afsluiten voor lullige dingen en ik word er boos door, boos op mezelf.

Zee is voor mij grijs en geborrel, golven die over je heen slaan en zand overal.

Liefs -
Roos.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Met citaat reageren
Oud 28-09-2005, 21:50
Cethlion
Avatar van Cethlion
Cethlion is offline
Woensdag 28 september 2005, 21.15


Lieve Roos,

Ik moest glimlachen toen ik je brief las. Niet per definitie uit vrolijkheid, maar omdat ik de situatie die je schetst herken. Bij mij in de klas en in de jaarlaag gebeurt het ook heel veel.
Je zou misschien verwachten dat de meeste mensen in vwo 6 niet meer de diepgang van een pollepel hebben, maar nee hoor. Wellicht is dit net zo goed oppervlakkig om te zeggen. Dat maakt me op dit moment even niet uit.
Er is een bepaald groepje jongens dat het altijd nodig lijkt te vinden opmerkingen te maken wanneer ik langsloop. Dit kan variëren van ‘Lelijk!’ tot een spottend gelach. Soms maken ze rare dierengeluiden, waar ik het nut nog niet van zie. Als ik daarentegen één van hen alleen tref, hoor ik helemaal niets.
Al ben ik zeker niet de enige die dit meemaakt. Soms worden dingen gegooid naar de mensen die als nerds of “noobs” beschouwd worden. Ook het rondzwiepen van een gordijntouwtje tegen een andermans hoofd lijkt een heel leuk tijdverdrijf te zijn. Waarom zouden ze zich zo gedragen? Voelen ze zich er beter door? Is het alleen maar om hun ego een stuk op te blazen? Who knows.

Het is inderdaad moeilijk om die woorden je niet te laten raken. Ik heb het zo vaak gehoord, dat ik me ervoor af moet sluiten. Ik probeer er maar om te lachen – of misschien denk ik alleen maar dat ik dat doe – wat steeds vaker lukt. Soms word ik ook boos op mezelf, wanneer ik me er toch door laat raken. Gelukkig heb ik een fijn vriendengroepje opgebouwd op school. Het zijn mensen die me altijd op weten te vrolijken.
Al weet ik dat ik niet moet zeuren. Er zijn zeker heel wat mensen die het veel zwaarder te verduren hebben.

Ik vind de zee fijn. Niet persé om in te zwemmen, ik word op een rare manier achteraf misselijk van het op en neer gedein van de golven. Over het strand lopen is leuk. Vooral in de herfst, wanneer de wind mijn gedachten – inclusief mijzelf – wegblaast. Jammer dat ik er bijna nooit kom, maar dat heb ik zelf in de hand. Als ik echt zou willen, zou ik wel gewoon op de trein stappen. Gewoon, impulsief.
Ik zou wel eens iets écht impulsiefs willen doen, jij niet?

Tata,

Yolanda
__________________
Ford, you're turning into a penguin. Stop it.
Met citaat reageren
Oud 28-09-2005, 21:59
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Lieve Yolanda,

Iedereen kent dat soort dingen wel, denk ik. Er schijnen altijd mensen te zijn die het nodig vinden je iets toe te roepen wat o, zo grappig is. In de eerste klas was ik het mikpunt van een of ander patsertje hier op het dorp. Op een gegeven moment had hij me zover dat ik hem van zijn fiets heb getrokken en tegen de grond heb geduwd. Toen had hij geen praatjes meer, trouwens. Je wordt er hoe dan ook goed onzeker van. Dat het je raakt vind ik dus absoluut niet gek.

Ik moet eerlijk bekenen dat het op mijn school in 6VWO wel meevalt. We zijn dan ook maar een relatief klein groepje dat redelijk goed met elkaar omgaat, dus eigenlijk is er niemand die echt gepest wordt. De een wordt aardiger gevonden dan de ander, maar dat hou je hoe dan ook. Ik weet wel dat het in de havo klassen wel een beetje gebeurt. Zo zijn er van die patsertjes die het nodig vinden om een klasgenote van mij belachelijk te maken. Meestal gaan we er als groep omheen lopen en kijken dodelijk. Iets zeggen heeft vaak geen zin, die bijdehandjes vinden zichzelf toch altijd veeeeeeeeeel grappiger. Tja. Dombo's. Ik fantaseer dan altijd dat ik ze later met veel genot zal afwijzen wanneer ze aan mijn bureau komen solliciteren. Werkt prima.

Ik hou ook van de zee. Heerlijk. Eigenlijk ga ik te weinig naar het strand, ik zou het meer moeten doen, zeker in de herfst en winter, wanneer het guur is en je heerlijk een beker warme chocolademelk bij een strandtentje kan gaan halen. Gaat deze herfst toch echt een keer gebeuren!

Tja, mooie plannen... Wie heeft ze niet?

Liefs,
Esmer
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 28-09-2005, 22:13
joes
Avatar van joes
joes is offline
Lieve Roosje,

Ik ken de kuddevorming. Er zitten twee jongens in, nuja niet meer ín mijn klas sinds de tweede fase, maar heel soms nog wel. Zo vervelend zijn zij. Van die stomme, vervelende, lelijke sukkels. Gemeen en achterbaks, die enkel om de mode typjes (g-sus sletjes zoals ze bij ons heten) geven, al twijfel ik of dat oprecht is. In ieder geval, kom je hen op school tegen wordt je genegeerd, kom je ze ergens anders tegen (mét 'vrienden') ook. Gelukkig denk ik altijd maar, ik heb een bepaalde drang altijd aardig gevonden te worden, en zelfs bij mensen die ik zelf totaal niet mag. Maar ik word niet uitgescholden, mijn vrienden wel. Ik kan daar zo boos over worden, maar dat komt later. Ik dwaal af. Kom je een van die twee tegen in de stad zegt hij heel aardig 'hoi!'. Dan denk ik altijd, ja wat nou?. Maar toch reageer ik maar, uit beleefdheid ofzoiets. Pas geleden zaten wij in een Turks ehm, ja snackbarretje ofzoiets te eten. Pizza, heerlijk. In ieder geval kwam de ene binnen. Dus wij stonden na een tijdje, en twee pizza's, op. Halverwege heb je een klein afstapje, dat zag ik niet. Heb ik weer 8-). Maar goed, dat zag ik dus niet en verstapte me, viel niet ofzoiets hoor gewoon, zakte door me knie een beetje heen weet ik veel. Zegt hij: "Oh hee das een afstapje hoor, of ehb je een trappetje nodig". En voor ik het wist gooide ik eruit: "Je moet je bek houden". Ik stond verbaasd van mezelf en mijn vrienden keken me met grote ogen aan. "Geniaal"! riepen ze. Ik voelde me schuldig! En ik dacht na over wat die jongen allemaal tegen mij kon roepen, hoe hij mij in elkaar ging slaan, en hoe ik op school vernederd zou worden. Maar toen dacht ik boeie, ik heb mijn vrienden. En die vinden mij hoe dan ook leuk, wati k ook zeg tegen zo'n sukkeltje, of wat hij tegen mij zegt. Die jongen brabbelde nog, "wat nou", en toen gooide ik de deur dicht. Toen wij voorbij het raam liepen begon hij wild van binnen naar buiten bewegingen te maken. En tot mijn aller grootste verbazing haalde ik mijn duim en wijsvinger dicht naar elkaar en stak mijn hand zo naar hem op. Toen liepen we verder. Pas toen wij aan het eind van de straat kwamen kwam hij naar buiten en begon te roepen. "Wat wil je nou?". "GOdver!". "Moet ik daar komen?". Mijn vriendin gooide er nog wat sarcastische opmerkingen achter, maar die hoorde hij niet.

(was dit een duidelijk verhaal? Nou ja ben moe, geeft ook niets)

Bedenk nou, zulke mensen als hij, zijn gewoon zielig. Woorden van watjes deren je niet, althans niet langer dan 10 minuten/ 30 minuten misschien? Iedereen heeft ruzies, mensen die jou niet aardig zullen vinden en je bent nooit ieders vriend. Ik hou mijn vijanden niet dichtbij. Ik blijf bij de mensen waar ik oprecht om geef, daar heb ik ook genoeg discussies mee.

Ben je bang voor de woorden of voor wat ze in jou gedachten kunnen veroorzaken? Uit eindelijk kom je er vast achter, dat het een angst is die niet uit te leggen is en dat het leven zonder zulke zorgen zo veel leuker is. Al ben ik ook nog maar een jonkie hoor Ik denk dat alleen omdat ik me daar wel iets van in kan beelden. Ik ben gewoon op zo'n stom spiritueel moment, morgen maak ik me weer en nog steeds druk om de les die ik nog samen heb met die jongen. Al doet hij nog steeds of ik niet besta.

Ik woon aan zee. Ik werk er in een restaurant, soms sta ik binnen en kijk ik naar buiten en denk ook dat dat grijze oneindige iets moois heeft. Droevig (lelijk woord) maar op een mooie manier.

Nu ga ik slapen. Ik moet nog 25 baldzijden van de kleine johannes lezen, dan enkel een recensie en voilà, mijn leraar nederlands zal trots zijn.

kusje, As
P.S. Grimm, het is van incubus ja,,

Ik lees net pas nog twee andere reacties, ik was pas bij die van Roosje oten ik begon te typen sorry
__________________
You're such a fucking freakshow
Met citaat reageren
Oud 29-09-2005, 21:12
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
- Aangezien het warrig begint te worden, antwoord ik op jullie allebei een beetje - vergeef me dus maar als ik ook warrig ben -

2053, 2995, donderdag. Moe.

Lieve Astrid, lieve Esmer,

Het is makkelijker gezegd dan gedaan om ze te negeren. Ik mag hen niet, ik mag ze gewoon absoluut niet, en doordat ik hen mij laat raken, vind ik mezelf niet meer zo lief als eerst. Ooit was ik tevreden met mezelf, en die tijd begon vrij precies een jaar geleden. De tweede klas was mijn jaar, totdat het maart werd. Maar goed, dat is een lang, persoonlijk en verward verhaal - ik heb geen zin of tijd om dat hier te vertellen. Misschien zal ik het ooit allemaal opschrijven, schrijven helpt. Net zoals hardlopen en muziek luisteren allebei helpen om inspiratie te krijgen.

Ik ben bang voor wat woorden met mij kunnen doen. Niet alleen lullige woorden, maar misschien juist de hele lieve. Dat soort dingen raken me pas echt, jammer genoeg, en ik weet nog zo net niet of ik er blij mee ben. Misschien zou ik het moeten zijn, maar dat is moeilijk om toe te geven. Ik durf genoeg niet toe te geven, meer hoef ik er niet bij te hebben.

Fiets jij graag? Ik wel, fietsen is fijn. Vooral als je helemaal alleen bent en het is 's avonds laat en Vlieland. Vorig jaar zomer deed ik dat, en ik kon eindelijk nadenken.

En impulsiviteit - nee, ik doe nooit iets echt impulsief. Hoewel... de afgelopen maanden heb ik meer uit impulsiviteit gedaan dan goed voor me is. Jammer, maar ik heb er geen spijt van. Spijt is zinloos, tijdelijk.

Liefs -
Roos.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.

Laatst gewijzigd op 29-09-2005 om 21:15.
Met citaat reageren
Oud 30-09-2005, 10:03
Verwijderd
3009 2005

Aan iemand.

Eigenlijk heb ik geen idee meer wat ik moet doen, voel me verward en heel moeilijk. Ik zit mijzelf in de weg en de beslissingen die ik neem, lijken altijd fout te zijn. En ongeluk komt nooit alleen, het komt in golven. Er zijn bij mij perioden dat ik alleen maar ongeluk tref en perioden dat het heel goed gaat. Ik kom nu net uit een periode met ongeluk, dus je zou verwachten dat het goed zou gaan. Maar het gaat niet goed. Het gaat slechter dan ik verwachtte en ik weet niet waarom.
Het is niet alleen dat er slechte dingen gebeuren, juist bijna tegenovergesteld, maar ik voel me niet gelukkig door de leegte die het verdriet achterlaat. Ik heb ook geen idee hoe ik dat moet opvullen.
Ik voel me vooral oud, alsof mijn geest sneller leeft dan mijn lichaam. Ik word dan zo oud als mijn lichaam het toelaat, of zolang mijn geest het toelaat. Ik denk dat mijn geest het eerste breekt, want ik krijg nu al verschijnselen van een midlifecrisis. Normale mensen hebben dat als ze veertig zijn. Maar heb dat nu al. Ik heb geen idee meer waar ik alles voor doe, of het zin heeft wat ik doe en of ik echt wel iets bereikt heb. Ik heb iets bereikt, dat moet wel, maar ik weet niet wat.
Of beter gezegd, ik weet niet hoe ik er tegenaan moet kijken. Is het positief en is mijn verleden positief, heb ik goed gehandeld? Daar durf ik geenuitspraak over te doen. Zelfreflectie is niet mijn sterkste punt. Achter mijn muur van zekerheid, de zekerheid voor vele mensen die mij niet goed kennen, schuilt de onzekerheid. Ik weet niet eens zeker of die muur bestaat. Mensen zeggen me dat ik anderen niet toelaat in mijn hart en dat kan best zijn. De mensen die ik blind zou vertrouwen, zijn op twe handen te tellen en het zijn niet eens de mensen die ik het beste ken. Meestal is het andersom, de mensen die ik maar een beetje ken, vertrouw ik het meest, de mensen die ik haast door en door ken, dagelijks meemaak, vertrouw ik bijna niet meer. Het is voor mij immers heel moeilijk om kapotte dingen te maken. Krassen in mijn vertrouwen poets ik niet zomaar weg, barsten zijn onherstelbaar. Verschillende mensen hebben dat al aan mij gemerkt, dat ik misschien slecht kan vergeven. Ik weet nie tprecies of het aan het vergeven ligt. Ik denk dat het echt ligt aan de weg erna. Fouten kunnen vergeven worden in zoverre dat ik niet meer boos ben en dat ik geen slechte gevoelens over die zaak heb. Maar ik vind dan het ijs wel zo dun dat ik er niet meer op durf te lopen, zeg maar, ik probeer het geen tweede keer uit, zeker niet als de gebeurtenissen indruk op me hebben gemaakt. In dat opzicht stel ik mijzelf voor anderen en ik denk niet dat het zomaar anders kan. Ik moet mijzelf wel beschermen tegen bepaalde dingen, anders word ik helemaalgek en leef ik niet lang meer. Daar kan ik niet zo goed mee leven, het liefste sta ik zonder muren of grenzen in het leven, de grenzen zijn haast weggevaagd. Alleen mijn eigen grenzen staan er nog en dat zijn de enige grenzen die ik nodig heb. De muren zijn er veel te veel. Mijn gevoel is niet meer af te lezen. Mensen denken dat ik boos en als ik juist heel vrolijk ben, maar op dat moment nadenk. Nadenken is niet fijn, in ieder geval, het kan nooit zo bedoeld zijn. Wie zei ooit dat mensen gelukkiger zouden worden als ze slimmer zijn? Ik denk het tegenovergestelde. Je wordt ongelukkiger naarmate je slim wordt. Hoe slimmer je bent, hoe meer je ziet. Hoe meer je ziet, hoe meer waarheid je ziet.
Je eigen waarheid, zoals al eerder werd besproken, maar ik wil nu niet terug gaan naar de andere brieven. Ik schrijf nu om dit voor mijzelf kwijt te raken en omdat misschien iemand antwoord kan geven. Ik verwacht niets, maar hoop er wel op.
Ik heb ook besloten om mijn leven nog mee rinvulling te geven, meer dan ik aanvankelijk deed. Zoek meer het contact met mensen en ook mensen die hier ver weg wonen. Dat levert soms erg leuke dingen op, maar het is vooral wachten. Ik kan maar slecht tegen wachten en ik wil ook niemand laten wachten op mij. Ik duik onbewust weer in die cirkel, zoals je misschien wel doorhebt. TIjd om die cirkels te breken en mijzelf te verplaatsen naar de muur van de volgende, grotere cirkel. Maar tegelijkertijd stel ik zoveel eisen en wil ik zoveel doen, terwijl ik heel moe ben. Ik wil slapen, dagenlang. Mis mijn slaap, mis de rust en dat begint me parten te spelen. Kon ik maar slapen. Vandaag zit ik op school voor vier volle uren achter een PC, daar wor dje ook ontzettend moe van. Niet eens lichamelijk, maar vooral geestelijk. Dit is mijn tweede uur en ben dus bijna op de helft. Ik houd daardoor even op met de brief, die eigenlijk een tweede lijn wordt binnen dit topic. Nu zullen mensen echt moeten kiezen op wie ze willen reageren. Ik wens ze veel succes.

Veel liefs, voor wie dit ook helemaal gelezen heeft.

Wouter
Met citaat reageren
Oud 01-10-2005, 18:57
supergroverin
supergroverin is offline
Lieve Wouter (en alle anderen die dit lezen)

Ik reageer op jouw brief en niet op de anderen. Zo wordt het inderdaad misschien een andere verhaallijn, maar zo lopen die dingen. Ik kan gaan proberen je een hart onder de riem te steken, maar om eerlijk te zijn kan ik daar nu de energie niet voor opbrengen. Misschien later. Het enige wat ik nu even wil doen is mijn eigen hart luchten.

Toen ik je verhaal las zat ik met een brok in mijn keel. Én omdat wat jij geschreven hebt me heel erg raakte én omdat ik zelf ook niet meer weer hoe ik verder moet. Op dit precieze moment heb ik een rotdag. Een uit velen, weliswaar, alhoewel dat eigenlijk alleen in mijn ogen zo is. Maar vandaag is ook objectief erg vervelend te noemen. Ik heb enorme ruzie gehad met mijn moeder en dat is niet eens zo'n groot probleem. Wat mij vooral van slag maakt is het besef dat ze me zó enorm niet begrijpt. Ze meet met twee maten. Wat zij doet is goed, wat ik doe is niet goed genoeg. Daar zit nog veel meer achter, maar hier komt het uiteindelijk op neer. Ze maakt het mij zo moeilijk om van haar te houden, ik kan het echt niet meer. Mijn rijlessen lukken niet, ik moet te veel voor school wat ik niet kan, een lief iemand zit in de problemen maar ik weet niet wat er aan de hand is.... pfff, haast alles mislukt inderdaad. Een onsje geluk zou heel erg welkom zijn.

Veel van wat je schreef herken ik. Ik voel me ook enorm oud. K ben volwassen voor mijn leeftijd, volgens anderen, maar diep van binnen heb ik het gevoel nog véle malen ouder te zijn. Ik word steeds meer een einselganger, ik snap mensen niet. Ik snap mezelf niet en hoewel ik inzicht heb in veel dingen, vind ik de wereld enorm verwarrend.

Mensen denken dat ik juist geen muren heb. Ik uit me makkelijk en vertel veel, te pas en te onpas. Maar niemand merkt natuurlijk dat er achter al die verhalen, grappen, emoties, nog veel meer zit. Misschien heb ik inderdaad geen muren, mensen kunnen me niet dichtbij genoeg komen. Misschien ben ik gewoon te diep, of zit er een kloof tussen mij en de rest van de wereld, misschien verwacht ik te veel van mensen. Ik wil altijd dat mensen me kennen, heel goed kennen, maar naar mijn gevoel kent niemand me. (Met vertrouwen heb ik gelukkig geen moeite, ik heb nog nooit in situaties gezeten waar iets belangrijks van mij van een ander afhing.)

Ondertussen maak ik het mezelf veel te moeilijk. Nadenken is wel fijn vind ik, maar het ligt eraan op wat voor een manier. De laatste tijd (jaar?) denk ik te veel na, te diep, te zwaarmoedig. Zelfdestructief bijna. En inderdaad, als je dan juist heel vrolijk bent, maar wel voor je uit zit te staren, denken ze meteen dat je kwaad bent. Nou, zie me maar eens als ik wel kwaad ben!
Ik maakt het mezelf ook moeilijk door haast altijd te stressen. Ik krijg dingen heus wel af, maar toch het ik altijd het gevoel in tijdnood te zitten. Ik wil te veel, school, rijlessen, lezen, schrijven, vrienden, het liefst ook nog liefde... Ik heb constant het gevoel dat het me allemaal boven het hoofd stijgt. Dan wil ik ook alleen nog maar slapen, hele dagen lang. Ik heb het deze zomer geprobeerd. Het lukt alleen niet, in slaap vallen, ik kan het niet.

Er wordt zoveel van je verwacht, niet alleen qua prestaties (dat komt wel goed) maar ook qua hoe je bent, hoe je zou moeten doen, hoe je dingen zou moeten zien. Dat je alles snapt als je veel snapt, dat je overal antwoord op hebt. Hersens hebben is iets moois, maar je moet er wel mee om kunnen gaan. Net als jij zegt, wordt je er vaak juist ongelukkig van. Gevoelens vind ik trouwens nog veel verschikkelijker. Voel jij veel? Ik wel, enorm veel, veel te veel. Alles tegelijk, heel heftig.

Zoals je ziet heb ik mijzelf een apparte nickname aangemeten. Hoewel t al van heel lang geleden is, is hij nog wel toepasselijk. Ik ben een zelfverklaarde antiheld. Net als grover, ben ik nogal onbeholpen, net als supergrover probeer ik de wereld te redden.
Wachten is verschrikkelijk. Ik wacht al een eeuwigheid, zo voelt het althans, op een bericht van mijn nieuw ontekte held (een echte, geen karikatuur zoals ik zelf). Heb heb al een paar weken geduld, dus dit weekend kan er ook nog wel bij. Misschien dat er binnenkort eindelijk iets veranderd, ik hoop het maar.

Zelfs deze brief kent weinig samenhang meer. En daar ben ik juist altijd naar opzoek. Ik wil alle puzzelstukjes op hun plek krijgen, alles met elkaar verbinden tot een groot geheel dat ik kan bevatten. Het tegenovergestelde gebeurd. Hoe langer, hoe meer er bij komt (kennis, ervaring etc) maar hoe minder duidelijk het allemaal wordt. In plaats van een puzzel die ooit eens af zou kunnen komen, blijkt het er een die, net als het heelal, alsmaar groter onligischer wordt.

Ik denk dat ik je nog wel eens schrijf, misschien heb ik dan al wat antwoorden of oplossingen. Na een dag leven ben ik alweer zoveel wijzer. Nu stop ik er maar mee, ik wil altijd te veel vertellen en nu ook weer.

''Hij had te veel ziel... '' (Max Havelaar p 244) Een citaatje, wat me op jou erg van toepassing lijkt, misschien ook op mij.
Ook ik verwacht geen reacties, maar wellicht neemt iemand zich de moeite.
Veel liefs, Supergroverin
__________________
hmmm
Met citaat reageren
Oud 01-10-2005, 19:53
Verwijderd
Lieve Supergroverin.

Voor wat hoort wat. An eye for an eye of the tiger.
Ik begrijp je gevoel volkomen, maar er gaat nu meteen een proces in werking waar ik nadenk over jou en je problemen en hoe graag ik je wil opvangen. Want dat ik val, betekent niet dat ik niet tegelijk kan vliegen. Mijzelf raak ik toch niet kwijt.
Ik weet bij mijzelf dat er veel moet gebeuren om mij weer oké te krijgen en meestal is het zo dat ik vrij goed mensen een hart onder de riem kan steken. Dat zou ik nou ook graag bij jou doen, want wat je vergeet in je verhaal, is dat er zoveel van je woorden te falsifiseren is. Zo ook in mijn verhaal. Er zijn veel punten waar ik mijzelf nu hard ongelijk vind hebben, gewoon omdat ik een beter humeur heb. Het zit nu mee, ik ben vrolijk, jij zou ook vrolijk moeten zijn.
Lukt het praten met je moeder niet meer? Eigenlijk zou ze wakkergeschud moeten worden en overtuigd raken van jouw kunnen. Ik denk dat het uit twee gedachten bestaat, namelijk
a) Ik ben oud en heb wat bereikt, dus ik ben goed.
b) ik moet mijn dochter pushen om het maximale uit haar kunnen te rammen.
Combinatie daarvan kan dit soort situaties opleveren, maar ik kan evengoed de plank goed misslaan.
Hoe dan ook, voor de rest moet je echt iemand regelen die je masseert, even een avondje rust nemen en niet nadenken over al die dingen. Met stress in je schouders kom je ook niet ver.
Misschien ook even rustig kijken naar je schoolwerk en wel doen wat je kan doen, dan gaat de rest ook wat makkelijker. Stel je prioriteiten.
De wereld is verwarrend en dat hoort ook zo. Je bent niet slim genoeg om je eigen domheid te bevatten en niet anders. Het is te groot, te veel, te verschillend en te onvoorspelbaar om de wereld te begrijpen. Je hoeft de wereld ook niet te begrijpen. Waarom zou je?
Als je wilt dat mensen je leren kennen, maar dat niemand dat afdoende doet, zit er toch een fout bij jezelf. Stiekem toch een muur, of een verlangen dat mensen je beter kennen dan je zelf doet. Ik zou het zje zo niet kunnen zeggen, maar je zou ook niets aan het antwoord hebben. Het is jouw leven en jij mag er wat van maken. Er zit geen dwang achter, je kunt stoppen wanneer je wilt. Ik raad het alleen ten zeerste af.
Je wilt teveel en daardoor krijg je stress. Probeer wat orde in je leven te maken, af en toe momenten in te lassen dat je absoluut niks doet. Mijn leven is betrekkelijk rustig omdat ik eigenlijk niets hoef. Ik heb alles al wat ik wil.
Als je slim bent wordt er inderdaad vele van je verwacht. Je bent de wijze die antwoord moet geven op de vragen van de dwaas. Dat is vrijwel onmogelijk, maar het hoeft ook niet altijd. Er worden dingen van je verwacht, maar door wie eigenlijk? Wie zou er echt om geven of je ze naleeft of niet? Die vragen hebben me heel veel geholpen met mijzelf vinden. Stop met zoeken en ben gewoon jezelf. Leef je leven zoals jij denkt dat je het moet leven. Dat geeft je echt veel rust, omdat je de druk van 'het systeem' kwijt bent.
Nog een tip, nooit denken dat 'er iets nog wel bij kan omdat je al zoveel gehad hebt'. Wie weet overstroomt de emmer en dan ben je pas echt ver van huis. Zorg voor jezelf...
Met de gedachte erachter is je nickname mooi ja!
Je brief hangt nog wel samen hoor, ik kan hem volgen, maar ik heb er maar relatief weinig op te zeggen. Hoe meer informatie, hoe vager het wordt. Simpelweg omdat je het overzicht kwijtraakt. Dat is menselijk, kijk jezelf er niet op aan.

Nog veel sterkte!

Wouter.
Met citaat reageren
Oud 02-10-2005, 03:50
supergroverin
supergroverin is offline
Lieve Wouter

Bedankt voor je antwoord!
Het is nu tien over drie 's nachts en hoewel ik een avond mens ben, is zo laat achter de computer zitten niet mijn gewoonte.
Hoewel ik mij zeer zeker niet beter voel op dit moment (anders zou ik wel slapen) kijk ik ook nu alweer anders tegen dingen aan. Dat gaat heel snel, daar hoeft mijn humeur niet eens voor te veranderen.
Anderen opvangen lijkt/is altijd zo veel makkelijker dan jezelf opvangen. Ik heb t meerdere malen gedaan en kan t zo weer.
Maar na het lezen van jou brief treedt er bij mij meteen een heel ander proces in werking. Ik wil mezelf meteen weer verklaren, dingen rechtzetten, uitleggen. Van alle drangen die een mens kan kennen, is er dat bij mij een die heel sterk is. Daarom wil ik ook zo graag dat mensen (of één, is ook genoeg) me beter kennen dan ikzelf. Zodat ik mezelf niet hoef te verklaren, dat diegene dat bij mij kan doen.
Mijn moeder pusht me niet qua presteren. (ik was een beetje onduidelijk) Het zijn juist vooral de dagelijkse dingen. Ik ga voor haar naar de winkel, maar krijg commentaar omdat ik net niet álle boodschappen meteen heb opgeruimd. Ik ruim de hele keuken op als zij er niet is, maar het enige wat ze ziet is dat mn bed niet is opgemaakt. Zo kan ik nog wel veel meer voorbeelden noemen, maar daar gaat het hier niet om. Ik vind haar vooral zielig. We zitten niet op een lijn, maar daar kan ik mee leven. Echter, zij denk van wel. Hoewel ik chinees praat tegen haar (blijkbaar), wil ze niet eens een tolk.
Ik gun mezelf best veel momenten om niks te doen hoor, het is echt niet zo dat ik altijd bezig ben. Alleen maalt het in mijn hoofd wel eens door en heb ik weinig leuke dingen te doen in mijn vrije tijd. Dat laatste is dus eigenlijk ook weer onzin, er is genoeg leuks te bedenken. Op andere momenten is alles inderdaad ineens heel gemakkelijk, maar nu kan ik haast nergens van genieten.
En ook ik hoef haast niks. Met gemak zou ik mijn diploma kunnen halen, gaan studeren. Ik heb een stel prima vrienden en slaag er ook wel in nieuwe te maken volgend jaar. And so on... In die zin verwacht ook geen concreet persoon iets van me. Maar het is net zoals jij het zegt ''het systeem''. Ik ben namelijk juist heel goed in mezelf zijn. Heb genoeg zelfvertrouwen, zelfspot, zeg wat ik wil, doe waar ik zin in heb en heb er meestal veel lol in. Zelfs in die mate dat anderen er zeggen jaloers op te zijn. Maar toch kom ik enorm veel weerstand tegen. Weerstand die wellicht verbeelding is, een van mijn rare gedachtekronkels, maar die ik wel ervaar.
Ik denk te filosofisch, te abstract en dat zorgt ervoor dat ik me over de gekste (of normaalste) dingen verbaas. Ik maak veel dingen moeilijker dan ze zijn, puzzelen voor gevorderden. Tja.
Nu ik dit typ kan ik inderdaad al weer veel relativeren. Ik denk nu weer anders over mezelf en over de wereld. Morgenochtend weer anders, volgend week nog meer. Ken je dat gevoel? Dat je je denkbeelden constant moet bijstellen, of eigenlijk al hebt bijgesteld voordat je een dag verder bent?
Ik moet zeker niet wachten tot de emmer overloopt. Soms verbaas ik mijzelf met hoeveel ik kan hebben. Maar iedere keer ben ik weer vrolijk door een of andere onbenulligheid, en denk er niet meer aan. Om daarna keihard terug te vallen in negativiteit. Het is een circel en ik moet er uit. Dat kan ook wel, ik werkt er aan. En waar ik op wacht, is het wachten zeer waard (dan ben ik op slag vrolijk, vermoed ik).
Je zegt dat zelfreflectie niet je sterkste punt is. Volgens mij valt dat wel mee. Je hele brief is één grote zelfreflectie. En aangezien je nu alweer een beter humeur hebt, is het ook nog ergens goed voor geweest. En een grenzeloze wereld, die maak je inderdaad zelf. Dagdromen en 's nachts dromen is zeker ergens goed voor. In de echte wereld zijn grenzen toch ook wel fijn, anders verdwaal je helemaal.
Dan besluit ik nu dit nachelijke bericht. Ik voel me beter nu ik dit lulverhaal heb zitten typen.
Liefs
__________________
hmmm
Met citaat reageren
Oud 02-10-2005, 10:01
Verwijderd
Hoi!

Als je plezier haalt uit lulverhalen typen, dan moet je dat vooral blijven doen! Verder kan ik je nu nog maar weinig vertellen. Ik heb echt een waanzinnig goede dag gehad gisteren, vandaar ook mijn humeur. Die kan niet meer stuk. Vandaag had ik een afspraak maar ik heb nog niets van de ander gehoord, dus dat is op zich wel een beetje onzekerheid. Maar dat mijn dag op zich ok ontzettend rustgevend, omdat ik op dit moment nog niets hoef te doen. Alles gaat downtempo op mijn snelheid, kan langzaam mensen wakker zien worden etcetera.
In jouw brief kan ik misschien toch wel een tegenstelling vinden, maar ik ben er nog niet zeker van, dus ik puzzel er nog even op. Verder heb ik niets meer te zeggen, ik ga ontbijten en iets aan mijn hoofdpijn doen.

kus, Wouter.
Met citaat reageren
Oud 02-10-2005, 13:09
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Lieve Wouter,

Hoofdpijn? Goh, ik meen me te herinneren dat ik ergens gelezen heb dat je nogal van een drankje op zijn tijd houdt. Ruige avond gehad? Het kan natuurlijk ook zijn dat ik de verkeerde conclusies trek. In dat geval: Vergeef me.

Tja, ik had gisteren ook een goede dag. Mijn vriendje-van-net-een-week is gisteren bij mij thuis geweest en blijven eten. Was nog best gezellig! Mijn ouders mogen hem wel, ze vinden hem wat rustig, maar ja, ik ben dat niet, dus we vullen elkaar goed aan. Ik ben blij dat het zo gelopen is. Ik ben sowieso blij!

Ken je het gevoel dat wanneer alles goed gaat en klopt, je dan zit te wachten tot het fout gaat? Daar zit ik nu zo'n beetje. Ik heb geen problemen thuis, sterker nog, ik kan het hartstikke goed vinden met mijn ouders. Ik heb een heel lief vriendje met wie ik het nog wel iets langer denk/hoop uit te houden. Met mijn vrienden loopt ook alles, ik heb in de afgelopen weken mensen die ik al wel kende nog beter leren kennen, en dat bevalt me zeer goed. Kortom, alles gaat goed. En nu zit ik te wachten tot het fout gaat. Niet dat er bij mij veel fout gaat, ben redelijk evenwichtig en ik heb nog nooit ernstig met mezelf overhoop gelegen, maar toch. Waarom kan ik niet 'genieten' van het feit dat het goed gaat?

Ik ga maar es wat doen aan economie... Bah, net waar ik geen zin in heb, maar het moet wel gebeuren!

Veel succes nog met je hoofdpijn...
Liefs,
Esmer
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 03-10-2005, 00:00
Astuanax
Avatar van Astuanax
Astuanax is offline
Liefste Esmer,

Ik ken je gevoel nu, ik heb net een van de beste periodes uit mijn leven achter de rug: deze grote vakantie. Ik heb tientallen keren gedacht 'Ik wou dat ik hier de tijd stil kon zetten.' maar natuurlijk lukt dat niet. Nu is het nieuwe schooljaar voor mij net begonnen en ben ik plots vanuit die warme baarmoeder die de vakantie voor me was in de koude realiteit terechtgekomen. Vorige week was mijn eerste week aan de universiteit, de eerste week dat ik in een aula van 600 man zat, dat ik zelf mijn eten moest koken, dat ik het gezeur van proffen over Belgisch Recht moest aanhoren en dat ik in een compleet nieuwe, door studenten gedomineerde stad zit: Leuven. Toch was het wel leuk vorige week, ik ben iedere avond naar een feesje gegaan, heb me iedere dag wel geamuseerd met oude vrienden en een paar nieuwe mensen leren kennen (vooral Limburgers) maar ergens blijft toch het gevoel van leegte, van ergens uitgescheurd te zijn. Daarbij komt nog ns dat ik hopeloos verliefd ben geworden (voor de zoveelste keer) en dat het voor mij lijkt alsof ik nooit op de juiste persoon verliefd kan worden. Iedereen die op mij verliefd is wijs ik af, en wanneer ik dan toch succes heb vind ik het al snel niet spannend meer en maak ik het af. Het lijkt wel alsof ik nooit de juiste persoon kan tegenkomen. Dat lijkt misschien erg stom maar het is echt frustrerend.
Ik moet nu gaan slapen want morgen moet ik om acht uur de trein al nemen.

Knuffels,

Faan
__________________
Niets is helemaal waar en zelfs dat niet.
Met citaat reageren
Oud 03-10-2005, 00:56
Verwijderd
Liefste Faan,

Ik weet precies hoe je je voelt. Nog geen maand geleden werd ik als veels te kleine gup in de grote oceaan die Utrecht genoemd wordt gedumpt. Mijn school, studiegenoten, het reizen met de bus. Alles om me heen was eng en nieuw. Vooral nieuw. Zoveel indrukken, zoveel informatie. De eerste dagen kwam ik gesloopt thuis. Ik raakte uitgeput, aan het eind van mijn Latijn.

En de twijfels. De twijfels zijn het kutste aan mijn nieuwe leven. Ohja, ik heb het naar mijn zin, zeker weten. Maar toch. Is dit wat ik wil? Zal ik switchen van studie, nu het nog kan? Of moet ik alles maar even aan zien? Moet ik niet dichterbij jou zijn? Het voelt zo raar, jij daar en ik hier. We zijn tot nu toch nog nooit naar een andere school geweest, wist je dat?

Maar goed, genoeg over mij. Is het fijn daar in Leuven? Let je wel een beetje op jezelf tweelingbroertje van me? Ik wil niet als mama klinken maar, je moet wel gezond eten hoor! Anders word je nog een flubberige pudding, en dat willen we niet. Ik wilde je gister even bellen maar je nam niet op. Ik denk dat je naar een feestje was ofzo. Ik voelde me eenzaam gister Faan. Ik weet dat jij daar zit, op kot, bij al je vrienden. En ik zit hier. Ken hier nog niemand. En het is zo groot. En nieuw. Vooral nieuw.

Gister ben ik perongeluk in de verkeerde bus gestapt. Ik was er met mijn hoofd niet bij, luisterde naar Vive la Fête op mijn iPod. De hele tijd heb ik er niks van gemerkt. Tot de bus stopte op Utrecht Overvecht, en de buschaufeur mij vroeg de bus te verlaten. Ik raakte in paniek. Wist niet waar ik was. Alles was eng en nieuw. Vooral nieuw.

's Avonds heb ik me volgepropt met Mac Donalds voedsel en daarna moest ik overgeven. Ik voelde me walgelijk. Alles is eng hier. En nieuw. Vooral nieuw...

Kusje.
Mijn.

Laatst gewijzigd op 03-10-2005 om 10:42.
Met citaat reageren
Oud 03-10-2005, 12:54
Bird-one
Avatar van Bird-one
Bird-one is offline
3 oktober 2005, 1138


Lieve Mijn,

Wanneer ik je brief zo lees, klinkt Nieuw helemaal niet leuk. Terwijl ik wel zeker een jaar al naar Nieuw smacht. Alles is hier oud, maar misschien ook een gedeelte nieuw. Want het is anders dan toen.

Afgelopen weekend werd ik geconfronteerd met de twee mensen waar ik het meest van hield, die mij de meeste pijn hebben gedaan en die allebei, door mijn eigen schuld, niet meer in mijn leven zijn. Alleen wanneer ik ze toevallig tegen het lijf loop.
Op zulke momenten verlang ik naar Nieuw. Een (nieuwe) omgeving waar ik niet met het verleden (oud) geconfronteerd word.

Maar Nieuw creëer je zelf, net als Oud.

En wanneer ik in het Nieuw ben, zal ik mijn best doen om het zo aangenaam mogelijk te maken. Ik hoop dat ik dan weet wat ik wil, zodat twijfels verdwijnen.

Laat je twijfels verdwijnen.

Liefs, Ingrid.
__________________
who rubs our noses in the night?
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten Het Grote Brieventopic
Verwijderd
57 03-03-2008 18:13


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 11:26.