Dit is het brieventopic dat ik Postzegel noem.

[Little Dutchess]

Lieve Esmer,

Het is best een beetje schrikken om te lezen dat je je af en toe zo lusteloos kan voelen. Ik denk dat ik me wel ongeveer kan indenken hoe je je voelt. Op die bepaalde dagen (tijd van de maand) voel ik me altijd precies zo. Zo ontzettend lusteloos, maar aan de andere kant zoveel drang om dingen te doen.

Kan me voorstellen dat je blij bent met je nieuwe spijkerbroeken, ik zou ook blij zijn met drie spijkerbroeken, zelfs alleen al met het géld om drie spijkerbroeken te kunnen kopen. Maar ja, dat is het leven van een student, is het niet? Ik mag verder niet klagen hoor, mooie kamer, lekker leventje, en niet al te arm....

Ik voel me altijd ontzettend goed als ik mooie kleren heb kunnen kopen. Mooi enzo. Ik herken het gevoel wel van jezelf mooi vinden en het andere moment weer absoluut niet. Maar dat zal ook wel allemaal een hormonenkwestie zijn. Ik heb zeker met mezelf leren leven, maar ik denk dat het ook heel belangrijk is, dat je vaak verteld wordt, dat je dat waard bent; door vrienden, familie of een speciaal iemand. Denk je niet?

Zelf heb ik mijn rijbewijs eind Augustus gehaald, ik had al een jaar mijn rijbewijs in Amerika, maar omdat ik weer in Nederland kwam wonen, moest ik ook opnieuw een rijbewijs halen. Ik heb niet zo heel erg veel lessen hoeven te volgen gelukkig. Eerst vond ik het wel leuk. Je kent het wel; lekker kletsen met je rijleraaar, beetje dollen. Totdat ik hoorde van een vriend van mij, die ook rijles van hem had, dat hij gek op mij was. Toen had ik toch ineens een stuk minder zin in rijles......

Probeer alsjeblieft goed na te denken, voordat je een keuze maakt, welke dit dan ook mogen zijn. Ik studeer nu in het buitenland en soms twijfel ik of ik de juiste keuze heb gemaakt. Uiteindelijk denk ik van wel, want dit is echt wat ik wil, en in Nederland kon ik niet studeren. Maar soms twijfel je, zoals ik nu ook doe. Ik zit nu in de examen periode en ik kan me gewoon niet meer concentreren. Dan ga je toch wel eens twijfelen.

Heel veel succes met je keuzes.

Liefs,

Dutchess

[indigo]

Lieve Dutchess,

Grappig dat het toch allemaal over het maken van keuzes blijft gaan. Vandaag had ik een goede keuze gemaakt door met iemand samen te gaan eten. Nu ben ik er nog blij van. Maar nu moet ik weer tentamen leren, eigenlijk. Eventjes pauze tussendoor.

Nieuwe kleren... vroeger hield ik er niet van, nu vind ik het erg leuk om nieuwe dingen te kopen, maar net als jij heb ik niet erg veel geld (niet te klagen verder) en vooral vaak geen zin om helemaal de stad in te gaan. Het kost zoveel moeite om iets leuks te vinden, terwijl ik me dan stukken beter voel. Helemaal in het nieuw, das echt fijn!

Ik denk zeker dat het belangrijk is dat anderen vertellen dat je iets waard bent, maar vooral ook dat je dat tegen jezelf kunt zeggen. Sommige mensen hebben daar moeite mee. Een meisje dat ik kende, voelde zich erg minderwaardig volgens mij terwijl ze ontzettend leuk was. Nu heeft ze een psychose gehad en kan ze voorlopig niet verder met studeren en haar leven. Ze verveelt zich, maar ze kan niets. En ze heeft er niet eens voor gekozen. Wat dat betreft mogen wij niet klagen.

Met mijn rijbewijs halen ben ik nog steeds bezig, waarschijnlijk komt het examen over een paar weken. Later dan ik gedacht had, maar het verkeer gaat me soms zó snel. Snel kiezen, denken en doen vind ik dan erg moeilijk. Heb jij daar geen last van gehad? Mijn rijleraar is gelukkig getrouwd, dus ik denk niet dat ik bang hoef te zijn voor verliefde rijleraren...

Over keuzes denk ik altijd heel goed na, voor mijn gevoel soms té goed. Dan kom ik vast te zitten en weet ik geheel niet meer wat ik moet doen. De paniek slaat dan soms zelfs toe. En ik dacht dan nog wel dat mijn keuze de juiste was. Helaas.

Ook ik zit in de tentamenperiode en moet nog veel lezen voor morgen. Gelukkig is mijn tentamen morgenmiddag pas en dan is het voor een paar dagen afgelopen. Ik kijk uit naar zaterdag. En een beetje naar zondag.

Om maar af te sluiten met een mooi citaat van Hans Christian Andersen over keuzes maken en doorzetten:
"God geeft ons noten, maar hij kraakt ze niet voor ons."

Ik ben niet christelijk, jij wel? Soms zou ik graag geloven dat er iemand is die op mij toeziet.

Liefs, Indigo

PS Ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt dat ik mijn identiteit voor me wil houden. Ik voel me zoveel veiliger onder deze naam...

En up!

Lieve Indigo

Natuurlijk neem ik je het niet kwalijk dat je liever anoniem blijft. Zelf doe ik dat liever ook, alhoewel ik niet weet in hoeverre dat tot nu toe gelukt is.
Kleren kopen is zeker fijn. Winkelen minder. Winkelen is alleen leuk als je ook echt iets vind, niet als je drie uur door je stad sjouwt om vervolgens thuis te komen met watteschijfjes of zo. Verschrikkelijk humeurig word ik daar van. Gisteren ben ik weer eens de stad een geweest met mn vriendin, dat was erg leuk. Én ik heb een truitje gevonden. Weliswaar een ding voor al het een stuk warmer is, maar goed, ik heb geduld.

Grappig toch, een aantal mensen uit dit topic zitten te worstelen met hun rijlessen. Zucht, ik dus ook, nog steeds. Twee maart heb ik examen en ik ben er nog niet echt gerust over. Net wat jij zegt: het verkeer gaat zo snel. Ik ben te besluitloos en te vergeetachtig qua kijken. Een gevaar op de weg, hoei!

Ik ben ook niet gelovig, maar eerlijk gezegd lijkt het me heerlijk. Heb je mooi antwoorden op heel veel dingen en inderdaad iemand die op je toeziet. Dat merk ik de laatste tijd veel, dat ik iets te vrij wordt gelaten naar mn gevoel. Mijn ouders vinden me zelfstandig (en dat is ook wel zo hoor), maar soms zou ik graag nog eens horen wat ik moet doen en niet ''aan mijn lot worden overgelaten''. Ach, nu klinkt het heel zielig, maar dat is het ook weer niet. De laatste weken merk in namelijk dat het helpt om je mond open te doen, gewoon zeggen: ''Mam, hier kom ik niet uit.''

Ik heb een hoop maffe keuzes gemaakt de laatste tijd, alhoewel het niet echt keuzes waren, maar het gewoon zo gelopen is. Ik heb wel de keuze gemaakt het te accepeteren en dat is al heel wat. Aan de ene kant ben ik min of meer een vriendin kwijt, wat me veel verdriet doet, maar ook veel energie zal besparen. Aan de andere kant heb iemand anders een stuk beter leren kennen, door gewoon eens met haar af te spreken. Dat is dus weer erg leuk. Ook heb een zorgverzekeraar gekozen! Ja, zelfstandigheid brengt ook een hoop papierwerk met zich mee. Ik vind het toch maar een raar gedoe, het wordt hoe dan ook duurder dan wat ik terugkrijg van de stufie en de zorgtoeslag. Maar ja.

Dat moet ik eens wat vaker zeggen: Maar ja, het geeft niet. Leren relativeren is een hele klus.
Kun jij goed relativeren?

xxx Quis

[I C U]

05:02:2006, 12:15

Lieve Quis,

Anonimiteit kan heel fijn zijn, maar ik geloof niet dat dat voor mij weggelegd is. Op de een of andere manier maak ik mijn aanwezigheid graag kenbaar, en schroom ik niet om daarbij mijn naam te noemen. Of ik dan ook automatisch een druk persoon ben? Hm, nee, dat denk ik niet. Ik ben spontaan, en ik praat graag en veel, maar echt druk ben ik niet. Geloof ik. Misschien hebben anderen daar een afwijkende mening over.

Rijlessen. Het wordt steeds erger, ik doe steeds meer fout, lijkt het wel! Ik geloof niet dat hij al van plan is mij mijn examen te laten doen... Zeker bang dat ik de examinator in de prak rij, ofzo. Maar goed, de auto is nog steeds mijn vriend, nu de rest van het verkeer nog.

Soms kan ik me ergeren aan gelovigen. Neem nu de rellen over die cartoons. Ik kan me voorstellen dat je er niet zo blij mee bent, maar om nu meteen ambassades in de hens te steken... Ik vind dat een overdreven reactie!
Maar goed, ik ben niet gelovig. Ik vind het prima dat mensen geloven, en ik heb er bewondering voor dat ze kúnnen geloven. Ik kan dat niet. Ik kan niet blind vertrouwen op een voor mij onzichtbare, onvoelbare macht. Liever zorg ik voor mijzelf, hoewel op het moment mijn ouders toch meer voor mij zorgen dan dat ik voor mij zorg. Niet dat ze me zeggen wat te doen, maar als het aankomt op verzekeringen (die jij blijkbaar zelf regelt!) en dergelijke, heb ik mijn vader. Verder ben ik redelijk zelfstandig, geloof ik...

We blijven maar terugkomen op keuzes, blijkbaar is dat een belangrijk iets, de keuze. Klopt ook, natuurlijk. Zelf worstel ik de laatste tijd ook met het een en het ander. Waarschijnlijk stel me ik me daarbij ook flink aan, maar ach, dat moet ook wel eens kunnen, dacht ik zo! Soms moet je dingen gewoon aan de tijd overlaten, en dat ben ik van plan te doen. Moeilijk is dat wel.

Relativeren! Mijn vader is daar een huge fan van. Ik ben er aardig goed in, denk ik, maar bij vlagen ook weer barslecht. Hangt van mijn bui af, relativeren kan ook zo zijn slechte kanten hebben. Als je echt álles relativeert, kun je onverschillig worden voor verschillende persoonlijke problemen worden -immers, wat stellen die nou voor bij de honger in Afrika?- of onverschillig voor wat dan ook. Lijkt me geen goede ontwikkeling. Toch is relativeren nuttig, je wisselt zo nog eens van perspectief.

Liefs,
Esmer

Dinsdag, zeven januari, tien over vier, in de middag ja

Lieve Esmer

Het wordt bijna een privébriefwisseling, zo weinig mensen reageren er altijd op dit topic.

Vanochtend heb ik ook weer een rijles gehad. Het ging wel. Niet goed, maar voor mijn doen ook niet slecht. Ik heb er nog drie of vier te gaan en dan moet ik er aan geloven: examen. Het stomste vind ik nog wel al dat ándere verkeer. Ze lopen, fietsen of rijden altijd zo in de weg! En dan moet je ook nog eens óveral naar kijken, ieder bord opmerken, met de stomste dingen rekening houden en natuurlijk de dode hoek niet vergeten. Ja, vooral die dode hoek speelt me parten... ik vind hem niet aardig.

Anonimiteit is ontzettend betrekkelijk. Aangezien ik mijn kop al meerdere malen op dit forum heb laten zien is die voor mij wel zo'n beetje weg. Geeft ook niet, net als jij maak ik mezelf graag kenbaar. Veel en graag praten past ook bij mij, daar had je vast al een vermoeden van. Bovendien zijn er al een aantal mensen die mijn naam weten, weinig reden om nog langer paranoïa te doen.
Hebben we het nog steeds over keuzes? Hmm, maak ik ter plekken even een.

Groetjes, Zinzi

[I C U]

07:02:2006, 18:00

Lieve Zinzi,

Je hebt wat ik noem een hippe naam! Past wel bij je gezicht, ook. Of klinkt dat dan ook weer raar? Ach, ik zeg vandaag al teveel rare dingen! Die neiging heb ik vooral als ik achter het stuur zit, zoals daarnet. Mijn instructeur moet afentoe wel denken dat hij een idioot in de auto heeft gehaald. Maar ik vermaak me prima, het ging vandaag wel aardig. Het examen duurt nog even, vrees ik, maar ach, de tijd gaat snel zat.
Ik vind het andere verkeer ook zo ontzettend frustrerend, vooral als het van rechts komt.

Maar ik ben blij dat je je schild afgezet hebt! Ik ben trots op je! O, ik moet eten, ik zal de volgende keer een beter moment uitzoeken. Misschien zal ik dit straks wat uitbreiden!

Edit: Lang leve de computer, uitbreiden is mogelijk en gemakkelijk! Ik wilde nog het een en het ander toevoegen, niet dat het interessant is, maar toch.
Het voelt goed te ontdekken dat sommige vriendschappen nog niet helemaal verloren zijn, dat nieuwe vriendschappen zich verstevigen, dat kennissen misschien wel vrienden zouden kunnen worden. Ook is het fijn om te ontdekken dat er idd nog interessante jongens in deze omgeving rondlopen, toevallig heb ik er vanmiddag een ontmoet. Nu 'kende' ik hem al, maar altijd leuk, zo'n toevallige ontmoeting. Gelukkig laten de hormonen nog op zich wachten, en dat vind ik absoluut niet erg.

Maar even wat anders: Naar wat voor muziek luister je vooral? Wat kun je me aanraden? Welke muziek draai je wanneer? Wat voor invloed kan muziek op je stemming hebben? Welke muziek draai je bij voorkeur als je vrolijk, verdrietig of iets dergelijks bent?

Liefs,
Esmer

[indigo]

Lieve Esmer,

Een tweede brief aan jou, ik ben benieuwd hoe het wordt...

Je hebt het over hippe namen. Zelf heb ik niet echt een hippe naam, een beetje gewoon denk ik. Ik vind jouw naam wel hip. Het is in ieder geval eens wat anders. Soms heb ik wel eens het idee dat een naam helemaal niet bij iemand past, ken je dat? De naam is te stoer of te lief voor diegene, heel vreemd en ik heb dan ook de neiging om ze anders te gaan noemen. Maarja, hoe blijft dan de vraag.

Ik heb over een paar weken al rijexamen en ik weet niet of ik er vertrouwen in heb. Mijn rijleraar is best wel streng en zegt dat ik nog beter m'n best moet doen. Maar ik kán toch niet meer dan ik doe, grr. Nouja, het zal wel loslopen. Hij gelooft er wel in in ieder geval. Ik heb er wel lang over gedaan, hoop dat het bij jou niet hoeft...

Een computer is heerlijk, maar ik kan me er soms teveel achter verschuilen. Ik kan mezelf prima vermaken met een boek of iets leuks te doen, maar de computer is soms zoveel makkelijker. Ik snap wel dat sommige mensen verslaafd kunnen zijn.

Cool dat je nieuwe vriendschappen ontdekt! Bij mij begint het langzaamaan te komen, met studiegenootjes enzo. Het voelt wel fijn, want na 6 jaar met dezelfde mensen te zijn opgetrokken krijg je soms het gevoel dat dat de enige vrienden kúnnen zijn. Gelukkig is dat niet zo. De leuke jongens zijn er wel in mijn omgeving, maar of ik ooit verliefd op ze word betwijfel ik. De échte leuke zijn al bezet en de rest is niet interessant genoeg
voor iets richting kriebels.

Pfoe. Daar stel je een moeilijke vraag. Naar wat voor muziek luister ik vooral, dat vind ik een lastige vraag. Omdat ik viool speel, vind ik een deel klassieke muziek wel mooi, maar ook een heel deel niet (opera's enz.). Meestal draai ik een beetje popmuziek, folkmuziek, Ierse muziek, tja, ik weet niet hoe het allemaal onder één noemer te vatten is. Mijn muzieksmaak is redelijk gevarieerd. Counting Crows vind ik mooi, Led Zeppelin, Coldplay, Krezip, klezmer, Oasis ook en bandjes als Flook en Lais zijn soms heerlijk. En liedjes die ik ken van vroeger, op de achterbank naar verweg. Sound of Music enzo, iets wat je goed kan meezingen. Verder vind ik veel liedjes van The Beatles prachtig Als ik verdrietig ben, luister ik vaak het liedje 'Broken' van Seether, niet zozeer omdat het een mooi liedje is danwel omdat ik er herinneringen aan heb van een bijzonder persoon. Dat liedje troost me.
Als ik vrolijk ben zing, fluit, speel en luister ik van alles. Oja, muziek spélen blijft toch nog wel één van de beste dingen!
Overigens luister ik nu naar muziek van 'The Prince of Egypt' (musical), Deliver Us. Je ziet, ik zou nog bladzijden hierover vol kunnen schrijven, voor zover je hier van bladzijden kunt spreken, maar ik doe het niet, want deze twee alinea's zijn al zo lang.

En jij, wat draai jij het liefste? Wat vind je mooi? Is muziek belangrijk? (Veel mensen van onze leeftijd pretenderen dat muziek hun lust en hun leven is, terwijl ze vooral érg veel downloaden zonder dat ik denk dat ze goed ernaar luisteren. Dat geeft niet, maar ik vind het zo raar staan.)

Ik volg je voorbeeld en stel ook een nieuwe vraag: wat was het gelukkigste moment van je leven? Waarom en kan je dat gevoel nog oproepen? Heb jij het gevoel dat je nu gelukkig bent? Is geluk eigenlijk wel iets wat je moet nastreven?

Liefs,
Indigo

Lieve Indigo

Ik moet bekennen dat dit mijn eerste brief hier is. En dan begin ik mijn brief ook nog met 'ik'. Wat ben ik onbeleefd, vergeef me.

Mijn naam is Nelleke, en ik ben gelijk de enige met die naam die ik ken. Veel mensen vinden hem schattig, origineel. Zelf denk ik dan al snel aan oude tutjes. Maar toch zou ik niet graag Kristy of zoiets dergelijks willen heten. Het is belangrijk dat een naam bij je past vind ik. Een gothic meisje met de naam Elisabeth-Sophie lijkt me wel apart. Maar je hebt tegenwoordig van die namen... Wie noemt zijn kind nu Moon-Unit. (oke, Frank Zappa dan).

Rijexamen, nou ik wens je succes! Ben je niet enorm bang om mensen aan te rijden ofzo? Dat zou ik denk ik wel hebben. Goed, ik ben nu 17, ik heb nog even de tijd. Maar ik was voor mijn 'verkeerslessen' op de basisschool flink gezakt. Heb jij dat ook gemaakt?

Muziek, nu kom ik bij een onderwerp wat me wel ligt. Ik ben één van die mensen die pretenderen dat muziek hun lust en hun leven is. Ik kan niet zonder denk ik. Ik heb 5 jaar viool gespeeld, net zoals jij deed. Maar ik ben daar mee gestopt, omdat ik niet meer kon opschieten met mijn lerares. Nu heb ik daar flink spijt van, omdat ik anders leuke blije ierse liedjes met mijn zusje zou kunnen spelen. Maar ik ben verder gegaan met piano, wat ik nu al zo'n 3 jaar doe. Ik speel naast klassiek ook graag rockballads en dergelijke. Wat leuk dat jij naar Led Zeppelin luistert! Dat is mijn favoriete band denk ik wel. Ik luister veel naar rock muziek, maar met Led Zeppelin is het voor mij begonnen. Ik weet nog dat ik 7 was, en bij een of andere rock top nogwat Stairway to Heaven hoorde. Ik vroeg aan mijn vader waar die muziek van was, en hij liet mij een album zien (waar later zijn halve kast wel mee gevuld leek te zijn). Led Zeppelin. Toen ik ondekte dat mijn vader best veel leuke muziek luisterde, belandde ik onder andere bij Jimi Hendrix. Ook mijn oudere broer had veel leuke muziek. Ik zou hier ook pagina's lang over kunnen doorvertellen, wat muziek voor mij betekend enzo. Maar liever stel ik jou een vraag: wat is eigenlijk jouw eerste muzikale herinnering?

Creatief bezig zijn is goed voor je. Vind ik persoonlijk. Daarstraks ben ik enkele uren bezig geweest met een nieuw schilderij, en ik moet zeggen dat dat flink ontspant. Hou jij ook van breien/punniken/haken/tekenen/kleien? Of ben jij eerder sportief? Ik niet, ik heb echt geen conditie. Wel vervelend dat ik dan het vak gym nog gewoon moet volgen. Die twee uur spendeer ik liever aan tekenen ofzo.

Het gelukkigste moment van mijn leven. Dat was ergens in de bergen in Noorwegen. Ik zal proberen de sfeer te beschrijven:
Denk je in, je hebt enkele uren in de auto over kronkelige bergwegen gereden, en je krijgt lamme knieën. Als je uitstapt, voel je de frisse lucht op je gezicht. Het is eigenlijk best koud, maar je zet een muts op, en gaat wandelen. Overal is het stil, je hoort alleen het gekletter van water. Het uitzicht is overdonderend. Een paadje voert je naar een rots, waarachter een opening is. Als een soort van berggeit klauter je verder, en dan zie je het allermooiste wat er is. Een enorm meer, koud kabbelend water. Frisse lucht. En je hoort nog steeds níets, behalve je eigen adem en het ruisen in je oren. Een prachtig meer, omringd door hoge, woeste bergen. Je beseft opeens hoe druk je het de afgelopen jaren hebt gehad, en kan alles overdenken. Je voelt geluk. Als dit god is, dan bekeer ik me gelijk. Het voelt zo vertrouwt, alsof je deze plek al kent. Je zou er het liefst uren willen blijven.
Toen ik van die plek wegging, heb ik er een stukje Nelleke achtergelaten. Maar ik heb ook een stukje van die plek meegenomen, in mijn hart. Dat stukje koester ik, en in drukke tijden, of als ik verdriet heb, dan denk ik weer terug aan dat zuivere, hartverscheurend mooie moment van rust. Dan voel ik me weer fijn. Ik kan het moment niet altijd oproepen, maar toch voel ik het in mijn hart. En als ik een foto zie, van bergen in Noorwegen, dan herinner ik me hoe gelukkig ik daar was.

Eigenlijk zou ik meer moeten vertellen, maar ik hoop dat dit je tevreden stelt. Misschien tot een volgende keer.

Liefs, Nelleke.

Hee lieve Nelleke

Leuk dat je meedoet!
Grappig genoeg ken ik wel iemand met jouw naam, mijn tante heet zo. Ze is overgigens wel een vrij coole tante, ook al zie ik haar haast nooit. Namen moeten inderdaad bij je passen, op een of andere manier zegt het toch iets over je. Heb je toevallig het iditote-namen-topic wat een tijdje geleden op De Kantine (geloof ik) was gelezen? Echt de meest verschrikkelijke namen kwamen daar langs, ongelofelijk dat mensen hun kind Befke, Murk of Hieleman kunnen noemen!

Mijn rijexamen komt er bijna aan, nog tweeëneenhalve week! Bah, ik word al misselijk als ik er aan denk. Ik rijd geen mensen aan, eigenlijk kan ik best goed rijden (wat ook wel mag na mijn eindeloos veel lessen), alleen, zoals ik al eens vertelde, ik vergeet nogal eens vooruit te kijken....óh, was dáár afslag naar rechts al?

Mijn eerste muzikale ervaring kan ik me zo niet herinneren. Ik ben extreem lang gek geweest op liedjes van sesamstraat, maar of je dat ''muziek'' kunt noemen? Mijn moeder had altijd Erro Clasic Rock op de radio opstaan, dus daar ben ik zo'n beetje mee opgegroeid. Pas enkele jaren geleden ben ik me gaan interesseren voor muziek, maar ik weet er nog steeds weinig vanaf. In de onderbouw van de middelbare liep ik extreem achter, ik wist niet eens wie er op 1 stond en op schoolfeesten kende ik bijna nooit de liedjes die er gedraaid werden. Nu heb ik wel een eigen smaak (en niet de liedjes die op een staan ) maar ik ben geen muziekfreak. Ik heb een paar dingen die ik mooi vind en dat vind ik genoeg, ik hoef geen duizenden bandjes te kennen of hele genre's uit te spitten.

Hm, nee, sportief ben ik totaal niet. Breien, punniken en haken daarentegen is allemaal heerlijk om te doen. Ik heb maar weinig echt gemaakt de laatste tijd, het laatste was een jammerlijk mislukte sjaal. Hij kriebelde! Het wordt tijd dat ik weer een serieus probeer iets leukst te maken. Tekenen is ook wel leuk, maar dat kan ik minder goed. Kleien? Nah, liever niet.

Hm, wat zou ik graag eens naar Scandinavië gaan! Zeker als ik jouw beschrijving lees, echt wauw. Zo'n gelukkig moment heb ik trouwens wel eens gehad, maar dan dichter bij huis, achter in de tuin namelijk. Vorige zomer was het, ik lag in een hangmat-stoel met mooie muziek in mijn oren een boek te lezen (wereld van sofie als ik me niet vergis). Het was zo'n heerlijke zomeravond, niet te warm, niet te koud. Ik had geen honger, geen dorst, nergens behoefte aan, totaal vredig. Op een gegeven moment keek ik op van mijn boek en legde mijn hoofd in mn nek. ''Fack wat is de lucht blauw'' was de briljante zin die er door mijn hoofd ging. Hm, als ik dat nog eens ''meemaak''!

Mijn vraag aan jou: wat is voor jou de/een speciale of juist heel knullige herinnering aan vorige zomer?

Liefs, Zinzi

[Tink*]

Lieve Zinzi,

Dat topic op de kantine heb ik ook gelezen, echt vreselijk. Vooral als die kinderen dan ook nog een verschrikkelijke achternaam hadden. Bijvoorbeeld Befke Pijpen, dat doe je je kind toch niet aan. Ik ken ook een mevrouw die Tabak heette, ze trouwde met een heer Pruim en toen heette ze: ... Pruim-Tabak. Nou, ik zou echt niet zo willen heten. Al heb ik ook een grandioze hekel aan mijn achternaam omdat ze er vroeger andere rijmwoorden op maakten en ik er mee gepest ben. Maar dat is gelukkig allemaal verleden tijd, heel kinderachtig was dat.

Je vroeg me naar een speciale herinnering over vorige zomer. Dat is toch wel grotendeels hetgeen dat mijn beste vriend en ik veel dichter naar elkaar zijn gegroeid. Eigenlijk is het ook een beetje de excursie in de eerste week na de zomervakantie. Ik ben toen naar Zweden geweest, op uitwisseling. Daar heb ik veel over mezelf geleerd en ook over mezelf in verhouding tot andere mensen. Met sommige mensen heb ik nu absoluut geen band meer maar van anderen heb ik juist een heel andere kant leren kennen. Ik heb kaakontsteking gekregen daar, ja juist toen ik in het buitenland was, en er is heel goed voor mij gezorgd door mijn vrienden. Ook moesten we een nacht in een blokhut slapen die we zelf mochten indelen. De emoties zijn toen hoog opgelopen maar uiteindelijk ben ik er wel blij omdat dat het gebeurt is want daardoor groei je ook naar elkaar toe. Die hele week is voor mij wel heel speciaal geweest en ik heb er mooie herinneringen aan.

Heb jij dat ook dat je speciale herinneringen bij bepaalde liedjes hebt? Gewoon een liedje dat centraal staat voor de zomer of een bepaalde gebeurtenis. Dat heb ik wel, op zich wel mooi omdat je dat terugdenkt en dat kan soms heel fijn zijn. Maar er zijn ook liedjes verbonden met minder mooie herinneringen en dat is soms wel jammer van het mooie liedje.

Morgen is het valentijnsdag, aan de ene kant is het wel lief als je verliefd bent maar aan de andere kant natuurlijk ook ontzettend commercieel. Ik zie overal op het forum de voor en tegen valentijn topics al staan. Ikzelf doe er niet aan, simpelweg omdat ik geen valentijn heb, anders zou ik het denk ik wel doen. Ik denk wel dat ik misschien iets speciaals voor mijn beste vrienden ga schrijven. Wat vind en doe jij aan valentijn? Eigenlijk is dat best een domme vraag, maar in het kader van morgen vraag ik het je dus toch.

Liefs,
Marit

[Vogelvrij]

Hoi Marit,
Ach ja, er zijn zoveel van dat soort voorbeelden te verzinnen. Dat alleen al is voor mij genoeg om de Olympische Spelen leuk te vinden, al die namen die voorbij komen! Zelf ben ik niet heel erg tevreden met mijn voornaam, maar ik weet dat het stukken erger had gekund. Marit vind ik een leuke naam, hoewel je dan ook weer met "Mar-" zit en dat hebben zoveel mensen. Maar jouw a is tenminste nog lang.

Zweden, dat vind ik echt zo'n mooi land. En jij bent daar dus naar op excursie geweest. Tsja, ik kan nu wel weer helemaal over mijn Istanbul verzinnen, maar dat wordt toch enkel gezeur. Excursies zijn vaak heel belangrijk voor mensen, laat ik het daar maar op houden.

Ja, ik heb dat ook wel. Alles Geprobeerd van het Goede Doel, ken je dat? Mijn vader zei ooit dat hij dat zo'n mooi liedje vond en sindsdien kan ik dat niet meer luisteren zonder tranen in mijn ogen te krijgen. En een wat luchtiger voorbeeld: bij Love Generation moet ik altijd aan rijles denken, omdat mijn rij-instructeur dat altijd meeneuriet.

Ik wilde iets doen met Valentijn, maar aangezien ik niet verliefd ben en ik het eigenlijk ook maar een dom gedoe vind, heb ik nu toch maar niets verstuurd. Ik wist ook niet aan wie en verder was ik te druk met moe zijn, Olympische Spelen en pijn hebben aan mijn rug. Volg jij de Olympische Spelen?
Liefs,
Marleen

[Little Dutchess]

Lieve Marleen,

Je kon niet dichter bij de waarheid zitten. Ben op dit moment de Olympische spelen aan het kijken. Geweldig hoe al die sporters bij elkaar verenigd zijn op zo'n evenement. Wist je dat er 2638 atleten, 650 scheidsrechters en officials aanwezig zijn en 83 gouden medailles te winnen zijn?

Ik doe ook niet aan Valentijnsdag. Ik vind het grote commerciele onzin. Ik zou wel een kaartje aan mijn vriendje kunnen sturen, maar ik weet dat hij het ook niets speciaals vindt. Dus we sturen elkaar gewoon maar geen kaartjes.

Ik vind je naam trouwens leuk. Het doet me altijd denken een personage in een kinderboek wat ik altijd las. Al kan ik me nu even niet meer herinneren hoe het heet. Mijn naam is Kimry. En ja, er zijn niet veel mensen die zo heten. Vaak wordt het toch wel afgekort naar Kimry. Deze naam hebben mijn ouders op een schip in Zweden gezien, maar het is eigenlijk Russisch.

Ik ben één keer in Zweden geweest voor een sporttoernooi, maar dat is alweer een tijd geleden. Ik heb toen vrijwel niets van de omgeving gezien en het enige expliciete wat ik me buiten het sporttoernooi kan herinneren, is dat de Mc Donalds friet ook nog eens veel te zout was. Ik hou niet eens van McDonalds, jij wel?

Ik heb een jaar in America gewoond en daar is dat alles toch wel helemaal over de top. Op iedere 100 meter wel weer een andere fastfood keten. Alleen al misselijk van te worden als je ernaar kijkt. Net als de film "Supersize me", ken je die?

Volgens mij heb ik in mijn laatste brief ook al over rijlessen geschreven, dus dat zal ik deze keer maar achterwege laten.

Liefs,
Kimry

[CSN]

Dag lieve Kimry,

Je hebt een bijzondere naam. Ik heb inderdaad nog nooit iemand deze naam zien dragen en al geloof ik niet zozeer in het 'nomen est omen,' die bijzonderheid past vast goed bij je.

Je sprak over Zweden en ik houd van Zweden. Zweden is dennebossen, Zweeds en het feit dat naar mate je naar het Noorden gaat je vrijwel geen mensen meer tegenkomt. Ik probeer mezelf een beetje Zweeds te leren, maar veel verder dan ett, två, tre ben ik nog niet gekomen.

Ik wil ook een rijbewijs. Overal heengaan waar je gaan kunt en zelfs verder van de paden af van de weg af (van de wereld af als het even kan). Ik stik hier, in dit land, deze plaats, dit huis, in mijzelf en ik snak naar adem maar het lijkt alsof ik uit- en inadem in de verhouding 100:1. Ik wacht op een redder maar ik krijg steeds vaker het idee dat ik om hulp in het niets schreeuw. (Niets: I onbep vnw niet iets II het grote zwarte gat in mij)

Goed. De dag gaat om en ik zeg: Ik ga vroeg naar bed want de nachten duren al zo lang en mijn vermoeidheid duurt al zo lang en alles duurt al zo lang totdat ik wil dat de eeuwigheid mijn acties overneemt; dan is het flits flits weg - Denk je dat we bliksemschichten zijn? Denk je dat we donderen nadat we geschenen hebben? Ik ben geen verlicht persoon. Ik ben zo conservatief als de pest.

Ik ben zo iemand die nog normale onderbroeken draagt en een lelijke pyjama en in ware liefde gelooft (want ik wil wat ik voel en daarmee mijzelf niet ontkennen - het één is het ander) en als ik dat probeer te rechtvaardigen blijkt immer dat wie onder de maat presteert automatisch en systematisch doet alsof het zo hoorde. Hoorde ik de wereld maar dan was zij ook niet doof voor mij.

Jong geleerd is oud gedaan, behalve wanneer het het onomkeerbare betreft: o.a. geboorte en sterfbed.


Met de liefde waar ik mee overstroom,
Lieke.

[Touché]

Lieve Lieke (een beetje alliteratie is nooit weg),
Het zijn vaak de leukste meisjes die nog normale onderbroeken dragen en die weigeren om daar een bijpassende bh bij te dragen, het zijn ook de leukste meisjes die nog in ware liefde geloven omdat illusie doet leven en droom doet hopen.
Althans, dat geloof ik graag.

Ik zit nu in Engelse les en schrijf je op de valreep, terwijl mijn dekmantel wordt opgelicht en ik er vol schaamte, met rode wangen, onder vandaan kruip ('HET FORUM?!' brult mijn lerares, 'WAT VOOR FORUM DAN?!'). Ik wil jou graag vertellen dat ik vannacht droomde over een diepe, grauwe zee die mij meetrok, zijn diepte in. En dat ik niet zeker wist of ik nou moest zwemmen of dat ik eigenlijk liever meegetrokken wilde worden, het onbekende in. In mijn droom knipperde ik met mijn ogen. Toen ik ze weer opendeed zag alles er anders uit. De zee was woester en mijn handen gerimpeld, toen ik ze uit het water haalde en uitstrekte naar een man die op het strand stond en me allerlei dingen toeschreeuwde. Hij trok me aan mijn handen weer op het droge en ik stond met druipende rokken naast de zeelijn terwijl hij mij uitfoeterde: 'Je hebt er verdomme elf dagen ingelegen! Ben je nou helemaal gek geworden!'. Ik stik hier ook, denk ik.


Verder zijn mensen absoluut geen bliksemschichten. Eerder miscommunicaties, verdoezelingen, slaapmutsen, paljassen of, als je geluk hebt, rasterlampen die hun licht laten schijnen over de motten die we zijn. Maar ik ben dan ook een misantroop en eerder duister dan verlicht (maar niet lijzig en ook niet gothic).


Snakken smachten beminnen mijmeren fluisteren schimmen peinzen niezen.

Zat er maar echt een mannetje in de radio. Dan kon ik hem eruit peuteren en op mijn nachtkastje zetten en dan wist ik alles en was ik nooit alleen.

De bel gaat over anderhalve minuut en ik ga de rest van de dag liedjes luisteren die me in het oog van de storm trekken, die veilige plek waar de wereld jou over het hoofd ziet of juist andersom. Waar je verdwaalt in je gedachten of je verleden en kan oproepen hoe dat rook, voelde, proefde, oogde.
Misschien leef ik wel meer in het verleden dan in het heden. Maakt mij dat naief of juist verstandig? En wat ben jij eigenlijk, behalve een authentieke droomster?

Nu moet ik echt gaan.
En omdat ik Youp van t Hek niet kan uitstaan, maar hij toch één keer in zijn dikkige kalende leven een geweldige uitspraak heeft gedaan zal ik die citeren:
Ik kus je overal, behalve in Antwerpen.

Liefs, Laura.

[CSN]

Lieve Laura (lang leve de alliteratie, ja),

Leraressen Engels en ook leraren Engels hebben altijd een beetje de neiging tot psychotisch gezemel, dus misschien moet je je lerares haar geschreeuw vergeven, of negeren, terwijl je je bedenkt dat ze geen uitzondering is. Mijn leraar Engels vertelde van de week een verhaal over een parkiet waarvan het hoofd door een hond werd afgebeten en hij vond het grappig.

Ik denk dat je beschrijving van de mens, en dan met name het 'miscommunicatie' en 'verdoezeling'- gedeelte, schrikbarend dicht bij de werkelijkheid komt. Dichterbij dan me lief is. Maar nu ga ik hopen dat ik het verkeerd las zodat het niet echt hoeft te zijn en dat is dan miscommunicatie en verdoezeling in één, wat mij ergens gerust stelt, want dan ben ik in elk geval toch nog mens.

Welke liedjes luister je? Wat doen ze met je? Voor hoe lang al?

In deze zin strooi ik geen clichés over muziek rond. Ik weet niet of in het verleden leven verstandig is, maar ik vind het wel begrijpelijk. Misschien hangt het ook van je verleden af. Het heden heeft niet veel te bieden. Maar wat doe je als het heden ook verleden wordt? Leef je in de toekomst in dat wat nu nu is? Ik richt me maar meer op de toekomst, en ja, dan zijn we weer bij het authentieke gedroomster - maar dat authentieke valt te betwijfelen en eigenlijk wel weg te laten. Ik denk dat dromers zichzelf het grootste gedeelte van de tijd bedonderen. Hier ben ik vrij realitisch in.

Wat gebeurt er als je een dag lang alles in omgekeerde volgorde doet? Opstaan voor het avondeten, achteruit naar school en het laatste uur als eerste ondergaan?

Ik weet te weinig.

Lieke.

[vidaaa]

Leuke Lieke,

Wat heb je herkenbare gedachten. Ik denk ook dat ik te weinig weet. Misschien weet iedereen wel te weinig, en is het daarom ook niet erg. Volgens mij begrijp ik de wereld sowieso niet. En de mensen al helemaal niet.

Denk je ook niet dat alles miscommunicatie is? Het zou best kunnen dat jij de wereld in een andere kleur ziet dan ik, maar dat we allebei het forum lelijk geel noemen, omdat iedereen het forum lelijk geel noemt. Soms wil ik op een dag verdwijnen naar Parijs, zonder iets te zeggen, en stiekem de lucht groen noemen en de vogels mensen en gedichten lantaarnpalen. Vijftig ijsjes lang gelukkig zijn, maar dan zelf zo'n gedachte verzinnen. Of verzin je gedachtes niet?

Soms hoop ik echt dat het leven een droom is. Misschien is het dat ook wel. Ik dagdroom soms dat ik droom en een stovpab tegenkom in een bundel van Jotie. Of in een cd van Belle & Sebastian. Dat ik Marx en Engels tegenkom met een napoleonhoed op. Dat is raar, want ik ken je nauwelijks.

Ik luister nu naar Anna Ternheim met To be gone. Ik hoop dat je het fijn vindt dat ik ernaar luister. Ik denk dat je iemand nooit kunt kennen. Nog zoiets. Zou het niet zo kunnen zijn dat er een wezen bestaat dat slimmer is dan de mens? Een wezen dat zelfs zo slim is dat het de mens kan laten denken dat dat wezen niet bestaat. Ik denk het wel, maar dan heb ik het lekker toch door.

Het leven is een verzinsel en we leven in een spinsel.

Eigenlijk schrijf ik nooit brieven. Dit is misschien zelfs de eerste brief uit m'n leven. Daarom zit er ook geen structuur in. Ik hou niet van structuur. Ik wil geen 'part of the system' zijn. Dat terzijde.

Liefs,
David

[CSN]

Dag dromende David,

Ik denk inderdaad dat alles een miscommunicatie is, of toch in elk geval zou kunnen zijn. En aagezien die mogelijk dus bestaat, besteden we er te weinig aandacht aan - we besteden er namelijk nauwelijks aandacht aan. Met wij bedoel ik iedereen.

Soms wil ik ook stiekem verdwijnen naar Parijs, of uberhaupt verdwijnen, en soms wil ik dat doen maar dan niet stiekem, het van de daken schreeuwen, kijken of iemand me achterna komt. Of het toch in elk geval overwoog. Volgens mij verzinnen gedachtes zichzelf.

Ik vind het heel fijn dat je naar Anna luistert, al weet ik niet hoe dat te verklaren. Misschien kun je mensen inderdaad niet kennen, althans niet zo snel als wij dat aannemen. Misschien gaan we allemaal dood en zijn het alleen de gelukkige mensen die in hun leven iemand echt hebben gekend. Het wereldrecord mensenkennen ligt dan op 3. Dat is een uitzonderlijk hoog aantal. Wat we er aan hebben, weet ik niet.

Het wezen dat je beschrijft zou inderdaad kunnen bestaan, maar dan snap ik niet zo goed waarom hij ons wil laten geloven dat we de slimsten zijn. Ik denk overigens niet dat ik tot de slimste soort behoor. Opnieuw moet ik concluderen dat ik te weinig weet. Wat ik me ook al een tijdje afvraag: Is onze laatste adem er wel per se één uit? Structuur is door(endoor)breekbaar. Nu is het er te laat voor. Morgen had ik je andere dingen willen schrijven.

Ooit stuur ik je een stovpab in vorm van een napoléonhoed.
Na de thee als het leven weer begint, zullen ze gelukkiger zijn dan ik.

Liefs,
L.

[vidaaa]

He Lieke,

Dit wordt een korte brief denk ik! Een soort stovpab-brief. Misschien wordt het ook wel een lange brief. Maar wel zonder postzegel. Of met postzegel maar ik denk dat de scanner kapot is want het lampje schijnt niet meer door de stoflaag die erop ligt heen en ik ga echt geen postzegel googlen. Wat een dilemma.

Eigenlijk zijn we wel een beetje cliché, met ons verdwijnen naar Parijs. Misschien kunnen we beter naar een boerendorp in de Middellandse Zee verdwijnen en Eiffeltorens tekenen in het zand waar nooit boten aanspoelen maar wel koeien lopen. En je moet er kunnen bellen.

Ik hoop dat iedereen een keer gelukkig zal zijn. Een beetje saai, maar het moet toch kunnen. Ik denk dat je ook wel gelukkig kan worden als je niemand goed kent. Ik hoop het in ieder geval, anders ben ik nu niet gelukkig en hou ik mezelf voor de gek. Of mijn zelfverzonnen gedachtes houden me voor de gek. Maar wie ben ik nog, als mijn gedachtes zichzelf verzinnen? Ik denk eigenlijk dat ik meer mijn gedachtes ben, dan mijn uiterlijk. Waarom zie je eerder iemands uiterlijk dan iemands gedachten?

Het zou wel komisch zijn als sommige mensen stoppen met leven door in te ademen. De volgende keer dat ik iemand dood zie gaan zal ik proberen er op te letten! Het lijkt me wel een mooi idee, een understatement, om in te ademen en dan dood te gaan. Bijna een paradox.

Vanaf morgen ga ik drie dagen carnaval vieren in Limburg. Ik vind het heel slecht van mezelf, want ik hou niet van carnaval en ik haat carnavalsmuziek en het idee dat mensen zich vrijwillig raar aankleden. Maar toch: in het doden van de dag, ligt het dagen van de dood, dus ga ik niet de hele dag binnen zitten. Het is gek dat ik niet kan leven naar m'n eigen idealen.

Voor de thee was het leven leuker.

Liefs, D.

[CSN]

Lieve David,

Je hebt gelijk: Parijs is een hypercliché en eigenlijk heb ik nooit zo veel met Parijs gehad, omdat 1) ik er nooit ben geweest en 2) ik al van andere plaatsen hield, dus ja, laten we ergens anders naar toe gaan en waar hoe waarom wanneer (precies) is eigenlijk maar bijzaak.

Ik weet niet wat gelukkig is, en daarom kan ik misschien ook wel helemaal niet zeggen dat ik niét gelukkig ben, omdat dat een beetje zou zijn als te zeggen "ik besta niet want ik weet nog niet helemaal wat dat is, bestaan" - dat lijkt me ook vrij onrealistisch, maar het blijft hoe dan ook zonde dat ik de delen vreugde in mijn lijf niet kan openbaren omdat er niemand is die aanschouwt (hypercliché no. zoveel?). Kijk, we denken allemaal: "Ik ben de enige die het zo ziet," en daarin zijn we geheel(d).

Ik denk dat niemand leeft naar zijn eigen idealen: 80% van de wereld ziet de hemel of een dergelijke als zijn ideaal, de rest wil het liefst dood - en in plaats daarvan heeft het gros van ons gewoon een kantoorbaan en een ongewassen labrador.
Iemand vroeg mij van de week of ik ook mee ging carnavallen, en nu heb ik niet zo heel veel tegen carnaval, ik bedoel: wie wil carnavallen moet het vooral doen, ik hoop dat het leuk wordt voor ze, maar ik weet net zo goed als zij die het vroeg dat carnaval uitdraait op drinken en dan zoenen met een gek die zijn haren rood heeft gespoten en zo intiem kan ik niet zijn, vooral niet wanneer ik in een zeemeerminnen/indianen/psychopatenpak rondhos en struikel over bierviltjes.

Lonely is an eyesore. I wait I wait I wait I wait

L.

Hoi L

Wachten ja, dat ken ik. Het lijkt alsof ik mijn hele leven (of althans sinds ik mijn leven bewust beleef) al wacht. Maar waarop? Nergens op, want er valt nergens op te wachten. Toch blijf ik het gevoel hebben dat alles wat ik nu doe een voorberijding is op het 'echte werk'. Dat nu slecht een ellenlange aanloopplank is voor wat er ooit nog komen gaat. Bizar, want daardoor vergeet ik wel eens dat het juist draait om het 'hier en nu' en niet om het 'daar en straks'. Heb je dat nooit?

Het woord geluk komt me intussen een beetje de keel uit. Op een of andere manier heb ik het té vaak gehoord of gelezen de laatste tijd, mét alle theoriën die iedereen er over heeft. Ik heb een keer een perfect gelukkig moment gehad, daar heb in een eerdere brief al eens over verteld. Het was kort, maar ik doe er alles voor om het nog eens mee te maken.

Met carnaval gaat dat niet lukken, hoewel ik me deze dagen vrij goed voel. Voor de intimiteit moet je het inderdaad niet doen, het is alles behálve intiem. Ik struikel ook in het dagelijks leven, dus van die bierviltjes trek ik me niet zoveel aan. Verder, is het vooral leuk om lol te kunnen hebben zónder te drinken en met zijn allen een uur lang te hopen dat er eindelijk een leuk liedje langskomt. (Want ja, in sómmige cafés wordt ook andere muziek gedraaid.) Overigens heb ik rond deze tijd meestal wel een heel intiem contact met een vriendin van mij, omdat we ontzettend raar doen en niemand begrijpt waar we het over hebben, behalve wij twee. Dat heeft iets, zo'n eigen miniwereldje, ver weg van de belachelijke muziek en dronken menigte.

Het is fijn om soms op te gaan in de massa, ook al is die massa eigenlijk stomvervelend. Vind je niet? Soms zou ik echt willen verdwijnen, oplossen, verdeeld worden over alle mensen zodat er geen ik meer overblijft.

In de meivakantie ga ik met mijn moeder naar Parijs, althans dat is het plan. Parijs zal wel leuk zijn, nu mijn moeder nog.

Liefs, Zinzi

[CSN]

Hoi lieve Zinzi,

Denk je dat het echt zo belangrijk is om in het 'hier en nu' te leven? Wordt het daar beter van, verandert daar iets door? Ik hou eigenlijk wel van vooruit kijken, dan kun je zeggen: dat is niet realistisch zeg doe jij eens realistisch, maar door aan alle mogelijke toekomstsituaties te denken, en dan vooral de fijne, wordt het 'hier en nu' opeens ook een stuk plezanter.

Het woord geluk zal ik inderdaad niet meer noemen.

Zie jij veel dingen die anderen niet zien? Vind je dat positief? Mensen zeggen best vaak tegen mij dat ik alles zo gecompliceerd zie, maar alles IS ook zo gecompliceerd. Ik bedoel dit niet zozeer negatief maar als je lang genoeg kijkt zie je steeds meer detail en het is simpelweg een feit.

Nog meer feiten:

Wij hebben een nieuwe IKEA-kast. Hij heet Ivar. Hij stinkt naar nieuw. Mijn moeder is in een opruimbui. Licht staat stil. Het huis ook. Het woord dag begint met een ochtend. Ik waardeer de wereld in z'n geheel. Mijn lippen plakken. Ik drink cola zonder koolzuur. De zee heeft dorst door het zout. Ik ben altijd op de vlucht.

Somewhere someone must know the ending,
Lieke.

[I C U]

28:02:2006, 21:06

Lieve Lieke,

Het hier en nu bevalt me even niet zo. Een vriendin van me heeft me zojuist verteld dat ze nogal wat problemen heeft thuis, en... Daar zit ik best mee. Ik ken haar echt al van kleinsaf aan, en het is best wel heftig om zoiets te horen. Ik voel zo met haar mee!
Nee, dan kijk ik liever naar de toekomst. Immers: dan is alles anders. We gaan ervan uit dat anders beter is, maar dat moet je nog maar afwachten. Ervan uitgaan dat het beter wordt, levert je nu een soort berusting op, en dat maakt het plezanter, denk ik.

Geluk... Tja, mijn examinator vandaag (ik had tussentijdse toets) zei dat je gelukkig bent zonder erbij na te denken, zodra je erover moet nadenken of je gelukkig bent of niet, heb je het niet meer. Iets dergelijks. Misschien moet ik eens over die uitspraak gaan nadenken, ik weet niet of ik het ermee eens ben

Ik weet niet of ik de dingen gecompliceerd zie. Mijn vader vindt dat ik teveel filosofeer (ik heb dat geloof ik al eens eerder in een brief gezegd) en teveel nadenk over dingen die er eigenlijk niet toe doen. Heeft hij op zich wel gelijk in, maar ik kan het niet helpen. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar, en oké, ik weet soms wel dat het nergens over gaat, maar toch blijft het in mijn hoofd malen...
Soms gaan in die mallerijen details een te grote rol spelen, terwijl ze, zoals het woord al zegt, maar details zijn. Kleine dingen. God, soms is het zo lastig.

Feiten. Nog zoiets. Feiten zijn vreemd, net als de waarheid. Wat is de waarheid? Bestaat er überhaupt zoiets als de waarheid?

Ik geloof dat ik vanavond te zwaar op de hand ben. Vergeef me.

Liefs,
Esmer

Dit is leuk csn

[I C U]

Mr Soija schreef op 01-03-2006 @ 11:58 :
Dit is leuk csn

I C U schreef op 01-03-2006 @ 17:31 :

Lieve Esmer,


Vanaf de vensterbank.



Niet dat ik een vensterbank heb waar ik op kan zitten, maar ik doe graag alsof. Net als dat ik doe alsof de nacht hier gitzwart is – terwijl het door geproduceerde lichtbronnen altijd een oranjezwarte gloed heeft. Vroeger leefde ik altijd in de toekomst, ik zou voornamelijk naar een land of plek gaan waar alles nog zwart was, waar ik geen enkel huis zou zien als ik uit het raam zou kijken (En dus gewoon ’s avonds de muziek hard aanzetten of buiten gaan staan en gaan zingen).

Mijn geschiedenis leraar is van mening dat het beter is niet in de toekomst te leven, maar ik denk niet dat zijn mening zo onvoorspelbaar was – hij houdt zich immers dag en nacht bezig met wat al geweest is en projecteert dat op het ‘nu’, denk jij dat dat je slimmer maakt? Iedereen heeft het altijd over het leren van het verleden. Ik kan alleen niet goed de grens vinden tussen het leren en het leven van het verleden. Is het geen teleurstelling als je je altijd inbeeldt dat ‘dan’ alles beter zou zijn, maar als je eindelijk je leven gehad hebt je erachter komt dat het nooit beter geworden is? Daar ben ik bang voor. Ik doe mijn VWO nu met plezier voor ‘dan’, voor ‘als’.

Ik ben het wel eens met de uitspraak van jouw examinator. Ken je de doorgekauwde zin niet: You don’t know what you’ve got, ‘till it’s gone.

Ik denk dat het beter is dingen gecompliceerd te zien, als je overal te makkelijker over nadenkt zul je nooit het plezier proeven van echt eens ergens diep over fantaseren. Al zul je aan de andere kant het frustrerende ervan niet echt missen – denk ik zo. Ik denk ook te veel. Maar dat hoort bij mij.

Vind jij details niet leuk dan? Te kijken naar hoe het ene kristalletje schever hangt dan het andere, en dus als een prisma andere kleuren de kamer in schijnt?

Mijn leraar Nederlands van vorig jaar had een uitspraak in zijn lokaal hangen, ik weet het niet exact meer maar het ging iets van:
Houd je niet te vast aan de waarheid, wat nu waarheid is kan over drie minuten veranderd zijn en geen waarheid meer zijn. Ik denk dat de mens te gevat is op het ‘moeten hebben’ van waarheden, terwijl ze zó veranderlijk zijn als het weer. Wat vind jij?

Hier sluit ik mee af, een groet vanaf de vensterbank.


Liefs, Frida.

[Touché]

Mr Soija schreef op 01-03-2006 @ 19:43 :

Lief droevig gezichtje,

jij komt mij bekend voor. Hebben ze jou niet veel te vaak verteld dat je moest lachen? Was jij het niet die vanuit de weerspiegeling van ramen naar me pruilde? Beneden kijken mijn ouders een film over muziek. De muziek van mijn ouders is heel anders dan de mijne, en toch kan ik me er in vinden. Ik hou van mijn vader als de concertlampen de grijze haren tussen zijn zwarte doen oplichten en als hij mensen inspireert, ontroert. Ik hou van mijn moeder als we samen lunchen in de kantine van het Nationaal Ballet. Niet dat ik ze elke dag beleef, maar de momenten na de muziek zijn me nog het dierbaarst. Als ik tussen de kunstenaars zit en hoor hoe ze elkaar begrijpen zonder woorden, alleen maar door klanken en gevoelens.
Nogmaals: het is niet mijn muziek. Het was ooit mijn muziek, maar in de gangen van het conservatorium schreef ik alleen maar, droomde ik, speelde ik en de bevlogen zielen om me heen maakten dat ik nog bokkiger en nukkiger werd dan ik al was. Nu weet ik niet meer. Het kleine meisje in mij huilt. Het grote meisje glimlacht en doet dapper.

Genoeg over verdriet, even over de liefde.
Ik heb gister 'Liefhebben, een kunst, een kunde?' van Erich Fromm uitgelezen en het benauwde me, al was het allemaal heel aannemelijk. Meneer Fromm deelt de liefde schematisch in, prikt alle prachtige vlinders op een bord totdat ze dood zijn en klaar om begrepen te worden. Begrepen, maar niet bewonderd. Liefde was de afgelopen paar dagen dus alleen maar een kwestie van een goede ouder-kindrelatie, een toevallige aanraking, overbrugde eenzaamheid en zelfbeeld. Dat stemt me treurig. Ik hou van de liefde die het vermogen heeft om te redden (al vindt Erich dat redden ongezond, afhankelijk en symbiotisch is). Gekke liefde, dwaze liefde, niet de soort die ze in de Albert Heijn verkopen of weggeven in belspelletjes. Liefde is een favoriet stokpaardje van mij en met mij van velen.

Genoeg over de liefde, nu even over mimiek.
Wist jij dat mimiek nooit liegt? Het is een oertaal. Laatst heb ik met een vriend van me een wedstrijd elkaar-zo-lang-mogelijk-aankijken gedaan en ik geloof dat we allebei hebben gewonnen. Een uur. Een uur hebben we bijna niet met elkaar gepraat. We hebben alleen in elkaars ogen gestaard, naar de stompzinnige muziek geluisterd die de dikke barvrouw met doodsverachting draaide, we hebben sigaretten gerookt en telkens gekeken hoe onze gelaatstrekken vervaagden en weer op kwamen doemen in de mist van rook en duizeligheid. Dat was fijn.

Ik weet niet meer waar ik moet stoppen.
Oertalen, sigaretten, stompzinnigheid, liedjes, stokpaardjes, vlinders, meisjes, inspiratie. Alles wat ik weet is dat eenzaamheid voor iedereen anders is. Sommige mensen hebben er geen last van. Sommigen drinken het onder de tafel, noemen het bij de naam van hun geliefde, moffelen het weg, verzinnen er eufemismen voor. Ik bemin het omdat ik geen andere keus heb.

Ik schrijf waarschijnlijk ook omdat ik geen andere keus heb.
Maar nu stop ik.

Liefs Laura.


p.s. trek je mondhoeken omhoog en stop met je adem inhouden.

[Touché]

Hoi mezelf

de laatste letters in het geel die ik toch nog even aan je tik en toch nog even het drama waar ik zo goed in ben! En ik luister muziek en er is zoveel gebeurd dat vroeger niet eens meer een begrip is. Nu post ik hier niet meer, want dat is voor scholieren en ik ben bijna scholier-af. Doei!

[Liefs Jeanne]

23 maart 2006, lente

Lieve Laura,


Het feit dat ik jou niet ken of ook maar gesproken heb, neemt het feit niet weg dat ik mijzelf heel erg kon vinden in jouw woorden. Als het ware lees ik mijn eigen gedachten, maar van een volkomen andere kant beschreven. Soms vraag ik mij af of er mensen op de wereld zijn die precies hetzelfde als ik beleven. Mensen die op hetzelfde moment dezelfde gedachten hebben. Misschien heeft iedereen op aarde wel zo'n verwant. Ik zou diegene graag ontmoeten.

Muziek is altijd fijn. Al is het mijn vader die luid neuriënd door het huis loopt, of mijn zusje die van 's morgens vroeg tot 's avonds laat "Barbie girl" 'zingt' in alle mogelijke toonhoogtes. Iedereen heeft een eigen muziekstijl. Iedereen heeft bepaalde nummers die hem of haar aanstaan. Ik luister alles.

Het begrip liefde is erg breed. Misschien zou het makkelijk zijn liefde te kunnen kopen in de supermarkt, maar dan zou het lang niet meer bijzonder zijn. Er zijn dingen waar mensen hun hele leven naar verlangen, maar als het binnen handbereik is, wordt het onbelangrijk geacht. Maar wanneer besef je dat je van iemand houdt? En, nog moeilijker, wanneer heb je door dat iemand van jou houdt? Pas eenmaal heb ik liefde van binnenuit gevoeld, maar dat was in een kritieke toestand.

Als wij met onze gezichten konden praten, was de wereld zo veel makkelijker geweest, zoveel stiller. Emoties staan op onze gezichten geschreven, en direct weet iedereen wat er in ons omgaat. Maar toch, ik denk dat het net zoiets moet zijn als naakt door een drukke winkelstraat lopen. Iedereen ziet jou, maar jij moet de moeite doen om alle ogen van je af te houden. Zo krijg jij niet de kans om ook maar even om je heen te kijken.

Mimiek is een oeroude vorm van communicatie. Zouden prehistorische mensen zo gecommuniceerd hebben? Hoe kwamen zij anders met elkaar in contact, toen er nog geen taal gevormd was? Ik weet niet of ik iemand een uur lang in de ogen zou kunnen kijken. Oké, het kijken zelf gaat nog vrij gemakkelijk, maar het ligt iets moeilijker bekeken te worden. Het liefst sla ik met een blos op mijn wangen de ogen neer.


Liefs,

Jeanne

Lieve Jeanne,

Wat schrijf jij moeilijke brieven over doordachte onderwerpen. Ik moest alles drie keer lezen voordat ik het snapte. Eigenlijk heb ik geen recht van spreken, dat soort gedachtes heb ik ook wel eens. Alleen schrijf ik ze nooit of bijna nooit op. Misschien wel een idee.

Vooral het stuk over de liefde. Wat een vragen. En weet je, je hebt groot gelijk. Het zou zo saai worden als je overal en altijd liefde ergens vandaan kon halen, als je in de winkel kon zeggen: 'Ik wil graag een half pond gehakt, een stuk belegen kaas en liefde voor de komende 6 maanden.' Ideaal toch?
Dan zou het inderdaad niet meer speciaal zijn. Liefde is onvoorspelbaar, ingewikkeld, schitterend, lelijk en onberekenbaar. Dat is zijn kracht en zijn zwakte. Liefde is alles tegelijk, dat maakt liefde liefde.

Kan het zo zijn dat alles eens afloopt? Ik bedoel, mensen zijn al minstens 5000 jaar op deze aardbol. Geen 'moderne' mensen zoals wij ze nu kennen. 5000 jaar geleden had men nog nooit van condooms gehoord, aten mensen rauw vlees, en de vogelpest was nog niet eens uitgevonden. Laat staan dat ze wisten wat vogels waren.

En toch, hoe kan het dat er nu mensen zijn die uit kunnen rekenen dat de wereld over zoveel jaar weg is. Gewoon weg. Is dat niet eng? Alles wat we nu kennen. Ik, jij, zijn ouders, haar vriend... Alles en iedereen is dan gewoon weg. Eng, toch? Ik moet er niet te lang bij stil staan.

Waarom trekken we ons iets aan van wat anderen vinden? Waarom ergeren we ons aan sommige mensen?
Waarom doen we niet wat we zeggen dat we doen?
Waarom hou je van iemand?
Waarom houd iemand van jou?
Allemaal vragen. Stomme vragen. Ik wilde dat ik op kon houden.

Ondanks het feit dat ik je niet ken, wil ik je iets vragen. Ik hoop dat je het snapt. Iedereen zegt altijd: Iedereen is uniek, iedereen is anders. Maar er zijn weetikveel hoeveel miljoen mensne op deze aardbol, en wat maakt jou anders dan allemaal die miljoen anderen? Ik wil het echt graag weten, waarom ben jij, juist jíj, bijzonder?
Kun jij het me zeggen?
Ik ben benieuwd.

Ik moet stoppen. Houden van. Smsen. Hond. Buiten. Roken. Klasgenoten. Zorgen. Vriend. Vriendin. Leraar. School. Muziek. Liefde. Bijzonder. Werk. Stage. Bloemen. Rome.
Alles door elkaar.

Ik moet stoppen.

Liefs uit Niemandsland,

Caroline

[Liefs Jeanne]

25 maart 2006, lente

Lieve Caroline,


2 dagen lang heb ik nagedacht over de vraag waarom ik bijzonder ben. En eerlijk gezegd zou ik het nog steeds niet weten. Ik zie mijzelf niet als een uitzondering of alternatieveling. Laatst liet iemand mij zelfs zien dat ik helemaal niet zoveel verschil van de mensen om mij heen. Waarom zou ik dan juist bijzonder zijn? Waarom juist ik, en waarom zij dan niet net zo goed? Het leven is onvoorspelbaar, maar mijn leven kan ik plannen zoals ik dat wil.

Ook kan ik me niet voorstellen hoe het zou zijn als de wereld opeens weg was. Hoe zou dat dan gaan? Zou er eerst een grote knal zijn? Net als de definitie over het ontstaan van de wereld? En zullen de laatste mensen op aarde net zo goed Adam en Eva heten? Vragen zijn frustrerend, vooral als je weet dat je toch nooit een antwoord zult krijgen.

Een goede vriendin van mij is deze week haar baby verloren. De zwangerschap was ongewenst en ongepland. Zwanger uit een verkrachting van de ergste soort. Het enige 'goede' wat zij eraan overhield was dat kleine zaadje in haar buik, dat uit zou groeien tot iets van haar. Iets wat zij al haar liefde kon geven. Maar toch heeft het niet mogen zijn. Waarom zijn er mensen bij wie alles op rolletjes loopt? Maar waarom zijn er ook mensen die geen moment kunnen leven zonder iets ongelukkigs mee te maken? Ik snap het niet, ik wil het niet snappen.

Het feit dat ik deze vragen stel is niet omdat ik hier altijd al mee rondloop. Brieven schrijven is voor mij een uiting van mijn gedachten van binnenuit. Op deze manier vind ik mezelf weer terug op een plek waar ik ooit verloren ben geraakt. Brieven schrijven duidt op niet vergeten worden, tenzij je niet terug wordt geschreven. Dan is het juist de vraag waarom je dan eigenlijk al die moeite hebt gedaan.

Maar met toetsen is het precies zo. Je bent zó lang bezig met het leren voor één toets van 2 uur werk. Vervolgens krijg je een cijfer terug dat niet hoor is, maar ook niet te laag. Drie dagen later ben je alles weer vergeten, behalve dat cijfer. Olé, PTA-week, en ik kan het niet opbrengen te gaan leren. Ach ja, iedereen doet het, waarom ik dan ook niet? Eenling in een massa, noem je dat bijzonder?


Liefs,

Jeanne

27 maart 2006. Bijna lente, nog niet helemaal.


Lieve Jeanne,

Alweer een brief naar jou, waar zal de rest zitten? Ik wil het niet eens weten.

Het stukje over je vriendin raakte me. Dan denk ik aan mensen uit mijn omgeving. Het is inderdaad zo, bij sommige loopt alles op rolletjes, bij anderen gaat alles moeilijk en met veel pijn. Het lijkt alsof er geen middenweg is. Misschien moet die nog uitgevonden worden, het word tijd dat we daar aan beginnen. Heel veel sterkte en een *knuffel* voor jou en je vriendin.

Vergeten worden. Is het niet zo, dat als je vergeten word, dat je dan pas echt dood bent? Ik heb altijd de instelling gehad: Als ik doodga, dan is dat jammer maar helaas. Volgende keer beter. Ik wil niet, echt niet, dat mensen lang om mij rouwen. Ik lees verhalen over ouders waarvan het kind al 10, 15, 20 jaar dood is, en die daar nooit bovenop zijn gekomen. Heel erg. Echt heel erg. Als mijn omgeving zolang zou rouwen, zolang pijn zou hebben om mijn dood, zou ik boos worden. Waarom blijft je leven staan? Is het niet zo dat als je door gaat met je leven, je dan de overledene meer eer bewijst dan wanneer je leven blijft stilstaan?

Als ik doodga, mensen mogen een jaar lang schreeuwen, huilen, roepen, lijden en alles wat slecht is doen, als ik dood ben. Dan wil ik dat ze gaan lachen. Gaan lachen om wie ik ben geweest. Lachen om de persoonlijkheid die ik heb gehad, lachen om de humor die ik had. Me niet uitlachen, maar blij zijn om dat feit dat ze me gekend hebben...

En wanneer weet je wanneer iemand te ver gaat? Ik wist het pas achteraf. Toen pas dacht ik: Shit, dat had ik niet moeten doen. Waarom realiseer je je dat niet op dat moment?

En waarom worden verkeerde dingen altijd op verkeerde momenten gezegd? Bestaat er wel een goede manier van slecht nieuws brengen?

Altijd als ik dit soort brieven schrijf, met mijn hersenspinsels, komen er vragen in me naar boven. Alleen dan. Dat is maar goed, anders zou ik gek worden.

Liefs,
Caroline

[I C U]

27:03:2006, 18:17

Lieve Caroline,

Ditmaal zal ik naar jou schrijven en je zo een ander geven om aan te schrijven. Ik zie verlangend uit naar je brief.

Vorige week was in meerdere opzichten een rotweek. Zelden zo'n week gehad. Emotioneel, verwarrend, druk, raar... God, ik hoop dat er nog veel van dat soort weken in het verschiet liggen! Nu is alles weer stabiel, het weekend was rustig en gezellig, net als altijd. Ik heb gesprekken gevoerd die me hebben geholpen, ik heb me dingen voorgenomen die me ook geholpen hebben. Nu maar hopen dat ik niet van dit pad afdwaal, eerlijk gezegd bevalt het me zo wel.

Een vriendin van me lijkt ook altijd van alles te hebben. Het rotte is, dat het niet alleen zo lijkt, maar ook echt zo is. Waarom altijd zij, snap ik niet. Het is een schat van een meid, doet niemand kwaad, staat altijd voor iedereen klaar, en toch is het altijd zij die ziek is, zij die pijn heeft... Inderdaad, sommige mensen hebben geen geluk. Bij deze nog een knuffel aan dat meisje. De komende tijd zal best zwaar zijn, gok ik zo.

Na mijn dood... Ik heb er wel eens over nagedacht, dan keek ik iemand aan en dacht: Zou jij huilen om mijn dood? Een nogal lububere gedachte, en een vraag waarop ik het antwoord niet wil weten. Van sommige mensen zou het me pijn doen om te weten dat ze geen traan zullen laten.
Maar zoals jij zegt: ik hoop dat men geniet van het leven na mijn dood. Als ik niet kan leven, moeten zij dat voor me doen, en het liefst zo goed mogelijk.

Meestal merk ik achteraf pas wanneer iemand te ver is gegaan. Dan denk ik erover na, besef me dan dat een grens bereikt is. Ik probeer er dan nog op terug te komen en weloverwogen mijn verhaal uiteen zetten. Over het algemeen werkt dat wel, kalm en rustig praten. Hoewel, over sommige dingen moet je niet blijven praten. Soms moet je het gewoon laten gaan en zien waar het terecht komt. Met ruzies en conflicten werkt dat meestal niet, met andere dingen wel. God, wat hoop ik dat dit goed terecht komt.

Voor sommige dingen zijn geen goede momenten. Helaas.

Liefs,

Esmer

28/03/2006, In de zonneschijn.

Lieve Esmer,

Lugubere gedachten heb ik ook wel eens. Hoe vaak heb ik mensen wel niet aangekeken en gedacht (net als jij): Zal je huilen om mij? Het doet me (in tegenstelling tot jou) geen pijn om te horen dat mensen geen verdriet om me zullen hebben. De mensen waarvan ik verwacht dat ze verdriet hebben, zullen dat ook hebben. En dat vind ik net zo belangrijk.

Wat heb jij een aparte naam zeg! Wel mooi, maar apart. In een naarm kan veel zitten. Toch? Namen kunnen kracht, zwakte, schoonheid en afschuw uitstralen. Maar zo is dat met alles.

Lieve Onbekende, ik ga jou dezelfde vraag stellen als ik Jeanne twee brieven geleden heb gesteld. Ik loop er nog steeds mee rond, en heb nog niemand gevonden die antwoord kan geven op de volgende vraag:
Ondanks het feit dat ik je niet ken, wil ik je iets vragen. Ik hoop dat je het snapt. Iedereen zegt altijd: Iedereen is uniek, iedereen is anders. Maar er zijn weetikveel hoeveel miljoen mensne op deze aardbol, en wat maakt jou anders dan allemaal die miljoen anderen? Ik wil het echt graag weten, waarom ben jij, juist jíj, bijzonder?
Kun jij het me zeggen?
Ik ben benieuwd.

Verder: Hoe kan het zijn dat ons lijf, de lucht, de zon en de wereld precies weet wat het moet doen? Laten we even vooraan beginnen:
Hoe kan het dat mijn nagels groeien, mijn haar golft, mijn mond kwijlt en mijn ogen knipperen? En dat alles tegelijk. En dat mijn bloef stroomt en mijn hart klopt? Hoe kan dat nu allemaal tegelijk?
Hmm.... Ik vraag me veel te veel af.

Ik heb te veel tijd om te denken.

Liefs,
Caroline

[I C U]

28:03:2006, 21:16

Lieve Caroline,

Jemig, je vraagt je echt teveel af. Denk ik. Mijn vader vindt dat ik teveel filosofeer, dat ben ik natuurlijk niet met hem eens. Hij zou jou eens moeten horen! Alles is relatief in het leven, dat blijkt maar weer. Overigens vind ik niet dat het slecht is om te filosoferen, zo kom je nog eens op interessante gespreksonderwerpen.

Ik ben blij dat ik niet de enige ben met dat soort lugubere gedachtes. Toch weet ik niet of de mensen waarvan ik verwacht dat ze om me huilen, dat ook daadwerkelijk doen. Als ik ergens achter ben, is het wel dat mensen vaak juist niet doen wat je van ze verwacht. Niet expres, maar vaak onbewust.

Mijn naam is Turks. Ik niet. Mijn moeder heeft het ooit eens uit een verhaal gehaald dat in de Libelle of Margriet stond, of iets dergelijks. Ergens vind ik het wel... apart dat mijn naam uit zoiets komt, als ik de namen van die bladen hoor, begint in neonletters het woord 'truttig' in mijn hoofd te branden.
Maar zoals je zegt, namen kunnen veel zeggen. Wat zegt mijn naam jou?

Namen kunnen ook voor altijd verbonden zijn aan personen, waardoor je die namen mooi vindt, of juist niet. Stel er is iemand die je echt niet mag, en die heet Marie, zou je dan je kind Marie noemen? Ik niet. Als ik een Marie zou tegenkomen, zou ik misschien wel meer op mijn hoede zijn. Misschien, want zeker weten doe ik het niet.

Het houdt je nogal bezig hé, dat bijzonder zijn? Het is ook een interessante vraag, moet ik zeggen. We zijn allemaal gelijk, maar niet hetzelfde. Onze basis is hetzelfde, bloed stroomt door onze aderen, we hebben allemaal darmen, kunnen allemaal huilen en moeten eens in de zoveel tijd wat eten. Wat verschilt ons dan?
Ik ben anders, omdat ik ben wie ik ben. Ik heb een eigen mening, een eigen visie, een eigen wil. Een eigen stem, eigen verlangens, eigen wensen. Gevoelens, reacties, gezichtsuitdrukkingen. Al die dingen die een persoon een persoon maken, anders dan de anderen. Wat voor mij geldt, geldt ook voor al die anderen, maar de dingen die ik noemde, zijn voor ieder weer anders, en ieder interpreteert ze ook anders. Heb ik zo je nieuwsgierigheid bevredigd?

De rest zal ik afschuiven op Moeder Natuur. We bestaan.

Hebben wij een doel? Is ons leven nuttig? Waarom bestaan wij? Vragen waarop niemand hét antwoord heeft, maar wel een antwoord kan verzinnen. Wat is jouw antwoord?

Liefs,
Esmer

[Roosje]

2125, 2836. Avond.

Lieve Esmer,

Lang geleden dat ik een brief hier heb geschreven. Maar dat doet er niet toe. Misschien is het goed voor me om te doen; misschien is brieven schrijven sowieso goed voor me.

Al is dat iets waar ik eerder al achter was. Maar dat doet er óók niet toe.

Hoeveel mensen zouden op mijn begrafenis huilen?
Op mijn begrafenis weet ik het niet. Als ik sterf, weet ik het van ééntweedrietien personen zeker. Meer niet. De rest kan me, eerlijk gezegd, ook weinig boeien. Op één iemand na, maar haar ken ik niet in het echt. En tja. Misschien is mijn ik-vind-iedereen-stom ook maar fictief. Misschien heb ik waanbeelden, hallucinaties.

Laatst schreef ik een verhaal. De titel was Het vervolg./Hallucinatie. . Ik geef wel vaker dubbele titels, maar deze was ernstig bewust. Het vervolg. omdat het een niet bedoeld was op het verhaal van mijn sig; Hallucinatie. omdat het verhaal slechts daaruit bestond. Alles in dat verhaal was een hallucinatie. Vandaar. En nu eindig ik dit intermezzo; het woord hallucinatie deed me hieraan denken.

De naam Esmer doet mij denken aan een vrolijk meisje met blonde krullen. Aan jou, ja. Omdat het een naam is die ik nooit eerder gehoord heb en omdat ik jou wel één keer in het echt gezien heb.

Mijn zusje zou Jouke hebben geheten als ze een jongetje was. Ik vond het niet zo grappig toen ik dat hoorde, geloof ik. Toen ik nòg kleiner was en op de basisschool zat, was daar een jongetje dat mij altijd pestte. Hij heette Jouke. Ik houd toch altijd een fout paradigma bij die naam, ik vermoed dat ik dat redelijk zeker weet. Net zoals ik iets tegen bepaalde andere namen heb.

De helft van de wereld is bijzonder. Dat is mijn uiteindelijke conclusie. De hele wereld is half bijzonder. Iedereen heeft een dubbelganger; is het niet wat uiterlijk betreft, dan is het wel qua denkmanier. Ik ben half bijzonder. Dat is een bewuste gedachte en wel één, waar ik me bij neer kan leggen. En toch heb ik hem net een halve seconde geleden bedacht. Leuk hè, dingen bedenken in een veel te korte tijd?

Niet dat ik veel nieuwe dingen in heb gebracht. Misschien kan ik maar beter stoppen met schrijven. Met zijn.

- Roos.

22.00,28/03/2006, Onder de sterrenhemel

Lieve Roos,

Schrijven is inderdaad goed. Altijd. Tenminste, bij mij wel. Als ik me slecht voel, pak ik pen en papier en schrijf ik. Het maakt niks uit wat. Meestal helemaal niks. Losse woorden, lege zinnen en nutteloze alinea's. Maar god, wat lucht het op.

Het hele leven is moeilijk. Dat heb ik vandaag besloten, al wist ik het al veel langer. Waarom? Je bent aan een stuk door keuzes aan het maken. En ook draag je de gevolgen van de keuzes. Die lang niet altijd even leuk zijn. Het leven is zeker de moeite waard. Wat het de moeite waard maakt?
Het vogeltje dat ik om zes uur al hoor fluiten, buiten mijn raam.
Die knuffel die ik van kinderen krijg, omdat ik een half uurtje mee voetbal.
De lach en het gezicht van de oude mevrouw op het bankje, na een gesprekje van nog geen kwartiertje.
Het leven is de moeite waard, al lijkt het soms nog zo moeilijk. Wat maakt jouw leven speciaal? Waar leef jij voor? Waarom sta jij 's morgens op, waarom lach je, waarom huil je, waarom waarom waarom. Allemaal vragen. Vragen waarop ik graag antwoord wil.

Ik ga even verder op Esmer's vraag, als je het niet erg vindt:

Hebben wij een doel? Is ons leven nuttig? Waarom bestaan wij? Vragen waarop niemand hét antwoord heeft, maar wel een antwoord kan verzinnen. Wat is jouw antwoord?

Wat zou ik hier graag antwoord op willen. Ik weet niet of we een doel hebben. Het leven is zeker nuttig, zolang we dat zelf maar vinden. Als jij je leven niet meer de moeite waard vindt, doe je er ook niks meer voor, dus is je leven niet meer nuttig. En waarom we bestaan? Ik heb daadwerkelijk geen idee. Jij wel?

Ik wilde nog iets zeggen. Ik weet het niet meer. Komt wel weer.

Wat ik me nog een keer afvraag: Waar denk jij aan als je Caroline hoort? Gewoon uit nieuwsgierigheid... Ik heb bij namen altijd een heel beeld. Meestal klopt dat niet, maar dan heb ik de persoonblijkheden al helemaal uitgestippeld op basis van de namen, niet eens op basis van de persoon zelf. Best stom eigenlijk.

Ik moet echt stoppen.
Ik kijk uti naar je brief, dit werkt verslavend.

Liefs,

Caroline

[I C U]

29:03:2006, 16:25

Lieve Caroline,

Vandaag ben ik vrolijk. Waarom? Omdat de zon schijnt. Omdat ik meewind had. Omdat ik het achter me heb gelaten. Omdat ik weer hoop krijg. Omdat het achteraf gezien meevalt. Daarom.

Schrijven werkt. Als iets me bezighoudt, ga ik schrijven. Brieven vind ik leuk om te schrijven, maar dan moet ik wel iemand hebben om aan te schrijven, anders vind ik het nutteloos. Waarom zou ik aan mezelf schrijven? Ik weet toch al wat ik wil schrijven. Verhalen schrijven werkt therapeutisch. Gedichten ook. Soms. Maar mijn hart ligt bij verhalen. O, ik wilde bijna ligt met ch schrijven. Blame it on the sun. Vandaag wel.

Keuzes... Ja, lastig. Vorige week nog had ik een lastige keuze. Heel lastig. Maar ook daar ben ik uit, en ik denk dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Voorlopig ben ik niet van plan om erop terug te komen, misschien later nog eens. Als de situatie ernaar vraagt. Keuzes maken het leven moeilijk, maar ook boeiend.

Het leven is de moeite waard. De lach van een zojuist opgevrolijkte vriendin, de wind in de rug, zon boven mijn hoofd. Het gevoel van samenzijn met mensen om wie ik veel geef, het gevoel iets goeds gedaan te hebben, iets goeds op papier te hebben gezet.

Een vriendin van me had een nogal negatief antwoord op de vraag: "waarom leven wij?" Zij vond dat ons leven nutteloos was, dat die geen enkele invloed had op het voortbestaan van het heelal. Zonder ons zou de wereld ook wel draaien, zou het heelal ook bestaan. Nogal treurige visie, als je het mij vraagt. Waarom we leven? Tja, ook ik weet het antwoord niet, ergens denk ik dat we bestaan vanwege het bestaan. En nee, ik snap ook geen moer van die bewering.

Als ik aan Caroline denk, denk ik aan een klein donkerharig meisje, vrolijk, springerig en ontzettend kletserig, en in een tempo! Wow. Ja, een klasgenote van me heet Caroline.
Misschien denk ik bij Caroline ook wel aan een serene blondine, kalm, spontaan, lief en met een stralende glimlach. Maar nu gaat mijn fantasie met me op de loop.
Ik ben trouwens blij dat ik niet de enige ben die al een beeld bij een naam heeft gevormd, nog voor ik de persoon ken.

Weet je dat ik er nooit zo stil bij heb gestaan dat ik krullen heb? Pas toen mensen tegen mij zeiden dat ik krullen had, besefte ik: 'Hé, ik heb krullen!' Hiervoor was het altijd 'een leuke slag in mijn haar' of iets dergelijks. Nu heb ik krullen. En nog gekker: Pas sinds een jaar of twee heb ik dat besef.

Heb jij iemand die je door en door kent, iemand waarvan je gewoon al weet wat hij/zij denkt, nog voordat het gezegd is? Ik geloof dat ik zo iemand heb.
Zou jij gedachten willen lezen?

Liefs,

Esmer

19.12 29/03/2006, Onder dikke wolken

Lieve Esmer,

Je brieven zjin verslavend, ik lees ze met veel plezier, denk er over na, schrijf terug en kijk hoopvol uit naar je volgende brief.

Fantasie is goed. Niet altijd, maar vaak wel. Als ik niet af en toe kon wegdromen in mijn eigen wereld, zou ik hier gek worden. Vroeger had ik complete fantasiën over dat ik beroemd zou worden. Actrice zou ik worden, en ik zou alleen maar dramarollen aannemen, rollen met karakter, met kracht. Altijd zou ik overwinnen en ik zou met de meest mooie man ooit trouwen en drie kinderen zou krijgen, die alleen meer gelukkig zouden zijn en we zouden nooit meer zorgen hebben.
Tegenwoordig gaat het over mijn eigen blokhut in Noorwegen, waar ik woon met mijn man en waar we een Bed&Breakfast beginnen. Af ent oe, in de bus. Drie kwartier is genoeg om me weer helemaal goed te voelen.

Je vriendin is inderdaad niet echt positief, als ik dat mag zeggen.... Dat is echt wel raar, want wie zegt dat het heelal draait zonder ons, zonder jou of zonder mij? Misschien is het wel, net als in de film, dat een van ons De Uitverkorene is, en uitverkoren is om de mensheid van een Derde Wereldoorlog te redden (Je bent dus niet de enige met veel fantasie ).
Het zou kunnen, toch?

Ik denk dat ik, buiten mijn ouders en mijn zussen, niemand heb die me door en door kent. Dat komt omdat ik veel mensen ben verloren. Niet door dood of ziekte, maar omdat mensen me niet meer mochten, we ruzie kregen ofzo. Ik wilde dat ik iemand had. Iemand die ik aan kan kijken en die snapt wat ik voel, zonder het uit te leggen. Degene waar ik dat echt mee heb, is mijn zus. Een voorbeeld; Met carnaval hebben we met een grote groep kroegentocht, met mijn zus, een paar vrienden, en de blaaskapel van mijn zus (zij speelt daar dus ook in). Er was een nummer, dat zong mijn vader altijd (hij leeft nog, en is kerngezond), en dat hadden ze (de blaaskapel dus) al verschillende keren gespeeld. Ik ben op een gegeven moment achtergebleven, ik wachtte op twee vrienden van me. Toen we weer bij de groep kwamen, vloog mijn zus me om mijn nek en zei: Waar was je nou? Ik had je nodig. Ik wist op dat moment dat het om dat nummer ging. Ze zei me niks, ik wist het gewoon. Dat nummer is gewoon heel emotioneel voor ons, en zij heeft daar staan huilen. Een half uurtje later werd Angels van Robbie Williams gedraaid. Dat doet me denken aan een vriendin van me, waar ik een hele geschiedenis mee heb, en die nu (door familie en persoonlijk gedoe) voor een half jaar in Nigeria zit). Toen stond ik ook maar een beetje verloren te kijken. Toen mijn zus me zag, greep ze me vast, en toen heb ik hard staan huilen.
Dat soort dingen, we begrijpen elkaar zonder iets te zeggen. Maar een zus is anders dan een echte vriendin. Die heb ik niet eens...

Ik zou het niet willen, gedachten lezen. Gedachten zijn persoonlijk, en niemand heeft daar aan te zitten. Ik moet er oko niet aan denken dat iemand mijn gedachten zou kunnen lezen. Mijn gedachten zijn van mij, niemand heeft daar aan te zitten. Net als met mijn lijf. Mensen mogen aan me komen, zolang ik het goed vind. Als ik het niet meer goed vind, ga ik slaan. Op sommige momenten lijkt het me wel handig. Als je bijvoorbeeld mte iemand in gesprek bent en diegene klapt dicht, bij een bepaalde vraag ofzo, dan is het handig om te weten wat er door diegene heen gaat. Of jij wil heel graag dat iemand je leuk vind en je staat bij diegene, en dan weten wat diegne denkt. Handig toch? Zou alleen niet willen dat het bij mij gebeurt...

Volgende vraag: Wat is jouw grootste angst? Niet materieel gezien, maar geestelijk. Je snapt me toch wel?

Mijn brief word te lang, mijn hoofd zit te vol.

Liefs,

Caroline

[I C U]

29:03:2006, 21:19

Lieve Caroline,

Eerlijk is eerlijk, brieven zijn verslavend. Zeker als diegene aan de andere kant ook nog eens wat te melden heeft, of doet alsof. Ja, ook ik kijk uit naar de brieven en denk na over mijn antwoord. Ondanks de examens, waar iedereen ontzettend panisch over doet, heb ik weinig om handen, lijkt het wel.

Ik vind het heerlijk om weg te dromen. Ik kan dan helemaal van de wereld zijn, wat er ook om me heen gebeurd. Soms heb ik dat gewoon even nodig, dat hoekje voor mezelf. Meestal gaat het over een meisje, altijd met dezelfde naam, die dingen meemaakt die ik ook zou willen meemaken. Heerlijk is dat. Ik neem nooit mezelf voor de hoofdrol, omdat ik niet 'perfect' genoeg ben voor mijn fantasie. Dus perfectioneer ik mezelf en noem die anders. Zoiets.

Het zou leuk zijn, als we daarom bestaan. We houden het heelal draaiend. Het zou veel verklaren, lijkt me. Helaas zullen we het nooit weten. Jammer is dat, vragen zonder antwoord.
Ze is niet positief, maar het is wel interessant om met haar te discussiëren, want ze heeft er namelijk over nagedacht. Dat kan je niet van veel mensen zeggen. Er zijn maar weinig mensen die echt nadenken over dit soort dingen, en dan ook nog een duidelijke, eigen mening hebben. Zulke mensen moet je koesteren.

Soms zou ik willen dat ik ook een zus had. Zo een als jij hebt. Mijn broertje werkt me op het moment alleen maar op mijn zenuwen, en niet zo'n beetje ook. Kan hij waarschijnlijk ook niet veel aan doen, maar toch. Echt, ik zal blij zijn als hij een keer volwassen wordt, of iets wat daarop lijkt.
Een zus lijkt me veel makkelijker, zeker als je later 'groot' bent. Vrouwen snap ik vaak beter dan mannen.
Toch heb ik op dit moment veel aan mijn vriendinnen. Ze zijn er voor me, ik voor hen. Dat gaat goed, tot nu toe. Denk niet dat dat altijd goed gegaan is, of gaat. Ik heb ook wel eens knallende ruzie met ze gehad. Dat wordt altijd uitgepraat, en dan is het weer goed. Tja.

Eigenlijk geef je nu antwoord op een vraag die je me eens stelde: wat maakt jou bijzonder? Je gedachtengoed. Had je er op die manier al over nagedacht?
Ik zou iemands gedachten ook niet willen lezen. Ik denk dat ik bang zou worden van alle informatie die op mij over gaat. Je kan mensen ook té goed kennen, dat lijkt me niets. Daarbij, stel je voor dat ze mijn gedachten zouden kennen. Soms zit ik naar een jongen te kijken en dan stel ik me zo voor dat ik met hem zoen, of iets dergelijks - ik zal niet teveel in detail treden - Het idee alleen al dat hij dat zou weten!

Mijn grootste angst. Eenzaamheid. Te moeten sterven zonder vrienden en/of familie die mijn begrafenis kunnen verzorgen, met enkel vage kennissen en collega's in mijn adressenboekje. De jouwe?

Er is niets mis met lange brieven. Gewoon blijven typen. Dat hoofd moet eens leeg!

Liefs,

Esmer

Lieve Caroline

Het werd tijd dat ik weer eens schreef. SChrijven is inderdaad verslavend. Veel dingen zijn verslavend voor mij. Op nummer één staat momenteel koffie.

Panisch doen om examens. Hmm, nee nu niet meer. Mijn hele middelbare schooltijd was ik een stresskip pur sang. Alles af, optijd, netjes. Goed geleerd, goede punten. Soms een beetje té, want als ik denk aan de tijd in de onderbouw kan ik me weinig herinneren behalve de zolder waar ik huiswerk maakte. Ik vond het belangrijk, denk ik. Nu niet meer, net nu het er op aan komt laat ik het er min of meer bij zitten. Opeens snap ik waar al die jaren al die mensen last van hadden als ze dingen niet deden, gewoon omdat ze er geen zin in hadden. Ik heb heel veel zin, maar niet meer in school.
Volgend jaar, frisse start, nieuwe motivatie.
Wat wil jij gaan studere?

Wegromen is een van mijn grote hobbys. Soms denk ik dat ik te veel fantasy heb, dan gaan mijn illusies me leiden en dat gaat niet altijd goed. Toch is het goed om dromen te hebben, de realiteit is niet mooi genoeg als je het mij vraagt.
Stelletje romantici zijn we hier, gezellig.

Ik zie dat I C U me voor was en al heeft geantwoord op jouw brief. Dan ga ik daar maar mee verder

Lieve I C U!

Wie geht´s dir? Ook druk met schoolexamen? Vonochtend heb ik zitten zwoegen op de teksten van ons aller vriend Livius en ik moet zeggen dat ik de man niet zo mag. Hij schrijft te moeilijk. Duitsbrieven schrijven is meer aan mij besteed.

Er is niks jammer aan vragen zonder antwoord. Die zijn juist het belangrijkste. Zou je het leuk vinden als je op je achttiende verjaardag een dikke enveloppe in de brievenbus, met daarin een examen over het leven? Vult u maar in, de reden van ons bestaan is A) de soort laten voortbestaa B) de kosmos draaiende houden C) god dienen D) doodgaan E) geen van deze antwoorden F) een combinatie van deze antwoorden.
Lekker makkelijk, dat wel. Dan slaag je, krijg je een diploma. U bent geschrikt bevonden voor dit leven, u mag door naar het volgende stadium, de volwassenheid.
Driewerf hoera, ik word cynisch.

Dus je hebt een soort alter-ego? Grappig, ik denk ook wel zo, maar plaats dan juist wél mezelf in de hoofdrol. Grootheidswaan of zo. Toch, als ik eens wat meer gedáán had ik plaats van alleen gedácht had, zou ik een stuk tevredener zijn met mezelf. Don´t dream your life, but live your dreams. Cliclé maar waar en zó moeilijk!

Ik heb ook geen zus en had er ook graag een gehad. Ik ben de oudste en mijn ouders hebben alles op mij moeten uitproberen. Soort van experiment. Wel heb ik twee broertjes, personen die het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Soms zijn er van die momenten dat er een van de twee ineens hartstikke lief is. Dan schaam ik me kapot over hoe ik tegen ze aankijk en probeer ik zelf ook liever te doen. Ik probeer sowieso liever te doen. Ik geef het goede voorbeeld (soms dan), het werkt, een heel klein beetje.

Toen ik begon aan de brief aan Caroline was ik na aan het denken over mijn grootste angst. Het is precies hetzelfde als die van jou. Eenzaamheid, in wat voor een manier dan ook. Je kunt namelijk ook massa´s vrienden hebben en je toch eenzaam voelen. Ook ben ik wel eens bang mezelf te verliezen. Dat ik vergeet wie ik ook al weer bén. Het laatste halfjaar had ik daar nogal wat last van, het was geen leuke tijd.

Waar ben je absoluut níet bang voor. Iets wat anderen niet graag doen of wel eng vinden?
Ik luister Joss Stone en de cd hapert.. tijd om te stoppen en daar wat aan te doen!

x
Zinzi

15.40 30/03/2006, In de regen

Lieve Zinzi,

Hier ben ik weer. Ik kon het niet laten. Ik ben al een tijd aan het bedenken waar ik geen angst voor heb. Ik weet het eigenlijk niet. Er zijn wel een paar punten waar ik in verschil ten opzichte met mijn klasgenoten, maar dat zijn niet echt angsten denk ik. Ik denk niet dat ik zo bijzonder ben dat ik voor bepaalde dingen geen angst ken, angsten die andere wel kennen. Op dit moment kan ik in ieder geval niets verzinnen. Jij wel?

Wat ik wel weet, is waar ik bang voor ben. Ik ben bang om alleen te zijn. Om eenzaam te zijn. Nu heb ik geen vriendinnen, maar ik heb mijn zussen en ouders. Zonder hen zou ik gek worden. Als ik hen zou verliezen, zou ik ook niet weten waar ik naar toe zou moeten gaan.

Zinzi, alweer zo'n aparte naam. Ik hou van aparte namen. Ik kan het niet laten, ik ga even een beeld proberen te schetsen van de persoon die ik voor me zie bij de naam Zinzi.
Zinzi is een mooie meid van ongeveer 23. Ze heeft chocolade bruine ogen, glad zwart haar en haar huid heeft de kleur van koffie met teveel melk. Ze woont in het land van Aladin (dat sprookje), en is daar prinses. Haar vader wil graag dat ze met de prins van het buurland trouwt (zodat die landen kunnen worden samengevoegd), maar Zinzi heeft haar hart verloren aan de jongen die bij de priesters in de leer is. Stiekem spreken ze af. Zinzi heeft een heel rustige en serene uitstraling, en is heel puur in haar gedrag. Het is moeilijk om niet van haar te houden.

Zo.
Dat was mijn fantasie bij Zinzi. Waarschijnlijk klopt daar niks van, maar soms is dat nodig. Fantaseren.

Muziek is goed. Hoe kan het dat je van sommige nummers moet huilen? De tekst, de melodie, het deuntje... Alles. Bij sommige nummers krijg ik na de eerste twee maten al tranen in mijn ogen. Maar dat komt omdat ik aan iemand moet dnkeen dan. Bah. Ik wilde dat ik kon ophouden met huilen.

En waarom, waarom zijn sommige mensen zo hypocriet? Iedereen roept 'Ja!', maar doet 'Nee!' Bleh. Ziek word ik er van.

Wie bepaald wie we aardig vinden en wie niet? Hoe kan het dat ik het met persoon A. goed kan vinden, en met persoon B. niet? En wie of wat bepaald hoe we in elkaar zitten? Hoe kan het zijn dat ik overgevoelig ben voor opmerkingen over achterlijke negers, en ik me niet druk kan maken over de taart van de buren? Hoe kan het dat ons karakter werkt zoals het doet?

Ik had een vraag, ik weet hem niet meer...

Zussen zijn tof, zusjes die meer dan twee jaar jonger zijn niet.

Liefs, Caroline

[I C U]

30:03:2006, 20:32

Lieve Caroline,

Mensen zijn hypocriet, dat is me niet al te lang geleden opgevallen. Veel mensen zeggen dit, maar doen dat wat ze verafschuwen, zogenaamd. Mensen die ineens van hun principes afvallen, dat soort dingen. Jammer.

Ik ben bang om eenzaam te sterven, maar ik geloof dat ik dat al uitgelegd heb, nog niet zo lang geleden. Niet iedereen is bang voor hetzelfde. Ik ben ook als de dood voor spinnen, van die grote. Bah. Maar ja, veel mensen vinden dat dan weer raar. Kan er ook weinig aan doen.
Hoe komt het dat je geen vriendinnen hebt? Heb je geen mensen met wie je omgaat? Ben je zo'n moeilijk persoon? - zo kom je niet op me over - Of ben je gewoon kritisch en duurt het heel lang voordat je iemand een vriendin noemt?

Zinzi doet mij ook aan het Oosten denken. Vreemd. Het klinkt ook een beetje zigeunerachtig. Mooie naam, vind ik.

Muziek kan zoveel invloed hebben. Van sommige nummers ga ik stuiteren, van andere nummers word ik agressief, van weer andere nummers verdrietig. Sommige nummers zijn ook erg periode gebonden, zodra zo'n nummer gedraait wordt, komen herinneringen weer boven. Apart is dat.

Ze zeggen dat dat heeft te maken met chemie, iemand mogen of niet. Je zintuigen hebben daar ook nog iets mee te maken, zeggen ze. Verder... Zelf vind ik het fijn als mensen niet het idee hebben dat ze meer zijn dan ik, daar word ik onwijs bitchy van. Domme mensen, daar hou ik ook niet van. Als ik mijn humor drie keer moet uitleggen, is het humoristische toch echt wel verdwenen. Dat zijn voor mij wel criteria om iemand te mogen of niet. Maar waarom... Ik moet me op mijn gemak voelen, ook zeer belangrijk.

Liefs,

Esmer

8.40 31/03/2006

Lieve Esmer,

Als ik wist waarom ik geen vriendinnen had, zou ik het je zeggen. Ik vind het dood en doodeng om mensen te vragen of ze iets met me af willen spreken. Misschien verveel ik ze wel ofzo. Weet ik veel. Maar het begint te komen, ik heb nu mensen om me heen die wel tof zijn, dat is de laatste paar jaar ook wel eens anders geweest. Ik ben echt niet de moeilijkste, als ik dat van mezelf kan zeggen, alleen heel uitgesproken. Is daar iets mis mee? Ik vind van niet. Maar ja, dacht de rest er ook maar zo over.

Dit wordt niet zo'n heel erg lange brief, daar is het te vroeg voor.

Ik weet mijn vraag weer. Als jij helemaal nergens rekening mee hoefde te houden, waar zou jij dan zijn? Je hebt geen baan, je doet geen opleiding, heb geld in overvloed, geen vrienden die je achterlaat en je vriend(in) gaat mee. Waar zou jij dan naar toe gaan? Alles kan en alles mag.

Ik zou waarschijnlijk eindigen in Noorwegen, en daar zelf een Bed&Breakfast opzetten, gewoon omdat ik dat wil. Noorwegen lijkt me sowieso helemaal geweldig.
Of een eigen restaurantje in Australië beginnen.
Of daar een eigen psychologiepraktijk. Die dingen liggen wel erg ver uit elkeer

Liefs,
Caroline

[I C U]

31:03:2006, 8:48

Lieve Caroline,

Jij bent ook al zo vroeg, vanmorgen. Ik heb de eerste twee uur vrij, maar ik moest nog wat doen, en ik had het gehad in mijn bed. Voor de verandering, normaal kan ik er echt niet uitkomen...

Zullen we een keer gaan daten? Ik durf te wedden dat ik je wel aankan, hoe uitgesproken je ook ben. Ik heb meestal wel de neiging tegen te spreken en te nuanceren - familietrekje - dus daar moet je ook tegen kunnen. O ja, en ik ben niet subtiel, als je me eenmaal beter leert kennen. Ben je meteen over je angst mensen lastig te vallen heen. *knipoog*

Als ik nergens rekening mee zou hoeven te houden, dan reisde ik over de wereld, om vanalles te zien en te doen. Niet alleen toeristische dingen, maar ook de échte dingen, armoede, ellende, honger, dat soort dingen. Hier en daar een handje helpen. In Nederland en in Amerika zou ik een leuk optrekje hebben om daar eens in de zoveel tijd bij te komen van de vakantie. Zoiets. Misschien dat ik dan later, als ik uitgereisd ben, een bedrijf ga opzetten van het een of het ander, je kan tenslotte niet je hele leven stil zitten. Een bed&breakfast, zoals dat van jou, lijkt me wel wat.

Wanneer was de laatste keer dat je stilletjes in jezelf lachte? Zonder dat er anderen waren, zonder dat je contact met mensen had? Gewoon om iets wat je zag, of hoorde?

Liefs,

Esmer

[Liefs Jeanne]

31 maart 2006, half tien


Lieve Esmer,

Misschien is deze brief niet gewenst, want ik zag een mooie vriendschap ontstaan, maar ik kon het even niet laten. Af en toe moet ik even van me af schrijven, zonder eigenlijk iets te zeggen. Dit is de geschikte plaats. Ik voel me hier niet thuis, nee, helemaal niet. Maar toch doet het me iets, en dat vind ik fijn.

Ik zal jouw vraag doorgeven aan Caroline, omdat het me een leuk idee lijkt dat jullie gaan daten. Een forum 'meeting' is zoveel anders dan het ontmoeten van mensen uit je eigen omgeving. Eigenlijk weet je zoveel meer van elkaar! Aan de ene kant geeft dat een geruststellend gevoel, maar aan de andere kant is het ook weer raar...

Jouw idee van een wereldreis lijkt mij ook heel tof. Verre gebieden zien waarvan je eigenlijk geen weet hebt. Ik denk dat er in sommige landen nog zoveel schrijnende situaties voorkomen waar de media hun mond over hebben gehouden... Als ik niets te verliezen had, zou ik opkomen voor de mensen daar. Ook zij verdienen een goed leven. Maar ik denk niet dat ik het nu zou durven. Jij wel?

De laatste keer dat ik stilletjes in mijzelf lachte? Het klinkt misschien wat standaard, maar ik zal niet liegen. Ik moest gisteren lachen om een mobieltje dat afging, midden in een gymzaal waar op dat moment 200 mensen zaten te zwoegen op hun toetsen... Degene van wie het mobieltje was liep rood aan, en ik denk niet dat ze zich goed heeft kunnen concentreren in de 10 minuten die daarna kwamen... Nu ben ik ook wel benieuwd naar jouw antwoord op deze vraag!

En ik heb misschien ook nog wel een 'rare' vraag... Ik had het er gisteren over met een vriendin en het is misschien wat moeilijk te bevatten. Het is de draai die je er zelf aan geeft om deze vraag goed te kunnen beantwoorden. Maar zou jij anderen zomaar in jouw hoofd laten rondwandelen? En zou je ze dan alleen laten kijken? Moeten ze een entreeprijs betalen? En is het toegstaan om er te 'funshoppen'?

Oké, ik ben raar, maar dat geeft niet. Ik ga nu zelf funshoppen trouwens, maar niet in iemands hoofd. Even uitwaaien in de winkelstraat en voorbereiden op mijn uitwisseling met Tsjechische studenten.

Liefs,

Jeanne

9.58 31/03/2006

Lieve Jeanne,

Je brieven zijn zeker nietn ongewenst, weer een nieuwe visie. Mooi is dat, ik hou van visies.

Dit word ook een niet heel erg lange brief, over tien inuten begint mijn les weer. Ik kan het niet laten om weer te reageren.

Ik zou mensen nooit nooit nooit (zeg nooit nooit ) in mijn hoofd willen laten kijken. Mijn gedachtes zijn van mij, niet van iemand anders. Niemand heeft het recht om in mijn gedachten te kijken. Bovendien denk ik dat sommige mensen gek zouden worden. Het is af en toe zo'n chaos in mijn hoofd, dat ik er zelf gek van word. INmiddels weet ik dat ik dan met mijn hond moet gaan wandelen, dan ruim ik in mijn hoofd op.

Mooie vraag trouwens.

Ik kon het niet laten om te reageren, maar meer dan dit ga ik niet inbrengen, ik ga me weer op school storten. Bleh. Ik hoop dat ik hier zo snel mogelijk weg kan.

@ I C U: Leuk, ik wil meeten
Mocht je nog steeds geïnteresseerd zijn (en mocht dit serieus zijn, daar ben ik ook altijd bang voor, dat het niet serieus is.... ), pm dan maar

Liefs voor jullie allebei,

Caroline

[I C U]

31:03:2006, 17:41

Lieve Caroline,

Zoals gevraagd, heb ik je gepmt. Raar werkwoord, eigenlijk. Maar je moet er wat van maken, dus dan maar zo. Ik heb zo het vermoeden dat je me wel begrijpt.

Ik heb wel tijd voor een lange brief. Voorlopig moet ik nog niet eten, de avond is voor de verandering eens van mezelf en ik heb zojuist mijn beste vriend de deur uitgeschopt. Nou ja, geschopt. Natuurlijk had hij langer mogen blijven, maar hij moest naar huis om te eten. Waarom zijn sommige jongens voorbestemd om alleen vrienden te blijven, en waarom anderen juist weer niet? Waarom loopt bij die laatste groep een vriendschap altijd stuk op verlangen naar meer, op lustgevoelens? Raar spul, vriendschap. Soms duurt het ook even voordat je doorhebt dat je met een bepaald persoon vrienden moet blijven, ik kan je zeggen dat dat met deze jongen ook het geval was, maar nu ben ik heel tevreden met wat we hebben. Hoe lang die tevredenheid duurt? Wie het weet, mag het zeggen, ik hoop nog heel lang.

Soms zou ik willen dat mensen in mijn hoofd konden kijken. Dat scheelt een hoop uitleg, een hoop gestotter, een hoop gezoek naar woorden. Maar op de meeste momenten ben ik blij dat ze dat niet kunnen, het meeste van wat in mijn hoofd omgaat is van mij, en alleen van mij. Anderen zouden mij ermee kunnen kwetsen, en daar zit ik niet logischerwijs niet op te wachten.

Ik kon het vanmorgen ook niet laten te reageren, omdat het leuk is om te reageren. Het is leuk om woorden uit je vingers te laten rollen, verschillende gedachten en beelden om te zetten in taal, zinnen. Om gevoelens zo neer te zetten, dat ze begrijpelijk zijn voor anderen. Het voelt ook goed om op deze manier een band op te bouwen met de mensen die het lezen, zodat ze mij begrijpen zonder te weten wie ik ben, hoe ik eruit zie en wat mijn geschiedenis is.

Toen ik die vraag bedacht ("wanneer heb je voor het laatst stilletjes gelachen?" oid.) moest ik denken aan een paar nachten terug, toen ik in bed lag en mijn ouders hoorde kibbelen over de dekens. Als een stel kleine kinderen betwistten ze elkaar om het recht op de dekens. Prachtig! Het ging ook echt een kwartier zo door, echt zo mooi! Ik moest ook hardop giechelen, omdat ik het zo'n bizarre situatie vond.

Waarom zou je bang zijn dat zoiets niet serieus is? Ik doe niet zo aan bluf, tenminste, over het algemeen niet, en... Meeten is leuk. Ik ben niet verlegen - er zijn mensen op dit forum die dat ongetwijfeld beamen - en heb weinig gebrek aan gesprekstof. Hou je van winkelen?

Ik stel nu maar geen vraag, je mag zelf een antwoord verzinnen.

Liefs,

Esmer

11.25, 03/04/2006

Lieve Esmer,

Ik pm, jij pm't, wij pm'en en we hebben gepm't. Zo logisch als het maar zijn kan.

Vriendschap is net als liefde. Zoals ik al eerder schreef: Liefde is onvoorspelbaar, ingewikkeld, schitterend, lelijk en onberekenbaar. Dat is zijn kracht en zijn zwakte. Liefde is alles tegelijk, dat maakt liefde liefde.
Daarom is het zo verslavend.
Vriendschap is precies hetzelfde. Je vind het op de meest rare momenten op de meest vreemde plekken. Je raakt het kwijt in overwachte dagen, en dan wil je alleen maar weg. Als je het hebt, koester het dan. Het is meer waard dan je in de gaten hebt.

Gisteren heb ik met mijn vriend een moeilijk gesprek gehad. Vooral voor hem, niet voor mij. Ik heb op dat moment alles wat ik voelde uitgezet. Ik voelde geen liefde, geen haat, geen medelijden, geen geluk. Helemaal niks. Dat was bijzonder, want het komt misschien een keer in de 250 jaar voor dat ik dat kan.
Ik heb hem gevraagd om drie negatieven punten en drie positieve punten aan zichzelf op te noemen. Negatief was geen probleem, die had hij zo bij elkaar. Positief was moeilijker. Later vroeg ik hem wat er nu zo moeilijk aan was. Hij houdt er niet van om met zichzelf geconfronteerd te worden, vertelde hij me.

Dat is me al meer opgevallen, mensen houden er niet van om naar zichzelf te kijken. Waarom is het zo makkelijk om negatief over jezelf te zijn, en waarom is het zo moeilijk om je goede kanten te zien? Hij vond het eng, hij was bang, zei hij. Ik vraag me af waarom. Het is toch ook een deel van jou... Ben je dan bang voor jezelf? Gisteren hebben we moeilijke gesprekken gehad. Dat was goed. Moeilijk, maar goed.

Winkelen is niet zo mijn ding. Eindeloos winkel in winkel uit, wat heb je er aan? Tenzij ik echt gericht ergens voor ga kijken, dan maakt het me niks uit. Het ligt er ook aan met wie ik ga winkelen. Mijn mijn zusje kan ik dat goed, ze weet precies hoe ze mij moet bewerken om me mee te krijgen. Maar negen van de tien keren bedankt ik voor de eer. Nee dank je, ik kijk liever. Zet mij maar in een café neer, bij het raam. Of in een hoekje waar ik overzicht heb over de ruimte.

Ik kan uren naar mensen kijken. En dan het liefst een vast groepje in de gaten houden. Aan mensen kun je veel zien. Tien procent van alles wat we zeggen, is verbaal. De rest is nonverbaal, dus met onze ogen of gebaren. Om daar naar te kijken. Geweldig.

Maarja, dat is mijn mening. Ik heb geen vraag. Ik ben gisteren aan het strand geweest, en dan waait mijn hele hoofd leeg. Het was goed.

Liefs,

Caroline