07-05-2010, 01:40 | |
Stel je eens voor... na vele jaren van
Natuurlijk wil je dan bij dergelijke situaties je geliefde niet kwijtraken en zul je geneigd zijn om te vechten om die liefde te behouden. Hoe ver zou je daar dan in willen gaan? Welke opofferingen ben je bereid te brengen bij moeilijke situaties uit het gewone leven? Zou je zelfs dingen doen waar normaliter geen haar op je hoofd aan denkt? En vooral voor de extremere, levensbedreigende situaties: zou jij je eigen leven opofferen als je daarmee het leven van je geliefde veilig stelt? Of nog gewaagder zelfs: zou je je leven ook opofferen in een uitzichtloze situatie waarin je geliefde niet meer te redden is? Denk daarbij aan een situatie waarin je geliefde klem zit en met geen mogelijkheid los te krijgen is (bijvoorbeeld in een op instorten staand gebouw of zinkend schip): zou je (ondanks de aanwezigheid van een uitweg voor jezelf) er toch voor kiezen om bij je geliefde te blijven en dus samen te sterven (= altruïstische liefde), of zou je uiteindelijk voor jezelf kiezen en je geliefde achterlaten zodat deze dan helemaal alleen sterft (= egoïstische liefde)? Kort samengevat zou je kunnen zeggen dat dit topic over je mate van toewijding en opoffering in de liefde gaat. Zou je eigenlijk wel van ware, 100% oprechte liefde kunnen spreken als je - als het puntje bij paaltje komt - uiteindelijk voor jezelf kiest en je geliefde daarbij in de steek laat? Of is dat te naïef/rooskleurig/eenzijdig gedacht in een wereld waarin de mens in toenemende mate individualistischer en egoïstischer wordt, waarbij zelfs betwijfeld kan worden of het ware altruïsme überhaupt wel bestaat? Men kan namelijk bijvoorbeeld argumenteren dat de mens van nature egoïstisch is, onder andere vanwege de fysieke overlevingsdrang die ons inherent is - toch zijn er soms uitzonderingen op de regel, mensen die bóven het fysieke aspect kunnen staan (onder andere omdat ze meer waarde hechten aan het geestelijke aspect van hun bestaan) en hun leven opofferen. Denk jij dat je de kracht zou hebben om dat ook te kunnen, om dat oerinstinct van overleving de knop in te drukken (i.e. de geest prevaleert over het lichaam, en niet andersom) ten bate van je geliefde? Zo nee, op welke manier rechtvaardig je dat dan voor jezelf (en doe je dat dan om maar vooral geen last te hoeven hebben van schuldgevoelens)? Dat was het, excuses voor de lange openingspost (was aanvankelijk niet de bedoeling geweest). Natuurlijk hoort de TS te beginnen; ik zal dit later op de dag doen, want ik 1) moet er eerlijk gezegd zelf nog wat over nadenken en 2) word nu te moe. Sowieso is deze openingspost al lang genoeg zonder mijn eigen antwoord op de zojuist gestelde vragen, dus lijkt het me hoe dan ook beter om mijn eigen reactie in een afzonderlijke post te plaatsen. Ondertussen ben ik wel benieuwd naar de reacties die hier (hopelijk) op gaan komen. Het enige vergelijkbare topic dat ik over dit onderwerp kon vinden, stamde alweer uit 2006 (klik), dus ik vraag me wel af of de meningen in ook dit topic vergelijkbaar zullen zijn (en of sommige mensen hun standpunt door de jaren heen wel/niet hebben gewijzigd). Ik zou zeggen, barst maar los.
__________________
"If life is a dream, better you dread the waking." ~ Honeythorn Gump
|
Advertentie | |
|
07-05-2010, 11:51 | |
Hmm, ik geloof dat hier ooit een film over is gemaakt.
Weet zo even niet meer hoe die heet, maar daar werden familiebanden en liefdesbanden op de proef gesteld, het was geloof ik zo dat ze beiden vast zaten en de 1 had dan een knop, en die werd gemarteld, en met die knop kon die zichzelf dan soort van vrij maken zodat de ander zou sterven.. Zoiets. Vind het een erg heftige film.. Uhm, ik weet het echt niet. Ik hou ontzettend veel van mijn vriend, en stel zoals je wel eens in van die films ziet dat er een auto op hem af zou rijden, zou ik alles doen om hem te redden, mezelf er desnoods voor gooien om hem aan de kant te duwen, kogel idem dito. Dit geld voor mijn moeder net zo goed.. Maar ik denk dat dat meer komt omdat de kans dat je er dan beiden minder gewond van af komt redelijk groot is.. Situatie zoals jij beschrijft kan ik echt geen uitspraak over doen..
__________________
Ik heb liever een kat in m'n huis, dan een jaguar in de garage
|
07-05-2010, 13:18 | |
Je weet zoiets eigenlijk pas op het moment zelf, maar stel dat mijn vriend vast zou zitten in een instortend gebouw dan zou ik alsnog bij hem blijven en proberen los te krijgen of iets dergelijks. Ik zou waarschijnlijk alles doen om hem te redden, ook als we daarmee allebei dood zouden gaan. Dan heb ik het tenminste nog geprobeerd.
__________________
What good is religion when it's eachother we despise
|
07-05-2010, 14:47 | ||
Citaat:
Ergens vind ik het trouwens ook een beetje jammer dat mensen zich soms zo snel neerleggen bij "Overlevingsdrang zit nu eenmaal in de mens, dus een bepaald soort egoïsme is gerechtvaardigd." Het hoe en waarom daarvan is zeker begrijpelijk, maar mijns inziens zou men op z'n minst de moeite mogen doen om te proberen om het fysieke aspect (dat uiteindelijk alleen maar beperkend is, bekrompen maakt en ware verlichting tegenhoudt) te ontstijgen. Dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het - maar ik vind dat het ontstijgen van dat zelfzuchtige vleselijke aspect wel nodig is als de mensheid ooit wil evolueren tot een verlichte soort die wijsheid en liefde hoog in het vaandel heeft staan. Maar goed, dat is meer een filosofisch iets waar ik maar beter niet meer al te ver op in zal gaan, want dat hoort eigenlijk meer thuis op het subforum Wetenschap & Levensbeschouwing en ik wil bovendien ook niet dat het eigenlijke onderwerp van dit topic op de achtergrond raakt. Wat mij betreft, ik zou zeker mijn leven willen opofferen voor mijn wederhelft, want uit liefde voor hem vind ik dan immers zijn welzijn belangrijker dan dat van mij. De wil daartoe zal altijd bestaan aan mijn kant, maar ik zal eerlijk toegeven dat ik waarschijnlijk niet in iedere mogelijke situatie in staat zou zijn om mijzelf op te offeren - simpelweg uit angst en paniek voor pijn (dat is dus het fysieke aspect, dat ik nog niet helemaal de baas ben). Zo zou ik zonder twijfel kogels opvangen voor mijn geliefde, en misschien zelfs ook een moord begaan (maar dan eerder in een oorlogssituatie uit zelfverdediging, inplaats van dat ik dat zou doen bij een onschuldig persoon in de situatie van de huidige samenleving). Maar samen verdrinken of in een op instorten staand gebouw zitten, daar zou ik dan wel heel veel moeite mee hebben (allebei lijkt het me een verschrikkelijke en pijnlijke dood om te sterven). De kans zou wel bestaan dat ik hem dan uit paniek alleen laat (dat vind ik dan heel erg en zwak van mezelf, want zo iemand wil ik niet zijn), om dan achteraf een leven lang geplaagd te worden door schuldgevoelens - mogelijk zou die wrede realiteit mij dan op een gegeven moment parten spelen en maak ik mezelf dan alsnog van kant. Het zijn echt moeilijke situaties waarvan ik hopen mag dat ze zich nooit zullen aandienen - ik denk dat Dvine gelijk had toen ze zei dat je zoiets pas écht weet op het moment zelf. Ik mag hopen dat ikzelf dan op het bewuste moment doorzettingsvermogen bezit en in staat ben om mijn fysieke bestaan te ontstijgen ten gunste van hem, want dat is naar mijn mening moreel gezien dan ook het juiste om te doen. Jezelf belangrijker vinden dan iemand in de hoogste nood (en nalaten die persoon te beschermen en deze vervolgens in de steek laten) lijkt me namelijk wel immoreel - al helemaal als het je geliefde betreft - en ik vind dat je na een dergelijke daad jezelf ook niet meer een moreel persoon mag noemen (want toen het puntje bij paaltje kwam, liet je het afweten en koos je voor jezelf). Wat betreft minder extremere situaties die men eerder in het gewone leven kan tegenkomen: als hij ziek was, zou ik bijvoorbeeld zonder twijfel een orgaan dat ik kan missen aan hem doneren (zoals een nier), dat zou ik echt direct laten doen als blijkt dat ik daarvoor een match ben. Bij andere zaken zou ik ook heel ver willen gaan, maar dan niet zo dat ik meteen al mijn normen en waarden uit het raam gooi. Als mijn geliefde zich bijvoorbeeld met criminele activiteiten blijkt bezig te houden, zou ik daar niet aan meedoen - daar doe je hem op de lange termijn immers ook geen plezier mee, dus ik zou hem dan misschien eerder ompraten om van dat criminele pad af te stappen (en zo nodig hem aangeven bij de politie om hem tot bekering te laten komen). En als bijvoorbeeld zou blijken dat ik geen goede invloed op hem heb en dus niet de juiste persoon voor hem zou zijn, zou ik hem laten gaan zodat hij gelukkiger kan zijn met iemand anders (hoe pijnlijk dat ook voor mij mag zijn), want ik zou niet zo egoïstisch willen zijn dat hij ten onder gaat ten faveure van mijn geluk. Zo kan ik nog wel een hele lijst van mogelijke situaties opnoemen, maar uiteindelijk hangt de mate van opoffering af van het moment in de situatie zelf, denk ik. Feit blijft voor mij in ieder geval dat ik de belangen van mijn geliefde in de regel belangrijker vind dan die van mij en daar dan ook zoveel mogelijk naar zal handelen (niet dat ik dan als een deurmat ben ofzo, hoor). Misschien ben ik daar wel ouderwets, naïef of onrealistisch in, maar ik kan me niet anders voorstellen en ik denk ook niet dat ik het anders zou willen. Het lijkt me een waardig streven, in ieder geval waardiger dan continu aan jezelf te denken en daarvanuit ook te handelen. Maar ja, dat is mijn mening.
__________________
"If life is a dream, better you dread the waking." ~ Honeythorn Gump
Laatst gewijzigd op 07-05-2010 om 14:54. |
07-05-2010, 15:13 | ||
Ik heb er over nagedacht... en bedacht me dat ik mijn leven wel wil geven, maar dat ik dan wel hoop dat hij er alsnog (zonder mij) iets mooi van maakt.
Dit zei ik in 2006 (en ik ben nu nog met dezelfde) Citaat:
__________________
To eu zèn
|
07-05-2010, 15:42 | |
Hangt van de situatie af. Ik zou alleen mijn leven geven als 100% zeker is dat hij daardoor blijft leven. Dus niet dat hij een kwartier na mijn dood wordt vermoord ofzo. En onder een instortend iets zou ik bij hem blijven tenzij hij me vraagt mijn eigen leven te redden. Ik wil niet dat hij sterft met het idee dat mijn dood zijn schuld is.
|
07-05-2010, 15:56 | |
Het hele Romeo en Julia element (überhaupt all the way voor iemand gaan) in een relatie kan ik me op dit moment niet zo goed voorstellen maar ik kan me wel voorstellen dat ik, wanneer iemand die dicht bij me staat in gevaar zou zijn, zonder er bij na te denken mijn leven zou riskeren. Moet er wel bij zeggen dat ik niet weet of dat dan met iets van toewijding en liefde of domme impulsiviteit te maken heeft.
__________________
I think I have a problem, I think I blink too much
|
07-05-2010, 17:00 | ||
Citaat:
|
07-05-2010, 17:10 | |
Verwijderd
|
Ik ben enorm beschermend als het op mijn vriendin aankomt, fysiek gezien dan. Zo gebruik ik mezelf als levend schild/stormram in "normale" situaties. Als het er daadwerkelijk op aankomt zou ik niet zozeer bewust mijn eigen leven geven maar mijn beschermgedrag zal er waarschijnlijk voor zorgen dat ik eerder dan zij doodgaat in hiervoor genoemde situaties.
|
08-05-2010, 09:45 | ||
Citaat:
__________________
Als je geen doel hebt, kan je ook de weg niet kwijt zijn.
A wise man once told me: There are many endings, but the right one is the one you choose. |
08-05-2010, 10:16 | |
Ik vind dat er nogal wat vreemde aannames worden gedaan en relaties worden gelegd in jouw verhaal! Zoals 'wederhelft': hoe definieer je dat en wat nou als die niet bestaat? Ik geloof daar namelijk niet in! Daarnaast zit je waarde hechten aan materiele dingen ontzettend denegrerend te behandelen en moeten wij daaruit 'onstijgen naar een hoger liggend iets', "boven het fysieke aspect staan". Waarom is waarde hechten aan materie meteen egoistische liefde? en waarom gaat dit niet samen met altruistische liefde? Het een sluit het ander niet uit! En als zich een uitzichtloze situatie voordoet waarin een van jullie het niet gaat redden, waarom is het dan egoistisch om te kiezen voor je eigen leven (jouw negatieve interpretatie van egoistisch doortrekkend). En hoezo zijn we egoistischer aan het worden? Individualistischer: agree, maar egoistischer? Sorry, maar vind je verhaal nogal neerbuigend en eenzijdig!
Ik zou mijn leven niet geven in een uitzichtloze situatie (denk ik). Daar heeft namelijk niemand aan en ik stel het mij zo voor dat als die situatie zich voor deed mijn 'wederhelft' mij zou smeken om mijzelf er niet in te gooien. Voor je wederhelft wil je toch niets anders dan leven ook al kan je er zelf geen deel van zijn? Uiteraard wil ik niet beweren dat er dan geen wens is om ook dood te gaan, maar dit echt doen? En verder wat Dott zegt: als de kans er is dat je er allebei beter uitkomt dan denk ik dat ik redelijk ver zou gaan.
__________________
"Please! This is supposed to be a happy occasion. Let's not bicker and argue over who killed who."
Laatst gewijzigd op 09-05-2010 om 14:36. |
Ads door Google |
08-05-2010, 11:43 | |
Verwijderd
|
Ik vind het ook raar om een link te leggen tussen je kinderen en je partner. Dat je voor je kinderen eerder je leven geeft is niet eens een daad van liefde maar puur instinct, lijkt mij. Verder is altruisme natuurlijk een beetje vreemde term in deze context, als het alleen om de liefde voor je wederhelft gaat. Daarnaast is zelfs hoe jij het beschrijft liefde nog egoistisch, want je doet het uiteindelijk alsnog voor jezelf, omdat jij vindt dat je je zo zou moeten gedragen, omdat jij je daar beter bij voelt dan als je het niet zou doen. Niets wat je doet of voelt is niet egoistisch.
|
08-05-2010, 20:03 | |
Als we het echt gaan hebben over het ontstijgen van materiële dingen, dan hoort daar ook het loslaten van je partner als zijnde jouw bezit bij... Ik snap sowieso jouw beeld van de liefde niet helemaal, waarom zou iemand anders méér waard zijn dan jijzelf? Waaraan meet je dat af?
De belangrijkste persoon in MIJN leven, het zegt het al, ben ikzelf. Zonder mij zou mijn leven namelijk niet bestaan, en zou ik dus in het geheel niets voor anderen kunnen betekenen. Daarom ben ik heel erg zuinig op mijzelf, in de zin van dat ik probeer goed voor mezelf te zorgen, zodat ik zo dienstbaar mogelijk kan zijn naar anderen. Hier vind ik niets egoïstisch aan, eerlijk gezegd. Het is niet alsof ik daarmee gelijk niet meer om anderen geef en ze maar laat wegrotten, verre van zelfs. Mijn dienstbaarheid naar anderen gaat ver en niet alleen voor dierbaren, want hoe altruïstisch is het te noemen als je alleen maar klaar staat voor de mensen die dichtbij je staan? Nu heb ik het nog niet over risicovolle dingen, maar meer dingen als opstaan voor ouderen, een bal uit de sloot halen voor kinderen, iemand achterna rennen met zijn portemonnee die hij net is verloren, dat soort kleine dingen. Daarnaast ben ik niet het type wat gaat staan wachten totdat iemand anders handelt wanneer er schapen, kinderen of bejaarden in de sloot belanden, nee dan spring ik er gelijk in. Wanneer er een meerderheid bezig is om iemand in elkaar te slaan/aan te randen heb ik denk ik wel het verstand in me om mezelf er niet in te storten, maar meer vanaf de zijlijn een rol te spelen om het te laten stoppen (politie bellen, meer mensen verzamelen etc.) en daarna hulp te verlenen aan het slachtoffer. Voor dierbaren ga ik echter wel een stapje verder, als ik voor mijn vader een nier zou moeten afstaan zou ik daar geen seconde over hoeven nadenken en het doen. Als ik mijn vriend uit een brandend gebouw kan redden dan zal ik dat zeker doen. Maar op het moment dat de situatie zo uitzichtloos is dat de ander niet meer te redden valt dan zal ik diegene in liefde loslaten en nog wat van de rest van mijn leven proberen te maken. Ik vind er namelijk niets altruïstisch aan om mijn leven verloren te laten gaan, als ik niets meer kan doen voor mijn vriend/vader/zusje/andere dierbare in een situatie dan is het enige wat ik juist vind om te doen doorleven en in mijn verdere leven dienstbaar te zijn naar anderen, ondanks de pijn die het zal doen om iemand te moeten achterlaten.
__________________
I'm just a dreamer, dreaming of better days...
Laatst gewijzigd op 08-05-2010 om 21:19. |
08-05-2010, 20:13 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
09-05-2010, 10:21 | |||||
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Je leven voor een ander geven heeft voor iedereen een heel andere waarde en ik vind niet dat je dat als norm voor iedereen neer kan zetten. Als je zegt dat het immoreel is om niet je leven voor je geliefde te geven bestempel je iedereen die dat niet zou doen als een slecht persoon terwijl dat voor iedereen heel anders ligt en er veel meer dingen bijdragen aan zo'n beslissing, en je absoluut niet kan stellen dat als iemand zijn leven niet geeft, immoreel is. Dat vind ik erg zwart-wit.
__________________
It's easy, like getting your attention, we go "Sex! Sex! Sex! Sex! Sex!"
|
10-05-2010, 20:56 | |
Ten eerste: Prachtige openingspost.
OT: Ik zou het echt niet weten, heb momenteel geen wederhelft. Maar ik heb alwel een keertje een meisje gehad waar ik echt wel mijn leven voor zou willen geven, als ze daardoor zeker weten kon doorleven. Jammer genoeg dacht ze er zelf niet zo over en ging ze er vandoor met een ander btw. |
13-05-2010, 22:19 | |
Verwijderd
|
Jeetje wat vind ik dit een moeilijke.
Zowiezo zou ik het leven voor mijn dochter willen geven, Wat er ook gebeurd, als ik haar zou kunnen redden daarmee dan zou ik dat doen, Waarom? Gewoonweg omdat zij nog een heel leven voor zich heeft, en ik dat haar gewoon zou gunnen, Moederliefde denk ik dan maar. Voor mijn partner vind ik een ander verhaal, Ik zou het gewoon echt niet weten. Ene kant wel, hij verdient ook een goed leven. Aan de andere kant, ik verdien het leven ook wel. Als er een situatie zou komen dat ik weinig de overlevingskans zou hebben om het niet te overleven "Als bijvoorbeeld mijn man vast zit in een gebouw, en die staat op instorten" Dan zou ik er niet in gaan, Omdat ik een dochtertje heb en die niet alleen zou willen laten op deze wereld. Dus klinkt een beetje ego, maar ook weer niet Ik ben er nog niet echt uit dus |
Advertentie |
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Liefde & Relatie |
Eerste stap Verwijderd | 25 | 30-03-2003 21:22 | |
Liefde & Relatie |
Hoe raak je nou als jongen, het beste in contact met een meisje Pioneer3006 | 39 | 22-11-2002 17:34 | |
Liefde & Relatie |
Help, wat moet k doen :S Freaked Reality | 49 | 11-04-2002 18:07 | |
Liefde & Relatie |
Ik ben er ziek van! PFP | 47 | 11-04-2002 17:38 | |
Liefde & Relatie |
contact leggen met een leuke meid Dotcom | 13 | 05-03-2002 16:14 | |
Liefde & Relatie |
What should I do mysteryyy | 22 | 15-02-2002 16:10 |