Heel erge verlatingsangst..

[)Vampje(]

Ik zit weer eens met een probleem. Ik merk de laatste tijd aan mezelf dat ik ontzettend bang ben om mijn vriend kwijt te raken. We zijn nu bijna 13 maanden samen. Het is niet zo dat hij daar aanleiding toe geeft, ik weet ook dat hij me niet kwijt wil, maar als er bijvoorbeeld een nummer op de radio is ofzo waarin het over dit onderwerp gaat, ga ik me meteen voorstellen 'hoe het zou zijn als hij het uit had gemaakt'. Ik maak mezelf daar helemaal gek mee.
Ik wil er liever niet te vaak met hem over praten, want dat is gewoon niet leuk voor hem. Hoe zou jij het vinden als iemand continu aan je kop liep te zeuren "Ik ben zo bang dat je bij me weggaat!"? Ik zou er gek van worden.
Het is vooral zo vervelend omdat hij er geen aanleiding toe geeft; het is gewoon iets wat ik me in mijn hoofd heb gezet. Stel je voor dat we over een half jaar of misschien over 6 jaar niet meer samen zijn? Daar kom ik nooit meer overheen, dat weet ik nu al... Dit is echt vreemd, heb ik nog nooit gehad!! Zou het komen omdat ik vreselijk gehecht ben aan mijn vriend?

Ik weet trouwens niet of dit meer iets is voor psychologie, maar dan verplaatst Alicia 'm maar.

Ik denk eigenlijk dat het heel normaal is dat je dat krijgt in een bepaalde periode.. Bij mn ex heb ik dat ook gehad.

Je beseft je dan op een gegeven moment ineens heel bewust hoe belangrijk de ander dan wel niet is, en door bepaalde dingen om je geen waarin dat gebeurt, ga je je voorstellen hoe het zou zijn zonder hem.. Doordat je je zo bewust bent van jouw gevoelens voor hem gebeurt dat nu extra sterk.. Ik denk eerlijk gezegd dat dit vanzelf weer over gaat, maar iets is waar je doorheen moet. Bij mij was het iig vanzelf over gegaan..

en ja, je hoeft natuurlijk de hele tijd aan de kop van je vriend zeuren, maar er helemaal niet over praten is natuurlijk ook niet goed. Dus blijf er wel over praten, maar niet perse in de zin dat hij voortdurend moet bevestigen dat ie echt niet weg gaat

[SuperS]

ja, heb ik ook last van

achja komt wel goed

[Chloe Siere]

tja, k ben er ook wel eens bang voor. geen idee hoe je het kwijt raakt.

[)Vampje(]

Hoi deen

Sorry, ik moet ff onder jou naam, want ik weet mijn wachtwoord niet meer hehe
Sorry!! Maar k vind ut wel ff zielig toen k het las.

Kijk ,ik weet dat je vriend heel gek op je is, en het gaat toch best goed tussen jullie?
Je bent een tof wijfie Dus maak je niet druk
En och...mocht het uit gaan, ik ben er nog voor je

( Niet dat dat nou zoeits geweldigs is whawha )

groetjes Mandy ( het zusje van Vampiria )

[Tactic]

Gewoon goed met elkaar praten en 100% vertrouwen krijgen in elkaar. Ik heb het ook een tijdje gehad maar ben er nu overheen na een paar hele mooie gesprekken!

[)Vampje(]

Vampiria schreef:

Kijk ,ik weet dat je vriend heel gek op je is, en het gaat toch best goed tussen jullie?

Ja, dufferd, dat zeg ik toch ook?

[PardonMe]

Ik heb het niet zo heel erg ofzo, en tis niet zo dat ik als ik even zonder hem ben (want k moet juist best vaak zonder m) dat ik dan zit van "ojee, zou hij me nog wel zo zien zitten" of "vindt hij iemand anders misschien leuk" enzo..
Maar ik zit soms wel zo, van "stel je voor dat het ineens uit is" daar moet ik echt nu niet aan denken!!
Maar nu gaat alles nog goed tussen ons, en dat wil ik zo houden

[Piccola]

Dusjcrib schreef:
Je beseft je dan op een gegeven moment ineens heel bewust hoe belangrijk de ander dan wel niet is...

Precies!

Die verlatingsangst herken ik heel goed. Ik heb er nu ook best wel veel last van. Om 2 redenen: Omdat het al 2 keer eerder is uit geweest tussen hem en mij en omdat we heel ver van elkaar vandaan wonen. Het is mij nu duidelijk hoe gigantisch veel ik van hem hou! En ik zou het werkelijk niet aankunnen als het nog een keer uit zou gaan! Daarom ben ik juist zo bang dat ie me toch een keer zal verlaten...

Ik denk dat je er gewoon samen over moet praten (heb ik wel gedaan) en elkaar vertrouwen. Maar goed, dat doen jullie vast wel. Ik zou niet weten hoe je er vanaf kunt komen. Denk niet dat er iets tegen te doen valt. Het is iets heel normaals en het gaat vanzelf wel een keer over.

[malien]

ik denk dat je minder afhankelijk van hem moet worden.
want je zegt dat je er nooit meer overheen komt al zou het uitgaan, en je bent bang dat hij jou niet meer wil.
maar als je meer zelfstandig in je relatie staat is het ten eerste voor jou minder 'vernietigend' als hij het uitmaakt, en je weet dan ook dat hij het nooit zou doen, en zo wel, dat hij gewoon een sukkel is

ikw as zelf ook een beetje afhankelijk, en daardoor is het zelfs uitgegaan. wel indireckt, maar het is wel zo (denk ik)

[)Vampje(]

malien schreef:
ik denk dat je minder afhankelijk van hem moet worden.
want je zegt dat je er nooit meer overheen komt al zou het uitgaan, en je bent bang dat hij jou niet meer wil.
maar als je meer zelfstandig in je relatie staat is het ten eerste voor jou minder 'vernietigend' als hij het uitmaakt, en je weet dan ook dat hij het nooit zou doen, en zo wel, dat hij gewoon een sukkel is

ikw as zelf ook een beetje afhankelijk, en daardoor is het zelfs uitgegaan. wel indireckt, maar het is wel zo (denk ik)

Sorry hoor, maar als je echt ontzettend veel van iemand houdt is het logisch dat je er niet overheen kunt komen als je diegene kwijt raakt. Als hij het uit zou maken, zou ik echt niet denken:"Ach ja, het is gewoon een sukkel!" Daarvoor hebben we veel te veel samen meegemaakt. Hij weet dingen van mij die niemand anders weet, en we hebben al de meest vreselijke ruzies doorstaan, iets wat veel mensen nooit zouden kunnen.

Vampiria schreef:

Sorry hoor, maar als je echt ontzettend veel van iemand houdt is het logisch dat je er niet overheen kunt komen als je diegene kwijt raakt. Als hij het uit zou maken, zou ik echt niet denken:"Ach ja, het is gewoon een sukkel!" Daarvoor hebben we veel te veel samen meegemaakt. Hij weet dingen van mij die niemand anders weet, en we hebben al de meest vreselijke ruzies doorstaan, iets wat veel mensen nooit zouden kunnen.

Maar zeggen dat je er niet, dus nooit, overheen zal komen is wel heel erg extreem. Tuurlijk zou het heel erg moeilijk zijn, omdat je heel veel van hem houdt, maar als al je geluk afhangt van je relatie is er iets mis. Je relatie zou het geluk slechts aan moeten vullen, maar als die relatie zou wegvallen, moet er wel iets overblijven.. en met datgene kun je over je relatie heenkomen..

Ik vind ik zou er niet overheen komen nogal ongezond en slachtofferig klinken, tuurlijk kom je er wel overheen! Ja, het zal tijd kosten, ja, het zal moeilijk zijn maar uiteindelijk kom je er echt wel overheen. Op deze manier doe je ietwat verloren, en als je dat echt denkt kan ik me heel goed voorstellen dat je zo een verlatingsangst hebt.. want het klinkt alsof zonder hem je hele wereld in zou storten.. Je moet je goed beseffen dat je relatie een aanvullig op je leven is, en niet je leven, als je die dingen doorkrijgt en ook geloofd wordt je verlatingsangst misschien ook wel minder..

[)Vampje(]

Dusjcrib schreef:


Maar zeggen dat je er niet, dus nooit, overheen zal komen is wel heel erg extreem. Tuurlijk zou het heel erg moeilijk zijn, omdat je heel veel van hem houdt, maar als al je geluk afhangt van je relatie is er iets mis. Je relatie zou het geluk slechts aan moeten vullen, maar als die relatie zou wegvallen, moet er wel iets overblijven.. en met datgene kun je over je relatie heenkomen..

Ik vind ik zou er niet overheen komen nogal ongezond en slachtofferig klinken, tuurlijk kom je er wel overheen! Ja, het zal tijd kosten, ja, het zal moeilijk zijn maar uiteindelijk kom je er echt wel overheen. Op deze manier doe je ietwat verloren, en als je dat echt denkt kan ik me heel goed voorstellen dat je zo een verlatingsangst hebt.. want het klinkt alsof zonder hem je hele wereld in zou storten.. Je moet je goed beseffen dat je relatie een aanvullig op je leven is, en niet je leven, als je die dingen doorkrijgt en ook geloofd wordt je verlatingsangst misschien ook wel minder..

Mjah, zit wat in. Het is gewoon zo dat ik ontzettend veel met die jongen gedeeld heb, we hebben zoveel moeilijke tijden doorstaan. We zijn elkaars eerste 'echte' liefde.
Ik denk inderdaad dat ik er ooit wel overheen zou komen, maar dat zou maanden kosten. En tuurlijk blijft er nog iets over (familie, vriendinnen), maar toch..Nou ja, ik moet er niet teveel aan denken want dat maakt me heel bang..

Vampiria schreef:
Mjah, zit wat in. Het is gewoon zo dat ik ontzettend veel met die jongen gedeeld heb, we hebben zoveel moeilijke tijden doorstaan. We zijn elkaars eerste 'echte' liefde.
Ik denk inderdaad dat ik er ooit wel overheen zou komen, maar dat zou maanden kosten. En tuurlijk blijft er nog iets over (familie, vriendinnen), maar toch..Nou ja, ik moet er niet teveel aan denken want dat maakt me heel bang..

Je zit nu echt zo erg bezig te zijn met hoe vreselijk het is als hij het uit zou maken en je dan helemaal alleen over zou blijven. Door je daar zo ontzettend mee bezig te houden wordt die verlatingsangst natuurlijk veel erger. Wat heeft het voor zin om je voor te stellen hoe het zou zijn en om je te bedenken dat je maaaaanden nodig zou hebben om erover heen te komen. Ten eerste, wat is maanden op een mensenleven, ten tweede zal het altijd weer tot iets positiefs keren en ten derde is het helemaal niet aan de orde!

Om maar even te illustreren, ik was ontzettend zeker van mn ex, heb heel veel met hem doorgemaakt, hij wist echt alles van, hij was mn eerste echte liefde enz enz. Maar dat is bij mij over gegaan, ookal had ik een half jaar geleden precies dit stukje wat jij nu hebt getypt kunnen typen. En dat was mede de reden dat ik niet meer wou, dat ik zoiets als jij getyt zou hebben. Hij was een te groot onderdeel van mn leven, slokte teveel tijd op enz enz enz. Ik wil je dus alleen vragen hiermee op te passen, hou je eigen dingen, je eigen leven, en blijf je beseffen dat hij een aanvulling is op je geluk en leven, en niet HET.

[)Vampje(]

Dusjcrib schreef:


Je zit nu echt zo erg bezig te zijn met hoe vreselijk het is als hij het uit zou maken en je dan helemaal alleen over zou blijven. Door je daar zo ontzettend mee bezig te houden wordt die verlatingsangst natuurlijk veel erger. Wat heeft het voor zin om je voor te stellen hoe het zou zijn en om je te bedenken dat je maaaaanden nodig zou hebben om erover heen te komen. Ten eerste, wat is maanden op een mensenleven, ten tweede zal het altijd weer tot iets positiefs keren en ten derde is het helemaal niet aan de orde!

Om maar even te illustreren, ik was ontzettend zeker van mn ex, heb heel veel met hem doorgemaakt, hij wist echt alles van, hij was mn eerste echte liefde enz enz. Maar dat is bij mij over gegaan, ookal had ik een half jaar geleden precies dit stukje wat jij nu hebt getypt kunnen typen. En dat was mede de reden dat ik niet meer wou, dat ik zoiets als jij getyt zou hebben. Hij was een te groot onderdeel van mn leven, slokte teveel tijd op enz enz enz. Ik wil je dus alleen vragen hiermee op te passen, hou je eigen dingen, je eigen leven, en blijf je beseffen dat hij een aanvulling is op je geluk en leven, en niet HET.

Ik weet dat je helemaal gelijk hebt, maar ik zal moeten leren om ermee om te gaan.
Ik ben er al wel wat op vooruit gegaan. Eerst -2 maanden geleden en de tijd daarvoor- zag ik mijn vriend elke dag. Het hele weekend waren we samen, ik bleef logeren etc. Maar nu hebben we samen besloten dat we ook wat vaker onze eigen dingetjes moeten doen, dus zien we elkaar alleen op dinsdag, woensdag (dan gaan we samen naar mijn vader) en in het weekend. ik slaap alleen nog de zaterdagavond bij hem en overdag werk ik. We hebben nu veel minder ruzie en ik begin ook een beetje mijn draai te vinden, krijg al avondjes om zonder hem. Dat is toch een goed begin, of niet?
Ik moet inderdaad leren inzien dat hij een aanvulling is op mijn geluk, en niet hét geluk. Maar het is gewoon een feit dat door hem alles een stuk rooskleuriger voor me is in tijden dat ik me slecht voel!

PardonMe schreef:
Maar ik zit soms wel zo, van "stel je voor dat het ineens uit is" daar moet ik echt nu niet aan denken!!

Daar kan ik spontaan huilbuien van krijgen, en dan snapt hij niet meer waarom...

Vampiria schreef:
Ik weet dat je helemaal gelijk hebt, maar ik zal moeten leren om ermee om te gaan.
Ik ben er al wel wat op vooruit gegaan. Eerst -2 maanden geleden en de tijd daarvoor- zag ik mijn vriend elke dag. Het hele weekend waren we samen, ik bleef logeren etc. Maar nu hebben we samen besloten dat we ook wat vaker onze eigen dingetjes moeten doen, dus zien we elkaar alleen op dinsdag, woensdag (dan gaan we samen naar mijn vader) en in het weekend. ik slaap alleen nog de zaterdagavond bij hem en overdag werk ik. We hebben nu veel minder ruzie en ik begin ook een beetje mijn draai te vinden, krijg al avondjes om zonder hem. Dat is toch een goed begin, of niet?
Ik moet inderdaad leren inzien dat hij een aanvulling is op mijn geluk, en niet hét geluk. Maar het is gewoon een feit dat door hem alles een stuk rooskleuriger voor me is in tijden dat ik me slecht voel!

Heel goed dat jullie beiden inzien een eigen leven te moeten hebben/houden. In het begin is het natuurlijk vaak zo dat je je bijna alleen maar op elkaar richt, en met de tijd ga je je dan weer meer bezig houden met eigen dingen, dat is nu bij jou het geval. Daar zal ook die verlatingsangst vandaan komen hoor, je komt toch iets losser van elkaar, en dat is vooral in het begin wat eng..
Het is dus zeker een goed begin, en gezien jullie echt van elkaar houden zal het ook wel goedkomen denk ik op dat vlak. Je moet allebei denk ik gewoon ook heel erg luisteren naar wat je gevoel je zegt, en je beseffen dat het niet erg is als je even genoeg hebt van de ander, als je even tijd voor jezelf nodig hebt. Dit heeft niets te maken met je gevoelens voor de ander, maar met het feit dat een mens die tijd voor zichzelf gewoon nodig heeft.

Net als dat je wel es ff zonder je familie wil, of ff geen zin hebt in je vrienden.. Dat is gezond, en moet je elkaar toe kunnen staan. Wees er ook alert op niet dingen die je altijd hebt gewild nu opzij te schuiven ofzo. Volg nog altijd je dromen en je hart, pas die niet aan aan je relatie, maar pas je relatie aan aan hen zeg maar..

En ja tuurlijk maakt hij het rooskleuriger.. Hij houdt van je, en je kunt troost vinden in zijn armen.. Daar is ook niets mis mee, maar zoals je zegt, hij maakt het rooskleurigER. Dat hoort zo lijkt me.. Het is ook denk ik heel normaal dat hij in het begin wel je geluk lijkt, maar met de tijd komt natuurlijk gewenning en alles en dan is hij in zn eentje niet meer genoeg voor al dat geluk en moet je het ook uit andere dingen van jezelf halen.

Ik wil hierin trouwens helemaal geen relatie expert lijken hoor, mijn adviezen hoeven helemaal niet per definitie de juiste te zijn. Ik weet alleen op welk gebied het bij mij fout is gegaan en wat ik anders had kunnen doen etc. en vertel jou wat ik denk dat beter zou zijn enz. Maar het blijft maar mijn mening en gebaseerd op mijn ervaring die helemaal niet zoveel is.. Maar haal eruit waar je iets aan hebt ofzo

[)Vampje(]

Dusjcrib schreef:


Heel goed dat jullie beiden inzien een eigen leven te moeten hebben/houden. In het begin is het natuurlijk vaak zo dat je je bijna alleen maar op elkaar richt, en met de tijd ga je je dan weer meer bezig houden met eigen dingen, dat is nu bij jou het geval. Daar zal ook die verlatingsangst vandaan komen hoor, je komt toch iets losser van elkaar, en dat is vooral in het begin wat eng..
Het is dus zeker een goed begin, en gezien jullie echt van elkaar houden zal het ook wel goedkomen denk ik op dat vlak. Je moet allebei denk ik gewoon ook heel erg luisteren naar wat je gevoel je zegt, en je beseffen dat het niet erg is als je even genoeg hebt van de ander, als je even tijd voor jezelf nodig hebt. Dit heeft niets te maken met je gevoelens voor de ander, maar met het feit dat een mens die tijd voor zichzelf gewoon nodig heeft.

Net als dat je wel es ff zonder je familie wil, of ff geen zin hebt in je vrienden.. Dat is gezond, en moet je elkaar toe kunnen staan. Wees er ook alert op niet dingen die je altijd hebt gewild nu opzij te schuiven ofzo. Volg nog altijd je dromen en je hart, pas die niet aan aan je relatie, maar pas je relatie aan aan hen zeg maar..

En ja tuurlijk maakt hij het rooskleuriger.. Hij houdt van je, en je kunt troost vinden in zijn armen.. Daar is ook niets mis mee, maar zoals je zegt, hij maakt het rooskleurigER. Dat hoort zo lijkt me.. Het is ook denk ik heel normaal dat hij in het begin wel je geluk lijkt, maar met de tijd komt natuurlijk gewenning en alles en dan is hij in zn eentje niet meer genoeg voor al dat geluk en moet je het ook uit andere dingen van jezelf halen.

Ik wil hierin trouwens helemaal geen relatie expert lijken hoor, mijn adviezen hoeven helemaal niet per definitie de juiste te zijn. Ik weet alleen op welk gebied het bij mij fout is gegaan en wat ik anders had kunnen doen etc. en vertel jou wat ik denk dat beter zou zijn enz. Maar het blijft maar mijn mening en gebaseerd op mijn ervaring die helemaal niet zoveel is.. Maar haal eruit waar je iets aan hebt ofzo

Héél erg bedankt, je hebt me erg goed geholpen!!