Verhalenwedstrijd: Uitschot.

[Ieke]

Uitschot.

Het is een koude winterdag.
De straten zijn bedekt met een sneeuwtapijt. Vage mist vult de lucht. Ik woon in het rijtjeshuis aan de overkant van de straat. Mijn vader is niet thuis.
“Nataschaaaaa!”roept mijn moeder agressief.
In haar hand houdt ze twee lege flessen. Ze lalt wat en laat zich uitgeput op de grond zakken. Ik kan me maar beter naar buiten haasten.Als mijn moeder dronken is , is ze onuitstaanbaar.
Met haastige passen begeef ik me naar de rauwere buurt van ons kleine dorpje.Even later hoor ik het bonzen van housebeats. Ik glimlach als ik de deur van het café openduw. Warme,bedoezelde lucht stroomt me tegemoet.
Eindelijk ontspanning.Wegvluchten van de realiteit.Ver weg van mijn nare thuis zijn…
“Hé,Tash!”roept Nadia me toe.
Haar lippen zijn felrood gekleurd en haar zwarte lange haren hangen speels over haar schouders.
“Ik ben blij dat je er bent! Hier neem even wat drank en wat sigaretten!”
Gretig neem ik het aan.
Algauw staat Nadia met wiegende heupen weer op het podium. Ik lach enthousiast,de roes van het feestgedruis sleept me mee.
Ferre grijpt me vast ,duwt me speels tegen zich aan en kust me.

Als ik om 12uur ’s nachts thuiskom is de sfeer grimmig. Mijn vader is thuisgekomen ,mijn moeder ligt in bed haar roes uit te slapen.Mijn vader wacht tot ik de klink van de deur omdraai. Zijn ogen branden op me.Een scherp mes plant zich in mijn hart. Tot mijn verbazing vloeit het bloed slechts druppelsgewijs weg , wat mijn verdriet pijnlijker maakt en langzaam.
“Waar zat je?!”schreeuwt hij.
“Ik was…”
Verder geraak ik niet. Mijn adem stokt wanneer ik zijn dreigende ogen zie.
“Godverdomme!!Dacht ik het niet! Je zat weer in dat drugscafé bij die jongen!!Je hebt hetzelfde karakter als je moeder! Ga maar terug naar je schooier!”
“Papa , zeg zoiets niet”smeek ik huilend
“Jij bent mijn dochter niet meer..”
“Nee… laat me niet in de steek!”roep ik hysterisch..
“Ik wil je nooit meer zien! Eruit!”sist hij woedend.
Mijn maag krimpt samen , mijn ogen zijn rooddoorlopen , mijn hart bonkt razend. Ik ren naar buiten.
Er is geen papa meer voor mij.
Ik ben geen dochter meer.
Het is inderdaad ijskoud weer, het voelt alsof duizenden mesjes mijn huid inboren , zo koud heb ik het. De rillingen lopen langs mijn rug en algauw begin ik te klappertanden.
Maar tegelijkertijd voel ik me bevrijd , mijn hersenspinsels worden stopgezet. Mijn tollende gedachten die door mijn hersenen suizen worden stilgelegd.
Mijn hoofd wordt langzaamaan leeg , de koude belet het denken , maakt me gevoelloos , maakt me lam.
Na een halfuur in de vrieskou sluip ik naar binnen.
Mijn vader is gaan slapen.
Zachtjes betreed ik de trap. Mijn kamer is een rommeltje,mijn cursusbladeren en toetsen liggen overal verspreid. Ik neem de bruine gestreepte tas en prop er wat kleren in. Herinneringen uit vervlogen tijden spelen me weer parten en doen een weeïg gevoel in mijn maag ontstaan.
Plots duikt een herinnering scherp en vers in mijn geheugen op:
In de tijd dat ik mijn eerste tandjes verloor , nam mijn vader me ’s avonds vaak op schoot. Hij noemde me ‘zijn kleine prinses’
“Wat word je toch vlug groot!”fluisterde hij dan me in mijn oortje.
“Maar papa , ik ben al héél groot!”riep ik dan verontwaardigd uit en trots strekte ik mijn beide armpjes uit.
Papa lachte
“Maar je blijft toch altijd papa’s kleine meid?”
“Altijd!”antwoordde ik lief terwijl ik mijn armpjes om zijn hals sloeg en vrolijk giechelde.
Mijn netvlies wordt troebel en een paar tranen rollen langs mijn wangen. Ik huil zonder geluid maar inwendig breekt mijn hart in duizend stukjes. ‘Waarom kan ik papa’s kleine meid niet meer zijn?’ flitst in mijn hoofd.
Hou op met je sentimenteel gedoe Natascha! Verman jezelf een beetje!
Vastberaden sluit ik de rits van de tas en zonder omkijken trek ik de deur achter me dicht. De straten zijn verlicht met neonreclames.
Waar moet ik toch naartoe vraag ik mezelf af.
Plots flitst er een naam door mijn gedachten. Ferre.
Vijf minuten later zit ik al achterop zijn brommer. We scheuren door de straten,ik moet me stevig vasthouden.
“We zijn er…”zegt hij terwijl hij afstapt.
Op het voetpad liggen gebroken drankflessen. In de verte hoor je de klanken van een ruzie.
Even knijp ik in Ferre’s hand.
Het pand ziet er verlaten uit.
Ferre neemt me bij mijn middel en doet de zware deur open.
De kamer is groezelig en er hangt een geur van rook maar het is er warm.Er staat een afgedankte zetel bedekt met kleurrijke kussens. Op de muren staan er hele kunstwerken in graffiti.
“Zet je maar neer.”zegt hij wanneer hij naar het primitieve keukentje wandelt. “Passoa?Bacardi?Smirnoff?”vraagt hij.
“Maakt niet uit.”
Als hij naast me plaatsneemt in de zetel kijkt hij me aandachtig aan.
“Je bent toch niet bang met mij alleen?”vraagt hij gauw.
“Bij jouw ben ik niet bang.”antwoord ik verlegen.
Met een guitig lachje trekt hij me naar zich toe. Zijn donkerbruine ogen twinkelen. Zijn lippen voelen zacht aan. Ik sla mijn armen om hem heen.
Voorzichtig doet hij mijn jekker uit. Hij komt dichter naar me toegeschoven en fluistert onverstaanbare dingen in mijn oor. Zijn handen strelen mijn buik en verdwijnen langzaamaan onder mijn bloesje. Zijn vingers glijden over mijn behabandje en ik trek zijn T-shirt uit. Hij knoopt mijn behasluiting los. Zijn vingers trekken cirkels rond mijn tepels. Hij kust me in mijn hals. Mijn handen glijden over de jeansstof van zijn broek. Zachtjes duwt hij me achterover.
.
.
Ruw wordt op de deur van het kraakpand geklopt. De harde bonzen dreunen pijnlijk in mijn loodzware hoofd. Verward word ik langzaamaan wakken en trillend open ik mijn oogleden.
Slaapdronken waggel ik naar de deur.
Als ik opendoe zie ik nog net een man vanuit zijn autoraam naar me gluren om dan met volle vaart ervandoor te rijden.
Ontsteld herken ik de groene volkswagen Golf van mijn vader!

6 maanden later.

De barre winter heeft plaatsgemaakt voor de zwoele zomer.
“Dat is beter.”lacht Ferre stiekem terwijl zijn ogen goedkeurend over mijn topje glijden.
Hoe bloter , hoe liever zeker?!”lach ik speels.
Grinnikend trekt hij aan zijn sigaret en slaat zijn armen om me heen.Ik druk me tegen zijn sterke lijf aan en streel zachtjes over zijn rug.
Mijn lippen pruilen.
“Kusje?”vraag ik.

Als ik giechelend en plagend met Ferre door de straten wandel ,kijken voorbijgangers vreemd om. Als ik stoeiend met Ferre op een bankje lig ,worden we boos bekeken door een oud dametje. Als mijn hand langzaam in zijn broek zakt ,draaien mensen gegeneerd hun hoofden weg en lopen gehaast verder.
Ik lach.
Al deze brave burgers raken gechoqueerd door ons onbetamelijk gedrag.
Onze maatschappij is zo hypocriet.
Die avond ga ik naar de bruggetjes en haal mijn graffitispuit tevoorschijn:
“I wasn’t just kissing his lips , I was telling his lips a secret.”
Ben ik nu netjes genoeg?


Van mijn vader heb ik niets meer gehoord. Wel wordt er maandelijks een enveloppe met een som geld onder de deur van het kraakpand geschoven. Zou hij het zijn? Uit schuldgevoel? Uit wroeging?
Ik heb geen spijt dat ik niet meer bij mijn ouders leef. Dit leven met mijn onbezonnen liefde bevalt me. Ik proef en geniet van mijn vrijheid.
Ik ben verrast geweest door vele nieuwe indrukken, het leven met Ferre heeft me overdonderd maar in de positieve zin!
Ik ga mijn vader niet meer opzoeken.
Dat hoofdstuk is afgesloten…