dingen je eigen probleem maken / iets je teveel aantrekken.

[Fantôme]

hoihoi mensjes!!!
hoe is het met jullie?
maar nee, daarvoor open ik geen topic hoor, om dat te vragen.

Zoals de topictitel al zegt, hebben jullie het wel eens dat als mensen je dingen vertellen, je daar zoveel mee zit dat het als het ware je eigen probleem wordt. Zo ja, wat deed je daar dan aan? en zo nee, wat doe je ervoor om te zorgen dat het niet jouw probleem word?? Kunnen jullie ook wat voorbeelden noemen e.d.?

ikzelf heb het soms wel eens, gewoon omdat ik niet wil dat iemand zich ongelukkig voelt.

xxxiez Wendy

[phensicske]

Ik trek mij veel te veel aan van andermans problemen. Zo erg dat ik er zelf eens een week voor thuisgebleven heb. Die vriendin van me was toen depri en stopte met school en nog wat andere zaken...

Nu momenteel is er ook een vriend die me dan berichtjes stuurt als: 'ik droom van morgen niet meer wakker worden'..niet echt geruststellend.

[Keyser Saus]

Ja, zo zit ik nu nog steeds met een klasgenoot van me. Ze zit diep in de shit, om het even zo te zeggen, en wil niks aannemen van hulpinstanties. Ze heeft me een keer alles verteld, en ik schrok echt. Ik weet dat het niet mijn probleem is, en zo close zijn we nou ook weer niet.

En toch laat het me niet los. Ik blijf proberen om op dr in te praten, maar ik zie dr afglijden, ze wil nu ook stoppen met school. (echt zonde)

Wat kan ik doen? Ik weet dat ze wat hulp heeft op school, maar verder wil ze niet. Ik kan haar niet mee naar huis nemen en hier laten onderduiken, ze moet uiteindelijk dr eigen boontjes doppen..... *zucht* Erg frustrerend.

[~~dolce~~]

Offtopic: Mag ik me nu een heel klein beetje ongemakelijk voelen..

[Fantôme]

~~dolce~~ schreef op 22-03-2004 @ 21:02:
Offtopic: Mag ik me nu een heel klein beetje ongemakelijk voelen..

Offtopic: nee, het gaat niet speciafiek om jou

[Fantôme]

hmm, toch niet zo goed deze te openen denk. niemand wil zn problemen nog met me delen omdat ze denken dat ik het niet aankan. HALLO!!! dat is niet de bedoeling, ik zeg dat ik het soms wel eens heb, maar niet altijd, de laatste tijd juist nauwelijks!! niet weglopen hoor! (K)

[saartjeh]

ik weenie, soms, ik trek me eigenlijk heel veel tot alles aan, maar ik zeg het nooit en laat het dus nooit merken.
ik merk toch de laatste tijd dat heel veel mensen uit me omgeving uit twee uitersten bestaan, of dat die mensen hoort of of dat gwoon tegenwoordig zo is, maar men trekt zich er óf vrijwel niets van echt, schrikt en gaat vervolgens weer over op eigen problemen, zo'n klote-voor-je-maar-daar-blijft-het-bij. Niet dat ik op adviezen zit te wachten maar ze worden steeds minder gegeven. En aan de andere kant zie je dat mensen juist álles doen om anderen te helpen, egt continue hun hulp aanbieden. Eigenlijk is er niet zoveel daar tussenin.
hi
of ik moet eigenlijk zeggen eigenlijk zijn er niet veel mensen daartussen zeg mar. Ik ken niet echt mensen die uit zichzelf hulp aanbieden as je het nodig heb, zou je eerst moeten vragen of iig btje naar leiden. En andersom ken ik van die bijna opdringerige personen niet echt mensen die hulp aanbieden zo goed als ze kunnen, maar tot zover als ut gaat.
mmm, dit word een nutteloze post.

[Quiana]

Ja. Heel vaak zelfs.

Irl vind ik dat heel moeilijk om aan te geven, ook omdat ik het
juist fijn vind als iemand me wil/durft te vertrouwen ed... En
ook omdat ik bang ben de ander teleur te stellen/tekort te doen,
me schuldig ga voelen en me uiteindelijk alleen maar zorgen ga
maken.

Als ik merk dat ik me er rot door ga voelen ed, probeer ik het
eigenlijk alleen te uiten zoals ik ook doe als ik me door eigen
problemen ed rot voel. (dwarsfluiten, langs het srand lopen,
schrijven, bijv.) En proberen te relativeren, te bedenken dat
ik die ander er niet mee help door zélf ermee te gaan zitten,
ik genoeg heb aan mijn eigen portie problemen, enz, enz.

En dat is eigenlijk bijna altijd voldoende om het wat van me
af te kunnen zetten ed... Maar hoe meer ik om een persoon
geef, hoe moeilijker dat gaat.

Met inet is het wel makkelijker aan te geven, en meestal ook
makkelijker van me af te zetten, denk ik. Maar misschien is dat
ook een combinatie van bepaalde dingen, op dit moment heb ik
niet heel veel contact buiten het forum met mensen die veel problemen ed hebben, en ben ik er ook wat minder gevoelig
voor dan een jaar of anderhalf geleden, denk ik.

En het scheelt ook wel dat je makkelijker 'weg kan blijven'.

Ja, dat heb ik heel erg. Is vrij weinig aan te doen, dat zit gewoon in je karakter. Sommige mensen zijn nu eenmaal wat meer altruïstisch en behulpzaam dan anderen en trekken zich sneller dingen aan. Je moet oppassen dat je niet over je heen laat lopen in dat soort gevallen en je niet laat gebruiken voor dingen die je eigenlijk niet wilt doen. Het beste is gewoon een paar keer op je bek te gaan en zo door ervaring te weten te komen wat voor dingen je wel en niet moet aantrekken of waar je erg mee moet oppassen. Heb ik ook gedaan, gewoon door schade en schande wijs worden, dan leer je wel aanvoelen wanneer je behulpzaam kunt zijn en wanneer niet.

[Briseïs]

Ik heb me een hele tijd zorgen gemaakt om een goeie vriendin van me. Ik probeerde haar te helpen met haar problemen, maar uiteindelijk hielp t toch niet en deed ze mij steeds maar weer pijn. Uiteindelijk ben ik toen maar gestopt. Nu vind ik het zelf een beetje een rare situatie. Ik praat nog wel met haar enzo, maar we zijn eigenlijk niet echt meer op 'vriendinnen'niveau, terwijl ik dat wel zou willen.

[Luna]

Ik wilde juist dat ik dat wat meer had...

[CherryBlossom]

Ja, dat heb ik ook erg vaak.
Ik vind het fijn dat mensen in mijn omgeving me goed vertrouwen, en me alles vertellen. Dat ze alles bij me kwijt kunnen.
Alleen kan ik er niet altijd zo even goed mee omgaan. Omdat ik mezelf dan vaak zo ga voelen als zij.

[Droomvlucht]

Ik heb dat heel erg gehad. Nu nog wel denk ik, maar ik probeer ook aan mezelf te denken. Eigen problemen eerst, ofzo. Doordat ik zo open sta voor andere mensen, mijn grenzen zo openzet, ga ik me vaak alleen daardoor al heel slecht voelen, en dat is niet goed.
Probeer jezelf daarvoor te beschermen, probeer/leer nee te zeggen..

*knuffelt*

[wont cry]

Op dit moment zelfs, het gaat bij mij zelfs een beetje te ver...een vriendin van een vriendin.....en dan ook nog eens probleem van 3 jaar geleden....ik vind het zelf ook wel enigzins overdreven, en toch zit ik er nog steeds mee. In dit geval heb ik ook echt het probleem van iemand anders mijn probleem gemaakt, omdat ik niet eens weet of de presoon van wie het probleem is er nog zo mee zit. Ben heel snel bezorgd over anderen, maak me meer zorgen over anderen als mijn eigen problemen.

[MeantShape]

Een aantal jaren geleden deed ik dit nog regelmatig. Ik trok me dingen zoveel aan dat ik soms zelf depressief werd van de problemen van een ander. Soms zelfs alleen door de gevoelens die iemand aan het uitzenden was. (beetje HSP?).

Ik ben in een training tegen het feit aangelopen dat ik een “liefdes junk” zou zijn. (dat was de titel die je mee kreeg als je volgens een bepaald schema werkte. Er waren meerdere soorten mensen zeg maar).

De Liefdesjunk doet alles om maar geliefd te worden door andere mensen. Hij let op alle gevoelens binnen een groep en kan niet tegen disharmonie. Dat was ik.

Pas later, na een intensief zelfonderzoek en een soort van zelf regenererend proces (een soort zelf regressie therapie) leerde ik om zaken die bij andere mensen hoorden ook daadwerkelijk bij die andere mensen te laten.

Het moeilijke hierin was dat ik in eerste instantie het gevoel kreeg dat als ik dit deed dat ik dan niet meer belangrijk was of interessant voor andere mensen. En dat ik geen empathie meer zou hebben.

Nu weet ik dat het mogelijk is om bepaalde gevoelens buiten te sluiten. Het cadeau dat andere mensen je ongevraagd willen geven zie ik niet als iets wat ik wil hebben maar waar ik wel naar kan kijken. Ik hou mijn gevoelens bij mezelf maar deel ze toch met anderen. De benadering is iets verschillend.

Om een voorbeeld te geven: ik zeg tegen een vriend “ik voel me niet lekker, ik ben depressief en ik weet niet waar het door komt. Ik heb geen zin meer om te leven” Daarna loop ik weg en geef geen reactie meer naar die vriend. Die gaat zich vervolgens zorgen maken en allerhande dingen denken. Ik hou hiermee zeg maar een soort onzichtbaar draadje open en dat trekt de energie van die vriend weg.

Dit is iets wat ik niet meer doe. Ik wil dat niet en het is ook niet eerlijk. Hij trekt het zich aan en maakt er zijn eigen probleem van om mij uit de put te krijgen.

Na mijn intensieve training doe ik het nu anders. Ik ben me bewust dat dit best moeilijk is in het begin.
Om verder te gaan met het zelfde voorbeeld: Ik zeg tegen die vriend: hee ik heb gemerkt dat ik niet vrolijk ben en dat ik zelfs depressief ben maar ik ben er mee bezig en ik wil er voor zorgen dat ik binnen een paar dagen niet meer depressief ben. Dit is niet jouw probleem maar dat van mij en ik wil het alleen maar met je delen voor de informatie.

Op deze manier hou je het bij jezelf en ga je niet een vriend opzadelen met je eigen problemen. Je bent ook zelf de gene die ze zal moeten oplossen. Misschien soms met hulp van een ander.

Is dit een beetje duidelijk of moet ik iets meer informatie geven over deze methode?

Ja, ik weet niet.. Ik heb dit een tijd ook heel erg gehad. Ik trok iedereens problemen me heel erg aan. Ik wou iedereen helpen en ging dus ook in het gevoel van die ander zitten.

Hier ben ik op gewezen door mn moeder, meerdere malen en op een of andere manier doe ik het nu anders. Ik kan goed luisteren, goed mijn hulp aanbieden, maar ik weet nu mijn grenzen. Ja, tuurlijk heb ik nog wel eens dat ik het me heel erg aantrek etc.. Maar ik laat het niet meer mijn probleem worden. Als ik merk dat dat gebeurd, neem ik ietsje afstand, en bekijk het van een afstandje.

Hoe ik het doe? Ik weet t niet. Het is iets wat ik de laatste jaren heb geleerd.
Waarom ik dit typ? Ik weet t ook niet Maarja.. wou t ffies kwijt.
Kus


Ik denk ook niet dat je door teveel in die problemen te gaan zitten diegene helpt..

[Daboman]

nee, ik heb hier geen last van.

Toch ben ik een heel betrouwbaar persoon en dat er genoeg mensen zijn die met hun problemen bij mij aankloppen bewijst dat denk ik wel.

Natuurlijk voel ik met de ander mee op het moment dat hij/zij het vertelt, en ik onthoud het ook echt wel. Maar als je je rot voelt om een andermans probleem dan moet je eens bij jezelf nagaan waarom je je zo druk maakt? Je doet toch wat je kan om die ander te helpen? waarom zou je er dan mee zitten? Veel mensen moeten volgens mij leren te accepteren dat ook al doen ze heel erg hun best, toch is het niet genoeg, maar ze hebben hun best gedaan en dus hoeven ze er niet over in te zitten. Want meer dan je best kun je niet doen. ja toch?

Ik heb dikwijls dat ik me rot voel en ik weet niet waarom. Als ik dan naga waar het aan kan liggen, kom ik vaak tot de conclusie dat de gevoelens niet eens van mijzelf zijn. Ik heb mezelf open gezet voor gevoelens van anderen en moet nog leren me daar (af en toe) voor af te sluiten.

Voorbeelden: toen mijn vriend nerveus was voor een sollicitatie werd ik opeens heel misselijk. En dat terwijl we 170 km van elkaar vandaar waren.

Mijn vader uit vaak zijn gevoelens naar mij toe door tegen me te schreeuwen en ruzies uit te lokken. Dit maakt veel in mij los en draag ik dus weer zijn gevoelens mee.

Zelfs als ik vlees eet heb ik het idee dat ik het leed voel van de dieren. (ik eet dan ook geen vlees meer).

Als je echt iemand wilt helpen dan moet je oefenen je volledig af te sluiten voor de gevoelens die op je af komen. Je moet je wel in kunnen leven, maar niet zelf de dupe er van worden.

Enne, dat lukt mij eigenlijk lang niet altijd...

[Miss Helena]

Eerst trok ik alles ontzettend aan, maar dat is echt niet te doen... Ik heb nu grenzen gesteld. Iedereen kan altijd met mij praten, maar ik heb me voorgenomen enige afstand te bewaren, het los te laten als ik het los moet laten. Natuurlijk lukt dat niet bij mensen die echt dicht bij me staan, maar het is niet meer zo erg als het eerst was.

[Sponstanietje]

~~Fantôme~~ schreef op 22-03-2004 @ 20:55:
hoihoi mensjes!!!
hoe is het met jullie?
maar nee, daarvoor open ik geen topic hoor, om dat te vragen.

Zoals de topictitel al zegt, hebben jullie het wel eens dat als mensen je dingen vertellen, je daar zoveel mee zit dat het als het ware je eigen probleem wordt. Zo ja, wat deed je daar dan aan? en zo nee, wat doe je ervoor om te zorgen dat het niet jouw probleem word?? Kunnen jullie ook wat voorbeelden noemen e.d.?

ikzelf heb het soms wel eens, gewoon omdat ik niet wil dat iemand zich ongelukkig voelt.

xxxiez Wendy

Ik donder deze effe onder een spoilertag omdat dit misschien kan triggeren misschien bij mensen met een seksueel misbruik verleden.

Spoiler

Ik ben dit jaar bezig met dat probleem. Mijn manier van denken werd een beetje overhoop gegooid nadat een verkrachtingsslachtoffer mij haar verhaal toevertrouwde (met alle details van wat die ander had gezegd en bij haar gedaan had). Ik heb een week intensief mij een soort doodongelukkig gevoeld uit medeleven. De tijd erna ging ik mij steeds haar situatie levendig inbeelden en werd ik daarbij lijkbleek en begon ik te trillen van angst. Ik begon dit verschijnsel ook te krijgen bij andere seksueel misbruik verhalen, waarbij ik mij ging voorstellen hoe het geweest zou zijn.
Het is onvoorstelbaar hoe kennis van iets een macht over je kan krijgen en een eigen leven haast kan gaan leiden.

Anyway, ik heb die periode hard gevochten met die 'demonen in mijn hoofd' en heb vaak met haatgevoelens ze het makkelijkst te baas kunnen worden (al was het tijdelijk dan). Op een gegeven moment las ik een artikel van een groepje jongens die in een flat zich naar binnen forceerden en de jongeren binnen gijzelden en ze dwingden met elkaar seks te hebben om dit op video op te nemen. Dat verhaal werd me teveel en toen besloot ik wat actief met dat geweld in mijn hoofd te gaan doen. Ik ben sites en forums wezen zoeken, ben met andere slachtoffers voor een korte tijd in gesprek gegaan en heb mezelf geconfronteerd met de vele gruwelijke verhalen die ik las. Uiteindelijk ben ik er wat minder gevoelig voor geworden, al schrik ik wel enorm als ik zulke verhalen hoor.

Laatst heb ik weer de confrontatie opgezocht door een zekere scene uit de film irreversible te gaan kijken en ik merkte dat ik er minder gevoelig voor was. Aan de andere kant.. het was maar een fictief verhaal..

Maar over het omgaan ermee. Ik denk dat veel praten erover met iemand helpt. Relativeren helpt misschien ook wel (al lijkt dat haast onmogelijk voor seksueel geweld). Ikzelf probeer slachtoffers bij te staan of ze verder te helpen met forums waar ze hun verhaal aan lotgenoten kwijtkunnen. Meer kan ik denk ik niet voor ze betekenen.

Bij pestslachtoffers stuur ik ook weleens iets door als er aangegeven wordt dat er behoefte is aan hulp aangezien ik zelf ook een pestslachtoffer ben.

[x_knorretje_x]

Ik trek mij problemen van anderen ook best snel aan, tenminste, ik heb snel medelijden met iemand. Misschien kent iemand dat wel, dat als iemand die je kent huilt, dat je dan zelf ook bijna begint.

Nou ja, ik heb iig ook een vriendin en ik geef heel veel om haar en wil haar graag steunen omdat ze een best ingewikkeld leven heeft, om het maar even zo te zeggen. Maarja, ik mocht haar altijd helpen en opeens van de een op de andere dag kwam zez met het antwoord dat het goed met haar ging, toen ik haar vroeg hoe het met haar ging. Nou, best logisch toch dat ik dat dat neit echt geloofwaardig overkwam. Nouja, het zal wel weer aan mij liggen, ik hoop dat ik ook ongelijk heb en dat het wel echt goed met haar gaat. En anders hoop ik dat ze het vertrouwen in mij weer terugvindt.

Quiana schreef op 22-03-2004 @ 21:07 :
Ja. Heel vaak zelfs.

Irl vind ik dat heel moeilijk om aan te geven, ook omdat ik het
juist fijn vind als iemand me wil/durft te vertrouwen ed... En
ook omdat ik bang ben de ander teleur te stellen/tekort te doen,
me schuldig ga voelen en me uiteindelijk alleen maar zorgen ga
maken.

Zelfde hier..

Ik maak me altijd zorgen om mensen die ergens mee zitten. Maar ik kan het gelukkig wel van mij af zetten en slaap er niet minder om.

[I-alone]

Ik weet het niet. Ik kan geen voorbeelden noemen, natuurlijk wil ik dat de mensen om me heen goed in hun vel zitten, maar als dat niet zo is, dan maak ik daar niet mijn eigen probleem van of trek ik me dat veel aan (dat klinkt heel ego, maar zo bedoel ik dat niet), maar dan praten we er wel heel veel over, zodat ik toch een beetje kan helpen...

[Eend]

Ik had dit vroeger echt heel erg, maar tegenwoordig zeg ik al gelijk tegen mezelf: Dit is zijn/haar probleem, dus dat is verder niet belangrijk.
Op de momenten dat ik met die persoon praat of dat ie naar me toekomt, dan stel ik me heel begripvol op, maar ik sluit me wel af. Daardoor kan ik heel nuchter reageren. Soms kan ik wel keihard reageren, maar zo'n persoon heeft er toch niks aan als je alleen maar zit: Ach gossie, wat ben jij toch zielig!
Zo'n persoon komt 9 van de 10 keer om een stukje aandacht, iets wat ie even niet alleen op kan lossen, of omdat ie zijn verhaal kwijt moet aan een goede luisteraar. Maar nooit om diepe medelijden te krijgen. Je kan beter meeleven

[Nona]

Waarom een up van een paar maanden?

[Mark Almighty]

Ligt eraan wie er met een probleem zit. Toen m'n beste vriendin vertelde dat ze zich knap waardeloos voelt, dat ze denkt dat ze niet gemist zou worden door anderen, dat ze zichzelf als compleet minderwaardig ziet tegenover anderen, dat ze denkt dat het beter zou zijn als ze er nooit meer zou zijn en dat ze vaak in zichzelf prikt als het weer eens slecht gaat... Terwijl ze normaal altijd zo vrolijk en blij lijkt... Werd ik helemaal koud vanbinnen. En ik sloeg een arm om d'r heen en trok d'r zo dicht mogelijk tegen me aan, alsof ik haar nooit meer los wou laten. Ik zit hier echt heel erg mee en denk er heel vaak aan.

[Quiana]

Kruimel schreef op 14-07-2004 @ 19:14 :
Waarom een up van een paar maanden?